Προσευχή για συγκεκριμένες περιπτώσεις και για όλον τον κόσμο

-Γέροντα, στενοχωριέμαι, όταν τελειώνει η Ακολουθία και εγώ
από την νύστα δεν μπόρεσα να προσευχηθώ.
-Για να διώχνεις την νύστα, να σκέφτεσαι κάτι που να σου
κινεί το πνευματικό ενδιαφέρον.
-Υπάρχει, Γέροντα, μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τον πόνο του κόσμου;
-Ναι, αλλά αν σκέφτεσαι τον πόνο του κόσμου γενικά και αόριστα,
αυτό δεν βοηθάει. Να σκέφτεσαι συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων
οι όποιοι έχουν μεγάλη ανάγκη, ώστε να πονάς, και έτσι να γίνεται
καρδιακή η προσευχή σου. Πιάσε μία περίπτωση για την οποία πονάς
περισσότερο και υστέρα πήγαινε και σε άλλες περιπτώσεις. [...}
Γιατί, άλλο είναι να μαθαίνει κάνεις ότι έχει εκτροχιασθεί
μια αμαξοστοιχία και άλλο να βλέπει μπροστά του εκτροχιασμένη
μια ολόκληρη αμαξοστοιχία, και να έχει κι ένα σωρό θύματα.
Όταν προσεύχεσαι για ένα συγκεκριμένο θέμα το οποίο σε πονά,
βοηθιέσαι κι εσύ ο ίδιος, βοηθάς και τον πλησίον σου.
-Γέροντα, όταν χτυπά το καμπανάκι την ώρα της Προσκομιδής,
αναφέρω γενικές περιπτώσεις, λ.χ. χήρες, ορφανά, εγκαταλελειμμένους,
και όχι ονόματα. Είναι σωστό;
-Κι εγώ το ίδιο κάνω. Να εύχεσαι όμως με πόνο. Και ο ιερέας δεν αρκεί
να βγάζει στην Προσκομιδή μερίδες και να διαβάζη τα ονόματα τυπικά,
αλλά πρέπει να παρακαλεί για τον καθέναν με πόνο, τότε θα δη θαύματα.{...}
-Είναι προτιμότερο, Γέροντα, να εύχεται κανείς για το ίδιο θέμα
πολλή ώρα η να πηγαίνη από το ένα θέμα στο άλλο, και να μπαίνη
με αυτόν τον τρόπο στον πόνο όλου του κόσμου;
-Γιατί να πιάση μόνον ένα θέμα; Να πιάνει πολλά θέματα, το ένα,
το άλλο, το άλλο, συνέχεια. Και μετά να σκέφτεται τον γενικό πόνο
του κόσμου και να προσεύχεται. Αυτό συγκινεί τον Θεό, γιατί έχει αρχοντιά.
-Γέροντα, τι να ζητάμε στην προσευχή μας για όλον τον κόσμο;
-Να ευχόμαστε για όλους «καλόν Παράδεισο».
Ο Χριστός θυσιάστηκε, για να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, και αυτοί π
ου είναι κοντά του και αυτοί που είναι μακριά του. Να παρακαλούμε
λοιπόν να γνωρίσουν όλοι τον Θεό, για να Τον αγαπήσουν, να Τον ευαρεστήσουν
και να σωθούν να πάνε στον Παράδεισο. Κάποιος έλεγε: «Θεέ μου, εγώ έζησα
τον Παράδεισο από ’δώ από την γη. Πήγαινέ με εμένα στην κόλαση και τον αδελφό
μου βάλ’ τον στον Παράδεισο». Αλλά και στην κόλαση αν πάη ένας τέτοιος άνθρωπος,
από την μεγάλη του αγάπη, η οποία θα μεταφερθεί και στην κόλαση, νομίζω ότι
εκείνο το μικρό κομματάκι της κολάσεως θα μεταβληθεί σε Παράδεισο, διότι,
όπου υπάρχει αγάπη, εκεί είναι ο Χριστός και όπου είναι ο Χριστός εκεί Παράδεισος.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος ς΄, Περί προσευχής, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου
"Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ.132-134)

ΥΠΟΜΝΗΜΑ -Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο-

Ερμηνεία πατερική & θεολογική του Ευαγγελίου του Λουκά
Το ερμηνευτικό Υπόμνημα του Π.Ν. Τρεμπέλα
μεταφρασμένο στη νεοελληνική γλώσσα

Μετάφραση αρχιμ. Νικόλαος Πουλάδας

Κεφάλαιο 15

Στίχ. 8-10. Η παραβολή της χαμένης δραχμής.
15.10 οὕτω, λέγω ὑμῖν, γίνεται χαρὰ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων(1)
τοῦ θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ(2) ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι(3).
10 Σας βεβαιώνω πως το ίδιο χαίρονται οι άγγελοι του Θεού για
τη μετάνοια ενός αμαρτωλού».
(1) Δηλαδή χαίρεται ο Θεός και βλέπουν
και συγχαίρονται μαζί του οι άγγελοι (δ).
Ή, και αλλιώς· όπως εκτιμούν το πράγμα οι άγγελοι·
όπως συναισθάνονται οι άγγελοι (g)·
η αγγελική εκτίμηση του γεγονότος είναι τελείως διαφορετική
από αυτήν των Φαρισαίων (p).
Η επιστροφή και μετάνοια των αμαρτωλών είναι χαρά των αγγέλων,
οι οποίοι γίνονται πνεύματα λειτουργικά για επιστροφή
και εξυπηρέτηση της σωτηρίας τους. Η σωτηρία του κόσμου,
την οποία υποσχόταν η στην Βηθλεέμ γέννηση του Σωτήρα,
προκάλεσε την χαρά των αγγέλων, οι οποίοι ανέπεμψαν τον ύμνο:
Δόξα εν υψίστοις Θεώ.
(2) «Όχι μόνο για πολλούς, αλλά και για έναν. Αυτό λοιπόν είναι απόδειξη
ότι ο Θεός πάρα πολύ διψάει την μετάνοια κάθε αμαρτωλού» (Ζ).
Μολονότι οι άγγελοι είναι πνεύματα αγνά και καθαρά, ενώ ο αμαρτωλός
μόλυνε τον εαυτό του μέσα στον βόρβορο της αμαρτίας και έτσι
κατέστησε τον εαυτό του ευτελή, πρόστυχο, σιχαμερό,
οι άγγελοι δεν αποστρέφουν το πρόσωπό τους από αυτόν,
αλλά με την μετάνοιά του δοξάζουν μεν τον Θεό για το έλεος
που δείχτηκε στον αμαρτωλό, σπεύδουν δε να έλθουν σε επικοινωνία με αυτόν,
για να τον βοηθήσουν να συνέλθει και εντός ολίγου να εξομοιωθεί
με αυτούς και να καταστεί ίσος με αυτούς.
(3) «Αν όμως οι ουράνιες δυνάμεις για έναν από τους σωσμένους γιορτάζουν,
ακολουθώντας τα ίχνη του θείου σκοπού για τα πάντα…
με πόση ευφροσύνη θα μπορούσε κάποιος να πει ότι γεμίζουν,
όταν όλη η γη έχει σωθεί και έχει κληθεί, μέσω της πίστης στο Χριστό,
στο να γνωρίσει την αλήθεια;» (Κ). Μυριάδες μυριάδων σε κάθε εποχή
ενισχύθηκαν και παρηγορήθηκαν με τις δύο αυτές παραβολές
και συνεχώς θα προστίθενται στον αριθμό τους και άλλοι πολλοί
στο μέλλον μέχρι συντελείας των αιώνων (ο).

Ο Άγιος Νεκτάριος, ο Αγιορείτης Γέροντας Νεκτάριος και η Παναγία. Ένα σύγχρονο θαύμα στον Άθωνα.

Διήγηση του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ροδοστόλου κ.κ. Χρυσοστόμου (από το βιβλίο του "Θεομητορικά και εξόδια στον Άθωνα", σελ. 12-17 - διασκευασμένο)

Τον μήνα Απρίλιο του έτους 1981, μετά από δεκαετείς εν κόσμω προσπάθειες για όσο το δυνατόν μοναχοπρεπέστερη διαβίωση, πεισθήκαμε (οι περί τον ιερομόναχο Κύριλλο) ότι τα δεδομένα και οι συναφείς συγκυρίες δεν μπορούσαν να συμβάλλουν σε αυτό που διακαώς ζητούσε η ψυχή μας. Γι΄αυτό αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε και να έλθουμε προς οριστική εγκαταβίωση στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας, στην ωραιότερη πατρίδα εκείνων που θέλουν να ζήσουν ως μοναχοί και να πεθάνουν οσιοπρεπώς.

Πριν καταλήξουμε οριστικά στο κελλί που βρισκόμεθα σήμερα (Αγ.Νικόλαος Μπυραζέρη) περιδιαβαίναμε και ερευνούσαμε τα οπουδήποτε έρημα κελλιά, για να δούμε πού και ποιο θα διαλέγαμε προς οριστική διαμονή.

Σε εκείνες τις προσπάθειες και τις ανά την ιερή χερσόνησο πορείες, βρεθήκαμε να περνάμε έξω από την καγκελόπορτα του Ιβηρίτικου κελλιού του Αγίου Ονουφρίου, το οποίο γειτονεύει με την Ιερά Μονή Φιλοθέου και είδαμε στον κήπο του ένα ηλικιωμένο μοναχό, κάθιδρο και εντελώς ατημέλητο, που με κινήσεις όμως που πρόδιδαν πολυχρόνια καλλιεργητική εμπειρία και μυική σιγουριά στο ανεβοκατέβασμα της μακροστύλιαρης δικέλλας, έσκαβε κατάβαθα και αναποδογύριζε τελείως το πολλά υποσχόμενο χώμα. Στις δε καταπράσινες απλωσιές της αντικρυνής πλευράς του κτήματος, δυο καλοθερμμένα μουλάρια, ξεσαμάρωτα κι αμολυτά, να καταχαίρονται τις ανοιξιάτικες γλυκοζεστασιές και ξένοιαστα να μασουλάνε τις ποικίλες χλωροτρυφεράδες.

Το παρουσιαστικό του, σε συνάρτηση με κάποιες επιφυλακτικότητες και προκαταλήψεις που κουβαλούσαμε από τον κόσμο, αυτομάτως μόρφωσε μέσα μας την γνώμη και την απόφαση να τον προσπεράσουμε όσο το δυνατό πιο βιαστικά και να συνεχίσουμε τάχα αδιάφοροι τον δρόμο.

Σταμάτησε όμως αμέσως εκείνος το σκάψιμο και το βολοκόπημα και ατενίζοντάς μας, πρότεινε να περάσουμε «μέσα, για ένα ποτήρι νερό».

Μας ξάφνιασε η πρότασις και ως δια μαγείας άλλαξε τους λογισμούς της επιφυλακτικότητας και της «συνέσεώς μας». Μας φάνηκε δε και τόσο φιλάδελφη και καλωσυνάτη η πρόσκλησίς του, ώστε καταλάβαμε ότι θα διαπράτταμε αγένεια αν αδιαφορούσαμε, προσποιούμενοι επί πλέον και τους …κωφούς. Παραμερίσαμε λοιπόν κάθε ενδοιασμό και αδίστακτα βηματίσαμε προς το κελλί του.

Προσκυνήσαμε κατά τα εθισμένα στο εκκλησάκι και ακολούθως απολαμβάναμε στο αρχονταρίκι του το «αγιορείτικο» κέρασμα και τον μεστό απλότητας και αγιωσύνης, όπως αποδείχθηκε λόγο του.

Τώρα που τον βλέπαμε από τόσο κοντά, διαπιστώναμε εντελώς διαφορετικά πράγματα από εκείνα που νομίσαμε στην αρχή και εκ του μακρόθεν. Το ύφος του πατρός Νεκταρίου - αυτό ήταν το όνομα του γέροντος - και η εκφορά του λόγου του, παρέπεμπαν σε χρόνους και γεροντάδες του Λαυσαικού και θύμιζαν σκηνικά και δεδομένα περιγραφών του Ευεργετινού….

Πώς μπορούσε να έχει τόση ηρεμία και ιλαρότητα το πρόσωπο ενός ορεσίβιου σκαφτιά και σκληροδίαιτου ξωμάχου; Και μιλούσε με τόση απλότητα και γαλήνη. Και παρουσίαζε μια εσωτερική καλλιέργεια και ευγένεια ψυχής, που καθόλου, μα καθόλου, δεν συμφωνούσε με το άξεστο και αγροίκο της κορμοστασιάς του και με το απαράδεκτο της ενδυμασίας και της υποδήσεώς του.
Μεταξύ των άλλων μας είπε: «Πατέρες, μου φαίνεστε καλλιεργημένοι και γραμματιζούμενοι. Εγώ δεν γνωρίζω γράμματα.
Γι΄αυτό θα σας διηγηθώ ένα θαύμα που έγινε σε μένα τον ανάξιο από τον Άγιο Νεκτάριο με εντολή της Παναγίας μας και εσείς σας παρακαλώ να το γράψετε στο περιοδικό που γράφουν όλα τα θαύματα του Αγίου και της Προστάτιδας του Τόπου μας.

«Κατά τον Φεβρουάριο που μας πέρασε (1981), είχα αρρωστήσει βαρειά. Ήμουν πολύ κρυωμένος και με μεγάλο πόνο στο στήθος. Και η καρδιά μου πονούσε συχνά και δυνατά, ώστε έφτασα στο σημείο να αναγκασθώ να ζητήσω βοήθεια γιατρού, πράγμα που ποτέ δεν το συνήθιζα. Έστειλα ένα εργάτη στην Μονή Φιλοθέου, απ΄αυτούς που ξυλεύουν στα εδώ ένα γύρο, και κάλεσα τον πατέρα Σάββα. Όταν ήρθε παρέα με ένα καλογέρι, είχε αρχίσει να σκοτινιάζει. Με εξέτασε προσεκτικά και μου είπε ότι έχω πνευμονικό οίδημα, πως είναι πολύ σοβαρή η κατάστασις και πως έπρεπε αμέσως να βγω έξω και ει δυνατόν μάλιστα με ελικόπτερο, για να μπω το συντομότερο σε Νοσοκομείο.Του είπα, πως από τότε που ήρθα στο Άγιο Όρος, 40 τόσα χρόνια, δεν πήγα στον κόσμο. Αφού και στις Καρυές έχω να πάω 7 χρόνια, μια και οι γείτονες και οι εργάτες που δουλεύουν στο Φιλοθεΐτικο δάσος, πρόθυμα με εξυπηρετούν σε ό,τι χρειάζομαι. Δεν μου αρέσει αυτή η ιδέα. Αλλά ας περάσει τούτη η δύσκολη νύχτα να σκεφθώ καλά και το πρωί τα ξαναλέμε του είπα.

Έφυγε και έμεινα μόνος. Έκανε πολύ κρύο. Δεν είχα κουράγιο ούτε ξύλα να πάρω από την στοίβα και να τα ρίξω στην σόμπα. Υπέφερα και είπα: Ας πάω να ανάψω τουλάχιστο τα καντήλια, να πω δυο λόγια στην Παναγία και να ξαπλώσω. Σβαρνιστός περισσότερο παρά βαδίζοντας πήγα στο ναό. Άναψα τα καντήλια, στάθηκα μπροστά στο προσκυνητάρι που είναι η εικόνα της Παναγίας και παραδίπλα του Αγίου μου Νεκταρίου και με παράπονο της είπα:

-Παναγία μου, δες πώς πονώ και πόσο υποφέρω. Δεν έχω καμμιά βοήθεια. Στην ζωή μου δεν ήμουν επιμελής, για νάχω τώρα δικαίωμα και παρρησία να σου ζητήσω εκείνα που υποσχέθηκες στους Αγιορείτες μοναχούς, στα παιδιά Σου.

Εκείνη την ώρα θορύβησαν παράξενα και χλιμίντρισαν πολύ παραπονιάρικα τα μουλάρια μου, που τα είχα κλεισμένα στο σταύλο και επί δυο μέρες ούτε τα τάισα κι ούτε τα πότισα καθόλου. Της λέω το λοιπόν:

-Τα΄κους; Κι αυτά βοήθεια, τροφή και νεράκι ζητούν από μένα. Ξέρω ότι δεν είμαι άξιος βοηθείας, δεν αξίζω περισσότερο απ΄ό,τι αυτά. Αλλά αν με κοιτάξεις με τόσο ενδιαφέρον, όσο και εγώ θα έδειχνα σ΄αυτά, θα μου ήταν αρκετό, αν ούτε κι΄αυτό το αξίζω. Ό,τι νομίζεις κάνε. Συ είσαι η Μάνα, ο γιατρός και το αφεντικό σε τούτον τον Τόπο.

Προσκύνησα, γύρισα στην κέλλα μου και ξάπλωσα στο κρεββάτι. Έκανε φαρμακερό κρύο. Πονούσα πολύ και θυμάμαι, πως όταν έβηχα, έφτυνα και αίμα. Σκεπάστηκα με την μπατανία και προσπάθησα να ζεσταθώ και να ησυχάσω.Σε λίγο όμως αισθάνθηκα κάτι περίεργο. Παρουσία ανθρώπου στα διπλανά μου, και πως κάποιος με άγγιζε και στο πλευρό. Γυρίζω, κοιτάζω και τι να δω; Τον Άγιο Νεκτάριο, όπως είναι στην εικόνα του. Μου λέει:

-Πονάς πολύ;

-Ναι Άγιέ μου. Υποφέρω.

-Η Παναγία μας, με έστειλε να σε κάνω καλά. Πού πονάς; Εδώ; με ρώτησε και πίεσε και σταύρωσε το στήθος μου. Κι΄ύστερα αφού με ευλόγησε σταυροειδώς όλον, μου είπε:

-Είσαι πλέον καλά, συνέχισε τον αγώνα σου.

-Άγιέ μου σε ευχαριστώ, πρόλαβα να πω και αυτόματα χάθηκε από μπρός μου…

Σηκώθηκα και κατάλαβα πως ήμουν ολότελα καλά. Δεν αισθανόμουν κανένα πόνο. Ευχαρίστησα την Παναγία και τον Άγιο και φρόντισα τα ζώα μου.

Το πρωί μου ξανάρθαν οι Φιλοθεΐτες, αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να απορούν, να σταυροκοπιούνται και να υμνολογούν την προστάτισσα του Όρους μας Παναγία και τον Άγιό μου. Και από τότε και μέχρι τώρα, όπως βλέπετε, τίποτα δεν έχω. Και τον κήπο μου σκάβω και ούλες τις δουλιές του κελλιού μου κάνω. Δόξα τω Θεώ..

Πιστεύουμε πως εκείνη η συνάντηση, μας συνέβη κατά χάρη Θεού και την εκλάβαμε ως εύνοια και ευλογία της Παναγίας. Φρονούμε ότι επιβεβαιωτικώτερος τρόπος αποδείξεως της ειδικής για τους Αγιορείτας μοναχούς προνοίας της Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, σύμφωνα με τις υποσχέσεις Της, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

…Ευθύς μετά την αναχώρησή μας και καθ΄οδόν, σχολιάζοντες το εξαίσιο γεγονός, θαυμάζαμε την εκπληκτική απλότητα του πατρός Νεκταρίου στην Θεοτόκο και την έκφραση της τελείας ταπεινώσεώς του, η οποία ετελεσφόρησε αμέσως. Γιατί, μόλις έβαλε τον εαυτό του πιο κάτω και από τα μουλάρια, τότε τον επισκέφθηκε η χάρις της Παναγίας μας και τον λύτρωσε από την δεινότητα της κατάστασής του.

…Φροντίσαμε να διασταυρώσουμε τα λεχθέντα για το θαύμα από πλευράς Φιλοθεΐτών πατέρων και δη από τον πατέρα Σάββα, που ήταν γιατρός πολύπειρος στην Θεσσαλονίκη και με λαμπρή θητεία στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ. Επιβεβαιώθηκαν όλα. Ο πατήρ Σάββας μάλιστα πρόσθεσε ότι τα «ευρήματα» τον έκαναν να είναι κάτι παραπάνω από βέβαιος, πως το επόμενο πρωί θα τον εύρισκαν πεθαμένο.
..Ο Γέροντας Νεκτάριος κοιμήθηκε εν Κυρίω το 1990.

(πηγή: βιβλίο ”Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΣΑ, Μεσίτις πρός Θεόν”)

Το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας που μας παραδόθηκε από τον Κύριο είναι ανώτερο όλων των Μυστηρίων.

Είναι το πιο θαυμαστό από όλα τα θαύματα που επιτέλεσε η δύναμη του Θεού· είναι το ανώτερο όλων όσα η σοφία του Θεού επινόησε· είναι δε και το πολυτιμότερο από όλα τα χαρίσματα που η αγάπη του Θεού χάρισε στους ανθρώπους, γιατί αυτό υπερέχει όλων των άλλων των μυστηρίων κατά την αριθμητική υπέρβαση των όρων της φύσεως, αφού όλα τα θαύματα προέρχονται από υπέρβαση κάποιων νόμων της φύσεως.

Το μυστήριο όμως της θείας Μεταλήψεως τα υπερβαίνει όλα.

Γι’ αυτό δικαίως μπορεί να ονομασθεί και να θεωρηθεί θαύμα θαυμάτων και μυστήριο μυστηρίων.

(απόσπασμα από το βιβλίο του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, “Περί επιμελείας ψυχής”, των εκδόσεων Άθως. Απόδοση στα νέα ελληνικά Ευανθία Χατζή, επιμέλεια κειμένου, επίμετρο Γιώργος Μπάρλας, επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

660. Να επικαλήσαι τους Αγίους με ακράδαντο πίστι και ανυπόκριτο αγάπη, αν θέλης να σε ακούσουν και να ανταποκριθούν στην προσευχή σου. Οι Άγιοι άρεσαν στον Θεό με την πίστι τους και με την αγάπη τους. Τις επιθυμούν και από σένα. Στην πίστι και την αγάπη, πρόσθεσε και την οφειλομένη προς αυτούς τιμή.

661. Η προσευχή στον Κύριο για τους κεκοιμημένους πατέρες και αδελφούς μας δεν ωφελεί μονάχα εκείινους, αλλά και εμάς τους ιδίους. Έτσι, διατηρούμε τη μνήμη του θανάτου. Έτσι, φυλάμε την ελπίδα στη μέλλουσα ζωή. Έτσι, αποκτάμε ταπεινό φρόνημα, ενθυμούμενοι πόσο σύντομος είναι η παρούσα ζωή.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 259-260)

658. Λέγε πάντοτε στον Θεό: «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Λόγου χάριν, αν λαχταράς την υγεία και όμως είσαι ακόμη άρρωστος, λέγε του: «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Αν επιχειρής κάτι και δεν το στέφη η επιτυχία, λέγε: «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Όταν κάνης το καλό στους άλλους και αυτοί σου το πληρώνουν με το κακό, λέγε «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Όταν θέλης να κοιμηθής και δεν σε αφήνη η αϋπνία, λέγε: «Γενηθήτω τό θέλημά σου». Γενικά μην εξεγείρεσαι όταν κάτι δεν συμβαίνη όπως θα ήθελες, αλλά μάθε να υποτάσσεσαι πάντοτε στο θέλημα του Κυρίου. Σε όποια δοκιμασία και αν σε αφήνη ο Θεός, λέγε του: «Γενηθήτω τό θέλημά σου».

659. Αφού ο Θεός είναι δικαιότατο πνεύμα, οι εντολές του είναι όπως και ο Ίδιος: δίκαιες. Γι’ αυτό ο Κύριος λέγει: «Εάν αγαπάτέ με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε» (Ιω. ιδ’ 15).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 259)

656. Αδελφέ μου, έπεσες στα βάθη του κακού; Τα αμαρτήματά σου είναι πολλά και βαρειά; Μην αφεθής στην απόγνωσι. Θυμήσου ότι ο Ουράνιος Πατήρ έστειλε τον Μονογενή Υιό του για σένα στον κόσμο και πέθανε ο Χριστός για χάρι σου στον Σταυρό. Πλησίασε λοιπόν με πίστι τον Σωτήρα σου, πρόσπεσε στα πόδια του και ζήτησέ του να σε απαλλάξη από την αμαρτία. Εξομολογήσου τις ανομίες σου μπροστά στον ιερέα του σαν μπροστά στον Ίδιο και θα παύσης να είσαι πλέον ένοχος. Θα είσαι ο υιός που γύρισε από τη μακρυνή χώρα της αμαρτίας στον πατέρα του, ο υιός που «νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη» (Λουκ. ιε’ 24, 32).

657. Μην αγανακτείς και μη θυμώνεις με όποιον σου φέρεται μοχθηρά και άδικα. Συμπάθησέ τον, αγάπησέ τον, λέγε: «Δεν είναι από μόνος του κακός μαζί μου. Είναι ένα φτωχό πλάσμα, σαν εμένα, που ο Διάβολος το πειράζει. Μόλις περάση αυτός ο πειρασμός, είναι πολύ πιθανό να ξαναγίνη ήμερος αυτός ο αδελφός μου». Συχνά είμαστε αξιολύπητα έρμαια του εχθρού, που μαίνεται εναντίον μας και θέλει το κακό μας.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 258-259)

654. Μην πτοείσαι από το τι λένε οι άνθρωποι για σένα. Αυτός είναι ο διαβολικός φόβος. Συλλογίσου τι ο Θεός λέγει για σένα, τι οι Άγγελοι και οι Άγιοι λένε για σένα.

655. Στις σχέσεις σου με τους ανθρώπους, ας σε συνοδεύει η λέξις «αγάπη», σαν φως της καρδιάς σου. Μη βγάλης ποτέ την πολύτιμη αυτή λέξι από εκεί μέσα. Βεβαίως, πρέπει να μην είναι εκεί μόνη της, αλλά μαζί με το όνομα του Ιησού Χριστού. Γιατί ο Κύριος και μόνο είναι η αληθινή αγάπη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 258)