H αγάπη του Αγίου Σιλουανού στην Παναγία 

Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δη την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνη παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.

Εμείς δεν φτάνουμε στην πληρότητα της αγάπης της Θεοτόκου, και γι’ αυτό δεν μπορούμε να εννοήσωμε πλήρως το βάθος της θλίψεώς Της. Η αγάπη Της ήταν τέλεια. Αγαπούσε άπειρα το Θεό και Υιό Της, αλλ’ αγαπούσε και το λαό με μεγάλη αγάπη. Και τι αισθανόταν τάχα, όταν εκείνοι, που τόσο πολύ αγαπούσε η Ίδια και που τόσο πολύ ποθούσε τη σωτηρία τους, σταύρωναν τον αγαπημένο Υιό Της;

Αυτό δεν μπορούμε να το συλλάβωμε, γιατί η αγάπη μας για το Θεό και τους ανθρώπους είναι λίγη. Κι όμως η αγάπη της Παναγίας υπήρξε απέραντη και ακατάληπτη, έτσι απέραντος ήταν κι ο πόνος Της που παραμένει ακατάληπτος για μας.

Άσπιλε Παρθένε Θεοτόκε, πες σ’ εμάς τα παιδιά Σου, πώς αγαπούσες τον Υιό Σου και Θεό, όταν ζούσες στη γη; Πώς χαιρόταν το πνεύμα Σου για το Θεό και Σωτήρα Σου; Πώς αντίκριζες την ομορφιά του προσώπου Του; Πώς σκεφτόσουν ότι Αυτός είναι Εκείνος, που Τον διακονούν με φόβο και αγάπη όλες οι Δυνάμεις των ουρανών;

Πες μας, τι ένοιωθε η ψυχή Σου, όταν κρατούσες στα χέρια Σου το Θαυμαστό Νήπιο; Πώς το ανέτρεφες; Πώς πονούσε η ψυχή Σου, όταν μαζί με τον Ιωσήφ
Τον αναζητούσες τρεις μέρες στην Ιερουσαλήμ; Ποιαν αγωνία έζησες, όταν ο Κύριος παραδόθηκε στην σταύρωση και πέθανε στο Σταυρό;

Πες μας, ποια χαρά αισθάνθηκες για την Ανάσταση ή πώς σπαρταρούσε η ψυχή Σου από τον πόθο του Κυρίου μετά την Ανάληψη;

Οι ψυχές μας λαχταρούν να γνωρίσουν τη ζωή Σου με τον Κύριο στη γη· αλλά Συ δεν ευδόκησες να τα παραδώσης ολ’ αυτά στη Γραφή, αλλά σκέπασες το μυστήριό Σου με σιγή.

Πολλά θαύματα και ελέη είδα από τον Κύριο και τη Θεοτόκο, αλλά μου είναι τελείως αδύνατο ν’ ανταποδώσω κάπως αυτή την αγάπη.

Τι ν’ ανταποδώσω εγώ στην Υπεραγία Θεοτόκο, που δεν με περιφρόνησε ενώ ήμουν βυθισμένος στην αμαρτία, αλλά μ’ επισκέφθηκε σπλαγχνικά και με συνέτισε; Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να Την αναγνωρίσω από τα γεμάτα χάρη λόγια Της και το πνεύμα μου χαίρεται κι η ψυχή μου παρασύρεται τόσο από την αγάπη προς Αυτήν, ώστε και μόνη η επίκληση του ονόματος Της γλυκαίνει την καρδιά μου.

Όταν ήμουν νεαρός υποτακτικός, προσευχόμουν μια φορά μπροστά στην εικόνα της Θεομήτορος και μπήκε τότε στην καρδιά μου η προσευχή του Ιησού κι άρχισε από μόνη της να προφέρεται εκεί.

Μια άλλη φορά άκουγα στην εκκλησία την ανάγνωση των προφητειών του Ησαΐα, και στις λέξεις «Λούσασθε και καθαροί γίνεσθε» (Ήσ. α 16) σκέφτηκα: Μήπως η Παναγία αμάρτησε ποτέ, έστω και με το λογισμό;. Και, ώ του θαύματος! Μέσα στην καρδιά μου μια φωνή ενωμένη με την προσευχή πρόφερε ρητώς: «Η Θεοτόκος ποτέ δεν αμάρτησε, ούτε καν με την σκέψη». Έτσι το Άγιο Πνεύμα μαρτυρούσε στην καρδιά μου για την αγνότητά Της.

Εν τούτοις κατά τον επίγειο βίο Της δεν είχε ακόμα την πληρότητα της γνώσεως και υπέπεσε σ’ ορισμένα αναμάρτητα λάθη ατέλειας. Αυτό φαίνεται από το Ευαγγέλιο• όταν επέστρεφε από την Ιερουσαλήμ, δεν ήξερε που είναι ο Υιός Της και Τον αναζητούσε τρεις μέρες με τον Ιωσήφ (Λουκ. β' 44-46).

Η ψυχή μου γεμίζει από φόβο και τρόμο, όταν αναλογίζομαι τη δόξα της Θεομήτορος.

Είναι ενδεής ο νους μου και φτωχή κι αδύναμη η καρδιά μου, αλλά η ψυχή μου χαίρεται και παρασύρομαι στο να γράψω έστω και λίγα λόγια γι’ Αυτήν.

Η ψυχή μου φοβάται να το αποτολμήση, αλλά η αγάπη με πιέζει να μην κρύψω τις ευεργεσίες της ευσπλαχνίας Της.

Η Θεοτόκος δεν παρέδωσε στη Γραφή ούτε τις σκέψεις Της ούτε την αγάπη Της για τον Υιό και Θεό Της ούτε τις θλίψεις της ψυχής Της, κατά την ώρα της σταυρώσεως, γιατί ούτε και τότε θα μπορούσαμε να τα συλλάβωμε. Η αγάπη Της για το Θεό ήταν ισχυρότερη και φλογερότερη από την αγάπη των Χερουβείμ και των Σεραφείμ κι όλες οι Δυνάμεις των Αγγέλων και Αρχαγγέλων εκπλήσσονται μ’ Αυτήν.

Παρ’ όλο όμως που η ζωή της Θεοτόκου σκεπαζόταν, θα λέγαμε, από την άγια σιγή, ο Κύριος όμως φανέρωσε στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας πώς η Παναγία μας αγκαλιάζει με την αγάπη Της όλο τον κόσμο και βλέπει με το Άγιο Πνεύμα όλους τους λαούς της γης και, όπως και ο Υιός Της, έτσι κι Εκείνη σπλαγχνίζεται και ελεεί τους πάντες.

Ώ, και να γνωρίζαμε πόσο αγαπά η Παναγία όλους, όσους τηρούν τις εντολές του Χριστού, και πόσο λυπάται και στενοχωριέται για κείνους που δεν μετανοούν! Αυτό το δοκίμασα με την πείρα μου.

Δεν ψεύδομαι, λέγω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, πώς γνωρίζω πνευματικά την Άχραντη Παρθένο. Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της για μας. Χωρίς την ευσπλαχνία Της η ψυχή θα είχε χαθή από πολύν καιρό. Εκείνη όμως ευδόκησε να μ’ επισκεφθή και να με νουθετήση, για να μην αμαρτάνω. Μου είπε: Δεν μ’ αρέσει να βλέπω τα έργα σου». Τα λόγια Της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, με πραότητα και συγκίνησαν την ψυχή. Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, μα η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήση εκείνη τη γλυκειά φωνή και δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Αληθινά, Αυτή είναι η βοήθειά μας ενώπιον του Θεού και μόνο τ’ Ονομά Της χαροποιεί την ψυχή. Αλλά κι όλος ο ουρανός κι όλη η γη χαίρονται με την αγάπη Της.

Αξιοθαύμαστο κι ακατανόητο πράγμα. Ζη στους ουρανούς και βλέπει αδιάκοπα την δόξα του Θεού, αλλά δεν λησμονεί κι εμάς τους φτωχούς κι αγκαλιάζει με την ευσπλαχνία Της όλη τη γη κι όλους τους λαούς.

Κι Αυτή την Άχραντη Μητέρα του ο Κύριος την έδωσε σ’ εμάς.

Αυτή είναι η χαρά και η ελπίδα μας.

Αυτή είναι η πνευματική μας Μητέρα και βρίσκεται κοντά μας κατά τη φύση σαν άνθρωπος και κάθε χριστιανική ψυχή ελκύεται από την αγάπη προς Αυτήν.

(Πηγή: αρχιμ. Σοφρωνίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 1995)

Του Α β β ά Μακαρίου του Αιγυπτίου

α΄. Διηγήθηκε για τον εαυτό του ο Αββάς Μακάριος, λέγοντας: « Όταν ήμουν νεώτερος και έμενα σε κελλί, στην Αίγυπτο, με έκαμαν διά της βίας κληρικό στην κώμη. Και μη θέλοντας να αναλάβω, έφυγα σε άλλο τόπο. Και ήλθε σ’ έμενα ένας ευλαβής λαϊκός και έπαιρνε το εργόχειρό μου και με διακονούσε. Συνέβη δε, από πειρασμό, μια παρθένος, στην κώμη, να πέση σε αμαρτία. Και έχοντας μείνει έγκυος, τη ρωτούσαν ποιος της το έκαμε αυτό. Και εκείνη έλεγε : Ο αναχωρητής. Βγήκαν λοιπόν οι χωρικοί, με έπιασαν, μου κρέμασαν στον τράχηλο γανωμένες χύτρες και χερούλια από κοφίνια, με πόμπευσαν στα σταυροδρόμια της κώμης και με χτυπούσαν, λέγοντας : Αυτός ο καλόγερος μας διέφθειρε το κοράσι, πάρτε τον, πάρτε τον. Και με χτύπησαν τόσο, όπου παρά λίγο να πεθάνω. Ήλθε δε κάποιος από τους γέροντες και είπε : Ως πότε θα χτυπάτε τον ξένο μοναχό ; Αυτός δε όπου με διακονούσε, ακλουθούσε πίσω μου ντροπιασμένος. Γιατί και αυτόν τον έβριζαν πολύ και του έλεγαν : Να, βλέπεις τι έκαμε ο αναχωρητής, οπού συ καμάρωνες ; Και λέγουν οι γονείς της : Δεν τον αφήνουμε ώσπου να μας δώση εγγυητή ότι θα τη διατρέφη. Και είπα στον διακονητή μου και αυτός εγγυήθηκε. Και πήγα στο κελλί μου και του έδωσα όσα ζεμπίλια είχα, λέγοντάς του : Πούλησέ τα και δος στη γυναίκα μου να φάη. Και έλεγα στον λογισμό μου : Μακάριε, να, σου έλαχε γυναίκα. Πρέπει να εργάζεσαι κάπως πιο πολύ, για να την τρέφης. Και εργαζόμουν νύχτα και μέρα και της έστελνα. Και όταν ήλθε η ώρα της αθλίας να γέννηση, περνούσαν μέρες πολλές όπου βασανιζόταν χωρίς να γέννηση. Και της λέγουν : Τι σημαίνει αυτό ; Και τους αποκρίθηκε : Εγώ ξέρω. Γιατί συκοφάντησα τον αναχωρητή και τον κατηγόρησα λέγοντας ψέμματα. Δεν φταίει αυτός, αλλά ο δείνα νέος. Ήλθε λοιπόν αυτός οπού με διακονούσε, όλος χαρά. Και μου είπε ότι δεν μπόρεσε να γέννηση εκείνη η πρώην παρθένος, ωσότου ωμολόγησε : Δεν είναι ένοχος ο αναχωρητής, αλλά είπα ψέμματα εναντίον του. Και να, όλη η κώμη θέλει να έλθη εδώ με πομπή και παράταξη, για να σου υποβάλη τη μετάνοιά της. Εγώ όμως, ακούοντας τα αυτά, για να μη με θλίψουν οι άνθρωποι, σηκώθηκα και ήλθα εδώ σε Σκήτη. Αυτή ήταν η αφορμή όπου κατέφυγα εδώ ».

β΄. Ήλθε κάποτε ο Μακάριος ο Αιγύπτιος από Σκήτη στο όρος της Νιτρίας, στη σύναξη του Αββά Παμβώ. Και του λέγουν οι γέροντες : «Πες κάτι στους αδελφούς, πάτερ». Και εκείνος αποκρίθηκε : « Εγώ δεν έγινα ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Ενώ έμενα κάποτε στο κελλί, σε Σκήτη, με πείραξαν οι λογισμοί, λέγοντας : Βγες στην έρημο και πες τι βλέπεις εκεί. Έμεινα δε, πολεμώντας τον λογισμό πέντε έτη, με την ιδέα μήπως προερχόταν από δαίμονες. Και επειδή επέμενε ο λογισμός, βγήκα στην έρημο. Και βρήκα εκεί μια λίμνη και νησί στη μέση της. Και ήλθαν τα ζωντανά της ερήμου να πιουν απ’ αυτή. Και είδα ανάμεσα τους δυο ανθρώπους γυμνούς. Και δείλιασε το σώμα μου. Γιατί νόμισα ότι είναι πνεύματα. Αυτοί όμως, σαν με είδαν δειλιασμένο, μου είπαν : Μη φοβάσαι. Και εμείς άνθρωποι είμαστε. Και τους λέγω : Από που είστε και πώς ήλθατε σ’ αυτή την έρημο ; Και μου απαντούν : Από Κοινόβιο είμαστε. Και συμφωνήσαμε και βγήκαμε εδώ. Να, σαράντα χρόνια έχουμε. Και ο μεν ένας είναι Αιγύπτιος, ο δε άλλος από τη Λιβύη. Και με ρώτησαν και αυτοί, λέγοντας : Τι γίνεται ο κόσμος ; Και αν έρχωνται τα νερά στον καιρό τους και αν πορεύη καλά ο κόσμος. Και τους αποκρίνομαι : Ναι. Αλλά και εγώ τους ρώτησα: Πώς μπορώ να γίνω μοναχός ; Και μου λέγουν : Αν τινάς δεν απαρνηθή όλα τα του κόσμου, δεν μπορεί να γίνη μοναχός. Και τους λέγω : Εγώ αδύνατος είμαι και δεν μπορώ να κάνω ότι σεις. Και αυτοί τότε μου λέγουν : Αν δεν μπορής σαν εμάς, ας κάθεσαι στο κελλί σου και κλάψε τις αμαρτίες σου. Και τους ρωτώ : Όταν γίνεται κακοκαιρία, δεν τρέμετε; Και όταν γίνεται καύσων, δεν καίεται το σώμα σας; Και μου αποκρίθηκαν : Ο Θεός τα οικονόμησε έτσι για μας. Και ούτε με τα κρύα τρέμουμε ούτε το καλοκαίρι η πολλή ζέστη μας βλάπτει. Γι’ αυτό σας είπα, ότι δεν έγινα ακόμη μοναχός, αλλά είδα μοναχούς. Συγχωρήστε με, αδελφοί ».

γ'. Ο Αββάς Μακάριος, όταν κατοικούσε στην πανέρημο, ήταν μόνος εκεί σαν αναχωρητής, παρά κάτω δε άλλη έρημος ήταν με περισσοτέρους αδελφούς. Παρατηρούσε δε ο γέρων την οδό. Και βλέπει τον σατανά να ανεβαίνη, με σχήμα ανθρώπου, για να περάση απ’ αυτόν. Φαινόταν δε σαν να φορούσε στιχάρι λινό, χιλιοτρυπημένο. Και από κάθε τρύπα, κρεμόταν μικρό δοχείο. Και του λέγει ο μεγάλος γέρων : «Που πας; ». Και του απαντά : «Πηγαίνω να πειράξω τους αδελφούς ». Ο δε γέρων είπε : « Και γιατί έχεις επάνω σου αυτά τα δοχεία; ». « Φαγητά κουβαλώ στους αδελφούς ». Και ο γέρων είπε : « Μα όλα αυτά ; ». Αποκρίθηκε : « Ναι. Αν το ένα δεν αρέση σε κάποιον, του φέρνω άλλο. Και αν ούτε αυτό, του δίνω άλλο. Οπωσδήποτε, ένα τουλάχιστο θα του αρέση ». Και λέγοντας αυτά, απομακρύνθηκε. Ο δε γέρων έμεινε φυλάγοντας με τα μάτια τους δρόμους, έως ότου εκείνος ξαναγύρισε. Και σαν τον είδε ο γέρων, του λέγει : « Είθε να σωθής ». Και εκείνος αποκρίθηκε : « Πώς μπορώ να σωθώ; ». Τον ρωτά ο γέρων : « Γιατί; ». Και του απαντά: «Αφού όλοι μου φέρθηκαν άσχημα και κανείς τους δεν με ανέχεται». Του λέγει ο γέρων: «Κανένα λοιπόν φίλο δεν έχεις εκεί;». Και εκείνος αποκρίθηκε : «Ναι, ένα μόνο έχω φίλο εκεί, αλλά παρ’ όλο ότι μου είναι ευνοϊκά διατεθειμένος, όταν με βλέπη, στρέφεται σαν ανέμη». Του λέγει ο γέρων : « Και ποιο είναι το όνομα του αδελφού αυτού; ». Απαντά : «Θεόπεμπτος ». Και λέγοντας, έφυγε. Σηκώνεται ο Αββάς Μακάριος και πηγαίνει στην παρά κάτω έρημο. Και σαν το άκουσαν οι αδελφοί, πήραν βάγια και βγήκαν να τον υποδεχθούν. Και, έτσι, ο καθένας τους ευτρεπιζόταν, νομίζοντας ότι στον ίδιο θα κατέλυε ο γέρων. Αλλά εκείνος ρωτούσε ποιος είχε το όνομα Θεόπεμπτος στο όρος. Και σαν τον βρήκε, εισήλθε στο κελλί του. Ο δε Θεόπεμπτος τον υποδέχθηκε με χαρά. Μόλις δε βρέθηκαν μόνοι, λέγει ο γέρων : «Πώς είσαι, αδελφέ;». Και αυτός αποκρίθηκε : « Καλά, με τις ευχές σου ». Του λέγει ο γέρων : «Μήπως έχεις πόλεμο από τους λογισμούς ; ». Και απαντά : « Καλά είμαι ». Γιατί ντρεπόταν να πη την αλήθεια. Του λέγει ο γέρων: «Να, τόσα έτη είμαι ασκητής και όλοι με τιμούν και όμως και εμένα τον γέροντα δεν με αφήνει ήσυχο το πνεύμα της σαρκικής αμαρτίας». Αποκρίθηκε λέγοντας και ο Θεόπεμπτος : «Πίστεψε, Αββά, και σ’ εμένα ». Ο δε γέρων προφασιζόταν ότι και άλλοι λογισμοί τον πολεμούσαν, έως ότου τον κάμη να ομολογήση. Ύστερα του λέγει : « Πώς νηστεύεις;». Και του απαντά : « Έως την ενάτη ώρα ». Του λέγει ο γέρων : « Να μένης στη νηστεία και στην άσκηση έως το βράδι. Και να αποστηθίζης το Ευαγγέλιο και τις άλλες Γραφές. Και αν σου ανεβή λογισμός, ποτέ μη προσέχεις κάτω, αλλά πάντοτε άνω. Και ευθύς ο Κύριος σε βοηθά ». Και αφού ευλόγησε ο γέρων τον αδελφό, βγήκε στη δική του έρημο. Και περιμένοντας με προσοχή, πάλι βλέπει εκείνο τον δαίμονα και του λέγει : « Που πηγαίνεις πάλι;». Και εκείνος απαντά : « Να πειράξω τους αδελφούς». Και έφυγε. Και σαν ξαναγύρισε, του λέγει ο άγιος :«Πώς τα πέρασες με τους αδελφούς; ». Του απαντά : « Άσχημα ». Και ο γέρων του λέγει : « Γιατί; ». Και εκείνος αποκρίνεται : « Επιθετικοί είναι όλοι. Και το μεγαλύτερο κακό είναι ότι και εκείνος όπου είχα φίλο και με υπάκουε, και αυτός δεν ξέρω πώς χάλασε και δεν με ακούει, αλλά έγινε πιο επιθετικός από όλους. Έτσι, ωρκίσθηκα να μη ξαναπατήσω εκεί, παρά ύστερα από καιρό ». Και λέγοντας έτσι, έφυγε, αφήνοντας τον γέροντα. Και ο άγιος εισήλθε στο κελλί του.

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

Εις την Θεομήτορα Κόρην

Δέσποινά μου Θεοτόκε,

η ελπίς μου, η ισχύς μου,

η το αγαλλίαμά μου, η του κόσμου σωτηρία,

η των εναθλούντων μόνη έτοιμος επικουρία,

Σε, Παρθένε, ικετεύω και θερμώς επικαλούμαι,

την συν χάριν μοι παράσχου ολοψύχως εξαιτούμαι.

Ίλεων μοι τον Θεόν μου προσπαθώ να αποκτήσω

και ασκήσεσι και πόνοις τούτω να ευαρεστήσω.

Αλλά όσον κοπιάζω, αγωνίζομαι, στενάζω τόσον

εν τη αμαρτία, τη φρικτή αλαζονεία, εν τω φθόνω,

εν τω μίσει,τη οργή και τη κακία ανευρίσκω ότι κείμαι

και ως δέσμιος κρατούμαι.

Πάντα πόνον καταβάλλω, πάσαν την προσπάθειάν μου όπως,

Κόρη, κατορθώσω επί τέλους ν' αποκτήσω εκ των αρετών καμμίαν,

την αγάπην, την φιλίαν, της ψυχής μου την γαλήνην,

της καρδίας την ειρήνην, την προς τον Θεόν λατρείαν ένθερμον,

αγνήν, αγίαν, αφοσίωσιν τελείαν και αγάπην επαξίαν,

την ελπίδα την βεβαίαν και την πίστην την εδραίαν

πλήν αι δυνάμεις ατονούσι και ουδόλως συνεργούσι..

Δία τούτο σοι προσπίπτω και θερμώς παρακαλώ Σε,

Δέσποινά μου Παναγία, τον Δεσπότην, τον Θεόν μου

ίλεων απέργασαί μοι, ευμενή δε ποίησον μοι,

όπως κοινωνόν με δείξη της αγίας χάριτός Του...

δαψιλεύση δε ειρήνην και χαράν και ευφροσύνην,

και παράσχη μοι γαλήνη, την Θεόδοτον εκείνην.

Ταύτα πάντες σαις πρεσβείαις δύναμαι, ω Παναγία,

ο Σος δούλος ν' αποκτήσω,

εις Θεόν δε να πλουτίσω και αυτώ ευαρεστήσω.

(Άγιος Νεκτάριος)

Αγίου Γρηγορίου Παλαμά: Ομιλία στην Κοίμηση της Θεοτόκου 

Αν ο θάνατος των οσίων είναι τίμιος και η μνήμη δικαίου συνοδεύεται από εγκώμια (Παρμ. 10,7), πόσο μάλλον τη μνήμη της αγίας των αγίων, δια της οποίας επέρχεται όλος ο αγιασμός στους αγίους, δηλ. τη μνήμη της αειπάρθενης και Θεομήτορος, πρέπει να την επιτελούμε με τις μεγαλύτερες ευφημίες;

Αυτό πράττουμε εορτάζοντας την επέτειο της αγίας κοιμήσεως ή μεταστάσεώς της (μεταβιώσεως), που αν και με αυτή είναι λίγο κατώτερη από τους αγγέλους, όμως ξεπέρασε σε ασύγκριτο βαθμό και τους αγγέλους και τους αρχαγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις με την εγγύτητά της προς τον Θεό και με τα από παλαιά γραμμένα και πραγματοποιηθέντα σ' αυτή θαυμάσια.

Ο θάνατός της είναι ζωηφόρος, μεταβαίνοντας σε ουράνια και αθάνατη ζωή, και η μνήμη τούτου είναι χαρμόσυνη εορτή και παγκόσμια πανήγυρις, που όχι μόνο ανανεώνει τη μνήμη των θαυμασίων της Θεομήτορος, αλλά και προσθέτει την κοινή και παράδοξη συνάθροιση των ιερών Αποστόλων από κάθε μέρος της γης για την πανίερη κηδεία της, με θεολήπτους και θεοφάντορας ύμνους, με τις αγγελικές επιστασίες και χοροστασίες και λειτουργίες γι' αυτήν.

Οι Απόστολοι προπέμπουν, ακολουθούν, συμπράττουν και συνεργούν με όλη τη δύναμη μαζί με εκείνους που εγκωμιάζουν το ζωαρχικό και θεοδόχο εκείνο σώμα, το σωστικό φάρμακο του γένους μας, το σεμνολόγημα όλης της κτίσεως.

Ενώ ο ίδιος ο Κύριος Σαβαώθ και Υιός αυτής της αειπάρθενης, είναι αοράτως παρών και αποδίδει στη μητέρα την εξόδιο τιμή. Σε αυτού τα χέρια εναπέθεσε και το θεοφόρο πνεύμα της, δια του οποίου έπειτα από λίγο μεταθέτει και το συνδεδεμένο προς εκείνο σώμα σε χώρο αείζωο και ουράνιο.

Διότι μόνο αυτή, βρισκόμενη ανάμεσα στον Θεό και σ' ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, τον μεν Θεό κατέστησε υιόν ανθρώπου, τους δε ανθρώπους έκανε υιούς Θεού, ουρανώσασα τη γη και θεώσασα το γένος.

Και μόνο αυτή απ’ όλες τις γυναίκες αναδείχθηκε μητέρα του Θεού εκ φύσεως πάνω από κάθε φύση· υπήρξε βασίλισσα κάθε εγκοσμίου και υπερκοσμίου κτίσματος με τον άφραστο τόκο της.

Τώρα έχοντας και τον ουρανό κατάλληλο κατοικητήριο, ως ταιριαστό της βασίλειο, στον οποίο μετατέθηκε σήμερα από τη γη, στάθηκε και στα δεξιά του παμβασιλέως «εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη πεποικιλμένη», με διάχρυσο ιματισμό ντυμένη και στολισμένη, όπως λέγει ο προφήτης (Ψαλμ. 44,10). Διάχρυσος ιματισμός σημαίνει ότι το θεαυγές σώμα της ήταν στολισμένο με τις παντοειδείς αρετές. Διότι μόνο αυτή κατέχει τώρα μαζί με το θεοδόξαστο σώμα και με τον Υιό, τον ουράνιο χώρο. Δεν μπορούσε πραγματικά γη και τάφος και θάνατος να κρατεί έως το τέλος το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα της και αγαπητό ενδιαίτημα του ουρανού και του ουρανού των ουρανών.

Αποδεικτικό για τους μαθητές στοιχείο περί της αναστάσεώς της από τους νεκρούς γίνονται τα σινδόνια και τα εντάφια, που μόνα απέμειναν στον τάφο και βρέθηκαν από εκείνους που ήλθαν να τη ζητήσουν, όπως συνέβη προηγούμενα με τον Υιό και δεσπότη. Δεν χρειάσθηκε να μείνει και αυτή επίσης για λίγο πάνω στη γη, όπως ο Υιός της και Θεός, γι' αυτό αναλήφθηκε αμέσως προς τον υπερουράνιο χώρο από τον τάφο.

Με την ανάληψή της η Θεομήτωρ συνήψε τα κάτω με τα άνω και περιέλαβε το παν με τα γύρω της θαυμάσια, ώστε και το ότι είναι ελαττωμένη πολύ λίγο από τους αγγέλους, γευόμενη τον θάνατο, αυξάνει την υπεροχή της σε όλα. Και έτσι είναι η μόνη από όλους τους αιώνες και από όλους τους αρίστους που διαιτάται με το σώμα στον ουρανό μαζί με τον Υιό και Θεό.

Η Θεομήτωρ είναι ο τόπος όλων των χαρίτων και πλήρωμα κάθε καλοκαγαθίας και εικόνα κάθε αγαθού και κάθε χρηστότητος, αφού είναι η μόνη που αξιώθηκε όλα μαζί ανεξαίρετα τα χαρίσματα του Πνεύματος και μάλιστα η μόνη που έλαβε παράδοξα στα σπλάχνα της Εκείνον στον οποίο βρίσκονται οι θησαυροί όλων των χαρισμάτων. Τώρα δε με τον θάνατό της προχώρησε από εδώ προς την αθανασία και δίκαια μετέστη και είναι συγκάτοικος με τον Υιό στα υπερουράνια σκηνώματα και από εκεί επιστατεί με τις ακοίμητες προς αυτόν πρεσβείες εξιλεώνοντας αυτόν προς όλους μας.

Είναι τόσο πολύ πλησιέστερη από τους πλησιάζοντας τον Θεό, όχι μόνο από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτές τις αγγελικές ιεραρχίες. Γι' αυτές τις αγγελικές ανώτατες ταξιαρχίες ο Ησαΐας γράφει «τα Σεραφίμ στέκονταν γύρω του» (Ήσ. 6,2) και ο Δαβίδ λέγει «παρέστη η βασίλισσα στα δεξιά σου» (Ψαλμ. 44,10).

Βλέπετε τη διαφορά της στάσεως; Από αυτή μπορείτε να καταλάβετε και τη διαφορά της, κατά την αξία της τάξεως. Διότι τα Σεραφίμ ήταν γύρω από τον Θεό, πλησίον δε στον Ίδιο μόνο η παμβασίλισσα και μάλιστα στα δεξιά του. Αυτή είναι φωτός φαιδροτέρα, παραδείσων θείων ευανθεστέρα, κόσμου παντός ορατού και αοράτου κοσμιωτέρα. Γι' αυτό, όπου κάθισε ο Χριστός στον ουρανό, δηλ. στα δεξιά της μεγαλοσύνης, εκεί στέκεται και αυτή τώρα που ανέβηκε από τη γη στον ουρανό.

Ποιος δεν γνωρίζει ότι η Παρθενομήτωρ είναι εκείνη η βάτος που ήταν αναμμένη αλλά δεν καταφλεγόταν (Εξ. 3,2); Και αυτή η λαβίδα, που πήρε το Σεραφίμ, τον άνθρακα από το θυσιαστήριο (Ψαλμ. 6,6), που συνέλαβε δηλαδή απυρπολήτως το θείο πυρ και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να έλθει προς τον Θεό. Επομένως, μόνη αυτή είναι μεθόριο της κτιστής και της άκτιστης φύσεως. Και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προσεγγίσει τον Θεό, ειμή δι' αυτής που είναι αληθινά η θεαυγής λυχνία που καταυγάζει· «ο Θεός γαρ εν μέσω αυτής, και ου σαλευθήσεται», δηλ. στο μέσον είναι ο Θεός και δεν κλονίζεται, λέγει ο προφήτης (Ψαλμ. 45,6).

Ποιος θα αγαπούσε τον Υιό και Θεό περισσότερο από τη Μητέρα, η οποία όχι μόνο μονογενή τον γέννησε με άρρητο τρόπο, αλλά και μόνη της αυτή χωρίς ανδρική ένωση, ώστε να είναι το φίλτρο διπλάσιο (μη μοιραζόμενο με άλλο πρόσωπο).

Όπως λοιπόν μόνο δι' αυτής ο Υιός επεδήμησε προς εμάς, φανερώθηκε και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους, ενώ πριν ήταν αθέατος, έτσι και στον μελλοντικό ατελεύτητο αιώνα κάθε πρόοδος και αποκάλυψη θείων μυστηρίων χωρίς Αυτή θα είναι αδύνατος.

Δια μέσου της Θεομήτορος θα υμνούν τον Θεό γιατί αυτή είναι η αιτία, η προστάτιδα και πρόξενος των αιωνίων. Αυτή είναι θέμα των προφητών, αρχή των Αποστόλων, εδραίωμα των μαρτύρων, κρηπίδα των διδασκάλων, η ρίζα των απορρήτων αγαθών, η κορυφή και τελείωση κάθε αγίου.

Ω Παρθένε θεία και τώρα ουρανία, πώς να περιγράψω όλες σου τις αρετές; Πώς να σε δοξάσω, τον θησαυρό της δόξας; Εσένα και η μνήμη μόνο αγιάζει αυτόν που τη χρησιμοποιεί.

Μετάδωσε λοιπόν πλούσια τα χαρίσματά σου σε όλο τον λαό σου, Δέσποινα, δώσε τη λύση των δεινών μας· μετάτρεψε όλα προς το καλύτερο με τη δύναμή σου, δίδοντας στο σώμα και στην ψυχή μας άφθονη τη χάρη σου για να δοξάζουμε τον προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα για μας, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελεύτητους αιώνες. Αμήν.

[Πηγή: Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Λόγος ΛΖ', εις την πάνσεπτον κοίμησιν της πανυπεράγνου δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, PG 151, 460-472. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, τομ. 10 (Θεσ/νίκη: «Γρηγόριος ο Παλαμάς»). Αποσπάσματα].

Τα τρία στάδια της Τζιχάντ.   "Ο Αλλάχ αγόρασε από τους πιστούς τον εαυτό τους και τις περιουσίες τους,, για να έχουν (σαν αντάλλαγμα) τον Παράδεισο. Αυτοί θα πολεμήσουν για τη θρησκεία Του, θα σκοτώσουν και θα σκοτωθούν" Κοράνι 9: 111.   "Ο Μουχάμαντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ. Και όσοι είναι μαζί του είναι ισχυροί [αυστηροί] ενάντια στους άπιστους και σπλαχνικοί μεταξύ τους" Κοράνι 48:29

Ἡ Ἐξαπάτηση στὰ ΜΜΕ
Στὶς 5 Νοεμβρίου 2009 ἕνας ταγματάρχης τοῦ Μουσουλμανικοῦ στρατοῦ ὀνόματι Νιδὰλ Μαλὶκ Χασὰν ἄνοιξε πῦρ στὸ Φὸρτ Χοὺντ τοῦ Τέξας. Πολλοὶ ἀθῶοι ἄνθρωποι πέθαναν καὶ στὸν Μαλὶκ Χασὰν ἔχουν ἀπαγγελθῇ κατηγορίες γιὰ δεκατρεῖς φόνους ἐκ προμελέτης καὶ γιὰ περισσότερες ἀπὸ τριάντα ἀπόπειρες ἀνθρωποκτονίας.
Ἀμέσως μετὰ τὸ περιστατικὸ μὲ τοὺς πυροβολισμοὺς στὸ Φὸρτ Χοὺντ τὸ CNN ἀνέβασε ἄρθρο μὲ τὸν τίτλο «Ὁ Φόνος Δὲν Ἔχει Θρησκεία» (τοῦ Ἀρσαλὰμ Ἰφτιχάρ), τὸ ὁποῖο ὑπεστήριζε ὅτι τέτοιες ἐπιθέσεις ἀπαγορεύονται στὸ Ἰσλάμ. Τὸ ἄρθρο ἄρχιζε ὡς ἑξῆς:
Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τὰ 1,57 ἑκατομμύρια Μουσουλμάνους ἀνὰ τὸν κόσμο γνωρίζουν πὼς τὸ Ἱερὸ Κοράνι διατυπώνει μὲ ἀρκετὴ σαφήνεια τὴν θέση ὅτι «Ὅποιος σκοτώνει ἄνθρωπο…θὰ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα…Ἂν κάποιος σώζῃ ζωή, θὰ εἶναι σὰν νὰ ἔχῃ σώσῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα» 
     Σημειῶστε ὅτι τὸ ἄρθρο ἀπεικονίζει τὸ Ἰσλὰμ σὰν θρησκεία ἡ ὁποία καταδικάζει κάθε εἴδους φόνο. Εἶναι ὅμως αὐτὸ τὸ ὁποῖο λέει στὴν πραγματικότητα τὸ Κοράνι; Δυστυχῶς γιὰ τοὺς ἀναγνῶστες τοῦ CNN ὁ συντάκτης δὲν ἔδωσε καμμία παραπομπή, ὁπότε οἱ ἀναγνῶστες ἀφέθηκαν μόνοι τους νὰ βροῦν τὸ παράθεμα. Ὅταν ὅμως κοιτάξουμε τὸ 5:32-33 ἀπὸ τὸ Κοράνι (τὴν πηγὴ τοῦ ἀρκούντως ἐπεξεργασμένου ἀποσπάσματος τοῦ CNN), ἀποκτοῦμε, πρὸς ἔκπληξή μας, μιὰ διαφορετικὴ εἰκόνα γιὰ τὸν φόνο στὸ Ἰσλάμ:
        "Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὡρίσαμε στὰ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ ὅτι ὅποιος φονεύει μιὰ ψυχή, ἐκτὸς ἂν πρόκειται γιὰ ἀνθρωποκτονία ἢ γιὰ διαφθορὰ σχετικὰ μὲ τὴν γῆ, εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους˙ καὶ βεβαίως οἱ ἀγγελιοφόροι Μας πῆγαν σὲ αὐτοὺς μὲ καθαρὲς ἀποδείξεις, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς σὲ ὅλην τὴν περιοχὴ χωρὶς ἀμφιβολία ἔδρασαν ξεπερνῶντας τὰ ὅρια. Ἡ τιμωρία γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διεξάγουν πόλεμο ἐναντίον τοῦ Ἀλλὰχ καὶ τῶν ἀγγελιοφόρων Του καὶ ἀγωνίζονται νὰ φέρουν τὴν διαφθορὰ στὴν γῆ δὲν εἶναι ἄλλη παρὰ τὸ ὅτι πρέπει νὰ δολοφονηθοῦν ἢ νὰ σταυρωθοῦν ἢ νὰ τοὺς κοποῦν χέρια-πόδια πάνω-κάτω σύρριζα ἢ νὰ φυλακιστοῦν˙ αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ ἀτίμωσή τους σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἐνῶ θὰ ὑποστοῦν βαριὰ τιμωρία στὸν ἄλλο κόσμο".
    Δύο πράγματα ἀξίζει νὰ ἐπισημανθοῦν στὸ χωρίο αὐτό. Πρῶτον, ἡ προβληθεῖσα ἀπὸ τὸ CNN διδαχή («Ὅποιος σκοτώνει ἄνθρωπο…θὰ εἶναι σὰν νὰ σκοτώνῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα») δόθηκε «στὰ παιδιὰ τοῦ Ἰσραήλ» (δηλαδὴ τοὺς Ἑβραίους). Δὲν δόθηκε στοὺς Μουσουλμάνους. Δεύτερον, ἀκόμη καὶ ἂν κάποιοι ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι ἤθελαν νὰ ἐφαρμόσουν τὸν στίχο αὐτὸ στὸν ἑαυτό τους, τὸ ἐδάφιο ἐμφανῶς ἐπιτρέπει τὴν θανάτωση ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι διαδίδουν «τὴν διαφθορὰ στὴν γῆ». Ὄντως, τὸ ἀμέσως ἑπόμενο ἐδάφιο διατάζει τοὺς Μουσουλμάνους νὰ δολοφονήσουν, νὰ σταυρώσουν καὶ νὰ διαμελίσουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι διεξάγουν πόλεμο κατὰ τοῦ Ἰσλἀμ καί «διαφθείρουν» τὰ μουσουλμανικὰ ἐδάφη.
Ἐφ’ ὅσον οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες διατηροῦν στρατιωτικὴ παρουσία σὲ ἰσλαμικὲς κατὰ βάσιν χῶρες, οἱ ἐνεπίγνωστοι Μουσουλμάνοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι, σύμφωνα μὲ τὸν Μωάμεθ, οἱ Ἀμερικανοὶ στρατιῶτες πληροῦν τὸ κριτήριο τῆς «διαφθοροποιίας» καὶ ἑπομένως πρέπει νὰ σκοτωθοῦν. Δὲν ἀποτελεῖ σύμπτωση τὸ ὅτι ὁ Ταγματάρχης Χασὰν στοχοποίησε στρατιῶτες, πολλοὶ ἐκ τῶν ὁποίων εἶχαν ἀναπτυχθῇ στὸ Ἰρὰκ καὶ τὸ Ἀφγανιστάν.
Ἄρα, τὸ CNN παρέθεσε δύο προσεκτικὰ ἐπεξεργασμένα τμήματα ἑνὸς χωρίου τὸ ὁποῖο νομιμοποιεῖ τὸν θάνατο τῶν πολεμιστῶν τοῦ ἐχθροῦ καὶ τὸ χρησιμοποίησε γιὰ νὰ δείξῃ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ καταδικάζει ἐπιθέσεις ὅπως τοὺς πυροβολισμοὺς στὸ Φὸρτ Χούντ. Ἐνῶ περιστατικὰ παραπλάνησης ὅπως αὐτὸ εἶναι εὔκολο νὰ ἐντοπισθοῦν, ἐπικρατεῖ ἔντονη σύγχυση τὸν κόσμο σχετικὰ μὲ τὸν ρόλο τῆς βίας στὸ Ἰσλάμ. Τὸ σύντομο ἀνὰ χεῖρας φυλλάδιο θὰ ξεκαθαρίσει λίγη από τη σύγχυση. 
Εἰρήνη, Βία καὶ Ἀκύρωση
    Οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση σπεύδουν νὰ ὑποδεικνύουν χωρία ὅπως τὸ Κοράνι 109:6 («Θὰ ἔχῃς τὴν θρησκεία σου καὶ θὰ ἔχω τὴν θρησκεία μου») καὶ τὸ 2:256 («Δὲν ὑφίσταται ἐξαναγκασμὸς στὴν θρησκεία») ὡς ἀποδείξεις γιὰ τὸ ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι θρησκεία τῆς εἰρήνης. Ὅταν ἔρχωνται ἀντιμέτωποι μὲ σκληρότερα χωρία ὅπως τὸ 9:5 («Ἐξόντωσε τοὺς εἰδωλολάτρες ὅπου καὶ νὰ τοὺς βρίσκεις») καὶ τὸ 9:29 («Πολέμα ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Ἀλλάχ»), οἱ ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι ἑρμηνεύουν τὰ ἐδάφια ὑπὸ τὸ φῶς περισσότερο εἰρηνικῶν διδαχῶν τοῦ Κορανίου, λέγοντας κλασσικὰ κάτι τοῦ τύπου: «Ἐντάξει, δὲν γίνεται τὸ Κοράνι νὰ μᾶς διατάζῃ νὰ σκοτώνουμε ἀπίστους, ἀφοῦ λέει ὅτι δὲν ὑφίσταται ἐξαναγκασμὸς στὴν θρησκεία».
Ὁπότε οἱ ἐκδυτικισμένοι Μουσουλμάνοι διαλέγουν τὰ ἐδάφια ἀπὸ τὸ Κοράνι τὰ ὁποῖα βρίσκουν πιὸ ἑλκυστικὰ καὶ τὰ χρησιμοποιοῦν γιὰ νὰ τὸ ὑπόλοιπο Κοράνι. Εἶναι ὅμως αὐτὸς ὁ ὀρθὸς τρόπος νὰ ἑρμηνεύσῃ κάποιος τὸ Κοράνι; Δυστυχῶς ἡ ἀπάντηση εἶναι πὼς ὄχι. Τὸ Κοράνι παρουσιάζει τὴν δική του ἑρμηνευτικὴ μέθοδο -τὸ Δόγμα τῆς Ἀκυρώσεως.
     Κοράνι 2:106 – Γιὰ ὅποιο ἐδάφιο θὰ καταργήσουμε ἢ θὰ κάνουμε νὰ τὸ ξεχάσῃς, θὰ φέρουμε ἕνα καλύτερο ἢ ἕνα ἴδιο μὲ αὐτό. Δὲν γνωρίζεις ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι παντοδύναμος;
     Κοράνι 16:101 - Ὅταν θὰ ἀντικαταστήσουμε μιὰ ἀποκάλυψη μὲ μία ἄλλη – καὶ ὁ Θεὸς γνωρίζει καλύτερα τί ἀποκαλύπτει (σὲ στάδια) – λἐνε, «Δὲν εἶσαι παρὰ ἕνας παραχαράκτης»: ἀλλὰ οἱ περισσότεροι δὲν καταλαβαίνουν.
   Ἄρα, σύμφωνα μὲ τὸ Κοράνι ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἀντιμετωπίζουν ἀντικρουόμενες ἐντολές, δὲν νοεῖται νὰ διαλέξουν ὅποια τοὺς ἀρέσει πιὸ πολύ. Ἀλλὰ πρέπει νὰ πᾶνε πίσω στὴν ἱστορία καὶ νὰ δοῦν ποιό ἐδάφιο ἀπεκαλύφθη τελευταῖο. Ὅποιο ἐδάφιο εἶναι νεώτερο θεωρεῖται ὅτι ἀκυρώνει (ἢ καταργεῖ) προηγούμενες ἀποκαλύψεις.
Τί συμβαίνει ὅταν ἐφαρμόσουμε τὴν μεθοδολογία αὐτὴ στὰ κορανικὰ ἐδάφια γιὰ τὴν εἰρήνη καὶ τὴν βία;
Ἡ Κλήση σὲ Τζιχάντ: Τρία Στάδια
Ὅταν ἀνατρέξουμε στὶς θεολογικὲς πηγὲς καὶ τὰ ἱστορικὰ ἔργα τοῦ Ἰσλάμ (Κοράνι, Χαντίθ, Σιρὰ καὶ Ταφσίρ), διαπιστώνουμε ὅτι ὑπάρχουν τρία στάδια γιὰ τὴν κλήση σὲ τζιχάντ, ἀναλόγως τῆς καταστάσεως τῶν Μουσουλμάνων σὲ μιὰ κοινωνία.
ΣΤΑΔΙΟ ΕΝΑ - Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ὑστεροῦν ἀριθμητικὰ πλήρως καὶ δὲν γίνεται νὰ κερδίσουν μιὰ ἔνοπλη ἀναμέτρηση μὲ τοὺς ἀπίστους, ὀφείλουν νὰ ζοῦν εἰρηνικὰ μὲ τοὺς μὴ Μουσουλμάνους καὶ νὰ κηρύττουν τὸ μήνυμα τῆς ἀνεκτικότητος. Βλέπουμε ἕνα παράδειγμα τοῦ σταδίου αὐτοῦ ὅταν ὁ Μωάμεθ καὶ οἱ ὀπαδοί του ἦταν μειονότητα ὑπὸ διωγμὸν στὴν Μέκκα. Ἐπειδὴ οἱ Μουσουλμάνοι ὑστεροῦν ἀριθμητικὰ ἀπολύτως, οἱ ἀποκαλύψεις τὶς ὁποῖες λάμβανε στὸ στάδιο αὐτὸ ὁ Μωάμεθ (π.χ. «Θὰ ἔχῃς τὴν θρησκεία σου καὶ θὰ ἔχω τὴν θρησκεία μου») καλοῦσαν σὲ θρησκευτικὴ ἀνεκτικότητα καὶ διεκήρυσσαν γιὰ τοὺς ἀπίστους τιμωρία στὴν μέλλουσα ζωή (ἀντὶ γιὰ ἐγκόσμια τιμωρία).
ΣΤΑΔΙΟ ΔΥΟ - Ὅταν ὑπάρχουν ἀρκετοὶ Μουσουλμάνοι καὶ διαθέσιμοι πόροι γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὴν ἰσλαμικὴ κοινότητα, οἱ Μουσουλμάνοι καλοῦνται νὰ ἐμπλακοῦν σὲ ἀμυντικὴ τζιχάντ.Ἔτσι, ὅταν ὁ Μωάμεθ εἶχε συμπήξῃ συμμαχίες μὲ διάφορες ὁμάδες ἐκτὸς Μέκκας καὶ ἡ μουσουλμανικὴ κοινότητα εἶχε γίνῃ ἀρκετὰ μεγάλη γιὰ νὰ ξεκινήσῃ τὸν πόλεμο, ὁ Μωάμεθ δέχθηκε τὸ Κοράνι 22: 39-40:
     "Ἡ ἄδεια (νὰ πολεμήσουν) δίνεται σὲ ἐκείνους ἐπὶ τῶν ὁποίων ἐνσκήπτει ὁ πόλεμος έπειδὴ εἶναι καταπιεσμένοι καὶ ἀνυπερθέτως ὁ Ἀλλὰχ εἶναι σὲ θέση νὰ τοὺς βοηθήσῃ: Ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐκδιωχθῇ ἀπὸ τὰ σπίτια τους χωρὶς δικαία αἰτία ἀρκεῖ νὰ ποῦν: ὁ Κύριός μας εἶναι ὁ Ἀλλάχ…"
Ἂν καὶ οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση συχνὰ παριστάνουν πὼς τὸ Ἰσλὰμ ἐπειτρέπει μόνο ἀμυντικὸ πόλεμο, μεταγενέστερες ἀποκαλύψεις καταδεικνύουν τὸ ἀντίθετο.
ΣΤΑΔΙΟ ΤΡΙΑ - Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἑδραιωθοῦν ὡς πλειοψηφία καὶ ἀποκτήσουν πολιτικὴ ἐξουσία σὲ μιὰ περιοχή, ἐντέλλονται νὰ ἐμπλακοῦν σὲ ἐπιθετικὴ τζιχάντ. Ἔτσι, ἅπαξ ἡ Μέκκα καὶ ἡ Ἀραβία περιῆλθαν στὸν ἔλεγχο τοῦ Μωάμεθ, ἔλαβε τὴν κλήση νὰ πολεμήσῃ ὅλους τοὺς ἀπίστους. Στὴ Σούρα 9: 29 διαβάζουμε:
     "Πολέμα ἐκείνους ἀνάμεσα στοὺς Λαοὺς τοῦ Βιβλίου οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸν Ἀλλὰχ οὔτε στὴν Ἐσχάτη Ἡμέρα, οὔτε θεωροῦν ἀπαγορευμένο ὅ,τι ἀπαγορεύθηκε ἀπὸ τὸν Ἀλλὰχ καὶ τὸν Ἀγγελιοφόρο Του, οὔτε ἀναγνωρίζουν τὴν Θρησκεία τῆς Ἀληθείας, μέχρις ὅτου πληρώσουν τὸ Χαράτσι μὲ ἑκουσία ὑποταγὴ καὶ αἰσθανθοῦν ὑποταγμένοι".
     Σημειῶστε ὅτι τὸ έδάφιο αὐτὸ δὲν διατάζει τοὺς Μουσουλμάνους νὰ πολεμήσουν καταπιεστές, ἀλλὰ νὰ πολεμήσουν ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δὲν πιστεύουν στὸ Ἰσλάμ (περιλαμβανομένων τῶν «Λαῶν τοῦ Βιβλίου» - Ἑβραίων καὶ Χριστιανῶν).
Δὲν προξενεῖ ἔκπληξη τὸ ὅτι βρίσκουμε παρόμοιες ἐντολὲς στὶς ἀξιοπιστότερες ἀνὰ τὸ Ἰσλὰμ συλλογὲς τῶν χαντίθ (παραδόσεων περιεχουσῶν διδαχὲς τοῦ Μωάμεθ).
    Σαῒχ ἀλ-Μπουχαρὶ 6924 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Ἔχω διαταχθῇ νὰ πολεμήσω τοὺς ἀνθρώπους μέχρι νὰ ποῦν: La ilaha ilallah (κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ λατρεύεται πλὴν τοῦ Ἀλλάχ), καὶ ὅποιος εἶπε La ilaha ilallah, ὁ Ἀλλὰχ θὰ γλιτώσῃ τὴν περιουσία καὶ τὴν ζωή του ἀπὸ ἐμένα.
     Σαῒχ Μουσλὶμ 30 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Ἔχω λάβῃ ἀντολὴ νὰ πολεμήσω κατὰ τῶν ἀνθρώπων γιὰ ὅσον καιρὸ αὐτοὶ δὲν δηλώνουν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἄλλος θεὸς ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀλλάχ.
     Ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ κριτήριο γιὰ νὰ πολεμήσουν τοὺς ἀνθρώπους εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ.
Εἶναι λοιπὸν ξεκάθαρο πώς, ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι ἀνῆλθαν στὴν ἐξουσία, τὰ περὶ εἰρήνης ἐδάφια τοῦ Κορανίου ἀκυρώθηκαν ἀπὸ ἐδάφια τὰ ὁποῖα διέταζαν τοὺς Μουσουλμάνους νὰ πολεμήσουν ἀνθρώπους βάσει τῶν πεποιθήσεών τους. Οἱ μεγαλύτεροι λόγιοι τοῦ Ἰσλὰμ τὸ παραδέχονται αὐτό. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ἴμπν Καθίρ (ὁ μεγαλύτερος στὸ Ἰσλὰμ ὑπομνηματιστὴς τοῦ Κορανίου) συνοψίζει τὸ Στάδιο Τρία ὡς ἑξῆς: «Ἑπομένως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου πρέπει νὰ κληθοῦν στὸ Ἰσλάμ. Ἂν κάποιος ἀρνηθῇ νὰ τὸ πράξῃ ὴ ἀρνηθῇ νὰ πληρώσῃ τὸ χαράτσι, πρέπει νὰ πολεμηθοῦν μέχρι νὰ σκοτωθοῦν».
Ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι Φτάσουν στὸ Στάδιο Τρία
Ἡ Ἀκύρωση ἐπίσης ἐξηγεῖ τὴν ἀλλαγὴ στὴ στάση έναντι Ἑβραίων καὶ Χριστιανῶν στὸ Κοράνι. Ἐνῶ οἱ Μουσουλμάνοι, ὅταν ὑπολείπωνται ἀριθμητικά, ὀφείλουν νὰ φέρωνται φιλικὰ πρὸς τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Χριστιανούς, ἡ ἰσλαμικὴ θέση ἀλλάζει ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι φτάσουν στὸ Στάδιο Τρία, ὁπότε Χριστιανοὶ καὶ Ἑβραῖοι ὀφείλουν νὰ άναγνωρίσουν τὴν κατώτερη θέση τους καὶ νὰ πληρώσουν τὸ Χαράτσι (πληρωμὴ πρὸς τοὺς Μουσουλμάνους σὲ ἀντάλλαγμα γιὰ τὸ ὅτι δὲν σκοτώθηκαν ἀπὸ αὐτούς). Συλλογιστῆτε μερικὲς ἀπὸ τὶς μεταγενέστερες διδαχὲς τοῦ Μωάμεθ γιὰ τοὺς Χριστιανοὺς καὶ τοὺς Ἑβραίους.
     Κοράνι 5:51 - Ὦ, ἐσεῖς οἱ πιστοί! Μὴν πιάνετε φίλους Ἑβραίους καὶ Χριστιανούς˙ εἶναι φίλοι μεταξύ τους˙ κι ὅποιος ἀπὸ ἐσᾶς τοὺς πιάσει φίλους, τότε σίγουρα εἶναι ἕνας ἀπὸ αὐτούς˙ σίγουρα ὁ Ἀλλὰχ δὲν ὁδηγεῖ τοὺς ἀδίκους.
    Κοράνι 9: 30 – Οἱ Ἑβραῖοι λένε: ὁ Οὐζαῒρ εἶναι ὁ γιὸς τοῦ Ἀλλάχ˙ οἱ Χριστιανοὶ λένε: ὁ Μεσσίας εἶναι ὁ γιὸς τοῦ Ἀλλάχ˙ αὐτὰ εἶναι τὰ λόγια τῶν στομάτων τους˙ μιμοῦνται τὴν ρήση ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἦταν ἄπιστοι πρίν˙ μακάρι νὰ τοὺς καταστρέψῃ ὁ Ἀλλάχ˙ πῶς γυρίζουν ἀπὸ τὴν ἄλλη!
    Κοράνι 98: 6 – Ὅποιοι Λαοὶ τοῦ Βιβλίου ἢ Πολυθεϊστὲς ἀπορρίπτουν (τὴν Ἀλήθεια) θὰ κατοικοῦν πλέον στὸ Πῦρ τῆς Κολάσεως. Εἶναι τὰ χειρότερα πλάσματα.
    Σαῒχ Μουσλὶμ 4366 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Θὰ διώξω τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ την Ἀραβικὴ Χερσόνησο καὶ δὲν θὰ ἀφήσω κανέναν παρὰ μόνον Μουσουλμάνους».
    Ἀλ-Μπουχαρί, Ἀλ-Ἀντὰμπ ὰλ-Μουφράντ 1103 - Ὁ Μωάμεθ εἶπε: «Μὴν χαιρετᾶτε πρῶτοι τοὺς Λαοὺς τοῦ Βιβλίου. Ἐξαναγκάστε τους στὸ στενότερο πέρασμα τοῦ δρόμου».
Δὲν χρειάζεται νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὲς οἱ διδαχὲς δὲν εἶναι οὔτε εἰρηνικὲς οὔτε ἀνεκτικές.
Οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση
Ἀφοῦ ὁ Μωάμεθ ὁλοφάνερα διέταζε τοὺς ἀκολούθους του νὰ πολεμοῦν τοὺς ἀπίστους (ἁπλῶς ἐπειδὴ ἦταν ἄπιστοι), γιατί οἱ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση τὸ ἀρνοῦνται; Ἐδῶ πρέπει νὰ ἀποταθοῦμε στὴν Σούρα 3:28, ἡ ὁποία λέει:
    " Ἂς μὴν προτιμοῦν οἱ πιστοὶ ἀπίστους γιὰ φίλους εἰς βάρος τῶν πιστῶν. Ὅποιος τὸ πράττει αὐτὸ δὲν έχει καμμία σύνδεση μὲ τὸν Ἀλλὰχ ἐκτὸς ἐὰν προφυλάσσεσθε ἀπὸ αὐτοὺς γιὰ νὰ ἔχετε (τρόπον τινά) ἀσφάλεια".
Σύμφωνα μὲ τὸ ἐδάφιο αὐτό (τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖ μιὰ παραλλαγὴ τῆς λέξεως Taqiyya, δηλαδὴ «ἀπόκρυψη») οἱ Μουσουλμάνοι δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουν φίλους μὴ Μουσουλμάνους. Παρὰ ταῦτα, ἐὰν οἱ Μουσουλμάνοι αἰσθάνωνται ὅτι ἀπειλοῦνται ἀπὸ ἕναν ἰσχυρότερο ἀντίπαλο, ἐπιτρέπεται νὰ προσποιοῦνται τὸν φίλο. Ὁ Ἲμπν Καθὶρ σχολιάζει: «Στὴν περίπτωση αὐτή, αὐτοὶ οἱ πιστοὶ ἐπιτρέπεται νὰ δείχνουν φιλία πρὸς τὰ ἔξω ἀλλὰ ποτὲ πρὸς τὰ μέσα». Ὁ Ἀμποὺ Ντάρντα, ἕνας ἀπὸ τοὺς συντρόφους τοῦ Μωάμεθ, τὸ ἔθεσε κατ’ ἀυτὸν τὸν τρόπο: «Χαμογελᾶμε κατὰ πρόσωπον σὲ κάποιους ἀνθρώπους, ἂν καὶ οἱ καρδιές μας τοὺς βρίζουν».
Ἀξιολόγηση
Εἶναι τὸ Ἰσλὰμ θρησκεία τῆς εἰρήνης; Ὄχι. Τὸ Ἰσλὰμ εἶναι θρησκεία προσποιουμένη τὴν φιλειρηνικὴν ὅταν οἱ Μουσουλμάνοι εἶναι πολὺ ἀδύναμοι γιὰ νὰ κερδίσουν ἕναν πόλεμο. Ὅταν τὸ Ἰσλὰμ εἶναι κυρίαρχο, οἱ Μουσουλμάνοι ἔχουν ἐντολὴ νὰ καθυποτάσσουν ἢ νὰ σκοτώνουν τοὺς πάντες γύρω τους. (Ἁπλῶς κοιτάξτε πῶς ζοῦν οἱ μὴ Μουσουλμάνοι στὶς μουσουλμανικὲς χῶρες: συγκρίνετε τὴν διαρκῆ κακομεταχείριση καὶ τὸν διωγμὸ μὲ τὸ τί δηλώνεται γιὰ τὸ «φιλειρηνικό» Ἰσλὰμ ἀπὸ τοὺς ἐκδυτικισμένους Μουσουλμάνους). Φυσικά, ὑπάρχουν πολλοὶ Μουσουλμάνοι οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι βίαιοι. Πολλοὶ Μουσουλμάνοι στὴν Δύση ἀγαποῦν τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀνεκτικότητα. Ἀλλὰ δὲν πῆραν τὶς ἀξίες αὐτὲς ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ. Τὶς πῆραν ἀπὸ τὴν Δύση καὶ τώρα ἐπανερμηνεύουν τὸ Ἰσλὰμ ἐπὶ τῇ βάσει τῶν δυτικῶν ἀξιῶν. Γιὰ τοὺς ἀφωσιωμένους Μουσουλμάνους, πάντως, ὑπάρχουν μόνο δύο πιθανὲς καταστάσεις τὶς ὁποῖες νὰ βιώνουν: (1) νὰ πολεμοῦν τοὺς ἀπίστους καί (2) νὰ προσποιοῦνται τοὺς φιλειρηνικοὺς καθὼς προετοιμάζονται νὰ πολεμήσουν τοὺς ἀπίστους. Οὕτως ἢ ἄλλως, ὁ στόχος παραμένει πάντοτε ἡ κατάκτηση τοῦ κόσμου στὸ ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ.

Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται στήν πατρίδα μας ἡ ἐξάπλωση τοῦ φαινομένου τῆς Γιόγκα, γιά τήν ὁποία ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ἐπανειλημμένως τοποθετηθεῖ.
Ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας, προκειμένου νά ἐνημερώσει τούς χριστιανούς της ὅτι ἡ γιόγκα δέν συμβιβάζεται μέ τή χριστιανική μας πίστη, ἐξέδωσε τετράπτυχο φυλλάδιο μέ τίτλο «Τί πρέπει νά γνωρίζουμε οἱ χριστιανοί γιά τή Γιόγκα».
                                                                              *
Τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται σέ κράτη τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μεταξύ τῶν ὁποίων καί στό δικό μας, ἡ διείσδυση τῶν λεγομένων «ἀνατολικῶν θρησκειῶν». Τῶν θρησκειῶν ἐκείνων πού προέρχονται ἀπό χῶρες τῆς νοτιοανατολικῆς Ἀσίας, ὅπως ὁ Ἰνδουισμός, ὁ Βουδισμός, ὁ Ταοϊσμός καί ὁ Κομφουκιανισμός.
Στίς δυτικές κοινωνίες, ὅμως, δέν μεταφέρονται μέ τήν αὐθεντική τους μορφή. Δηλαδή, ὡς ἄλλες θρησκεῖες οὐσιαστικά ξένες καί ἀσυμβίβαστες μέ τόν Χριστιανισμό. Ἀπεναντίας, παρουσιάζονται μέ ποικίλα προσωπεῖα προκειμένου νά παγιδεύσουν τούς ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ γιόγκα. Πίσω ἀπό τό προσωπεῖο μιᾶς δήθεν ἀθώας καί εὐεργετικῆς μεθόδου χαλάρωσης τοῦ ἀνθρώπου, κρύβεται ἕνα ξεχωριστό θρησκευτικό σύστημα ἰνδουιστικῆς προέλευσης.
                                                                          * * *
Ἡ λέξη «γιόγκα» εἶναι ἀπό τούς πιό πολυσήμαντους ὅρους τοῦ ἰνδικοῦ λεξιλογίου. Σημαίνει ζεύξη, ἕνωση, σύνδεση, ἄσκηση. Μέ τόν ὅρο «Γιόγκα» νοοῦνται σωματικές, πνευματικές καί νοητικές πρακτικές, πού προέρχονται ἀπό τήν ἀρχαία Ἰνδία. Ἐπιδίωξη αὐτῶν τῶν πρακτικῶν, σύμφωνα μέ τούς ὑποστηρικτές της, εἶναι ἡ ἐπίτευξη μιᾶς μόνιμης εἰρήνης τοῦ νοῦ. Ἐπίσης, ἡ γιόγκα ἐπιδιώκει μέσω τοῦ διαλογισμοῦ τήν ἕνωση τῆς ψυχῆς μέ τόν θεό. Τόν θεό, βέβαια, ὅπως τόν ἀντιλαμβάνεται ἡ ἰνδουιστική θρησκεία. Γιόγκα εἶναι ἡ ζεύξη μέ τό ἄπειρο, μέ τό ἀπόλυτο, μέ τό αἰώνιο ἐγώ.
Ἡ γιόγκα σήμερα προπαγανδίζεται μέ κάθε τρόπο. Ἀπό τό διαδίκτυο, τά μέσα ἐνημέρωσης, διάφορα ἔντυπα, ὀργανώσεις, σχολές. Εἶναι γεγονός πώς τά τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται στήν πατρίδα μας μία συνεχής αὔξηση διαφόρων κέντρων τῆς γιόγκα. Οἱ γνώσεις ὅμως γι᾽ αὐτή εἶναι γενικές καί συγκεχυμένες. Ὅλοι τήν παρουσιάζουν ὡς ἕνα τρόπο γυμναστικῆς. Ὡς πρακτική χαλάρωσης καί εὐεξίας.
Πράγματι, πολλά γυμναστήρια, ἰνστιτούτα ὀμορφιᾶς, σχολές χοροῦ ἀκόμα καί Δῆμοι καί πολιτιστικά σωματεῖα, ἔχουν συμπεριλάβει στά προγράμματά τους τή μέθοδο τῆς γιόγκα, ἀγνοώντας σέ ἀρκετές περιπτώσεις τί πραγματικά εἶναι. Τό λυπηρό εἶναι πώς οἱ τεχνικές αὐτές, ὡς μέθοδοι γυμναστικῶν ἀσκήσεων, φιλοδοξοῦν νά εἰσχωρήσουν ἀκόμα καί στά σχολεῖα τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης.
                                                                            * * *
Οἱ ὑποστηρικτές τῶν γυμναστικῶν αὐτῶν μεθόδων, γιά νά τίς κάνουν εὐκολότερα ἀποδεκτές ἀπό τόν μέσο Ἕλληνα πολίτη, τίς ἀποχρωματίζουν θρησκευτικά. Βεβαιώνουν ὅτι ἡ γιόγκα οὔτε εἶχε οὔτε ἔχει ἰνδουιστικό χαρακτήρα. Λένε πώς εἶναι «ἐπιστήμη», «ψυχοσωματική ἄσκηση», «πνευματική ἐπίγνωση».
Γενικά ἡ γιόγκα διαφημίζεται καί προβάλλεται:
-Ὡς εἶδος γυμναστικῆς μέ πολλαπλά σωματικά ὀφέλη.
-Ὡς πρακτική ἐντελῶς ἀκίνδυνη γιά τόν ἄνθρωπο.
-Ὡς μέθοδος πού δέν ἔχει καμία σχέση μέ τή θρησκεία τοῦ Ἰνδουισμοῦ. Τό τελευταῖο σημαίνει, πώς στό σύστημα τῆς γιόγκα μπορεῖ νά συμμετέχει ὁποιοσδήποτε, ἀκόμα καί ἕνας συνειδητός ὀρθόδοξος Χριστιανός.
Ἰσχύει, ὅμως, ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι μόνο γυμναστική; Ὅτι τά ἀποτελέσματά της εἶναι ἡ ψυχοσωματική εὐεξία, ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τό στρές, ἡ ἐνδυνάμωση τοῦ ἀνοσοποιητικοῦ συστήματος, ἡ βελτίωση τῆς κυκλοφορίας τοῦ αἵματος καί πολλά ἄλλα; Ὄχι!
                                                                            * * *
Ἡ Γιόγκα, ὅσο καί ἄν κάποιοι δέν θέλουν νά τό ὁμολογήσουν, ἔχει ξεκάθαρα θρησκευτικό χαρακτήρα. Ὁ προσανατολισμός τῆς ἰνδικῆς αὐτῆς τεχνικῆς ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι θρησκευτικός.
Προϋποθέτει πίστη σέ ξένες θεότητες. Ὁ ὅρος γιόγκα συνδέεται, σύμφωνα μέ τήν ἰνδουιστική θρησκεία, μέ τόν Βράχμα. Ὁ Βράχμα εἶναι μία ἀπρόσωπη θεϊκή οὐσία πού βρίσκεται παντοῦ καί εἶναι κρυμμένη σέ ὅλα. Ἡ φιλοσοφία τῆς γιόγκα διδάσκει πώς ὅλα εἶναι θεός (πανθεϊσμός), ἀκόμα καί ὁ ἄνθρωπος. Τό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἄγνοια, ἀπό τήν ὁποία θά λυτρωθεῖ ὅταν φτάσει, μετά ἀπό ἔντονη ἀτομική προσπάθεια, στήν αὐτοφώτιση.
Ὑπόσχεται τήν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου. Μιά αὐτοθέωση πού βασίζεται πάνω στήν καταστροφική ἁμαρτία τοῦ ἐγωισμοῦ. Κάθε ἄλλο παρά τυχαῖο εἶναι ὅτι οἱ πρακτικές τῆς γιόγκα ἔχουν ὡς πρῶτο συνθετικό τους τό «αὐτό-»: «αὐτενέργεια», «αὐτολύτρωση», «αὐτοπραγμάτωση», κ.λπ.
Χρησιμοποιεῖ ἱερά ἰνδικά κείμενα, ὅπως τίς Βέδες, τίς Οὐπανισάδες, τίς Πουράνες κ.ἄ. Ὁ «δάσκαλος»-γκουροῦ, μέ τή βοήθεια τῶν κειμένων αὐτῶν, ἐπιδιώκει νά μυήσει ἐκείνους πού ἀσχολοῦνται μέ τή γιόγκα στό νά βιώσουν τίς θεωρίες γιά τόν νόμο τοῦ κάρμα. Τό κάρμα καθορίζει τόν κύκλο τῶν μετενσαρκώσεων. Ὁ τελικός στόχος εἶναι ἡ λύτρωση ἀπό τόν συνεχῆ αὐτό κύκλο. Ἡ λύτρωση αὐτή πραγματοποιεῖται μέ τήν ἐκμηδένιση τοῦ προσώπου καί τή σύνδεσή του μέ τό Ἀπόλυτο.
                                                                                   * * *
Κατόπιν αὐτῶν, ἀντιλαμβανόμαστε πώς ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα θρησκευτικό σύστημα μέ δική του θεολογία, ἀνθρωπολογία καί κοσμοθεωρία. Ἔχει, δηλαδή, αὐτόνομη διδασκαλία γιά τά βασικά ἐρωτήματα τῆς ζωῆς, τί εἶναι ὁ θεός, τί εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τί εἶναι ὁ κόσμος. Διδασκαλία, ὅμως, ἀντίθετη μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη.
Στή χριστιανική πίστη ὁ Θεός εἶναι συγκεκριμένη Ὕπαρξη. Εἶναι Ἕνας καί Τριαδικός. Ἔχει μία οὐσία (φύση) καί τρία Πρόσωπα. Τά τρία Πρόσωπα εἶναι ὁ Πατέρας, ὁ Υἱός καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἔχουν τήν ἴδια δύναμη καί κοινή θεία οὐσία. Ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος καί ἡ δημιουργία Του κτιστή. Ὁ Δημιουργός διακρίνεται σαφῶς ἀπό ὅλα τά δημιουργήματα. Κορυφαῖο δημιούργημα τῆς ἀγάπης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος.
Ὁ ἄνθρωπος, διαγράφοντας μία εὐθύγραμμη πορεία σέ αὐτόν ἐδῶ τόν κόσμο, ἀγωνίζεται μέ τίς μεθόδους τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί ἀσκήσεως νά λυτρωθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔτσι θά «μοιάσει» μέ τό ἀρχέτυπο πρότυπό του πού εἶναι ὁ Θεός. Ὁ Θεός ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἀγώνας αὐτός τῆς ἀσκήσεως ὁδηγεῖ στήν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, τή θέωση, πού δέν εἶναι ἐπιβράβευση τῆς ἀτομικῆς του προσπάθειας, ἀλλά δῶρο τοῦ Θεοῦ. Θέωση δέν σημαίνει ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά διατήρηση ὅλων τῶν προσωπικῶν γνωρισμάτων, ψυχικῶν καί σωματικῶν.
                                                                                    * * *
Νομοθέτης τῆς ἀσκήσεως στόν Χριστιανισμό εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας Χριστός. Μορφές πρακτικῆς χριστιανικῆς ἀσκήσεως δέν εἶναι ἡ γυμναστική, ἡ ρύθμιση τῆς ἀναπνοῆς καί ὁ ἔλεγχος τοῦ σώματος. Εἶναι ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, οἱ μετάνοιες. Καί ὄχι μόνο. Εἶναι ἡ ἐκρίζωση τοῦ «ἰδίου θελήματος», ἡ συντριβή τοῦ ἐγωισμοῦ, ἡ ταπείνωση, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον.
Εἶναι ἀκόμη ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ἐμπροϋπόθετη συμμετοχή στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί κυρίως σέ ἐκείνα τῆς Ἐξομολόγησης καί τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ὅλα αὐτά ὑπό τήν καθοδήγηση, ὄχι κάποιου «δασκάλου»-γκουροῦ, ἀλλά τοῦ ἱερέως-Πνευματικοῦ.
Ἀπό ὅσα ἀναφέρθηκαν γίνεται φανερό ὅτι ἡ γιόγκα δέν συμβιβάζεται μέ τήν Ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη μας.
Ἡ Ἱερά Σύνοδος ὑπενθυμίζει στό χριστεπώνυμο πλήρωμα ὅτι ἡ «Γιόγκα» ἀποτελεῖ θεμελιῶδες κεφάλαιο τῆς θρησκείας τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, διαθέτει ποικιλομορφία σχολῶν, κλάδων, ἐφαρμογῶν καί τάσεων καί δέν ἀποτελεῖ «εἶδος γυμναστικῆς». Ὡς ἐκ τούτου ἐπισημαίνει γιά μία ἀκόμη φορά ὅτι ἡ «Γιόγκα» τυγχάνει ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας καί δέν ἔχει καμμία θέση στή ζωή τῶν Χριστιανῶν.
Χριστιανισμός καί Γιόγκα εἶναι δύο ἐντελῶς διαφορετικοί δρόμοι. Μεταξύ τους ὑπάρχουν μόνο διαφορές καί καμία ὁμοιότητα. Ὅσοι ὑποστηρίζουν τό ἀντίθετο πλανῶνται ἤ σκόπιμα παραπλανοῦν.
Ἐκεῖνος πού θέλει, ὄχι μόνο νά ὀνομάζεται ἀλλά καί νά εἶναι Χριστιανός, εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά ἀσχολεῖται μέ τή γιόγκα, ἀκόμα καί στήν πιό «ἀθώα» της ἐκδοχή. Μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία, τήν κιβωτό τῆς σωτηρίας, μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή ζωή, λατρεύοντας τόν Τριαδικό Θεό καί επιδιώκοντας μέ τόν πνευματικό του ἀγώνα τήν ἕνωση μαζί Του.

"Ο Γέροντας είλκυε τις ψυχές κοντά του"

Αυτό, που ίσως ένας δε θα μπορούσε εύκολα να υποθέσει, είναι το πηγαίο χιούμορ, που είχε ο Γέρων Πορφύριος.

Ήταν κάτι που έσπαζε και το τελευταίο κομμάτι πάγου που μπορεί να υπήρχε στη σχέση, αλλά που, κυρίως, ήταν ένα σπουδαίο μέσον, για να σε βγάλει από την κατήφεια και τη μελαγχολία.

Η ευθυμία, η ιλαρότητα και η καλοσύνη του είλκυαν κοντά του τις ψυχές.

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.347)

" Έκλαιε απελπισμένη όλο το βράδυ "
Αντιμετώπιζε η Θ.Σ. μιά φορά ένα σοβαρό πρόβλημα, για το οποίο συνεχώς και για καιρό μιλούσε με το Γέροντα Πορφύριο. Εκείνος πάντοτε την καθησύχαζε και την διαβεβαίωνε ότι, τελικά, το πρόβλημά της θα είχε αίσια λύση - αυτή, που επιθυμούσε η ίδια - ενώ τα γεγονότα έδειχναν, ακριβώς το αντίθετο.
Η Θ.Σ., όμως έβλεπε ότι, όσο περνούσε ο καιρός, τα πράγματα χειροτέρευαν, αντί να βελτιώνονται. Κι ένα βράδυ, όταν πλέον πληροφορήθηκε ότι τις επόμενες ημέρες θα συνέβαινε αυτό ακριβώς που φοβόταν, ενώ ο Γέρων Πορφύριος δε σταματούσε να τη διαβεβαιώνει ότι δε θα συνέβαινε, ένιωσε τόση δυστυχία και τόση απελπισία, που πέρασε όλο το βράδυ κλαίγοντας και φωνάζοντας : " Παππού, παππού. Γιατί παππού ; Εσύ δε μου έλεγες ότι όλα θα πήγαιναν καλά ; Και τώρα, παππού, εγώ τί κάνω " ; Αυτά έλεγε και έκλαιγε όλο το βράδυ. Μόλις ξημέρωσε, κτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού της και, κατάπληκτη, ακούει τη φωνή του Γέροντος Πορφυρίου : " Έλα, παιδί μου, τί κάνεις έτσι ; Όλο το βράδυ μου φώναζες και δε μ' άφησες να ησυχάσω. Γιατί κάνεις έτσι ; Αφού σου είπα ότι όλα θα πάνε καλά ".
Η Θ.Σ. έμεινε εμβρόντητη. Πώς γνώριζε ο Γέρων Πορφύριος ότι όλο το βράδυ τον φώναζε ; Και πώς συνέχιζε να επιμένει ότι όλα θα πήγαιναν καλά ;
Ο Θεός τον είχε, φυσικά, βοηθήσει και σ' αυτή την περίπτωση να προΐδει σωστά. Το πρόβλημα της Θ.Σ. λύθηκε μέσα σε λίγες ημέρες κι όλα έγιναν όπως τα είχε προείπει ο Γέρων Πορφύριος.
[Ί 274]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.353)

" Μέσα στην εργασία των εντολών του Χριστού θα δεις ότι όλα τα προβλήματά σου λύθηκαν από μόνα τους "
Μου έλεγε μια μέρα : " Έρχονται σε μένα άνθρωποι και βλέπω την ψυχή τους να είναι ερείπιο. Εκείνοι όμως δεν συναισθάνονται την κατάστασή τους και γι' αυτό που ζητούνε άλλα πράγματα, μου λένε άλλα προβλήματά τους, χωρίς να γνωρίζουν το μεγάλο πρόβλημά τους. Εγώ τους μιλώ γι' αυτό, εκείνοι όμως δε με καταλαβαίνουν, δε δίνουν προσοχή σ' αυτά που τους λέω, γιατί το μυαλό τους είναι κολλημένο εκεί, στα προβλήματά τους, στα θελήματά τους. Τότε, για να μη φύγουν χωρίς να ωφεληθούν, μερικές φορές αναγκάζομαι, με το χάρισμα που μου έδωσε ο Θεός να τους φανερώσω μυστικά για τον εαυτό τους, για τους συγγενείς τους, για το χωριό τους και άλλα τέτοια πράγματα, για να θαυμάσουν και έτσι να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους, ώστε να δώσουν προσοχή σ' αυτά, που θέλω να τους πώ για τον ψυχικό τους συμφέρον ".
Άλλοι πρόσεχαν πολύ τα λόγια του Γέροντα, άλλοι λίγο κι άλλοι καθόλου, ο καθένας ανάλογα με την πνευματική του ετοιμότητα. Όσοι αντιλαμβάνονταν εγκαίρως το συμφέρον τους, άνοιγαν τ' αυτιά τους κι έκλειναν το στόμα τους, πρόσεχαν πάρα πολύ τα λόγια του κι έφευγαν από το κελί του ενθουσιασμένοι, ευχαριστώντας το Γέροντα και δοξολογώντας το Θεό, διότι πήγαιναν ζητώντας δέκα δώρα και επέστρεφαν παίρνοντας χίλια. Ο Γέροντας, με τη χαρακτηριστική απλότητα και αμεσότητα του λόγου του, συνήθιζε να συμβουλεύει τον επισκέπτη : " Μη στεναχωριέσαι με τα προβλήματά σου, που μου είπες, μην κλείνεσαι σ' αυτά, μην κάνεις διαρκώς κύκλους γύρω απ' αυτά. Ελευθερώσου απ' αυτά και τράβα μπροστά, δίνοντας όλη την προσοχή σου και την εργασία σου, πώς να γίνεις άξιος της αγάπης του Χριστού, γνωρίζοντας και τηρώντας τις εντολές Του. Μέσα σ' αυτή την εργασία των εντολών του Χριστού θα δείς, ότι όλα τα προβλήματά σου λύθηκαν από μόνα τους και ότι μπήκες μέσα στον παράδεισο της άκτιστης Εκκλησίας του Χριστού, που αρχίζει απ' εδώ ".
[Γ 372-4]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.351-352)

Ένας γέροντας αναχωρητής είχε σε γειτονικό χωριό κάποιο διακονητή, που τον εξυπηρετούσε στις προμήθειες του από τον κόσμο. Μια φορά όμως, έτυχε ο διακονητής αυτός ν’ αργήση να έρθη και έτσι τελείωσαν όλες οι προμήθειες του γέροντα. Θλίψη τον κατέλαβε, που δεν είχε πλέον τα απαραίτητα ούτε για το εργόχειρο ούτε για τη διατροφή. Λέει λοιπόν στον υποτακτικό του:
-Θέλεις να πας ως το χωριό, για να ειδοποιήσης το διακονητή;
-Θα κάνω όπως μου πης, γέροντα, απαντά εκείνος, πνίγοντας τους φόβους του για τους πειρασμούς που θα αντιμετώπιζε εκεί.
Ωστόσο, το ανέβαλε για λίγο ακόμη ο αναχωρητής, μην τολμώντας να στείλη τον μαθητή του στο χωριό. Καθώς όμως δεν φαινόταν να έρχεται ο διακονητής, ξαναλέει στον υποτακτικό του:
-Θέλεις να πας ως το χωριό;
Κι εκείνος αποκρίνεται κόβοντας ξανά το θέλημα του:
-Όπως θέλεις εσύ θα κάνω, γέροντα.
-Πήγαινε, τον προστάζει ο αναχωρητής. Πιστεύω πως ο Θεός των πατέρων μου θα σε σκεπάση και θα σε φυλάξη από κάθε πειρασμό.
Κι αφού προσευχήθηκε, τον έστειλε στο χωριό με την ευχή του.
Μόλις έφτασε στο χωριό ο υποτακτικός, ρώτησε να μάθη πού μένει ο διακονητής, και βρήκε το σπίτι του. Έτυχε όμως εκείνη την ώρα να λείπη από το σπίτι και ο ίδιος και όλοι οι δικοί του, έξω από το χωριό, για κάποιο μνημόσυνο. Έμεινε μόνο μια θυγατέρα του, που μόλις άκουσε το χτύπημα στη θύρα, πήγε και του άνοιξε. Και ενώ αυτός τη ρωτούσε πού βρισκόταν ο πατέρας της, εκείνη τον παρακαλούσε, και ύστερα τον τραβούσε, να μπη μέσα. Ο αδερφός αντιστεκόταν και δεν ήθελε. Μετά από κάποια σχετική πάλη, εκείνη τον έσυρε προς τα μέσα. Εκείνος τότε, βλέποντας τον εαυτό του να γλυστρά προς την αμαρτία, ενώ οι λογισμοί του τον περιέσφιγγαν, στέναξε και κραύγασε προς το Θεό:
-Κύριε, με τις ευχές του γέροντα μου, σώσε με!
Μόλις είπε αυτή την προσευχή, βρέθηκε ξαφνικά μακριά, στον δρόμο για το κελλί του. Έφτασε στο γέροντα του χωρίς την παραμικρή βλάβη.

( Έαρ της ερήμου)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.254-256)