Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
Η αξία της προσκομιδήςΗ θεία χάρη, που αναβλύζει από την αναίμακτη θυσία, προσφέρεται όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και στους νεκρούς. Γι’ αυτό οι λειτουργοί δεν παύουν να δέονται όχι μόνο «υπέρ υγείας», αλλά και «υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων δούλων του Θεού»."Όσο περισσότερη είναι η πίστη και η αγάπη των ιερέων, τόσο μεγαλύτερος είναι και ο κατάλογος των ονομάτων, που μνημονεύουν στην προσκομιδή .Ο παπα-Σάββας ο πνευματικός, μια οσιακή αθωνίτικη μορφή (1821-1908), φαινόταν, με το μικροσκοπικό του σώμα, ένας άσημος καλόγερος. Όταν όμως λειτουργούσε, φαινόταν μεγαλοπρεπής, και το πρόσωπό του έλαμπε σαν πρόσωπο αγγέλου.Στην προσκομιδή, μνημόνευε ονόματα «ων…
του ΧριστούΟ Χριστός, φανερώνοντας την αληθινή ανθρώπινη του φύσι, δακρύζει ήρεμα, και προς το παρόν αναβάλλει το θαύμα (του Λαζάρου)... Φανερώνει εκείνο, που ήταν, δηλαδή, την ανθρώπινη φύσι. Δακρύζει και ταράζεται προσωρινά. Διότι το πένθος γνωρίζει να αναδεικνύη τα αγαθά πάθη.Ε.Π.Ε. 14,204για την αμαρτίαΌταν αμαρτήσης, τότε μόνο να στενάξης βαθειά, τότε να δακρύσης και να κλάψης. Δεν εμποδίζω στην περίπτωσι αυτή το θρήνο, μάλλον και τον συνιστώ. Αλλά και τότε με μέτρο το πένθος, και αυτό το λέω, διότι υπάρχει επάνοδος με τη μετάνοια και συγχώρησις.Ε.Π.Ε. 18α,580νουθεσίεςΑνάγκη θρήνων, κάτι που κάνουν και οι προφήτες, όταν βρίσκωνται σε αδιέξοδα. Είναι και…
Μεγάλος άνθρωπος. Δεν μπορείς να είσαι, μεγάλος άνθρωπος, όσο θεωρείς τον εαυτό σου νεκρό.Δεν μπορείς να είσαι μεγάλος άνθρωπος ούτε σ’ ένα μέρος του κόσμου και ούτε σε μία θέση στην κοινωνία: πρώτον, όσο έχεις φόβο από οτιδήποτε κατώτερο από τον Θεό, δεύτερον, όσο έχεις αγάπη προς οτιδήποτε μικρότερο από τον Θεό και τρίτον, όσο δεν συνηθίζεις να θεωρείς τον θάνατό σου για κάτι περασμένο, και όχι για κάτι μελλοντικό. Αδύναμος. Το έγκλημα είναι αδυναμία, και όχι ισχύς. Ο εγκληματίας είναι αδύναμος, και όχι ήρωας.Γι’ αυτό να θεωρείς εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται πάντα σαν πιο αδύναμο από σένα, και όπως δεν…
ΔΥΟ ΝΕΟΙ μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους. Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα. Ύστερα, σκοτισμένος από την απόγνωση, δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει πίσω στην έρημο. - Πήγαινε μόνος. Εγώ θα μείνω εδώ, είπε στον άλλον, μόλις συναντήθηκαν. - Γιατί, αδελφέ μου, τί σου συμβαίνει; τον ρωτούσε με καλοσύνη εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αίτια. - Ε, να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, πήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάνω στην έρημο; Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της…
Για να μας συγχωρήσει ο Θεός, ας συγχωρούμε κι εμείς τους ανθρώπους.Είμαστε όλοι σ' αυτή τη γη προσωρινοί, ως φιλοξενούμενοι. Η παρατεταμένη νηστεία και η βαττολογία στην προσευχή είναι ματαιοπονία, χωρίς τη συγχωρητικότητα και το αληθινό έλεος.Ο Θεός είναι ο αληθινός Ιατρός, οι αμαρτίες είναι η λέπρα. Όποιον ο Θεός καθαρίζει, επίσης και τον δοξάζει.Κάθε ελεήμονα πράξη των ανθρώπων, ο Θεός με έλεος την ανταμείβει.Εκείνος που ανταποδίδει την αμαρτία με αμαρτία, χωρίς έλεος απόλλυται.Το πύον δεν καθαρίζεται με πύον από μολυσμένες πληγές.Ούτε το σκοτάδι της υπόγειας φυλακής διαλύεται με σκοτάδι.Το αγνό βάλσαμο επουλώνει τα έλκη των πληγών και το φως…
Με ρώτησαν αν συγχωρώ και διαπίστωσα ότι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν είναι απλή. Η ειλικρινής πηγαία συγχώρεση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έκανα κάποιες σκέψεις και εντόπισα το βαθμό της συγχώρεσης που έχω μέσα μου. Ήμουν και είμαι σε ένα βαθμό ένας άνθρωπος με ενοχές, όχι τόσο από τον τρόπο που μεγάλωσα όσο λόγω χαρακτήρα. Από παιδί συνήθιζα να ενοχοποιώ τον εαυτό μου για οποιαδήποτε αρνητικό συνέβαινε, και να αναζητώ το ποσοστό του λάθους που έκανα ή τι δεν έκανα σωστά και τα πράγματα οδηγήθηκαν σε ένα κακό αποτέλεσμα. Οι ενοχές είναι ένας κακός σύμβουλος για να μεγαλώσει…
Ήταν κάποτε 2 φίλοι, όπου ο ένας ήταν θρησκεύομενος και κατόρθωσε τον άλλον, που ήταν ένας πολύ αμαρτωλός, να τον πείσει να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Όταν τελείωσαν την εξομολόγηση και πήραν το δρόμο της επιστροφής, ο θρησκεύουμενος ρωτάει τον φίλο του, τί κανόνα του έβαλε ο εξομολόγος. - Κανένα, απάντησε εκείνος, μάλιστα με άφησε να Κοινωνήσω. Παραξενεύτηκε τόσο πολύ ο θρησκεύομενος με αυτά που άκουσε από τον φίλο του, που επέστρεψε πίσω στον εξομολόγο, να του ζητήσει το λόγο. Τον ρώτησε λοιπόν, για ποιό λόγο άφησε τον φίλο του να Κοινωνήσει, αφού ερχόταν για πρώτη φορά να εξομολογηθεί, ενώ…
Από το πρωινό τούτο της 27ης του Νοέμβρη, ο Γρηγόριος είχε την επισκοπική ευθύνη για την Κωνσταντινούπολη. Στη διάθεσή του όλοι οι ναοί. Δεν είχε τυπικά ενθρονιστεί μα ήτανε κι αναγνωριζότανε απ’ όλους επίσκοπος κανονικός. Οι περισσότεροι αρειανοί και μάλιστα οι λαϊκοί ενώθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μείνανε όμως αρκετοί φανατικοί και ιδιαίτερα κληρικοί, που κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να βλάψουνε το Γρηγόριο. Συγκεντρώνονταν, οργάνωναν τη δράση τους και τις επιθέσεις τους. Φτάσανε στο σημείο να οργανώσουνε ακόμα και τη δολοφονία του Γρηγορίου. Εκεί έφτασε το μίσος.Τα μελετήσανε όλα σε όλες τις λεπτομέρειες. Πλησίασαν ένα δικό τους,…
Έπραξαν άγια. Όταν οι στρατιώτες του Γεωργίου Καραϊσκάκη έπιασαν έναν συνάδελφό τους που είχε λιποτακτήσει κατά την ώρα της μάχης κι ετοιμάζονταν να τον σκοτώσουν, ο μεγάλος στρατηγός του 21 τους σταμάτησε και τους είπε:— Σταθήτε μια στιγμή. Σας αφίνω να τον κάνετε ό,τι θέλετε. Αλλά σας λέω τούτο μονάχα: Αν τον σκοτώσετε, θα πράξετε δίκαια. Αν τον συγχωρήσετε, θα πράξετε άγια.Οι στρατιώτες «έπραξαν άγια» και δεν έθιξαν ούτε μια τρίχα του λιποτάκτη.(Ψιχία από της τραπέζης, Συλλογή Κ. Κούρκουλα, Αθήνα 1973, Νο766) Να πεθάνωΚάποτε ο μέγας μαθηματικός της αρχαιότητος Ευκλείδης φιλονίκησε με τον αδελφό του κι εκείνος εξωργισμένος έφυγε απ’ το…
H Isabelle Filliozat αναφέρει: «Η αγάπη είναι πιο δυνατή απ' τα χρόνια. Η μητέρα της Ροζ είναι σε οίκο ευγηρίας˙ οι γιατροί διέγνωσαν τη νόσο του Alzheimer. Στα 70 της, τα έχει χαμένα. Η Ροζ πηγαίνει να τη δη κάθε Σάββατο, αλλά η μητέρα της δεν την αναγνωρίζει. Η εβδομαδιαία επίσκεψι είναι πραγματική αγγαρεία. Πόσο μάλλον που η Ροζ έχει την αίσθησι ότι απ' τη μητέρα της έτρωγε μόνο ξύλο κι άκουγε κριτικές. Έφυγε πολύ νωρίς απ' το σπίτι της για να μην υφίσταται αυτή τη συνεχή υποτίμησι, το σωματικό αλλά κυρίως ψυχικό πόνο, ότι δεν έγινε ποτέ αποδεκτή... Το…