Έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου με το ένα πόδι στο χωριό και το άλλο στην πόλη. Γνώρισα απλούς ανθρώπους του χωριού αμόρφωτους και ακαλλιέργητους.
Μεγαλώνοντας βρέθηκα με ανθρώπους μορφωμένους ..πολύ μορφωμένους.
Προχώρησα και βρέθηκα σε μια καλή δουλειά. Συνάντησα ανθρώπους που ασκούν εξουσία και προχώρησα ακόμη περισσότερο. Είχα διακρίσεις, εξελισσόμουν επαγγελματικά και αυτό νόμιζα ότι θα με κάνει καλύτερη.
Ήρθαν στη ζωή μου άνθρωποι δύσκολοι.. πολύ δύσκολοι που με πόνεσαν πολύ. Έτσι ο δρόμος της ζωής μου άρχισε να έχει «σκληρές ανηφοριές».
Ψυχολογική βία από τοξικούς ανθρώπους θα έλεγε κάποιος ψυχολόγος. Ναι ίσως..
Εμένα με λύτρωσε το πλούσιο αντιπαράδειγμα που μου πρόσφεραν.
Πως έγινε αυτό:
Μέσα από τη δυσκολία αναζήτησα τον Κύριο , και εκείνος ήρθε στη ζωή μου απροσδόκητα αληθινά και ΑΜΕΣΑ..
Προσπάθησα να αντιστρέψω το κακό. Να το μεταμορφώσω προς όφελος μου..
Και κάπως έτσι άρχισαν τα πιο ωραία μαθήματα τη ζωής μου. Συνέβη μέσα μου μια καλή αλλοίωση που μέρα με τη μέρα έκανε τη ζωή μου διαφορετική.
Το μάθημα της καλοσύνης το πήρα από την κακία.
Το μάθημα της επιείκειας από την επίκριση και την συνεχή κατάκριση.
Το μάθημα της απλότητας από τον στραγγαλισμό του νου μέσω πολύπλοκων και αδιέξοδων λογισμών.
Το μάθημα της σιωπής από την ακατάσχετη πολυλογία.
Το μάθημα της αγάπης από τις απειλές και τις κατηγορίες.
Το μάθημα της δικαιοσύνης από την αδικία.
Το μάθημα της ευγνωμοσύνης από την αχαριστία.
Το μάθημα της ευθύνης από την απόδοση ενοχών.
Όσο πιο ακραίο το μάθημα τόσο πιο μεγάλη η δική μου αλλοίωση.
Η εμπειρία κοστίζει, εμένα μου κόστισε πολύ, αλλά κέρδισα Χριστό, Ζωή, Φως , Αλήθεια.
Τι μεγάλο μάθημα, τι παιδαγωγία. Τι αληθινή λύτρωση.
Πολλά ωραία ..επώδυνα μαθήματα μέσα από τη λυτρωτική δράση του αντιπαραδείγματος. από τους ευεργέτες της ζωής μου αυτούς τους φαινομενικά «τοξικούς» ανθρώπους που ο Κύριος επέτρεψε να ζω μαζί και να μοιράζομαι. Το αντιπαράδειγμα που μου πρόσφεραν με οδήγησε στην εκκλησία και στο Χριστό.
Αυτό το εξαιρετικά «λίγο τους» έγινε για εμένα το πολύ που μεγάλωσε μέσα μου. Έγιναν τα μάτια με τα οποία αντίκρισα τον Κύριο.
Αναρωτήθηκα πόσο πολύ κακό κάνουν όλα αυτά όταν τα βίωνα και σκέφτηκα ότι ενδεχομένως τα είχα κάνει και εγώ κάποια στιγμή στο παρελθόν χωρίς να το αντιληφθώ.
Μήπως δεν είχα κατηγορήσει, αδικήσει, κατακρίνει; Πόσο πόνο μπορεί να είχα προκαλέσει με την αχαριστία μου τους κακούς λογισμούς μου. Ίσως σε μικρότερο βαθμό. Δεν μπορώ να το κρίνω.
Μήπως υπήρξα αλάθητη; ..δε νομίζω..
Σήμερα με καθαρό μυαλό δίπλα στο Χριστό σκέφτομαι το εξής:
Ο ληστής πριν μετανοήσει δυσκόλεψε του ανθρώπους που ζούσε μαζί. Η πόρνη πριν κλάψει για τις αμαρτίες της δεν ήταν και η πιο καλή συντροφιά.
Όμως κέρδισαν πλουσιοπάροχα τον Παράδεισο.
Ίσως είναι πιο κοντά στον Παράδεισο αυτοί οι «δύσκολοι» άνθρωποι από ότι εγώ.!!
Ίσως είναι Άγιοι και εγώ τους Αγίους στις εικόνες τους προσκυνώ..
Ίσως ο Χριστός έχει ένα τέτοιο σπουδαίο σχέδιο για τη δική μου ζωή, για τη δική τους ζωή, και οφείλω να το σεβαστώ!!
Δεν κατακρίνω κανέναν, δεν χαρακτηρίζω κανέναν εγωιστή ή τοξικό. Είναι ο εν δυνάμει Άγιος.
Υπομένω και περιμένω κάτι καλό μέσα από το σοφό Σχέδιο του Θεού.
Εύχομαι την μετάνοια όλων μας. Προσεύχομαι για αυτή. Έτσι ίσως καταφέρουμε να συναντήσουμε το ληστή και την πόρνη και άλλους μετανοημένους «τοξικούς» κατοίκους του Παράδεισου. (Η εξομολόγηση μιας ψυχής...)

Η εμφάνισις του φωτός 

Η δεύτερη θεωρία του φωτός που αξιώθηκε να δεχθή ο νεαρός τότε δόκιμος όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, σε ηλικία 28 ετών, συνέβη το 977 σ’ ένα κελλί της μονής του Στουδίου, στην Κωνσταντινούπολι.
Το βράδυ μιας κοπιαστικής ημέρας ο γέροντας του, όσιος Συμεών ο Ευλαβής, βλέποντας τον να μην τρώη και να μην πίνη τίποτε, του είπε:
- Γνώριζε, τέκνο μου, ότι ούτε με τη νηστεία ούτε με την αγρυπνία ούτε με την κακοπάθεια ούτε με καμμιά άλλη αρετή ευχαριστείται τόσο ο Θεός, όσο με την ταπεινή και απλοϊκή και καλοπροαίρετη ψυχή.
Ο υποτακτικός έπεσε με πολλή ταπείνωσι στα πόδια του και συντετριμμένος παρακάλεσε:
- Ευχήσου για μένα, άγιε του Θεού, για να βρω έλεος με τη μεσιτεία σου. Εγώ δεν έχω κανένα από τα καλά που είπες, παρά μόνο πλήθη αμαρτιών, τις οποίες και συ γνωρίζεις.
Συγκινημένος ο γέροντας τον διέταξε να σηκωθή από το έδαφος και να πάη να κοιμηθή λέγοντας μόνο το Τρισάγιο.
«Μόλις άρχισα το Τρισάγιο, περιγράφει ο όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος, θυμήθηκα τα λόγια του αγίου και άρχισα να δακρύζω και να νιώθω χαρά και ευφροσύνη. Και τότε ένα δυνατό φως έλαμψε και μ’ άφησε εκστατικό! Έχασα την αίσθησι του τόπου και του χρόνου. Λησμόνησα ποιος ήμουν. Όταν συνήλθα κατάλαβα ότι φώναζα το «Κύριε, ελέησον». Ποιός όμως στην κατάστασι αυτή κινούσε τη γλώσσα μου σε επίκλησι, δεν γνωρίζω. Ο Θεός το γνωρίζει. Δεν γνωρίζω ακόμη εάν με το σώμα είτε χωρίς το σώμα βρέθηκα σ’ αυτό το φως. Ο Θεός το γνωρίζει… Ένιωσα να ελευθερώνωμαι από το ψυχικό μου σκοτάδι και το γήινο φρόνημα, τη ραθυμία, τη νάρκωσι, τον κόπο και το βάρος του φθαρτού σώματος. Ένιωσα γλυκύτητα και πνευματική ηδονή που ξεπερνά κάθε απόλαυσι των αισθητών… Σε λίγο όμως άρχισε σιγά-σιγά να μετριάζεται το άπλετο εκείνο φως, κατά κάποιο τρόπο να περιορίζεται και να συστέλλεται και να σβήνη… Καθώς εγώ συνειδητοποιούσα την απομάκρυνσι του, άρχισα να κυριεύωμαι από μια θλίψι. Σφοδρή οδύνη άναψε σαν φωτιά στην καρδιά μου με την απώλεια της γλυκύτατης θέας του ακτίστου φωτός».

(Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 59-60)

1,12. «ευχαριστούντες τω Θεώ και πατρί τω ικανώσαντι ημάς εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί».

Σε όλο τον ευαγγελικό δρόμο της σωτηρίας, οι χριστιανοί αισθάνονται ζωντανά, αισθάνονται έντονα, ότι χωρίς την αδιάκοπη βοήθεια του Θεού, τίποτε δεν μπορούν να προσφέρουν για την σωτηρία τους.
Ο φιλάνθρωπος Θεός μας, ο ουράνιος Πατέρας μας, που ακατάπαυστα και στον υπέρτατο βαθμό προνοεί για μας, είναι Εκείνος ο οποίος μας έδωσε την ικανότητα, να γίνουμε μέτοχοι της κληρονομίας των αγίων, που είναι στην φωτεινή βασιλεία Του. (1, 12).
Γενικά, οι άγιες δυνάμεις, για την άγια ζωή, δίνονται από την Τριαδική Θεότητα: «εκ του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι». Για την καθολική ζωή «συν πάσι τοις αγίοις» (Έφ. 3, 18) δίδεται σε μας η ικανότητα «εις την μερίδα του κλήρου των αγίων εν τω φωτί» (1, 12).
Ο Θεός, ο οποίος είναι φως, αναπαύεται στους αγίους, διαμέσου της αγιότητάς του «ο Θεός φως έστι και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α' Ιω. 1, 5).
Η κληρονομία των αγίων είναι ακατάβλητη και αμάραντη, «κληρονομία άφθαρτος και αμίαντος και αμάραντος, τετηρημένη εν ουρανοίς» (Α' Πέτρ. 1, 4), γιατί απ’ όλες τις πλευρές είναι οχυρωμένη με το απρόσιτο φως του Θεού, στο οποίο τίποτε το θανατηφόρο και καταστροφικό δεν μπορεί να προσεγγίσει.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 28-29)

Η δικαιοσύνη του Πιλάτου 

Περί ποιας δικαιοσύνης μιλάς; Δεν μας χρεώνει ο Θεός κάθε μέρα πιο λίγα απ’ όσα εμείς μπορούμε να πληρώσουμε; Κι όμως, ο Θεός δεν παραπονιέται για το ότι δεν τα επιστρέφουμε.
Περί ποιων νόμων μιλάς; Όποιος δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει κι εκείνο το ελάχιστο των καθηκόντων, που απ’ αυτόν ζητούν οι νόμοι, δεν μπορεί να ονομαστεί ούτε καν πολίτης, ακόμα λιγότερο ήρωας, πόσο μάλλον ελάχιστα άγιος.
Η συμμορία των Ιεροσολύμων, με ηγέτη τον Πιλάτο, δεν θα απολογηθεί για τη μη εκπλήρωση των κρατικών νόμων, αλλά θα απολογηθεί για τη σταύρωση του Θεού.
Όταν ο άνθρωπος εκπληρώσει όλους τους νόμους, τότε μπορεί να πει: Έφθασα το ζώο. Αφού το ζώο ακριβέστατα ζει κατά τον ορισμένο του νόμο. Όποιος δεν έφθασε το ζώο, πώς θα φθάσει τον Θεό;

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σ. 46-47)

Χριστός Ανέστη! Αν αυτές οι δύο λέξεις είναι απλά ένα ‘έθιμο’, τότε δεν αλλάζει τίποτα. Αν όμως είναι ομολογία και βίωμα, τότε αλλάζουν τα πάντα. Αλλάζει όλη η ζωή μας εκ βαθέων! Κυρίως αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός Ανέστη για μας προσωπικά. Αν ήμουν μόνο εγώ σ’ αυτόν τον κόσμο, θανατωμένος από την αμαρτία, ο Κύριος μου και Θεός μου θα γινόταν πάλι άνθρωπος για μένα, θα πάθαινε για μένα – μέχρι σταυρικού θανάτου- και για μένα θα πατούσε το θάνατο. Για να ζήσω εγώ!
Αν αυτό δεν είναι Αγάπη, τότε τί είναι; Ο Θεός μου, ο Πλάστης μου, σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Τώρα δε μας χωρίζει τίποτα. Είμαστε αδέρφια… αδέρφια με το Χριστό! Για ποιο λόγο να θλίβομαι, να θυμώνω, να φοβάμαι, να απελπίζομαι; Ο Θεός είναι πατέρας μου! Πόρτες κλειστές για μένα δεν υπάρχουν, εκτός κι αν ο ίδιος τις κλείσω ανοίγοντας θεληματικά τις πόρτες της αμαρτίας. Τις πόρτες της χαράς και της σωτηρίας μού τις άνοιξε ο Χριστός. Κανείς δεν μπορεί να μου τις κλείσει. Τι όμορφο, τι ανείπωτη ευτυχία να ζεις με την προσωπική, ξεχωριστή Αγάπη του Χριστού για σένα. Όλους τους αγαπάει ο Χριστός… αυτό είναι αληθές.
Όταν νιώσεις όμως την Αγάπη Του για σένα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς σου, τότε Αυτός γίνεται η Αλήθεια. Και όποτε ο αντίθετος συνταράσσει τον κόσμο και αυτοί που δεν αγαπούν το Χριστό Τον αμφισβητούν, Τον φτύνουν και Τον διώχνουν, χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους… ενώ εσύ που ζεις για το Χριστό, δεν κλονίζεσαι. Κι αν στραβοπατάς, κι αν πέφτεις, ακούς τη φωνή Του « Έλα, μπες μέσα στο χώρο σου και κλείσε τις θύρες σου από πίσω σου. Κρύψου για λίγο καιρό μέχρι να περάσει η οργή» ( Ησαΐας 26,20).
Όλες οι ψυχές ζουν με έναν πόθο… να προσκολληθούν σ’ Αυτόν που τις δημιούργησε, στον Τριαδικό Θεό μας. Πολλές ψυχές όμως χάνουν το δρόμο τους και προσκολλώνται στην αμαρτία, στην απιστία και στην πλάνη. Άλλες προτιμούν να προσκολληθούν στους δυνατούς του κόσμου τούτου. Σε ανθρώπους που έχουν εφήμερη δύναμη, εφήμερη δόξα, εφήμερη ζωή. Ο καρπός αυτής της προσκόλλησης; Έπαρση, αλαζονεία, εγωκεντρισμός… απώλεια. Τι κρίμα να χάνουμε την ευκαιρία να ζούμε κάθε μέρα την Ανάσταση, προσκολλημένοι στο Σωτήρα μας Χριστό! Τι κρίμα γι’ αυτούς που δεν προτιμάνε την αιώνια και ατελεύτητη δόξα της σχέσης με το Χριστό! Ο Χριστός μας προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του: « Πατέρα συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τί κάνουν’». Για όσους από μας, στην εποχή του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζουμε να Τον σταυρώνουμε θα μπορούσε να πει κάποιος: « Χριστέ μου συγχώρεσε τους, δεν ξέρουν τι χάνουν!»(Κ.Δ.Κ)

μηχανές του
Ο εχθρός δεν μας πολεμάει απλά και φανερά, αλλά με τεχνάσματα. Τι σημαίνει «μεθοδεία»; Σημαίνει, το να χρησιμοποιή κανείς πονηρία, για να παραπλανήση και με δόλιες επινοήσεις να εξαπατήση κάποιον. Αυτό γίνεται και στις τέχνες, και με λόγια και με έργα. Αυτό συμβαίνει και στα αγωνίσματα, μ’ αυτούς που θέλουν να μας παγιδεύσουν.
Ε.Π.Ε. 21.282
πειράζων
Ο Διάβολος πειράζει. Αν δη κάτι το ασθενές, επιχειρεί. Αν δη κάτι το ισχυρό, απομακρύνεται.
Ε.Π.Ε. 22,432
πολεμεί περισσότερο τους κήρυκες
Ο διάβολος με μεγαλύτερη ορμή πολεμεί τους εργάτες του Θεού.
Ε.Π.Ε. 23,80
χορεύει
Το παράξενο είναι, ότι πολλοί δεν σταματούν να παίζουν και να γελούν ακόμα και κατά την ώρα της προσευχής (μέσα στο ναό). Παντού χορεύει ο Διάβολος. Όλους τους επηρεάζει. Όλους τους εξουσιάζει. Ο Χριστός ατιμάζεται, περιφρονείται. Πουθενά δεν υπάρχει εκκλησία!
Ε.Π.Ε. 24,578
χαίρεται και χορεύει
Καυχάται τώρα ο διάβολος, υπερηφανεύεται και χοροπηδά. Καταντροπιασμένοι και κατηφείς είναι όλοι οι άγγελοι, που είναι εμπιστευμένοι από το Θεό για μας. Κανένας δεν μετανοεί. Όλα σε μας χαμένα πήγαν. Κι εμείς θεωρούμαστε με τα όσα περί πίστεως λέμε, ότι φλυαρούμε.
Ε.Π.Ε. 25,148
εξωθεί και εμποδίζει
Δυο κακά κάνει ο διάβολος: Και στην αμαρτία μας σέρνει, και για τη μετάνοια μας εμποδίζει.
Ε.Π.Ε. 30,294
τιμωρία του νοητού όφεως
Αν το αισθητό φίδι (στην Εδέμ) το τιμώρησε όπως ξέρουμε, με ποια τιμωρία θα τιμωρήση το νοητό φίδι; Αν με κάποια καταδίκη τιμώρησε το όργανο του κακού, είναι ολοφάνερο, ότι περιμένει πολύ χειρότερη τιμωρία αυτόν που είναι ο εμπνευστής του κακού.
Ε.Π.Ε. 30,388

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 34-35)

1181. ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΑΓΙΟΣ. 

Μια μεγάλη διάνοια, η μεγαλύτερη ίσως που γνώρισε ο κόσμος, ένας άνθρωπος, που πέρασε όλα τα νιάτα του μες την αταξία και γεύθηκε όλες τις ηδονές, και πέρασε απ΄όλα τα στάδια της αμφιβολίας και της πλάνης, ο Αυγουστίνος, νικημένος από την χάρη, μεταστράφηκε και έφθασε σε υπέροχο βαθμό τελειότητος.  Μια μέρα – διηγείται ο ίδιος– ωθούμενος από την χάρη και συγκρατούμενος από τις κακές του έξεις, έβλεπε νέους και νέες, που ξεχώριζαν για τον αγνό των βίο και παρά το ζεστό αίμα, που έτρεχε στις φλέβες του, και παρά τις βαθιές ριζωμένες συνήθειες αναφωνεί:  «Ότι κατόρθωσαν εκείνοι και εκείναι, γιατί να μη το κατορθώσω και εγώ;».  Και με αυτή την σκέψη έγινε ένας μεγάλος άγιος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 540)

1195. ΚΕΡΔΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΤΑ ΣΟΥ.  Μια μέρα, ένας βασιλιάς συνάντησε ένα φτωχό βοσκό και τον ρώτησε:
- Πόσο κερδίζεις φυλάγοντας τα πρόβατά σου;
- Κερδίζω ότι και η Μεγαλειότητα σου.
- Πως είναι δυνατό συ απλός βοσκός να κερδίζεις το ίδιο, όπως ένας βασιλιάς;
Ο βοσκός πρόσθεσε:
- Μεγαλειότατε, φυλάγοντας τα πρόβατά μου, θα κερδίσω τον Ουρανό ή την Κόλαση, και η μεγαλειότητα σου δεν μπορεί να κερδίσει περισσότερο.

1198. ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.  Κατηχητής, θέλοντας να δείξει στα παιδιά ότι στον Παράδεισο όλοι οι Μακάριοι θα είναι τέλεια ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν ο καθένας απολαμβάνει διαφορετική δόξα, πήρε δύο διαφορετικά ποτήρια διαφόρου μεγέθους και αφού τα γέμισε ως επάνω, ρώτησε τα παιδιά:  «Ποιο ποτήρι είναι πιο γεμάτο;» «Κανένα», απάντησαν τα παιδιά, «και τα δύο είναι γεμάτα».  «Έτσι, συνεπέρανε και ο Κατηχητής, και στον Παράδεισο ο καθένας θα έχει τόση δόξα όση θα είναι η χωρητικότης των καλών του έργων».

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 542-543)

125. Αν οι Φύλακες Άγγελοι δεν μας προστάτευαν από τις επιθέσεις των δαιμόνων, πόσο συχνά θα πέφταμε από μία αμαρτία στην άλλη! Οι Φύλακες Άγγελοι είναι οι οδηγοί μας στο αγαθό, οι δορυφόροι που προστατεύουν την ψυχή και το σώμα μας. Και μένουν πάντοτε μαζί μας, εφ’ όσον δεν τους αναγκάζουμε να απομακρυνθούν με τη σαρκολατρία, την υπερηφάνεια, την ολιγοπιστία και άλλα βδελυρά αμαρτήματα. Μας περισκεπάζουν με τα φτερά της αΰλου δόξης τους και αυτό το νοιώθουμε, έστω και αν δεν τους βλέπουμε. Τους καλούς μας λογισμούς, τις καλές μας κλίσεις, τα καλά μας λόγια και έργα, αυτοί τα υποκινούν όλα.

126. Η μετάνοια πρέπει να είναι ειλικρινής, αδέσμευτος, ανεπηρέαστος και αβίαστος από εξωτερικούς παράγοντας. Ανήκει στην ίδια την καρδιά μας. Δικό της έργο είναι. Είναι «εκ του περισσεύματος της καρδίας» (Ματθ. ιβ’ 34). «Εκχέω την ψυχήν μου ενώπιον Κυρίου», είπε η Άννα, η μητέρα του Σαμουήλ (Α’ Βασ. Α’ 15). Η προσευχή της μετανοίας πρέπει να είναι ένα ξεχείλισμα της καρδιάς, ένα ξεχείλισμα της ψυχής, κάτι δηλαδή το όλως αυθόρμητο και πηγαίο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 72)

123. Η παντοδυναμία του Κυρίου αγκαλιάζει όλα τα κτίσματα, από τα υψηλότερα έως τα κατώτερα: τους Αγγέλους, τους ανθρώπους, τους ουρανούς και όσα είναι εκεί, τη γη και όσα είναι εκεί, τη θάλασσα και όσα είναι εκεί. Η παντοδυναμία του περιβάλλει κάθε τι γενικά και κάθε μέρος της κτίσεως. Και η καρδιά μας λοιπόν ας περιβάλλεται απ’ αυτή την παντοδυναμία, με όλους μας τους λογισμούς, όπως είναι γραμμένο: «Καρδία βασιλέως εν χειρί Θεού» (Β’ Κορ. γ’ 5). Αν η χάρις του Θεού παρατήση την καρδιά μου και τη διάνοιά μου, γίνομαι σαν τη σκόνη που την παίρνει ο άνεμος. Δεν έχω πλέον καμμία σταθερότητα στη ζωή μου, αλλά με άγει και με φέρει η κλίσις προς κάθε κακό. Η διάνοιά μου και η καρδιά μου χάνουν το φως και τη δύναμί τους.

124. Η Αγία Παρθένος Μαρία είναι πλέον φιλεύσπλαχνος βασίλισσα, ανάμεσα στους υιούς και τις θυγατέρες των ανθρώπων. Γιατί είναι Κόρη του Θεού και Πατρός, ο Οποίος είναι αγάπη. Μητέρα του Υιού και Λόγου, της αγάπης μας. Νύμφη εκλεκτή του Αγίου Πνεύματος, που είναι αγάπη ομοούσιος με τον Πατέρα και τον Λόγο. Πώς να μην προστρέχουμε λοιπόν σε τέτοια βασίλισσα, που είναι η πηγή του ελέους;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 71-72)