ΙΘ’. Η ανθρώπινη ζωή

"Μια ρόδα π’ άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη η σύντομη και πολυδαίδαλη ζωή.

Εκεί που τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά-
κι αν φαίνεται πως στέριωσε δεν μένει ωστόσο σταθερή.

Σέρνει και παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.

Ένα διάγραμμα του τίποτα η ζωή, καπνός ή κι όνειρο ή κι ένα αγριολούλουδο".

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος

Ιερά Μητρόπολις Νέας Σμύρνης
Κατηχητικά Σχολεία
Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Σωτήρος
(Άγιος Σώστης)

"Έλα να ζήσεις τη χαρά, τη δράση, την αγάπη, τη φιλία, στη συντροφιά του Κατηχητικού!"

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΝ 2022-2023

ΑΓΟΡΙΑ

Κατώτερο (Γ’ – Στ’ Δημοτικού)
Σάββατο 3:30 – 4:30 μ.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)
Σάββατο 3:30 – 4:30 μ.μ.
(21ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας)
Σάββατο 12:00 – 1:00 μ.μ.
(103ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών)
Κυριακή 11:00 π.μ. – 12:00 μ.μ.
(103ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών)

Μέσο (Α’ – Β’ Γυμνασίου)
Σάββατο 4:30 – 5:30 μ.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)
Σάββατο 4:30 – 5:30 μ.μ.
(21ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας)

Ανώτερο (Γ’ Γυμνασίου και Λύκειο)
Σάββατο 5:30 – 7:00 μ.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)
Σάββατο 5:30 – 7:00 μ.μ.
(21ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας)

Αίθουσα Ψυχαγωγίας
Παρασκευή, Σάββατο και
Κυριακή 6 – 9 μ.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)

ΝΗΠΙΑΚΟ (Νηπιαγωγείο – Α΄και Β΄Δημοτικού)
Κυριακή 10:00 – 11:00 π.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)

ΚΟΡΙΤΣΙΑ

Κατώτερο (Γ’ – Στ’ Δημοτικού)
Κυριακή 11:00 π.μ. – 12:30 μ.μ.
(Μεγάλη αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)
Κυριακή 12:30 – 1:30 μ.μ.
(21ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας)

Μέσο (Α’ – Β’ Γυμνασίου)
Κυριακή 5:30 – 7:00 μ.μ.
(Μικρή αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)

Ανώτερο (Γ’ Γυμνασίου και Λύκειο)
Σάββατο 4:30 – 5:30 μ.μ.
(Μικρή αίθουσα Ι.Ν. Αγίου Σώστη)

κανείς αθάνατος
Δεν γέννησες κάποιον αθάνατο. Σκέψου ακόμα, ότι κι αν τώρα δεν πέθαινε, πάντως ύστερα (κάποια ημέρα) θα πέθαινε. Λες, ότι δεν πρόλαβες να το χορτάσης το παιδί; Πάντως είναι σίγουρο, ότι εκεί θα το απολαύσης. Επιθυμείς να το βλέπης και τώρα; Και, λοιπόν, τι σε εμποδίζει; Μπορείς και τώρα, αν ζης πνευματικά. Διότι για τους χριστιανούς η ελπίδα των μελλόντων είναι πιο ζωηρή από την πραγματική θέα.
Ε.Π.Ε. 10,362
ύπνος
«Ο θάνατος ου θάνατος, αλλ’ ύπνος»
Ε.Π.Ε. 11,194
μαρτυρικός
Πολλοί θυσίασαν και χρήματα και καλοπέρασι και δόξα. Λύγισαν όμως μπροστά στο θάνατο. Ο Παύλος λέει: Θέλω τον αγωνιστή να παλεύη μέχρις αίματος· Οι αγώνες να φτάνουν μέχρι θυσίας, μέχρι σφαγής. Και αν χρειαστή, να υπομένουμε θάνατο, είτε ατιμωτικό, είτε επικατάρατο, είτε να διασύρεται η υπόληψίς μας, πρέπει όλα να τα υποφέρουμε με γενναιότητα. Και αντί να θλιβώμαστε, μάλλον για τα μαρτύρια να χαιρώμαστε.
Ε.Π.Ε. 11,214
αθάνατος
Ας αποφύγουμε την τόσο οδυνηρή ζωή της αμαρτίας, διότι και μετά την οδύνη αυτή θ’ ακολουθήση θάνατος, θάνατος αθάνατος.
Ε.Π.Ε. 12,556
σεμνός πόνος, όχι θρήνος
Τι, λέει, μπορεί κάποιος να μη δακρύζη αφού είναι άνθρωπος; Και εγώ δεν το εμποδίζω αυτό, αλλ’ εμποδίζω τους κοπετούς, το να θρηνής υπερβολικά. Δεν είμαι σκληρόψυχος· δεν είμαι ασυγκίνητος. Ξέρω, ότι η φύσις επιθυμεί την καθημερινή συναναστροφή. Δεν είναι δυνατόν να μη λυπάται κανείς. Αυτό άλλωστε το έδειξε και ο Χριστός, που δάκρυσε για το Λάζαρο. Αυτό και συ να κάνης. Να δακρύσης, αλλά ήρεμα. Αν έτσι δακρύσης, δεν δυσπιστείς στην ανάστασι, αλλά και δείχνεις τη λύπη σου για το χωρισμό.
Ε.Π.Ε. 14,196
μη τρέμουμε
«Μή τοίνυν τρέμωμεν τον θάνατον»
Ε.Π.Ε. 14,670
σπινθήρας και θάλασσα
Να μη ζητάς να μάθης, πώς ο σπινθήρας της αμαρτίας και του θανάτου εξαφανίστηκε, αφού ήρθε τόσο μεγάλη θάλασσα χαρισμάτων.
Ε.Π.Ε. 17,20
ευεργέτης
Όχι μόνον δεν ζημιωθήκαμε καθόλου από το θάνατο και την καταδίκη του, αλλ’, αν είμαστε πιστοί, κερδίζουμε με το να είμαστε θνητοί. Πρώτον, δεν αμαρτάνουμε για πάντα, έχοντας θνητό σώμα. Δεύτερον, έχουμε άπειρες αφορμές για ευσέβεια. Διότι πραγματικά ο θάνατος, και όταν είναι παρών και όταν τον περιμένουμε, μας πείθει να είμαστε και μετριόφρονες και συνετοί και ταπεινοί και ν’ απαλλασσώμαστε από κάθε κακία. Και ακόμα μας χάρισε περισσότερα αγαθά. Αν εμείς θέλουμε, όχι μόνο ο θάνατος, αλλ’ ούτε ο διάβολος μπορούν να μας βλάψουν.
Ε.Π.Ε. 17,22
θανατώθηκε
Ο θάνατος του Χριστού έγινε ο θάνατος του θανάτου.
Ε.Π.Ε. 17,50
αθάνατος
Av η μέρα του θανάτου μας πιάση να κοιμώμαστε (ν’ αδιαφορούμε), θ’ ακολουθήση θάνατος αθάνατος.
Ε.Π.Ε. 17,536
και ειδωλολατρικά πράγματα
Τι να πη κανείς για όσα σατανικά παρατηρούνται γύρω από το θάνατο και την εκφορά του πεθαμένου, για τους παράλογους θρήνους και τους κλαυθμούς, για την παραφροσύνη στους τάφους, για τη σπουδή στα μνήματα, για το πλήθος των γελοίων γυναικών που μοιρολογούν, για τις προλήψεις γύρω από μέρες, πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν;
Ε.Π.Ε. 18,352
πλουσίου
Ούτε ο θάνατος μπορεί να κρατήση σε ασφάλεια τον πλούσιο. Και νεκρό ακόμα τον ληστεύουν οι κακούργοι τόσο επισφαλές πράγμα είναι ο πλούτος. Διότι δεν κλέβονται πλέον μόνο σπίτια, αλλά κλέβονται και οι τάφοι και τα οστεοφυλάκια.
Ε.Π.Ε. 18α,482
αθάνατος
Αν δεν αναστήθηκε, ούτε θυσιάστηκε. Αν δε ούτε θυσιάστηκε, ούτε και η αμαρτία καταλύθηκε. Αν όμως δεν καταλύθηκε, βρίσκεστε ακόμα σ’ αυτήν. Αν δε είστε στην αμαρτία, μάταια κηρύξαμε. Αν δε μάταια κηρύξαμε, μάταια πιστεύσατε, ότι έχετε απαλλαγή απ’ την αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 18α,596
θα καταργηθεί τελευταίος
Πώς καταργείται τελευταίος ο θάνατος; Μετά από όλους, μετά από το διάβολο, μετά από όλα τα άλλα. Καθ’ όσον κι απ’ την αρχή τελευταίος μπήκε στη δημιουργία. Πρώτα δόθηκε η συμβουλή από το διάβολο, ακολούθησε η παρακοή και τότε ήλθε βίαια ο θάνατος. Και ως προς μεν τη δύναμι και τώρα έχει καταργηθεί, αλλ’ ως προς την ενέργεια τότε θα εξαφανιστή τελείως.
Ε.Π.Ε. 18α,606
η πηγή και το ποτάμι
Αφού θα έχει καταργηθεί η κακία, πολύ περισσότερο θα παύση ο θάνατος. Διότι δεν είναι δυνατόν, όταν ξεραίνεται η πηγή, να εξακολουθή να υπάρχη ο ποταμός, που προέρχεται απ’ αυτήν, και όταν η ρίζα καταστρέφεται, να παραμένη ο καρπός.
Ε.Π.Ε. 18α,624
σπορά
Να μη κλαίμε γι’ αυτούς που πέθαναν. Να κλαίμε γι’ αυτούς που έζησαν αμαρτωλά και αμετανόητα όλο το βίο. Διότι και ο γεωργός, σαν βλέπη το σπόρο του σίτου να σαπίζη στη γη, δεν θρηνεί. Μόλις αρχίζει να σαπίζη, χαίρεται. Η διάλυσις είναι η αρχή για τη μέλλουσα σπορά και καρποφορία. Έτσι κι εμείς oι χριστιανοί. Ας χαιρώμαστε τότε, που πέφτει η φθαρτή οικία μας, δηλαδή, που πέφτει το σώμα στον τάφο.
Ε.Π.Ε. 18α,688

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 319-322)

Ησαύ
και Ρεβέκκα
Εκείνος αληθινά αγαπά, αυτός που επιθυμεί και επιδιώκει όσα συμφέρουν στον αγαπώμενο. Αν κάποιος δεν επιδιώκη το καλό αυτό, τότε και χίλιες φορές να λέη ότι αγαπά, είναι εχθρός περισσότερο από όλους τους άλλους εχθρούς. Κάποτε η Ρεβέκκα, που ήταν πολύ προσκολλημένη στο γυιό της τον Ησαύ, τα πάντα έκανε γι’ αυτόν, και κλοπή ακόμα, χωρίς να ντρέπεται ή να φοβάται μήπως συλληφθή. Έλεγε τότε: «Ας πέση πάνω μου η κατάρα αντί για σένα, παιδί μου» (Γεν. κζ' 13).
Ε.Π.Ε. 18α,386
γαστρίμαργος
Ο Ησαύ ήταν γαστρίμαργος, ακρατής, κοσμικός, καταφρονητής των πνευματικών. Πούλησε την τιμή που του έκανε ο Θεός, την αρνήθηκε εξ αιτίας της αδυναμίας του. Για μικρή απόλαυσι έχασε τη μεγάλη τιμή και δόξα. Αυτό συμβαίνει σε τέτοιο χαρακτήρα, αυτό είναι γνώρισμα του βδελυρού, του ακαθάρτου.
Ε.Π.Ε. 25,310
κακή η μετάνοιά του
Μετανόησε και ο Ιούδας, αλλ’ όχι σωστά, διότι κρεμάστηκε. Μετανόησε και ο Ησαύ. Ή, καλύτερα, αυτός δεν μετανόησε, διότι τα δάκρυά του δεν ήταν δάκρυα μετανοίας, αλλά μάλλον διαβολικής ενεργείας και θυμού.
Ε.Π.Ε.25,316
Θάλασσα
άγρια τα πάθη
Δεν προκαλεί τόσα κακά η θάλασσα, όταν υπερβαίνη τα όρια της, όσα η κοιλιά. Να βάλης στη γαστριμαργία όρο την αυτάρκεια, όπως ο Θεός έβαλε όριο στη θάλασσα την άμμο. Και όταν έχη κύματα και φουρτούνα το πάθος, να το επιτιμάς με τη δύναμι, που κρύβεται μέσα σου. Κοίτα, πως ο Θεός σε εξώπλισε με τη λογική, ώστε να μπορής να Τον μιμήσαι.
Ε.Π.Ε.22,14
η ζωή
Ταξιδεύουμε σε θάλασσα μεγάλη και πλατειά, που είναι γεμάτη θηρία και έχει πολλούς σκοπέλους και είναι ταραγμένη με μεγάλες τρικυμίες. Ακόμα και σε αίθριο καιρό ξεσηκώνει επικίνδυνη ζάλη.
Ε.Π.Ε. 25,384
με σφοδρά κύματα ο βίος
Ταξιδευούμε στη θάλασσα του παρόντος βίου και αντιμετωπίζουμε περιπτώσεις πολύ πιο σφοδρές από τα κύματα.
Ε.Π.Ε. 31,376
Θάνατος
Κοίμησις
Ο θάνατος δεν είναι πια θάνατος, αλλά μόνο το όνομα του θανάτου έχει. Μάλλον και αυτό το όνομα του έχει αφαιρεθή. Διότι δεν τον ονομάζουμε πια θάνατο, αλλά τον καλούμε κοίμησι και ύπνο.
Ε.Π.Ε. 3,252
κακός
Δεν είναι κακός ο θάνατος, αλλ’ ο πονηρός θάνατος είναι κακός.
Ε.Π.Ε. 6,386
πότε ποθεινός;
Βλέπεις, ότι δεν προκαλεί ο θάνατος τη λύπη, αλλά η ένοχη συνείδησις; Να παύσης, λοιπόν, ν’ αμαρτάνης, για να σου είναι ποθητός ο θάνατος.
Ε.Π.Ε. 6,530
γέφυρα για τον ουρανό
Δεν είναι άξιο χαράς το να βρεθή κάποιος γρήγορα στον εύδιο λιμένα και να απολαύση την ουράνια βασιλεία; Εκεί δεν υπάρχουν πόνος, λύπη και στεναγμός.
Ε.Π.Ε. 6,530
ύπνος
Μας διδάσκει να μη φοβόμαστε το θάνατο. Διότι, μόλις ήρθε ο Χριστός, ο θάνατος έγινε ύπνος.
Ε.Π.Ε. 10,348
ο διάβολος θρηνεί
Ο Θεός αποκαλεί το γεγονός του θανάτου ευεργεσία, και συ κλαις γι’ αυτό; Αν πρέπει κάποιος να κλαίη, αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός ας θρηνή, ας οδύρεται, διότι του ξεφύγαμε και πορευόμαστε προς ανώτερα αγαθά. Τα κλάματα και οι σπαραγμοί αρμόζουν στην δική του πονηριά, όχι σε σένα, που πρόκειται να στεφανωθής και να αναπαυθής. Διότι ο θάνατος είναι το γαλήνιο λιμάνι.
Ε.Π.Ε. 10,354
πώς θα πείσουμε τους απίστους;
Όταν κλαίμε για το θάνατο, τότε προδίδουμε την πίστι μας και τους απίστους τους κάνουμε χειρότερους. Πώς θα συζητήσουμε με κάποιον για την αθανασία της ψυχής; Πώς θα πείσουμε τον ειδωλολάτρη, όταν εμείς φοβώμαστε περισσότερο από αυτόν το θάνατο και τρομάζουμε προ αυτού; Πολλοί μάλιστα ειδωλολάτρες, αν και τίποτε δεν ήξεραν για την αθανασία, όταν πέθαιναν τα παιδιά τους, φορούσαν στεφάνια και ντύνονταν στα λευκά, για ν’ αποκτήσουν την παρούσα δόξα. Ενώ συ έχεις μπροστά σου την αιώνια δόξα, και όμως δεν σταματάς να θρηνής και να συμπεριφέρεσαι σαν γυναίκα, που σπαρταρά από το κλάμα.
Ε.Π.Ε. 10,356
και ελεημοσύνη
Πέθανε το παιδί μας. Σε ποιον, λοιπόν, θ’ αφήσουμε την περιουσία μας; Σ’ αυτόν πάλι, και μάλιστα ασφαλέστερα. Τίποτε δεν σας εμποδίζει. Αν οι ειδωλολάτρες μαζί με τα σώματα των νεκρών καίνε και τα υπάρχοντά τους, πολύ περισσότερο εμείς. Μαζί με το νεκρό να αποστείλουμε, δια της ελεημοσύνης, μαζί του τα υπάρχοντά του. Όχι για να γίνουν στάχτη, αλλά για να του χαρίσουν τη δόξα. Και αν μεν πέθανε χωρίς να προλάβη να μετανοήση, δώσε ελεημοσύνη τα υπάρχοντά του, για να συγχωρηθούν τα αμαρτήματά του. Αν όμως είναι δίκαιος, δώσε τα, για να προστεθή μισθός και ανταπόδοσις αγαθών. Μα, θα πης, επιθυμώ να τον δω. Τότε να ζήσης όπως εκείνος έζησε και σύντομα θα αξιωθής να δης το ιερό του πρόσωπο.
Ε.Π.Ε. 10,358
σεμνός πόνος, όχι θρήνος
Αν δεν είναι παραμύθια η αιώνια ζωή και η ανάστασις των νεκρών, τότε να μη θρηνής που έφυγε ο δικός σου. Αν αυτά τα θεωρής αξιόπιστα, να μη κλαις. Αν δε θρηνής και κλαις, τότε πώς θα μπόρεσης να πείσης τον ειδωλολάτρη, ότι πιστεύεις.
Ε.Π.Ε. 10,360
μικρού παιδιού
Μη σκέπτεσαι ότι δεν ξανάρχεται εδώ το παιδί σου. Σκέψου, ότι όλα όσα βλέπουμε, δεν θα παραμείνουν τέτοια που τα βλέπουμε, αλλά και αυτά μετασχηματίζονται. Διότι και ο ουρανός και η γη και η θάλασσα και όλα αλλάζουν. Και τότε θα πάρης και συ το παιδί σου, με μεγαλύτερη δόξα.
Ε.Π.Ε. 10,360
όχι δάκρυα, αλλά χαρά
Αν αγαπούσες πραγματικά αυτόν που πέθανε, θα έπρεπε να χαίρεσαι και να ευφραίνεσαι, διότι απαλλάχτηκε από τις τρικυμίες της παρούσης ζωής.
Ε.Π.Ε. 10,362

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 315-319)

Ημερολατρία
ειδωλολατρία όντως
Ο Παύλος, απευθυνόμενος προς τους εξ εθνών χριστιανούς, λέει (Γαλ. δ' 10) ότι η τήρησις και η παρατήρησις ημερών, είναι ειδωλολατρία, που επισύρει τώρα μεγαλύτερη κόλασι, αφού από την αλήθεια του Ευαγγελίου ξεπέφτουν σε νεκρούς τύπους.
Ε.Π.Ε. 20,322
σημασία σε ημερομηνίες;
Ο χριστιανός δεν πρέπει να γιορτάζη σύμφωνα με τους μήνες ή τις νουμηνίες ή τις Κυριακές, αλλά σ’ όλη τη ζωή του πρέπει να την ζη ως αγία γιορτή. Αν έχης καθαρή συνείδησι, έχεις πάντοτε γιορτή.
Ε.Π.Ε. 31,472
ειδωλολάτρες
Ο χριστιανός δεν παρατηρεί ημέρες. Αυτό είναι ειδωλολατρική πλάνη. Έχεις ως χριστιανός απογραφεί στην ουράνια πόλι, στην εκεί πολιτεία διαμένεις.
Ε.Π.Ε. 31,474
οπισθοδρόμησις
Να μη περιφρονούμε τα σοβαρά και τέλεια και ξαναγυρίζουμε στην παρατήρησι ημερών και καιρών και χρόνων. Σε όλα ν’ ακολουθούμε με ακρίβεια την Εκκλησία, δίνοντας προτεραιότητα στην ειρήνη και την αγάπη.
Ε.Π.Ε. 34,188
Ημίτομος
ανδρόγυνο
Κατάλαβες τι μεγάλο μυστήριο είναι ο γάμος; Από τον ένα, τον Αδάμ, έφτιαξε άλλον ένα, την Εύα. Και υστέρα, αφού ενώνει τους δυο σε ένα, μ’ αυτό τον τρόπο ξανάρχεται στον ένα! Επομένως και τώρα από ένα γεννιέται ο άνθρωπος. Διότι η γυναίκα και ο άντρας, ως σύζυγοι, δεν είναι δυο άνθρωποι, αλλ’ ένας... Αυτό διαπιστώνεται και από τη ανατομία του σώματος. Διότι η γυναίκα δημιουργήθηκε από την πλευρά του άντρα. Δυο μισά ενώνονται σε ένα (μέσα στο γάμο).
Ε.Π.Ε. 22, 342
Ηρώδης - Ηρωδιάδα
μανιακός
Κοίτα την ανοησία του Ηρώδη (στην περίπτωσι του θείου Βρέφους). Αν μεν πίστευε στην προφητεία και την θεωρούσε αμετακίνητη, θα ήταν φανερό, ότι επιχειρεί αδύνατα πράγματα. Αν πάλι δεν πίστευε στην προφητεία και δεν περίμενε να εκπληρωθούν τα προφητευόμενα, τότε δεν θα έπρεπε να φοβάται και να τρέμη. Επομένως και από τις δυο απόψεις ήταν αδικαιολόγητος ο φόβος του.
Ε.Π.Ε. 9,534-536
τρέμει η συνείδησίς του
Ο Ηρώδης (με την Ηρωδιάδα), καίτοι φορούσε στέμμα και βασιλική στολή, έτρεμε και φοβόταν ποιον; Τον Ιωάννη, έναν ασκητή χωρίς καμμιά κοσμική δύναμι! Τον φοβόταν κι όταν ακόμα του έκοψε το κεφάλι.
Ε.Π.Ε. 10,140
έτρεμε τον Πρόδρομο
Τόσο σπουδαίο πράγμα είναι η αρετή, ώστε να έχη αθάνατη μνήμη, και να συντριβή και με τους λόγους μόνο όσους πηγαίνουν κόντρα σ’ αυτήν. Ο Ηρώδης δεν ωδήγησε τον Ιωάννη στο δικαστήριο σύρθηκε ο ίδιος στο δικαστήριο της συνειδήσεως. Γι’ αυτό έτρεμε δεν άντεχε τη λάμψι της αρετής. Είδες πόσο μεγάλο πράγμα είναι η αγιότητα; Ανέδειξε τον φυλακισμένο (Πρόδρομο) ανώτερον από τον τύραννο (Ηρώδη). Ο Ηρώδης φοβάται και τρέμει τον Ιωάννη.
Ε.Π.Ε. 20,92
βρωμερό γύναιο
Ο μεν Ηρώδης μόνο φυλάκισε τον Ιωάννη, ενώ η Ηρωδιάδα, η βρωμερή εκείνη γυναίκα, ώρμησε και να τον σφάξη. Η κατηγορία βέβαια στρεφόταν εναντίον του Ηρώδη. Δεν είπε ο Πρόδρομος στην Ηρωδιάδα, όταν την συνάντησε: Γιατί συζής με το βασιλιά. Ήθελε να διορθώση την κατάστασι διά του Ηρώδη, γι’ αυτό εκείνον ήλεγξε. Και ούτε και αυτόν αυστηρώς ήλεγξε.
Ε.Π.Ε. 20,94
προαγωγός γυναίκα
Η βρωμερή και παμβέβηλη αυτή γυναίκα, η Ηρωδιάδα, παρακινούσε το κορίτσι της στη διαφθορά. Δεν ήταν απλώς προαγωγός. Ήταν και παιδοκτόνος. Ποτέ η Ηρωδιάδα δεν είχε δει τον Ιωάννη ούτε τον είχε ακούσει, και όμως ώρμησε να τον σφάξη. Και ετοιμάζει το κορίτσι της, που διεφθαρμένα το ανέθρεψε, να προβή σε φόνο. Τόσο πολύ από τα βάθη της φοβόταν τον Ιωάννη.
Ε.Π.Ε. 20,94
Ήρωες
των παιδιών
Στην ηλικία εκείνη υπάρχει έλλειμμα λογικής. Στην ανωριμότητα προστίθενται και τα λόγια των κοσμικών, που τους σερβίρουν ψεύτικους ήρωες και ύστερα διαπιστώνουν, ότι οι ήρωες τους είναι δούλοι στα πάθη και δειλοί στο θάνατο.
Ε.Π.Ε. 21,250-252
Ησαΐας
έγγαμος
Είναι δυνατόν να βρούμε και στις πόλεις ανθρώπους, που ζουν ως μοναχοί. Είναι δυνατόν να έχη κανείς και γυναίκα και να βρίσκεται στο σπίτι του, και όμως να προσεύχεται και να νηστεύη και να διάγη με κατάνυξι. Άλλωστε και όσοι από τους Αποστόλους κατηχήθηκαν τα πρώτα χρόνια, κατοικούσαν μέσα σε πόλεις, αλλ’ έδειχναν ευλάβεια, σαν εκείνην των μοναχών. Άλλοι δε ήσαν προϊστάμενοι σε εργαστήρια, όπως το ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα. Και οι προφήτες είχαν και αυτοί γυναίκα και οικογένεια, όπως ο Ησαΐας, ο Ιεζεκιήλ και ο μεγάλος Μωυσής. Τίποτε δεν τους εμπόδισε, καίτοι έγγαμοι, να ζουν με αρετή.
Ε.Π.Ε. 11,238
περί του Μεσσίου
Για να μάθετε σεις οι Ιουδαίοι και από τους προφήτες για το Χριστό, ακούστε τι λέει ο Ησαΐας, πως προλέγει τη σωτηριώδη ευεργεσία Του για όλους και τη δική σας αχαριστία. «Με το τραύμα το δικό Του θεραπευτήκαμε εμείς». Προλέει τη σωτηρία, που με το Σταυρό θα προσφερόταν σε όλους. Έπειτα λέει, το ποιοι ήμασταν: «Όλοι σαν πρόβατα είχαμε πλανηθή, κάθε άνθρωπος πλανήθηκε στο δρόμο της ζωής του». Μιλάει πάλι για τον τρόπο του σταυρικού Του θανάτου: «Σαν πρόβατο ωδηγήθηκε στη σφαγή. Σαν αμνός άφωνος μπροστά σ’ εκείνον που τον κουρεύει. Έτσι δεν ανοίγει (ο Χριστός) το στόμα Του. Λόγω της ταπεινώσεώς Του το δίκιο Του καταπατήθηκε». Και πού μπορούμε να δούμε, ότι εκπληρώθηκαν αυτά; Στο παράνομο δικαστήριο του Πιλάτου. Γιατί στις κατηγορίες εναντίον Του δεν έδινε καμμιά απάντησι ο Χριστός.
E.Π.E. 34,310-312

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 311-315)

Πήγα και εγώ κάποτε στην Παναγούδα στον Άγιο Παϊσιο και τον ρώτησα:

- Γέροντα πώς θα κάνω καρδιακή προσευχή; Όλο αποσπάται ο νους μου!

Και μου δίνει ένα τόσο δυνατό χτύπημα στην πλάτη! Ακόμα τον θυμάμαι τον ξαφνικό πόνο!

- Ένιωσες τίποτα καλογέρι; με ρώτησε …

- Ναι, Γέροντα το ρωτάτε; πόνεσα πολύ!

- Και πού πήγε ο νους σου παιδί μου;

- Μα πού αλλού Γέροντα, στο μέρος που με χτυπήσατε!

- Στον πόνο δηλαδή ευλογημένε! Έτσι και με την προσευχή γίνεται! Για να κατέβει ο νους στην καρδιά, πρέπει εκείνη να συντριβεί και να πονέσει! Στον πόνο της θα πάει ο νους σου! Έτσι μόνο θα κατέβει!

(Νώντας Σκοπετέας, απόσπασμα από Επίλογο Ημερολογίου Άθωνος 2018)

Ένα έτος και εννέα μήνες προ της κοιμήσεώς του ο όσιος Σεραφείμ αξιώθηκε να τον επισκεφθεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό έγινε ενωρίς το πρωί της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1831.

«Δύο ημέρες ενωρίτερα», διηγήθηκε η μοναχή του Ντιβιέγιεβο Ευπραξία, «ο πατερούλης πρόσταξε να πάω κοντά του. Όταν έφθασα μου ανακοίνωσε: “Θα δούμε την Μητέρα του Θεού”. Εγώ έπεσα στο δάπεδο· εκείνος με κάλυψε με τον μανδύα του και διάβασε ορισμένες ευχές. Κατόπιν με σήκωσε και μου είπε: “Λοιπόν, τώρα κρατήσου από μένα και μη φοβάσαι τίποτε”.

Τη στιγμή αυτή ακούσθηκε θόρυβος παρόμοιος με του δάσους, όταν φυσά δυνατός αέρας. Όταν ησύχασε ο θόρυβος, ακούσθηκε ψαλμωδία. Η πόρτα του κελλιού άνοιξε μόνη της, το κελλί φωτίσθηκε ολόκληρο από ένα φως λαμπρότερο του φωτός της ημέρας και γέμισε ευωδία που έμοιαζε με αυτή της σμύρνας. Ο πατερούλης ήταν γονατιστός με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Εγώ φοβήθηκα, αλλά εκείνος σηκώθηκε και είπε: “Μη φοβάσαι, παιδί μου, εδώ δεν υπάρχει κίνδυνος· ο Θεός μας στέλνει το έλεός Του. Να, η Υπερένδοξη και Άχραντη Δέσποινά μας, η Υπεραγία Θεοτόκος έρχεται προς εμάς!”

Μπροστά βάδιζαν δύο άγγελοι κρατώντας, ο ένας στο δεξί και ο άλλος στο αριστερό χέρι, από ένα κλαδάκι με άνθη που μόλις είχαν ανθίσει. Τα μαλλιά τους ήσαν χρυσόξανθα και έπεφταν στους ώμους τους. Τους ακολουθούσαν ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Τα ενδύματά τους ήσαν λευκά και έλαμπαν. Μετά απ’ αυτούς ερχόταν η Θεοτόκος και ακολουθούσαν δώδεκα παρθένες.

Η Βασίλισσα των ουρανών φορούσε ένα μανδύα, όπως φαίνεται στην εικόνα της την λεγομένη “Παναγία η θλιβομένη”. Ο μανδύας ήταν υπέρλαμπρος, αλλά τι χρώμα είχε δεν θα μπορούσα να πω. Πάντως ήταν ανεκλάλητα όμορφος, κουμπωμένος κάτω από το λαιμό με μεγάλη στρογγυλή πόρπη, με σειρήτι στολισμένο με υπέροχα σταυρουδάκια· πώς ήσαν δεν ξέρω· θυμούμαι μόνο ότι έλαμπαν με ένα ασυνήθιστο φως. Το ιμάτιο κάτω από το μανδύα είχε πράσινο χρώμα και επάνω από τη μέση ήταν περιζωσμένο με ζώνη. Επάνω από τον μανδύα φορούσε κάτι που έμοιαζε με πετραχήλι και στα χέρια είχε επιμάνικα· όλα ήσαν στολισμένα με σταυρουδάκια. Στο ανάστημα φαινόταν υψηλότερη από όλες τις παρθένες. Στο κεφάλι Της φορούσε στέμμα διακοσμημένο με υπέροχα, θαυμαστά σταυρουδάκια· έλαμπε δε με τέτοιο φως που ήταν αδύνατον να το κοιτάξεις, όπως επίσης ήταν αδύνατον να κοιτάξεις στην πόρπη, στο σειρήτι και στο ίδιο το πρόσωπο της Βασίλισσας των Ουρανών. Τα μαλλιά Της ήσαν λυτά στους ώμους, μακρύτερα και ωραιότερα από των αγγέλων.

Οι παρθένες την ακολουθούσαν ανά δύο με στεφάνους και ενδύματα διαφόρων χρωματισμών. Είχαν διαφορετικό μεταξύ τους ανάστημα, έκφραση και χρώμα μαλλιών, τα οποία έπεφταν επίσης στους ώμους τους. Όλες ήσαν ωραιότατες. Μας περικύκλωσαν. Η Βασίλισσα των Ουρανών ήταν στο κέντρο. Το κελλί έγινε ευρύχωρο και η οροφή γέμισε ολόκληρη φλόγες ωσάν από αναμμένα κεριά. Το φως ήταν λαμπρότερο του ηλιακού· ήταν ιδιαιτέρας φύσεως και δεν έμοιαζε με το φως της ημέρας. Εγώ φοβήθηκα και έπεσα κατά γης. Η ουράνια βασίλισσα με πλησίασε και αφού με άγγιξε με το δεξί Της χέρι ευδόκησε να μου πει: “Σήκω, παρθένε, και μη μας φοβάσαι. Παρθένες σαν και σένα ήλθαν εδώ μαζί μου”. Εγώ ούτε κατάλαβα πώς σηκώθηκα. Εκείνη ευαρεστήθηκε να επαναλάβει: “Μη φοβάσαι, εμείς ήλθαμε να σας επισκεφθούμε”.

Ο π. Σεραφείμ δεν ήταν πια γονατιστός αλλά όρθιος εμπρός στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εκείνη μιλούσε μαζί του στοργικότατα, όπως ομιλεί κανείς με πολύ οικείο πρόσωπο. Εγώ έπλεα σε πελάγη χαράς και ερώτησα τον πατέρα Σεραφείμ πού είμαστε. Νόμιζα ότι πλέον δεν ζούσα. Έπειτα, όταν τον ερώτησα, ποιους βλέπουμε τώρα, η Υπεραγία Θεοτόκος με πρόσταξε να πλησιάσω τις παρθένες και να τις ερωτήσω μόνη. Εκείνες έστεκαν και από τις δύο πλευρές με τη σειρά που είχαν έλθει: Πρώτες ήσαν οι μεγαλομάρτυρες Βαρβάρα και Αικατερίνα, δεύτερες η αγία πρωτομάρτυς Θέκλα και η μεγαλομάρτυς Μαρίνα, τρίτες η μεγαλομάρτυς βασίλισσα Ειρήνη και η οσία Ευπραξία, τέταρτες οι μεγαλομάρτυρες Πελαγία και Δωροθέα, πέμπτες η οσία Μακρίνα και η μάρτυς Ιουστίνη, έκτες η μεγαλομάρτυς Ιουλιανή και η μάρτυς Ανυσία.

Η κάθε μία μου είπε το όνομά της, τους άθλους του μαρτυρίου ή τους αγώνες της διά Χριστόν ζωής της, ακριβώς όπως έχουν αυτά περιγραφεί στους βίους των αγίων. Όλες μου έλεγαν: “Δεν μας χάρισε τυχαία ο Θεός αυτή την δόξα, αλλά χάριν του μαρτυρίου και της ταπεινώσεως. Και συ θα μαρτυρήσεις”.

Η Υπεραγία Θεοτόκος είπε πολλά στον πατέρα Σεραφείμ, τα οποία δεν μπόρεσα ν’ ακούσω. Ό,τι άκουσα ήταν το εξής: “Μην εγκαταλείψεις τις παρθένες μου” (του Ντιβιέγιεβο). Αυτός απάντησε: “Ω, Βασίλισσά μου! εγώ τις συγκεντρώνω, αλλά δεν μπορώ μόνος να τις καθοδηγήσω”. Και η Θεοτόκος αποκρίθηκε: “Εγώ, αγαπημένε μου, θα σε βοηθώ σε όλα. Όρισέ τους διακόνημα και αν το εκπληρώσουν, τότε θα είναι μαζί σου και πλησίον μου· διαφορετικά δεν θα συναριθμηθούν με τις παρθένες αυτές που βρίσκονται κοντά μου· ούτε τέτοια θέση ούτε τέτοιους στεφάνους θα έχουν. Θα νικηθεί από μένα όποιος τις αδικήσει. Όποιος όμως τις υπηρετήσει χάριν του Κυρίου, θα τον μνημονεύσω ενώπιον του Θεού”.

Κατόπιν στράφηκε σε μένα και μου είπε: “Κοίταξε, λοιπόν, αυτές τις παρθένες και τους στεφάνους τους. Αυτές εγκατέλειψαν τις επίγειες απολαύσεις και τον πλούτο, επειδή πόθησαν την αιώνια και ουράνια βασιλεία. Αγάπησαν εκουσίως την πτωχεία· αγάπησαν τον Μοναδικό Κύριο· γι’ αυτό, καθώς βλέπεις, αξιώθηκαν τόσης δόξης και τιμής. Όπως συνέβαινε παλαιότερα, έτσι συμβαίνει και τώρα. Μόνο που οι τότε μάρτυρες μαρτυρούσαν δημοσία, ενώ οι σημερινές μυστικά, με το μαρτύριο της συνειδήσεως. Και οι μεν και οι δε όμως θα έχουν την ίδια αμοιβή”.

Το όραμα ολοκληρώθηκε με τους εξής λόγους της Υπεραγίας Θεοτόκου προς τον πατέρα Σεραφείμ: “Σύντομα θα είσαι μαζί μας, αγαπημένε μου”. Και τον ευλόγησε. Τον αποχαιρέτισαν και όλοι οι παρόντες άγιοι. Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος τον ευλόγησαν, ενώ οι παρθένες του ασπάσθηκαν το χέρι και εκείνος το δικό τους. Σε μένα είπαν ότι το όραμα μου δόθηκε με τις ευχές του π. Σεραφείμ, του Μάρκου, του Ναζαρίου και του Παχωμίου. Κατόπιν όλα έγιναν άφαντα. Το όραμα κράτησε περισσότερο από μία ώρα.

Ο πατερούλης απευθύνθηκε στη συνέχεια σε μένα και μου είπε: “Να, μητερούλα, τι χάρη έδωσε σε μας τους άθλιους ο Κύριος. Εγώ είχα από τον Θεό δώδεκα οράματα όμοια μ’ αυτό εδώ. Ο Κύριος σε αξίωσε και σένα. Είδες τι μεγάλη χαρά ζήσαμε! Έχουμε λόγους να πιστεύουμε και πρέπει να ελπίζουμε στον Κύριο. Να νικάς τον εχθρό σου τον διάβολο και να είσαι καθ’ όλα σοφή στον πόλεμο εναντίον του. Ο Κύριος θα σε βοηθήσει σε όλα. Να επικαλείσαι τη βοήθεια του Κυρίου, της Παναγίας Μητέρας Του και των αγίων Του· να μνημονεύεις και εμένα τον ελεεινό. Στην προσευχή σου να λες: "Κύριε, πώς θα πεθάνω; Πώς θα παρουσιασθώ προ του φοβερού βήματός Σου; Τι απολογία θα δώσω για τις πράξεις μου; Βασίλισσα των ουρανών, βοήθει μοι!".

(από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ Βίος, εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1991, σ. 90)

695. Ποιος είναι που μεταμορφώνει την ύλη της γης τόσο σοφά, τόσο αβρά, τόσο ωραία, σε άνθη; Ποιος δίνει στα λουλούδια τη θαυμαστή θωριά τους; Κύριε και Δημιουργέ, αξίωνέ μας να βλέπουμε σ’ αυτά την αγαθότητά σου και την παντοδυναμία σου.

697. Παρατήρησε τη διαφορά ανάμεσα στην παρουσία του ζωοποιού Πνεύματος και την παρουσία του πονηρού πνεύματος. Όταν οι λογισμοί της ψυχής σου είναι αγαθοί, νοιώθεις χαρά και ευφροσύνη. Αυτό το αίσθημα είναι ο καρπός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Όταν, αντίθετα, κακοί λογισμοί και αμαρτωλές επιθυμίες σε κατέχουν, νοιώθεις ταραγμένος και γεμάτος άγχος. Αυτό σημαίνει την παρουσία του πονηρού πνεύματος μέσα σου. Αν βρίσκεσαι στην τελευταία περίπτωσι, προσευχήσου στο Άγιο Πνεύμα να σου δώση ζωή και φώς.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 271-272)

693. Είμαι άνθρωπος, ένας στους πολλούς. Και η χάρις, η αλήθεια και η δικαιοσύνη του Θεού συνεχώς ενεργούν μέσα μου. Άλλοτε μου θωπεύουν και μου παρηγορούν την ψυχή. Και άλλοτε με παιδεύουν με τις θλίψεις. Αλλά η γη είναι γεμάτη από ανθρώπους σαν εμένα. Και σ’ αυτούς ο Θεός φανερώνει το έλεός του, την αλήθεια του και τη δικαιοσύνη του. «Ενεργεί τα πάντα εν πάσιν» (Α’ Κορ. ιβ’ 6).

694. Στην ψυχή μας, φανερώνεται η επιδοκιμασία ή η αποδοκιμασία του Θεού για τους λογισμούς, τις επιθυμίες και τις προθέσεις μας. Ο Θεός, σαν καλός πατέρας ή σοφός δάσκαλος, τη μία φορά τις εγκρίνει και την άλλη τις απορρίπτει. Μας πληροφορεί ότι αυτό είναι καλό ή εκείνο είναι κακό. Μας αμείβει, με τη φωνή της συνειδήσεως, για το καλό. Και μας τιμωρεί για το κακό. Το «εύγε» του ή το «ουαί» του ακούεται μέσα μας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 271)

691. Αν κοινωνήσουμε αναξίως, όπως επίσης και αν προσευχηθούμε ψυχρά και χωρίς ζήλο, η ψυχή μας δεν νοιώθει ευχάριστα. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν εισήλθε στην καρδιά μας, γιατί τον προσβάλαμε με την ολιγοπιστία και την ψυχρότητα μας. Έτσι, αφήνει τον Πονηρό να μας θλίβη, ώστε να αισθανθούμε τη διαφορά ανάμεσα στην παρουσία της χάριτος και την παρουσία του κακοποιού πνεύματος.

692. Αν έχουμε κάμει συνήθειά μας την προσευχή υπέρ των αδελφών μας και της σωτηρίας τους, το Πνεύμα το Άγιο θα μας δίνη πολλά χαρίσματα. Γιατί το Άγιο Πνεύμα, πρώτα – πρώτα, θέλει να μας σώση όλους με κάθε τρόπο, αρκεί να μη του θέτουμε εμπόδια με τη σκληροκαρδία μας. Γιατί «αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών αλαλήτοις» (Ρωμ. η’ 26).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 270)