...Πραγματικά είναι μεγάλο αγαθό και δώρο του Θεού η ελεημοσύνη και μας εξομειώνει, όσο μας είναι δυνατό με το Θεό, όταν την ασκούμε-αυτό προπάντων είναι άνθρωπος. Μιλώντας λοιπόν κάποιος για το γνώρισμα του ανθρώπου, αυτό πρόσθεσε "είναι, λέει μεγάλο πράγμα ο άνθρωπος και πάρα πολύ σπουδαίο ο ελεήμονας". 

Η ελεημοσύνη είναι σπουδαιότερο πράγμα από το να ανασταίνει κανείς νεκρούς. Γιατί είναι πολύ πιο σπουδαίο να δώσεις τροφή στον πεινασμένο Χριστό από το να αναστήσεις νεκρούς στο όνομα του Χριστού. 

Στην πρώτη περίπτωση εσύ ευεργετείς τον Χριστό, στην δεύτερη ο Χριστός εσένα. Και αμείβεται κανείς όταν ευεργετεί και όχι όταν τον ευεργετούν. 

Στην περίπτωση αυτή, αν δηλαδή κάνεις θαύματα εσύ οφείλεις στο Θεό, ενώ στην περίπτωση της ελεημοσύνης σου οφείλει ο Θεός. 

Ελεημοσύνη είναι όταν την κάνεις με προθυμία, όταν την κάνεις με γενναιοδωρία, όταν δεν νομίζεις πως δίνεις αλλά πως παίρνεις, όταν την κάνεις σα να σε ευεργετούν, σαν να κερδίζεις, σαν να μη χάνεις...

...Κάμε τον Θεόν οφειλέτη σου, και τότε ζήτησε απ'αυτόν. Δάνεισε και τότε ζήτα, για να πάρεις με τόκο-αυτό το θέλει και ο Θεός, δεν το αποφεύγει. Αν του ζητάς μαζί με ελεημοσύνη που έκαμες, χρωστά χάρη- αν απαιτείς με ελεημοσύνη, δανείζεις και παίρνεις και τόκους. Ναι παρακαλώ. Δεν εισακούεται κανείς σηκώνοντας τα χέρια, άπλωσε τα χέρια σου όχι στον ουρανό, αλλά στα χέρια των φτωχών. Αν απλώσεις το χέρι στα χέρια των φτωχών, άγγιξες την ίδια την κορυφή του ουρανού, γιατί αυτός που κάθεται εκεί αυτός παίρνει την ελεημοσύνη- αν υψώσεις τα χέρια άκαρπα, σε τίποτα δεν ωφελήθηκες.

Το φάρμακο θα σε ναρκώσει σήμερα, αύριο μπορεί να σου 'ρθει πιο μεγάλη κατάθλιψη
 
 [ Από μαγνητοφωνημένη συνομιλία του Γέροντα ] 

Γέροντας...Και όλοι οι χριστιανοί... Και όλος ο κόσμος και που πιστεύουνε και που δεν πιστεύουνε, αυτό τους τρώει...η απομάκρυνση από το Θεό.
-Συνομιλητής... Μάλιστα
-Γέροντας... Η απομάκρυνση από το Θεό φέρνει τη μοναξιά...Κατάλαβες;
-Συνομιλητής...Φέρνει κατάθλιψη, φέρνει τούτο, φέρνει εκείνο...το άγχος.
-Γέροντας...Και όταν αρνείσαι ένα μυστήριο...ένα μυστήριο...Έχουνε γίνει τόσοι γιατροί ψυχίατροι, ψυχαναλυτές, ψυχολόγοι και δέχονται τους ασθενείς...Ποιούς ασθενείς, βρε; Ποιος είσαι εσύ που θα δεχθείς ασθενείς; Και στο τέλος πάει...' Τί βλέπεις γιατρέ μου...; ' - ' Δεν έχεις τίποτα... Έχεις ανασφάλεια...'.
-Συνομιλητής... Τί θα πει ανασφάλεια;
-Γέροντας...' Δεν έχεις τίποτα...Πάρε αυτό...'.Άμα δε δώσεις τον εαυτό σου στο Θεό, τί να σου κάνει αυτό; Θα σε ναρκώσει σήμερα, αύριο μπορεί να σου ρθει πιο μεγάλη.
-Συνομιλητής...πιο έντονη. Και συνήθως αυτό συμβαίνει.
 
Υπάρχει διάβολος σε όλα αυτά
'Προσήλωση. Ξέρεις τί θα πει; Είναι από το προς και ήλος [ καρφί ]. Και θα πει καρφωμένος σαν με καρφιά σε αυτό που αγαπάς. Να καρφώνεσαι επάνω στο Χριστό μας.
Εγώ πολύ αγαπώτο Χριστό μας και πιστεύω στη δύναμή Του. Μωρέ, οι Απόστολοι περνούσαν, και η σκιά τους θεράπευε τους πιστούς. Δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός; Άλλαξε;
Εμείς αλλάξαμε!
Τί θα πει άγχος, νεύρα, ψυχασθένειες; Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει διάβολος σε όλα αυτά. Δεν υποτασσόμεθα στο Χριστό  με αγάπη. Μπαίνει ο διάβολος και μας ανακατεύει.
Αχ, να μπορούσα να ζήσω όπως εσύ! Να είμαι υποτακτικός σ' ένα  Κοινόβιο! Σε ζηλεύω!...'
 
Η  'καθυστέρηση' σου είναι λόγω του άγχους
Ένας άνθρωπος πήγαινε συχνά και εξομολογείτο στο Γέροντα Πορφύριο. Μιά κόρη του, η οποία σήμερα είναι παντρεμένη κι έχει παιδιά, όταν σπούδαζε, εξ αιτίας των εξετάσεων στο Πανεπιστήμιο, είχε πολύ άγχος. Την πήρε, λοιπόν, ο πατέρας της και πήγαν στα Καλλίσια της Πεντέλης, όπου έμενε ο Γέρων Πορφύριος, προτού πάει στον Ωρωπό. Μόλις μπήκε μέσα η κόρη και χωρίς ο πατέρας της να έχει πει ποτέ κάτι γι'αυτήν στο Γέροντα, της λέει ο Γέρων Πορφύριος...' Καλώς την. Άκουσε, να μη σε απασχολεί η καθυστέρηση που έχεις. Είναι λόγω του άγχους που έχεις για τις εξετάσεις. Θα περάσει. Πες μου τώρα τί άλλο έχεις; '.
Πράγματι, η κοπέλα είχε μία καθυστέρηση μη φυσιολογική, που την στενοχωρούσε. Ούτε καν όμως είχε διανοηθεί να μιλήσει στο Γέροντα Πορφύριο γι' αυτό το θέμα. Γι' αυτό και μόλις τον άκουσε να της θέτει αυτό το θέμα, χωρίς εκείνη ούτε καν να του το θίξει, τόσο πολύ συγκινήθηκε, ώστε βγαίνοντας έξω, μετά την εξομολόγησή της, έπεσε στην αγκαλιά του πατέρα της, φωνάζοντας ενώπιον των άλλων...
- Είναι άγιος, είναι προφήτης '. Το περιστατικό αυτό μου το αφηγήθηκε ο ίδιος ο πατέρας της κόρης, στενός συνεργάτης μου.
 
Το εσωτερικό μας μπέρδεμα
Το ' μπέρδεμα ', όπως συνήθιζε να μας λέει ο Γέροντας Πορφύριος, συμβαίνει μόνο όταν δεν εφαρμόζουμε τα λόγια του Χριστού, αλλά αυτά που εμείς, λόγω του εγωισμού μας, θεωρούμε σωστά και πρέποντα στη δεδομένη  περίπτωση.
 
(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

Όταν βλέπεις κάτι και αντιδράς μέσα σου, και σφίγγεσαι να μη μιλήσεις, ήδη δεν είσαι εντάξει με αυτό το σφίξιμο
Ήμουν στενοχωρημένος και με συμβούλευσε...
'Δεν σου είπα κα άλλη φορά, όταν ανοίξεις τελείως την καρδιά σου στον Κύριο, χωρίς σφίξιμο, μπαίνει ο Κύριος μέσα, και την καθιστά ανίκανη να αμαρτήσει; Κατάλαβες; Ανίκανους στο κακό.

Ο Κύριος μέσα στην καρδιά μάς αγαπάει,φέρνει πραότητα, καλοσύνη.
Και να θέλουμε να θυμώσουμε, να κάνουμε στον άλλο κακό, δεν μπορούμε.
Τότε ισχύει ' Ζω δε ουκέτι εγώ'

Το ζεις και το φωνάζεις μέσα σου.

Ο Παύλος πια τρελάθηκε από τη χαρά του και το διαλαλούσε.
Μα αλλάζει ο Χριστός; Όπως ήταν τότε είναι και τώρα...
Γιατί μωρέ, αφού τα λέμε και τα αποφασίζουμε, ύστερα τί παθαίνουμε και γυρίζουμε στα ίδια και πρέπει να ξαναλέμε τα ίδια;
Πάρ'το εγωιστικά και μην αφήνεις τον εαυτό σου να δίνει ικανοποίηση στο διάβολο.
Δώσου εξ ολοκλήρου στο Χριστό, με ένθερμο έρωτα, με λαχτάρα.
Όταν βλέπεις κάτι και αντιδράς μέσα σου και σφίγγεσαι να μη μιλήσεις, ήδη δεν είσαι εν τάξει με αυτό το σφίξιμο'.

Ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δώσει χαρά
Ο Γέροντας μου τόνιζε...' Να μη στενοχωριέσαι, μωρέ, ποτέ. Ο Χριστός αναστήθηκε για να μας δώσει πολλή αγάπη και χαρά, από τώρα. Από τώρα να αρχίσουμε να συμμετέχουμε, όλο και πιο αισθητά, στη φωτεινή ημέρα της βασιλείας της αγάπης του Χριστού, όπου δε βραδιάζει ποτέ'.

 
Συχνά με πιάνει μελαγχολία
Συχνά με πιάνει μελαγχολία, Γέροντα.
-  Γιατί μένεις όλη την ώρα κλεισμένη στο σπίτι σου;
-  Πού να πάω;
-  Να πηγαίνεις εκδρομές, να πηγαίνεις στο βουνό. Αυτά κάμνουν πολύ καλό.

 
Όταν σε πιάνει κατάθλιψη
Σ'εσάς την ίδια, κυρία Χ., τί έλεγε ο Γέροντας τις ώρες της μοναξιάς και του πόνου σας, που ο άνδρας σας πέθανε τόσο πρόωρα και τόσο νέος;

-  Με βοήθησε πάρα πολύ ο Γέροντας  τις στιγμές εκείνες, που είναι φυσικό να σε πιάνει η κατάθλιψη κι αρχίζουν να σε βασανίζουν τα ερωτηματικά...' Γιατί Θεέ μου, γιατί τόσο νωρίς;' Ένιωθα τότε μιά ακηδία κι ένα βούλιαγμα στο κάθισμα και δεν μπορούσα να σηκωθώ.
Με συμβούλευσε τότε... ' Μόλις αισθάνεσαι αυτό το πράγμα, να πετάγεσαι όρθια, και να πηγαίνεις μιά βόλτα στο βουνό '. Κι όταν τον ρώτησα πώς να έβγαινα έξω άμα ήταν βράδυ, μου απάντησε...' Άμα δεν μπορείς να βγεις, να φέρνεις στο νου σου όλο ωραίες εικόνες, όπως, ας πούμε, εκείνο το πάρκο, που είχατε επισκεφθεί με τον άνδρα σου και τα παιδιά σου, ή εκείνο το ωραίο ηλιοβασίλεμα, που απολαύσατε στη θάλασσα. Θα διώχνεις τους άσχημους λογισμούς και θα λες... ' Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον άνδρα μου, ελέησε κι εμάς '.
Μου εμφύσησε, ακριβώς, αυτήν την πεποίθηση ότι υπάρχει επικοινωνία μεταξύ της ζώσας και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας.
 

Με την κατάθλιψη σου δημιούργησες προβλήματα και στα παιδιά σου
Βυθισμένη στην κατάθλιψη, για το θάνατο του συζύγου της, μία κυρία, μπήκε δειλά στο κελί του Γέροντα. Τα πρώτα λόγια της ήταν... Γέροντα, έχασα τον άνδρα μου, και είμαι απελπισμένη. Ο Γέροντας τής απάντησε... ' Τον εαυτό σου έχασες γιατί έχασες την πίστη σου. Δεν έχασες τον άνδρα σου. Του Θεού ήταν και τον πήρε, όπως θα πάρει κι εμάς. Βλέπω, ότι από την πολλή στενοχώρια έπεσες σε μελαγχολία και δημιούργησες προβλήματα, όχι μόνο για σένα, αλλά και για τα παιδιά σου, που καθώς σε βλέπουν κάθε μέρα να κλαίς απαρηγόρητα, πληγώθηκαν '.
Την παρηγόρησε με πρακτικές οδηγίες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της και της μετέδωσε την πίστη στο Θεό και την ελπίδα της συνάντησης με τον σύζυγό της στον ουρανό.
 
(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

Μην ποτίζεις τα αγκάθια

Ο Γέροντας μας παρουσίαζε με απλό, παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Μας έλεγε...' Τί είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένας κήπος χωρισμένος σε δύο μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. Και έχουμε μια δεξαμενή νερού [ τις δυνάμεις της ψυχής] με δύο βρύσες και δύο αυλάκια. Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν '. Ο Γέροντας δε μιλούσε για μονομερή δαιμονισμό ή αγγελισμό της ψυχής. Την έβλεπε, όπως πράγματι είναι, επηρεασμένη και από δαίμονες και από αγγέλους. Δεν ήθελε να βλέπει το Χριστιανό να αγωνίζεται αρνητικά, ασχολούμενον με το ξερίζωμα των αγκαθιών. Ήθελε να τον βλέπει να αγωνίζεται θετικά, ασχολούμενον με το πότισμα των λουλουδιών, αφού αυτός ο αγώνας, έχει σαν αποτέλεσμα την άνθιση των λουλουδιών – αγγελικών αρετών και ταυτόχρονα τον μαρασμό των αγκαθιών -  δαιμονικών παθών.

Η ήρεμη ψυχή φωτίζει το λογικό

Ο Γέροντας μου διηγήθηκε σε μια επίσκεψη μου...

' Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί μια μέρα, οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν. Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα ο μάνταλος, εκεί σφηνωμένος. Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα. Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό. Τους λέω... Τί με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν έκαμα τίποτα σπουδαίο, μια κίνηση έκαμα, αλλά την έκαμα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δε θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνον όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος'.

Πόσο θα μπορούσε το περιστατικό αυτό να μας βοηθήσει στις καθημερινές μας σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα! Πόσο θα μπορούσε να μας βοηθήσει η ψυχική μας ηρεμία, που δεν αποκτάται με ψυχολογικές οδηγίες και ψυχοφάρμακα, αλλά με την αγιότητα!

Όταν κατοικήσει ο Χριστός σ'όλο το χώρο της ψυχής μας, τότε φεύγουν όλα τα λυπηρά

Μου έλεγε ο Γέροντας μια μέρα...' Όταν έρθει και κατοικήσει σε όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία'. Τον ρώτησα με απορία...Πώς φεύγει η αμαρτία, Γέροντα, αφού η Γραφή λέει, ότι και μια μόνο ημέρα εάν ζήσουμε στη γη, θα αμαρτήσουμε; Ο Γέροντας με κοίταξε λυπημένα και μου είπε...' Τί να σου πω, αφού δε με καταλαβαίνεις;' Προσπάθησα να τον καταλάβω. Όταν έφθασα στο σπίτι, μελέτησα σχετικά με το θέμα, μέσα στην Αγία Γραφή. Βρήκα την ερώτηση μου να δικαιώνεται στην Παλαιά Διαθήκη, στα λόγια του Ιώβ - ' Τίς γαρ καθαρός έσται από ρύπου; αλλ' ουδείς, εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης'. Αλλά βρήκα και την απάντηση του Γέροντα, να θεμελιώνεται στην πρώτη επιστολή του αγαπημένου του Ευαγγελιστού Ιωάννου - ' Και οίδατε, ότι εκείνος εφανερώθη, ίνα τας αμαρτίας ημών άρη, και αμαρτία εν αυτώ ουκ έστι. Πας ο εν αυτώ μένων ουχ αμαρτάνει, πας ο αμαρτάνων ουχ εώρακεν αυτόν, ουδέ έγνωκεν αυτόν '. Έτσι, μετέθεσα την ερώτηση μου από τον π.Πορφύριο, προς τον Ευαγγελιστή Ιωάννη. Ήταν φανερό ότι ματαιοπονούσα, διότι προσπαθούσα να συλλάβω διανοητικά, αλήθειες που μόνο βιωματικά κατανοούνται. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και ο π. Πορφύριος, με την αγιοπνευματική εμπειρία τους, μιλούσαν με την ίδια γλώσσα.

(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά

Όταν πλησιάζαμε προς το τέλος της παραμονής μας, φόρεσε ο Γέροντας το πετραχήλι και αφού μας σκέπασε με αυτό, μας διάβασε τη θεόπνευστη ευχή, μας ευχήθηκε Χαρούμενη και Ευλογημένη Ανάσταση, Χρόνια πολλά και χριστιανικά και μας έδωσε την ευχή του. Μετά απ'όλα αυτά, η σύζυγος μου και το παιδί μου, πήγαν να ευχηθούν στο προσωπικό του Ησυχαστηρίου, ενώ εγώ παρέμεινα μόνος μου με τον Παππούλη, ο οποίος τώρα, δεν ήταν μόνο περισσότερο καταλυτικός, αλλά και περισσότερο αποκαλυπτικός! Μου είπε τόσα παλλά και μου έκανε τέτοιες αποκαλύψεις, ιδίως γύρω από το υπηρεσιακό μου πρόβλημα που, ομολογώ, με άφησε άναυδο! Νόμιζε κανείς, πως διάβαζε από χειρογράφου όλα όσα μου είχαν συμβεί. - ' Όσον αφορά για σένα, μου είπε, όσο περισσότερο σε ταλαιπωρούν, τόσους περισσότερους στεφάνους δόξης σου προσθέτουν! Και να έχεις υπόψη σου, ότι όλα αυτά γίνονται ύστερα από θεία παραχώρηση και για το συμφέρον της ψυχής σου! Όλες οι διώξεις σε βάρος σου, εκεί αποβλέπουν. Δηλαδή στο συμφέρον της ψυχής σου, που είναι το παν! Εξάλλου, οι διώξεις εναντίον των χριστιανών είναι μέσα στο πρόγραμμα! Ξεχνάς τί είπε ο Ιησούς μας; Εάν το ξεχνάς, σου το υπενθυμίζω εγώ... ' Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν!'

Εάν αυτό το θυμάσαι μια φορά την ημέρα, θα πάψεις να ασχολείσαι στο μέλλον με το πρόβλημά σου. Γιατί θα το θεωρησεις κάτι το φυσικό, το αναμενόμενο. Και τώρα, ήλθε η ώρα, να σου κάνω την τελευταία αποκάλυψη...' Έχεις πολύ καλή ψυχή! Γι'αυτό ο Θεός σε αγαπάει πάρα πολύ! Τ'άκουσες; Αυτό τα λέει όλα! Άντε! Πήγαινε στην ευχή του Χριστού και Καλή Ανάσταση!'

Η αποκάλυψη του Παππούλη δημιούργησε στην ψυχή μου  σεισμό μεγάλο. Η ψυχοσύνθεση μου άλλαξε ριζικά! Η μεγάλη μου στενοχώρια μετετράπη σε απέραντη χαρά! Η θλίψη μου, μεταβλήθηκε σε αγαλλίαση! Η απογοήτευση, σε ασπίδα! Και όλα αυτά δικαιολογημένα! Είναι λίγο πράγμα να γνωρίζεις, και μάλιστα από επίσημα χείλη, από τα άγια χείλη του π. Πορφυρίου, ότι σε αγαπά ο Θεός; Και μάλιστα πολύ; Εδώ, πληροφορείται κανείς, ότι κάποιος ' ισχυρός' του κόσμου τούτου τον αγαπά, και όχι μόνο χαίρεται, αλλά αισθάνεται και ' σιγουριά', γιατί ελπίζει στη βοήθειά του! Σκεφθείτε, λοιπόν, πόση σιγουριά πρέπει να αισθάνεται κανείς, όταν αυτός που τον αγαπά, είναι ο ίδιος ο Θεός! Ο Θεός, που μόνο η επίκληση του ονόματός του συντρίβει τα έθνη, με το ' Πάντα τα έθνη εκύκλωσάν με και τω ονόματι Κυρίου ημυνάμην αυτούς!'

Ο άνθρωπος που δίνεται στο Χριστό ξεπερνάει τις δυσκολίες χωρίς να φθείρεται

Μου είπε ακόμη ο Παππούλης...

'Ο άνθρωπος, που δίνει την καρδιά του στο Χριστό, όπως ο Μοναχός, αυτός γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γίνεται άλλος άνθρωπος. Ανοίγει ο νους του, γεμίζει με το Χριστό. Ακούεις; Με καταλαβαίνεις; Με το Χριστό. Και όταν ο νους και η καρδιά είναι γεμάτη από το Χριστό, τότε αυτός ο άνθρωπος είναι σοφός, είναι έξυπνος, του τα διδάσκει όλα το Πνεύμα του Θεού.

' Η λέξη έξυπνος, όχι με το νόημα που την εννοεί ο κόσμος, δηλαδή να απαντά καθηλώνοντας τους άλλους, ή να κάνει μια δουλειά καλύτερα από τους άλλους, αλλά να! Πώς να σου το πω;

Σε κάθε δυσκολία που του παρουσιάζεται, δεν τα χάνει, δεν απελπίζεται, αλλά προσφεύγοντας στο Χριστό, που είναι μέσα του, βρίσκει ωραίους και εύκολους τρόπους να τις ξεπερνάει, χωρίς να του στοιχίζει, χωρίς να φθείρεται εσωτερικά. Με κατάλαβες Γεώργιε; ' [ Είπε το όνομά μου χωρίς να με έχει ρωτήσει. Ούτε χθες, όταν με σύστησαν, του το είπαν. Με εντυπωσίασε].

- Κατάλαβα Γέροντα.

' Ο άνθρωπος που έχει δώσει την καρδιά του στο Χριστό, δεν υποφέρει, όσες δυσκολίες και να του συμβούν. Χαίρεται, είναι γεμάτος εσωτερική χαρά. Είναι δραστήριος, προσεκτικός. Δεν κάνει λάθη, ζημιές. Το μυαλό, τα χέρια, τα πόδια, όλα κινούνται από τη χάρη του Θεού. Πώς είναι δυνατόν να είναι κουτός;

Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που πρέπει να κάνει τον κουτό, για χάρη του Χριστού.'

- Δηλαδή, πώς θα κάνει τον κουτό;

' Όταν σιωπήσει εν γνώσει, με κάποιο εσωτερικό σκοπό, κάνει πως δεν κατάλαβε, κάνει πως δεν ξέρει, διότι έχει ένα καλό σκοπό. Αυτά θα του τα διδάξει σιγά σιγά το Άγιο Πνεύμα. Διότι όταν έχουμε μέσα μας το Χριστό, δε ζούμε κανονίζοντας εμείς τον εαυτό μας. Ζει εν ημιν Χριστός, και κανονίζει αυτός τη ζωή μας'.

 
Η μεγάλη στενοχώρια είναι παγίδα του διαβόλου

Ο Γέροντας μου είπε...' Οι δικαστές όταν κουράζονται, διακόπτουν το μεσημέρι την εργασία τους. Βέβαια, ήταν κι απ'την υπερκόπωση αυτό που έπαθα, αλλά λυπόμουν τον κόσμο, που περίμενε έξω τόσες ώρες'.

Με το έμφραγμα που έπαθε ο Γέροντας, στην κυριολεξία έπεσε πάνω στο καθήκον της αγάπης. Με είδε πολύ λυπημένο και πιεζόμενο από αισθήματα ενοχής και βάλθηκε να με παρηγορεί λέγοντας...' Μη στενοχωριέσαι. Ήταν να γίνει αυτό. Πρόσεξε. Η μεγάλη λύπη και η στενοχώρια δεν είναι από το Θεό, είναι παγίδα του διαβόλου'.

 
(Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

Κάθε άνθρωπος που σε βλάπτει είναι θύμα του διαβόλου

'Αν κάποια μέρα', άρχισε να μου λέει ο Παππούλης, ' περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και δεις τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρίσεις έναν κακοποιό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μία πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά καταπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, να τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ, μπροστά σ' αυτό το θέαμα, θα οργισθείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;'

Παραξενεύτηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου

– Πώς είναι δυνατόν να οργισθώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού; Ούτε καν πέρασε από το νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ.

– 'Ε, λοιπόν ', συνέχισε ο Γέροντας, ' κάθε άνθρωπος, που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει, που σε συκοφαντεί, που σε αδικεί με οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου, που έπεσε στα χέρια του κακοποιού διαβόλου. Εσύ, όταν αντικρίσεις τον αδελφό σου να σε αδικεί, τί πρέπει να κάνεις; Πρέπει να τον λυπηθείς πολύ, να τον συμπονέσεις και να παρακαλέσεις θερμά και σιωπηλά το Θεό, να στηρίξει εσένα, στη δύσκολη αυτή ώρα της δοκιμασίας σου και να ελεήσει και τον αδελφό σου, που έπεσε θύμα του ληστού διαβόλου, κι ο Θεός θα βοηθήσει κι εσένα και τον αδελφό σου. Διότι, αν δεν το κάνεις αυτό, αν, αντιθέτως, οργισθείς εναντίον του αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεσή του την αντεπίθεση σου, τότε ο διάβολος, που βρίσκεται στο σβέρκο του αδελφού σου, πηδάει και στο δικό σου σβέρκο και σας χορεύει και τους δύο.

Να αγαπάς τους πειρασμούς

Μόνο ένα να προσέξεις, με συμβούλεψε ο Παππούλης. Να ξεκαθαρίζεις τις σκέψεις σου, που από την πολλή σου ευαισθησία πιέζεσαι και θλίβεσαι. Να τις διώχνεις, να μην παραμένουν. Να αγαπάς τους πειρασμούς που έρχονται και δε θα ταράζεσαι, ούτε θα θλίβεσαι. Να αγαπάς πολύ όλους τους αδελφούς το ίδιο. Να αγαπάς πολύ το Γέροντα. Ένας Γέροντας, ένας Χριστός.

-  Πώς θα αγαπήσω τους πειρασμούς και τις δυσκολίες;

-  Είναι μεγάλη ιστορία αυτή. Έχει τους τρόπους της. Άμα μπει ο Χριστός στην καρδιά, τη γεμίζει με την αγάπή Του. Τότε δεν υπάρχει μη τούτο, μη εκείνο, μη, μη...Μόνο αγάπη...Πάνω απ'όλα η Αγάπη. Τα μη ήσαν προ Χριστού. Τα κατήργησε ο Χριστός. Έφερε την Αγάπη. Παράδεισος είναι η ζωή του Χριστού, η υπακοή, η ταπείνωση.

Να ευχαριστείς το Θεό για τον πειρασμό σου 

Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο. ' Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύθηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι...Κι εσύ αντί να χαρείς γι'αυτό που σου εμπιστεύθηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι; Πες, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο! Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό κι εσύ το ανέχεσαι, να είνια ευλογημένο...Και ευχαριστώ Θεέ μου. Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στην θλίψη και στον πόνο. Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήταν λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κ.λ.π. Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε. Παραπονιότανε στη γιαγιά – η μητέρα του είχε πεθάνει. Η γιαγιά ήταν πιστή. Μη στενοχωριέσαι ,παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι'αυτό και για όλα. Πέρασε καιρός , κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε. Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν'.

Ζω με το φόβο των  ' παρατηρήσεων ' 

Ήμουν στενοχωρημένος για μερικές παρατηρήσεις και επιπλήξεις που μου έκαναν, ενώ μέσα μου δεν καταλάβαινα ότι έφταιγα.

- Μα γιατί, Γέροντα, συνέχεια με μαλώνουν; Με το παραμικρό ο Γέροντας στο Μοναστήρι, αυτές τις μέρες μου κάνει παρατηρήσεις. Μου έρχονται ουρανοκατέβατες ξαφνικά, ενώ εγώ νόμιζα ότι έκανα καλά. Μέσα μου λυπούμαι πολύ και νιώθω ένα πλάκωμα και φόβο, ότι κάθε στιγμή θα με ξαναπαρατηρήσει.

- Βρε, αυτός πάει να σε αγιάσει κι εσύ κλωτσάς; Τί είναι αυτό που σου λέει ο Γέροντάς σου; Έπρεπε να ήσουν εκεί στα Καυσοκαλύβια. Που λες, μια φορά με συνείχε ο λογισμός για τους γονείς μου. Τους πόνεσα και το εξομολογήθηκα στους Γεροντάδες μου. Πρώτη φορά με ρωτούσαν...

- Πώς αισθάνεσαι, παιδί μου;

- Καλά, είμαι πολύ στενοχωρημένος.

- Ναι, αλλά δε ρώτησες και μας, αν είμαστε στενοχωρημένοι.

- Με συγχωρείτε. Πάντως εγώ νιώθω πολύ ευχαριστημένος. Εύχομαι στο Χριστό μας να γίνω καλός, να είστε κι εσείς ευχαριστημένοι μαζί μου. Στο δρόμο δεν είχα ευλογία να μιλώ με κανένα. - Ευλογείτε – ευλόγησον, και δρόμο... Αργότερα έμαθα ότι ήταν πολύ αυστηροί και κανένας δεν έκανε μαζί τους. Όλοι έφευγαν. Εμένα μου φαίνονταν καλοί. Και στενοχωριόμουν που δεν είχα δυσκολίες.

 (Ανθολόγιο Συμβουλών,Γέροντος Πορφυρίου σελ. 206-219)

«Βρισκόμαστε σ’ ένα πεδίο βολής. Ένας στόχος τεράστιος: η Αλήθεια και μπροστά του στέκεται η ανθρωπότητα έτοιμη να τοξεύσει. Κριτής ο Θεός. Γίνεται πράγματι ο αγώνας και ο Θεός ανακοινώνει τα αποτελέσματα:

Κέντρο η Ορθοδοξία, δεύτεροι οι Αντιχαλκηδόνιοι (=Μονοφυσίτες), τρίτοι οι Ρωμαιοκαθολικοί, τέταρτοι οι Προτεστάντες και στη συνέχεια οι διάφορες θρησκείες.

Τώρα, όσο πηγαίνουμε προς το κέντρο, πλησιάζουμε περισσότερο την Αλήθεια του Θεού και είμαστε σε καλύτερη θέση από τους πιο απομακρυσμένους.

Ο κάθε άνθρωπος, ανάλογα με την αγάπη του προς την Αλήθεια, δέχεται τόση βοήθεια από το Θεό για σκοποβολή, ώστε να φέρει το αντίστοιχο αποτέλεσμα.

Πάντως, όποιος έχει προχωρήσει προς περισσότερη ορθή πίστη, είναι πιο κοντά στο Θεό σε σχέση με την  προηγούμενή του θέση, έχει, όμως, ελλιπή πίστη.

Την πλήρη ορθή πίστη την έχει ο Ορθόδοξος».

 
(Από το βιβλίο: Θεός εφανερώθη, Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, σελ 312,Αθήνα 2011)

Πριν πολλά χρόνια ο Σερ Ισαάκ Νεύτων είχε φτιάξει σε μικρογραφία ένα ακριβές αντίγραφο του πλανητικού μας συστήματος. Στο κέντρο του βρισκόταν μια μεγάλη χρυσή σφαίρα πού αντιπροσώπευε τον ήλιο, και γύρω της περιστρέφονταν μικρότερες σφαίρες πού ήταν προσαρμοσμένες στις άκρες από ράβδους πού είχαν διάφορα μεγέθη.

Αντιπροσώπευαν τον Ερμή, την Αφροδίτη, την Γη, τον Άρη και άλλους πλανήτες. Όλα αυτά, ήταν συνδεδεμένα με οδοντωτούς τροχούς και ιμάντες τα έκαναν να περιστρέφονται γύρω από τον "ήλιο" σε απόλυτη αρμονία.
Μια μέρα καθώς ο Νεύτων μελετούσε το κατασκεύασμα, ένας φίλος πού δεν πίστευε στην Βιβλική εξήγηση της δημιουργίας, πέρασε να τον επισκεφτεί. Καθώς είχε μείνει έκθαμβος με το κατασκεύασμα και ακολουθώντας τον επιστήμονα, ο οποίος έκανε τα ουράνια σώματα να κινούνται γύρω από τις τροχιές τους, ο φίλος του είπε όλο θαυμασμό: "Φίλε , Νεύτων, τί υπέροχο κατασκεύασμα είναι αυτό! Ποιος σού το έφτιαξε;"
Χωρίς να κοιτάξει, ο Σερ Ισαάκ απάντησε, "Κανένας."!
-"Κανένας;" Τον ρώτησε ο φίλος του. -" Όπως το άκουσες! Κανένας! Όλες οι τροχαλίες και οι ιμάντες και τα γρανάζια βρέθηκαν από μόνα τους και, ως εκ θαύματος(!) από δική τους τύχη, άρχισαν να περιστρέφονται καθορισμένες τροχιές τους και με τέλειο συγχρονισμό.

Ο άπιστος έπιασε το νόημα! Το να υποθέτεις πώς κατασκευάστηκε από μόνο του ήταν ανόητο. Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερη ανοησία το να αποδεχθεί την θεωρία πως η γη και το ατέλειωτο Σύμπαν έλαβαν τυχαία τη μορφή πού έχουν. Το να στηρίζουμε πώς ένας κόσμος τόσο περίπλοκος, όσο ο δικός μας αναδύθηκε από το χάος είναι σαν να ισχυριζόμαστε πώς τα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν από πιθήκους πού ήταν αμολημένοι μέσα σε ένα γραφείο!

Περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ - ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓ.ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΥΚΑΚΙΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 84-86


http://www.egolpion.com

Προσκυνητής: Την ευχή σου, Γέροντα.

Γέροντας: Του Θεού, παιδί μου. Καλωσόρισες στην Καλύβη μας. Πήγαινε μέσα να προσκυνήσεις τον ΄Αγιό μας, να κεραστείς και να ξεκουραστείς. Εγώ θα κατέβω στον κήπο να μαζέψω ό,τι έδωσε ο Θεός. ΄Εχουμε πολλούς προσκυνητές απόψε. Θα σε δω αργότερα, μετά τον Εσπερινό.

Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω νά ΄ρθω μαζί σου στον κήπο. Θέλω να σε βοηθήσω. Εγώ είμαι νέος, δεν είμαι κουρασμένος.

Γέροντας: Ευλογημένο νά ΄ναι, έλα.

Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.

Γέροντας: Τί, παιδί μου;

Προσκυνητής: ΄Εχω ακούσει ότι εδώ ζει ένας Γέροντας με χάρισμα προορατικό, ένας άγιος άνθρωπος, που γαληνεύει όσους εξομολογούνται σ’ αυτόν. Γι΄ αυτό έχω έλθει. Να εξομολογηθώ σ΄ αυτόν. ΄Εχω αγωνία και φόβο.

Γέροντας: Ναι, έχουμε ένα Γέροντα, εξομολόγο. Δεν ξέρω όμως, αν είναι άγιος, όπως λες. ΄Ενα ξέρω με βεβαιότητα, ότι, ενώ μισεί την αμαρτία, αγαπάει τον αμαρτωλό. Και ξέρω τί θα σου πει πρώτα.

Προσκυνητής: Τί, Γέροντα;

Γέροντας: Θα σου πει να έχεις εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού. και όταν ακόμη - ίσως τότε πιο πολύ - εσύ δεν μπορείς να δεις τον δρόμο της σωτηρίας. Θα σε βεβαιώσει ότι κανείς δε γνωρίζει ποιούς δρόμους παίρνει το “Αρνίον”, “ίνα γνωρίση εις ημάς οδούς ζωής”.

Προσκυνητής: Με κάνεις να ελπίζω, Γέροντα. ΄Ομως, ο δικός μου φόβος είναι πολύ μεγάλος”.

Γέροντας: Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι φόβοι για τον Θεό. Μετά τον Εσπερινό, έλα στην απλωταριά. Απόψε έχουμε πανσέληνο. Το φεγγάρι πρώτα θα βγει μέσα από το πέλαγος. Θα φωτίσει πρώτα την κορυφή του ΄Αθωνα, όπου έχουμε χτίσει μια εκκλησούλα, αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Από κει ψηλά το φως θα αρχίσει να κατεβαίνει και να μεταμορφώνει τα πάντα. Κράτα τα μάτια της ψυχής ανοικτά για να χαρείς το φως. ΄Οταν εγώ άρχισα να βλέπω το φως μέσα στο δικό Του φως, ελευθερώθηκα.

Προσκυνητής: ΄Ωστε, Γέροντα, εσύ είσαι ο εξομολόγος; Τότε δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο. Τώρα όλα τα ξέρεις. Με ελευθέρωσες.

Γέροντας: ΄Οχι, δεν τελείωσε η εξομολόγηση. Αύριο, μετά τη Θεία Λειτουργία, μπροστά στην εικόνα του Χριστού θα σου διαβάσω συγχωρητική ευχή. ΄Ομως, θέλω όταν θα ψάλλεται η Δοξολογία να ακούσεις τούτο το ελπιδοφόρο μήνυμα:“Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως”.

Από το Αγιορείτικο περιοδικό “Πρωτάτο”

- Γέροντα, γιατί ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων λέει ότι οι Μάρτυρες των εσχάτων χρόνων θα είναι “υπέρ πάντας Μάρτυρας”;

- Γιατί παλιά είχαμε μεγάλα αναστήματα. Στην εποχή μας λείπουν τα παραδείγματα -μιλώ γενικά για την Εκκλησία και τον Μοναχισμό. Τώρα πλήθυναν τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα.Θαυμάζουμε μόνον τους Αγίους Αθλητές της Εκκλησίας μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε το πόσο κοπίασαν, γιατί δεν κοπιάσαμε, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τον κόπο τους, για να τους αγαπήσουμε και να αγωνισθούμε από φιλότιμο να τους μιμηθούμε. Ο Καλός Θεός βέβαια θα λάβη υπ' όψιν Του την εποχή και τις συνθήκες στις οποίες ζούμε και ανάλογα θα ζητήση. Άν λίγο αγωνισθούμε, θα στεφανωθούμε περισσότερα από τους παλαιούς.

Παλιά που υπήρχε το αγωνιστικό πνεύμα και ο καθένας προσπαθούσε να μιμηθή τον άλλο, δεν μπορούσε να σταθή ούτε το κακό ούτε η αμέλεια. Ήταν και το καλό πολύ και αγωνιστικό πνεύμα υπήρχε, γι' αυτό ένας αμελής δεν μπορούσε να σταθή. Τον έπαιρναν σβάρνα οι άλλοι. Θυμάμαι, μια φορά στην Θεσσαλονίκη περιμέναμε τα φανάρια, για να περάσουμε από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Σε μια στιγμή αισθάνθηκα ένα κύμα να με σπρώχνη προς τα εμπρός, γιατί όλοι πήγαιναν προς τα εκεί. Μόλις που σήκωνα το πόδι και προχωρούσα. Θέλω να πω δηλαδή ότι, όταν όλοι πάνε προς ένα μέρος, ένας, και να μη θέλη να πάη, δυσκολεύεται να μην πάη, γιατί τον πάνε οι άλλοι. Σήμερα, αν κάποιος θέλη να ζήση τίμια και πνευματικά, δεν χωράει στον κόσμο, δυσκολεύεται. Και αν δεν προσέξη, θα τον πάρη ο κατήφορος, το κοσμικό κανάλι. Παλιότερα, ήταν πολύ το καλό, πολλή η αρετή, πολύ το καλό παράδειγμα, και το κακό πνιγόταν στο πολύ καλό και η λίγη αταξία που υπήρχε στον κόσμο ή στα Μοναστήρια δεν φαινόταν και ούτε έβλαπτε. Τώρα τι γίνεται; Το κακό παράδειγμα είναι πολύ, και το λίγο καλό που υπάρχει, περιφρονείται. Φαίνεται δηλαδή το αντίθετο, πνίγεται το λίγο καλό στο πολύ κακό, και έτσι κυβερνάει το κακό.

Όταν ένας άνθρωπος ή ένα σύνολο ανθρώπων έχη αγωνιστικό πνεύμα, αυτό πολύ βοηθάει. Γιατί, όταν ένας προχωράη πνευματικά, δεν ωφελεί μόνον τον εαυτό του, αλλά βοηθάει και τον άλλον που τον βλέπει. Και ένας που είναι χαλαρός, πάλι το ίδιο, επιδρά και στους άλλους. Όταν ο ένας χαλαρώνη, ο άλλος χαλαρώνη, τελικά, χωρίς να το καταλαβαίνουν, δεν μένει τίποτε. Γι' αυτό το αγωνιστικό πνεύμα πολύ θα βοηθήση μέσα σ' αυτήν την χαλάρωση που υπάρχει. Αυτό θα πρέπη να το προσέξουμε πολύ, γιατί έφθασαν δυστυχώς σε τέτοιο σημείο οι σημερινοί άνθρωποι, που κάνουν και νόμους ακόμη χαλαρούς και τους επιβάλλουν και στους αγωνιζομένους να τους εφαρμόσουν. Γι' αυτό οι αγωνιζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να επηρεάζονται από το κοσμικό πνεύμα, αλλά και να μη συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους κοσμικούς και νομίζουν ότι είναι άγιοι και μετά χαλαρώνουν και γίνονται χειρότεροι και από τους πιο κοσμικούς.

Στην πνευματική ζωή δεν θα βάλη κανείς για πρότυπο τους κοσμικούς αλλά τους Αγίους. Καλά είναι να παίρνη κάθε αρετή και να βρίσκη τον Άγιο που την είχε, να μελετά τον βίο του, και τότε θα βλέπη ότι δεν έχει κάνει τίποτε και να προχωρή με ταπείνωση. Στο στάδιο αυτοί που τρέχουν, δεν κοιτάζουν πίσω να δουν που βρίσκονται οι τελευταίοι, γιατί, αν το κάνουν, θα μείνουν αυτοί τελευταίοι. Όταν προσπαθώ να μιμηθώ τους προχωρημένους, η συνείδηση λεπτύνεται. Όταν όμως βλέπω τους πίσω, δικαιολογώ τον εαυτό μου και λέω ότι δεν είναι σπουδαία τα σφάλματά μου εν συγκρίσει με τα δικά τους. Επαναπαύομαι στον λογισμό μου ότι υπάρχει και ο κατώτερός μου. Έτσι πνίγω την συνείδησή μου ή καλύτερα, καταλήγω να έχω μια καρδιά σοβαντισμένη, αναίσθητη.

(*Από το βιβλίο Λόγοι Α΄)