686-     ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ. Στην Αμερική κάποτε μερικοί στρατιώται μ’ ένα αξιωματικό προσπαθούσαν να στήσουν ένα μεγάλο στύλο.
            Ο αξιωματικός στεκόταν από μακρυά και έδιδε στους στρατιώτας διαταγές.
            -Κρατείστε στερεά! Όλοι μαζί! Λίγο δεξιά! Εμπρός, και άλλα τέτοια.
            Κατά τύχη περνούσε απ’ εκεί ένας πολίτης. Είδε τους στρατιώτας, που προσπαθούσαν να σηκώσουν το στύλο και είπε στον αξιωματικό:
            -Συγγνώμην κύριε, γιατί και σεις δεν βοηθείτε λίγο τους καϋμένους τους στρατιώτας; Δεν βλέπετε; έχουν ανάγκην από βοήθεια.
            -Τι είπατε; εγώ να βοηθήσω; Είμαι αξιωματικός, αποκρίθηκε δείχνοντας τα γαλόνια του.
            Τότε ο διαβάτης είπε:
            Με συγχωρείτε, δεν επρόσεξα τα γαλόνια σας, κι έθεσε κάτω το καπέλλο και το ζακέττο του, για να βοηθήση τους στρατιώτας.
            Αφού έστησαν το στύλο, επλησίασε τον αξιωματικό και του είπε:
            -Κύριε αξιωματικέ, αν με χρειασθήτε και άλλη φορά, μπορείτε να με καλέσετε. Είμαι ο Γεώργιος Ουάσιγκτων.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 313-314 )

Το τελευταίο χειρόγραφο του αειμνήστου μεγάλου Θεολόγου Καθηγητού Παναγιώτου Τρεμπέλα (1886-1977)

1) Η επισημοτέρα ώρα του Χριστιανού είναι η ώρα του Βαπτίσματος (καθ' ην γίνεται υιοθεσία υπό του Θεού).

2) Η ιεροτέρα στιγμή της ζωής του είναι η της Θείας Κοινωνίας.

3) Η ευτυχεστέρα ώρα του πιστού αγωνιστού είναι η του θανάτου, καθ' ην απολαμβάνει την μακαρία αιωνιότητα εν Χριστώ Ιησού.

                                                                                                                                                          Π.Τρεμπέλας 

Η ψυχή του οσίου Αμμούν
Μια άλλη φορά πάλι ο Μ. Αντώνιος είδε, σε ώρα προσευχής, την ψυχή του μακαρίου Αμμούν του Νιτριώτου ν’ ανεβαίνη με πολλή δόξα στους ουρανούς και τον μακάρισε. Το όρος που βρισκόταν, απέχει από την Νιτρία, στην οποία εκοιμήθη ο όσιος, διάστημα δεκατριών ημερών!
(Βίος οσίου Αντωνίου)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 63)

Το δεσποτικό Αίμα
Κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της Ιορδανίας, στις 21 Απριλίου 1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην αγία τράπεζα.
Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα. Από τον άγιο Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ο ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό να δουν τι συμβαίνει.
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν να μεταλάβουν μερικές σταγόνες, ενώ άλλοι να χρίσουν το σώμα τους.
«Επισκέφθηκα την πόλη», διηγείται ο αυτόπτης μάρτυρας, «για να δω από κοντά το θεϊκό σημείο. Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή. Ο ιερέας είχε κατορθώσει να φυλάξει δύο κομματάκια Άρτου. Ομολογώ πως αυτό που έβλεπα δεν ήταν άρτος και οίνος . Ήταν Σώμα και Αίμα Ιησού Χριστού».
[6, 35]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.53)

Δε με άκουσε, την... έντυσε καλόγρια !
Μερικές φορές το " μπέρδεμα " ήταν βαθύτερο και η λύση του δεν ήταν υπόθεση απλώς ορθών χειρισμών ενός εξωτερικού προβλήματος, αλλά οδυνηρής αυτογνωσίας εσωτερικής προβληματικότητας. Μου διηγήθηκε ο Γέροντας:
" Ερχόταν σε μένα, κάπου κάπου μια κοπέλα. Από την πρώτη στιγμή είδα την ψυχή της. Επισκέφθηκε μια φορά κι ένα γυναικείο Μοναστήρι. Μια ημέρα μου ήρθε η Ηγουμένη.
Τί να κάνω Γέροντα, μ' αυτή την κοπέλα, μου λέει • έχει μεγάλο πόθο να γίνει μοναχή. Της απάντησα : Μην την κάμεις μοναχή. Δε με άκουσε, ξανάρθε η Ηγουμένη, πολύ στεναχωρημένη. Μεγάλο λάθος έκανα, που δε σ' άκουσα, μου λέει. Εκείνη η κοπέλα πέταξε τα ράσα και την είδαν να χορεύει με κοσμικά ρούχα σ' ένα πανηγύρι. "Τί να σου κάμω τώρα ; " της λέω.
Πέρασαν μέρες, κι ένα απόγευμα, να σου και μου 'ρχεται και η κοπέλα. Είμαι απελπισμένη, μου λέει, αμφιταλαντεύομαι, δεν ξέρω αν κάνω για καλόγρια ή για γάμο. Της λέω : Εσύ δεν κάνεις, ούτε για καλόγρια, ούτε για γάμο • εσύ κάνεις για τα Μάταλα, κάνεις για ό,τι βρεθεί μπροστά σου. Γιατί ; με ρώτησε θυμωμένη. Γιατί, της λέω, δεν είσαι σταθερή, είσαι σαν τον ανεμόμυλο, που γυρίζει όπου φυσάει ο άνεμος.
Με χριστιανές βρέθηκες, έκανες τη χριστιανή, με τους κοσμικούς την κοσμική • αν βρισκόσουν με τους χίπηδες, θα πήγαινες μαζί τους και στα Μάταλα. Πηγαίνεις πότε εδώ, πότε εκεί, γιατί δεν έχεις αποκτήσει δική σου πίστη " .
[ Γ 362 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.262-263)

64. Γιατί παρουσιάζει τόσο θλιβερό και αποτρόπαιο θέαμα ο άνθρωπος που κυριεύθηκε από θυμό; Γιατί απλούστατα, μέσα του εργάζονται τα πνεύματα του κακού. Αυτά σκοπό τους έχουν την καταστροφή του ανθρώπου. Με τον θυμό, που του προκαλούν, τον οδηγούν κάποτε στην αυτοκτονία ή στον φόνο. Γι’ αυτό ο Κύριος και Λυτρωτής μας εντέλλεται να είμαστε πράοι και ταπεινοί. Λέγει: «Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια' 29). Η οργή είναι φοβερό και αφύσικο φαινόμενο στην ανθρώπινη ζωή. Την εμπνέει κυρίως η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός. Ας μη λησμονούμε ότι «οργή ανδρός δικαιοσύνη Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. α’ 20).

65. Όταν η ειρήνη του Θεού βασιλεύη στην καρδιά μου, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός της Ειρήνης βρίσκεται μέσα μου, ο Ιησούς Χριστός, με τον Πατέρα και το Πνεύμα. Τότε θέλω να δείξω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό της Ειρήνης. Ποθώ να διατηρήσω αυτή την ειρήνη, με θερμή προσευχή και με αποχή από κάθε αμαρτία.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 44-45)

62. Τι προσεκτικό είναι το αθώο, μικρό πουλί! Όταν κάποιος πλησιάζη για να το πιάση, ευθύς πετά απο τη γη. Έτσι προσεκτικός πρέπει να είναι και ο πιστός. Ο Αρχέκακος τον πλησιάζει για να αρπάξη την ψυχή του. Η ψυχή μας είναι ένα πουλί. Ο Διάβολος, ο κυνηγός του. Όπως το πουλί πετά στον ουρανό και ξεφεύγει τον διώκτη του, έτσι και εμείς. Βλέποντας τον νοητό διώκτη μας να σιμώνη και να θέλη την απώλειά μας, πρέπει να ανοίγη ευθύς τα φτερά της και να πετά η ψυχή προς το ουράνιο καταφύγιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που θα τη σώση «εκ παγίδος θηρευτών».

63. Μην εξοργίζεσαι και μην κρίνεις αυστηρά τον αδελφό σου, όταν πέφτη σε κάποιο αμάρτημα. Να είσαι επιεικής στους άλλους, ενθυμούμενος ότι, στο κύλημα της ζωής σου, διέπραξες και συ πολλές αμαρτίες. Ο Θεός είναι μακρόθυμος και πολυέλεος. Μας συγχωρεί τόσα και τόσα αμαρτήματα. Θυμήσου τα λόγια της Κυριακής Προσευχής, του «Πάτερ ημών»: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Αυτά τα λόγια μας θυμίζουν οι και εμείς, πολλές φορές, παραβαίνουμε το θείο θέλημα. Ότι είμαστε μεγάλοι ένοχοι απέναντι του Κυρίου. Και ότι, με το να το φέρουμε αυτό στο νου μας, θα σωθούμε από κατάκρισι. Θα παύσουμε να κρίνουμε αυστηρά τους αδελφούς μας. Θα παύσουμε να χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, δείχνοντας επιείκεια στον εαυτός μας και κρίνοντας αυστηρά τους άλλους. Το να κατακρίνη κανείς τους άλλους, είναι δείγμα ελλείψεως αυτογνωσίας, φανερώνει υπερηφάνεια. Μαρτυρεί ότι δεν βλέπουμε τη μεγάλη αχρείωσι του εαυτού μας και ελάχιστα γνωρίζουμε τον πράο και ταπεινό Ιησού.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 44)

«Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας»
(Ματθαίος 6:21)

Που είναι ο θησαυρός σου;
    Μοιάζει απίστευτο, κι όμως είναι αληθινό: Ένας 37χρονος Ταϊλανδός κατάπιε δύο κιλά νομίσματα, επειδή σκέφτηκε πως η καλύτερη κρυψώνα για τις οικονομίες του ήταν το στομάχι του! Αλλά κι αν ακόμα ήταν δυνατόν το στομάχι αυτού του ανθρώπου ν’ αντέξει τόσο μέταλλο για πάντα, πάλι επισφαλής θα ήταν η κρυψώνα του, αφού κάποτε θα πήγαιναν μαζί του στον τάφο – χώρια μια πιθανή μόλυνση…
    Γι’ αυτό ο Χριστός προειδοποίησε τους ανθρώπους να μη μαζεύουν θησαυρούς σε μέρη επισφαλή. Πάνω απ’ όλα όμως ο Χριστός μας έδειξε ποιος είναι ο αληθινός θησαυρός. Ότι, δηλαδή, δεν είναι τα ίδια χρήματα, αλλά αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας με τα χρήματα.
    Ποιος είναι ο Χριστιανισμός μας; Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: Ή θα προσφέρουμε χαρά και ανακούφιση ακόμα και με το «μαμωνά της αδικίας» ή θ’ αφανιστούμε μαζί μ’ αυτόν, έστω κι αν δεν τον κρύψουμε στο στομάχι μας…
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Μη νικιέσαι από το κακό, αλλά με το όπλο το καλό να νικάς το κακό»
(Ρωμ. 12:21)

    Κάποιος, που αγόρασε ένα χωράφι, ήρθε στο νέο του γείτονα και του είπε: «Αγόρασα το χωράφι που βρίσκεται δίπλα στο δικό σου. Διαπίστωσα ότι ο φράχτης του χωραφιού σου είναι ένα μέτρο μέσα στο δικό μου. Ήρθα λοιπόν να σε ειδοποιήσω ότι ανέθεσα το θέμα σε δικηγόρο και σύντομα θα πάρεις δικαστική κλήση!». Ο γείτονάς του ήταν χριστιανός και απάντησε με ηρεμία: «Δε θα χρειαστεί να μου σταλεί καμιά δικαστική κλήση, καλέ μου γείτονα, για τη διαφορά αυτή. Αν ο φράχτης μου είναι ένα μέτρο μέσα στο δικό σου χωράφι, θα φέρω αμέσως ανθρώπους να τον μετακινήσουν ένα μέτρο προς τη δική μου μεριά». Η ευγενική και γαλήνια αυτή απάντηση εξέπληξε το νέο γείτονα και μετέτρεψε ένα σκληρό άνθρωπο, που θα μπορούσε να γίνει εχθρός, σ’ έναν καλό φίλο.
    Πόσους ανθρώπους κατέστρεψαν οι προσφυγές σε δικαστήρια για μικροδιαφορές! Πολλές φορές η ζημιά που υφίσταται ακόμα κι εκείνος που κερδίζει τη δίκη είναι μεγαλύτερη από το κέρδος. Κι επιπλέον, οι εχθρότητες διαρκούν χρόνια και χρόνια! Εμείς οι χριστιανοί ας κάνουμε έμβλημά μας τα λόγια του πιο πάνω εδαφίου και δε θα χάσουμε ποτέ!

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

-    Τι φταίει, Γέροντα, και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
-    Δεν ελευθερώθηκες από τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί, αν δεν πετάξης τον εαυτό σου, θα σε πετάξη ο εαυτός σου. Όποιος έχει φιλαυτία, δεν μπορεί να έχη ανάπαυση, ειρήνη ψυχής, γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σαν την χελώνα και το περπάτημά του είναι σαν της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.
-    Νομίζω, Γέροντα, ότι θεωρητικά πιάνω τον εαυτό μου, στην πράξη όμως...
-    Η εφαρμογή είναι δύσκολη· εκεί ζορίζεται ο παλαιός άνθρωπος. Αν όμως δεν ζορίσουμε φιλότιμα τον παλαιό μας άνθρωπο, θα μας ανατινάξη την πνευματική μας οικοδομή.
-    Γέροντα, πώς είναι η κόλαση;
-    Θα σου πω μια ιστορία που είχα ακούσει. Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξη πώς είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέη: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση». Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μια πολύ μακριά κουτάλα· έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν... Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέη: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο». Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζης από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;
Όποιος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό, υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση. Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθής, μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθής, μεταφέρεις την κόλαση. Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σ. 47-48)

Όταν η οσία αρχόντισσα της Ρώμης Μελάνη η Πρεσβυτέρα (349-410) έκανε περιοδεία στις σκήτες της Αιγύπτου , επισκέφτηκε και τον όσιο Παμβώ, φημισμένο για την ακτημοσύνη του.
Επειδή ο πρεσβύτερος της σκήτης της Νιτρίας Ισίδωρος της είχε μιλήσει για την αρετή του, του προσέφερε μια θήκη με τριακόσιες λίτρες ασημικά ! Ο όσιος, καθώς ήταν καθισμένος και έπλεκε βλαστούς φοινίκων, αρκέστηκε να την ευλογήση και να της πεί:
- Ο Θεός να σε ανταμείψη.
Έπειτα πρόσταξε στον οικονόμο του Ωριγένη
- Πάρε αυτά τα ασημικά και μοίρασέ τα σε όλες τις αδελφότητες της Λιβυής και των νησιών, γιατί αυτές έχουν περισσότερο ανάγκη. Να μην τα μοιράσεις σε αδελφότητες της Αιγύπτου, γιατί βρίσκονται σε εύφορη χώρα και δεν έχουν ανάγκη.
Η μακαρία Μελάνη περίμενε σαν άνθρωπος, να τιμηθή και να επαινεθή από τον όσιο Παμβώ για το πολύτιμο δώρο που του έκανε. Αφού όμως δεν άκουσε τίποτε, είπε η ίδια
- Για να ξέρεις γέροντά μου, τα ασημικά είναι τριάντα λίτρες.
Και ο όσιος της αποκρίθηκε:
- Εκείνος στον οποίο τα δώρισες, δεν έχει ανάγκη από ζυγαριά. Αυτός που ζυγίζει τα βουνά, γνωρίζει καλύτερα από εσένα την ποσότητα των ασημικών. Αν τα δώριζες σε εμένα καλά θα έκανες να μου πης την ποσότητά τους. Αφού τα δωρίζεις όμως στο Θεό, δεν χρειάζεται να πης τίποτε.

(Λαυσαϊκή Ιστορία)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 62-63)