«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3)

    Μια εφημερίδα είχε τίτλο σ’ ένα άρθρο-έρευνα: «Με ποια κριτήρια μετράς έναν άνθρωπο;». Μερικά από τα κριτήρια ήταν: Η ικανότητα του να κερδίζει και να χρησιμοποιεί τα χρήματα. Η αξία και η χρονολογία του αυτοκινήτου του. Πόσα μαλλιά έχει. Η δύναμη και το σωματικό του ύψος. Η δουλειά που έχει και πόσο επιτυχημένος είναι. Ποια σπορ αγαπά. Σε πόσα σωματεία μετέχει. Η δυναμικότητα και η αξιοπιστία του.
    Πολύ ρηχά και επιφανειακά είναι τα κριτήρια με τα οποία μετράμε τους ανθρώπους. Τα κριτήρια όμως που χρησιμοποιεί ο Χριστός για να αξιολογήσει τον άνθρωπο βρίσκονται σε χτυπητή αντίθεση. Προσέξτε μερικές από τις αξίες και τα μέτρα του Κύριου μας: «Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα… οι ελεήμονες… οι καθαροί στην καρδιά… οι ειρηνοποιοί… οι διωκόμενοι για τη δικαιοσύνη…». Άραγε, εμείς πώς βλέπουμε και με τι μέτρα αξιολογούμε τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας;
    Κύριε, κάνε με να αξιολογώ τη ζωή μου, όχι με βάση του τι σκέπτεται και λέει ο κόσμος αλλά τι Εσύ λες στο Λόγο Σου.
(Γ.Σ.Κ.)

«…Μη φοβάσαι, γιατί εγώ σε λύτρωσα… Είσαι πολύτιμος στα μάτια μου, έχεις για μένα αξία και σ’ αγαπώ…» (Ησαΐας 43:1,4)

    «Γεννήθηκα με μια ουλή στο χείλος μου κι όταν άρχισα να πηγαίνω στο σχολείο τα παιδιά στην τάξη μου μ’ έκαναν να καταλάβω πως φαινόμουν διαφορετική από τους άλλους, ένα κορίτσι με παραμορφωμένα χείλη, με στραβή μύτη, με άσχημα δόντια και παράξενη φωνή. Όταν οι συμμαθητές μου με ρωτούσαν τι μου συνέβη τους έλεγα ότι είχα πέσει πάνω σ’ ένα κομμάτι γυαλί. Προτιμούσα να τους λέω πως είχα κάποιο ατύχημα, παρά ότι είχα γεννηθεί έτσι… Στη Δευτέρα Δημοτικού είχαμε μια πολύ αγαπητή δασκάλα. Ήταν κοντή και παχουλή, αλλά ακτινοβολούσε ευτυχία. Κάθε χρόνο η δασκάλα μας έκανε μια ακουστική εξέταση. Ήρθε και η σειρά μου. Έπρεπε να σταθούμε κοντά στην πόρτα και να κλείσουμε το ένα αυτί. Εκείνη ήταν καθισμένη στο γραφείο της και ψιθύριζε κάτι που έπρεπε να το επαναλάβουμε π.χ. «Ο ουρανός είναι γαλανός» ή κάτι άλλο. Περίμενα με ανησυχία ν’ ακούσω τι θα μου έλεγε: Ψιθύρισε λίγες λέξεις που ο Θεός είχε βάλει στο στόμα της και που άλλαξαν όλη τη ζωή μου. Είπε: «Πόσο θα επιθυμούσα να ήσουν κόρη μου!».
    Αυτά είναι τα λόγια που ψιθυρίζει ο Θεός στο αυτί του καθενός μας, τα ακούμε;
(Σ.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

179. Να θεωρής τον εαυτό σου χειρότερο και ευτελέστερο όλων των ανθρώπων, από την άποψι της ψυχικής σου καταστάσεως. Είναι ορθό και ευσεβές να περιφρονής τον εαυτό σου για τις αμαρτίες σου και να είσαι επιεικής προς τους άλλους. Να τους σέβεσαι και να τους αγαπάς, παρά τις αμαρτίες που τους βαραίνουν. Αυτό θέλει από σένα ο Κύριος, που μας έδωσε εντολή να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους, γιατί είναι κτισμένοι «κατ’ εικόνα» δική του, γιατί είναι μέλη του Ιησού Χριστού.

180. Ο Κύριος επέτρεψε να του πάρουν τα ενδύματα και να τον καθηλώσουν στον Σταυρό. Μ’ αυτό, μας δίδαξε να είμαστε άκακοι και όχι εκδικητικοί σε ό,τι κακό και άδικο μας προξενούν οι άνθρωποι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 89-90)

177. Μην αφήνεις, Κύριε, να κάνω ούτε για μία στιγμή το θέλημα του εχθρού μου, του Διαβόλου. Αξίωνέ με, Κύριε, να υπακούω μονάχα εσένα, να ακολουθώ σταθερά και αποκλειστικά μόνο τον δικό σου δρόμο. «Δευ̃τε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτω̨̃ καὶ κλαύσωμεν ἐναντίον κυρίου του̃ ποιήσαντος ἡμα̃ς. Δουλεύσατε τω̨̃ κυρίω̨ ἐν φόβω̨ καὶ ἀγαλλια̃σθε αὐτω̨̃ ἐν τρόμω̨» (Ψαλμ. δ’ 6, β’ 11).

178. Όλοι οι Άγιοι στον ουρανό και όλοι οι αληθινοί χριστιανοί στη γη είναι «έν σώμά και έν πνεύμα» (Εφες. δ’ 4). Γι’ αυτόν τον λόγο, οι προσευχές των πιστών ακούονται τόσο εύκολα και γρήγορα στον ουρανό. Γι’ αυτό και τόση ελπίδα υπάρχει στην επίκλησι των Αγίων. Αλλά για να είμαστε βέβαιοι ότι οι προσευχές μας θα ακούωνται εύκολα και γρήγορα από τους Αγίους, πρέπει να έχουμε το ίδιο πνεύμα μαζί τους, το πνεύμα της πίστεως και της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον, το πνεύμα των ευαγγελικών αρετών, που μας υψώνει από τα γήινα στα ουράνια.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 89)

«Αν κάποιος θέλει να υπηρετεί εμένα, εμένα ν’ ακολουθεί. Και όπου είμαι εγώ, εκεί θα είναι και ο υπηρέτης ο δικός μου…» (Ιωάν. 12:26).
«…Αυτοί είναι που ακολουθούν το Αρνί, όπου κι αν πάει» (Αποκ. 14:4)

    «Ω, Κύριε, εσύ είσαι η βελόνα κι εγώ η κλωστή…». Έτσι είπε στην προσευχή του μια βραδιά ένας ντόπιος σ’ έναν ιεραποστολικό σταθμό του Κογκό. Είχε επισκεφτεί το χριστιανικό σχολείο εκείνη τη μέρα και βλέποντας τα κορίτσια να ράβουν, είχε παρατηρήσει πως η κλωστή πάντοτε ακολουθούσε τη βελόνα. «Ακολουθήστε με» είπε ο Κύριος στους μαθητές Του. Πρέπει να είμαστε πάντοτε τόσο κοντά Του, τόσο αφοσιωμένοι σ’ Αυτόν, ώστε να Τον ακολουθούμε απόλυτα εξαρτημένοι απ’ Αυτόν, όπως η κλωστή τη βελόνα.
    Σωτήρα μου Χριστέ, Σ’ ευχαριστώ για την πρόσκλησή Σου να Σε ακολουθήσω και θέλω να το κάνω. Μόνο βοήθησέ με να Σε ακολουθώ πιστά, χωρίς ποτέ να παρεκκλίνω δεξιά ή αριστερά. Βοήθησέ με μόνο σε Σένα να βρίσκω την ικανοποίησή μου και τη χαρά μου. Στ’ όνομά Σου προσεύχομαι. Αμήν.

«Κύριε, σε ποιον να πάμε; Εσύ έχεις λόγια που προσφέρουν ζωή αιώνια» (Ιωάν. 6:68)

    Πάνω στην πλάκα του τάφου ενός Γάλλου πρίγκηπα είναι σκαλισμένα τα εξής: «Εδώ είναι θαμμένος ένας άνθρωπος με τις καλύτερες προθέσεις». Αλλά τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι το επιτύμβιο επίγραμμα πάρα πολλών άλλων που είχαν την καλή πρόθεση να σωθούν ερχόμενοι με μετάνοια στο Χριστό, τελικά όμως απέτυχαν να μεταβάλουν την πρόθεσή τους αυτή σε πράξη, να έρθουν δηλαδή στην πραγματικότητα στο Χριστό.
    Πολλές φορές μας αρέσει να ξεγελάμε τον εαυτό μας, πιστεύοντας πως τα ελατήρια μας είναι καλά και επομένως δεν είναι απαραίτητο να επακολουθήσουν και κάποια έργα. Η Αγ. Γραφή, όμως, μας λέει πως δε σωζόμαστε με τις προθέσεις μας, αλλά με την απόφασή μας, που πρέπει όσο γίνεται συντομότερα να πάρουμε και να έρθουμε στον Κύριο Ιησού Χριστό για σωτηρία. «Διαλέξτε σήμερα ποιόν θέλετε να λατρεύετε» προτρέπει ο Λόγος του Θεού (Ιησ. Ναυή 24:15)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

175. Στα γήινα θέλγητρα, δεν υπάρχει ζωή αληθινή, αλλά θλίψις και θάνατος πνευματικός. Έχει λοιπόν δίκιο ο Κύριος να παραπονήται με το στόμα του Προφήτου, λέγοντας για τους άπιστους ανθρώπους: «ἐμὲ ἐγκατέλιπον πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξαν ἑαυτοῖς λάκκους συντετριμμένους, οἳ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ιερεμ. β’ 13). Μάταια προσπαθούμε να αντλήσουμε αληθινή χαρά από εκεί. Όλα τα γήινα αγαθά είναι φθαρτά, διαβατικά, καταλήγουν σε θάνατο. Ο Διάβολος, ο κάτοχος της δυνάμεως του θανάτου, επιδιώκει, αιχμαλωτίζοντάς μας στη λατρεία αυτών των αγαθών, να απεργασθή τον αιώνιο θάνατό μας. «Στώμεν καλώς», λοιπόν. Ας είμαστε άγρυπνοι προς όλες τις κατευθύνσεις, ώστε τίποτε το φθαρτό να μη βρη είσοδο στην καρδιά μας.

176. Θέλεις να βγουν οι άλλοι γρήγορα από τις αμαρτίες τους; Σπεύσε να βγης από τις δικές σου. Γιατί είσαι τόσο επιεικής, τόσο χαλαρός στις απαιτήσεις που θα έπρεπε να έχης από τον εαυτό σου; Μήπως το ότι συ δεν διορθώνεις τον εαυτό σου, είναι λόγος που και οι άλλοι επιμένουν στην πτώσι τους;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 88-89)

172. Όλα, ευχάριστα και λυπηρά, που συμβαίνουν σ’ αυτήν εδώ τη ζωή, παρέρχονται, έχουν ένα τέλος. Φεύγουν σαν την απατηλή νύκτα, μόλις ανατείλη ο ήλιος. Έτσι, ο χριστιανός, που είναι καλεσμένος για την ουράνια πατρίδα και περνά σαν ξένος και περεπίδημος από τη γη, δεν πρέπει να προσκολλά την καρδιά του σε τίποτε το γήινο. Ανήκει αποκλειστικά στον Κύριο, την Πηγή της Ζωής, που ανέστη για να μας δώση την αιώνια ζωή.

173. Κύριε! Αξίωσέ με, με τη χάρι σου, να μην αφήσω ανεκμετάλλευτα τα τάλαντα που μου εμπιστεύθηκες. Κάνε, ώστε να χρησιμοποιώ τις δωρεές σου κατά σωτήριο για μένα τρόπο. Κάνε, ώστε να αυξήσω τον αριθμό αυτών των ταλάντων με τον προσωπικό μου κόπο.

174. Πόσο ασήμαντα είναι τα γήινα σε σύγκρισι με τα ουράνια, σε σύγκρισι με την αιώνια βασιλεία του Χριστού! Και όμως, κατορθώνουμε να είμαστε τόσο προσκολλημένοι στα γήινα και τόσο αμελείς για τη σωτηρία της ψυχής μας, για την κατάκτησι της αιωνίας ζωής!

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 87-88)

Αίμα μαρτύρων
υπέρ του Χριστού
Όταν θυσιαζόμαστε για το Χριστό,
την ίδια προθυμία με τους μάρτυρες δείχνουμε,
χύνοντας το αίμα μας.
Ε.Π.Ε. 24,342

ποτίζει την Εκκλησία
Τα φυτά, όταν ποτίζονται, αυξάνονται.
Έτσι και η πίστις η δική μας.
Όταν πολεμείται, τότε μάλλον ανθίζει.
Οι κήποι δεν γίνονται τόσο ευθαλείς με το πότισμα,
όπως γίνεται η εκκλησία όμορφη,
ποτιζομένη με το αίμα των μαρτύρων.
Ε.Π.Ε. 37,68

Αιμομίκτης
ούτε το ένα άκρο, ούτε το άλλο
Ο Παύλος καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια,
για να του επιδείξουν αγάπη...
Ούτε πρέπει να συνδεόμαστε εύκολα,
ούτε να αποστρεφόμαστε χωρίς λόγο.
Ε.Π.Ε. 19,136

πρόνοια γι’ αυτόν του Παύλου
Θα μπορούσε να πη ο Παύλος: Πόρνευσε, τέλεσε φρικτή αμαρτία,
δεν μπορεί να ξεκολλήσει απ’ την ασέλγεια,
κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι έχει μεγάλο εγωισμό
και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, ενώ τελεί ανίατη αμαρτία.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είπε (ο Παύλος).
Για να τον σώση από όλα αυτά, έδειξε πολλή φροντίδα.
Σαν γλίστρησε προς το ελεεινό εκείνο κακό,
δεν παραιτήθηκε από του να τον φοβίζει και πολλούς άλλους τρόπους χρησιμοποίησε,
μέχρις ότου τον έφερε σε επίγνωση της αμαρτίας, σ
ε συναίσθηση της παρανομίας, κι έτσι πέρα για πέρα τον απάλλαξε από όλη τη βρωμιά του.
Ε.Π.Ε. 34,378

αμάρτημα βαρύτατο
Ένας άνθρωπος, που τιμήθηκε
με την ιερή τελετή του βαπτίσματος
και έγινε κοινωνός όλων των απορρήτων αγαθών
κι είχε πρωτεύουσα θέση στην Εκκλησία,
έπεσε σε αμαρτία αισχρότατη.
Ε.Π.Ε. 37,386

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 116-117)

"Κυκλώστε την με εντατικές προσευχές"
Για μια νέα κοπέλα, που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας,
συνέστησε στους γονείς να την περικυκλώσουν προστατευτικά με εντατικές προσευχές,
όσο το δυνατόν περισσοτέρων ανθρώπων. Αυτό έγινε, και η κοπέλα σώθηκε από υποτροπές.
[Γ 202]

"Να αλλάξεις συντροφιές"
Σε μια νέα, που είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας,
συνέστησε ν' αλλάξει απαραιτήτως τις συντροφιές της,
που την επηρέαζαν αρνητικά, και να κάνει συντροφιά με χριστιανές νέες της αρεσκείας της,
που μαζί τους να μπορεί να συζητά ευχάριστα, να πηγαίνει εκδρομές και να επισκέπτονται ναούς,
όπου θα παρακολουθούν ιερές ακολουθίες.
Φρόντισε μάλιστα να αναθέσει σε μια καλή κοπέλα, που τον επισκεπτόταν τακτικά,
να αναλάβει εκείνη την πρωτοβουλία της προσεγγίσεως.
[Γ 295]

"Τον έσωσε από την αυτοκτονία"
Γέροντα, σας παρακαλώ, θέλω κάτι να μου πείτε, ό,τι εσείς νομίζετε, είπε ο επισκέπτης μοναχός.
Τότε εκείνος τον ρώτησε: -Τώρα που θα φύγεις από 'δω, πού θα πας;
-Ο γέροντάς μου, μου είπε να επισκεφτώ τους δικούς μου που είναι στην Εύβοια.
-Ποιούς δικούς σου;-Τους γονείς μου, τους συγγενείς μου κατά σάρκα.
Άρχισε τότε να με ρωτά για τους συγγενείς μου. -Ο τάδε συγγενής σου ξέρεις τί πρόβλημα έχει;
-Εγώ, Γέροντα, δεν ξέρω τί μου γίνεται! Πού να ξέρω τί προβλήματα έχει ο τάδε συγγενής;
-Εγώ, όμως, με τη βοήθεια της Χάριτος του Θεού τα γνωρίζω.
Έχει αυτό…, αυτό…, κι αυτό… και μάλιστα, το χειρότερο απ' όλα είναι ότι έχει τέτοιο λογισμό.
Κι έκανε μιά κίνηση με το χέρι, όπως όταν λέμε ότι θα κάνουμε βουτιά.
Μου εξήγησε ότι είχε κάποιος λογισμούς αυτοκτονίας.
Τον ρώτησα:-Τώρα, που θα πάω, να του τα πώ αυτά που μου είπατε;
-Έ, γι' αυτό σου τα είπα, για να του τα πεις και να μπεί στην Εκκλησία,
για να του φύγουν όλα και να σωθεί!
Και να μην καθίσεις πολύ εκεί στους δικούς σου, αλλά να τους πεις πώς εσύ μέσα στην προσευχή σου τους βλέπεις συνεχώς,
κι αν αυτοί επιθυμούν και σε θέλουν κοντά τους, να κάνουν και αυτοί προσευχή για να είστε μαζί ενωμένοι με την προσευχή.
Έφυγα από τον Γέροντα Πορφύριο και πήγα στους δικούς μου
και είπα σ' εκείνον το συγγενή μου όσα μου αποκάλυψε ο Γέροντας γι' αυτόν.
Ξαφνιάστηκε. Μετά από λίγες μέρες επισκέφθηκε τον Γέροντα.
Του είπε: -Γέροντα, είμαι ο τάδε που είπατε στον π. Χριστόδουλο αυτό… κι αυτό…
-Εγώ του τα είπα αυτά; ρώτησε με απορία ο Γέροντας.
-Ναί, του είπε ο… -Έ, παιδάκι μου, εγώ δεν θυμάμαι να είπα αυτά τα πράγματα.
-Κι ο Γέροντας είχε απόλυτο δίκιο, γιατί μέσα του ενεργούσε εκείνος ο Χριστός και εκείνος απλώς μιλούσε.
Από τότε ο… Άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία, αποφάσισε να εξομολογηθεί και με τη βοήθεια του Γέροντα
του έφυγαν όλα τα προβλήματα που είχε.[Χρ. 349π.]

"Την έσωσε με αιφνίδια εμφάνιση"
Μιά κοπέλα, πάλι, στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής στην Αθήνα, είχε αποφασίσει ν' αυτοκτονήσει,
διότι κάποιο βαρύ λόγο της είχαν πεί στο σπίτι της. Είχε πάρει ένα φυτοφάρμακο κι ήταν έτοιμη να το πιεί.
Εμφανίζεται τότε ξαφνικά μπροστά της ο πατήρ Πορφύριος, τις παίρνει το φυτοφάρμακο από τα χέρια και της λέει:
"Μή φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά. Θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά και θα είσαι μια χαρά".
Όπως κι έγινε.[Ί 88]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 117-119)

Η διανομή της περιουσίας

Οι γονείς που έχουν την οικονομική δυνατότητα, έχουν ευθύνη να φροντίσουν για το μέλλον των παιδιών τους.
Φυσικά, το κυριώτερο είναι να τους δώσουν καλή ανατροφή, μετά να τα μορφώσουν ή να τα στείλουν να μάθουν κάποια τέχνη,
για να μπορούν να ζήσουν, και ύστερα να τους εξασφαλίσουν ένα σπιτάκι κ.λπ.
Όταν το 1924 η οικογένεια μας ήρθε στην Ελλάδα από τα Φάρασα της Καππαδοκίας,
τότε με την Ανταλλαγή, ο πατέρας μου, ως πρόεδρος του χωριού, φρόντισε να τακτοποιήση όλους τους συγχωριανούς μας.
Την οικογένειά μας την άφησε τελευταία. Αργότερα τα μεγαλύτερα αδέλφια μου του παραπονέθηκαν.
«Όλους τους φρόντισες, πατέρα, είπαν, εμάς δεν μας σκέφτηκες».
Αν είναι κανείς μόνος του, μπορεί όλα να τα δώση και να αδιαφορήση για τον εαυτό του από αυταπάρνηση, από αρχοντιά,
αλλά, αν έχη οικογένεια, πρέπει να σκεφθή και την οικογένειά του.
Βέβαια, οι γονείς δεν πρέπει να ξεθαρρεύουν και να δίνουν στα παιδιά όσα έχουν, όλα μαζί,
γιατί τα παιδιά είναι άπειρα και μπορεί να ξανοιχτούν στην σύγχρονη ζωή που δεν έχει άκρη.
Ύστερα θα πονούν, που δεν θα έχουν να τα βοηθήσουν.
Να προσέξουν επίσης, ώστε το πιο αδύνατο παιδί να το ενισχύσουν περισσότερο υλικά, και ακόμη περισσότερο ηθικά,
για να μην το πάρη σβάρνα ο πανικός της αποτυχίας, αλλά και με διάκριση και αγάπη να τακτοποιήσουν όλα τα παιδιά,
για να μην ψυχρανθούν μεταξύ τους.
Σπάνια βρίσκεις οικογένειες αγαπημένες, που ζουν πνευματικά, και τα αδέλφια δεν μαλώνουν για οικόπεδα και περιουσίες
και δεν τρέχουν στα δικαστήρια. Είχα γνωρίσει μια επταμελή οικογένεια. Οι γονείς είχαν κάτι χρυσαφικά.
Μετά τον θάνατό τους, τα παιδιά είπαν να τα πάρη ο ένας αδελφός που τους είχε γηροκομήσει.
Εκείνος όμως σκέφθηκε ότι η αδελφή τους έχει μεγάλη οικογένεια και έχει πιο πολλή ανάγκη και τα έδωσε σ’ εκείνη.
Αυτή τα έδωσε στον άλλον αδελφό, εκείνος στον άλλον, και τελικά γύρισαν στον πρώτο!
Ό,τι ακριβώς έκαναν εκείνοι οι Πατέρες που διαβάζουμε στο Γεροντικό.
Στο τέλος, επειδή και εκείνος δεν ήθελε να τα κρατήση, τα έδωσαν σε μια εκκλησία.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 114-116)

Πέρασε κάποτε από τον νου του Μ. Αντωνίου η σκέψη σε τίνος τάχα αγίου τα μέτρα να είχε φτάσει. Ο Θεός όμως, που ήθελε να του ταπεινώση τον λογισμό, του φανέρωσε μιά νύχτα στ’ όνειρο του πως καλύτερος του ήταν ο τσαγκάρης που είχε ένα μικρομάγαζο σ’ ένα παράμερο δρόμο της Αλεξάνδρειας!
Μόλις ξημέρωσε, ο όσιος πήρε το ραβδί του και ξεκίνησε για την πόλη. Ήθελε να γνωρίση από κοντά τον τσαγκάρη και να δη τις αρετές του. Με πολλή δυσκολία ανακάλυψε το μαγαζάκι του. Μπήκε μέσα, κάθησε στο πλάι του, στον πάγκο, κι άρχισε να τον ρωτά για τη ζωή του.
Ο απλοϊκός άνθρωπος δεν μπορούσε να φανταστή ποιος ήταν εκείνος ο καλόγερος, που ήρθε τόσο ξαφνικά να τον επισκεφθή και, χωρίς να πάρη τα μάτια του από το παπούτσι που μπάλωνε, του αποκρίθηκε αργά – αργά με ηρεμία:
-Δεν ξέρω, αββά μου, να έχω κάνει ποτέ κανένα καλό. Κάθε πρωί σηκώνομαι, κάνω την προσευχή μου κι αρχίζω τη δουλειά μου. Λέω όμως πρώτα στον λογισμό μου, πως όλοι οι άνθρωποι σ’ αυτή την πόλη, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο, θα σωθούν, και μόνον εγώ θα καταδικαστώ για τις πολλές μου αμαρτίες. Κι όταν το βράδυ πάω να πλαγιάσω, πάλι το ίδιο συλλογίζομαι.
Ο όσιος σηκώθηκε με θαυμασμό, τον αγκάλιασε, τον φίλησε και του είπε με συγκίνηση:
-Εσύ, αδελφέ μου, σαν καλός έμπορος, κέρδισες τον πολύτιμο μαργαρίτη άκοπα. Εγώ γέρασα στην έρημο. Ίδρωσα και κοπίασα, μα δεν έφτασα στην ταπείνωση σου.

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.242-243)