(Α΄ Τιμ. γ΄16)

«Βλέπω Εκείνη που γέννησε. Βλέπω κι Εκείνον που γεννήθηκε.

Αλλά τον τρόπο της γεννήσεως δεν μπορώ να καταλάβω. Όπου

θέλει, βλέπετε, ο Θεός, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Έτσι έγινε κι εδώ:

η φυσική τάξη παραμερίσθηκε, και ενήργησε η Θεία θέληση. Πόσο

ανέκφραστη είναι η ευσπλαχνία του Θεού!»

Να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε
Ένας αδελφός μου είπε :
Πήγε μία φορά η σύζυγός μου, όταν εργαζόμουν στην επαρχία, σε έναν πάρα πολύ αυστηρό πνευματικό και όταν του είπε μία αδυναμία της που θα την επαναλάμβανε, την αποπήρε, τη φοβέρισε και από τότε έκανε πολύ καιρό να ξαναπάει να εξομολογηθεί.
" Είδες, του είπε ο Παππούλης, τί κάνει η πολλή αυστηρότητα ; Γι' αυτό σας λέω να προσέχετε σε τί πνευματικούς πηγαίνετε για να εξομολογείσθε, και συ και η γυναίκα σου και τα παιδιά σου, και προ πάντων να είστε τότε ειλικρινείς σ' αυτά που λέτε, γιατί έτσι ο Θεός τα συγχωρεί όλα και ανεβαίνετε πνευματικά ".
[Τζ 142-4]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.337)

Δεν αρκεί μόνο η δική μου προσευχή
Ο Γέροντας Πορφύριος είχε πολλά χαρίσματα. Είχε το χάρισμα της επιείκειας, το χάρισμα της αγρυπνίας. Δεν κοιμόταν τις νύχτες, γιατί της διέθετε για προσευχή και για όλους τους ανθρώπους και κατ' εξοχήν για όσους υπέφεραν από σοβαρές ασθένειες.
Ο ίδιος πάντα έλεγε : " Εγώ θα προσευχηθώ. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει η προσευχή μου να βρίσκει κι από εσάς μιάν ανταπόκριση. Γιατί ο Θεός, πού θέλει να στείλει τη Χάρη Του σ' εμάς, πρέπει να βρεί την αγκαλιά μας ανοικτή, ώστε να δεχτεί τη Χάρη Του. Και είτε μας θεραπεύσει από την αρρώστια μας, είτε επιτρέψει να συνεχιστεί η δοκιμασία της ασθένειάς μας, η ενέργειά Του θα είναι για το ψυχικό μας όφελος ".
[Ί 243]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.370)

Εγώ και εσύ είμαστε ένα
Συχνά οι προσκυνητές ζητούσαν από το Γέροντα να προσευχηθεί για εκείνους και για αγαπημένα τους πρόσωπα και πάντοτε ο Γέροντας υποσχόταν πως θα το πράξει.
Μου γεννήθηκε η απορία : Πώς μπορεί ο Γέροντας να θυμάται εκατοντάδες ονόματα ; Μιά μέρα που μιλούσαμε για την προσευχή, στρέφεται ξαφνικά και μου λέει : " Θα με ρωτήσεις ίσως, πώς θυμάμαι στην προσευχή μου τόσα ονόματα. Εγώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και αδύνατος. Λέω, Κύριε, ελέησον το Γιώργο, το Νίκο, τη Μαρία, την Κατερίνα - όσα ονόματα θυμάμαι - και όλους όσους μου παρήγγειλαν να προσεύχομαι γι' αυτούς και ξέχασα τα ονόματά τους. Κι ο Θεός, επειδή δεν είναι πατήρ Πορφύριος να ξεχνά, αλλά θυμάται όλα τα ονόματα, αμέσως έρχεται και ελεεί όλους ".
Θαύμασα τη θεία φώτισή του και ρώτησα :
" Και τί λέτε, Γέροντα, για όλους αυτούς τους ανθρώπους στην προσευχή σας ; " Κι ο Γέροντας με τον φυσικό τρόπο : " Ε, να ! Λέω πρώτα, Κύριε Ιησού, Χριστέ, ελέησόν με ".
" Ελέησόν με, λέτε ; Μα αυτοί σας ζήτησαν να προσευχηθείτε για κείνους, όχι για τον εαυτό σας ", αντέτεινα με απορία. Κι ο Γέροντας, για άλλη μιά φορά, με κατάλαβε εξ απροόπτου, λέγοντας : " Καλά, εσύ δεν ξέρεις ότι, αν ο Θεός δεν ελεήσει εμένα, δεν ελεεί ούτε
εσένα ; Δεν ξέρεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα ; " Απλά λόγια, αλλά με πολύ, πάρα πολύ μεγάλο βάθος. Τόσο βάθος, ώστε ο Γέροντας σε άλλη συζήτηση να πεί, ότι σ' αυτό το αίσθημα της ενότητάς μας με τον άλλο κρύβεται το μυστικό της πνευματικής εν Χριστώ ζωής.
Αργότερα, διαβάζοντας φιλοπατερικά βιβλία, έβλεπα εκεί, ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελεημοσύνη προς τους άλλους από τον προσωπικό μας αγιασμό. Θυμήθηκα τα λόγια
του π.Πορφυρίου, όταν διάβαζα τη βιογραφία του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ, που έλεγε : " Απόκτησε την ειρήνη του Θεού μέσα σου και χιλιάδες άνθρωποι θα σωθούν γύρω σου ". Και μήπως αυτό δε συνέβαινε και με τον π.Πορφύριο ; Όσο για κείνο το εκπληκτικό " εγώ κι εσύ είμαστε ένα ", πιστεύω ότι ισχύει, δυνάμει και ενεργεία, για το Γέροντα, ο οποίος με τη ζωή του πραγματοποίησε την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου " ίνα πάντες εν ώσι ". Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι, λόγω της αμελείας μου, ισχύει μόνο δυνάμει, χάρη στη θυσία του Χριστού και στην αγιότητα του Γέροντος.
[Ι 50π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.360-361)

Η υποδοχή του Αγίου Νεκταρίου

Ο άγιος Νεκτάριος πήγε κατά τα τέλη του καλοκαιριού του 1904 στην Αίγινα. Σκοπός του ήταν να ιδρύση την μονή, η οποία τώρα φέρει το όνομα του. Καθώς πλησίαζε το καράβι που τον μετέφερε στο νησί, ένας νεαρός δαιμονόπληκτος, ο Σπύρος, έπεσε στο κατώφλι του φαρμακείου της Αιγίνης και άρχισε να φωνάζη:

-Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης! Τρέξτε να τον προϋπαντήσετε! Έρχεται ο άγιος που θα σώση το νησί!..
Προσπάθησαν να τον ησυχάσουν, αλλά δεν μπόρεσαν. Ο Σπύρος συνέχισε να φωνάζη. Ένα πλήθος περιέργων μαζεύτηκε και διαρκώς μεγάλωνε. Κοίταζαν με θλίψι το σωριασμένο παλληκάρι και απορούσαν με τα λεγόμενα του. Μερικοί έτρεξαν στον παπα – Μιχάλη, τον εφημέριο.

-Ο Σπύρος, παπά, μαντεύει για κάποιον δεσπότη. Έρχεται, φωνάζει, ένας δεσπότης που θα σώση το νησί.

Ο παπα – Μιχάλης έσπευσε να δη τι συμβαίνει. Διέσχισε τον κλοιό των συγκεντρωμένων και πλησίασε τον Σπύρο.

Εκείνος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης από την Ριζάρειο! Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο! Έρχεται ο άγιος Πενταπόλεως!..

Ο ιερεύς παρακολούθησε αρκετά τον σωριασμένο νέο, που από την προσπάθεια να φωνάζη έβγαζε αφρούς από το στόμα. Έπειτα έφυγε συλλογισμένος και κατευθύνθηκε στην αποβάθρα του λιμανιού. Εκείνη την ώρα ήρθε το καράβι από τον Πειραιά. Ανάμεσα στους επιβάτες ο παπα – Μιχάλης διέκρινε τον δεσπότη. Έσκυψε με ευλάβεια και του φίλησε το χέρι:

-Σεβασμιώτατε, καλώς ήρθατε στην Αίγινα. Πρώτη φορά έρχεσθε εδώ;

-Πρώτη, απήντησε χαμογελώντας.

-Ορίστε, πάμε για το σπίτι… Μόνο…

-Επιθυμείτε τίποτε;

-Να! Εδώ λίγο πιο πέρα, μας συνεκλόνισε ένα γεγονός.

-Τι συνέβη;

-Υπάρχει κάποιος φτωχός νέος, που σέρνεται στην αγορά, κλείνει τα μάτια και προφητεύει τα μέλλοντα. Αυτός βρίσκεται τώρα σωριασμένος και φωνάζει ότι θα έρθετε σεις και θα σώσετε τον τόπο. Σας αποκαλεί μάλιστα άνθρωπο του Θεού… Άγιο!

-Πού ακριβώς βρίσκεται αυτός ο νέος;

-Από δω, Σεβασμιώτατε…

Προχώρησαν και έφθασαν στο κατώφλι του φαρμακείου. Ο Σπύρος εξακολουθούσε να φωνάζη:

-Έρχεται ο δεσπότης… Έρχεται να σώση τον τόπο… Θα φτιάξη εκκλησία… Θα φτιάξη το πιο μεγάλο μοναστήρι…

Ο άγιος κοντοστάθηκε. Ύψωσε το πρόσωπο στον ουρανό και προσευχήθηκε. Έπειτα σήκωσε την ράβδο του, το μόνο σημάδι της αρχιερωσύνης του, και βουλώνοντας το στόμα του παλληκαριού, είπε:

-«Το πνεύμα του πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθης από τον νέον τούτον».

Αμέσως τότε ο Σπύρος αναστέναξε και σηκώθηκε όρθιος! Άνοιξε τα μάτια. Έπειτα έσκυψε και γεμάτος ευγνωμοσύνη φίλησε το χέρι του οσίου, που τον θεράπευσε.

(Ο άγιος του αιώνα μας)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 217-219)

Η ανταπόδοσις της ευεργεσίας
Η αγάπη του παπα-Φιλαρέτου, του ηγουμένου της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου δεν περιοριζόταν μόνο στα έμψυχα. Απλωνόταν πιο πέρα, στα άψυχα, στα ζώα, στην φύσι. Αυτήν την συμπάθεια προς την άλογη φύσι την παρατηρούμε σαν ένα χαρακτηριστικό στοιχείο στην χαρισματική ζωή των εκλεκτών δούλων του Θεού.
Μια μέρα έξω από το κελλί του γέροντα γινόταν μεγάλος θόρυβος. Δύο χελιδόνια είχαν αρχίσει μεταξύ τους σφοδρή μονομαχία! Ο γέροντας ανησύχησε. Βγαίνει έξω και αντικρύζει θέαμα θλιβερό. Το ισχυρότερο χελιδόνι χτυπούσε με το ράμφος του το άλλο και το μαδούσε κυριολεκτικά. Χωρίς να χάση καιρό το έδιωξε, πήρε στοργικά στα χέρια του το χτυπημένο και το γλύτωσε. Το περιποιήθηκε και το αποτέλεσμα ήταν το χελιδόνι να ζήση.
Από τότε, όπως το λιοντάρι του αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου ακολουθούσε τον άγιο παντού δείχνοντας την ευγνωμοσύνη του και την αφοσίωσί του, έτσι και το χελιδόνι! Πετούσε μπροστά του, έκανε τα φτερουγίσματα του, τα παιχνίδια του, κελαϊδούσε.
Μια μέρα ο γέροντας είχε βγη λίγο έξω, είτε για να θαυμάση τον Θεό «εν τοις έργοις Αυτού» είτε για να προσευχηθή στην ησυχία. Το χελιδόνι, πιστός φίλος και σύντροφος, πετούσε χαρούμενα κοντά του.
Ο γέροντας κάθησε σ’ ένα αλώνι, λίγο πιο πέρα από το μοναστήρι, και χωρίς να το καταλάβη, αποκοιμήθηκε. Αλλά ξαφνικά το χελιδόνι άρχισε να πετάη ορμητικά πάνω από το κεφάλι του τιτιβίζοντας έντονα, σαν να ήθελε να τον ξυπνήση και να επισημάνη κάποιο κίνδυνο.
Πράγματι! Όταν ο γέροντας ξύπνησε, τί να δη; Λίγο πιο πέρα, ένα μεγάλο ερπετό… Ο συνοδός του είχε κάνει με την σειρά του το δικό του έλεος στον ελεήμονα γέροντα.
( Φιλάρετος Κωνσταμονίτης)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.270-271)

Ο επίσκοπος Αθανάσιος και τα βατράχια
Ο άγιος επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Αθανάσιος (+1735) σε μια περιοδεία του έφθασε στην Μεγαλόπολι της Πελοποννήσου. Υπήρχε εκεί ένας ναός της θείας Μεταμορφώσεως και κοντά του μια λίμνη μεγάλη, γεμάτη βατράχια.
Ο αρχιερεύς, μετά τον εσπερινό, θέλησε να διανυκτερεύση εκεί χάριν της ησυχίας. Μόλις όμως σκοτείνιασε άρχισαν να κοάζουν τα βατράχια, όπως κάθε καλοκαιρινή νύχτα. Έκαναν τόσο θόρυβο, εφ’ όσον ήσαν χιλιάδες, που ο άγιος δεν έκλεισε μάτι! Την επομένη, μετά τη θεία λειτουργία, οι ιερείς τον ρώτησαν, πώς πέρασε την νύχτα στην εξοχή. Κι εκείνος αποκρίθηκε:
-Τί να σας πω, τέκνα μου… Αυτά τα βατράχια έκαναν τόσο θόρυβο απόψε που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.
Στα λόγια αυτά του δεσπότη, τα βατράχια αυτομάτως έπαψαν να κράζουν. Αλλά τότε κανείς δεν το πρόσεξε αυτό, γιατί την ημέρα δεν θορυβούν τόσο πολύ, όσο την νύχτα.
Το περίεργο και εκπληκτικό ήταν ότι έκτοτε τα βατράχια δεν ξαναλάλησαν ούτε την ημέρα ούτε την νύχτα και μια νεκρική σιγή απλώθηκε στην μεγάλη εκείνη λίμνη! Οι περίοικοι θαύμαζαν το γεγονός.
Έπειτα από δύο χρόνια ο άγιος ήρθε πάλι ένα δειλινό και δεν άκουσε κανένα θόρυβο από τα βατράχια. Έχοντας πολύ κακές αναμνήσεις από την προηγούμενη επίσκεψι, απόρησε για την ησυχία και ρώτησε το επόμενο πρωί έναν ιερέα:
-Τί έγινε εκείνο το θορυβοποιό πλήθος των βατράχων, που άλλοτε δεν μας άφηναν σε ησυχία;
-Δέσποτα μου, απήντησε ο ιερεύς, από την ημέρα που είπατε ότι δεν σας άφησαν να κοιμηθήτε, ουδέποτε πλέον ακούσθηκαν.
Τότε ο άγιος είπε χαμογελώντας:
-Και με άκουσαν αυτά τα ευλογημένα;
Μόλις τελείωσε την φράσι αυτή, όλα τα βατράχια άρχισαν πάλι να κοάζουν, όπως και πριν!
( Συναξαριστής Ε΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.261-263)

Νηστεία παιδιών
-Γέροντα, παιδάκια πέντε-έξι ετών πρέπει να νηστεύουν πριν από την Θεία Κοινωνία;
-Τουλάχιστον το βράδυ να έχουν φάει λαδερό φαγητό. Αλλά αυτό είναι θέμα Πνευματικού.
Καλύτερα η μητέρα να ρωτήση τον Πνευματικό, γιατί μπορεί το παιδάκι να έχη πρόβλημα
με την υγεία του και να πρέπη λ.χ. να πιεί γάλα.
-Γέροντα, ένα παιδάκι πόσο πρέπει να νηστεύη;
-Αν το παιδί είναι γερό, έχη υγεία, μπορεί να νηστεύη. Αλλωστε τώρα υπάρχουν
ένα σωρό τροφές νηστήσιμες. Παλιά τα παιδιά νήστευαν και όλη μέρα έτρεχαν και έπαιζαν,
αλλά έτρωγαν πολλές φορές. Στα Φάρασα, την Μεγάλη Σαρακοστή όλοι, μικροί-μεγάλοι, έκαναν ενάτη.
Μάζευαν οι γονείς τα παιδιά στο Κάστρο, τους έδιναν παιχνίδια, για να παίζουν,
και στις τρεις το απόγευμα, που χτυπούσε η καμπάνα για Προηγιασμένη, πήγαιναν και κοινωνούσαν.
Έλεγε ο Αγιος Αρσένιος: «Τα παιδιά, όταν παίζουν όλη την ημέρα, δεν θυμούνται το φαγητό•
τώρα που θα βοηθήσει και ο Χριστός, δεν θα αντέξουν;».
Και οι μεγάλοι, όταν δεν νηστεύουν, ελέγχονται βλέποντας τα παιδιά να νηστεύουν.
Όταν μικρός δούλευα με τον μάστορά μου για πολύ καιρό σε κάποιο σπίτι και τρώγαμε εκεί,
Τετάρτη και Παρασκευή έφευγα και πήγαινα να φάω στο σπίτι μου, γιατί αυτοί δεν νήστευαν.
Μια φορά, Τετάρτη ήταν, έφεραν να με κεράσουν μπακλαβά. «Ευχαριστώ, τους είπα, αλλά νηστεύω».
«Για δές, είπαν, μικρό παιδί να νηστεύει και εμείς μεγάλοι άνθρωποι να τρώμε!».

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 179)

Εκλογές Βουλευτικές
Τί θα ψηφίσουμε, Γέροντα; Ρώτησε κάποιος το Γέροντα,
τί πρέπει να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές.
Κι εκείνος του απήντησε παραβολικά: "Η ορθόδοξη εκκλησία είναι σαν την κλώσσα.
Κάτω από τα φτερά της σκεπάζει και άσπρα πουλάκια και μαύρα πουλάκια".
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πολιτικοποιείται και πολύ περισσότερο δεν κομματικοποιείται.
Σκεπάζει με την αγάπη όλους, χωρίς να ταυτίζεται με φατρίες.
[Γ 262]

Κάποτε με ρώτησε πώς πάνε τα πολιτικά πράγματα.
Του απήντησα ότι γενικά δεν πάνε καλά. Κι ο Γέροντας είπε: "Τί να σου κάνουν οι πολιτικοί;
Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του,
πως θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους; Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή.
Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή,
όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλλά χριστιανούς πολιτικούς,
και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά".
[Γ 278π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.165)

Η επέμβαση του Προδρόμου

Στο κοινόβιο του Πενθουκλά, κοντά στον Ιορδάνη, ασκήτευε ο όσιος Κόνων. Για τη μεγάλη του αρετή, του ανέθεσαν να βαπτίζη στον ποταμό όσους ήθελαν να γίνουν χριστιανοί. Έχριε λοιπόν με το άγιο λάδι και μετά βάπτιζε στον ποταμό όσους έρχονταν. Κάθε φορά όμως που έχριε γυναίκα, σκανδαλιζόταν και ήθελε γι’ αυτό να εγκαταλείψη το διακόνημά του και να φύγη από το κοινόβιο. Αλλά και κάθε φορά που ξεκινούσε να φύγη, του παρουσιαζόταν ο Τίμιος Πρόδρομος και του έλεγε:

-Κάνε υπομονή και θα σου ελαφρύνω τον σαρκικό πόλεμο.

Δεν έβρισκε όμως καμμιά ανακούφιση.

Κάποτε ήρθε μια εξαιρετικά όμορφη περσίδα. Ο όσιος απέφυγε να τη βαπτίση. Επειδή καθυστέρησε έτσι δύο ημέρες, τον κατήγγειλαν στον αρχιεπίσκοπο Ιεροσολύμων Πέτρο. Ο αρχιεπίσκοπος, αφού σκέφτηκε αρκετά, έδωσε την εξής λύση: Θα διόριζε μια διακόνισσα που θα έχριε τις γυναίκες και θα βοηθούσε τον όσιο στη βάπτισή τους.
Στη λύση όμως αυτή αντέδρασαν οι μοναχοί του κοινοβίου. Δεν ήθελαν να κατοική κοντά τους μια γυναίκα, έστω και διακόνισσα. Βλέποντάς το αυτό ο όσιος Κόνων, φόρεσε το πανωφόρι του και ξεκίνησε να φύγη.

Μόλις λοιπόν πήρε τα βουνά, του εμφανίζεται ο Τίμιος Πρόδρομος και του λέει:

-Γύρισε στο μοναστήρι σου και θα σου ελαφρύνω τον πόλεμο.

Ο όσιος τότε του απαντά με κάποια αγανάκτηση:

-Δεν σ’ ακούω πλέον! Πολλές φορές στο παρελθόν μου υποσχέθηκες ότι θα με βοηθήσης και τίποτε δεν έκανες.

Ο Βαπτιστής του Χριστού τον πλησίασε, τον σφράγισε τρεις φορές με το σημείο του Σταυρού και του είπε:

-Δεν σε βοήθησα μέχρι τώρα, γιατί ήθελα να έχης μισθό με τον αγώνα σου εναντίον των σαρκικών πειρασμών. Αφού όμως εσύ δεν θέλεις, ιδού, δεν θα έχης πλέον πόλεμο, αλλά ούτε και μισθό. Γύρισε λοιπόν στο μοναστήρι σου.

Επέστρεψε στο κοινόβιό του ο όσιος Κόνων και την άλλη μέρα έχρισε και βάπτισε την περσίδα, χωρίς καν να σκεφτή ότι ήταν γυναίκα! Συνέχισε από τότε επί δώδεκα χρόνια, δηλαδή μέχρι την κοίμησή του, να βαπτίζη χωρίς να κάνη καμμιά διάκριση μεταξύ των δύο φύλων. Είχε αποκτήσει τελεία απάθεια! (Λειμωνάριον)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 98-99)