Από την πρώτη στιγμή που άκουσα κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την προτροπή του Χριστού ‘ πίετε εξ αυτού πάντες, τούτο εστί το αίμα μου το της Καινής Διαθήκης, το περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών’ [Κατά Ματθαίον κστ΄27-28] δηλαδή ‘ πιείτε από το ποτήριο αυτό πάντες γιατί αυτό είναι το Αίμα μου με το οποίο επικυρώνεται η Νέα Διαθήκη και το οποίο χύνεται για τη σωτηρία πολλών για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους’ αναρωτήθηκα γιατί ο Χριστός είπε ‘ περί πολλών εκχυνόμενον’ και όχι ‘ περί πάντων…’. Από την ερμηνεία των Πατέρων αυτό που με εντυπωσίασε είναι πως το είπε αυτό ο Χριστός στους Μαθητές Του για να τους προϊδεάσει ότι δε θα πιστέψουν όλοι σ’Αυτόν και έτσι να μην απογοητευθούν!
Είναι μεγάλη η θλίψη αυτού που αγαπάει το Χριστό, ζει γι’ Αυτόν και Τον ευαγγελίζεται να βλέπει πως ό,τι κι αν κάνει μερικές φορές η αντίσταση των ανθρώπων μακριά από το Θεό είναι άκαμπτη! Είναι σαν να είσαι μισοπεθαμένος στην έρημο και ξαφνικά να βρίσκεις μια τεράστια όαση! Να πίνεις νερό και να βυθίζεσαι μέσα σ’αυτό και καταχαρούμενος να πηγαίνεις στους συνανθρώπους σου που ξέρεις πολύ καλά πόσο ανάγκη το έχουν αλλά αυτοί να μη σου δίνουν σημασία! Ή να λένε ‘ κάποια στιγμή θα έρθουμε’, μην καταλαβαίνοντας πως κάθε στιγμή που περνάει μπορεί να είναι και η τελευταία! Διάβασα μια έρευνα του 2000 που απαριθμούσε τους ορθόδοξους χριστιανούς του πλανήτη σε 250.000.000 ενώ τους παπικούς σε 1 δισεκατομμύριο και τους προτεστάντες σε 850.000.000! Αυτό όμως δε με θλίβει σχεδόν καθόλου γιατί είμαι σίγουρος θα οικονομήσει έτσι ο Χριστός που στο τέλος θα τραβήξει πολλούς πάνω Του! ( όσους θέλουν δηλαδή)
Περισσότερο με ανησυχούν οι ‘ορθόδοξοι’ που είναι απλά βαπτισμένοι αλλά αρνούνται πεισματικά να έρθουν στην εκκλησία – δεν τη θέλουν - πιστεύουν απλά σε μια ανώτερη δύναμη ή σε ένα Χριστό δικό τους ( πόσες φορές έχω ακούσει τη φράση ‘ άλλο ο Θεός άλλο ο Χριστός’) ή που θέλουν τόσο πολύ να έρθουν αλλά υψώνονται ως ένα τεράστιο βουνό μπροστά τους οι έννοιες ‘ αμαρτία’ και ‘εξομολόγηση’ ακόμα και οι πιο ανώδυνες ‘σφάλμα’ και ‘συζήτηση’. Και ίσως πιο πολύ απ’όλα προβληματίζομαι με εμάς που καυχιόμαστε για το ότι είμαστε ορθόδοξοι αλλά μόνο στα λόγια και πολλές φορές ούτε σ’αυτά! Είναι μεγάλο μαρτύριο η ιεραποστολή! Μεγάλος αγώνας! Με παρηγορεί όμως πλήρως ότι βρίσκομαι σε έναν ναό που γίνεται από τους ιερείς ιεραποστολική προσπάθεια! Πολλές φορές αισθάνομαι την ενορία μας σαν να είναι ολόκληρος ο κόσμος, το σπίτι μου, το μοναστήρι μου, η παλαίστρα μου και ο παράδεισος μου! Είναι μεγάλη ευλογία για όλους μας να είμαστε εκεί με τους ιερείς, τα αδέρφια μας και όλα αυτά που ζούμε… χαρές και λύπες στη Αγκαλιά του Χριστού μας και της Θεοτόκου! Μακάρι η αγάπη μας και οι προσευχές μας να προσελκύσουν σ’αυτό το ναό ή σε άλλους όλο τον κόσμο!
Μα και αν μπει κάποιος νέος πιστός κάθε ηλικίας, ειδικά νέος, να προσέχουμε πάρα πολύ! Να τον υποδεχτούμε με αγάπη, με διάκριση και προσοχή! Γιατί όσο δύσκολα έρχεται κάποιος νέος τόσο εύκολα μπορεί να ξαναφύγει. Ο κόσμος ο ψεύτικος είναι πολύ δελεαστικός! Εμείς πρέπει να υποδεχόμαστε τα νέα μέλη της εκκλησίας με χαρά πνευματική, με την Αλήθεια του Χριστού μας και με σύνεση. Όπως η μητέρα μάς εμπιστεύεται το νεογέννητό της κι εμείς το πιάνουμε με φόβο και τρόμο να μην το βλάψουμε, έτσι πρέπει να φερόμαστε και στα νέα παιδιά. Να μη νιώθουν ποτέ μοναξιά, ακόμα κι όταν την επιλέγουν! Αν καταφέρουμε όποιος έρχεται στην εκκλησία μας, ακόμα και δειλά- δειλά , να ακούσει μια ομιλία, να θέλει να έρχεται συνέχεια και να μη φύγει ποτέ, τότε νομίζω θα έχουμε καταφέρει πολλά! Γιατί για τους στατιστικολόγους ένας άνθρωπος είναι απλά μια μονάδα, σχεδόν τίποτα, για το Χριστό όμως μια ψυχή, η κάθε ψυχή έχει ανεκτίμητη αξία! (Κ.Δ.Κ)

" Ακόμη κι αν αδικείσαι, να μην αντιλέγεις "
Μόλις ο αδελφός - μοναχός μπήκε μέσα, ακούει τον Παππούλη να του λέει :
-Πού είσαι, ευλογημένε, και σε περίμενα !
Ο μοναχός δεν είχε ειδοποιήσει κανέναν, για την επίσκεψή του αυτή.
Τότε άρχισε να τον παρηγoρεί-
πριν ο αδελφός πεί κάτι - και να του λέει, γνωρίζοντας με τη χάρη του Θεού το πρόβλημά του :
-Ακόμη κι αν αδικείσαι, να μην αντιλέγεις, ούτε
να νευριάζεις, αλλά να υπομένεις και να σιωπάς, προτιμώντας να πληροφορεί ο Θεός τους άλλους για σένα.
Γιατί αυτό είναι το δικό σου συμφέρον • κι όχι να γίνεσαι συνήγορος και υπερασπιστής του εαυτού σου.
[Χρ 365]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.278)

Μια πειστική απόδειξη
Στον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού της Λαύρας του αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι, στην Πετρούπολη της Ρωσίας, συνέβη κάποτε το ακόλουθο συγκλονιστικό περιστατικό: Στη διάρκεια μιας θείας λειτουργίας, ο λειτουργός αρχιερέας Στέφανος, αφού διάβασε την ευχή « Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ…», σήκωσε το κάλυμμα του αγίου ποτηρίου κι έμεινε σαν αποσβολωμένος. Είδε μέσα σάρκα και αίμα ανθρώπινα! Γύρισε τότε στο διάκονο, τον κατοπινό στάρετς Σαμψών (1979), και του είπε : ‘ Βλέπεις, πάτερ;’ Τί να έκαναν;… Ο επίσκοπος αφού τοποθέτησε το άγιο ποτήριο στην αγία τράπεζα, γονάτισε και ικέτεψε τον Κύριο να κάνει έλεος. Πώς θα μετέδιδε σάρκα ανθρώπινη στους πιστούς; Ποιος θα την έπαιρνε;
Αφού προσευχήθηκε για ένα τέταρτο με υψωμένα τα χέρια, ξανακοίταξε στο άγιο ποτήριο. Η σάρκα και το αίμα είχαν γίνει ψωμί και κρασί. Έτσι βγήκε και κοινώνησε τους πιστούς. Όσοι κληρικοί πληροφορήθηκαν το θαύμα, είπαν ότι το επέτρεψε ο Θεός για να ενισχυθεί η πίστη τους. Ο διάκονος Σαμψών μάλιστα, που κρατούσε το άγιο ποτήριο, ομολόγησε ότι από το γεγονός αυτό πήρε ξεχωριστή δύναμη και παρηγοριά. Πίστεψε απόλυτα και αναμφίβολα πως η θεία Ευχαριστία είναι από το τίμιο Σώμα και Αίμα του Σωτήρος. Πείστηκε ο ίδιος, αλλά το διέδωσε και σε άλλους, για να πάρουν όλοι, όσοι θα το μάθαιναν, δύναμη και χαρά. Το σημείο αυτό ήταν ακόμα, όπως είπε, μια αφορμή για ν’αποκτήσουν περισσότερη ταπείνωση οι κληρικοί και να συνειδητοποιήσουν την αναξιότητα τους.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.51-53)

Η ενάρετη γυναίκα
Μια ενάρετη γυναίκα επεθύμησε να δη με τα μάτια της και να προσκυνήση τον όσιο Συμεών τον Στυλίτη. Γύρω όμως από το στύλο του υπήρχε μια περιοχή απαγορευμένη (άβατη) για τις γυναίκες. Διαρκώς λοιπόν σκεπτόταν πώς θα μπορέση να ξεπεράση το εμπόδιο. Ενώ την βασάνιζε αυτή η σκέψις, βλέπη μερικούς έφιππους στρατιώτες να πηγαίνουν προς τον όσιο. Αυτό της έδωσε την λύσι. Ντύνεται βιαστικά με στρατιωτική στολή. Ανεβαίνει σ’ένα άλογο και καλπάζει να τους προφθάση. Εκείνοι δεν κατάλαβαν την μεταμφίεσι. Όταν έφθασαν στον περίβολο του στύλου, έπρεπε κάποιος να μείνη και να φυλάη τα άλογα. Τα άφησαν λοιπόν στον άγνωστο τους συστρατιώτη και του είπαν να πάη στον όσιο μόλις αυτοί θα τελείωναν την επίσκεψι. Η ευσεβής γυναίκα περίμενε υπομονετικά την σειρά της. Ο όσιος, αφού συνωμίλησε μαζί τους, στο τέλος τους είπε:
-Έχετε αφήσει κάτω ένα συνάδελφο σας. Λοιπόν, τώρα που θα επιστρέψετε και θα τον συναντήσετε, να του πήτε ότι η εγκάρδια προσευχή του ανέβηκε στον θρόνο του Θεού, και ο Κύριος, που εξετάζει τα βάθη της ψυχής, τον ευλογεί! Και έτσι, καθώς είναι ευλογημένος, δεν χρειάζεται πλέον να έρθη μέχρις εδώ σε μένα. Την ευλογία την έχει πλούσια.
Καθώς έφευγαν από τον στύλο οι στρατιώτες απορούσαν για το διορατικό χάρισμα του οσίου Συμεών και θαύμαζαν την αρετή του δήθεν συναδέλφου τους. Σκέφθηκαν ότι, για να τα λέη αυτά τα λόγια το τερπνό και γλυκύτατο στόμα του χαριτωμένου ασκητού, ο συνάδελφος τους θα ήταν κρυφό θησαυροφυλάκιο των αρετών. Εκείνη πάλι με ευλάβεια δέχθηκε όσα της παρήγγειλε ο άγιος, και χαρούμενη για την ευλογία επέστρεψε στο σπίτι της.
( Συναξαριστής Θ΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ.69-70)

" Να 'ναι ευλογημένο, Γέροντα "
Εγώ εκεί στο Όρος, σου είπα και την άλλη φορά, ζούσα σαν στο Παράδεισο.
-Και γιατί φύγατε, Γέροντα;
-Δεν έφυγα, με διώξανε.
-Σας διώξανε; Γιατί;
- Είναι μεγάλη ιστορία. Ήμουν αεικίνητος, δραστήριος. Δε στεκόμουν λεπτό. Συνεχώς δημιουργούσα δουλειές για άσκηση. Πάντα στην υπακοή.
Ο ένας Γέροντας έλεγε : " Σκάψε εδώ " .
Έσκαβα. Ερχόταν ο άλλος :
" Γιατί σκάβεις εδώ ; "
-Μου είπε ο π. Ιωαννίκιος.
-Όχι εδώ. Να φύγεις από δώ, να πας εκεί .
-Να 'ναι ευλογημένο. Πήγαινα .
Ερχόταν ο π. Ιωαννίκιος :
Βρε τί σου είπα ; Εδώ σ' έστειλα ; Δε σου 'πα εκεί ;
-Ναί, αλλά ο παπα-Παντελεήμονας είπε εδώ.
-Καλά, συνέχισε.
Οι άλλοι τους θεωρούσαν αυστηρούς.
Ελάχιστοι στέριωναν. Εγώ τους υπάκουα πρόθυμα .
Τους έβλεπα καλούς.
Τώρα που τα αναλογίζομαι, παραδέχομαι ότι ήσαν αυστηροί .
Ξυπόλητος χειμώνα - καλοκαίρι.
Χωρίς κρέας, αβγά, τυρί . Αυστηρή νηστεία . Ήμουν υγιέστατος. Από δώδεκα ετών, έως δεκαεννιά .
[Ά 40π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.277)

Η «αμαρτία» του γερο –Αυγουστίνου
Ένας ευλογημένος αγιορείτης μοναχός, ο γερο- Αυγουστίνος ο Ρώσος ( 1882- 1965),ήταν πολύ ενάρετος, πολύ ταπεινός και πολύ αγωνιστής. Κάποτε παρουσιάστηκε οδιάβολος μέσα στο κελλί του σαν σκύλος φοβερός. Πετούσε φωτιές από το στόμα και όρμησε πάνω στο γέροντα για να τον πνίξει, επειδή, όπως του είπε, καιγόταν από τις προσευχές του. Ο γερο-Αυγουστίνος τον άρπαξε και τον πέταξε στον τοίχοφωνάζοντας:-Κακέ διάβολε, γιατί πολεμάς τα πλάσματα του Θεού;Ο διάβολος, κατατρομαγμένος απ’την αναπάντεχη υποδοχή, έγινε άφαντος. Ύστερα όμως ο αγαθότατος και απλούστατος γέροντας είχε τύψεις, επειδή… χτύπησε το διάβολο! Περίμενε με αγωνία πότε να φωτίσει, για να πάει στον πνευματικό του να εξομολογηθεί το ‘αμάρτημα’ του. Πραγματικά, μόλις φώτισε πήγε στην Προβάτα(μιάμιση ώρα απόσταση από το κελλί του), όπου ήταν ο πνευματικός του, και εξομολογήθηκε. ‘ ‘Ο πνευματικός μου όμως ήταν πολύ συγκαταβατικός’’, διηγόταν αργότερα ο γέροντας, ‘ ‘και δεν μου έβαλε κανένα κανόνα, αλλά μου είπε να κοινωνήσω. Έγώ, από τη χαρά μου, όλη τη νύχτα έκανα κομποσχοίνι, και μετά πήγαστη θεία λειτουργία και κοινώνησα. ’’ Οταν ο παπάς έβαζε την αγία λαβίδα στο στόμα μου, είδα την αγία Κοινωνία κομμάτι κρέας και αίμα! Και τη μασούσα για να την καταπιώ! Παράλληλα ένιωθα και μια μεγάλη αγαλλίαση, που δεν μπορούσα να την αντέξω. Από τα μάτια μου έτρεχαν γλυκά δάκρυα, και το κεφάλι μου φώτιζε σανλαμπάδα. Έφυγα γρήγορα για να μη με δουν οι πατέρες, και την ευχαριστία για τη θεία μετάληψη τη διάβασα μόνος μου στο κελλί μου’’.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.50-51)

88. Άνθρωπε! Η παντοδυναμία, η σοφία και το έλεος του Δημιουργού, που καλύπτουν όλη την ορατή και αόρατος κτίσι, είναι έτοιμες να φανερωθούν και στη δική σου ζωή. Αρκεί να νοιώσης τον εαυτό σου σαν τέκνο του Ουρανίου Πατρός. Αρκεί να θελήσης να ανταποκριθής στην κορυφαία εντολή της αγάπης προς τον Θεό και τον πλησίον σου. Πρόσφερε λοιπόν ολοπρόθυμα τον εαυτό σου στα καλά έργα, τα σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

89. Διέπραξε κάποιος μία αμαρτία; Υπεχώρησε σε κάποιο πάθος; Τιμωρείται ήδη αρκετά από την ίδια την αμαρτία που διέπραξε, από το ίδιο το πάθος που τον παρέσυρε. Τιμωρείται όμως, προ παντός με το ότι ξενώθηκε από τον Θεό και ο Θεός ξενώθηκε απ αυτόν. Είναι λοιπόν ανόητο και πολύ απάνθρωπο να τρέφουμε κακία εναντίον αυτού του ανθρώπου. Είναι το ίδιο σαν να ρίχνουμε στη φωτιά ένα σώμα που είναι ήδη καμμένο. Απέναντι σε ένα τέτοιο άνθρωπο, χρωστούμε διπλή αγάπη, θερμή προσευχή στον θεό γι’ αυτόν. Να μη τον κρίνουμε, να μην επιχαίρουμε για το κατάντημα του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 53-54)

Ο θάνατος του υποκριτού
Σε μια πόλη ζούσε κάποιος με φήμη αγίου. Ολοι τον τιμούσαν και τον θαύμαζαν βλέποντας την ευσέβεια και την αρετή του. Εκείνος όμως διαρκώς παρώργιζε τονΘεό, γιατί δεν έδιωχνε τους πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, και δεχόταν τις αμαρτωλές φαντασίες. Ετσι, ενώ εξωτερικά και φαινομενικά δεν αμάρτανε και παρουσιαζόταν στα μάτια των ανθρώπων σαν άγιος, εσωτερικά και πραγματικά ασελγούσε. Κάποτε αρρώστησε με μια σοβαρή ασθένεια και έφθασε στο θάνατο. Ολόκληρη τότε η πόλις απαρηγόρητη θρηνολογούσε και όλοι, άνδρες και γυναίκες,πενθούσαν θεωρώντας κοινή συμφορά τον θάνατο του. Ετυχε να βρίσκεται στην πόλι και ένας διορατικός γέροντας. Μόλις άκουσε τονπάνδημο οδυρμό και είδε την απερίγραπτη θλίψι της πόλεως και έμαθε την αιτία,έσπευσε κι αυτός στον ετοιμοθάνατο για να πάρη την ευλογία του. Είδε εκεί τονεπίσκοπο με όλους τους κληρικούς και τους άρχοντες της πόλεως να κρατούναναμμένες λαμπάδες και να του συμπαραστέκωνται. Άκουσε το πλήθος ναοδύρεται:-Μας εγκαταλείπει ο άγιος! Ο πατέρας μας! Ο σωτήρας μας! Άυτός που μας έσωσεμε τις προσευχές του!... Ποια ελπίδα σωτηρίας θα έχουμε τώρα; Ποια ασφάλεια θαμας απομείνη;Ο διορατικός γέροντας πλησίασε περισσότερο και με τα εσωτερικά μάτια της ψυχήςαντικρύζει θέαμα φοβερό και αξιοδάκρυτο: Είδε κάποιον να καρφώνη στην καρδιάτου δήθεν αγίου και σωτήρος μια πύρινη τρίαιανα και να ξερριζώνη με μανία τηνψυχή του. Ταυτόχρονα άκουσε και μια φωνή από τον ουρανό προς αυτόν που τουέπαιρνε την ψυχή:-Οπως ο άνθρωπος αυτός ποτέ δεν με ευχαρίστησε, έτσι κι εσύ ποτέ μη σταματήσηςνα τον βασανίζης και τιμωρής.Το επεισόδιο αυτό του διορατικού γέροντα, που διέσωσε ο όσιος Ευθύμιος ο Μέγας( 377- 473), άφησε ζωντανή μαρτυρία του πόσο σφάλλει η ανθρώπινη κρίσις και τουπόση σημασία έχει η εσωτερική καθαρότης. « Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότιαυτοί τον Θεόν όψονται».( Συναξαριστής Ά΄)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος α΄, σελ. 67-68)

86. Κάποιο πάθος φέρει ταραχή στην καρδιά σου; Χάνεις την ειρήνη σου και ξεστομίζεις λόγια θυμού και αδικίας εναντίον του πλησίον σου; Μη μείνεις ούτε λεπτό παραπάνω σε αυτή τη φθοροποιό κατάσταση. Πέσε ευθύς στα γόνατα και εξομολογήσου την αμαρτία σου στο Άγιο Πνεύμα, λέγοντας από τα βάθη του είναι σου: «Ώ Πνεύμα Άγιο, σε λύπησα ο άθλιος με το πνεύμα της απειθείας μου, του πάθους μου». Και κατόπιν πες, με όλη σου την καρδιά και με βεβαιότητα για την πανταχού παρουσία του Αγίου Πνεύματος, την ευχή της Εκκλησίας: «Βασιλεύ ουράνιε, Παράκλητε, το πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν εμοί και καθάρισόν με από πάσης κηλίδος και σώσον, Αγαθέ, την ψυχήν μου». Τότε η ψυχή σου θα πλημμυρίσει από ταπείνωση, ειρήνη και ευλάβεια.

87. Όταν προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι όχι μόνο με τα χείλη, αλλά και με την καρδιά σου. Και να μη χάνεις την ελπίδα σου στο θείο έλεος, όσο και αν αμάρτησες. Το έλεος του Χριστού είναι άβυσσος. Η αγάπη του ανεξάντλητος. Ο Αρχέκακος θα πασχίσει να σου παραστήσει τον Θεό τρομερό και ανελέητο. Ότι απορρίπτει δήθεν την προσευχή σου και την μετάνοιά σου. Αλλά θυμήσου τα ίδια τα λόγια του Σωτήρος, που τόσο θα σε καθησυχάσουν: «Τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω». (Ιω. στ’ 37). Και: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». (Ματθ. ια΄28).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 53)

«Πατέρα… Δεν ζητώ να τους πάρεις από τον κόσμο, μα να τους φυλάξεις από τον πονηρό» (Ιωάν. 17:15)

Η γειτονιά της αγιότητας
    Ένας δισεκατομμυριούχος έχτισε μια καινούργια πόλη στη Φλόριδα των ΗΠΑ. Το όνομα της πόλης είναι «Άβε Μαρία» και οι κάτοικοί της πιστοί Καθολικοί. Στο κέντρο της πόλης υψώνεται ένας σταυρός ύψους 20μ. και γύρω του υπάρχουν 11.000 ολοκαίνουργια σπίτια, κι ένα πανεπιστήμιο, όπου εκκολάπτονται 5.000 ευσεβείς νέοι. Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχουν οι «μολυσματικές» επιρροές του έξω κόσμου. Η πορνογραφία απαγορεύεται στα περίπτερα, κι επίσης η κάθε είδους αντισύλληψη δεν επιτρέπεται ούτε να πωλείται στα φαρμακεία αυτής της «άγιας πόλης». Ο ιδρυτής της θέλει έτσι να χτυπήσει το κακό –λες κι αυτές είναι όλες κι όλες οι αμαρτίες! Ίσως όλα αυτά να θυμίζουν την «Άνω Ιερουσαλήμ» της Αποκάλυψης, μόνο που ο Χριστός, όσο ζούμε ως χριστιανοί εδώ στη γη, δε μας θέλει να βγούμε από τον κόσμο, αλλά να τον επηρεάσουμε με το Πνεύμα Του μένοντας μέσα σ’ αυτόν.
    Είμαστε άραγε χριστιανοί που επηρεάζουμε ή που επηρεαζόμαστε; Αν ανήκουμε στους δεύτερους καμιά «Άβε Μαρία» δεν μπορεί να μας προστατέψει.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Ποτέ μου δε θα λησμονήσω τις εντολές σου, γιατί μ’ αυτές μου δίνεις τη ζωή» (Ψαλμός 119:93 –Ν.Μ.Β.*)

Νιώθουν καλά χωρίς το Θεό
    «Ένα εκατομμύριο Νεοϋορκέζοι νιώθουν πολύ καλά χωρίς να πιστεύουν στο Θεό. Εσείς;» Αυτή η αφίσα έκανε πριν από καιρό την εμφάνισή της στους σταθμούς του μετρό της Νέας Υόρκης. Οκτώ αθεϊστικές οργανώσεις αγόρασαν διαφημιστικό χώρο σε 12 σταθμούς στο πλαίσιο «συντονισμένης εκστρατείας με στόχο την «ενημέρωση» εκείνων που δεν πιστεύουν σε κάποιο θεό»! Σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2008, το 15% των 8 εκατ. Νεοϋορκέζων απάντησε ότι δεν ασπάζεται κάποιο θρήσκευμα. Ενώ οι διοργανωτές ισχυρίζονταν ότι προσφέρουν απλά μια ενημέρωση για να προβληματιστεί ο κόσμος! Το βασικό είναι ότι αμφισβητούν το στοιχείο της ζωής του ανθρώπου, που είναι ο ίδιος ο Θεός στη ζωή του. Μ’ άλλα λόγια, δεν είναι θέμα λογικών αποδείξεων αλλά πίστεως καρδιάς, που δεν έχει σχέση με μαθηματικούς υπολογισμούς κι αποδείξεις.
    Τι είναι για σένα ο Θεός και ο λόγος Του; Ένα ανθρώπινο θεώρημα που πρέπει να συζητηθεί και να αποδειχτεί ή η ίδια η πνευματική σου ζωή;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

*Νέα μετάφραση της Βίβλου

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)