78. Όποιος αναγεννήθηκε εν Χριστώ και από σαρκικός έγινε πνευματικός, αυτός αγαπά και επιδιώκει τα αντίθετα εκείνων που έως τώρα του ήσαν επιθυμητά. Ολοένα πιο έντονα και πιο πλατειά, βασιλεύουν στην καρδιά του η πίστις, η ελπίδα και η αγάπη. Αντί του φαγητού, του ποτού, των πολυτελών ενδυμάτων, του χρήματος, τώρα τον ενδιαφέρουν ο Θεός, η ψυχή, η αιώνιος ζωή. Αντί των υλικών αγαθών, λαχταρά τώρα τον Θεό, την αγάπη προς τον πλησίον, την οικειότητα με τους Αγγέλους και τους Αγίους. Διψά τον Λόγο του Θεού. Η μεγάλη του απόλαυσις είναι η λατρεία. Πρώτα, ήθελε να καλοπιάνη το σώμα του. Τώρα το στερεί από πολλά και του φέρεται σκληρά. Το νεκρώνει. Του μαραίνει τα σκιρτήματα. Το καθιστά ανίκανο να εξεγείρεται κατά του πνεύματος.

79. Όπως ο Αβραάμ προθυμοποιήθηκε να θυσιάση στον Θεό τον μονογενή του Ισαάκ, έτσι και εμείς ας είμαστε πρόθυμοι να θυσιάζουμε, για χάρι του Θεού, κάθε αγάπη εγκόσμιο, κάθε αντικείμενο που μας ελκύει και μας χαροποιεί. Προκειμένου να υπακούσουμε στο θείο θέλημα, ας στερηθούμε οτιδήποτε μας είναι προσφιλές.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 50-51)

Στην πλατεία του χωριού μου υπάρχει ένας πλάτανος. Δεσπόζει εκεί αγέρωχος, όμορφος, ψηλός για πάνω από έναν αιώνα. Θυμάμαι από μικρό παιδί όταν πήγαινα διακοπές το καλοκαίρι πόσο με είχε εντυπωσιάσει! Ο κορμός του έχει τεράστια περίμετρο… κρυβόμασταν τρία παιδιά από πίσω όταν παίζαμε κρυφτό. Τον κοιτούσα και νόμιζα ότι ακουμπάει τον ουρανό! Ακόμα στέκεται εκεί επιβλητικός και μας δροσίζει με τη σκιά του, μας συντροφεύει με την κυριαρχική γοητεία του. Αντιμετώπισε θαρραλέα κάθε καιρική συνθήκη… καταιγίδες, νεροποντές, ανεμοθύελλες αλλά και καύσωνες. Και οι ρίζες του τεράστιες, μακριές και τόσο βαθιές μέσα στο χώμα! Πώς άλλωστε θα είχε αντέξει ; Τίποτα δε στάθηκε ικανό να τον σαλεύσει!
Και σκέφτομαι, τί ωραία θα ήταν να συνέβαινε αυτό και με τους ανθρώπους… τίποτα να μη μπορεί να μας σαλεύσει! Μα τί λέω; Κι όμως γίνεται! Για εμάς τους χριστιανούς γίνεται! Η διαφορά μας όμως με τον πλάτανο είναι ότι εμείς πρέπει να βγάλουμε ρίζες όχι στο χώμα αλλά στον ουρανό! Ναι, φυσικά… στον ουρανό πρέπει να ριζώσουμε γιατί ό,τι χρειαζόμαστε από εκεί προέρχεται! Η αναπνοή μας, η τροφή μας, η δροσιά μας, η υπομονή μας, η αντοχή μας, η δύναμη μας, η αγάπη και η αληθινή ζωή έρχονται από τον ουρανό! Γιατί κι ο άνθρωπος από κει έρχεται και εκεί πηγαίνει! Κι αν ακούσουμε καλά την ψυχή μας, αυτά αποζητά και αυτά λαχταρά… τα ανώτερα, τα υψηλά, τα υπερκόσμια!
« Άνω σχώμεν τας καρδίας» ακούμε στη Θεία Λειτουργία. Δεν είναι πια ο Χριστός στον κόσμο. Είναι στον ουρανό… λοιπόν κι εμείς εκεί πρέπει να έχουμε τις καρδιές μας! Γι’αυτό ας μην λησμονούμε ποτέ τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας που είναι αυτός, να βγάλουμε ρίζες στον ουρανό γιατί εκεί είναι η οικογένεια μας… ο Πατέρας μας, η Μητέρα μας και τα αδέρφια μας… οι Άγιοι! Εκεί είναι οι ρίζες μας και εκεί μας περιμένουν να επιστρέψουμε μια μέρα, όπως περιμένει μια οικογένεια να γυρίσει το παιδί της που έφυγε για την ξενιτιά! Κι έτσι από κει όλα θα τα βιώνουμε και θα τα αντιμετωπίζουμε απαρασάλευτοι και αγέρωχοι κι εμείς σαν τον αγαπημένο μου πλάτανο και θα καταφέρνουμε να βγαίνουμε αλώβητοι μέσα από κάθε συνθήκη της ζωής μας γιατί αφού θα είμαστε ψηλά τίποτα επίγειο δε θα μπορεί να μας αγγίξει! Και σαν τον πλάτανο θα προσφέρουμε κι εμείς δροσιά και ξεκούραση στους άλλους ανθρώπους αφού θα είμαστε συνδεδεμένοι με τον Ζωοδότη Χριστό! (Κ.Δ.Κ.)

Η ανθρώπινη λογική στο θέλημα του Θεού για την τεκνογονία

Πολλές φορές ανδρόγυνα μου εκφράζουν την ανησυχία τους για το θέμα της τεκνοποιίας και ζητούν την γνώμη μου.
Άλλα σκέφτονται να κάνουν ένα-δυό παιδιά και άλλα θέλουν να αποκτήσουν πολλά παιδιά.
Αυτό όμως που τους συμφέρει είναι να αφήνουν το θέμα της τεκνοποιίας στον Θεό.
Να εμπιστεύωνται την ζωή τους στην θεία πρόνοια και να μη βάζουν δικά τους προγράμματα.
Πρέπει να πιστεύουν ότι ο Θεός, που φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, πολύ περισσότερο θα φροντίση για τα δικά τους παιδιά.
Ήταν ένας ναυτικός που παντρεύτηκε σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών. Φτωχός αυτός, φτωχή και η κοπέλα που πήρε, νοίκιασαν ένα υπόγειο για να μείνουν.
Βρήκε και η κοπέλα μια δουλίτσα και ζούσαν πολύ λιτά.
Να φαντασθήτε, για τραπέζι είχαν ένα καφάσι από γιαρμάδες που αγόρασαν μια φορά.
Μετά απέκτησαν και παιδάκια και έκαναν μεγάλες οικονομίες για να τα μεγαλώσουν. Και όμως σιγά- σιγά έγιναν νοικοκυραίοι.
Μερικοί προσπαθούν πρώτα να τακτοποιήσουν όλα τα άλλα και ύστερα να σκεφθούν για παιδιά.
Δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους καθόλου τον Θεό.
Άλλοι πάλι λένε: «σήμερα είναι δύσκολη η ζωή, ένα παιδί φθάνει, γιατί και αυτό με δυσκολία το μεγαλώνεις» και δεν κάνουν άλλα παιδιά.
Δεν καταλαβαίνουν πόσο αμαρτάνουν μ’ αυτήν την τοποθέτηση, γιατί δεν αφήνονται με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ο Θεός έχει σπλάχνα. Μόλις δη ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν, δεν Του είναι δύσκολο να μην τους δώση άλλα παιδιά.
Ξεκινούν πολλοί να παντρευτούν, χωρίς να σκεφθούν ότι πρέπει να έχουν και ως σκοπό να κάνουν παιδιά και να τα αναθρέψουν χριστιανικά.
Δεν θέλουν πολλά παιδιά, για να μην έχουν σκοτούρες, και έχουν στα διαμερίσματα σκυλιά, γατιά...
Μου είπαν ότι τώρα στην Αμερική έχουν στα σπίτια αντί για σκυλιά ένα είδος χοιρίδια, που είναι πανάκριβα και δεν μεγαλώνουν πολύ.
Τα έχουν φτιάξει έτσι, για να μπορούν να τα έχουν μέσα στα διαμερίσματα.
Παιδιά δεν θέλουν να έχουν, γιατί είναι φασαρία να τα πλένουν κ.λπ., και πλένουν τα γουρούνια!
Το σκυλί τουλάχιστον είναι και φύλακας. Αλλά να έχης γουρούνια μέσα στο σπίτι! Φοβερό!
Στην Αυστραλία, είδα να έχουν γηροκομείο για σκύλους, για γάτες..., ακόμη και νεκροταφείο για τα ζώα!
Οι άνθρωποι, έτσι όπως πάνε, θα μεγαλώνουν ποντίκια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα γατιά,
θα μεγαλώνουν λαγούς και κουνέλια και θα τα κάνουν κονσέρβες, για να ταΐζουν τα σκυλιά, και άλλοι άνθρωποι θα πεθαίνουν από την πείνα.
Και βλέπεις, άμα σκοτώση κανείς ένα σκυλί, μπορεί να πληρώση περισσότερα απ’ όσα αν σκότωνε έναν άνθρωπο.
Εξαρτάται φυσικά και από το τίνος θα είναι το σκυλί... Που φθάσαμε!... Ο άνθρωπος στην εποχή μας αξίζει λιγώτερο και από ένα σκυλί.
Και μερικοί Πνευματικοί απορώ πώς λένε μερικά πράγματα. Μια φορά με ρώτησαν κάποιοι προσκυνητές που ήρθαν εκεί στο Καλύβι:
«Γέροντα, ο Ιερός Χρυσόστομος γράφει πουθενά να μην κάνουν οι σύζυγοι παιδιά;».
«Τί είναι αυτά που λέτε; Που το ακούσατε αυτό;», τους λέω. «Νά, ο πατήρ τάδε μας το είπε», μου λένε. Πιάνω τον πατέρα τάδε και τον ρωτάω.
«Είπες τέτοιο πράγμα;». «Ναι», μου λέει. «Που το βρήκες αυτό γραμμένο;», τον ρωτάω. «Ο Ιερός Χρυσόστομος το αναφέρει στον Περί παρθενίας λόγο του», μου λέει!
«Κοίταξε, του λέω, εγώ δεν διάβασα Αγιο Χρυσόστομο, αλλά δεν μπορεί ο Αγιος να λέη κάτι τέτοιο, κάτι άλλο θα λέη. Φέρε να δώ τί γράφει».
Μου φέρνει το βιβλίο και μου δείχνει το χωρίο. Το διαβάζω και βλέπω ότι ο Αγιος γράφει: «Τώρα έχουν αυξηθή οι άνθρωποι και σας δίνεται η δυνατότητα να ζήσετε και εν παρθενία,
δεν είναι όπως παλιά που έπρεπε να αφήσουν απογόνους», δεν λέει δηλαδή «μή γεννάτε παιδιά», και αυτός να επιμένη.
Να είναι κληρικός και θεολόγος, και να λέη τέτοια πράγματα!
Να δείχνη ότι διαβάζει Χρυσόστομο, ότι κάνει και διατριβές, και να τον έχουν για καλό Πνευματικό!
Ξέρετε τί βλάβη κάνουν κάτι τέτοιες λανθασμένες ερμηνείες σε ανθρώπους που θέλουν να αναπαύσουν τον λογισμό τους;
Για πολλούς που ζουν κοσμικά η οικογένεια σήμερα δεν έχει νόημα.
Γι’ αυτό ή δεν παντρεύονται ή παντρεύονται και δεν κάνουν παιδιά ή σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις, και έτσι μόνοι τους εξαφανίζουν το σόι τους.
Δηλαδή μόνοι τους καταστρέφονται, δεν τους καταστρέφει ο Θεός.
Ενώ οι πιστοί, που τηρούν τις εντολές του Θεού, δέχονται την θεία Χάρη, γιατί ο Θεός είναι υποχρεωμένος κατά κάποιον τρόπο να τους βοηθάη στα δύσκολα χρόνια που ζούμε.
Και βλέπουμε χριστιανούς οικογενειάρχες, με όσα παιδάκια τους δίνει ο Θεός, να τα μεγαλώνουν με φόβο Θεού.
Και όλα τα παιδιά να είναι ισορροπημένα, χαρούμενα, ευλογία Θεού, και να προκόβουν.
Εκεί που λέμε: «τί θα γίνη ο κόσμος;», βλέπουμε τώρα να προχωράη, με την Χάρη του Θεού, μια γενιά καλή.
Ο διάβολος καταστρέφει, αλλά και ο Καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το γένος μας.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 64-68)

"Δεν ανησυχώ"
Μια μέρα τον ρώτησα στο κελί του:
"Γέροντα, πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το 666, για την έλευση του αντίχριστου, που
πλησιάζει- μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι ήδη ήλθε, για το ηλεκτρονικό χάραγμα του δεξιού
χεριού ή του μετώπου, για τη σύγκρουση Χριστού και αντίχριστου και τη συντριβή του
τελευταίου, για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Εσείς, τί λέτε γι' αυτά;
Ο γέροντας απάντησε: "Τί να πώ; Εγώ δεν λέω ότι είδα την Παναγία, ότι θα γίνει πόλεμος και
άλλα τέτοια. Ξέρω ότι θα έρθει ο αντίχριστος, ότι θα γίνει η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, αλλά
πότε δεν ξέρω.
Αύριο; μετά χίλια χρόνια; δεν ξέρω. Όμως δεν ανησυχώ γι' αυτό. Διότι ξέρω, ότι η ώρα του
θανάτου είνα για τον καθένα μας η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.
Και η ώρα αυτή είναι πολύ κοντά".
[Γ 290π.]

"Να εξομολογούμαστε"
Κάποτε τον ρώτησα: "Γέροντα, αν έρθει στις ημέρες μας ο αντίχριστος, θα μας δώσει ο Θεός
τη δύναμη ν' αντέξουμε στα μαρτύρια; "Η απάντηση του ήταν: "Αν εξομολογούμαστε, θα μας
δώσει τη δύναμη αυτή". Τόσο πολύ πίστευε στο μυστήριο της Θείας Εξομολογήσεως".
[Ί 134]

"Αν έχουμε μέσα μας το Χριστό . . ."
Μη σας βασανίζουν τα έσχατα, μας έλεγε, όταν
ήμουν μαζί μ' έναν αδελφό, ούτε ο αντίχριστος και τα σημάδια του.
Γιατί να ξέρετε, αν εμείς έχουμε μέσα μας το Χριστό, δεν μπορεί σε τίποτα
να μας πειράξει ο αντίχριστος, ούτε στο παραμικρό".
[Tζ 155]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.69-72)

Αγκάθι

ο πλούτος
Όταν κάποιος είναι σκληρός και απότομος, δηλαδή ανελεήμων,
μέσα του έχει φυτευτή το αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 23,58

η φιλαργυρία
Αγκάθια είναι οι πλεονεκτικές επιθυμίες.
Κι όπως τ’ αγκάθια, οπού κι αν τ’ αγγίξη κανείς, ματώνει τα χέρια του και τραυματίζεται,
έτσι κι απ’ τις επιθυμίες αυτές παθαίνει όποιος πέφτει σ’ αυτές.
Βάζει την ψυχή του σε πόνους.
Ε.Π.Ε. 23,438

η αμαρτία
Η αμαρτία όχι απλώς εισέρχεται αλλά και καρφώνεται και πληγώνει.
Κι αν ακόμα μικρό μέρος της απομείνη και δεν την βγάλουμε ολόκληρη,
αυτό το μικρό μας στενοχωρεί, μάα κεντά σαν αγκάθι.
Ε.Π.Ε. 24,452

Αγκίστρι

η αγάπη
Άπλωσε τη σαγήνη της αγάπης σου και βοήθησε, ώστε αυτό που γέρνει να μη πέση,
αλλά να γιατρευτή. Δείξε ότι μπορείς με πολλή καλή διάθεσι να κάνης, το κοινό καλό.
Έχεις εργαλείο να επαναφέρης απ’ το βυθό της απελπισίας τον άλλον.
Είναι το γλυκύτατο αγκίστρι της συμπάθειας.
Ερεύνησε τα βάθη του και απόσπασε τον απ’ το κακό.
Ε.Π.Ε. 20,424

του Θεού, η μετάνοια
Τί δύναμι έχει ο λόγος για τη μετάνοια!
Με τ’ αγκίστρι της πιάστηκε ο αιχμάλωτος της αμαρτίας και έγινε στρατιώτης του Χρίστου,
το χώμα έγινε χρυσάφι. Βρισκόταν στο βάθος του κακού κι’ ανέβηκε στην αψίδα τ’ ουρανού.
Ε.Π.Ε. 33,444

Άγκυρα

η ελπίδα
Όπως η άγκυρα, σαν κρεμαστή απ’ το πλοίο, δεν το αφήνει να πηγαίνη εδώ κι εκεί,
έστω κι αν το χτυπούν άπειροι άνεμοι, αλλά το σταθεροποιεί, έτσι και η ελπίδα.
Κοίτα πώς βρήκε (π Παύλος) την κατάλληλη εικόνα.
Δεν χρησιμοποίησε το θεμέλιο, κάτι που δεν ταιριάζει, αλλά την άγκυρα, εκείνο, δηλαδή,
που βρίσκεται σε τρικυμία και δεν φαίνεται για πολύ σταθερό, αφού στέκεται πάνω σε νερό,
όμως είναι σαν γαντζωμένο στη γη, ταλαντεύεται και δεν ταλαντεύεται.
Ε.Π.Ε. 24,476

η πίστις
Το πλοίο, που κλυδωνίζεται απ’ την πνοή των άνεμων και καταποντίζεται απ’ τα αγριεμένα κύματα,
κρατιέται από την άγκυρα που ρίχνεται και σταθεροποιείται (ριζώνεται) στη μέση του πέλαγους.
Έτσι και η πίστις. Όταν ο νους μας κλυδωνίζεται από λογισμούς απ’ έξω, έρχεται η πίστις και με ασφάλεια,
πιο μεγάλη από εκείνη της άγκυρας, τον σώζει απ’ το ναυάγιο και οδηγεί το σκάφος της υπάρξεως μας στο γαλήνιο λιμάνι,
με τη βεβαιότητα που παρέχει στη συνείδησι.
Ε.Π.Ε. 27,290

Άγνοια
Άγιας Γραφής
Πραγματικά τα άπειρα κακά φύτρωσαν απ’ την άγνοια των Γραφών.
Απ’ την άγνοια αυτή προήλθαν οι καταστρεπτικές αιρέσεις.
Από δω προήλθε ο απρόσεκτος τρόπος ζωής.
Από δω τα άχρηστα και ανώφελα πράγματα.
Ε.Π.Ε. 16β,306

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 75-77)

1,2. «τοις εν Κολοσσαίς αγίοις και πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ· χάρις υμίν και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού»

Η αποστολικότητά μας είναι η αγιότητά σας. Ιδού σε τι συνίσταται αυτό και ένεκα τίνος υπάρχει, το ότι ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, από τον Οποίο και προέρχεται αυτό. Να γίνετε άγιοι και αυτός είναι ο σκοπός και της πίστης σας και της αποστολικότητάς μας σε σας: «τοις πιστοίς αδελφοίς εν Χριστώ». Και εσείς είστε με την πίστη στον Χριστό, ο Οποίος σας αγιοποιεί. Η πίστη σας κρατά σε Αυτόν· στην αλήθειά Του, στην αγάπη Του, στην δικαιοσύνη Του, στην αγιότητά Του, ώστε να ζήτε με άγια ζωή.

Ζώντες εμείς οι Χριστιανοί, τόσο συγγενοποιηθήκαμε μεταξύ μας «εν τω Χριστώ», ώστε «καθιστάμεθα» αδελφοί κατά την πίστη. Τα άγια ευαγγελικά αισθήματα, μας συνδέουν σε άγια αδελφοσύνη. Αυτή είναι η πιο υψηλή αδελφοσύνη στην γη. Και η μόνη αθάνατη. Ναι, με την πίστη του Χριστού οι άνθρωποι καθίστανται μεταξύ τους, ο ένας με τον άλλο, αθάνατοι αδελφοί. «Eμείς ονοματιζόμαστε πιστοί, γιατί όχι μόνο πιστεύουμε, αλλά και γιατί ο Θεός μας εμπιστεύτηκε τα μυστήρια, τα οποία ούτε οι Άγγελοι δεν ήξεραν» (Ιερός Χρυσόστομος).

Και στην αγιότητά και στην πίστη και στην άγια αδελφοσύνη «εν τη πίστει», κεφαλαιώδεις ζωτικές δυνάμεις είναι η «χάρις και η ειρήνη από Θεού πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού». Αυτές, δηλ. οι τελευταίες «κρατούν», «οδηγούν» και «φέρουν» τις πρώτες. Εμείς δίνουμε την καρδιά και αυτές (η χάρις και η ειρήνη) δίνουν τις δυνάμεις της καρδιάς· εμείς δίνουμε την ψυχή και αυτές δίνουν τις δυνάμεις της ψυχής, που είναι «εκ Θεού»· εμείς δίνουμε το θέλημα και αυτές δίνουν τις δυνάμεις του θελήματος, που είναι πάλι από τον Θεό.

Η «χάρις» κάνει «δια της αγιότητος» την αγιότητα και «δια της πίστεως» την πίστη. Όπως το μάτι «δια της oράσεως» κάνει την όραση και το αυτί «δια της ακοής» κάνει την ακοή.
Σε όλο το δρόμο της σωτηρίας, από την αρχή μέχρι το τέλος, η «χάρις και η ειρήνη του Θεού», είναι απαραίτητες στην πίστη μας και στον εξαγιασμό μας. Ιδού ποιοι είμαστε, ιδού από τι είμαστε: από την Παναγία Τριάδα. Γιατί, από Αυτήν προέρχεται η «χάρις», από Αυτήν προέρχεται η «ειρήνη» και σε Αυτήν υπάρχουν όλες οι ένθεες δυνάμεις, οι οποίες, μέσα στην Εκκλησία, «οικοδομούν» την σωτηρία μας, διαμέσου της ενθέωσής μας, της εν-χριστοποίησής μας, της εντριάδωσής μας.

("Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου", Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 16-17)

Εάν υφαίνεις και ξηλώνεις. 

Εάν την ήμερα υφαίνεις, ενώ τη νύχτα ξηλώνεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις την ύφανση.

Εάν την ημέρα χτίζεις, ενώ τη νύχτα γκρεμίζεις, ποτέ δεν θα τελειώσεις το χτίσιμο.

Εάν, λοιπόν, προσεύχεσαι στον Θεό, ενώ πράττεις εκείνο που είναι κακό απέναντι στον Θεό, ποτέ δεν θα μπορέσει η ψυχή σου να τελειώσει ούτε την ύφανση, ούτε το χτίσιμο.

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 36).

Η προστασία της Θεοτόκου. 

Ο οικονόμος της ρουμανικής μονής Συχάστρια π. Ιλαρίων Ιονίκα (1854-1934) πριν γίνη μοναχός, ήταν στον κόσμο ναυπηγός στον ποταμό Μπιστρίτσα. Μια χειμερινή νύχτα, όταν επέστρεφε στο σπίτι από την εργασία του, του επετέθηκαν λύκοι στο δρόμο. Μετά από δυο ώρες αγώνα, κατάλαβε πως δεν μπορούσε πλέον να σωθή απ’ αυτούς. Έπεσε τότε στα γόνατα και προσευχήθηκε λέγοντας:
-Υπεραγία Θεοτόκε, εάν μου χαρίσης τη ζωή, τα αφήνω όλα και γίνομαι μοναχός.
Την ίδια στιγμή ακούσθηκαν φωνές ανθρώπων και ένα έλκυθρο με καμπανάκια. Οι λύκοι έφυγαν, ενώ αυτός, λυτρωμένος πια, έφθασε στην οικογένεια του. Μετά από μερικούς μήνες πήγε στο μοναστήρι Συχάστρια να υπηρετήση τον Χριστό και την Άχραντη Μητέρα του.
Έπειτα από ένα χρόνο ο διάβολος του προξένησε φοβερό πειρασμό. Τον κυρίεψε μελαγχολία και επιθυμία ν’ αναχωρήση σε άλλο μοναστήρι. Μια νύχτα πήγε στην εκκλησία, προσευχήθηκε πολύ και έκλαψε. Κατόπιν είδε ότι από την εικόνα της Θεομήτορος βγήκε μια γυναίκα με μοναχικό ένδυμα! Τον πλησίασε και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις και είσαι συγχυσμένος, αδελφέ Ιωάννη; (Ιωάννης ήταν το κοσμικό του όνομα).
-Να, βαρέθηκα εδώ και θα ήθελα ν’ αναχωρήσω!
-Γιατί απελπίσθηκες στον οίκο μου; Ειρήνευε και κάνε τα όλα με αγάπη, και από τώρα και στο εξής δεν θα μελαγχολήσεις ποτέ!
Ύστερα αυτή η θαυμαστή γυναίκα επέστρεψε πάλι στην εικόνα και εξαφανίσθηκε. Ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος!
Από τότε ο αδελφός Ιωάννης λυτρώθηκε απ’ αυτόν τον πειρασμό. Αργότερα, όταν πια είχε καρή μοναχός, έφθασε σε μεγάλο πνευματικό ύψος.
Την άνοιξη του έτους 1933 ο π. Ιλαρίων πήγε στο δάσος για ξύλα και τραυματίσθηκε στο πόδι. Έπαθε γάγγραινα, υπόφερε πολύ και προσευχόταν με δάκρυα:
-Κυρία Θεοτόκε, μη μ’ εγκαταλείπης. Ελέησον με!
Μια νύχτα, καθώς προσευχόταν, μπήκε στο κελλί του κάποια γυναίκα ντυμένη σαν μοναχή με τη μορφή μιας γιατρίνας από το Νεάμτς και τον ρώτησε:
-Γιατί κλαις, π. Ιλαρίων;
-Κυρία γιατρίνα, τραυματίσθηκα στο πόδι και πονώ φοβερά. Αισθάνομαι ότι θα πεθάνω και κλαίω γιατί δεν μετενόησα.
Η γιατρίνα εξέτασε το πόδι, το άγγιξε με το χέρι της και του είπε:
-Μη κλαις πια! Από τώρα θεραπεύεται το πόδι σου και θα ζήσης ακόμη ένα χρόνο. Κατόπιν θ’ αναπαυθής αιώνια.
Ύστερα εξαφανίσθηκε και ο γέροντας αποκοιμήθηκε. Ήταν πάλι η Υπεραγία Θεοτόκος!
Το πρωί σηκώθηκε υγιής, ήρθε στην εκκλησία και διηγήθηκε σε όλους το θαύμα.
Αφού λοιπόν έζησε ακόμη ένα ακριβώς χρόνο, την ίδια ημέρα, την Κυριακή της εξορίας του Αδάμ από τον παράδεισο, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και συνωδεύθηκε απ’ όλους στο κοιμητήρι της μονής. 

(Ρουμανικό Γεροντικό) 

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β, σ. 84-86)

Τις προάλλες που είχα πάει στο χωριό μου και κάνοντας μια βόλτα έφτασα κοντά σε ένα ρυάκι που διέσχιζε την περιοχή. Έκατσα και παρατηρούσα τη φύση και άκουγα τους υπέροχους ήχους και τα ακούσματα της εξοχής και κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε σε αυτό το ρυάκι. Παρατηρούσα το νερό πώς περνούσε πάνω από πέτρες μικρές και μεγαλύτερες, υπερπηδούσε κλαδιά και συνέχιζε ανεμπόδιστο την πορεία του μέχρι να ξεχυθεί στη θάλασσα. Και ένιωσα πως ο Θεός μου δίνει ένα μάθημα εκείνη την ώρα… ότι δηλαδή κι εμείς οι χριστιανοί έτσι πρέπει να γίνουμε… σαν το ρυάκι! Πόσα διδάγματα μας δίνει η φύση αν την παρατηρήσουμε!
Εμείς σκουντουφλάμε σε προβλήματα, μικρά και μεγαλύτερα, σε αναποδιές, δυσκολίες, στενοχώριες, απογοητεύσεις και ακινητοποιούμαστε! Αν βάλουμε απλότητα στη σκέψη και στη ζωή μας και γίνουμε ταπεινοί θα μπορούμε να αποδεχόμαστε τις πτώσεις και τις αδυναμίες μας και με προσευχή στον Κύριο θα μπορούμε να διαχειριζόμαστε και να ξεπερνάμε εύκολα τις δοκιμασίες. Αυτό το μικρό ποταμάκι κάνει αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε.. . έτσι κι εμείς αν αποδεχτούμε τη δική μας ασθενική φύση και το δικό μας προορισμό θα πάψουμε να καθόμαστε πάνω στα συντρίμμια της ζωής μας κινδυνεύοντας να χάσουμε τις ομορφιές της υπόλοιπης διαδρομής! Και όπως το ρυάκι χύνεται στη θάλασσα έτσι κι εμείς μια μέρα θα χυθούμε στην αγκαλιά του Χριστού μας!
Όμως χρειάζεται και κάτι ακόμα… αυτό το ρυάκι είχε ορμή. Έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε φόρα, αποφασιστικότητα και θάρρος. Η χαρά της Αναστάσεως του Χριστού είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη, η σπουδαιότερη ωθητική δύναμη! Αμβλύνοντας λοιπόν τα πάθη μας με τον πνευματικό αγώνα θα γίνουμε λείοι, χωρίς αγκυλώσεις και γωνίες, θα περνάμε μέσα από τις δυσκολίες και θα βγαίνουμε αλώβητοι και με πιο ισχυρή πίστη γιατί θα βλέπουμε τη δύναμη της Θείας Χάριτος! Μα ακόμα και ο ήχος του νερού καθώς κυλούσε και αυτός με δίδαξε ότι έτσι ευχάριστοι, διακριτικοί και αναπαυτικοί πρέπει να είμαστε κι εμείς για τους άλλους! Μια μελωδία στη ζωή τους τα λόγια μας να δίνουν χαρά και παρηγοριά!
Εδώ δεν ήρθαμε για μόνιμα… περαστικοί είμαστε όπως το ρυάκι που παρατηρούσα περνούσε από κει και έφευγε! Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς ήρθαμε για να φύγουμε και γι’αυτό ας μην αγκυλωνόμαστε σε προσωρινά και μάταια πράγματα. Ας θυμόμαστε ότι όπως το ρυάκι επιτελεί το έργο του έτσι κι εμείς οφείλουμε να επιτελέσουμε το δικό μας που είναι να πορευόμαστε απερίσπαστοι στο δρόμο που θα μας βγάλει στη δική μας θάλασσα… τη θάλασσα της Αγάπης του Χριστού… εκεί στη Βασιλεία των Ουρανών!  (Α.Κ.Β)

ΜΙΑ ΦΟΡΑ μπήκαν ληστές στην καλύβα του Αββά Ευπρεπίου και του πήραν τα φτωχικά του πράγματα. Ο Γέροντας ήταν εκεί και λένε μάλιστα πως τους βοήθησε να τα φορτώσουν στις καμήλες τους. Όταν εκείνοι έφυγαν πια, βρήκε ο Όσιος ένα ραβδί, που κάποιος φαίνεται το ξέχασε στην βιασύνη του. Το πήρε και έτρεχε από πίσω τους, για να τους το επίστρέψει.

ΤΡΕΙΣ ΛΗΣΤΕΣ επιτεθήκαν και εναντίον του Αββά Θεοδώρου κάποτε. Οι δυό τον κρατούσαν ακίνητο κι ο τρίτος μάζευε τα πράγματά του. Όταν τα φόρτωσε όλα στην καμήλα τους, έβαλε από πάνω και τον μανδύα που φορούσε ο Γέροντας στις συνάξεις.
- Αφήστε αυτόν τον μανδύα γιατί πολύ μου χρειάζεται, είπε ο Αββάς Θεόδωρος.
Οι ληστές όμως γέλασαν δυνατά και τον ειρωνεύτηκαν. Τότε εκείνος, χειροδύναμος καθώς ήταν, με μια κίνηση έριξε κάτω τους δυό που τον κρατούσαν και ελευθερώθηκε. Βλέποντας την δύναμή του, οι ληστές φοβήθηκαν και ήταν έτοιμοι να φύγουν.
- Που πάτε, δειλοί; τους είπε ο Όσιος. Χωρίστε τα πράγματα σε τεσσερα μέρη. Κρατήστε τα τρία για σας κι αφήστε μου το ένα.
Έτσι, του έμεινε ο μανδύας της συνάξεως.

ΛΕΝΕ και για τον Άββα Ιωάννη τον Πέρση οι Πατέρες, πως κάποτε πήγαν στην καλύβη του κακοποιοί, με φανερή πρόθεση να τον σκοτώσουν. Εκείνος ο μακάριος ετοίμασε νιπτήρα κι έσκυψε να τους πλύνει τα πόδια, όπως θα έκανε στους πιο καλούς του φίλους. Τότε οι κακοποιοί, ντροπιασμένοι, τον αφησαν κι έφυγαν.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ πήγαν ληστές σε καποιον Ερημίτη.
- Ήρθαμε να πάρουμε τα πράγματά σου, του είπαν αγρια.
- Κοπιάστε και πάρτε ό,τι σας αρέσει, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του.
Άδειασαν στην στιγμή την φτωχική του καλύβη κι έφυγαν βιαστικοί. Λησμόνησαν όμως να πάρουν ένα μικρό φλασκί, που ήταν κρεμασμένο από το δοκάρι της στέγης. Ο Ερημίτης το ξεκρέμασε και, τρέχοντας πίσω από τους ληστές, φώναζε για να τον ακούσουν και να σταματήσουν:
- Γυρίστε πίσω, αδελφοί, να πάρετε και τούτο.
Και τους έδειχνε από μακριά το μικρό φλασκί.
Θαύμασαν την ανεξικακία του εκείνοι και γύρισαν, όχι για να πάρουν το φλασκί, αλλά για να του βάλουν μετάνοια και να του δώσουν πίσω όλα του τα πράγματα.
- Αυτός μάλιστα, είναι πραγματικά άνθρωπος του Θεού! έλεγαν μεταξύ τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 62-63 )