από πολύ μικρή ηλικία
Τότε που ‘ταν ευκολώτερη η δουλειά, τότε έπρεπε να ξερριζώσης τα αγκάθια των ελαττωμάτων του,
τότε που ήταν πιο τρυφερή η ηλικία κι ήταν εύκολο το ξερρίζωμα.
Τότε θα νεκρώνονταν τα πάθη και δεν θα γίνονταν δυσκολοθεράπευτα.
Ε.Π.Ε. 27,476

και εγγόνια
Αν εσύ αναθρέψης καλά το παιδί σου, τότε κι εκείνο θ’ αναθρέψη με τον ίδιο τρόπο το παιδί του κι εκείνο το δικό του παιδί.
Κι έτσι θα συνεχίζεται παντοτινά μια αλυσίδα και μια αλληλοδιαδοχή άριστης ζωής,
που πήρε την αρχή και τη ρίζα από σένα και που θα σου φερνή τους καρπούς της φροντίδας,
που έδειξες για τους απογόνους σου.
Ε.Π.Ε. 27,484

θεμελιώνονται σωστά
Αν οι καλές διδασκαλίες χαραχτούν στην ψυχή του παιδιού,
που ‘ναι τρυφερή, κανένας δεν θα μπορέση να τις αφαιρέση,
γιατί θα έχουν αποτυπωθή ανεξίτηλα, όπως η σφραγίδα στο μαλακό κερί.
Στην ηλικία αυτή το παιδί τρέμει ακόμα και φοβάται και υπολογίζει την αυστηρή σου όψι
και τη φωνή σου και οτιδήποτε σχετικό. Σύ δε πρώτος θ’ απολαύσης τους αγαθούς καρπούς,
αν έχης καλό παιδί, κι έπειτα ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 30,640

μάρτυρος
Ν’ αναθρέψης το παιδί σαν αθλητή του Χριστού και μέσα στον κόσμο δίδαξε του την ευλάβεια από την πρώτη του ηλικία.
Ε.Π.Ε. 30,640

τέχνη αγαλματοποιού
Όπως οι πετράδες χτυπάνε τις πέτρες, έτσι και σείς.
Είστε σαν κατασκευαστές αγαλμάτων. Σ’ αυτό να ‘χετε συγκεντρωμένη τη φροντίδα,
στο να κατασκευάζεται τα θαυμαστά αγάλματα του Θεού (τα παιδιά).
Ε.Π.Ε. 30,642

από απαλή ηλικία στην εκκλησία
Να οδηγής το παιδί από μικρό στην εκκλησία. Με σπουδή και φροντίδα να το φερνής.
Θα το δης να χοροπηδά από τη χαρά του, αφού τόσα που άλλοι τα αγνοούν, αυτό τα ξέρει.
Προτού ακόμα λεχθούν τα λόγια στην εκκλησία, τα ξέρει και τα κατανοεί και κερδίζει έτσι πολλά.
Ε.Π.Ε. 30,662

από απαλή ηλικία
Αν στην απαλή ψυχή του παιδιού εντυπωθούν καλά τα διδάγματα του Θεού,
κανένας δεν θα μπορέση να τα αφαιρέση, όπως ακριβώς συμβαίνει με το κερί.
Ε.Π.Ε. 30,662

αφορά σ’ όλο τον κόσμο
Πιθανόν μερικοί να γελάνε, γιατί ασχολούμαστε με ασήμαντα πράγματα και συζητάμε για τέτοιο τρόπο ζωής.
Η διαπαιδαγώγηση και η ευρυθμία δεν είναι ασήμαντα θέματα. Είναι υπόθεσις, που αφορά σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Ε.Π.Ε. 30,674

αγνότητας
Πρώτα ν’ απομακρύνης το παιδί από αισχρά θεάματα και ακούσματα.
Παιδί ελεύθερο (ανεξάρτητο) δεν πρέπει να πηγαίνη στο θέατρο.
Αν πάλι το παιδί επιθυμή τη διασκέδασι αυτή, ας βρούμε μερικούς συνομηλίκους του,
που αποφεύγουν το κακό θέατρο, ας τους παρουσιάζουμε ως παράδειγμα,
για να ζηλέψη και να τους ακολουθήση.
Ε.Π.Ε. 30,690

με ελπίδα αιωνίων αγαθών
Ο αθλητής (ο πυγμάχος) γενναία υπομένει τα χτυπήματα στο κεφάλι,
διότι αποβλέπει πρός το στεφάνι της νίκης.
Έτσι κι εμείς, όταν ατενίζουμε πρός τον ουρανό και πρός τα αγαθά του ουρανού,
όσα κακά κι αν μας έρχωνται, γενναία όλα θα τα υπομείνουμε.
Μας ενδυναμώνει η γλυκειά ελπίδα των μελλόντων αγαθών.
Ε.Π.Ε. 32,498

αγωνία συνεχής
Πέρασε η περίοδος του θηλασμού;
Έρχεται η αγωνία της ανατροφής.
Όταν είναι υγιή, κυριαρχεί ο φόβος μήπως αρρωστήσουν.
Όταν αρρωστήσουν, έρχεται ο φόβος μήπως πεθάνουν...
Κι αν δεν συμβή αυτό, να η αγωνία, που θα βρεθούν χρήματα για τη μόρφωσι τους;
Που χρήματα για το γάμο τους;
Που για την αξιοπρεπή ενδυμασία τους;
Ε.Π.Ε. 37,288

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 85-88)

96. Τι να σου ανταποδώσω, Κύριε, για τα ελέη σου, με τα οποία πλουτίζεις τη ζωή μου; Μονάχα την πίστι μου. Γιατί δεν έχω έργα να με δικαιώσουν. Τίποτε το καλό δεν έπραξα ενώπιόν σου. Αλλά και η πίστις μου δικό σου δώρημα είναι. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν». Συ είσαι το τελειότατο Πρότυπό μας. «Εἰκών εἰμι, τῆς ἀρρήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων· οἰκτείρησον τὸν σὸν πλάσμα Δέσποτα… Παραδείσου πάλιν ποιῶν πολίτην με.» (από τη νεκρώσιμο Ακολουθία).

97. Όταν έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας, είμαστε ευχαριστημένοι από το κάθε τι. Οι θλίψεις γίνονται γλυκιές, η ανέχεια των υλικών δεν μας πειράζει, οι στεναχώριες μεταβάλλονται σε χαρά. Όταν όμως ο Χριστός είναι έξω από την καρδιά μας, τίποτε δεν μας ικανοποιεί, σε τίποτε δεν βρίσκουμε ανάπαυσι και παρηγορία. Ούτε στην υγεία του σώματος, ούτε στις υλικές ανέσεις, ούτε στα κοινωνικά αξιώματα, ούτε στις διασκεδάσεις, ούτε στα πολυτελή μέγαρα, ούτε στα πλούσια τραπέζια, ούτε σε τίποτε άλλο. Ώ πόσο απαραίτητος είναι στον καθένα ο Χριστός, ο Ζωοδότης και Σωτήρ των ψυχών μας! Ο άσπονδος διώκτης των ψυχών, ο Διάβολος, προσπαθεί κάθε στιγμή να μας εξοντώση. Αποπειράται να μας ρίξη στην απώλεια με κάποιο αμάρτημα, με κάποιο απο τα πάθη. Επιζητεί να μας δέση με κάποια κακή συνήθεια και έτσι να κάμη τη σωτηρία μας όσο το δυνατόν πιο απίθανο. Να μας ψυχράνη την αγάπη προς τον Θεό, την Εκκλησία, τα αιώνια αγαθά. Ας φυλαχθούμε από ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 57-58)

94. Μη θυμώνεις με τους αδελφούς σου που αμαρτάνουν ή σε προσβάλλουν με την άδικο συμπεριφορά τους. Μην έχεις την τάσι να σημειώνης κάθε παράπτωμα του πλησίον σου και να τον κατακρίνης, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε. Ο καθένας έχει να δώσει λόγο για τον εαυτό του. Ο καθένας διαθέτει συνείδησι. Ο καθένας έχει ακούσει τον Λόγο του Θεού και κάτι ξέρει από το θείο θέλημα. Ζήτησε από τον Κύριο και λάβε το σωτήριο χάρισμα της αυτομεμψίας. Δηλαδή, το να προσέχης και να αποδοκιμάζης μονάχα τα δικά σου αμαρτήματα και να παραβλέπης τα αμαρτήματα των άλλων.

95. Λογισμοί στον δρόμο, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου, υπό το σεληνόφως: Σου χάρισα τόσα και τόσα, λέγει ο Κύριος. Έφτιαξα τον ήλιο, το φεγγάρι και τα άστρα για να σε φωτίζουν. Έφτιαξα τη γη με όλους τους καρπούς της για σένα. Άπλωσα γύρω σου τον αέρα, για να αναπνέης. Σου έδωσα τη φωτιά για να φωτίζεσαι και να θερμαίνεσαι και να κάνης το φαγητό σου πιο νόστιμο. Σε κατέστησα ικανό να υφαίνης κάθε λογής υφάσματα για να ντύνης το σώμα σου. Σου έδωσα χρυσάφι, ασήμι, χαλκό και άλλα μέταλλα, αποταμιευμένα στα έγκατα της γης, για να φτιάχνης χρήσιμα και όμορφα αντικείμενα. Σε δίδαξα να ζης μέσα σε καλά ωργανωμένες κοινωνίες. Τέλος, έδωσα στον θάνατο, για σένα, τον Μονογενή μου Υιό, που πλήρωσε με το Τίμιο Αίμα του για τις αμαρτίες σου. Και σου προσφέρω, από τότε, αέναα το Σώμα του και το Αίμα του σαν τροφή και ποτό αθανασίας. Ίδρυσα την Εκκλησία πάνω στη γη, υπό τη δική του αρχηγία. «Τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;» (τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης). Πώς ανταποκρίθηκες στην τόση μου γενναιοδωρία; Συχνά, με το να ξεχνάς, με το να δείχνεις αχαριστία απέναντί μου, με το να παραβαίνης το άγιο θέλημά μου. «Ώ γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Έως πότε έσομαι μεθ’ υμών; Έως πότε ανέξομαι υμών;» (Ματθ. ιζ’ 17).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 56-57)

«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3)

Γιατί έμαθε γράμματα;!
    Ο Kimani Maruge είναι ένας παππούς στην Κένυα, που νομίζει ότι γεννήθηκε το 1920 αλλά δεν είναι βέβαιος! Το όνομά του φιγουράρει στο βιβλίο Γκίνες, επειδή είναι ο γηραιότερος μαθητής δημοτικού σχολείου στον κόσμο! Κι εκείνο που τον παρακίνησε να πάει στο σχολείο σ’ αυτήν την ηλικία, ήταν ο πόθος του να διαβάζει την Αγία Γραφή!
    Στις 12 Ιουλίου 2008 έγινε μια μεγάλη γιορτή στην πόλη Νιέρι, όπου εγκαινιάστηκε η νέα μετάφραση της Βίβλου στη γλώσσα κικούγιου, παρουσία του προέδρου της χώρας, και πλήθους κόσμου που μιλούσαν αυτή τη διάλεκτο. Έτσι, ο παππούς Maruge θεωρήθηκε το καταλληλότερο από τα τιμώμενα πρόσωπα για ν’ ανέβει στο βήμα, και το εδάφιο που διάβασε ήταν το εδάφιο που παραθέσαμε πιο πάνω. Ποιο βιβλίο στον κόσμο θα μπορούσε να εμπνεύσει ένα γέροντα πάνω από 80 χρονών να καθίσει να μάθει γράμματα μόνο και μόνο για να μπορεί να διαβάζει το Λόγο του Θεού;
    Διαβάζουμε τη Βίβλο μας; Τη ζούμε κάθε μέρα;
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δε θα περπατήσει στο σκοτάδι αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιωάννης 8:12)
Το φως της ζωής
    Την ώρα που πέθαινε ο άθεος άγγλος φιλόσοφος Θωμάς Χομπς ανέκραξε: «Κάνω ένα φοβερό πήδημα στο σκοτάδι. Θέλω φως»! Το φως υπήρχε, αλλά εκείνος το αγνόησε σε όλη τη ζωή του. Και τώρα περνούσε την πόρτα του θανάτου του χωρίς φως, χωρίς ελπίδα, πηδώντας στο σκοτάδι. Ο άνθρωπος με τη νόηση που του έδωσε ο Θεός προχώρησε και αναπτύχθηκε σε πολλούς τομείς της ζωής και η γνώση του αυξήθηκε στους διάφορους κλάδους της επιστήμης. Αλλά στο θέμα της μεταθανάτιας πραγματικότητας οι γνώσεις και η επιστήμη του δεν μπόρεσαν να δώσουν φως και μένει μέσα σε βαθύ σκοτάδι. Γιατί; Διότι αγνόησε τον Ιησού Χριστό, που είναι το φως. Μόνο όσοι γνώρισαν το Χριστό, πίστεψαν σ’ Αυτόν, Τον δέχτηκαν ως Κύριο και Σωτήρα και Οδηγό τους στη ζωή τους, μόνοι αυτοί έχουν φως και ξέρουν που θα πάνε και τι τους περιμένει μετά τη μετάβασή τους από την πόρτα του θανάτου. Εσύ, αγαπητέ μας φίλε, ανήκεις σ’ αυτούς; Έχεις γνωρίσει το Χριστό; Έχεις το φως; Ξέρεις που πηγαίνεις;
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Αυτοθυσία 

Ο νυν μοναχός Αρσένιος από την Κέρκυρα και τότε κ. Παντελής Τζέκος, συστρατιώτης του Γέροντα, διηγείται:

«Στη Ναύπακτο, ενώ έπαιρνα ένα σήμα από την Πάτρα, με πλησιάζει ο Αρσένιος και μου λέει:
— Ξέρεις; Είμαστε αδέλφια.
— Από που είμαστε αδέλφια;
Μου προτείνει τα δυο χοντρά δάχτυλα¹ και μου λέει:
—Έχομε τα ίδια δάχτυλα, όμοια τα δικά σου και τα δικά μου, γι’ αυτό είμαστε αδέλφια».

Ενώθηκαν με αδελφική φιλία και κάποτε ο Αρσένιος με κίνδυνο της ζωής του τον έσωσε. Η διήγηση είναι αυτούσια του κ. Παντελή, μόνο που διακόπτεται από λυγμούς και άφθονα δάκρυα συγκινήσεως και ευγνωμοσύνης για τον φίλο και σωτήρα του:

«Κοντά στη Ναύπακτο κάναμε μια μάχη. Εκεί που υποχωρούσαμε, διότι είχαν περισσότερες δυνάμεις οι αντάρτες, σε κάποια στιγμή έπεσα και χτύπησα, γιατί είχα ένα βαρύ ασύρματο στην πλάτη. Όταν έφθασαν οι στρατιώτες στην γραμμή που είχαν οριοθετήσει οι αξιωματικοί μας, είδε ο Αρσένιος ότι έλειπα. Βγάζει τον ασύρματό του και τρέχει. Του φώναζαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες: "Ασ’ τον αυτόν. Πάει αυτός, χάθηκε!". Ήρθε κοντά μου, όπως μου είπαν μετά οι άλλοι, με σήκωσε, με έβαλε στην πλάτη του και με πήρε στις γραμμές πίσω. Όταν συνήλθα, άκουσα να του λέγη ο λοχαγός Βουδούρης: "Εσύ κάποιον Άγιο έχεις και σε βοήθησε και βοήθησες και τούτον εδώ". Ρώτησα: "Τι έγινε παιδιά;". Και μου εξήγησαν. Εκεί που έπεσα ήταν εκατό μέτρα από την γραμμή των ανταρτών και διακόσια από την γραμμή την δική μας».

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 72-73).

1. Ήταν πράγματι χαρακτηριστικοί οι αντίχειρες του γέροντα. Η τελευταία φάλαγγα των δακτύλων ήταν πιο μικρή και τα νύχια σχεδόν μισά.

Πώς γίνεται να βλέπουμε τους συνανθρώπους μας ως εικόνες Χριστού; Είναι τόσο δύσκολο; Αλίμονο αν ήταν εύκολο! Αλίμονο αν οποιαδήποτε αρετή ήταν εύκολη! Τότε θα την αποκτούσαμε μόνο με τις δικές μας δυνάμεις και αυτό θα γιγάντωνε τη φιλαυτία μας και θα μας απομάκρυνε τελείως από το Θεό! Κάθε αρετή είναι δώρο από το Θεό… ‘ Κάθετι που δίνεται στους ανθρώπους και κάθε δώρημα τέλειο προέρχεται απ’τον Ουρανό και κατεβαίνει από το Θεό, τον δημιουργό του Φωτισμού… ‘( Επιστ. Ιακώβου,α΄17). Ο στόχος είναι να απευθυνθούμε στον Κύριο για να μας βοηθήσει, καταλαβαίνοντας βαθιά τη δική μας αδυναμία και τη δική Του παντοδυναμία! Όταν Αυτός έλθει με την Αγάπη Του, σχετιζόμαστε μαζί Του, Τον αγαπάμε με όλη μας την ύπαρξη και ξεχνάμε ακόμα κι αυτό που Του ζητήσαμε! Τότε αποκτούμε ανεπαίσθητα και τη Θεία Χάρη και τις αρετές!
Για να δούμε τον άλλο ως εικόνα του Χριστού πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε το Χριστό! Εγώ Τον γνώρισα ως Αγάπη! Πάντα με σαγήνευε αυτό το υπέροχο παραμύθι ‘ Η πεντάμορφη και το τέρας’. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που αυτή η πολύ όμορφη κοπέλα αγάπησε το τέρας ( ως τέρας!) κι αυτό απ’την αγάπη της ξαναέγινε βασιλόπουλο! Πόσο πολύ μοιάζει αυτή η ιστορία με την ιστορία κάθε χριστιανού και της Εκκλησίας του Χριστού μας! Το καταλάβαινα εξαρχής πως ήμουν ένα τέρας! Κι έψαχνα την πεντάμορφη στους ανθρώπους αλλά μάταια! Όταν ήρθε ο Χριστός κατάλαβα τί είναι Αγάπη και αποστράφηκα την αγάπη του κόσμου τη συναισθηματική και έζησα μέσα στην αληθινή Αγάπη του Χριστού! Μια αγάπη χωρίς ‘εγώ’ , ‘γιατί’ και ‘αλλά’. Ήρθε ο Κύριος μέσα μου, μέσα στα μαύρα σκοτάδια μου και δεν με σιχάθηκε! Αυτός, ο Πάναγνος, φορτώθηκε όλες μου τις αμαρτίες και τις πληγές, καθάρισε το βούρκο μου και από κάτω φάνηκε ο πυθμένας μου!
Τότε γνώρισα τον εαυτό μου στο βάθος μου και είδα ότι κάτω από τα σκοτάδια μας είναι το Φως του Χριστού, το αποτύπωμα Του, ο ομφάλιος λώρος της ψυχής μας! Έτσι αγάπησα μετά το Χριστό και τον εαυτό μου ως εικόνα Του και Του είπα με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου « Κύριε, αυτό είναι η Αγάπη! Αυτό ζητούσα! Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου!... Μάθε με να αγαπάω κι εγώ έτσι!» Και ο Κύριος δέχτηκε να μου μάθει ν’αγαπώ ‘όπως Αυτός μας αγάπησε’, δρόμος πολύ μακρύς και δύσκολος αλλά δρόμος με το Χριστό, άρα … Παράδεισος! Έμαθα να βλέπω τα σκοτάδια των αδερφών μου χωρίς να με απωθούν αλλά να τα αγαπώ, έμαθα να φιλώ τις πληγές τους και να τις βάζω στο Σταυρό του Χριστού και έτσι έμαθα να βλέπω πέρα απ’τα σκοτάδια και στους συνανθρώπους μου το Φως του Χριστού! Όσο πιο πολύ σκοτάδι τόσο πιο πολλή Αγάπη! Όχι, δεν είναι καθόλου εύκολο! Είναι Γολγοθάς! Αλλά τί όμορφος Γολγοθάς!
Το πιο δύσκολο σε όλο αυτό είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ συνηθίσει τη συναισθηματική αγάπη, τη νερόβραστη και γλυκανάλατη που τους φαίνεται ξένη και απειλητική η Αγάπη του Χριστού! Το ίδιο συμβαίνει και με την ίδια τη φύση αυτού που αγαπάει… το σκοτεινό κομμάτι πάντα θα αντιμάχεται! Όμως αν ο Θεός είναι μαζί μας ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; Αξίζει να αγαπάμε διπλά και τριπλά αυτούς τους δύσκολους ανθρώπους που φαίνονται και φέρονται ως τέρατα γιατί αυτή η Αγάπη του Χριστού είναι η μόνη που μπορεί να τους σώσει! Αν θέλουμε να ξαναγίνουμε βασιλόπουλα, παιδιά του Βασιλέως Χριστού, πρέπει να φιλήσουμε τις πληγές τους! Μπορούμε! Γιατί είμαστε ένα σώμα, η Εκκλησία του Χριστού… όλοι είμαστε εικόνες Του! Και για να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί Του πρέπει να γίνουμε κι εμείς πεντάμορφοι όπως Αυτός και να αγαπήσουμε άνευ όρων το τέρας μέσα σε κάθε αδερφό μας όπως αγάπησε κι Εκείνος το τέρας μέσα μας! (Κ.Δ.Κ)

 νοητός όφις

Το ελάφι είναι ζώο, που διψάει, γι΄ αυτό και τρέχει στις πηγές των υδάτων. Γίνεται δε ζώο διψαλέο και λόγω της φύσεώς του, αλλά και διότι τρώει φίδια και τρέφεται με τα σώματά τους. Και συ, λοιπόν, αυτό να κάνης. Να καταφάς το νοητό φίδι. Βάλε κάτω την αμαρτία και πάτησέ την. Και τότε θα νιώσης τη δίψα του Θεού, το θεϊκό πόθο. Ας υπομένουμε όλα τα λυπηρά της ζωής με ευχαριστία. Και θα μπορέσουμε όλα να τα υπομένουμε, αν αγαπήσουμε τον Θεό. Ε.Π.Ε. 5,600

και χρησμοί του βγαίνουν!

Και αν ακόμα οι δαίμονες λένε κάτι χρήσιμο, ούτε τότε να τους προσέχης και να τους πιστεύης. Έτσι ο Χριστός έκλεινε το στόμα και των δαιμόνων εκείνων, που τον ανακήρυτταν Υιό του Θεού. Ε.Π.Ε. 9,414

αποστροφή

Να γυρίσουμε την πλάτη στο Διάβολο, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τα έργα μας. Όχι μόνο με το μυαλό μας αλλά και με τις πράξεις μας. Να μη κάνουμε τίποτε από όσα αρέσουν σ’ αυτόν. Ε.Π.Ε. 9,424

παγίδες του

Σαν παγίδες και νάρκες βάζει τους υλικούς θησαυρούς στη γη, έτσι, ώστε να στερηθούν οι άνθρωποι και τους υλικούς αλλά και τους θησαυρούς του ουρανού Ε.Π.Ε. 9,424

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 30)

1,5. «δια την ελπίδα την αποκειμένην υμίν εν τοις ουρανοίς, ην προηκούσατε εν τω λόγω της αλήθειας του ευαγγελίου». 

Η αθάνατη αδελφή της πίστης και της αγάπης είναι η ελπίδα. Όλη αυτή είναι ουρανοεπιθυμούσα, επιθυμεί τον ουρανό. Όσο η ψυχή «αναλίσκεται», διαμέσου της αγάπης, για χάρη των αδελφών μας στην γη, τόσο η ελπίδα οδηγεί αυτήν στους αγίους κόσμους και στις άγιες κορυφές.
Αυτή είναι εκείνη, η οποία μεσιτεύει ενώπιον του Πάν-γλυκου Κυρίου για την αγάπη μας και την πίστη μας στην γη. Στηριζόμενη όλη στον Παντοδύναμο Κύριο, αυτή τον εξευμενίζει ώστε να δίνει στην ψυχή μας τις κεχαριτωμένες ένθεες δυνάμεις, για να υπομένει και να κρατιέται στην πίστη και στην αγάπη.
Το Ευαγγέλιο του Σωτήρα, είναι ευαγγέλιο πίστης, αγάπης και ελπίδας. Σε αυτές βρίσκεται η σωτηρία, γιατί αυτές εισάγουν στην ψυχή και αναπαράγουν και όλες τις λοιπές άγιες ευαγγελικές αρετές. Όλη η αλήθεια του Ευαγγελίου είναι σε αυτές και δίδεται με αυτές, δίδεται διαμέσου αυτών και ένεκα αυτών.
Αυτό μπορεί ο καθένας, αν θέλει και αν έχει σχετικό ζήλο, να το διαπιστώσει. Και ο ζήλος είναι η «φωτιά», η οποία ανάβει στην ψυχή, την «ερεθίζει» και «αναζωπυρώνει» την ελπίδα· ελπίδα ότι μετά τα πάθη, τις ασκήσεις και τους αγώνες εδώ στην γη, υπάρχει το ανεκλάλητο θεϊκό βραβείο: η αιώνια μακαριότητα, στο αιώνιο βασίλειο της αγάπης του Χριστού.
Γι’ αυτό η ελπίδα ενώ «εκστασιακά» περπατά στον ουρανό, εδώ στην γη οδηγεί την πίστη και την αγάπη από κατόρθωμα σε κατόρθωμα.
Αν υπάρχουν ουράνιες αρετές, μία από αυτές είναι η ελπίδα. Αν και μία ευαγγελική αρετή ουρανοποιεί τον άνθρωπο, αυτό το κάνει η ελπίδα. Όλη αυτή είναι από τον ουρανό, γιατί όλη αυτή «άγει», οδηγεί στον ουρανό. Πιο πολύ με αυτήν ο άνθρωπος «καθίσταται» ουράνιος άνθρωπος· και με την πίστη και την αγάπη γήινος άγγελος.

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σελ. 19-20).

Η κυρά του Αγίου Όρους 

Ο αρχιμανδρίτης Ανδρέας Αγιοπαυλίτης (1904-87) διετέλεσε δυο φορές ηγούμενος της Ι. Μονής Αγ. Παύλου (1960-62) και (1964-74). Διακρίθηκε για την προσήλωσι του στα μοναχικά καθήκοντα και αξιώθηκε ν’ αντικρύση την Υπεραγία Θεοτόκο.
Μετά την πρώτη του ηγουμενεία είχε αποσυρθή στο μετόχι της μονής του Μονοξυλίτη. Έπειτα από μια σφοδρή κακοκαιρία και θαλασσοταραχή σκέφθηκε να πάη στην παραλία μήπως η θάλασσα είχε εκβράσει διάφορα ξύλα ή ακόμη, μήπως συνέβη κανένα κακό και κάποιος θα είχε ανάγκη βοηθείας.
Πήγε λοιπόν στην παραλία και άρχισε να μαζεύη ξύλα. Καθώς τα μάζευε, είδε από μακριά κάποιον άνθρωπο καθισμένο πάνω σ’ ένα βράχο. Με την σκέψι μήπως ήταν κανένας ναυαγός, πλησίασε γρήγορα, οπότε βλέπει μια μοναχή! Κρατούσε ένα βιβλίο ανοιχτό και έγραφε. Κατάπληκτος τη ρωτά με την ιδιάζουσα κεφαλλονίτικη προφορά:
-Τι θες εσύ εδώ, κυρά μου; Θέλεις καμμιά βοήθεια;
-Όχι, δε θέλω καμμιά βοήθεια. Εγώ είμαι η Κυρά του τόπου αυτού και αυτή τη δουλειά κάνω από τη μια άκρη του Αγίου Όρους μέχρι την άλλη.
Ο σαστισμένος προηγούμενος δεν κατάλαβε τι συνέβαινε και την ξαναρώτησε:
-Τι είναι αυτό το βιβλίο που κρατάς;
-Είναι το βιβλίο εισόδου, παραμονής και εξόδου των πατέρων του Αγίου Όρους. Εδώ είναι γραμμένα τα ονόματα αυτών που παραμένουν και τελειώνουν στο Άγιο Όρος…
Ούτε αυτά τα λόγια κατάλαβε ο π. Ανδρέας και, αφού αυτή που νόμιζε ναυαγό, δεν είχε ανάγκη από καμμιά βοήθεια, επέστρεψε στο μετόχι Μονοξυλίτη. Εκεί συνήλθε και άρχισε ν’ αναλογίζεται το γεγονός. Ξαφνικά βλέποντας στο τέμπλο του παρεκκλησίου που είχαν στο μετόχι, την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατάλαβε τι του συνέβη!
Εγκατέλειψε αμέσως τον εσπερινό και, παρά την ηλικία του, έτρεξε προς τον γιαλό να πιστοποιήση το όραμα, να προλάβη Αυτήν, προς την οποία ένιωθε ιδιαίτερη ευλάβεια και στην οποία είχε αναθέσει τη σωτηρία του.
Με νεανικό ενθουσιασμό έφθασε στην παραλία κάθιδρος. Δυστυχώς όμως βρήκε τον βράχο κενό! Τον κατέλαβε μεγάλη λύπη. Σκέφθηκε ότι για τις αμαρτίες του δεν αξιώθηκε να ξαναδή το ουράνιο θέαμα. Πλησιάζοντας όμως τον βράχο δοκίμασε μια θαυμαστή εσωτερική αλλοίωσι. Η θλίψις μεταβλήθηκε σε ανεκλάλητη χαρά. Αιτία ήταν μια θεσπέσια ευωδία που πλημμύρισε την ατμόσφαιρα και τον περιέλουσε. Η Υπεραγία Θεοτόκος του επιβεβαίωνε με τον τρόπο αυτό το εξαίσιο όραμα και έκανε ν’ αναβλύσουν από τα μάτια του δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης. 

(«Όσιος Γρηγόριος», τ 12)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 100-102)

Φως και φωτιά
Ο Άγιος Παγκράτιος (9 Ιουλίου) καταγόταν από την Αντιόχεια και έζησε στα αποστολικά χρόνια. Νεαρός ακόμα επισκέφθηκε με τους γονείς του τα Ιεροσόλυμα, όπου και βαπτίστηκε. Μετά το θάνατο των γονιών του, απελευθέρωσε τους δούλους, μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς και αφιερώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Με εντολή του αποστόλου Πέτρου πήγε στη Σικελία, όπου αργότερα αναδείχθηκε σε επίσκοπο Ταυρομενίου. Εκεί, με τον θεόπνευστο λόγο του και τα θαύματα του, τράβηξε πλήθη λαού στην πίστη του Χριστού, ακόμα και τον ηγεμόνα του νησιού Βονιφάτιο. Ο τελευταίος, ακούγοντας για τα υπερφυσικά σημεία που έκανε ο άγιος με τη δύναμη του Κυρίου, πήγε να τον συναντήσει. Τον αντίκρυσε ντυμένο την ιερατική του στολή και λουσμένο σε θείο φως. Στη συνέχεια ο άγιος τέλεσε τη θεία λειτουργία σ’ένα δωμάτιο του οικήματος, οπότε στο « Δόξα Πατρί…» του τρισαγίου ύμνου άνοιξε θαυματουργικά η στέγη, και μια φοβερή αστραπή κατέβηκε πάνω στον ηγεμόνα και την ακολουθία του. Όλοι έπεσαν κάτω έντρομοι. Μετά απ’αυτό πίστεψαν ολόψυχα στο Χριστό.
Πολύ σύντομα χτίστηκε και ο πρώτος χριστιανικός ναός της Σικελίας. Όταν ολοκληρώθηκε, ο άγιος Παγκράτιος ήρθε να τελέσει την πρώτη θεία λειτουργία. Όσοι ήταν τότε μέσα στην εκκλησία, έβλεπαν κάτι σαν φωτιά φοβερή, σαν αστραπή εκτυφλωτική και άσβηστη, να φωτίζει όλο το χώρο με τρόπο εξαίσιο. Αλλά, παράλληλα, συνέβη και κάτι άλλο , πιο θαυμαστό : Όταν ο άγιος τελείωσε την ιερουργία, όλα τα είδωλα των ειδωλολατρικών ναών του Ταυρομενίου έπεσαν από τις θέσεις τους κι έγιναν συντρίμια! Λίγο καιρό αργότερα, ο άγιος βάπτισε μέσα σε μια μέρα οχτώ χιλιάδες άνδρες, εκτός από τις γυναίκες και τα παιδιά τους! Έπειτα θέλησε να τελέσει γι’αυτούς τη θεία λειτουργία. Τη στιγμή που ο άγιος ύψωνε τα τίμια Δώρα, η εκκλησία άνοιξε από πάνω, κι ένα ουράνιο φως κατέβηκε και τον περιέλουσε. Οι πιστοί τα έχασαν, φοβήθηκαν. Όταν ήρθε η ώρα να κοινωνήσουν, κανείς δεν τολμούσε να πλησιάσει, γιατί έβλεπαν το πρόσωπο του αγίου αλλοιωμένο και πύρινο! Τότε εκείνος τους είπε:
-Ελάτε, παιδιά μου, μη φοβάστε. Η φωτιά αυτή δεν καίει, αλλά φωτίζει όσους μεταλαμβάνουν με πίστη το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.
Έτσι, με δέος πλησίασαν οι βαπτισμένοι να κοινωνήσουν, ενώ οι αβάπτιστοι κατηχήθηκαν από τον άγιο και βαπτίστηκαν μετά από μερικές ημέρες.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.57-59)