Οι λογισμοί του ερημίτου
Ο ερημίτης Γεώργιος Μαχούριν διηγήθηκε: « Από καιρό βασανιζόμουν με επίμονους λογισμούς και αναρωτιόμουν αν θα ήταν προτιμότερο ν’αφήσω το μοναστήρι μου και να πάω σε κανένα άλλο πιο απομονωμένο. Εδώ έρχονται και με βλέπουν πολλοί επισκέπτες. Παίρνω και πολλά γράμματα. Ντρέπομαι να διώχνω τους ανθρώπους και πρέπει ν’απαντώ στα γράμματα, που μερικά απ’αυτά είναι σημαντικά. Αυτή η οδυνηρή αβεβαιότης διαρκούσε δυο χρόνια! Δεν έκανα όμως λόγο γι’αυτήν σε κανέναν. Περιωρίζομουν μόνο να φέρνω διαδοχικά στο μυαλό μου όλα τα μέρη, όπου θα μπορούσα ν’αποτραβηχτώ.
»Μια μέρα, ο υποτακτικός μου με ειδοποίησε πως ένας προσκυνητής ερχόταν από την έρημο του Σάρωφ και μου έφερνε εκ μέρους του στάρετς Σεραφείμ χαιρετισμό και ευλογία, καθώς και ένα μήνυμα που ήταν επιφορτισμένος να μου διαβιβάση. Τον έβαλα μέσα και μου είπε τα εξής:
-Ο στάρετς Σεραφείμ σου παραγγέλλει πως είναι ντροπή μετά από τόσα χρόνια που πέρασες μέσα σ’ένα μοναστήρι, ν’αφήσης τον εαυτό σου να καταληφθή από τον πειρασμό να φύγης και να πας σ’ένα άλλο. Μην πας πουθενά!
»Αφού είπε αυτά ο προσκυνητής, υποκλίθηκε και βγήκε. Στεκόμουν στην θέσι μου σαν καρφωμένος και αναρωτιόμουν με έκπληξι, πώς ένας άνθρωπος που δεν γνώριζα, που δεν είχα δει ποτέ μου, στον οποίο δεν είχα γράψει ποτέ μου, μπορούσε να γνωρίζη τόσο καλά τις σκέψεις μου, και τις πιο απόκρυφες. Αφού συνήλθα, παρακάλεσα τον υποτακτικό μου να ξαναφέρη μέσα τον προσκυνητή , με την ελπίδα να πάρω απ’αυτόν τίποτε εξηγήσεις. Όμως είχε φύγει πια από το μοναστήρι και ούτε και στον δρόμο τον είδαν. Είχε εξαφανισθή».
( Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι , Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ.78-79)

Εκεί στο Μοναστήρι...
Ο Γέροντας συνέχισε :
Κι εσύ, εκεί στο Μοναστήρι, την ώρα της ακολουθίας να είσαι αυτοσυγκεντρωμένος.
Να τα παρακολουθείς, να τα ζεις όλα. Και ώρες και μεσώρια, και ψαλτήρια, και κανόνες.
Ούτε μία λέξη να μην αφήνεις να πηγαίνει χαμένη. Να διαβάζετε καθαρά, με νόημα.
Με αγάπη, με λατρεία προς τον Κύριό μας να φωνάζουμε : " Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με " .
Να κάνεις μετάνοιες πολλές, όσες σου κανονίσουν.
Αγνίζουν και αγιάζουν το σώμα και την ψυχή.
Τώρα πια, δεν θα μπορείς να έρχεσαι εδώ.
Η επικοινωνία μας θα είναι πνευματική.
Όταν θα προσεύχεσαι στην Παναγια μας, ό,τι προβλήματα και δυσκολία έχεις, θα της λες : Υπεραγία Θεοτόκε, δι ευχών του Γέροντος, βοήθησέ με στο τάδε πρόβλημά μου.
Και εγώ θα πληροφορούμαι το πρόβλημά σου και θα προσεύχομαι για σένα μυστικά.
Θέλω να ξέρω την ημέρα και την ώρα της κουράς σου, διότι μυστικά θα είμαι κι εγώ εκεί κοντά σου.
[Ά 45]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.282-283)

Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες
Ν' αγαπήσεις τις αγρυπνίες, μου έλεγε.
Οι αγρυπνίες είναι μεγάλο πράγμα.
Μπορείς να το καταλάβεις αυτό ;
Πολύ μεγάλο πράγμα.
Ανοίγει ο ουρανός.
Μιλάμε με το Θεό.
Στις δικές μας αγρυπνίες εκεί πάνω,
μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα νύσταζα λιγάκι,
κλείνανε τα μάτια μου.
Μετά άνοιγε ο νους μου, και τη ζούσα την προσευχή, ως το πρωί.
Όταν τελείωνε, είχα τόση διάθεση, ώστε, να 'ταν τρόπος να ξανάρχιζε πάλι από την αρχή.
Στη σκήτη διαβάζαμε καθαρά, με νόημα τον κανόνα.
Όταν οι αγρυπνίες γίνονταν στο Κυριακό τον ψέλναμε ['Α 65]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.281)

Στην ιερή μνήμη του πολυσεβάστου μας Γέροντος αρχιμ. π. Βασιλείου Τζοβλά (+28/2/2020)
Όλα για τη δόξα του Χριστού (Αφιερωμένο στον πατέρα Ευσέβιο Ματθόπουλο)
Όλα για τη δόξα του Χριστού!
νά το το μεγάλο σύνθημά σου.
Όλα για τη δόξα του Χριστού,
Απ’ τα πρώτα χρόνια ως τα στερνά σου.

Μέσα στην Αλήθεια και στο Φως
βρέθηκες, ακόμη νέο βλαστάρι.
Και σαν έμπορος σοφός
πούβρε τ’ ακριβό μαργαριτάρι,

τρέχεις με κρυφή λαχτάρα ευθύς,
δίχως ούτε μια στιγμή να χάσης,
κι όλα τα πουλάς, γιατί ποθείς
το μαργαριτάρι ν’ αγοράσης.

Όλα τα πουλάς, και δεν κρατάς
τίποτα του κόσμου αυτού δικό σου.
Της ζωής το νόημα πια ζητάς
μέσα στην απάρνηση του εγώ σου. 

Όλα τα πουλάς, κι εσύ κρατάς
το σταυρό του χρέους και της θυσίας.
Κι’ όμοιος Παύλος, τώρα δεν κυττάς
άλλο απ’ το καλό της Εκκλησίας.

Κι αν σ’ αυτό το δρόμο τον τραχύ
κάθε βήμα κρύβει μια παγίδα,
μα σου δίνει θάρρος κι' αντοχή
η μεγάλη πίστη σου κι’ ελπίδα.

Θάρρος κι’ αντοχή, να πολεμάς
κι’ όλο νικητής εσύ να βγαίνης.
Και τα πιο μεγάλα να τολμάς,
κι άτρομος κι αλύγιστος να μένης.

Κι’ έσκυψες στα λόγια της Γραφής
μ’ όση και το ελάφι δίψα σκύβει
πάνω απ’ τις πηγές, γιατί ποθείς
όλη τη σοφία να πιής που κρύβει.

Άφθονα κι η Χάρη και το Φως
είχαν στην αγνή ψυχή σου στάξει.
Κι ήσουν έτσι υπέροχος, καθώς
απ’ τη γνώση ανέβαινες στην πράξη.

Παίρνεις τ’ αποστόλου το ραβδί,
σα βοσκός που φεύγει απ’ το κοπάδι,
το χαμένο πρόβατο να βρή,
και γυρνά στη νύχτα, στο σκοτάδι.

Παίρνεις το ραβδί σου και περνάς
θάλασσες, στεριές, ποτάμια, δάση
να βρης τις ψυχές που ο σατανάς
σε φριχτές παγίδες έχει πιάσει.

Να και το δισάκι του σποριά!
Πρόθυμα στον ώμο σου το παίρνεις,
και γυρνώντας πόλεις και χωριά,
τον καλό το σπόρο ολούθε σπέρνεις.

Άφθονος ο λόγος που σκορπάς,
μπαίνει στις ψυχές και τις αγνίζει.
Πλούσιος ο καρπός όπου κι αν πάς.
Ρόζιασε το χέρι να θερίζη !

Ούτε σαν αχνός δε σου περνά
στο μυαλό υψηλή και μάταιη σκέψη
ως την ύστερη ώρα ταπεινά
στου Θεού το έργο έχεις δουλέψει.

Όλα για τη δόξα του Χριστού !
Τίποτα δεν κράτησες για σένα.
Κι έμοιασες του δούλου του πιστού
Πού φυγεν ο Ρήγας του στα ξένα.

Κι έμοιασες του δούλου τ’ αγαθού,
που προσμένει, μέρα με τη μέρα,
τα καλά μηνύματα να ρθούν
απ’ το μακρινό βασίλειο πέρα.

Και να λεν πως τέλειωσε ο καιρός,
και σε λίγο πάλι ο Ρήγας φθάνει,
πλούσιος, δοξασμένος, λαμπερός,
να σου δόση τ’ άφθαρτο στεφάνι.

Νύχτα - μέρα δούλεψες σκληρά,
με τα πέντε τάλαντα που πήρες.
Και σαν ήρθ’ η ώρα σου, ω χαρά !
διάπλατες σου ανοίχτηκαν οι θύρες.

Διάπλατες οι θύρες για να μπής,
να σταθής μπροστά στο Βασιλιά σου,
τον τρανό το λόγο να του πης,
που έφερες διπλά τα τάλαντά σου.

Πέρνα τώρα, Γέροντα, στο φώς,
ζήσε στη χαρά του Παραδείσου.
Πλούσιος που σε πρόσμενε μισθός !
Όλη τούτη η δόξα ’ναι δική σου !

Ψάλλε τώρα ολόχαρος μαζί
με χορούς αγίων, σεμνέ λευίτη.
Άσβηστη στη μνήμη μας θα ζη,
η μορφή σου, ολόλευκε πρεσβύτη.

Πάντα θα μας μένη στην ψυχή
το μεγάλο χρέος που σου χρωστάμε.
Δος μας μόνο μια θερμή ευχή,
και για μας στον Κύριο δέηση κάμε.

Δέηση για τα τόσα σου παιδιά,
που στη μάχη πίσω έχεις αφήσει,
να χουν τη δική σου την καρδιά
και καθείς με ζήλο να κρατήση

του έργου τη βαριά κληρονομιά
που έλαχε σ’ αυτούς να συνεχίσουν.
Σκύψε προς τα τόσα σου παιδιά,
Γέροντα, και δος μας την ευχή σου !
(Γ. Βερίτη, Ποιήματα, εκδ. Δαμασκός,σελ 60-63)

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε κακομαθημένα πλάσματα! Είναι αλήθεια πως θέλουμε πάντα να γίνεται το δικό μας και θέλουμε τα πράγματα να γίνονται όπως ακριβώς τα έχουμε σκεφτεί και σχεδιάσει. Και όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα μπορούμε να γίνουμε ιδιαίτερα δυσάρεστοι για τους άλλους και να νιώσουμε μεγάλη δυστυχία μέσα μας πολλές φορές. Ωστόσο υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις όπου δεν έχουμε επιλογή παρά να συμβιβαστούμε όταν χρειάζεται για παράδειγμα να νοσηλευτούμε επειδή αρρωστήσαμε ή κάναμε ένα χειρουργείο, όταν χρειάζεται να υποχωρήσουμε για να μη λυπήσουμε τον αδερφό, όταν αποδημεί ένας αγαπημένος μας ή όταν οι οικονομικές συνθήκες μας επιβάλλουν να προσαρμοστούμε σε νέα δεδομένα. Χρειάζεται δηλαδή να είμαστε ευέλικτοι και προσαρμοστικοί σε κάθε νέα συνθήκη που διαμορφώνεται μπροστά μας όσο κι αν αυτό μας πονάει! Και όσο λιγότερη αντίσταση προβάλλουμε τόσο πιο ανώδυνα θα το περάσουμε!
Το κυριότερο είναι να μην ξεχνάμε πως είναι διαφορετικό το τί θέλουμε και μας αρέσει από το τί χρειαζόμαστε. Και αυτό σίγουρα το ξέρει καλύτερα για τον καθένα μας ο Χριστός! Πολλές φορές παραχωρεί ο Κύριος κάποιες δοκιμασίες γιατί είναι προς όφελος της ψυχής μας και της ζωής μας. Εμείς εκείνη την ώρα δυστροπούμε και μας κακοφαίνεται, δεν κάνουμε υπομονή, τα βάζουμε ακόμα και με το Θεό, παραγνωρίζοντας ότι εκείνη την ώρα μας δίνει το κατάλληλο φάρμακο ή την κατάλληλη θεραπεία για την ίαση των πληγών και των παθών της ψυχής μας! Και είναι αλήθεια πως τα φάρμακα δεν έχουν ωραία γεύση αλλά μας θεραπεύουν από τις αρρώστιες! Άρα λοιπόν δεν έχει τόση σημασία αυτό που θέλουμε αλλά αυτό που χρειαζόμαστε και αυτό να ζητάμε από το Θεό που είναι καρδιογνώστης και παντογνώστης και που θέλει περισσότερο από εμάς να γίνουμε καλά!
Αν δε συνειδητοποιήσουμε πως αυτή η ζωή εδώ που ήρθαμε δε μας δόθηκε για να περνάμε καλά και να κάνουμε τα θελήματα μας αλλά είναι ένα δώρο του Θεού για να σώσει ο καθένας μας την ψυχή του… αλίμονο μας! Αν πορευόμαστε με γνώμονα την καλοπέραση και την ανεμελιά τότε ο διάβολος έχει κάνει πολλή καλή δουλειά με μας γιατί μας έχει αποκοιμίσει και μας έχει παρασύρει μακριά από τον προορισμό μας που είναι ο αγώνας μας για τη σωτηρία μας! Είναι σημαντικό λοιπόν να αναλογιστούμε όχι τί θέλουμε εμείς αλλά τί θέλει ο Χριστός από εμάς και για εμάς και τότε θα αναθεωρήσουμε όλη μας τη ζωή και θα πορευόμαστε πλέον με κριτήριο το τί χρειαζόμαστε και όχι το τί θέλουμε!
Γιατί είναι αλήθεια πως τις περισσότερες φορές πολύ απέχει η ανάγκη από την επιθυμία! Υπερτιμούμε τα θέλω μας και υποτιμούμε τις ανάγκες μας. Αγωνιούμε να νιώθουμε χαρούμενοι και κεφάτοι και αδιαφορούμε για την πνευματική και ψυχική μας εξέλιξη! Τα αγαθά με κόπους αποκτώνται έλεγαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι αλλά σε έναν κόσμο που είναι φυγόπονος και φιλήδονος δεν τολμάς να πεις κάτι τέτοιο! Ο Χριστός μας το είπε : ‘ στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν… και ολίγοι εισί οι ευρίσκοντες αυτήν’ [ Ματθ. 7,14]. Να δεχόμαστε λοιπόν με καρτερία και πίστη τις μεθόδους και τους τρόπους του Χριστού για τη θεραπεία και σωτηρία της ψυχής μας γιατί Εκείνος περισσότερο από εμάς θέλει να γίνουμε συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του!(Α.Κ.Β)

Μια μέρα περνούσε ο όσιος Ανδρέας, ο δια Χριστόν σαλός, μπροστά από τα σπίτια της αμαρτίας και έκανε πως παίζει. Τον είδε κάποια από τις άσεμνες γυναίκες να συμπεριφέρεται έτσι και τον έσυρε στο καταγώγιο της. Εκείνος τότε δεν αντέδρασε, αλλά την ακολούθησε. Καθώς μπήκε μέσα, μαζεύτηκαν γύρω του και οι άλλες πόρνες.
-Πώς το έπαθες αυτό; τον ρώτησαν κοροϊδευτικά.
Εκείνος χαμογέλασε, αλλά δεν αποκρίθηκε τίποτε. Μερικές τον χτύπησαν, ενώ άλλες δοκίμαζαν με πολλά χάδια και φιλήματα να τον παρασύρουν στην αμαρτία. Όταν τον είδαν τελείως απαθή, έλεγαν:
-Αυτός ή νεκρός είναι ή ξύλινος ή πέτρινος!
Ο όσιος έβλεπε ανάμεσα τους τον δαίμονα της πορνείας! Ήταν μαύρος σαν αράπης. Στο κεφάλι του δεν είχε μαλλιά. Είχε κοπριά ανακατεμένη με στάχτη. Τα μάτια του έμοιαζαν με της αλεπούς, ενώ στον ώμο του είχε ριγμένο ένα απαίσιο κουρέλι. Από πάνω του έβγαινε τριπλή δυσωδία, που θύμιζε σαπίλα, βόρβορο και ακαθαρσία. Ήταν τόσο έντονη, ώστε ο μακάριος έφτυνε συχνά από αηδία και έπιανε τη μύτη του. Βλέποντας τον ο δαίμονας να τον αηδιάζη τόσο πολύ, του είπε:
-Εμένα οι άνθρωποι μ’έχουν στην καρδιά τους σαν μέλι γλυκό, κι εσύ με σιχαίνεσαι και με φτύνεις.
Ο όσιος, αφού τον ειρωνεύτηκε για την ασχήμια και τη δυσωδία του, έφυγε από το άντρο της αμαρτίας.

( Όσιος Ανδρέας)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ.100)

-    Γέροντα, τί πρέπει να κάνουμε, όταν μας έρχωνται λογισμοί υπερηφανείας;
-    Όπως οι άλλοι γελούν, όταν μας βλέπουν να υπερηφανευώμαστε, έτσι κι εμείς να γελούμε με τους λογισμούς υπερηφανείας.
-    Στον ταπεινό έρχονται υπερήφανοι λογισμοί;
-    Έρχονται, αλλά γελάει, γιατί γνωρίζει τον εαυτό του.
-    Γέροντα, κάπου διάβασα ότι τον λογισμό της υπερηφανείας πρέπει να τον διώχνουμε αμέσως όπως τον αισχρό λογισμό.
-    Το θέμα είναι ότι τον αισχρό λογισμό τον καταλαβαίνεις εύκολα, ενώ τον λογισμό της υπερηφανείας, για να τον καταλάβης, χρειάζεται πολλή εγρήγορση. Αν λ.χ. την ώρα της προσευχής περάση ένας άσχημος λογισμός από τον νού σου, θα τον καταλάβης και θα τον διώξης αμέσως· «άντε φύγε από δώ», θα πής. Αλλά, αν στην εκκλησία σού περάση ο λογισμός ότι διάβασες ωραία το Ψαλτήρι και υπερηφανευθής, χρειάζεται εγρήγορση, για να τον καταλάβης και να τον πετάξης.
-    Γέροντα, τις περισσότερες φορές προλαβαίνει και έρχεται ο λογισμός της υπερηφανείας σε χρόνο μηδέν. Πώς θα προλαβαίνω να φέρνω ταπεινό λογισμό;
-    Πρέπει να γίνη δουλειά από νωρίτερα - «ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην», λέει ο Δαβίδ -, γιατί οι λογισμοί της υπερηφανείας έρχονται αστραπιαία. Αυτό είναι παλιά μηχανή του διαβόλου. Τώρα να πάρης μια καινούργια μηχανή - να καλλιεργής συνέχεια ταπεινούς λογισμούς -, για να τρέχης.
Μόνον οι ταπεινοί λογισμοί φέρνουν ταπείνωση και μόνο με την ταπείνωση φεύγει η υπερηφάνεια. Μια φορά ένας ιεροκήρυκας μου είπε ότι ετοίμασε ένα ωραίο κήρυγμα. Ανέβηκε στον άμβωνα και μιλούσε πολύ ωραία. Κάποια στιγμή όμως του πέρασε ένας υπερήφανος λογισμός και μπερδεύτηκε. Ξέσπασε τότε σε ένα νευρικό κλάμα και κατέβηκε από τον άμβωνα ντροπιασμένος. Ύστερα, για πολύν καιρό δεν μπορούσε να κάνη κήρυγμα· είχε αχρηστευθή. «Κοίταξε, του λέω, εκείνο το έπαθες από υπερηφάνεια. Επειδή υπερηφανεύθηκες, απομακρύνθηκε η Χάρις του Θεού. Τώρα να ξεκινήσης ταπεινά. Όταν έρθη η ώρα να ανεβής στον άμβωνα, να πής: "Αν μπερδευτώ, σημαίνει ότι μου χρειάζεται ρεζιλίκι, γιατί αυτό θα με βοηθήση πνευματικά". Και αν τυχόν σε πιάση πάλι το κλάμα, οι άνθρωποι θα νομίζουν ότι συγκινήθηκες, οπότε θα βοηθηθούν και δεν θα σκανδαλισθούν. Μη φοβάσαι». Πράγματι, ξεκίνησε έτσι ταπεινά, περιμένοντας ρεζιλίκι, και άρχισε πάλι να κηρύττη.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 63-64)

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ που οι Λογγοβάρδοι λυμαίνονταν τις επαρχίες της Βορείου Ιταλίας, συνέβη κι αυτό το περιστατικό.
Έπιασαν αιχμάλωτο έναν Διάκονο κι είχαν αποφασίσει να τον βασανίσουν. Ο Σάγκτουλος, ένας χριστιανός Λογγοβάρδος, που οι συμπατριώτες του τον σέβονταν σαν Άγιο, για την πολλή ευλάβεια και την μεγάλη αρετή του, έκανε πολλά διαβήματα στους αρχηγούς, για να σώσει την ζωή του αιχμαλώτου. Μα δεν κατόρθωσε τίποτε άλλο, εκτός από την χάρη να μείνει αυτός φρουρός κοντά στον μελλοθάνατο, την τελευταία νύχτα. Μείνε, τον προειδοποίησε ο αρχηγός, αλλά αν ξεφύγει να ξέρεις πως θα βασανιστείς εσύ στην θέση του.
Ο Σάγκτουλος συμφώνησε κι έτσι κάθησε φρουρός. Τα μεσάνυχτα όμως όταν όλο το στρατόπεδο ήταν βυθισμένο στον ύπνο, ξύπνησε τον Διάκονο και του είπε να σηκωθεί να φύγει, όσο μπορούσε πιο γρήγορα. Του είχε έτοιμο κι ένα γοργό άλογο.
- Αδύνατον, αδελφέ μου, έλεγε ο μελλοθάνατος. Αν εγώ γλυτώσω, εσύ είναι αδύνατο να γλυτώσεις από τα χέρια τους. Πώς λοιπόν να γίνω αιτία να πεθάνεις μ’ έναν τόσο σκληρό θάνατο;
- Μην σε νοιάζει για μένα, έλεγε από την άλλη μεριά ο Σάγκτουλος. Ο Θεός θα με σκεπάσει. Έτσι τον έπεισε να φύγει.
Την άλλη μέρα, οι Λογγοβάρδοι ζήτησαν τον αίχμάλωτο. Έφυγε, τους είπε με απάθεια ο φρουρός του.
- Κι εσύ θα ξέρεις, βέβαια, πολύ καλά τον τρόπο.
- Ναι, αποκρίθηκε θαρρετά ο Σάγκτουλος.
- Επειδή είσαι καλός άνθρωπος, δεν θέλω να σε βασανίσω, είπε ο αρχηγός, που θαύμαζε, χωρίς να το δείχνει, το θάρρος του. Διάλεξε μόνος σου τον τρόπο που προτιμάς να πεθάνεις.
- Είμαι ατα χέρια του Θεού, αποκρίθηκε ατάραχος ο χριστιανός στρατιώτης. Τον θάνατο που θα παραχωρήσει Εκείνος, θα τον δεχθώ με ευχαρίστηση.
Τελικά, αποφάσισαν να του κόψουν με πέλεκυ την κεφαλή κι ανέθεσαν την δουλειά αυτή σ’ έναν μεγαλόσωμο και χειροδύναμο στρατιώτη.
Ο Σάγκτουλος γονάτισε, είπε την προσευχή του κι έσκυψε καρτερικά το κεφάλι να δεχθεί το χτυπημα. Η ψυχή του αναγάλλιαζε στην σκέψη πως σε λίγο θα βρισκόταν κοντά στον Χριστό.
Ο δήμιος σήκωσε ορμητικά τον φονικό πέλεκυ για να ξεμπερδέψει μια και καλή μ’ αυτή την δουλειά. Τα χέρια του όμως έμειναν ακίνητα στον αέρα, σαν να τα έσφιγγε μυστηριώδης δύναμη. Ένιωσε πόνους φοβερούς κι άρχισε να μουγγρίζει σαν πληγωμένο θηρίο. Οι άλλοι γύρω τρόμαξαν.
- Τί πάμε να κάνουμε, έλεγαν μεταξύ τους, να τα βάλουμε με τον άγιο αυτόν άνθρωπο, που έχει τον Θεό μαζί του;
Άρχισαν λοιπόν να παρακαλούν τον Σάγκτουλο, που έμενε ακόμη με το κεφάλι γερμένο, να γιατρέψει τον στρατιώτη, που εξακολουθούσε να φωνάζει με τα χέρια κρατημένα ψηλά.
- Δεν μπορώ να ζητήσω τέτοια χάρη γι’ αυτόν από τον Κύριό μου, αν δεν μου υποσχεθεί πρώτα πως δεν θα ξανασηκώσει το χέρι του να χτυπήσει Χριστιανό, είπε ο Σάγκτουλος.
- Υπόσχομαι, φώναξε ο στρατιώτης, τρέμοντας από τον φόβο του.
- Κατέβασε λοιπόν τα χέρια σου, πρόσταξε ο δούλος του Θεού.
Με τον λόγο, τα χέρια αμέσως κινήθηκαν για να πετάξουν πρώτα
απ’ όλα μακριά το φονικό όργανο.
Κατάπληκτοι οι Λογγοβάρδοι για όσα έγιναν εκείνο το πρωί μπροστά στα μάτια τους, χάρισαν την ζωή στον Σάγκτουλο, που έγινε από τότε ιεραπόστολος ανάμεσά τους.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 78-79)

"Μην πας τουλάχιστον πίσω "
"Τουλάχιστον αν δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά, μην πας προς τα πίσω",
μου είπε μια μέρα που επέμενα εγώ σε κάποια αμαρτία να την επαναλαμβάνω.
"Σε κάθε δουλειά που κάνεις να ξέρεις ότι θα συναντάς και θα σου παρουσιάζονται πολλά εμπόδια και στενοχώριες.
Να μην κάνεις πίσω, αλλά να προσεύχεσαι και ο Θεός θα σου τα παίρνει όλα αυτά και θα προχωράς".
[Τζ 114]

"Εκεί που απελπίζεσαι… "
"Έχει ο Θεός. Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις… αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.
Όπως και Εκείνος μας αγαπά και φροντίζει για εμάς, όπως ο κάθε πατέρας για τα παιδιά του.
Και όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού. Και ό,τι καλό έχουμε, το έχουμε από τον Θεό.
Είναι δικό Του το δώρο.
Δεν έχεις ακούσει στην εκκλησία ότι: "Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον άνωθεν έστι καταβαίνον, εκ σου του Πατρός των φώτων";
[Κ 111]

"Ψυχολογικές δυσκολίες"
Σ' ένα φίλο ο Γέροντας ήταν αποκαλυπτικός. Είδε την ψυχή του, όπως βλέπουμε το πρόσωπο ενός ανθρώπου.
Του είπε : "Όταν σου κάνει η κλοιό ο σατανάς και σε πιέζει, μη μένεις ακίνητος, όπως μερικοί που μελαγχολούν
και σκέπτονται επί ώρες, σαν να τους απασχολούν πολύ σοβαρά προβλήματα,
ενώ δεν συμβαίνει τίποτε απ' αυτά, απλώς τους έχει καθηλώσει ο σατανάς.
Να έχεις ετοιμότητα αντιδράσεως, να αντιστέκεσαι, να αποκρούεις την πολιορκία του σατανά,
όπως ένας άνθρωπος που τον πιάνουν κάποιοι κακοποιοί και τον καθηλώνουν και τότε εκείνος κάνει μία απότομη κίνηση
και τινάζοντας τα χέρια του, τους πετά από δω κι από κει, ξεφεύγει το σφίξιμό τους και στρέφεται προς άλλη κατεύθυνση,
προς τον Χριστό, που τον ελευθερώνει".
Έπειτα ο Γέροντας σιώπησε προσευχόμενος και, όταν σηκώθηκε να φύγει ο επισκέπτης, του είπε:
"Είδα καθαρά την ψυχή σου τώρα. Έχεις ψυχολογικές δυσκολίες που σε καθηλώνουν συχνά, αλλά έρχεται η χάρις του Χριστού και σε ελευθερώνει".
Ο φίλος έμεινε έκπληκτος. Μου έλεγε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να περιγράψει τόσο εύστοχα την όψη αυτή της ψυχής του, όσο ο Γέροντας.
[Γ 117]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 79-80)

Οι εκτρώσεις είναι φοβερή αμαρτία
-Γέροντα, κάποια κυρία σαράντα χρόνων, που έχει μεγάλα παιδιά, είναι έγκυος τριών μηνών.
Ο άνδρας της την απειλεί πώς, αν δεν κάνη έκτρωση, θα την χωρίση.
-Αν κάνη έκτρωση, θα την πληρώσουν τα άλλα παιδιά τους με αρρώστιες και ατυχήματα.
Σήμερα οι γονείς σκοτώνουν τα παιδιά με τις εκτρώσεις και δεν έχουν την ευλογία του Θεού.
Παλιά, αν γεννιόταν ένα παιδάκι άρρωστο, το βάπτιζαν, πέθαινε αγγελούδι, και ήταν πιο ασφαλισμένο.
Είχαν οι γονείς και άλλα γερά παιδιά, είχαν και την ευλογία του Θεού.
Τώρα γερά παιδιά τα σκοτώνουν με τις εκτρώσεις και διατηρούν στην ζωή άλλα που είναι αρρωστημένα.
Τρέχουν οι γονείς στην Αγγλία, στην Αμερική να τα θεραπεύσουν.
Και συνεχίζεται μετά να γεννιούνται πιο άρρωστα, γιατί και αυτά, αν ζήσουν και κάνουν οικογένεια,
μπορεί να γεννήσουν πάλι άρρωστα παιδιά, οπότε τί βγαίνει;
Ενώ, αν γεννούσαν μερικά παιδιά, δεν θα έτρεχαν τόσο πολύ για το ένα, το άρρωστο. Θα πέθαινε και θα πήγαινε αγγελούδι.
-Γέροντα, διάβασα κάπου ότι κάθε χρόνο γίνονται σε όλο τον κόσμο πενήντα εκατομμύρια εκτρώσεις και διακόσιες χιλιάδες γυναίκες πεθαίνουν από τις αμβλώσεις που κάνουν.
-Σκοτώνουν τα παιδιά, γιατί λένε ότι, αν πληθύνη ο κόσμος, δεν θα έχουν να φάνε, να συντηρηθούν οι άνθρωποι.
Τόσες ακαλλιέργητες εκτάσεις υπάρχουν, τόσα δάση, που σε λίγο χρόνο, με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα,
μπορούν να τα κάνουν λ.χ. ελαιώνες και να τα δώσουν στους ακτήμονες.
Δεν είναι ότι θα κοπούν τα δένδρα και δεν θα υπάρχη οξυγόνο, γιατί πάλι δένδρα θα μπούν.
Στην Αμερική καίνε το σιτάρι και εδώ στην Ελλάδα πετούν τα φρούτα κ.λπ. στην χωματερή,
και εκεί στην Αφρική οι άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα. Όταν στην Αβησσυνία πέθαιναν οι άνθρωποι από πείνα,
γιατί είχε πολλή ανομβρία, είχα πει σε κάποιον γνωστό μου εφοπλιστή, που βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις,
να πάη στην χωματερή και να παρακαλέση να φορτώση κανένα πλοίο να τα πάη εκεί δωρεάν. Με κανέναν τρόπο δεν του έδωσαν.
Πόσες χιλιάδες έμβρυα σκοτώνονται κάθε μέρα! Η έκτρωση είναι φοβερή αμαρτία.
Είναι φόνος, και μάλιστα πολύ μεγάλος φόνος, γιατί σκοτώνονται αβάπτιστα παιδιά.
Πρέπει να καταλάβουν οι γονείς ότι η ζωή αρχίζει από την στιγμή της συλλήψεως.
Μια νύχτα ο Θεός επέτρεψε να δώ ένα φοβερό όραμα που με πληροφόρησε γι’ αυτό το θέμα! Ήταν βράδυ, Τρίτη της Διακαινησίμου.
Είχα ανάψει δυο κεράκια μέσα σε δυο τενεκεδάκια, όπως συνηθίζω να κάνω, ακόμη και όταν κοιμάμαι,
για όλους όσους πάσχουν ψυχικά και σωματικά. Σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνω ζώντες και κεκοιμημένους.
Στις δώδεκα τα μεσάνυχτα, εκεί που έλεγα την ευχή, βλέπω ένα μεγάλο χωράφι περιφραγμένο με μια μάνδρα,
σπαρμένο με σιτάρι που μόλις άρχιζε να ψηλώνη. Εγώ στεκόμουν έξω από το χωράφι,
άναβα κεριά για τους κεκοιμημένους και τα στερέωνα πάνω στον τοίχο της μάνδρας.
Αριστερά ήταν ένας ξερότοπος, γεμάτος βράχους και κρημνούς, που σειόταν συνέχεια από μία δυνατή βοή
από χιλιάδες σπαραχτικές φωνές που σού σπάραζαν την καρδιά.
Και ο πιο σκληρός άνθρωπος αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μη συγκλονισθή.
Ενώ υπέφερα από τις σπαραχτικές φωνές και αναρωτιόμουν από που προέρχονται και τί σημαίνουν όλα αυτά που έβλεπα,
άκουσα μια φωνή να μου λέη: «Το χωράφι με το σπαρμένο σιτάρι, που δεν έχει ακόμη ξεσταχυάσει,
είναι το Κοιμητήρι με τις ψυχές των νεκρών που θα αναστηθούν.
Στον τόπο δε που σείεται από τις σπαραχτικές φωνές βρίσκονται οι ψυχές των παιδιών που έχουν σκοτωθή με τις εκτρώσεις».
Έπειτα από αυτό το όραμα μου ήταν αδύνατο να συνέλθω από τον μεγάλο πόνο που δοκίμασα για τις ψυχές εκείνων των παιδιών.
Ούτε να ξαπλώσω μπορούσα, για να ξεκουραστώ, παρόλο που ήμουν κατάκοπος εκείνη την ημέρα.
-Γέροντα, μπορεί να γίνη κάτι, ώστε να αρθή ο νόμος για τις εκτρώσεις;
-Μπορεί, αλλά χρειάζεται να κινηθή η πολιτεία, η Εκκλησία κ.λπ., ώστε να ενημερωθή ο κόσμος για τις συνέπειες που θα έχη η υπογεννητικότητα.
Οι ιερείς να εξηγήσουν στον κόσμο ότι ο νόμος για τις εκτρώσεις είναι αντίθετος προς τις εντολές του Ευαγγελίου.
Οι γιατροί πάλι από την δική τους πλευρά να μιλήσουν για τους κινδύνους που διατρέχει η γυναίκα που κάνει έκτρωση.
Βλέπεις, οι Ευρωπαίοι είχαν την ευγένεια και την άφησαν κληρονομιά και στα παιδιά τους.
Εμείς είχαμε τον φόβο του Θεού, αλλά τον χάσαμε και δεν τον αφήσαμε κληρονομιά στην επόμενη γενιά,
γι’ αυτό τώρα νομιμοποιούμε τις εκτρώσεις, τον πολιτικό γάμο...
Όταν παραβαίνη ένας άνθρωπος μια εντολή του Ευαγγελίου, ευθύνεται μόνον αυτός.
Όταν όμως κάτι που αντίκειται στις εντολές του Ευαγγελίου γίνεται από το κράτος νόμος, τότε έρχεται η οργή του Θεού σε όλο το έθνος, για να παιδαγωγηθή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 76-78)