Του Αββά Καρίωνος
α΄. Είπε ο Αββάς Καρίων: «Πολλούς κόπους σωματικούς κατέβαλα παραπάνω από το τέκνο μου Ζαχαρία και δεν έφτασα στα δικά του μέτρα, ως προς την ταπείνωση και τη σιωπή του».
β'. Υπήρχε στη Σκήτη ένας μοναχός, όπου τον έλεγαν Αββά Καρίωνα. Αυτός, έχοντας δυο τέκνα, τα άφησε στη γυναίκα του και ακολούθησε τον αναχωρητικό βίο. Μετά από καιρό, συνέβη πείνα μεγάλη στην Αίγυπτο και η γυναίκα του, μη μπορώντας να τα βγάλη πέρα, ήλθε στη Σκήτη, έχοντας τα δυο παιδιά μαζί της. Το ένα ήταν αγόρι και λεγόταν Ζαχαρίας, το δε άλλο κοράσι. Και κάθισε η γυναίκα του μακριά από τον γέροντα, στο έλος. Γιατί έλος βρίσκεται κοντά στη Σκήτη, οπού και οι εκκλησίες έχουν οικοδομηθή και οι πηγές των νερών είναι. Και τέτοια συνήθεια επικρατούσε στη Σκήτη: "Αν ερχόταν κάποια γυναίκα να μιλήση με αδελφό της η άλλο ενδιαφέρον πρόσωπο, κάθονταν μακριά ο ένας από τον άλλο και έτσι συνωμιλούσαν. Τότε λέγει η γυναίκα στον Αββά Καρίωνα: «Να, έγινες μοναχός και πείνα μεγάλη έπεσε. Ποιος λοιπόν θα θρέψη τα παιδιά σου;». Της λέγει ο Αββάς Καρίων: «Στείλε μου τα εδώ». Λέγει η γυναίκα στα παιδιά: «Πηγαίνετε στον πατέρα σας». Καθώς λοιπόν πήγαιναν στον πατέρα τους, το κοράσι γύρισε στη μητέρα του, ενώ το αγόρι ήλθε στον πατέρα του. Τότε της λέγει:
«Καλά έτσι. Πάρε συ το κοράσι και πήγαινε και εγώ παίρνω το αγόρι». Το ανέτρεφε λοιπόν στη Σκήτη, όπου όλοι ήξεραν ότι παιδί του ήταν. Όταν όμως μεγάλωσε, έγινε γογγυσμός στην αδελφότητα γι’ αυτό. Και ακούοντας ο Αββάς Καρίων, λέγει στο παιδί του: «Ζαχαρία, σήκω να φύγουμε από εδώ, γιατί γογγύζουν οι πατέρες». Του λέγει ο μικρός: «Αββά, όλοι γνωρίζουν εδώ ότι γυιός σου είμαι. Αν πάμε όμως αλλού, δεν πρόκειται να λέγουν ότι είμαι γυιός σου». Και του λέγει ο γέρων: «Σήκω να φύγουμε από εδώ». Και πήγαν στη Θηβαΐδα. Σαν πήραν δε κελλί και κάθισαν λίγες μέρες, ο ίδιος γογγυσμός έγινε και εκεί για το παιδί. Τότε του λέγει ο πατέρας του: «Ζαχαρία, σήκω να γυρίσουμε στη Σκήτη». Ήλθαν στη Σκήτη, πέρασαν λίγες μέρες και πάλι γογγυσμός έγινε για το παιδί. Τότε ο Ζαχαρίας πήγε στη λίμνη του νίτρου, γδύθηκε και βυθίσθηκε έως τη μύτη του. Έμεινε έτσι πολλή ώρα, όσο μπορούσε, και αφάνισε το σώμα του. Ήγουν έγινε σαν λωβιασμένος. Και βγαίνοντας, φόρεσε τα ρούχα του και γύρισε στον πατέρα του. Και εκείνος, μόλις οπού τον ανεγνώρισε. Και αφού προσήλθε στην αγία κοινωνία, κατά το έθος, αποκαλύφθηκε στον άγιο Ισίδωρο τον πρεσβύτερο της Σκήτης αυτό οπού έκαμε. Και βλέποντάς τον και θαυμάζοντας, είπε: «Ο μικρός Ζαχαρίας, την περασμένη Κυριακή, ήλθε και κοινώνησε σαν άνθρωπος, τώρα δε σαν Άγγελος έγινε».
                                                                Του Αββά Κόπρη
α΄. Έλεγε ο Αββάς Ποιμήν για τον Αββά Κόπρη, ότι σε τέτοιο σημείο τελειότητος έφτασε, ώστε, ενώ αρρώστησε και βρισκόταν κατάκοιτος, ευχαριστούσε τον Θεό και εμπόδιζε το δικό του θέλημα.
β΄.  Είπε ο Αββάς Κόπρης: «Μακάριος οποίος υπομένει κόπο, ευχαριστώντας τον Θεό».
γ’.  Συνάχθηκαν κάποτε οι μοναχοί της Σκήτης, συζητώντας για τον Μελχισεδέκ. Και λησμόνησαν να καλέσουν τον Αββά Κόπρη. Ύστερα δε, αφού τον κάλεσαν, τον ρωτούσαν γι’ αυτό. Εκείνος δε, χτυπώντας το στόμα του τρεις φορές, είπε: «Αλλοίμονο σου, Κόπρη. Αλλοίμονο σου, Κόπρη. Αλλοίμονο σου Κόπρη. Γιατί, όσα ο Θεός σε πρόσταζε να κάμης, τα εγκατέλειψες. Και όσα δεν σου ζητά, τα ερευνάς». Και ακούοντας οι αδελφοί αυτά, έφυγαν και πήγαν στα κελλιά τους.
                                                                          Του Αββά Κ ύ ρ ο υ
Σχετικά με τον λογισμό της σαρκικής αμαρτίας έχοντας ερωτηθή ο Αββάς Κύρος ο Αλεξανδρινός, αποκρίθηκε έτσι: Αν λογισμό δεν έχης, ελπίδα δεν έχεις. Αν λογισμούς δεν έχης, πράξη έχεις.
Η διάνοιά του δεν αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας και δεν της αντιλέγει, την πράττει σωματικά. Και όποιος έχει πράξεις, δεν ενοχλείται μες από τους λογισμούς ». Ρώτησε δε ο γέρων τον αδελφό, λέγοντας : « Μήπως συνηθίζεις να συναναστρέφεσαι γυναίκα ; ». Και είπε ο αδελφός : « Όχι. Παλαιοί και νέοι ζωγράφοι είναι οι λογισμοί μου. Μνήμες είναι οπού με ενοχλούν και γυναικών εικόνες ». Και ο γέρων του λέγει : « Νεκρούς μη φοβάσαι. Αλλά τους ζωντανούς απόφευγε και να προοδεύης σε προσευχή ».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

«Γιατί, όταν λένε: “Θέλουμε ειρήνη και ασφάλεια”, τότε ξεσπάει ξαφνικά πάνω τους ο όλεθρος…» (Α’ Θεσσαλονικείς 5:3)

Οι αιφνιδιασμοί στη ζωή

     Στις 8 Μαΐου 1902 μέσα σε τρία λεπτά καταστράφηκε η πόλη του Αγ. Πέτρου της Μαρτινίκας και από τους 40 χιλιάδες κατοίκους της μόνο έναν νεαρό νέγρο φυλακισμένο βρήκαν ζωντανό μέσα στο κελί του ύστερα από 4 μέρες! Πριν από την καταστροφή το ηφαίστειο προειδοποιούσε για αρκετές μέρες για την επερχόμενη μεγάλη έκρηξη, μα οι κάτοικοι δεν έδωσαν σημασία. Το πρωί της μέρας εκείνης ένας αγρότης αντιλήφθηκε ότι η βελόνα του βαρόμετρου κουνιόταν απότομα. Πήρε την άμαξά του, έβαλε την οικογένειά του και έφυγε από την πόλη με μεγάλη ταχύτητα, ενώ οι άλλοι τον χαιρετούσαν κοροϊδευτικά. Μετά από δύο ώρες ήρθε η καταστροφή.
     Τέτοιες αιφνίδιες καταστροφές συνέβησαν και συμβαίνουν συχνά στην ανθρώπινη ιστορία και άνθρωποι χάνονται. Ο Χριστός όμως λέει πως οι άνθρωποι αυτοί δε χάνονται επειδή είναι περισσότερο αμαρτωλοί από τους υπόλοιπους και καλεί όλους να μετανοήσουν, γιατί αν δε μετανοήσουν δε θ’ αποφύγουν τον αιώνιο χαμό τους (Λουκάς 13:3, 5).
(Σ.Α.Ι.)

«… Είναι καθορισμένο για τους ανθρώπους μια φορά να πεθάνουν και μετά να κριθούν» (Εβραίους 9:27)

Το αναπόφευκτο!

     Μια μέρα επισκέφτηκε το νεκροταφείο της πόλης του και το μάτι του έπεσε «τυχαία» στο όνομα μιας επιγραφής πάνω σ’ έναν από τους τάφους. Ήταν το δικό του όνομα! Κάποιος συνονόματος βρισκόταν θαμμένος μέσα σ’ εκείνον τον τάφο. Κι αμέσως φαντάστηκε τον εαυτό του πεθαμένο και σκέφτηκε που θα βρισκόταν η ψυχή του τώρα, αν ο ίδιος ήταν θαμμένος εκεί! Ήρθαν ξαφνικά στο νου του οι προσκλήσεις για σωτηρία που άκουσε σε κηρύγματα, αλλά κάθε φορά αδιαφορούσε κι ανέβαλλε την απόφαση να μετανοήσει, να ζητήσει συγχώρηση και να δεχτεί το Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο της ζωής του. Μα τώρα η συνωνυμία του αυτή με τον νεκρό τον συγκλόνισε. Ταράχτηκε. Έπεσε στα γόνατα εκεί δίπλα στον τάφο και προσευχήθηκε με θέρμη στο Θεό να τον συγχωρήσει, να τον καθαρίσει με το αίμα του Χριστού και να τον σώσει. Το θαύμα της σωτηρίας ήταν πια γεγονός στη ζωή του!
     Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος για όλους μας. Αλλά δεν είναι το τέλος. Ακολουθεί η αιωνιότητα είτε στην ένδοξη παρουσία του Θεού, είτε στο σκότος το εξώτερο. Αν δεν το έχεις κάνει μέχρι τώρα, έλα στο Χριστό σήμερα και θα είσαι μαζί Του αιώνια.
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Οι δύο χήρες
Ένας επίσκοπος πληροφορήθηκε για δύο χριστιανές χήρες που δεν ζούσαν με σωφροσύνη. Παρακάλεσε τότε το Θεό να τον πληροφορήσει κι Εκείνος για το θέμα αυτό, ώστε ν’ αποφασίσει ύστερα τι θα κάνει.
Πραγματικά, ο Θεός χάρισε στο δούλο Του ό,τι του ζήτησε. Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας, την ώρα που κοινωνούσαν οι πιστοί, έβλεπε ο επίσκοπος στο πρόσωπο του καθενός τις αμαρτίες που είχε διαπράξει και τον βασάνιζαν.
Μερικά πρόσωπα φαίνονταν σαν βαμμένα με καπνιά. Άλλα έμοιαζαν ολότελα καμμένα, με μάτια ματωμένα και φλογισμένα. Προσέρχονταν όμως και χριστιανοί, που είχαν την όψη λαμπρή και τα ρούχα κατάλευκα.
Όταν κοινωνούσαν οι πρώτοι, τους έβλεπε να κυκλώνονται από φλόγες και να καίγονται. Αντίθετα, στους άλλους, ο Μαργαρίτης που έπαιρναν γινόταν δυνατό φως, που τύλιγε με τη λάμψη του όλο τους το σώμα.
Μετά τους άνδρες άρχισε ο επίσκοπος να μεταδίδει τα τίμια Δώρα στις γυναίκες. Και σ’ αυτές παρατηρούσε τις ίδιες εικόνες. Άλλα πρόσωπα φαίνονταν μαύρα, άλλα κατακόκκινα σαν αίμα, άλλα φλογισμένα κι άλλα κατάλευκα.
Κάποια στιγμή πλησίασαν για να μεταλάβουν και οι δύο εκείνες κακόφημες χήρες. Τις βλέπει τότε να είναι ντυμένες με κατάλευκα φορέματα και να έχουν πρόσωπα λαμπρά και σεμνά. Όταν κοινώνησαν τα άχραντα Μυστήρια, τις είδε να περιλούζονται μ’ ένα εκθαμβωτικό φως.
Τελείωσε η λειτουργία και ο επίσκοπος άρχισε πάλι να προσεύχεται, ζητώντας από το Θεό την εξήγηση των αποκαλύψεων. Παρουσιάζεται τότε μπροστά του ένας άγιος άγγελος.
-Άραγε είναι αληθινά ή ψεύτικα όσα λέει ο κόσμος για τις δύο εκείνες γυναίκες; τον ρωτάει ο επίσκοπος.
-Ναι, είναι όλα αληθινά.
-Γιατί όμως όταν κοινωνούσαν είχαν τα πρόσωπα λαμπρά, φορούσαν κατάλευκα φορέματα και αστραποβολούσαν μέσα σ’ ένα εκθαμβωτικό φως;
-Αυτό συνέβη γιατί οι γυναίκες συναισθάνθηκαν την αμαρτωλή ζωή τους, μετανόησαν με δάκρυα, στεναγμούς, ελεημοσύνη και εξομολόγηση και υποσχέθηκαν να μην ξαναπέσουν στις ίδιες αμαρτίες. Έτσι ο Θεός τις συγχώρησε, κι από τότε ζουν με σωφροσύνη και ευσέβεια.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.122-124)

Φωτεινά και κατάμαυρα πρόσωπα
Σχετικά με την προετοιμασία για την προσέλευση στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας διαβάζουμε στο Γεροντικό το εξής:
Ένας άγιος επίσκοπος, όταν έβγαινε στην ωραία πύλη για να κοινωνήσει το λαό, έβλεπε να πλησιάζουν μερικοί με κατάμαυρο πρόσωπο, ή μ’ εξογκωμένα μάτια. Αυτοί, μόλις έπαιρναν τα άχραντα Μυστήρια, καίγονταν.
Άλλοι όμως πλησίαζαν με ολόλευκα φορέματα και φωτεινό πρόσωπο, κι έπαιρναν το Σώμα του Κυρίου με προσοχή κι ευλάβεια. Αυτούς η θεία Κοινωνία τούς λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε το Θεό να του εξηγήσει αυτό το μυστήριο. Τότε άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε:
-Όσοι κοινωνούν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, είναι αγνοί και καθαροί, δίκαιοι και σπλαχνικοί. Αυτοί πλησιάζουν με καθαρή συνείδηση, γι’ αυτό τους επισκιάζει η θεία χάρη. Αντίθετα, όσοι φαίνονται κατάμαυροι, είναι βυθισμένοι στη λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. Όσοι έχουν ερεθισμένα κι εξογκωμένα μάτια, είναι πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι. Αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία Κοινωνία, αλλά καταδικάζονται, γιατί τολμούν να πλησιάσουν με ένοχη συνείδηση, χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο ενάρετος επίσκοπος κήρυξε μετάνοια στο ποίμνιο του κι εμπόδιζε τους ανάξιους από τη θεία Κοινωνία.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 119-120)

Οι εκπλήξεις της πρεσβυτέρας
Ο ουρανοφάντωρ αρχιεπίσκοπος της Καισαρείας Μ. Βασίλειος ( 330-378) υπήρξε, κατά τον άγιο αδελφό του επίσκοπο Νύσσης Γρηγόριο, το στόμα της Εκκλησίας και το χρυσόλαλο αηδόνι των θείων δογμάτων.
Από το θησαυροφυλάκιο των χαρισμάτων του θα προβάλουμε εδώ το διορατικό και το ιαματικό του χάρισμα.
Σε μια πόλι της Καππαδοκίας υπήρχε ένας ενάρετος ιερεύς ονομαζόμενος Αναστάσιος. Ήταν έγγαμος, αλλά διατηρούσε με τη σύζυγό του πρεσβυτέρα Θεογνωσία την παρθενία. Επιπλέον περιέθαλπε στο σπίτι του ένα λεπρό, χωρίς κανένας να το γνωρίζη.
Κάποτε ο Μ. Βασίλειος ήρθε στο σπίτι τους και συνήντησε την άγνωστή του πρεσβυτέρα. Την χαιρέτησε με το όνομα της! Εκείνη απόρησε πολύ γι’ αυτό. Στην συνέχεια την ρώτησε:
-Πού είναι ο π. Αναστάσιος , ο αδελφός σου;
Δεύτερη έκπληξις για την πρεσβυτέρα! Ακολούθησε όμως και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη. Όταν του είπε ότι ο σύζυγος της πήγε στο χωράφι, ο άγιος της απήντησε:
-Ξέρεις; Έχει ήδη γυρίσει από το χωράφι και είναι μέσα στο σπίτι!
Η πρεσβυτέρα τότε, αναγνωρίζοντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου, έπεσε στα πόδια του και τον παρεκάλεσε να προσευχηθή γι’ αυτήν.
Στον πρεσβύτερο Αναστάσιο ο Μ. Βασίλειος είπε:
-Μην την ονομάζης σύζυγο, αλλά αδελφή, εφ’ όσον ζήτε σαν αδέλφια.
Έπειτα τον ρώτησε, ποια άλλη αρετή καλλιεργεί. Εκείνος δήλωσε κατηγορηματικά:
-Καμμιά αρετή δεν έχω, δέσποτα μου, και δεν έχω κάνει κανένα καλό.
-Ώστε έτσι; είπε ο άγιος. Για να δούμε αυτό το δωμάτιο.
Τού έδειξε το δωμάτιο, που είχε κλεισμένο τον λεπρό.
-Άνοιξε την πόρτα, τον διέταξε.
-Άγιε δέσποτα, να μην ανοίξουμε. Ο τόπος είναι μολυσμένος.
-Μα κι εγώ, τέτοιο τόπο χρειάζομαι.
Η πόρτα άνοιξε και εμφανίσθηκε ο λεπρός. Ο Μ. Βασίλειος είπε στον ιερέα:
-Γιατί μου κρύβεις αυτόν τον θησαυρό;… Αγωνίσθηκες γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Άφησε με αυτή τη νύχτα να τον υπηρετήσω κι εγώ.
Έμεινε ο άγιος στο κελλί του λεπρού όλη την νύχτα προσευχόμενος θερμά στον Θεό! Το πρωί τον έβγαλε έξω εντελώς υγιή. Όλα τα σημάδια της φοβερής ασθένειας είχαν εξαφανισθή.
( Συναξαριστής Α΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 161-162)

Ο λεπρός αξιωματικός
Ο όσιος Λουκάς ο Στυλίτης (879-980) γεννήθηκε στη Φρυγία της Μ. Ασίας από πλουσίους γονείς. Αφού ασκήθηκε στην κοινοβιακή και ερημητική ζωή πήγε στην Κωνσταντινούπολι, πέρασε στην άλλη ακτή του Βοσπόρου, κοντά στην Χαλκηδόνα, και επί σαράντα τέσσερα χρόνια έζησε πάνω σ’ ένα στύλο. Η φήμη του ως χαρισματούχου απλώθηκε στην γύρω περιοχή.
Ο αξιωματικός Φλώρος, που καταγόταν από μια ονομαστή οικογένεια, αρρώστησε με την φοβερή ασθένεια της λέπρας. Έχοντας πίστι στην θαυματουργική προσευχή του οσίου Λουκά, έρχεται και του φανερώνει την δοκιμασία του, δείχνει τα συμπτώματα, διεκτραγωδεί την κατάστασι του και τον παρακαλεί με δάκρυα στα μάτια να τον θεραπεύση. Εκείνος, βλέποντας τα απαίσια σημάδια της ανίατης τότε ασθένειας, αναγνωρίζοντας την άθλια κατάστασι του αξιωματικού και ακούοντας τους θρήνους του, προσπάθησε να τον ενθαρρύνη και να τον πείση να μην απελπίζεται. Ύστερα του έδωσε την άδεια να μείνη μερικές ημέρες κοντά στον στύλο του.
Στις ημέρες αυτές χρησιμοποίησε αρχικά το πιο δραστικό φάρμακο, την θερμή και καθαρή προσευχή. Στην συνέχεια το καθαγιασμένο με την ευλογία του νερό. Πρόσταξε τον ασθενή να το παίρνη καθημερινά και να το βάζη στα καταπληγωμένα από την λέπρα μέλη του σώματος του.
Μέσα σε επτά μέρες το σώμα καθαρίσθηκε από τα φρικτά σημάδια. Όταν θεραπεύθηκε τελείως, γύρισε ο αξιωματικός στο σπίτι του, δοξολογώντας τον Θεό και ευχαριστώντας τον όσιο που πέρα από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα τού χάρισε την υγεία.
( Βίοι των οσίων Αλυπίου και Λουκά…)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 163-164)

Η προπαγάνδα στη Δύση από τα ΜΜΕ & τους πολιτικούς που χαϊδεύουν τα αυτιά Ισλαμιστών ψηφοφόρων, ότι το Ισλάμ κηρύττει ειρήνη & ανεξιθρησκεία καλά κρατεί... Ασφαλώς υπάρχουν & ωραία & ειρηνικά χωρία στις Πηγές, αυτό έλειπε... αλλιώς θα είχαμε πολεμικό εγχειρίδιο, αλλά στο αληθινό-ανατολικό Ισλάμ του Μωάμεθ βλέπουμε καλά ότι ερμηνεύουν σωστά τις Πηγές τους & όχι όπως τους βολεύει. Όπως ακριβώς είναι δηλαδή, ξεκάθαρες... Κάποιοι σύγχρονοι Ισλαμιστές στη Δύση δεν θέλουν τα παρακάτω χωρία, τα προσπερνούν. Αλλά δεν μπορούν να τα αρνηθούν! Είναι η κρυστάλλινη αλήθεια των Πηγών τους. Οι γνήσιοι Ισλαμιστές τα ξέρουν καλά & συμφωνούν μια χαρά με αυτά & όταν χρειαστεί τα εφαρμόζουν. Επιλέγουν το αληθινό Ισλάμ του Μωάμεθ, όχι αυτό του 20ου αιώνα...

Α ΤΖΙΧΑΝΤ- Ιερός πόλεμος κατά των απίστων & των λαών της Βίβλου (Εβραίων-Χριστιανών)
Κ 5,17 «Άπιστοι είναι πραγματικά εκείνοι που λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Χριστός, ο γιος της Μαριάμ»
Κ 9,30 «Είπαν οι Χριστιανοί ότι ο Μεσσίας ήταν γιος του Αλλάχ. Αυτά είναι λόγια που βγήκαν από τα χείλια τους και που μιμούνται τα λόγια εκείνων που αρνήθηκαν (παλιά) από πριν την Πίστη. Ας πέσουν στην καταστροφή που έχουν απομακρυνθεί από την αλήθεια…»
K 3,28 "Οι Πιστοί δεν παίρνουν προστάτες και δεν κάνουν φίλους τους άπιστους, αλλά τουναντίον τους πιστούς. Κι αν κανείς κάνει τούτο, τότε να μην περιμένει καμία βοήθεια από τον Αλλάχ. Εκτός αν προφυλαχτείτε από αυτούς, ώστε να μπορέσετε να προστατεύετε τον εαυτό σας" (Υπομνήματα σε αυτόν το στίχο: Ibn Kathir «Σε αυτήν την περίπτωση τέτοιοι πιστοί επιτρέπεται να δείχνουν φιλία εξωτερικά, αλλά ποτέ εσωτερικά» και ο Abu Darda «Χαμογελάμε στο πρόσωπο κάποιων ανθρώπων, παρόλο που οι καρδιές μας τους καταριούνται»)
Κ 5:51 "Ω! Σεις που πιστέψατε! Μην κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς φίλους και προστάτες σας! Δεν είναι παρά μονάχα μεταξύ τους φίλοι και προστάτες. Και εκείνος ανάμεσά σας που πιάνει φιλίες μ’ αυτούς, είναι ένας από αυτούς. Ο Αλλάχ δεν καθοδηγεί τον άδικο και παράνομο λαό»
Κ 3,32 «Αν όμως απομακρυνθούν (από την πίστη), τότε ο Αλλάχ δεν αγαπά τους άπιστους»
Κ 48:29 - Ο Μουχάμαντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ. Και όσοι είναι μαζί του είναι ισχυροί [αυστηροί] ενάντια στους άπιστους και σπλαχνικοί μεταξύ τους»
Κ 98: 6 – Βέβαια οι άπιστοι (είτε είναι) από τους οπαδούς της Βίβλου είτε από τους πολυθεϊστές, θα μείνουν στη φωτιά της κόλασης, όπου (για πάντα) κατοικούν. Αυτοί είναι οι χειρότεροι από τα πλάσματα»
Κ 5,33 «Η τιμωρία εκείνων οι οποίοι πολεμούν τον Αλλάχ και τον απόστολό του και διαβιούν στη γη άσχημα, είναι να εκτελούνται ή να σταυρώνονται ή να κόβονται τα χέρια και τα πόδια αντίπλευρα ή να εξορίζονται από αυτή τη γη»
Κ 8,12 «Θα εγκαταστήσω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων, και πλήξετε πάνω από τον αυχένα τους και χτυπήστε τις άκρες από τα δάχτυλά τους [δηλ. αποκεφαλισμός & ακρωτηριασμός]»

K 8,39 "Και πολεμήστε τους άπιστους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ότου να μην υπάρχει πειρασμός και να είναι η θρησκεία του Αλλάχ η μοναδική"

Κ 9:29 – Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ, κι ούτε στην έσχατη ημέρα και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο Αλλάχ και ο Απόστολός Του (Μωάμεθ) κι ούτε αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία (ακόμη κι αν είναι) από το Λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτέλειας (τζιζγια) με εκούσια υποταγή, κι (αισθανθούν) τον εαυτό τους ταπεινωμένο.
Κ 4,89 «Θα επιθυμούσαν να μην πιστέψετε όπως κι εκείνοι (έμειναν άπιστοι), να είστε δηλ. μ' αυτούς. Μην τους παίρνετε ως φίλους απ' τις γραμμές τους, ώσπου να εγκαταλειφθεί η απιστία τους. Αν όμως επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώοτε τους, όπου κι αν βρίσκετε». 
Κ 9:73 —Ω Προφήτη: αγωνίσου ενάντια στους άπιστους και στους υποκριτές και να είσαι σταθερός (ανένδοτος) απέναντί τους. Η διαμονή τους είναι η κόλαση...»
Κ 9:111- Ο Αλλάχ αγόρασε από τους πιστούς τον εαυτό τους και τις περιουσίες τους,, για να έχουν (σαν αντάλλαγμα) τον Παράδεισο. Αυτοί θα πολεμήσουν για τη θρησκεία Του, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν»
Κ 9: 123 – Ω! Εσείς που πιστέψατε! Πολεμάτε τους άπιστους που σας ζώνουν τριγύρω, κι ας βρουν στο πρόσωπό σας τραχύτητα…»
Mu 4366 - Αφηγήθηκε από τον Umar b. ο Αλ-Χατάμπ ότι άκουσε τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ να λέει: Θα εκδιώξω τους Εβραίους και τους Χριστιανούς από την Αραβική Χερσόνησο και δεν θα αφήσω κανένα εκτός από μουσουλμάνο. (το ίδιο και στο 4594). Επίσης στο Μu 4232: "Είπε ο Μωάμεθ: Σε παρακαλώ να κάνεις τρία πράγματα: Διώξε τους ειδωλολάτρες από την αραβική χερσόνησο"
Mu 33 & 30 – Ο απόστολος του Αλλάχ είπε: Έχω λάβει εντολή να πολεμάω εναντίον των ανθρώπων όσο δεν διακηρύττουν ότι «δεν υπάρχει Θεός εκτός από τον Αλλάχ»… και αν το κάνουν, η ζωή τους και η περιουσία τους είναι εγγυημένα εκ μέρους μου»
Β 6924 «Ο Μωάμεθ είπε: Έχω διαταχτεί να πολεμώ τους ανθρώπους μέχρις ότου πουν «κανείς δεν πρέπει να λατρεύεται εκτός από τον Αλλάχ» και όποιος πει (αυτή τη φράση) ο Αλλάχ θα σώσει την περιουσία και τη ζωή του από εμένα»
al-Mufrad 1103- Ο Προφήτης είπε: "Μην δώσετε πρώτα στους Λαούς του Βιβλίου τον χαιρετισμό. Αναγκάστε τους να πάνε στο στενότερο μέρος του δρόμου."
Β 2785 «Ένας άνδρας ήλθε στον απόστολο του Αλλάχ και τους είπε. Καθοδήγησέ με σε ένα τέτοιο κατόρθωμα που να είναι ίσο με την τζιχάντ (για ανταμοιβή). Αυτός απάντησε: Δεν βρίσκω τέτοιο κατόρθωμα»
Β 2787 «Ο Αλλάχ εγγυάται ότι θα δεχτεί αυτόν που πολέμησε στη τζιχάντ για τον σκοπό Του μέσα στον παράδεισο αν σκοτωθεί»
Β 2796 «Ο προφήτης είπε: Μία και μόνη προσπάθεια (στον πόλεμο) για το σκοπό του Αλλάχ το απόγευμα ή το πρωί είναι καλύτερο από όλο τον κόσμο και από ότι υπάρχει μέσα του»
Β 2977 «Ο απόστολος του Αλλάχ είπε… έχω γίνει νικητής με τον τρόμο…»

«Ο Απόστολος έδωσε διαταγές στον al- Zubayr [για έναν Εβραίο που έκρυβε τον θησαυρό του]: «Βασανίστε τον μέχρι να του αποσπάσετε όσα έχει» οπότε άναψε φωτιά με πυρόλιθο και μέταλλο πάνω στο στήθος του έως ότου σχεδόν πέθανε. Έπειτα ο απόστολος τον μετέφερε στον Muslama και τον αποκεφάλισε για εκδίκηση για τον αδελφό του Mahmud (Ibn Ishaq, Η ζωή του Μωάμεθ 515)
B 657 «Σίγουρα σκόπευα ή σχεδίαζα ή ήμουν έτοιμος να διατάξω τον κήρυκα να ανακηρύξει Iqama και να διατάξω έναν άνδρα να… ανάψει έναν δαυλό να κάψει όλους αυτούς τους άνδρες (μαζί με τα σπίτια τους) που δεν άφησαν ακόμη τα σπίτια τους για την προσευχή στα τζαμιά»
Ο Αμπού Μπάκρ είπε: «Οπότε δεν θα λυπηθεί κανέναν από αυτούς που θα εξουσιάσει, αλλά μπορεί να τους κάψει με φωτιά, να τους σφάξει με όποιο μέσο έχει και να πάρει γυναίκες και παιδιά αιχμαλώτους» (Al Tabari vol. 10, 57)
«Όταν οι δυο τους πλησίασαν τον Αμπου Μπάκρ διέταξε τον Χατζίζ να τον πάει (τον ένοχο) έξω σε αυτό το ξέφωτο και να τον κάψει εκεί με φωτιά. Οπότε αυτός τον πήρε έξω στην αυλή της προσευχής και άναψε μία φωτιά για αυτόν και τον έριξε μέσα της» (Al Tabari vol. 10, 80-81)

ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ (όσοι εγκαταλείπουν το Ισλάμ)
Β 6922, «[ο Μωάμεθ είπε] Όποιος άλλαξε την ισλαμική του θρησκεία, τότε σκοτώστε τον»
Β 6930 «[ο Μωάμεθ είπε] Τις τελευταίες ημέρες θα εμφανιστούν κάποιοι νέοι ανόητοι άνθρωποι οι οποίοι… θα βγουν από τη θρησκεία τους όπως ένα βέλος βγαίνει έξω από το παιχνίδι. Οπότε, οπουδήποτε τους βρείτε σκοτώστε τους διότι όποιος τους σκοτώσει θα έχει αμοιβή κατά την ημέρα της Ανάστασης»
Β 6923 «Ο Mu’adh ρώτησε: Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος; Ο Abu Musa είπε: Ήταν ένας Ιουδαίος και έγινε Μουσουλμάνος και έπειτα επέστρεψε πίσω στον Ιουδαϊσμό. Έπειτα ο Abu Musa παρακάλεσε τον Mu’adh να κάτσει κάτω αλλά ο Mu’adh είπε: Δεν θα κάτσω μέχρι να σκοτωθεί. Αυτή είναι η κρίση του Αλλάχ και του Προφήτη του και το επανέλαβε τρεις φορές. Έπειτα ο Abu Musa διέταξε να φονευτεί ο άνδρας και φονεύτηκε»
Β 6921 «Ο Ibn Umar ο Az-Zuhri και ο Ibrahim είπαν: Μία γυναίκα αποστάτης πρέπει να φονεύεται»
Μu 4154 «Ο Απόστολος του Αλλάχ σηκώθηκε όρθιος και είπε: Το αίμα ενός Μουσουλμάνου που κρατά την μαρτυρία ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον Αλλάχ και ότι εγώ είμαι ο Απόστολός του, μπορεί νόμιμα να χυθεί μόνο στην περίπτωση τριών ατόμων: αυτού που εγκαταλείπει το Ισλάμ και αφήνει την κοινότητα, αυτής που είναι παντρεμένη και μοίχευσε και σε αυτόν που παίρνει ζωή για άλλη ζωή»
D 4347 «[ο Μωάμεθ είπε] Όταν ένας σκλάβος δραπετεύει και επιστρέφει στην πολυθεΐα, μπορεί νόμιμα να φονευτεί»
Ν 4025 «[ο Μωάμεθ είπε] Μετά από εμένα θα υπάρξουν πολλές συμφορές και πολύ κακή συμπεριφορά. Όποιον δείτε να χωρίζεται από την Jama’ah ή να προσπαθεί να δημιουργήσει σχίσματα στην Ummah του Μωάμεθ, τότε σκοτώστε τον»
Ν 4040 «[μετά από βασανισμό και εκτέλεση κάποιων αποστατών που σκότωσαν ένα βοσκό του Μωάμεθ] Ο αρχηγός των Πιστών Abdul Malik είπε στον Anas, όταν διηγούνταν αυτήν την χαντίθ (παράδοση): Έγινε αυτό (η τιμωρία) λόγω απιστίας ή λόγω αμαρτίας τους; Είπε: Λόγω απιστίας»
Τ 1458 «[ο Μωάμεθ είπε] Όποιος αλλάζει τη θρησκεία του τότε σκοτώστε τον»
Μa 2535 «Ο Απόστολος του Αλλάχ είπε: Όποιος αλλάζει τη θρησκεία του εκτελέστε τον»
Al Muwatta 36.18.15 «Ο Απόστολος του Αλλάχ είπε: Αν κάποιος αλλάξει τη θρησκεία του, τότε αποκεφαλίστε τον»
Al Bayhaqi «Μία γυναίκα που ονομαζόταν Umn Ruman αποστάτησε. Τότε ο προφήτης διέταξε ότι θα ήταν καλύτερα να της προσφερθεί ξανά ευκαιρία για το Ισλάμ και έπειτα να μετανοήσει. Αλλιώς πρέπει να εκτελεστεί»

Ibn Ishaq, 551 "Κάποιος που αποστάτησε είχε δύο κορίτσια που τραγουδούσαν, την Fartana και την φίλη της που συνήθιζαν να τραγουδούν σατυρικά τραγούδια σχετικά με τον απόστολο, οπότε (ο Μωάμεθ) διέταξε ότι έπρεπε να φονευτούν μαζί του"

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:  Οι 6 αναγνωρισμένες συλλογές Χαντίθ 1)B=al-Bukhari(870 μ.Χ.) 2)Mu=Muslim(875) 3)D=Abu Dawud(888) 4)T=al- Tirmidhi(892) 5)N=al- Nasai(915) 6)Ma=Ibn Maja(886) Κ=Κοράνιο  [οι υπογραμμίσεις δικές μας]

Ο άρρωστος καραβοκύρης
Ένας καραβοκύρης που καταγόταν από την Χαλκηδόνα, στα περίχωρα της οποίας είχε το στύλο του ο όσιος Λουκάς, έπαθε μια πολύ φοβερή και εξαιρετικά οδυνηρή νόσο: Ο λάρυγγας του άρχισε να βγάζη κάποιο υγρό και να του προξενή σφοδρούς πόνους. Ένιωθε να πνίγεται!
Αναγκάσθηκε να ζητήση την βοήθεια των γιατρών, αλλά αυτοί δεν μπόρεσαν καθόλου να τον βοηθήσουν. Του απαγόρευσαν μόνο να πίνη κρύα υγρά. Η εντολή όμως αυτή δεν του έφερε καμμιά βελτίωσι. Αντίθετα μάλιστα, όσο περνούσαν οι μέρες, η κατάστασις χειροτέρευε και ο θάνατος από πνιγμό πλησίαζε.
Αναστατωμένος και γεμάτος αγωνία, σκέφθηκε να καταφύγη στον όσιο Λουκά τον Στυλίτη. Επειδή δεν μπορούσε να μιλήση και να περιγράψη την πάθησι του προσπάθησε με νοήματα να εξηγήση στον άγιο την επικίνδυνη και βασανιστική ασθένεια.
Ο εμπειρότατος γιατρός ψυχών και σωμάτων κατάλαβε αμέσως ότι η κατάστασις είχε φθάσει στο απροχώρητο. Έδωσε τότε εντολή στον μοναχό Λεόντιο, τον υποτακτικό του, να δώση στον άρρωστο ένα ποτήρι κρασί. Αυτός όμως, ακολουθώντας τις συνταγές των γιατρών, για αρκετή ώρα δίσταζε να πιή. Ο όσιος τότε στενοχωρήθηκε και ανησύχησε για τον άμεσο κίνδυνο που διέτρεχε. Με αυστηρό λοιπόν ύφος και δυνατή φωνή πρόσταξε τον άρρωστο να πιή όχι ένα, αλλά τρία ποτήρια.
Ύστερα απ’ αυτό, εκείνος πείσθηκε και ήπιε τα τρία ποτήρια. Με την δύναμι του Θεού θεραπεύθηκε αμέσως! Από το τρικυμισμένο πέλαγος που ναυαγούσε ο καραβοκύρης, είχε βρει το λιμάνι της σωτηρίας.
( Βίοι των οσίων Αλυπίου και Λουκά…)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.165-166)

Η τυφλή μουσουλμάνα

Κάποτε είχαν φέρει στον όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη μια τυφλή μουσουλμάνα, την Φάτμα. Την έφεραν όμως ημέρα Τετάρτη, που ήταν έγκλειστος. Αφού χτύπησαν πολύ την πόρτα του κελλιού του, την άφησαν κοντά στο κατώφλι και απομακρύνθηκαν.
Σε λίγη ώρα ήρθε μια φαρασιώτισσα με αγκύλωσι στο χέρι και, γνωρίζοντας ότι την Τετάρτη και την Παρασκευή ο όσιος δεν δέχεται, πήρε χώμα από το κατώφλι της πόρτας του. Το έβαλε στο αρρωστημένο χέρι της και έγινε καλά!
Όταν είδε την τυφλή μουσουλμάνα, την ρώτησε, τι περίμενε. Η Φάτμα της φανέρωσε την αιτία της αναμονής.

-Τι κάθεσαι και χασομεράς; της είπε τότε η χριστιανή. Δεν ξέρεις ότι ο Χατζεφεντής Τετάρτη και Παρασκευή δεν ανοίγει; Πάρε χώμα από το κατώφλι της πόρτας του και τρίψε το στα μάτια σου. Έτσι κάνουμε εμείς αυτές τις δύο μέρες.

Η Φάτμα παραξενεύθηκε μ’ αυτό που άκουσε, αλλά έψαξε, βρήκε το κατώφλι, πήρε χώμα και το έτριψε στα μάτια της. Αμέσως άρχισε να βλέπη θαμπά. Από την χαρά της τότε πήρε μια πέτρα και χτυπούσε σαν τρελλή την πόρτα του οσίου Αρσενίου. Εκείνος άνοιξε και επειδή είδε πως ήταν μουσουλμάνα, ενώ δεν μιλούσε αυτή την ημέρα, έκανε διάκρισι και την ρώτησε τι ήθελε. Του είπε τον λόγο και ο όσιος πήρε το Ευαγγέλιο και την διάβασε. Αμέσως ήρθε όλο της το φως. Εκείνη τότε από την χαρά της έπεσε στα πόδια του και τον προσκυνούσε με ευλάβεια, αλλ’ ο όσιος την μάλωσε και της είπε:

-Εάν θέλης να προσκυνήσης, να προσκυνήσης τον Χριστό, που σου έδωσε το φως, και όχι εμένα.

Αρσένιος ο Καππαδόκης

("Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 180-181)

Ο δύσπιστος γιατρός
Ο Μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916- 1982), ο θεοφώτιστος λαϊκός ιεροκήρυκας, κήρυσσε ακόμα και στο νοσοκομείο « Σωτηρία», όπου άλλοι δεν πλησίαζαν από το φόβο της φυματιώσεως.
Εκεί τον ακολουθούσε ο ιερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, που εξομολογούσε τους φυματικούς και τελούσε τη θεία λειτουργία.
Μια μέρα ένας γιατρός, που παρακολουθούσε τις ομιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τον ιεροκήρυκα και του λέει:
-Κύριε Παναγόπουλε, ο ιερέας είναι αδύνατον να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου. Κοινωνούν τόσοι ασθενείς απ’ αυτό, κι όπως είναι γνωστό, το μικρόβιο της φυματιώσεως μεταδίδεται με το σάλιο. Τί κάνει λοιπόν ο ιερέας το Σώμα και Αίμα του Κυρίου που περισσεύει; Το χύνει στο χωνευτήρι; Αυτό όμως δεν είναι μεγάλη αμαρτία;
-Τέτοιο πράγμα δεν γίνεται ποτέ, αντέτεινε ο ιεροκήρυκας. Ο Χριστός δεν μολύνεται από μικρόβια. Κι από τα άχραντα Μυστήρια δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως.
Ο γιατρός όμως δεν μπορούσε να το πιστέψει. Τότε εκείνος τον προέτρεψε να παρακολουθήσει την επόμενη θεία λειτουργία, και στο τέλος να σταθεί κάπου, ώστε να βλέπει τις κινήσεις του ιερέα την ώρα της καταλύσεως.
Έτσι κι έγινε. Ο γιατρός είδε με τα μάτια του το λειτουργό να καταλύει το περιεχόμενο του αγίου ποτηρίου. Τον είδε μάλιστα να ρίχνει νάμα δυο- τρεις φορές, φροντίζοντας να μη μείνει ούτε ίχνος από το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Από τότε ο γιατρός όχι μόνο πίστευε, αλλά και εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε μαζί με τους ασθενείς.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ. 153-154)