739- ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΡΓΟ.
Κάποτε ένας γηραλέος, σοφός και άγιος μητροπολίτης, συζητούσε με άλλους επισκόπους για τα διάφορα χριστιανικά έργα.
-Ποιο νομίζετε, ρώτησε, ότι είναι το πιο απαραίτητο έργο για τη σωτηρία της σημερινής κοινωνίας;
-Να ανοίξωμε σχολεία και να μορφώσωμε τη νεολαία, απήντησε ένας επίσκοπος.
-Όχι, απαντά ο μητροπολίτης.
-Να κτίσωμε εκκλησίες, προσθέτει ένας άλλος.
-Όχι, επιμένει ο μητροπολίτης.
-Να φροντίσωμε για ιερατικές κλήσεις, προσθέτει τρίτος.
-Όχι, όχι, όχι, επαναλαμβάνει ο μητροπολίτης, το σπουδαιότερο έργο και το πιο απαραίτητο στη σημερινή κοινωνία είναι να μορφώσωμε μερικούς πιστούς να έχουν έντονη εσωτερική ζωή, να ζουν με το Χριστό. Αυτοί θα είναι οι στυλοβάται των άλλων έργων, το αλάτι της κοινωνίας, η ψυχή των άλλων ενοριακών έργων.
(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 337-338 )
σπεύδουν για την αποδημία
Λαχταρούσαν ν’ αποδημήσουν απ’ τη γη, κι έτσι ευαρεστούσαν το Θεό.
Ε.Π.Ε.25,162
αντίρροπο όλης της οικουμένης
Ο Θεός της οικουμένης δεν ντρέπεται ν’ αποκαλείται Θεός τριών ανθρώπων, και σωστά.
Διότι είναι ισοστάσιοι όχι μιας οικουμένης, αλλά μυρίων κόσμων.
Ε.Π.Ε. 25,164
όσο δεν ζυγίζει όλος ο κόσμος
Κι’ αν ακόμα όλο τον κόσμο παραβάλης με τους αγίους, θα δης, ότι η ζυγαριά θα κλείνη προς το μέρος τους,
διότι είναι τιμιώτεροι όλου το κόσμου.
Ε.Π.Ε. 25,226
άχυρα ο κόσμος μπροστά τους
Όπως πολύ βάρος από άχυρο και χορτάρι δεν μπορούν να συγκριθούν με δέκα μαργαριτάρια,
έτσι δεν μπορούν να συγκριθούν οι άγιοι (μ’ όλο τον κόσμο).
Ε.Π.Ε. 25,226
με λαμπρότητα αρετής
Πόσο μεγάλη είναι η αρετή των αγίων! Αν εδώ τόσο μεγάλα κατορθώνουν, τόσο μεγάλα πετυχαίνουν,
ισάξια με τους αγγέλους, τι άραγε θα κάνουν εκεί;
Πόση λαμπρότητα θα έχουν;
Ε.Π.Ε. 25,228
κατορθώματα και πόνοι τους
Πάντοτε βέβαια, κυρίως όμως όταν σκέπτομαι τα κατορθώματα των αγίων, τότε μου έρχεται να ξεχνάω όλα τα δικά μου, διότι ούτε στο όνειρο μας δεν γνωρίσαμε αυτά,
που εκείνοι οι άνδρες πέρασαν σ’ όλη τους τη ζωή, κι αυτά δεν ήταν τιμωρία για τ’ αμαρτήματα τους,
αλλά, αν και σημείωναν πάντοτε κατορθώματα, όμως πάντοτε αντιμετώπιζαν θλίψεις.
Ε.Π.Ε. 25,238
μετανάστες
Περιφέρονταν σαν εξόριστοι και μετανάστες, όπως εκείνοι που δεν θεωρούνται άξιοι να βλέπουν ούτε τον ήλιο.
Ούτε στην έρημο εύρισκαν καταφύγιο. Έπρεπε συνεχώς να φεύγουν, ν’ αναζητούν κρύπτες.
Έπρεπε ζωντανοί να θάβονται, να ‘ναι πάντα φοβισμένοι.
Ε.Π.Ε. 25,240
δροσιά στον καύσωνα τον κόσμου
Η μνήμη των αγίων εκείνων ανδρών, σαν σύννεφο θα σκιάζη αυτούς, που φλέγονται από ακτίνες θερμότερες του ήλιου.
Ε.Π.Ε. 25,244
αστέρες εν ημέρα
Να ‘ναι ευλογημένο το όνομα του Θεού. Να, φωτίζουν πλέον αστέρια και κάτω στη γη.
Είναι οι άγιοι. Ναι, κάτω στη γη φωτίζουν αστέρια πιο λαμπρά απ’ τ’ αστέρια των ουρανών.
Είναι αστέρια, που φαίνονται γι’ Αυτόν που φάνηκε για μας στη γη.
Αστέρια, που δεν λάμπουν απλώς στη γη, αλλά λάμπουν και την ημέρα. Αυτό είναι δεύτερο θαύμα.
Είδατε ποτέ αστέρια να φωτίζουν μαζί με τον ήλιο;».
Ε.Π.Ε. 30,384-386
κλίμακα αγιωτικής δόξας
Αυτοί που πριν ζούσαν επαίσχυντα, τώρα ζουν καθαρά με αρετή.
Όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλ’ είναι και άγιοι. Όχι μόνο άγιοι, αλλά και δίκαιοι.
Όχι μόνο δίκαιοι, αλλά και παιδιά του Θεού. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και κληρονόμοι.
Όχι μόνο κληρονόμοι, αλλά και αδελφοί του Χριστού. Όχι μόνο αδελφοί τού Χριστού, αλλά και συγκληρονόμοι.
Όχι μόνο συγκληρονόμοι, αλλά και μέλη Του. Όχι μόνο μέλη, αλλά και ναός Του.
Όχι μόνο ναός, αλλά και όργανα του Πνεύματος.
Να ‘ναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού, που τελεί μόνος Αυτός θαυμάσια.
Ε.Π.Ε. 30,386
διασώζουν την αρετή
Γι’ αυτό θαυμάζουμε το Νώε, όχι απλώς διότι ήταν ενάρετος ούτε διότι απλώς ήταν τέλειος,
αλλά διότι ανάμεσα σε τέτοια γενιά διεστραμμένη και πονηρή, στο πρόσωπό του διασώθηκε η αρετή.
Και πότε; Τότε που δεν υπήρχε παράδειγμα αρετής, τότε που όλοι τον εξωθούσαν πρός το πονηρό.
Εκείνος ήταν ένας οδοιπόρος, που βάδιζε αντίθετα στο ρεύμα μεγάλου πλήθους.
Ε.Π.Ε. 31,102
Πρό Χριστού ανώτεροι από μας
Ο Ιώβ ήταν ενάρετος προ της χάριτος και προ του Μωσαϊκού νόμου.
Τώρα βέβαια έχουν γίνει οι πνευματικοί αγώνες ευκολότεροι, μετά απ’ την παρουσία του Χριστού.
Ε.Π.Ε. 31,132
άνθρωποι αγάπης
Απ’ την αγάπη φλεγόταν ο Παύλος. Αν δε εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, όλους θα τους βρούμε να ‘χουν διακριθή για την αγάπη τους.
Η αγάπη φανερώνει τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη κάνει τους πολλούς ένα σώμα.
Η αγάπη κάνει κοινά σε όλους όσα στον καθένα υπάρχουν.
Ε.Π.Ε. 31,332-334
υποφέρουν
Πρέπει τώρα να επιφέρουμε τη λύσι, που να αναφέρεται σε αγίους και υπέροχους και θαυμαστούς ανθρώπους.
Βρέθηκαν όχι μόνο σε ασθένεια και πόνο σωματικό, αλλά δοκιμάστηκαν με φτώχεια, με πείνα, με φυλακίσεις,
με βασανιστήρια, με καταδιώξεις, με συκοφαντίες και μ’ όλα εν γένει τα δεινά του βίου.
Ε.Π.Ε. 31,586
μίμησις αγίων
Όταν σας προτρέπουμε να μιμηθήτε την αρετή εκείνων, και στον καθένα σας λέμε, να μιμηθής τον Παύλο, να ζηλέψης τον Πέτρο,
να μην αδιαφορήσετε νομίζοντας ότι αυτοί είχαν υπερβολικά κατορθώματα επειδή ήσαν από άλλη «πάστα».
Άνθρωποι ήσαν σαν κι εμάς.
Ε.Π.Ε. 31,590
(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.70-72)
Μας διηγήθηκε κάποιος από τους Πατέρες για τον μακάριο Εφραίμιο, τον πατριάρχη Αντιόχειας.
Ήταν πάρα πολύ ζηλωτής και θερμός για την ορθόδοξη πίστη. Όταν λοιπόν άκουσε μια μέρα για έναν στυλίτη στα μέρη Ιεραπόλεως και ότι ανήκει στους οπαδούς του Σευήρου και των Ακεφάλων, πήγε σ’ αυτόν θέλοντας να τον μεταστρέψει. Μόλις τον πλησίασε, άρχισε ο θειος Εφραίμιος να νουθετεί και να παρακαλεί τον στυλίτη να ξαναγυρίσει πίσω στον αποστολικό θρόνο και να γίνει κοινωνός της αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. του απάντησε ο στυλίτης και του είπε.
Εγώ δε θα δεχθώ έτσι στην τύχη συμμετοχή στη σύνοδο.
Ο θειος Εφραίμιος του λέει.
Και πως θέλεις να σου αποδείξω ότι η αγία Εκκλησία έχει ελευθερωθεί με την χάρη του Κυρίου Ιησού Χριστού μας από κάθε ρύπο αιρετικής διδασκαλίας;
Του λέει ο στυλίτης.
Να ανάψομε φωτιά, πατριάρχη μου, και να μπούμε εγώ και συ και αν κάποιος βγει σώος, αυτός είναι ορθόδοξος και αυτόν οφείλομε ν’ ακολουθήσομε.
Αυτό το είπε για να φοβίσει τον πατριάρχη.
Και απάντησε στο στυλίτη ο θειος Εφραίμιος.
Τέκνο μου, έπρεπε να με ακούσεις σαν πατέρα σου και να μη ζητήσεις τίποτε παραπάνω από μένα. Επειδή όμως ζήτησες πράγμα που υπερβαίνει την αθλιότητά μου, το κάμνω κι αυτό με απόλυτη πίστη στους οικτιρμούς του Υιού του Θεού για τη σωτηρία της ψυχής σου.
Τότε ο θείος Εφραίμιος λέει σε αυτούς που βρίσκονταν εκεί.
Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, φέρτε εδώ ξύλα.
Και αφού ήρθαν τα ξύλα, τα άναψε ο πατριάρχης μπροστά στο στύλο και λέει στον στυλίτη.
Κατέβα και σύμφωνα με την σκέψη σου θα μπούμε και οι δύο.
Ο στυλίτης όμως τα έχασε με την πίστη του πατριάρχη στο Θεό και επειδή δεν ήθελε να κατεβεί, του λέει ο πατριάρχης. Εσύ δεν πρότεινες να γίνει αυτό; Και πώς τώρα δε θέλεις να το κάνεις;
Τότε βγάζοντας το ωμοφόριο που φορούσε ο αρχιεπίσκοπος και πλησιάζοντας στη φωτιά, προσευχήθηκε, λέγοντας.
Κύριε, Ιησού Χριστέ ο Θεός μας, που καταδέχθηκες να σαρκωθείς αληθινά από την Δέσποινά μας την αγία Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία, φανέρωσέ μας την αλήθεια.
Και αφού συμπλήρωσε την προσευχή, πέταξε το ωμοφόριό του στο μέσο της φωτιάς. Και αν και έκαψε η φωτιά τρεις ώρες περίπου και τα ξύλα τέλειωσαν, πήρε το ωμοφόριό του από τη φωτιά σώο και αβλαβές και ολόκληρο, χωρίς κάτι να βρεθεί πάνω του από τη φωτιά.
Τότε ο στυλίτης, βλέποντας το γεγονός, βεβαιώθηκε πλήρως, και αφού αναθεμάτισε τον Σευήρο και την αίρεσή του, προσήλθε στην αγία Εκκλησία και κοινώνησε από τα χέρια του μακαρίου Εφραιμίου και δόξασε το Θεό».
(Πνευματικός Λειμών Ιωάννου Μόσχου (ΕΠΕ Φιλοκαλία τόμος 2,σελ. 69-73))
22. «Χαίρε, σκηνή του Θεού και Λόγου· Χαίρε, Αγια Αγίων μείζων» (Ω).
Τα «Άγια των Αγίων» της Σκηνής του Μαρτυρίου εχαρακτήριζετο «άβατον». Κανείς δηλαδή δεν έμπαινε εκεί, παρά μόνο ο Αρχιερεύς και αυτός «άπαξ του ενιαυτού» (Εβρ. θ' 7).
Και στο θέμα αυτό η ορθόδοξη ευλάβεια ανεκάλυψε προτύπωσι της Παρθενίας της Θεοτόκου: Στην μήτρα της Παρθένου, στα «άγια των άγιων» της υπάρξεώς της μπήκε «εφ άπαξ» ο μέγας Αρχιερεύς, ο Κύριος Ιησούς. Αυτός μόνον και κανείς άλλος. Η παρθενική σκηνή της Θεοτόκου ήταν και παρέμεινε «άβατος».
Η αποκλειστικότης χαρακτηρίζει τον Θεό. Όποιον εκλέγει και εκείνος αποδέχεται την κλήσι του, τον θέλει δικόν του. Απαιτεί την αποκλειστικότητα της αγάπης του και της αφοσιώσεώς του. Η Π. Διαθήκη παρουσιάζει συχνά την ιδιότητα αυτή του Θεού, λέγοντας «ου μη προσκυνήσητε θεοίς ετέροις... Θεός ζηλωτής έστι» (Έξοδ. λδ' 14, Δευτ. στ' 15). Ό,τι ισχύει για κάθε ψυχή, για τη Θεοτόκο υπήρξε αναμφισβήτητη πραγματικότητα: ανήκε αποκλειστικά στο Κύριο και Θεό της.
23. «Ο πόκος ο ένδροσος, ον Γεδεών προεθεάσατο» (Ω).
Στο Γεδεών είχε αποκαλυφθή ότι θα νικούσε τους εχθρούς του Ισραήλ. Ο Γεδεών όμως, για να πεισθή ζήτησε από το Θεό θαυματουργική επιβεβαίωσι της αποκαλύψεως αυτής. «θα αφήσω –είπε– στο αλώνι ένα ποκάρι μαλλιά προβάτου. Εάν την άλλη μέρα το πρωί υπάρχη δροσιά μόνο πάνω στο ποκάρι ενώ το υπόλοιπο έδαφος θα είναι ξηρό, τότε «γνώσομαι ότι σώσεις εν χειρί μου τον Ισραήλ. Και εγένετο ούτως» (Κριταί στ').
Και στο περιστατικό αυτό η προτύπωσις της Θεοτόκου είναι φανερή. Η Παρθένος Μαρία δέχθηκε τη «δρόσο του ουρανού άνωθεν» (Γεν. κζ΄ 39), το Άγιον Πνεύμα. Μέσα στη γενική ξηρασία της ανθρωπότητος, μόνο η Παρθένος δέχθηκε τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος. Ήταν αυτό ένα «σημείον», ότι την εδιάλεξε ο Θεός για να σώση τον νέο Ισραήλ της Χάριτος. Ο Θεός με άγγελον εμήνυσε στο Γεδεών την εκλογή του: «Επέστρεψε προς αυτόν ο άγγελος Κυρίου και είπε: Πορεύου εν τη ισχύϊ σου ταύτη και σώσεις τον Ισραήλ» (Κριτ. στ΄ 14). Ο Κύριος με Άγγελο πάλι απεκάλυψε στην Παρθένο την προαιώνια βουλή του: «Απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού... προς Παρθένον... και το όνομα της Παρθένου Μαριάμ» (Λουκ. β' 26 – 27) .
Σε περιόδους πνευματικής ξηρασίας και αποστασίας των ανθρώπων από τον Θεό, μόνο όσοι έχουν τη δροσιά του Αγίου Πνεύματος μπορούν να βοηθήσουν και σώσουν τον κόσμο. Στις εποχές αυτές, οι χριστιανοί, αντί να παραπονούνται για την ηθική ξηρασία της ανθρωπότητος είναι προτιμότερο να γίνονται «ποκάρια» του Αγίου Πνεύματος, μεταδίνοντας στο περιβάλλον τους τη δροσιά «του ουρανού άνωθεν».
Στις περιόδους της ηθικής αποστασίας το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, όταν δεν υπάρχη ούτε ένας, που να μοιάζη με το «ποκάρι» του Γεδεών· ούτε μ ί α που να μοιάζη με την Παναγία Θεοτόκο...
Ας ικετεύωμε τον Πανάγαθο Κύριο να τερματίση τη δοκιμασία της πνευματικής ξηρασίας και ανομβρίας της σημερινής ανθρωπότητος. Αν όμως το σχέδιό του προβλέπει να συνεχισθή για πολύ ακόμα η μεγάλη αυτή πληγή, «δια τας ανομίας ημών», ας στείλη «την δρόσον του ουρανού άνωθεν» σε λίγες τουλάχιστον εκλεκτές ψυχές, ώστε κοντά τους να δροσίζεται το «μικρόν ποίμνιον (Λουκ. ιβ' 32) της Εκκλησίας του.
(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 43-44 )
«Αν κανείς θέλει να εκτελεί το θέλημα του Θεού, θα καταλάβει αν η διδαχή μου προέρχεται από τον Θεό…»
(Ιωάν. 7:17)
Η καρδιά του ανθρώπου, η θέλησή του μ’ άλλα λόγια, είναι το όργανο που κανονίζει τη σωστή ή λαθεμένη πορεία της ζωής του. Κι όπως η σωματική καρδιά δίνει ζωή και λειτουργία στο σώμα, έτσι και η θέληση κανονίζει τη λειτουργία της ψυχής. Πόση προσοχή λοιπόν κι ενδιαφέρον πρέπει να δείξει ο άνθρωπος για την καλή λειτουργία της! «Πρόσεχε ακόμα πιο πολύ τις μύχιες σκέψεις της καρδιά σου, γιατί απ’ αυτήν καθορίζεται η ζωή» (Παρ. 4:23), λέει ο Λόγος του Θεού. Στη διαπίστωση μάλιστα του ανθρώπου πως η καρδιά του είναι άρρωστη, «είναι απατηλή και σφόδρα διεφθαρμένη» (Ιερ. 17:9), το πρώτο πράγμα που πρέπει να φροντίσει είναι η θεραπεία της. Αυτό, άλλωστε, είναι και το πρώτο πράγμα που ο Θεός φρόντισε και πέτυχε δια του Χριστού, για λογαριασμό μας.
Όταν μιλάμε για θεραπεία της ανθρώπινης θέλησης εννοούμε την αλλαγή της. «Θα αφαιρέσω από το σώμα τους την πέτρινη καρδιά και θα τους δώσω καρδιά ζωντανή…» (Ιεζ. 11:19). Φίλε αναγνώστη, πειραματίστηκες άραγε κι εσύ την αλλαγή αυτή;
«Θα σας δώσω καινούργια καρδιά και θα βάλω μέσα σας νέο πνεύμα. Θα αφαιρέσω από το σώμα σας την πέτρινη καρδιά και θα σας δώσω καρδιά ζωντανή»
(Ιεζεκιήλ 36:26) – NMB
Πνοή σε νεκρή καρδιά
Εργαστηριακοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Μινεσότα των ΗΠΑ κατάφεραν να δώσουν πνοή σε μια νεκρή καρδιά εμφυτεύοντας σ’ αυτήν ζωντανά κύτταρα, τα οποία εξελίχτηκαν με τον ίδιο τρόπο που εξελίσσονται τα κύτταρα της καρδιάς.
Ο προφήτης Ιεζεκιήλ μιλώντας σε άπιστους και σκληρούς απέναντι στο Θεό ανθρώπους, τους λέει πως ο Θεός θα πάρει από μέσα τους την πέτρινη καρδιά και θα τους βάλει μια σάρκινη, δηλαδή μια καρδιά που να αισθάνεται και ν’ αγαπάει το Θεό και τους ανθρώπους.
Ίσως φίλε μου να νομίζεις ότι ο Θεός δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει σε μισεί ή αδιαφορεί για σένα. Είναι καιρός να σκεφτείς ότι ο Θεός και υπάρχει και είναι πρόθυμος ως ο υπέρτατος Επιστήμονας να αλλάξει την καρδιά σου, αν Του το ζητήσεις με πίστη και ειλικρίνεια. Και θέλει να συνάψει μια όμορφη πατρική σχέση μαζί σου, κάτι που θα φέρει την απόλυτη ευτυχία στη ζωή σου. Θα Του το επιτρέψεις;
(Χ.Ι.ΝΤ.)
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)
«Αν πορευτώ μες σε θανατερό σκοτάδι, κακό κανένα δε φοβάμαι, γιατί μαζί μου, Κύριε, είσ’ εσύ, η γκλίτσα και το ρόπαλό σου μου δίνουν σιγουριά»
(Ψαλμός 23:4)
Κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η Έντη, μια νέα Εβραιοπούλα από το Amsterdam οδηγήθηκε από τους Γερμανούς στα καταναγκαστικά έργα. Πριν φύγει από την Ολλανδία κάποιος της έδωσε μια Αγία Γραφή, την πήρε μαζί της κι άρχισε να τη διαβάζει. Το Πνεύμα του Θεού της μίλησε και άγγιξε την καρδιά της, με αποτέλεσμα να αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό. Αντιμετώπισε τις μεγάλες δοκιμασίες, τον πόνο, ακόμη και το θάνατο, απτόητη με τη βοήθεια του Θεού. Πριν πεθάνει έγραψε στο ημερολόγιό της: «ο κίνδυνος παραμονεύει παντού γύρω μας, γρήγορα οι Ες Ες θα μας συλλάβουν, αλλά αισθάνομαι ασφάλεια στα χέρια του Θεού. Όταν αρχίσεις να περπατάς με τον Κύριο Εκείνος σε συνοδεύει παντού ακόμη και στο θάνατο!»
Είναι αυτή και η δική σου πείρα; Αν όχι άρχισε να μελετάς το Λόγο του Θεού και εμπιστεύσου σ’ Αυτόν.
(Σ.Ι.)
«Σε όλες τις περιστάσεις βγαίνω νικητής χάρη στο Χριστό που με ενδυναμώνει»
(Φιλιππησίους 4:13)
Η δύναμη που δίνει ο Χριστός
Ο απ. Παύλος ήταν στη φυλακή όταν έγραψε ότι είναι ικανοποιημένος μέσα σε όλες τις περιστάσεις. Η εσωτερική του γαλήνη και χαρά παρέμενε ίδια είτε ζούσε με στερήσεις είτε με αφθονία, είτε πεινούσε, είτε ήταν χορτάτος.
Ο Κάλβιν Τζόνσον έζησε την εμπειρία αυτής της αλήθειας. Είχε καταδικαστεί σε ισόβια γιατί κατηγορήθηκε άδικα για το βιασμό μιας γυναίκας. Μετά από δεκάξι χρόνια, το 1999, ένα τεστ DNA απέδειξε ότι τελικά αυτός ο άνθρωπος έλεγε την αλήθεια και αποφυλακίστηκε. Προς μεγάλη έκπληξη όλων δεν κράτησε κακία στη γυναίκα που άδικα τον κατηγόρησε, ούτε στους δικαστές, ούτε στους ενόρκους που είχαν κάνει ένα τόσο τραγικό λάθος. Με τη δύναμη του Χριστού μπορούμε να φερόμαστε ευγενικά και με καλοσύνη ακόμα και σ’ αυτούς που μας αδικούν, καθώς εξαρτώμαστε από τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Οι καταιγίδες στη ζωή μας δείχνουν πόσο δυνατή είναι η άγκυρά μας.
(Ξ.Π.)
(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)
Παλιότερα στενοχωριόμουν όταν άνθρωποι που αγαπούσα πολύ και σεβόμουν την άποψη τους δε με επαινούσαν, δεν αναγνώριζαν την προσφορά μου. Ένιωθα πολύ αδικημένος και πικραμένος! Προσπάθησα πολύ για να καταφέρω να μην παραπονιέμαι όταν με αδικούν. Σκεφτόμουν πως ο Χριστός είναι δίκαιος και Αυτός θα με ανταμείψει όταν έρθει η ώρα. Στην προσπάθεια μου όμως αυτή, εξετάζοντας τα πράγματα καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι δε με αδικούσαν οι άλλοι. Απλά δεν ήμουν κάποιος τόσο σπουδαίος όσο πίστευα ούτε έκανα κάτι τόσο αξιέπαινο. Έτσι, συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου και ειρήνευσα! Κοιτούσα μόνο τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου και πόσες φορές έχω αδικήσει το Χριστό και τους αδερφούς μου εγώ με τη συμπεριφορά μου! Πέρασε αρκετός καιρός που ήμουν ελεύθερος από την επιδοκιμασία των άλλων!
Ώσπου ήρθαν οι έπαινοι και οι εξυψώσεις! Και ένιωσα πάλι το πάθος της ανθρωπαρέσκειας να αναζωπυρώνονται! Κι εκεί τρόμαξα με το πόσο επικίνδυνο είναι να νομίζεις ότι είσαι καλός ενώ δεν είσαι! Καταφέρνεις να κάνεις κάτι καλό επειδή στο δώρισε ο πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Κύριος, επειδή προσευχήθηκαν για σένα ο πνευματικός σου και άλλοι άνθρωποι που σε αγαπούν και θα πάρεις εσύ τη δόξα; Τί έχουμε που δε μας δόθηκε από το Θεό; Κι αν κάνουμε καλές πράξεις δε σημαίνει ότι γίναμε καλοί! Κι αν έχουμε όλες τις αρετές του κόσμου ‘αχρείοι δούλοι’ είμαστε. Αυτό συμβούλεψε ο Χριστός τους μαθητές του και όλους μας. [ Λουκ.17,10] Είναι θανάσιμο σφάλμα να φουσκώνουμε απ’τα καλά λόγια των άλλων και να νομίζουμε ότι καταφέραμε κάτι.
Είναι καλό να μας λένε καλά λόγια οι άνθρωποι! Καλό γι’αυτούς αλλά όχι για μας! Να χαιρόμαστε όταν οι κόποι μας αναγνωρίζονται γιατί σημαίνει ότι περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να εκτιμούν. Η δόξα όμως ανήκει στον Κύριο! Ο Χριστός μπορεί και από τον πιο ανάξιο δούλο Του να βγάλει κάτι ωφέλιμο για να μας δείξει την παντοδυναμία Του και ότι κανείς δεν πρέπει να απελπίζεται! Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι δοξάζουν τους ανθρώπους αντί το Θεό! Σπανιότατα άκουγα ‘μπράβο’ στη ζωή μου! Τώρα που τα ακούω, μερικές φορές ντρέπομαι και λέω ‘ Εσύ, Χριστέ μου, ξέρεις ποιος είμαι… κρύβεις από τους ανθρώπους τις αναρίθμητες αμαρτίες μου και τους φανερώνεις τις λίγες σταγόνες που αξιοποίησα από τον ωκεανό της Αγάπης Σου! Καλά να είναι κι αυτοί που με επαινούν και όλοι τους όμως μη με αφήσεις να πιστέψω ότι αξίζω κάτι… μην κρύψεις τις αμαρτίες μου και από μένα!’
Τελικά από το να είσαι καλός και να σε αδικούν είναι πολύ χειρότερο και επιβλαβές για την ψυχή σου το να είσαι κακός και να σε επαινούν! Νιώθω ότι τους εξαπατάω έτσι και ζητάω από τον Κύριο να συνεχίσει να τους δίνει καλούς λογισμούς και να τους φωτίζει! Προσπαθώ να ξεπεράσω κι αυτό το εμπόδιο και να μην επηρεάζομαι από κανένα λόγο, είτε καλό είτε κακό! Μια εικόνα έχω μόνο στο μυαλό μου… όλοι αυτοί που με επαινούν να είναι μαζεμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με την Αγία Τριάδα και που και που να αναρωτιούνται ‘ μα ποιος λείπει;’ (Κ.Δ.Κ)
68. Θυμήσου τα λόγια της Γραφής: «Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» (Ρωμ. ιβ’ 21). Ο άλλος σε προσβάλλει, σε πληγώνει κατάκαρδα, σου δείχνει κακία; Μην του αποκρίνεσαι με τον ίδιο τρόπο. Δείξου άκακος, αγαθός, γεμάτος αγάπη και μακροθυμία σ’ αυτούς που σε αδικούν τόσο σκληρά. Αν και συ ταραχθής, αν και συ μιλήσης απότομα και μοχθηρά, θα δώσεις στους άλλους το δικαίωμα να σου πούν: «Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 23). Ή: «Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. ζ’, 3, 5). Μη νικάσαι λοιπόν από το κακό, αλλά νίκα με το αγαθό το κακό. Δείξε σ’ αυτόν που σε προσβάλλει, ότι δεν προσέβαλε εσένα, αλλά τον εαυτό του. Νοιώσε μέσα σου βαθειά λύπη γι’ αυτόν, που τόσο εύκολα νικήθηκε από τα πάθη του και είναι τώρα μπροστά σου πνευματικά άρρωστος. Και όσο πιο πολύ άδικος γίνεται απέναντί σου, τόσο πιο πολύ και συ να του αποκρίνεσαι με πραότητα και αγάπη. Έτσι, είναι βέβαιο ότι θα τον νικήσεις. Ο Θεός οπωσδήποτε είναι ισχυρότερος από το κακό. Και πάντοτε νικά, στο τέλος.
69. Όταν εισέρχεται στη διάνοιά σου η άφρων ιδέα να λογαριάσης τα καλά σου έργα, ευθύς διόρθωσε το σφάλμα σου και πιάσε να λογαριάζης τα αμαρτήματά σου, τις αδιάκοπες και αναρίθμητες φορές που προσέβαλες τον φιλεύσπλαχνο και δίκαιο Κύριο. Τότε θα διαπιστώσης ότι ο αριθμός των πταισμάτων σου είναι σαν την άμμο της θαλάσσης, ενώ οι αρετές σου, σε σύγκρισι, σχεδόν ένα τίποτε.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 46-47)
66. Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που συνέχει το σύμπαν, μας χαρίζει την ειρήνη, την ταπεινωσύνη, τη δίψα για το αγαθό. Ενεργεί στην ψυχή και τη διατηρεί απλή. Την ενισχύει, τη ζωοποιεί. Γίνεται ένα πνεύμα μαζί μας και μας κάνει ομοίους του. Είναι το Πνεύμα που «χωρεί δια πάντων πνευμάτων νοερών, καθαρών, λεπτοτάτων» (Σοφ. Σολ. ζ’ 23). «Και γαρ πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν» (Α’ Κορ. ιβ’ 23). Όλοι οι αληθινά πιστοί είναι διαποτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού, όπως ο σπόγγος διαποτίζεται ολόκληρος από το νερό.
67. Μην υποχωρείς στις απαιτήσεις της σαρκός. Μη την καλοπιάνεις. Μην είσαι ανεκτικός μαζί της. Αλλοίμονο αν υπερισχύση η σάρκα στο πνεύμα. Το βλέπεις από την πείρα σου. Όταν θέλης να καταπιασθής με κάποιο πνευματικό έργο, η σάρκα επαναστατεί. Επιδιώκει να δέσει χειροπόδαρα την καλή σου θέλησι. Η σάρκα αντιστρατεύεται σε όλες τις επιδιώξεις του πνεύματος. Δεν θέλει να το βλέπη ισχυρό και ακμαίο. Κι αν δεν προσέξης, το πνεύμα θα υποδουλωθή στη σάρκα.
(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 45-46)
Οκτώ Σαρακηνοί πεινώντες.
Αυτό τον άγιο γέροντα Γεώργιο, επισκέφτηκαν κάποτε οχτώ πεινασμένοι Σαρακηνοί. Κ εκείνος, μην έχοντας να τους προσφέρει τίποτε από τ’ αγαθά του αιώνος τούτου - γιατί η άγρια κάππαρη που εκείνος έτρωγε ωμή, θα μπορούσε με την πίκρα της ακόμη και καμήλα να σκοτώσει - και βλέποντας τους φοβερά πεινασμένους, λέγει σ’ έναν απ’ αυτούς:
-Πάρε το τόξο σου και πήγαινε πίσω απ΄ αυτό το βουνό εκεί θα βρεις ένα κοπάδι από άγρια γίδια. Σημάδεψε, λοιπόν, και σκότωσε ένα, όποιο θέλεις, απ΄ αυτά, αλλά μη δοκιμάσεις να σκοτώσεις και δεύτερο.
Εκείνος ο Σαρακηνός πήγε, κατά το λόγο του Γέροντα, πίσω απ΄ το βουνό και σκότωσε κ έσφαξε ένα. Όταν, όμως, δοκίμασε με το τόξο του να σημαδέψει και δεύτερο, αμέσως το τόξο του έγινε κομμάτια!
Επέστρεψε τότε, κουβαλώντας το κρέας στον ώμο του, και διηγήθηκε στους συντρόφους του όσα του συνέβησαν.
Φύλαξον το μικρόν κηπίον τούτο.
Ο αββάς Κυριακός μας διηγήθηκε κάποτε για τον αββά Στέφανο, το Γέροντα του, που έμενε στον τόπο, τον λεγόμενο Μαλωχάν.
Αυτός ο τόπος είν’ ένας χείμαρρος πολύ δύσβατος, σχεδόν αδύνατο να τον περάσει κανείς, αν δεν τον ξέρει. Εκεί είχα μείνει κ εγώ κάποτε, και απέχει από το άγιον όρος μας σαράντα μίλια κακοτράχαλο μονοπάτι, δυσκολοπέραστο.
Μια φορά είχε σπείρει ο Γέροντας λίγα ζαρζαβατικά για να ’χει πότε πότε να τρέφεται, γιατί δεν έτρωγε τίποτε άλλο. Ερχόταν, όμως, οι σκαντζόχοιροι και τα ’τρωγαν και ρημάζανε το μικρό κηπάκι του. Εκεί που καθόταν και συλλογιζόταν, πολύ λυπημένος, ο Γέροντας, βλέπει μια λεοπάρδαλη που περνούσε και τη φωνάζει. Μόλις ήρθε το θηρίο και κάθησε στα πόδια του, του λέει ο Γέροντας:
Σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη και μη φύγεις από δώ, αλλά φύλαξε μου το μικρό τούτο κηπάκι. Κι αν έρθουν οι σκαντζόχοιροι, να τους πιάσεις και να τους φας.
Κ έμεινε εκεί κοντά η λεοπάρδαλη γι ’ αρκετά χρόνια, φυλάγοντας τα μικρά λάχανα, ώσπου ο Γέροντας εκοιμήθη εν Κυρίω.
Εφίλησε τα ίχνη του Γέροντος.
Ο αββάς Ιωάννης ο Ρωμαίος, ο μαθητής του φημισμένου Αββά Ιωάννου του Σαββαΐτου, μου διηγήθηκε το ακόλουθο περιστατικό.
-Καθόμασταν με τον Γέροντα μου στα μέρη Αρσελάου. Μια μέρα βλέπουμε να πλησιάζει μια σκαντζοχοιρίνα μεγάλη και να φέρνει το μικρό της που ήταν τυφλό κρατώντας το στο στόμα. Το έφερε και το άφησε μπρός στα πόδια του Γέροντα. Βλέποντας το τυφλό, ο Γέροντας, έφτυσε κατά γης, έκανε λάσπη και του άλειψε τα μάτια. Εκείνο άνοιξε αμέσως τα μάτια του, βρίσκοντας την όραση του. Τότε, πλησίασε η μάνα του κ' εφίλησε τα ίχνη από τις πατημασιές του Γέροντα, να δείξει την ευγνωμοσύνη της. Πήρε μετά το παιδί της που ήδη περπατούσε μόνο του κ έφυγε σκιρτώντας από χαρά.
Την άλλη μέρα, ιδού κ ’ έρχεται η σκαντζοχοιρίνα μάνα, μ ένα μεγάλο καρμπολάχανο στο στόμα, που το έσερνε με κόπο, και το αφήνει μπρός στο Γέροντα. Ο Γέροντας, μόλις την είδε, χαμογέλασε και της λέγει: - Από που το πήρες και το ’φερες εδώ αυτό; Οπωσδήποτε, από κάποιον κηπάκο των πατέρων θα το ’κλεψες. Ξέρεις, όμως, πως εγώ δεν τρώω από κλεμμένο. Πάρτο, λοιπόν, και πήγαινε το πάλι εκεί, απ΄ όπου το κλεψες.
Και το ζώο, καταντροπιασμένο, πήρε πάλι το καρμπολάχανο και το ξαναπήγε στον κήπο, απ΄ όπου το είχε κλέψει.
Τα ζώα εις τον ουρανόν εκραύγασαν.
Άλλοτε πάλι, όταν έπεσε μεγάλη αναβροχιά και στέγνωσαν όλες οι στέρνες της ερήμου, μαζεύτηκεν ένα μεγάλο κοπάδι από άγρια γίδια και τριγυρνούσαν όλα τα μέρη στην τοποθεσία Αρσελάου, αναζητώντας λίγο νερό να πιουν, αλλά δεν έβρισκαν, πουθενά. Ήτανε μήνας Αύγουστος.
Και καθώς έμελλαν να χαθούν από τη δίψα, όλ ’ αυτά τα γίδια, ανεβαίνουν στην πιο ακραία και ψηλή βουνοκορφή των βράχων της ερήμου κ’ εκεί, ατενίζοντας τον ουρανό όλα εκείνα τα ζώα, άρχισαν όλα μαζί να βελάζουν και να κραυγάζουν, σα να βοούν προς τον Κτίστη τους και Κύριο της δόξης. Και δεν κουνήθηκαν από κείνο τον τόπο, λένε, ώσπου σε λίγο ήρθε μεγάλη βροχή από τον ουρανό, και μάλιστα σε κείνη τη βουνοκορφή μονάχα. Κ’ έτσι, όλα κείνα τα γίδια ήπιαν, σύμφωνα με την προφητική φωνή που λέει για το Θεό: «Εκείνος δίνει στα ζώα την τροφή τους, καθώς και στα μικρά πουλιά των κοράκων, που τον επικαλούνται με τις φωνές τους» (Ψαλμ. 146, 9).
(Π.Β. Πάσχου, Μέλι το εκ πέτρας, εκδ. Ακρίτας σελ.163-167)