253. Βγαίνει ο άνθρωπος από το σπίτι του, πηγαίνει στη δουλειά του, στις υποχρεώσεις του και τέλος γυρίζει πάλι στο σπίτι του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πιστό. Μπορεί να βρεθή οπουδήποτε. Να είναι ένα διακεκριμένο πρόσωπο ή ένας άσημος. Να έχη την άλφα ή τη βήτα θέσι στην κοινωνία, να κάνη το ένα ή το άλλο. Ό,τι και αν κάνη, όπου και αν βρίσκεται, πρέπει να θυμάται ότι δεν βρίσκεται στο σπίτι του, αλλά σ’ ένα ταξίδι, στον δρόμο και ότι οφείλει να γυρίση στο σπίτι του, στους γονείς του και τα αδέλφια του. Και ότι αυτό το σπίτι είναι οι ουρανοί. Ο Πατέρας του, ο Θεός. Η Μητέρα του, η Παναγία. Τα αδέλφια του, οι Άγγελοι και οι Άγιοι.

254. Όποιος ασεβεί στον άνθρωπο, ασεβεί και στον Θεό, όπως κάνουμε πολλοί από μας. Να σέβεσαι στον άνθρωπο την ανεκτίμητο εικόνα του Θεού. Και να είσαι μακρόθυμος απέναντι στα σφάλματα και τις πλάνες του πεσμένου ανθρώπου, όπως είναι και ο Θεός μακρόθυμος απέναντί σου. Γιατί ο εχθρός του Θεού, όντας ανίκανος να ξεσπάση την κακία του πάνω στον Θεό, το κάνει πάνω στην εικόνα του, τον άνθρωπο. Γι’ αυτό θέλει να μας μεταδώση όλα τα δικά του πάθη, όλο το δικό του σκοτάδι. Να σέβεσαι λοιπόν τον άνθρωπο και να τον σώζης. Φυλάξου επίσης και ο ίδιος από την οργή, τη μοχθηρία, τον φθόνο και όλες τις άλλες αμαρτίες που αμαυρώνουν, μέσα στον άνθρωπο, την εικόνα του Θεού.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 112-113)

251. Μη νοιώθεις κακία για όποιον δείχνει υπερηφάνεια ή μοχθηρία ή υπουλότητα ή ανυπομονησία στις σχέσεις του μαζί σου ή με τους άλλους. Θυμήσου ότι και συ είσαι υποκείμενος στα ίδια ή και σε χειρότερα αμαρτήματα και πάθη. Να προσεύχεσαι γι’ αυτόν και να είσαι πράος απέναντί του. «ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος, σκοπῶν σεαυτόν, μὴ καὶ σὺ πειρασθῇς. Αλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε, καὶ οὕτως ἀναπληρώσατε τὸν νόμον τοῦ Χριστοῦ» (Γαλάτ. στ’ 1, 2).

252. Η ημέρα είναι το σύμβολο της παροδικότητας της επιγείου ζωής. Αρχίζει με την αυγή, ύστερα έρχεται η κυρίως ημέρα, την ακολουθεί το σούρουπο και, με την έλευσι της νυκτός, πάει η ημέρα, έφυγε. Το ίδιο παρέρχεται και η παρούσα ζωή. Στην αρχή, η παιδική ηλικία, σαν το γλυκοχάραμα. Κατόπιν η ενηλικίωσις, σαν το μεσημέρι. Και, τέλος, τα γηρατειά, σαν το σούρουπο, αν ο Θεός μας αξιώση να φθάσουμε έως εκεί. Και κατόπιν, ο αναπόφευκτος θάνατος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 112)

«Κι άλλωστε τι ωφελείται τάχα ο άνθρωπος, αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσει τη ζωή του;» (Ματθαίος 16:26).

Όλα για το σώμα!

Σε 5 δισ. δολάρια ανέρχεται κάθε χρόνο ο τζίρος της βιομηχανίας καλλυντικών στην Αμερική. Είναι αξιοθαύμαστο το τι κάνει, σε τι κόπους, ακόμα και σε πόνους, πολλές φορές, αλλά και σε έξοδα υποβάλλεται ο άνθρωπος –ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες- για να περιποιηθεί το σώμα του. Για να φαίνεται ωραίος –ιδιαίτερα όταν αρχίσει και γερνάει! Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο!

Ο Χριστός διατύπωσε κάποτε το ερώτημα τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του, δηλαδή το δικαίωμα στην αιώνια ζωή; Και μέσα στην έννοια του κόσμου περιλαμβάνεται και το να είσαι αποδεκτός από τον κόσμο επειδή είσαι ωραίος, με δυνατούς κοιλιακούς μυς και ιδανικές αναλογίες σώματος!

Το δικαίωμα στην αιώνια ζωή σου το προσφέρει δωρεάν μέσω της πίστης ο Χριστός. Αρκεί να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, να προσκαλέσεις το Χριστό να γίνει σωτήρας και Κύριος της ζωής σου. Χωρίς να ξοδέψεις ούτε ένα ευρώ για καλλυντικά!
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει» (Ιωάννης 8:32)

«…ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δε δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Ύλη παντού. Αγάπη πουθενά. Που είστε, βοηθήστε μας...»
Απόσπασμα από τη συγκλονιστική επιστολή φίλων του 16χρονου Αλέξη που πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε σε επεισόδια στην Αθήνα, την οποία έδωσε στη δημοσιότητα η ομοσπονδία καθηγητών πανεπιστημίου.

«Να ξέρεις πάντως τούτο, ότι στις έσχατες μέρες θα εμφανιστούν καιροί κακοί. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι εγωιστές, φιλοχρήματοι, αλαζόνες, περήφανοι, βλάσφημοι» (Β’ Τιμόθεου 3:1-5)

Αν ποθείς λευτεριά απ’ όλα τούτα γνώρισε την αλήθεια! Ποια είναι η αλήθεια; Ο Ιησούς Χριστός απάντησε: «Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή…» (Ιωάννης 14:6).

«Αν, λοιπόν, σας ελευθερώσει ο Γιος, τότε θα είστε πραγματικά ελεύθεροι» (Ιωάννης 8:36).

Κύριε, θέλω να γνωρίσω την αλήθεια, θέλω να γνωρίσω Εσένα, βοήθησέ με Σε παρακαλώ, θέλω να ζω ελεύθερος μαζί Σου.
(Α.Π.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

"Αν δεν τον μαλώσεις, η ψυχή του μαλακώνει"
Γι' αυτό πολλές φορές ας μη μιλάμε και ας μην ελέγχουμε τους άλλους.
Θυμάμαι, εδώ, τον Γέροντα Πορφύριο που έλεγε: "Βρε, όταν μαλώσεις κάποιον που φταίει,
τί θα κάνει τότε; Όχι μόνο δεν θα σε ακούσει, αλλά θα προσπαθήσει να αμυνθεί
και να σου αποδείξει το αντίθετο. Και θα κλείσει η ψυχή του περισσότερο.
Ενώ αν τον αφήσεις και δεν το μαλώσεις και δεν τον ελέγξεις, η ψυχή του μαλακώνει,
γίνεστε φίλοι, και σιγά σιγά έρχεται και σου λέει εκείνος αυτά που θα του έλεγες εσύ".
Γι' αυτό, κυρίως, ας λέμε στο Θεό αυτά που θέλουμε να πούμε στους ανθρώπους, πολλές φορές.
Θέλουμε ο άνδρας μας να αλλάξει, να μεταποιηθεί, να μετανοιώσει;
Ας το λέμε στο Θεό, κι εμείς ας τον αγαπάμε.
[Αρχ.Ανανίου Κουστένη, Λόγοι Ά, σ.131]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.153)

Αλογία
η υπερηφάνεια
Η υπερηφάνεια είναι απόδειξις, ότι δεν έχουμε μυαλό.
Για ποιό πράγμα έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου;
Ε.Π.Ε. 23,18

ο άνθρωπος
Αναλογίσου τη φύση μας, από που πλάστηκε και που τελειώνει.
Σκέψου τι αξία έχεις όταν κοιμάσαι. Και το παραμικρό ζώο μπορεί τότε να σε φονεύσει.
Πολλούς ανθρώπους κι ένα μικρό ζωύφιο, που έπεσε απ’ το ταβάνι τους έβγαλε το μάτι
ή έγινε αιτία κάποιου άλλου κακού.
Ε.Π.Ε. 23,18

ο πονηρός δούλος
Έγινε παράλογος ο δούλος εκείνος απ’ το θυμό του και έκλεισε στη φυλακή το συνδούλο του.
Τόσο αλόγιστος ήταν. Θα μπορούσε βέβαια ν’ αναλογιστεί την αγαθότητα του κυρίου του.
Επειδή όμως ήταν παράλογος, τίποτε δεν σκέφτηκε.
Ε.Π.Ε. 23,22

Αλυσίδες
αμετανόητων
Οι υπόδικοι από τις φυλακές προσάγονται στο δικαστήριο αλυσοδεμένοι.
Έτσι και οι ψυχές όλες, όταν αναχωρούν από εδώ,
οδηγούνται στο φοβερό βήμα του Χριστού με τις αλυσίδες των αμαρτημάτων.
Ε.Π.Ε. 9,456

αλυσόδεμα ψυχής
Θα δούμε δεσμά, πολύ χειρότερα απ’ τα σιδερένια, που την ψυχή αλυσοδένουν.
Ε.Π.Ε. 9,458

το πολυτιμότερο
Τίποτε δεν είναι τόσο λαμπρό, όσο η φυλάκισης για το Χριστό,
όσο οι αλυσίδες, που κρατούσαν δεμένα τα άγια εκείνα χέρια.
Από το να είναι απόστολος, από το να είναι διδάσκαλος, από το να είναι ευαγγελιστής,
λαμπρότερο είναι το να βρίσκεται φυλακισμένος για το Χριστό.
Ε.Π.Ε. 20,592

Παύλου, ανελκύουν
Η αλυσίδα του Παύλου, σαν θαυμαστό μηχάνημα, ελκύει προς τον ουρανό όλους τους ανθρώπους.
Είναι η χρυσή αλυσίδα, που κρεμασμένη από τον ουρανό,
ανεβάζει στον ίδιο τον ουρανό όσους βασανίζονται για το Χριστό.
Και το πλέον καταπληκτικό είναι, ότι ελκύει προς τα πάνω όσους είναι δεμένοι κάτω.
Ε.Π.Ε. 20,628

μαρτυρίου
Τι αξία έχει ένα στεφάνι χρυσό στο κεφάλι σου μπροστά σε αλυσίδα δεμένη για την αγάπη του Θεού;
Ε.Π.Ε. 38,214

της πίστεως
Ας αποκτήσουμε αγία ζωή. Διότι όπως στα γράμματα το άλφα είναι που τα συγκρατεί όλα,
κι όπως το θεμέλιο είναι που συγκρατεί όλη την οικοδομή,
έτσι και η βεβαιότητα για την πίστη συγκρατεί την καθαρότητα της ζωής.
Χωρίς την πίστη δεν υπάρχει Χριστιανός, όπως δεν υπάρχει οικοδομή χωρίς θεμέλιο
και χωρίς το άλφα το αλφαβητάριο.
Ε.Π.Ε. 24,428

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 142-143)

Η πνευματική ζωή των συζύγων
-Γέροντα, όταν ο άνδρας δεν ζη πνευματικά, η γυναίκα τί πρέπει να κάνη;
-Να τον αναθέση στον Χριστό και να προσεύχεται να μαλακώση λίγο την καρδιά του.
Σιγά-σιγά θα κάνη αποβίβαση ο Χριστός στην καρδιά του και θα αρχίση να προβληματίζεται.
Μόλις μαλακώση λίγο η καρδιά του, τότε μπορεί να του πη να την πάη λ.χ. με το αυτοκίνητο στην εκκλησία.
Δεν θα του πή: «έλα κι εσύ στην εκκλησία», αλλά θα του πή: «Μπορείς, σε παρακαλώ, να με πάς μέχρι την εκκλησία;».
Αν την πάη μέχρις εκεί, μπορεί να πή: «Αφού ήρθα ώς εδώ, ας μπώ κι εγώ λίγο μέσα να ανάψω ένα κερί».
Και έτσι σιγά-σιγά ίσως προχωρήση και παραπέρα.
-Μπορεί, Γέροντα, ο Πνευματικός της γυναίκας να βοηθήση με κάποιον τρόπο και τον άνδρα;
-Μερικές φορές, για να βοηθηθή ο άνδρας, ο Πνευματικός πρέπει να κάνη πνευματική εργασία στην γυναίκα.
Από την γυναίκα θα μεταδοθή το καλό στον άνδρα καί, αν έχη αγαθή καρδιά, ο Θεός θα τον βοηθήση να αλλάξη.
Η γυναίκα έχει στην φύση της την ευλάβεια.
Αλλά, όταν ο άνδρας, ενώ είναι λίγο αδιάφορος προς την Εκκλησία, πάρη μια στροφή πνευματική,
μετά προχωράει σταθερά πνευματικά και η γυναίκα δεν τον φθάνει.
Μπορεί μάλιστα να αρχίση να τον ζηλεύη, επειδή δεν προχωράει αυτή. Γι’ αυτό, στις περιπτώσεις αυτές,
λέω στους άνδρες να προσέχουν. Γιατί τί γίνεται; Όσο προχωράει ο άνδρας πνευματικά,
η γυναίκα, αν δεν ζη κι εκείνη πνευματικά, τόσο του πάει κόντρα.
Αν πη ο άνδρας: «πέρασε η ώρα, σήκω να πάμε στην εκκλησία», του λέει: «Αντε, τράβα μόνος σου!
Δεν με καταλαβαίνεις, έχω ένα σωρό δουλειές...». Ή, αν της πη ο άνδρας: «καλά, σβηστό έχεις το καντήλι;»
ή αν πάη να το ανάψη εκείνος, πληγώνει τον εγωισμό της και βάζει τις φωνές: «Τί, παπάς θα γίνης; καλόγερος είσαι;».
Μπορεί ακόμη και να του πή: «Τί το καίμε το καντήλι; Καλύτερα να δώσουμε το λάδι σε κανέναν φτωχό».
Μέχρις εκεί μπορεί να φθάση, σε προτεσταντικές θεωρίες. Φυσικά, ύστερα στενοχωριέται για τις δικαιολογίες που είπε,
αλλά στενοχωριέται και για την πρόοδο που βλέπει στον άνδρα της.
Χίλιες φορές σ’ αυτές τις περιπτώσεις να μείνη σβηστό το καντήλι, παρά να πάη ο άνδρας να το ανάψη.
Για να γλιτώσω λοιπόν τις οικογένειες από την διάλυση, λέω στους άνδρες: «Να πής στην γυναίκα σου,
όταν την βρής σε καλή ώρα: "Αν πηγαίνω στην εκκλησία και κάνω λίγη προσευχή και καμμιά μετάνοια ή διαβάζω
κανένα βιβλίο πνευματικό, δεν τα κάνω αυτά από πολλή ευλάβεια, αλλά γιατί αυτά με φρενάρουν, με συγκρατούν,
ώστε να μην παρασυρθώ από αυτήν την ελεεινή κοινωνία και πάω στα μπουζούκια με παρέες κ.λπ."».
Όταν ο άνδρας χειρισθή έτσι το θέμα, τότε η γυναίκα χαίρεται και μπορεί να αλλάξη και να τον ξεπεράση στα πνευματικά.
Αν δεν το χειρισθή όμως έτσι, της σπάζει τα κόκκαλα. Μπορεί να φθάσουν σε χωρισμό.
Αν θέλη ο άνδρας να βοηθήση την γυναίκα πνευματικά, ας προσπαθήση να την συνδέση με κάποια οικογένεια
που ζη πνευματικά και η μητέρα έχει ευλάβεια, ώστε να παρακινηθή να την μιμηθή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 157-159)

Η επέμβασις του αρχαγγέλου

Το πρωί της Κυριακής, 20 Οκτωβρίου 1945, μια ενδεκαμελής ομάδα εφίππων ανταρτών κυνηγούσε τον ονομαστό για την ευλάβεια του παπα – Δημήτρη Γκαγκαστάθη, που κατευθυνόταν στο χωριό Βασιλική Τρικάλων.

«Με κυνηγούσαν, έβριζαν και έριχναν με τα Στεν, διηγείται ο ίδιος. Δεν μπορούσαν όμως να με φονεύσουν! Οι σφαίρες τρύπαγαν τα ράσα, δεν με τσίμπαγε όμως καμμιά!

Με πλησίασαν και με περικύκλωσαν στα πενήντα μέτρα γύρω – γύρω. Εγώ, καθώς βρισκόμουν στον κίνδυνο, σήκωσα τα χέρια πάνω, προς τον ουρανό, και φώναξα από το βάθος της ψυχής μου:

- Μιχαήλ, αρχάγγελε, σώσε με, κινδυνεύω.

Ω του θαύματος! Σαν αστραπή παρουσιάστηκε ο αρχάγγελος στον αρχηγό των ανταρτών. Είδε ένα νέο με σπαθί, που του έκοψε τα σχοινιά από τη σέλλα του αλόγου, τον έριξε κάτω και του έσπασε τη σπονδυλική στήλη. Οι υπόλοιποι δέκα αντάρτες έμειναν ακίνητοι, σαν να τους χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα! Οι ενορίτες της Βασιλικής (που άκουγαν τους πυροβολισμούς) έφυγαν από την εκκλησία και βγήκαν έξω, πάνω στο βουνό, να παρακολουθήσουν τι θα γίνω.

Ακούω τότε μια φωνή – ήταν του αρχηγού των ανταρτών – να λέη:

- Να μας συγχωρήσης, παπά μου, και να πηγαίνης στο καλό. Έχεις όριο ζωής. Έχεις υψηλούς προστάτες!

- Ευχαριστώ, απάντησα.

Τους συγχώρησα και τους ευχήθηκα ο Θεός να τους φωτίση, να μετανοήσουν και να γίνουν καλοί άνθρωποι».

(Παπα –Δημήτρης Γκαγκαστάθης)

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 174-175)

Η απλότητα της Αγ. Γραφής!

Για το κορυφαίο βιβλίο "Μετά τα Φυσικά" του Αριστοτέλη, ο μεγάλος Άραβας φιλόσοφος Αβικέννας ομολογεί ότι είχε διαβάσει αυτό 40 φορές, χωρίς να το κατανοήσει!

Ο μεγάλος Φιλόσοφος Έγελος (Hegel) έλεγε: "Μόνο ένας άνθρωπος με κατάλαβε, και αυτός δεν με κατάλαβε!"

Για το βιβλίο "Το Ον και το Μηδέν" του σύγχρονου αθέου φιλοσόφου Σαρτρ, είπε κάποιος: "αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για καταμέτρηση εκείνων, οι οποίοι είχαν την υπομονή να διαβάσουν γραμμή προς γραμμή το έργο αυτό και πολύ λιγότερα για να υπολογιστούν εκείνοι, οι οποίοι μπορούν να βεβαιώσουν με κάθε εντιμότητα, ότι το κατάλαβαν πλήρως"!

Πόσο διαφορετικό το ύψιστο Βιβλίο, η Αγία Γραφή. Τα μεγαλύτερα μυστήρια, γραμμένα με τον πιο απλό, σαφή, κατανοητό τρόπο και για τον πιο αμόρφωτο άνθρωπο. Η ύψιστη ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ με τη μέγιστη ΑΠΛΟΤΗΤΑ και σαφήνεια, για να αποκτήσουμε την ευτυχία και τη γνώση των πάντων! (π.Ν.)

"Δεν σε φοβούμεθα, διάβολε· όχι, δεν σε φοβούμεθα.

Δεν δειλιάζομεν πλέον τας επιβουλάς σου. Δεν βάνομεν

εις τον νουν μας τους λυπηρούς λογισμούς οπού μας προσβάλλεις.

Καταφρονούμεν ως βέλη νηπίων τα βέλη και τα τόξα σου.

Έχομεν γαρ, έχομεν βοηθούς και άγρυπνους ημών φύλακας

τους δύο μέγιστους Αρχαγγέλους.

Έχομεν τον ηλιόμορφο Μιχαήλ, ο οποίος σε κατεκρήμνισεν από

τους ουρανούς εις τα καταχθόνια·

έχομεν τον ιεροπρεπέστατον Γαβριήλ, ο οποίος με της χαράς του

τα ευαγγέλια διέλυσεν ως αράχνην την πρώτη λύπην και κατάρα

όπου προξένησες εις το γένος μας".

Aγ. Νικοδήμου του Αγιορείτη

(πηγή: περιοδικό «ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου,
τ. 8-9, 147)

V΄.  Ήταν ένας μεγάλος ησυχαστής στο όρος της Αθλίβεως. Και ήλθαν κατεπάνω του ληστές. Και φώναξε ο γέρων. Και ακούοντας οι γείτονές του, έπιασαν τους ληστές, τους έστειλαν στον ηγεμόνα και τους έβαλε στη φυλακή. Και λυπήθηκαν οι αδελφοί, λέγοντας: «Εξ αιτίας μας το έπαθαν». Σηκώθηκαν λοιπόν, πήγαν στον Αββά Ποιμένα και του ανέφεραν το γεγονός. Και εκείνος έγραψε στον γέροντα, λέγοντας: «Κατάλαβε από πού έγινε η πρώτη προδοσία και τότε θα δής τη δεύτερη. Γιατί αν δεν είχες πριν προδοθή από μέσα, δεν θα έκανες τη δεύτερη προδοσία». Άκουσε λοιπόν τί του έγραφε ο Αββάς Ποιμήν —ήταν δε ονομαστός σε όλη τη χώρα και δεν έβγαινε από το κελλί του — οπότε σηκώνεται, πηγαίνει στην πόλη και βγάζει τους κακοποιούς από τη φυλακή, ελευθερώνοντάς τους μπροστά σε όλους.
Vα΄. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Δεν υπάρχει μοναχός μεμψίμοιρος. Δεν υπάρχει μοναχός εκδικητικός. Δεν υπάρχει μοναχός οργίλος».
Vβ’. Πήγαν μερικοί γέροντες στον Αββά Ποιμένα και του είπαν: «Εγκρίνεις, αν δούμε μοναχούς να νυστάζουν στη σύναξη, να τους ξυπνάμε σκουντώντας τους, ώστε να γρηγορούν στην αγρυπνία;». Και εκείνος τους λέγει: «Εγώ θα έκανα το αντίθετο. Αν έβλεπα αδελφό να νυστάζη, θα έβαζα το κεφάλι του πάνω στα γόνατά μου, για να τον αναπαύσω».
Vγ’. Έλεγαν για κάποιον αδελφό, ότι τον παρακινούσαν οι λογισμοί σε βλασφημία και ντρεπόταν να το πη. Και όπου άκουε μεγάλους γέροντες, πήγαινε σ΄ αυτούς, να τους το φανερώση.  Αλλά μόλις έφθανε, ντρεπόταν να το ομολογήση. Πολλές φορές λοιπόν πήγε και στον Αββά Ποιμένα. Και τον έβλεπε ο γέρων να έχη λογισμούς και λυπόταν οπού ο αδελφός δεν το φανέρωνε. Μια μέρα λοιπόν, προπέμποντάς τον, του έλεγε: «Να, τόσο καιρό έρχεσαι εδώ έχοντας λογισμούς να μου φανερώσης και όταν έρχεσαι, δεν θέλεις να τους πής, αλλά κάθε φορά φεύγεις με θλίψη, έχοντάς τους. Πες μου λοιπόν, τέκνο μου, τί είναι αυτό όπου έχεις;». Και εκείνος του είπε ότι σε βλασφημία τον παρακινούσε ο δαίμων και ότι ντρεπόταν να το πη. Και αφού του εξιστόρησε τί του συνέβαινε, ευθύς ξαλάφρωσε. Και του είπε ο γέρων: «Μη θλίβεσαι, τέκνο μου. Αλλα όταν έρχεται αυτός ο λογισμός, λέγε: Είμαι αδιάφορος γι΄ αυτό. Η βλασφημία σου, επάνω σου, σατανά. Γιατί αυτό δεν το θέλει η ψυχή μου. Και κάθε τί όπου δεν το θέλει η ψυχή, λιγόχρονο είναι». Και θεραπευμένος ο αδελφός, έφυγε.
Vδ’. Συμβουλεύθηκε ένας αδελφός τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Βλέπω, ότι, όπου και αν πάω, δεν με αφήνει η πρόνοια του Θεού». Του λέγει ο γέρων: «Και αυτοί όπου κρατούν σπαθί στο χέρι, έχουν τον Θεό να τους ελεή στον παρόντα καιρό. Αν λοιπόν είμαστε ανδρείοι, δεν μας αφήνει το έλεός του».
Vε’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Αν τινάς μεμφθή τον εαυτό του, παντού δείχνει καρτερία».
Vστ’. Είπε πάλι: «Ο Αββάς Αμμωνάς έλεγε, ότι υπάρχει άνθρωπος όπου κάνει εκατό χρόνια σε κελλί και δεν μαθαίνει πώς πρέπει να μένη στο κελλί».
Vζ΄. Είπε ο Αββάς Ποιμήν, ότι, αν φθάση τινάς στο ρητό του Αποστόλου, το «πάντα καθαρά τοις καθαροίς», βλέπει τον εαυτό του κατώτερον όλης της κτίσεως. Του λέγει ο αδελφός: «Πώς μπορώ να λογαριάζω τον εαυτό μου κατώτερον από τον φονιά;». Του λέγει ο γέρων: «Αν φθάση τινάς σ΄ αυτό το ρητό και δη άνθρωπο να φονεύη, λέγει ότι μόνη αύτη την αμαρτία έκαμε αυτός, ενώ εγώ φονεύω κάθε μέρα».   
Vη’. Έκαμε ο αδελφός την ίδια ερώτηση στον Αββά Ανούβ, αναφέροντας και τί του είπε ο Αββάς Ποιμήν. Και του λέγει ο Αββάς Ανούβ: «Αν φθάση τινάς σ΄ αυτό το ρητό και δη τις ελλείψεις του αδελφού του, κάνει ώστε να τις καταπιή η δικαιοσύνη του». Του λέγει ο αδελφός: «Ποιά είναι η δικαιοσύνη του;». Αποκρίθηκε ο γέρων: «Το να καταμέμφεται πάντοτε τον εαυτό του».
Vθ’.. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα: «Αν γλιστρήσω σε αξιοθρήνητο παράπτωμα, με κατατρώγει ο λογισμός μου, κατηγορώντας με: Γιατί να γλιστρήσης;». Του αποκρίνεται ο γέρων: «Την ώρα οπού γλιστρά τινάς σε αμαρτία και πη ήμαρτον, ευθύς η αμαρτία παύει».
ρ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Γιατί πείθουν την ψυχή μου οι δαίμονες να είμαι με τον ανώτερό μου και με κάνουν να εξουδενώσω τον κατώτερό μου;». Του λέγει ο γέρων: «Γι αυτό είπε ο Απόστολος, ότι σε μεγάλο σπίτι δεν υπάρχουν μόνο σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα. Αν λοιπόν καθαρίση τινάς τον εαυτό του από όλα αυτά, θα είναι σκεύος σε τιμή, εύχρηστο στον Κύριο, ετοιμασμένο σε κάθε έργο αγαθό».
ρα’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς δεν αφήνομαι ελεύθερος να ανακοινώνω στους γέροντες τους λογισμούς μου;». Του λέγει ο γέρων: «Είπε ο Αββάς Ιωάννης ο Κολοβός, ότι ο εχθρός με τίποτε άλλο δεν χαίρει όσο μ αυτούς οπού δεν φανερώνουν τους λογισμούς τους».
ρβ’. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα: «Η καρδιά μου παραλύει με τον παραμικρό κόπο οπού θα μου τύχη». Του λέγει ο γέρων: «Δεν θαυμάζουμε τον Ιωσήφ, οπού ήταν παλικαράκι δεκαεφτά χρόνων, πώς υπέμεινε τον πειρασμό έως το τέλος; Και ο θεός τον δόξασε. Δεν βλέπουμε και τον Ιώβ πώς δεν υπεχώρησε έως το τέλος από την υπομονή; Και δεν μπόρεσαν οι πειρασμοί να τον κλονίσουν από την ελπίδα του Θεού».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)