Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
μείζονα από τα χαρίσματαΑν εγκαταλείψης τα άσχημα θέατρα και έρχεσαι πλέον στην εκκλησία, είναι σαν να γιατρεύτηκε το κουτσό σου πόδι. Αν πάρης τα μάτια σου από πορνικά θεάματα και από κάλλος ξένου προσώπου, είναι σαν να γιατρεύτηκαν τα τυφλά σου μάτια. Αν δεν ακούς πλέον σατανικά τραγούδια, αλλά ακούς πνευματικά άσματα, είναι σαν να γιατρεύτηκε η κουφαμάρα σου. Αυτά είναι τα μέγιστα θαύματα. Αυτά είναι τα καταπληκτικά σημεία.Ε.Π.Ε. 10,414και βίοςΠρόσεξε το χορό των αγίων· δεν έλαμψαν με τα θαύματά τους... Η ζωή τους είναι αυτή που λάμπει παντού, που προσελκύει τη χάρι του Αγίου Πνεύματος... Τα θαύματα, αν δεν…
Θαυμασμόςκαι έρωταςΜήπως και ο Δαβίδ δεν ήταν υπερβολικά ωραίος, έχοντας πολύ ωραία μάτια; Και τι; Τον ερωτεύτηκε κανείς; Καθόλου. Επομένως δεν γεννιέται πάντοτε μαζί με το θαυμασμό και ο έρωτας. Αν ήταν έτσι, και μητέρες που λάμπουν υπερβολικά από την ομορφιά του σώματός τους, θα έπρεπε να τις είχαν ερωτευτή τα παιδιά τους. Μακριά τέτοια σκέψις! Θαυμάζουν βέβαια όλοι αυτό που βλέπουν, αλλά δεν κυριεύονται από αισχρό έρωτα.Ε.Π.Ε. 19,226Θαύματααναρίθμητα Της θάλασσας τα κύματα, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να τα μετρήσουμε. Έτσι δεν μπορούμε να μετρήσουμε την ποικιλία των ευεργεσιών του Θεού σε μας.Ε.Π.Ε. 3,140θαύμα με θαύμαΤο ένα θαύμα…
Ευτυχισμένο το έθνος που έχει στην ιστορία του ένδοξες σελίδες! Σελίδες που γράφτηκαν με αίμα και ενθουσιασμό και πέρασαν στη σφαίρα της δόξας και του θρύλου. Μία τέτοια πορεία χαράζει το έπος του 1940. Κάθε 28 Οκτωβρίου ζωντανεύει στη μνήμη και στην ψυχή του Ελληνικού Λαού το πρώτο βαθύ συναίσθημα της αγάπης στην πατρίδα, της πίστης, της θυσίας. Είναι γεγονός αδιάψευστο πως οι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν έχοντας πίστη στο Θεό. Συντρόφευαν τον παγωμένο, πεινασμένο και κουρασμένο φαντάρο η ευχή της μάνας του και οι ολόθερμες προσευχές της. Ο ελληνικός λαός έχει πολλές θαυμαστές ιστορίες να αφηγηθεί από την εποχή εκείνη…
Κατά τον καιρόν εκείνον [ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς] επήγεν εις τι γυναικείον Μοναστήριον, διά να εορτάση το Γενέσιον της Θεοτόκου, εν ώρα δε της θείας Ιερουργίας Μοναχή τις, Ελεοδώρα το όνομα (η οποία είχε τυφλωθεί από τον ένα οφθαλμόν τότε προ ολίγων ημερών), επλησίασε κρυφίως όσον ηδύνατο ως η αιμορροούσα του Ευαγγελίου και κρατήσασα την αρχιερατικήν αυτού στολήν, την ήγγισεν εις τον πάσχοντα οφθαλμόν της και παρευθύς έλαβε θαυμασίως την θεραπείαν της. Θαύμα δε πάλιν εξαίσιον ηκολούθησε καθ’ ον χρόνον το πλοίον, εις το οποίον ήτο ο Άγιος, εισήρχετο εις τους λιμένας της Κωνσταντινουπόλεως διά να προσορμισθή. Ηκούοντο τότε εις…
Διηγήθηκε ο αββάς Θεωνάς κι ο αββάς Θεόδωρος ότι στην Αλεξάνδρεια, επί Παύλου του Πατριάρχη κάποια κόρη έμεινε ορφανή από τους γονείς της οποίοι είχαν μεγάλη περιουσία. Κι ήταν ακόμα αβάφτιστη. Μια μέρα λοιπόν βλέπει στο μεγάλο περιβόλι που της άφησαν οι γονείς της (υπάρχουν μεγάλα περιβόλια μέσα στην πόλη, στους κήπους των μεγιστάνων), καθώς λοιπόν βρισκόταν στο περιβόλι, βλέπει κάποιον άνθρωπο έτοιμο να απαγχονιστεί. Τρέχει τότε και του λέει:– Τι κάνεις, καλέ άνθρωπε; Της λέει:– Άφησέ με, γυναίκα, να χαρείς επειδή βρίσκομαι σε μεγάλη θλίψη. Του λέει η κόρη:– Πες μου την αλήθεια και ίσως μπορώ να σε βοηθήσω.…
Ένα έτος και εννέα μήνες προ της κοιμήσεώς του ο όσιος Σεραφείμ αξιώθηκε να τον επισκεφθεί η Υπεραγία Θεοτόκος. Αυτό έγινε ενωρίς το πρωί της εορτής του Ευαγγελισμού στις 25 Μαρτίου του 1831. «Δύο ημέρες ενωρίτερα», διηγήθηκε η μοναχή του Ντιβιέγιεβο Ευπραξία, «ο πατερούλης πρόσταξε να πάω κοντά του. Όταν έφθασα μου ανακοίνωσε: “Θα δούμε την Μητέρα του Θεού”. Εγώ έπεσα στο δάπεδο· εκείνος με κάλυψε με τον μανδύα του και διάβασε ορισμένες ευχές. Κατόπιν με σήκωσε και μου είπε: “Λοιπόν, τώρα κρατήσου από μένα και μη φοβάσαι τίποτε”. Τη στιγμή αυτή ακούσθηκε θόρυβος παρόμοιος με του δάσους, όταν φυσά…
Θα ήθελα και εγώ να δοξάσω για ακόμα μία φορά την Αγία Τριάδα και τον πολύ πονεμένο άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό, που έκανε και σ’ εμάς, τους ταπεινούς δούλους του Θεού, το θαύμα του. Ο γιος μου έπασχε από κατάθλιψη, μια αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε και τον είχε καθηλώσει μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν είχε την δύναμη ούτε το κέφι να σηκωθή από το κρεβάτι ούτε για να φάη. Ήταν συνέχεια σκεπασμένος και έκλαιγε μέρα και νύχτα. Τον πήγαμε σε πολλούς γιατρούς, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Στην σκέψη μας είχαμε πάντα την προσευχή και να παρακαλούμε…
Κάποιος χωρικός από την Τούλα ήταν αλκοολικός. Πολλές φορές προσπάθησε να κόψει το κρασί, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο αγωνιζόταν να λυτρωθεί από το πάθος του, τόσο υποδουλωνόταν σ’ αυτό. Σαν ένα φοβερό αόρατο χταπόδι τον έπιανε με τα πλοκάμια του και τον έκανε κουρέλι. Ήταν για κλάματα. Τελικά τον κυρίεψε τέτοια απόγνωση, που σκεφτόταν ν’ αυτοκτονήσει. Μια μέρα, όμως, ο Θεός τον φώτισε και ξεκίνησε για την Όπτινα. Είχε ακούσει πολλά και θαυμαστά για τον μεγάλο στάρετς που βρισκόταν εκεί, τον όσιο Αμβρόσιο. Θέλησε να του μιλήσει για το θανάσιμο πάθος του. Όταν, όμως, βρέθηκε μπροστά του, δεν μπορούσε…
Έκρυβε τις πνευματικές εμπειρίες του (ο Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός), προκειμένου να μας διδάξει να μη δίνουμε σημασία στις αποκαλύψεις και τα οράματα που πολλούς οδήγησαν στην πλάνη. Όταν συνέβαιναν θαυμαστά γεγονότα προς παρηγορία του, τα απέκρυβε. Μερικές όμως φορές γινόταν αντιληπτά και από άλλους οι οποίοι με θαυμασμό τα κατέγραφαν. Την περίοδο αυτή των δυσκολιών και της υπομονής στο Βατοπαίδι (όταν εγκαταστάθηκε εκεί η συνοδεία του Γέροντα Ιωσήφ κατόπιν προσκλήσεως), ο Γέροντας, όπως συνήθιζε, έκανε την Θεία Λειτουργία του τα μεσάνυχτα στα μικρά παρεκκλήσια της Μονής, σύμφωνα με το τυπικό που είχε παραλάβει από τον Γέροντά του. Ένα βράδυ που…
«Μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ ἁμαρτήσεις» (Σειράχ 7:36). Δηλαδή «Να θυμάσαι πάντα τα τέλη της ζωής σου, και ποτέ δεν θ’ αμαρτήσεις» Έτσι έγινε με τον μοναχό Ησύχιο τον Χωρηβίτη, ο οποίος, έπειτα από μια βαριά αρρώστια, πέθανε. Η ψυχή του, όμως, ύστερ’ από μιάν ολόκληρη ώρα, επανήλθε στο σώμα. Τότε εκείνος ικέτεψε όλους όσοι ήταν κοντά του να φύγουν αμέσως και να τον αφήσουν μόνο. Και αφού έχτισε την πόρτα του κελιού του, έμεινε κλεισμένος εκεί μέσα για δώδεκα χρόνια, χωρίς να μιλήσει καθόλου με κανέναν και χωρίς να φάει τίποτ’ άλλο πέρα από ψωμί…