1,6. «του παρόντος εις υμάς, καθώς και εν παντί τω κόσμω, και έστι καρποφορούμενον και αυξανόμενον καθώς και εν υμίν, αφ’ ης ημέρας ηκούσατε και επέγνωτε την χάριν του Θεού εν αληθεία». 

Το Ευαγγέλιο είναι ευαγγελία για όλο τον κόσμο. Σε αυτό, για κάθε «ον», υπάρχει τόσο ένθεο καλό ένθεης αλήθειας, ένθεης αγάπης, ένθεης δύναμης, ώστε καθένας μπορεί να βρει τον ένθεο προορισμό του και να τον πραγματοποιήσει στα πλαίσια και στους όρους της υπάρξεώς του. Ό,τι είναι ευαγγελικό, έχει μέσα του έλλογες (λογικές) δημιουργικές δυνάμεις, με τις οποίες αυξάνει και φέρνει τον ένθεο καρπό στον άνθρωπο, και απορρίπτει εκείνο που προκαλεί την πτώση, την κατάπτωση και τον θάνατο.

Καρποφόρο είναι το Ευαγγέλιο, όταν ο σπόρος των ενθέων αληθειών του πέφτει «σε καλή γη». Και «καλή γη» είναι η «καλή και καθαρή καρδιά». Και η καρδιά πάλι «καθίσταται» καλή και καθαρή, από τις ευαγγελικές αρετές. Αυτός ο δρόμος είναι τραχύς, δύσκολος και επίπονος. Αν ο άνθρωπος κρατήσει το σπόρο των ευαγγελικών αληθειών, σε τέτοια καλή και καθαρή καρδιά, και αγωνίζεται γύρω από «αυτό» ακούραστα, διαμέσου των ευαγγελικών αγώνων, τότε ο σπόρος «αυξάνει». «και έτερον έπεσεν εις την γην την αγαθήν, και φυέν εποίησε καρπόν εκατονταπλασίονα», «το δε εν τη καλή γη, ούτοι είσιν οίτινες εν καρδία καλή και αγαθή ακούσαντες τον λόγον κατέχουσι και καρποφορούσιν εν υπομονή» (Λκ. 8,8.15).
Και ο άνθρωπος, με όλη του την ύπαρξη, «επιγιγνώσκει», γνωρίζει καλά ότι όλη η ευαγγελική αλήθεια είναι το Ευαγγέλιο και σε αυτήν βρίσκεται «όλη η χάρις του Θεού».

(Προς Κολασσαείς Επιστολή Αποστόλου Παύλου, Αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς, σ. 21)

Η μανιασμένη θάλασσα 

Ενώ ο όσιος Ιλαρίων βρισκόταν στην Επίδαυρο της Δαλματίας, έγινε ένας τρομερός σεισμός! Συγκλονίσθηκε όλη η περιοχή. Ακόμη και η θάλασσα άφρισε σαν να κόχλαζε, και τραβήχθηκε πολλά μέτρα από την παραλία. Σχηματίσθηκε ένα φρικτό χάος στα σημεία που άδειασαν από τα νερά.
Ένας ισχυρός άνεμος άρπαξε τα πλοία και τα πέταξε με ορμή στους γκρεμούς και τα φαράγγια της ακτής. Έγιναν όλα συντρίμμια!
Οι κάτοικοι της Επιδαύρου βλέποντας τη θάλασσα να μαίνεται κατατρόμαξαν. Φοβήθηκαν μήπως ανατραπή η στεριά και βυθιστούν όλοι στο βάραθρο που φάνηκε. Κλαίγοντας για τον επικείμενο φρικτό θάνατο έτρεχαν στον όσιο Ιλαρίωνα και τον παρακαλούσαν να τους λυπηθή. Του έλεγαν:
- Η φιλανθρωπία του Θεού σ’ έφερε εδώ, για να μας βοηθήσης σ’ αυτόν τον κίνδυνο.
Τον ωδήγησαν μετά στην παραλία και τον αντιπαρέταξαν στα μανιασμένα κύματα. Εκείνος, πιστεύοντας αδίστακτα στα λόγια του Κυρίου: «Αν έχετε πίστι έστω και σαν ένα σπόρο σιναπιού, θα λέτε στο βουνό φύγε, και θα φεύγη», σχημάτισε στην άμμο, σε τρία μέρη, το σημείο του σταυρού. Γύρισε έπειτα προς την ανατολή, ύψωσε τα χέρια προς τον ουρανό και προσευχήθηκε να σπλαχνισθή ο Θεός τα πλάσματα του και με το παντοδύναμο πρόσταγμα του να διατάξη τη θάλασσα να γαληνέψη και να επιστρέψη στη θέσι της.
Ενώ προσευχόταν, η αφρισμένη θάλασσα υψώθηκε τόσο πολύ, που όλοι πίστεψαν ότι θα ορμήση και θα καταποντίση ολόκληρη την περιοχή. Η προσευχή όμως του οσίου υψώθηκε ψηλότερα, διέσχισε τους ουρανούς και έφθασε στον φιλάνθρωπο Θεό! Έλαμψε τότε η ευσπλαχνία και η παντοδυναμία του Κυρίου. Σιγά-σιγά η οργισμένη θάλασσα χαμήλωσε και ήρεμα αποκαταστάθηκε στα αρχικά της όρια!
Οι κάτοικοι της Επιδαύρου από γενιά σε γενιά επί πολλά έτη διέσωσαν τη μνήμη του εκπληκτικού θαύματος της προσευχής του μεγάλου οσίου.

(Βίος οσίου Ιλαρίωνος)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 108-109)

780- Ο ΧΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ.
Στην Σπάρτη οι γέροι, οι νέοι και τα παιδιά συχνά χόρευαν τον ίδιο χορό.
Οι γέροι χορεύοντας έψαλλαν:
Ἁμές ποκ’ ἦμες ἂλκιμοι νεανίαι (Είμαστε και μεις κάποτε ανδρεία παλληκάρια).
Οι νέοι απαντούσαν:
Ἁμές δε γ’ εἰμές · αἰ δέ λῇς, πεῖραν λαβέ. (Τώρα όμως είμαστε μείς · δοκίμασε αν θέλης).
Τα παιδιά προσέθεταν:
Ἁμές δέ γ’ ἐσσόμεθα πολλῷ κάρρονες. (Μείς θέλομε φανή πολύ καλύτεροί σας).

527- ΘΝΗΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ.
Ο Φίλιππος ο Μακεδών είχε διατάξει ένα δούλο του να παρουσιάζεται μπροστά του πολλές φορές την ημέρα και να του λέγη: «Φίλιππε, να θυμάσαι ότι θνητός γεννήθηκες».

535- ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ, ΚΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ.

Ο άγιος Καμίλλο ντέ Λέλλις έγραψε επάνω στην πόρτα του την εξής επιγραφή:
-Αδελφέ, όταν διαπράττης μια κακή πράξι με ευχαρίστησι, η ευχαρίστησις φεύγει, αλλά η κακία μένει. Όταν όμως διαπράττης μια καλή πράξι με δυσκολία, η δυσκολία φεύγει, και η καλωσύνη μένει.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 361)

802- ΜΑΚΑΡΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΛΘΕ.
Γέρος ζηλωτής ιερεύς απέθνησκε. Οι ιατροί γνωρίζοντας την ευσέβειά του δεν του απέκρυψαν την σοβαρότητα της ασθενείας του. Εκείνος τότε με βαθιά πίστι ανεφώνησε το στίχο του Δαυίδ: «Ηὐφράνθην ἐπί τοῖς εἰρηκόσι μοι εἰς οἶκον Κυρίου πορευσόμεθα» και συνέχισε : «Σκιρτά η ψυχή μου στο άκουσμα ότι λίγο διάστημα με χωρίζει από του να ενωθώ με τον Πλάστη μου. Μακριά στιγμή, ελθέ, μην αργής».

803- ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Ένας εφημέριος επισκέφθηκε κάποιο ετοιμοθάνατο ναύτη, που ήταν εξαιρετικά ευσεβής.
-Είσαι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι; τον ρωτά με θάρρος, επειδή ήξευρε τις βαθιές του πεποιθήσεις.
-Εντελώς έτοιμος, απαντά εκείνος.
-Και δε φοβάσαι καθόλου;
-Να φοβούμαι; Εγώ; Γιατί; Και ακουμπώντας το χέρι στο στήθος, όπου ο Θεός είχε κατέβη το πρωί με τη θεία Μετάληψι, πρόσθεσε:
-Ο καπετάνιος είναι στο πλοίο, τι μπορώ να φοβηθώ;

804- ΑΛΛΗ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΡΩΤΗΣΙ.
Ένας ενάρετος ιερεύς μια μέρα ανεκοίνωσε στον κύκλο του το θάνατο μιας κυρίας.
Μια νεαρά γυναίκα, που καθόταν ακριβώς απέναντί του, τον ρώτησε με συγκίνησι:
-Ω! Αιδεσιμώτατε, πως πέθανε;
-Υπάρχει άλλο ερώτημα, κυρία μου, που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να κάνης.
-Τι άλλο μπορεί να είναι σπουδαιότερο απ’ αυτό;
-Πως έζησε, ήταν η απάντησις του καλού κληρικού.

810- Ο θάνατος θα μας κάνη να δούμε και να απολαύσωμε την Αειπάρθενο Μαρία, τη Μητέρα του Θεού και Μητέρα μας, το αληθινό αριστούργημα του Θεού, την κεχαριτωμένη Μαρία, για την οποία μια νέα οραματιζομένη είπε: «Όταν την έχη δει κανείς μια φορά, θα ήθελε να αποθάνη για να την ξαναδή, για να την βλέπη πάντοτε». Μετά το θάνατο θα ξαναδούμε όλους τους γνωστούς μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους γονείς μας, όλους εκείνους με τους οποίους συνεργασθήκαμε στη ζωή, τους αγίους, θα γνωρίσωμε τον άγιο προστάτη, τον άγγελό μας το φύλακα, όλους θα τους δούμε και με ανείπωτη χαρά θα δοξάζωμε το τιμημένο όνομα του Ιησού, αρχηγού και αιτία της σωτηρίας μας.

812- ΤΑ ΔΥΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.
Ένας επίσκοπος είχε για δωμάτιο ένα πολύ στενό κελλί και εκείνο που έκανε εντύπωσι στον επισκέπτη ήταν τα δυο πορτραίτα που το στόλιζαν. Και τα δυο είχαν τις ίδιες διαστάσεις και τις ίδιες κορνίζες. Το ένα είχε την εξής επιγραφή: «Φωτογραφία του Σεβασμ. Μάρκι όπως είναι σήμερα». Στη φωτογραφία αυτή παριστανόταν ο επίσκοπος με τα αρχιερατικά του άμφια και με τη μίτρα στο κεφάλη. Η άλλη εικόνα είχε την επιγραφή: «Ο Σεβασμ. Μάρκι όπως θα είναι αύριο» και παρίστανε ένα σκελετό και πάνω στο κρανίο υπήρχε η ίδια επισκοπική μίτρα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 367-371)

30. «Ως πλησίον όλην σε καλήν... ηγάπησεν ο Θεός» (Π).

Ο Νυμφίος Χριστός στην απόλυτη αυταπάρνησι, αφοσίωσι και αγάπη της μητέρας και Νύμφης του απαντά με τη δική του ανεπιφύλακτη και μεγάλη αγάπη. Την έκφρασι της αγάπης του Θεού προς την Θεοτόκο διαβλέπει ο υμνωδός στον εξής στίχο του «Άσματος»: «Όλη καλή ει πλησίον μου και μώμος ουκ έστιν εν σοι» (δ' 7). Δηλαδή: Είσαι πανέμορφηž είσαι πάντα κοντά μου, αγαπημένη μου και δεν υπάρχει σε σένα κανένα ψεγάδι» (ΥΑ, 56).

Και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά η Εκκλησία τα βλέπει στο πρόσωπο της Θεομήτορος: Είναι η «κ ε χ α ρ ι τ ω μ έ ν η», η «π λ η σ ί ο ν» τ ο υ Ιησού, η αγνή και άμωμος! Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που προκάλεσαν την αγάπη του Νυμφίου Χριστού για τη Νύμφη και μητέρα του.

Ο ουράνιος Νυμφίος έλκεται από τα πνευματικά προσόντα της Νύμφης, από την πνευματική της ομορφιά, την πιστότητα και την αγιότητά της. Τα προσόντα αυτά, που η Θεοτόκος τα είχε εκ φύσεως και σε υψηλό βαθμό, τα ανέπτυξε έπειτα σε τέλειο και ύψιστο βαθμό με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, όπως θα δούμε.

Σκοπός κάθε χριστιανικής υπάρξεως είναι η απόκτησις των Αρετών δια του Αγίου Πνεύματος. Να γίνη δηλαδή «καλή», «πλησίον» και «άμωμος». Στην ετοιμασία αυτή της Νύμφης, ο Νυμφίος Χριστός θ’ απαντά πάντα με το μεγάλο και αιώνιο έρωτά του.

31. «Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα» (Ω).

Η προτύπωσις της Θεοτόκου ως «περιστεράς» προέρχεται από το «Άσμα των Ασμάτων»: «Ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου» (β' 10). Με τον τύπο αυτό τονίζεται η χάρις του Αγίου Πνεύματος, την οποία η Παρθένος πήρε κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού, καθώς και η ωλοκληρωμένη και ακεραιωμένη ύπαρξί της.

Οι ιεροί Ευαγγελισταί που καταγράφουν τη βάπτισι του Ιησού στον Ιορδάνη, σημειώνουν ότι το Άγιο Πνεύμα επεφοίτησε στον Κύριο «ως περιστερά» (Ματθ. γ 16. Μαρκ. α΄ 10. Λουκ. γ' 22). Και στην απορία της Μαριάμ «πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» ο Αρχάγγελος απάντησε: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» (Λουκ. α' 35) . Είναι λοιπόν φανερό ότι το Περιστέρι εικονίζει το Άγιο Πνεύμα.

Με τον τύπο της «Περιστεράς» εικονίζεται ακόμη η ακεραιωμένη ύπαρξι της Θεοτόκου. Ο ίδιος ο Κύριος εχρησιμοποίησε το περιστέρι για να διδάξη την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την αγιότητά και την ακακία του ήθους: «Γίνεσθε... ακέραιοι ως αι περιστεραί» (Ματθ. ι΄ 16) . Στην Π. Διαθήκη επίσης το περιστέρι ήταν σύμβολο της αθωότητος και καθαρότητος (Ψαλμ. 56,1).

Η Παρθένος ήταν αγνή, άκακη, απλή και ωλοκληρωμένη ύπαρξις. Η τελείωσις όμως της Θεοτόκου δεν υπήρξε στιγμιαία. Η Θεομήτωρ κατέκτησε την τελειότητα και την παναγιότητα με μια εκούσια, συνειδητή και ισόβια προσπάθεια, αξιοποιώντας τη διπλή κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στο πρόσωπό της. Την εξελικτική αυτή πορεία της Θεοτόκου προς την τελειότητα την προτυπώνει το «Άσμα Ασμάτων» με την πρόσκλησι του Νυμφίου στη Νύμφη: «Ανάστα, ελθέ... η περιστερά μου». Δηλαδή: Ανέβα όλο και πιο ψηλά! Ανέβαινε τα σκαλιά της αγιότητος! Πέτα προς την τελειότητα! Έλα κοντά μου εξαγνισμένη, ακεραιωμένη, τελειοποιημένη σαν το κατάλευκο περιστέρι!

Για να πάμε στον Κύριο πρέπει να γίνωμε «σαν τα περιστέρια», πρέπει δηλαδή να προοδεύωμε συνεχώς στην πνευματική ζωޞ να δεχώμαστε συνεχώς τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες... εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ' 13) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 53-55)

434- ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΓΗΡΑΤΟΣ.
Ο Ιπποκράτης, πατέρας της ιατρικής, απέθανε σε ηλικία άνω των 100 ετών. Μια μέρα τον ρώτησαν σε τι οφείλεται η μακροζωία του.
-Στο ότι δεν άφησα ποτέ το τραπέζι εντελώς χορτάτος, αυτό είναι το μυστικό μου, απάντησε.

784-     ΘΝΗΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ. 

Όταν στον Αρίστιππο ανεκοίνωσαν τη θλιβερή είδησι του θανάτου του παιδιού του, εκείνος χωρίς να ταραχθή απάντησε:

            -Γνωρίζω ότι έφερα στον κόσμο ένα θνητό παιδί.

788-     ΚΑΛΟ ΘΑΝΑΤΟ. 

Ο Γάλλος στρατηγός Ντέ Σονίλ σε επίσκεψί του σε μια κυρία γνωστή για την πίστι και την ευσέβειά της, της ευχήθηκε: Καλό θάνατο.

            Η κυρία στην αρχή ταράχθηκε, αλλ’ έπειτα το καλοσκέφθηκε κι είδε τι καλό της ευχόταν ο επισκέπτης της και χωρίς να δυσανασχετήση, απάντησε: Ευχαριστώ πολύ, στρατηγέ μου, και στα δικά σου.

            Πραγματικά, υπάρχει καλύτερη ευχή που μπορεί να δώση ένας καλός χριστιανός σε ένα πιστό;

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 193, 363)

ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ιστορία την διηγείται στους μαθητές του ο Αββάς Ζωσιμάς.
Κοντά σ’ ένα Κοινόβιο είχε στήσει την καλύβη του ένας Γέροντας, που όλοι γύρω οι αδελφοί τον υπεραγαπούσαν. Εκεί κοντά έμενε και κάποιος άλλος Ερημίτης.
Κάποτε ο Γέροντας έλειψε για λίγες μέρες κι ο γείτονάς του, που βρήκε ευκαιρία, μπήκε στην καλύβη του και πήρε τα βιβλία του και τ’ αλλά μικροπράγματα που είχε. Όταν γύρισε εκείνος και βρήκε την καλύβη του ανοιχτή και άδεια, πήγε να πει στον γείτονά του τι του συνέβαινε. Προβάλλοντας όμως στην πόρτα του είδε τα πράγματά του στην μέση του κελλιού του γείτονα. Δεν είχε προφθάσει ακόμη να τα συμμαζέψει. Ο αγαθός Γέροντας μην θέλοντας να ντροπιάσει τον κλέφτη απομακρύνθηκε με κάποια πρόφαση, για να του δώσει καιρό να τα κρύψει. Όταν γύρισε άρχισε να κουβεντιάζει μαζί του για πράγματα εντελώς άσχετα με την κλοπή.
Μα οι γνωστοί του, που έμαθαν το πάθημά του, φρόντισαν και βρήκαν τον κλέφτη και τον έβαλαν στην φυλακή, χωρίς εκείνος να πάρει είδηση. Όταν έμαθε ο Ερημίτης πως ο γείτονάς του βρισκόταν στην φυλακή για άγνωστη σ’ αυτόν αιτία, πήγε στον Ηγούμενο του Κοινοβίου και τον παρακάλεσε να του δώσει δυό ψωμιά και λίγα αυγά. Εκείνος του τα έδωσε πρόθυμα νομίζοντας πως είχε να φιλοξενήσει ξένους.
Ο καλός Γέροντας έβαλε τα τρόφιμα σ’ ένα καλάθι, κατέβηκε στην πόλη και πήγε να δει τον γείτονά του στην φυλακή. Βλεποντάς τον εκείνος έπεσε στα πόδια του μετανοημένος και του έλεγε με δάκρυα.
- Συγχώρεσέ με, Πάτερ, για σένα βρίσκομαι, όπως μου αξίζει, εδώ σήμερα. Εγώ έκλεψα τα πράγματά σου. Να κι ένα από τα βιβλία σου.
Ο καημένος ο Γέροντας τα έχασε. Όταν συνήλθε από την πρώτη έκπληξη, του είπε με καλοσύνη:
- Ο Θεός ας σε πληροφορήσει, αδελφέ μου, πως δεν ήρθα γι’ αυτό εδώ σήμερα. Ούτε καν είχα υποπτευθεί πως εξαιτίας μου σ’ έβαλαν στην φυλακή. Τώρα όμως που μου το λες, θα κάνω ό,τι μπορώ για να σε βγάλω. Εν τω μεταξύ όμως, φάε λίγο από τα τρόφιμα που σου έφερα σε τούτο το καλάθι.
Του τα έδωσε και έφυγε αμέσως, για να φροντίσει να βγάλει τον αδελφό του από την φυλακή. και με την βοήθεια του Θεού το πέτυχε.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 67-68)

Το καλό και το κακό
Το καλό από το κακό μπορεί να διαχωριστεί και πρέπει να διαχωριστεί.
Μπορεί όμως να διαχωριστεί και το καλό από το καλό; Όχι δεν μπορεί.
Με τίποτε δεν μπορεί. Ούτε μπορεί να διαχωριστεί το κακό από το κακό, ούτε το καλό από το καλό.
Όπου υπάρχει το ένα κακό, εκεί αμέσως υπάρχουν και πολλά κακά.
Όπου υπάρχει το ένα καλό, εκεί αμέσως υπάρχουν πολλά καλά.
Οι ρόγες από τα σταφύλια όταν είναι σάπιες, τότε όλο το τσαμπί είναι σάπιο.
Οι ρόγες από τα σταφύλια όταν είναι ώριμες, τότε όλο το τσαμπί είναι ώριμο.
Η ελεημοσύνη και η αλήθεια είναι στο πρόσωπό Σου Κύριε, λέει ο προφήτης που έγραψε Ψαλμούς.
Και σ’ένα άλλο χωρίο πάλι λέει: Η ελεημοσύνη και η αλήθεια συναντήθηκαν και ασπάστηκαν μεταξύ τους.
Το καλό πάει μαζί με το καλό. Αλλά το κακό και το καλό δεν μπορούν μαζί, όπως η ημέρα και η νύχτα.
Αδελφοί μου, μήπως βαρεθήκατε να κάνετε το καλό; Μήπως επιθυμήσατε να χορέψετε ένα χορό με το κακό;
Ποτέ και για κανέναν λόγο. Μην μπαίνετε στο χορό με το κακό. Θα γίνετε αντιπαθητικοί και απεχθείς.
Αν θέλετε αιώνια να είστε όμορφοι, υγιείς, φωτεινοί, ευωδιαστοί, ελκυστικοί, να μείνετε καλοί.
Μην ανακατεύετε με τίποτε το καλό με το κακό, ούτε τη δικαιοσύνη με την αδικία, ούτε τον Χριστό με τον Αντίχριστο.
Μη μπαίνετε στο χορό με το κακό, με την ανεντιμότητα, με την ακολασία.
Μην μπαίνετε στο χορό με τους αλκοολικούς, με τους χαρτοπαίκτες, με τους βλάσφημους, επειδή αυτοί είναι απεχθείς ενώπιον του Κυρίου.
Αν θέλεις να μην είσαι μισητός στον Κύριο, στους αγγέλους, στους προγόνους σου, τότε μην συνεταιρίζεσαι με το κακό και μην αδελφοποιηθείς με το κακό.
Αυτό δεν σας το συμβουλεύω μόνο εγώ. Αυτό σας το συμβουλεύει ο απόστολος του Θεού, ο απόστολος Παύλος, εκείνος που αρχικά δεν πίστευε στον Χριστό, όπως και σήμερα πολλοί δεν πιστεύουν, όμως στη συνέχεια πίστεψε με τόση δύναμη που προτίμησε να βάλει το κεφάλι του κάτω από το σπαθί παρά να αλλάξει την πίστη του.
Αδελφοί μου, να κάνετε καλές πράξεις, λέει ο απόστολος Παύλος: Κι όταν κάνουμε το καλό, ας μην αποκάμουμε. Γιατί, αν αντέξουμε ως το τέλος, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό. Όσο έχουμε λοιπόν ακόμα την ευκαιρία, ας κάνουμε το καλό σε όλους και κυρίως σ’αυτούς που έχουν την ίδια πίστη μ’εμάς ( Γαλ. 6,9)
Όσο υπάρχει ο χρόνος ας κάνουμε το καλό! Αδελφοί μου ας σκεφθείτε πόσος χρόνος μας έμεινε. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι και εμείς αύριο ή μεθαύριο δεν θα είμαστε πεθαμένοι; Ο απόστολος Παύλος προφήτεψε αυτό που κι εμείς βλέπουμε και γνώριζε εκείνο που εμείς γνωρίζουμε. Πριν λοιπόν από την κηδεία του καθενός μας, φωνάζει: Πόσος καιρός έμεινε για να κάνετε το καλό; Κάντε το καλό σ’όλους και ειδικά σ’εκείνους που έχουν την ίδια πίστη μ’εσάς. Ποια καλά λοιπόν να επιδιώξουμε πρώτα; Την αλήθεια και την ελεημοσύνη. Αυτά είναι το κέντρο του Ευαγγελίου. Να γνωρίσουμε την αλήθεια και να δείξουμε ελεημοσύνη.
( Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ‘ Μέσα από το παράθυρο της φυλακής – Μηνύματα στο λαό’, σελ. 184-186, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη)

Ο συκοφαντημένος επίσκοπος
Σε τριάντα μίλια απόσταση από τη Ρώμη βρισκόταν η μικρή πόλη Ρωμίλλα. Κάποτε μερικοί κάτοικοι της Ρωμίλλας κατηγόρησαν τον ενάρετο επίσκοπό τους στον πάπα της Ρώμης Αγαπητό (535-536), λέγοντας ότι χρησιμοποιεί για το φαγητό του το άγιο δισκάριο. Αμέσως ο πάπας, έκπληκτος απ’αυτό που άκουσε, έστειλε κι έφεραν τον επίσκοπο δεμένο και πεζό στη Ρώμη. Τον έκλεισε αμέσως στη φυλακή. Πέρασαν έτσι τρεις μέρες. Τη νύχτα του Σαββάτου ο πάπας βλέπει κάποιον στον ύπνο του να του λέει: ‘Αυτή την Κυριακή δεν θα λειτουργήσεις ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος, αλλά ο φυλακισμένος επίσκοπος. Εκείνος θέλω να λειτουργήσει’. Επειδή ο πάπας δυσπιστούσε, φωνή ακούστηκε για δεύτερη και τρίτη φορά: ‘Σου είπα πως ο φυλακισμένος επίσκοπος θα λειτουργήσει’! Όταν ξύπνησε ο πάπας , κάλεσε τον επίσκοπο και τον ρώτησε:
-Ποια είναι η πνευματική σου εργασία;
-Είμαι αμαρτωλός, απάντησε εκείνος.
Επειδή δεν φανέρωνε τίποτ’άλλο, ο πάπας του είπε:
-Σήμερα εσύ θα λειτουργήσεις.
Ο επίσκοπος υπάκουσε. Όταν λοιπόν παραστάθηκε στο ιερό θυσιαστήριο και συμπλήρωσε την ευχή της προσκομιδής, πριν να πει την τελική αγιαστική ευχή, άρχισε για δεύτερη, για τρίτη και για τέταρτη φορά την αγία αναφορά.
-Τί συμβαίνει; ρώτησε ο πάπας. Γιατί άρχισες τέσσερις φορές την ευχή και δεν την ολοκλήρωσες;
-Συγχώρεσε με, απάντησε ο επίσκοπος, αλλά δεν είδα όπως συνήθως την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αν θέλεις, απομάκρυνε από το θυσιαστήριο το διάκονο που κρατάει το ριπίδιο, γιατί εγώ δεν τολμώ να του το πω.
Όταν ο διάκονος απομακρύνθηκε, τότε και ο πάπας και ο επίσκοπος είδαν αμέσως την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Αλλά συνέβη και τούτο: Το καταπέτασμα που βρισκόταν πάνω από το ιερό θυσιαστήριο σηκώθηκε μόνο του και σκέπασε τον πάπα, τον επίσκοπο και όλους τους διακόνους μαζί με το άγιο θυσιαστήριο για τρεις ώρες! Τότε κατάλαβε ο ιερός Αγαπητός πως ο επίσκοπος ήταν πολύ ενάρετος και πως είχε συκοφαντηθεί.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι.Μονή Παρακλήτου, σελ.70-72)

Ο ζυγός του κόσμου και ο ζυγός του Χριστού

Όλοι οι άνθρωποι θεωρητικά θέλουν την ευτυχία, αλλά λίγοι είναι εκείνοι που βάζουν το λαιμό τους, με τη θέληση τους, σε κάποιο σκληρό και ανυπόφορο ζυγό.

Βλέπε, όμως, ο Σωτήρας του κόσμου μιλάει για το δικό του ζυγό και το φορτίο και λέει: Ελάτε σ’εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό ( Ματθ. ια΄,28-30) Ο Κύριος από συμπόνια και αγάπη, καλεί τους ανθρώπους στο ζυγό Του για να Τον γνωρίσουν και να ξεκουραστούν. Αναλογιστήκατε ποτέ τα παραπάνω λόγια του Χριστού;

Σκεφτήκατε τη διαφορά ανάμεσα στο ζυγό και το φορτίο που οι άνθρωποι μόνοι τους φορτώνονται και το ζυγό του Χριστού; Η διαφορά πραγματικά είναι πολύ μεγάλη. 

Ο ζυγός των κοσμικών ανθρώπων είναι βαρύς επειδή θέλουν να στηρίζονται στη δική τους δύναμη, χωρίς τη βοήθεια του Θεού.

Ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι η συνεχής εμπιστοσύνη στον Παντοδύναμο Ουράνιο Πατέρα. Γι’αυτό το λόγο ο ζυγός εκείνος είναι σκληρός, ενώ ο ζυγός του Χριστού είναι απαλός. Το να κρίνεις τους συνανθρώπους σου είναι ένας κοσμικός και ασήκωτος ζυγός ενώ το να συμφιλιωθείς με τον συνάνθρωπο σου είναι ο ελαφρύς ζυγός του Χριστού.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αγάπη ενώ ο ζυγός του ανθρώπου που κατακρίνει είναι η δυστυχία που κρύβει μίσος.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αλήθεια ενώ ο ζυγός του διαβόλου είναι το ψέμα.

Ο ζυγός του Χριστού είναι η αδερφική αγάπη ενώ ο αμαρτωλός ζυγός είναι η εγωπάθεια.

Το φορτίο του Χριστού είναι η γενναιοδωρία και η βοήθεια ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η κλοπή και η αρπαγή.

Το φορτίο του Χριστού είναι ο κόπος για τη Βασιλεία των Ουρανών ενώ το αμαρτωλό φορτίο είναι η φθοροποιός προσπάθεια για την απόκτηση γήινων, εφήμερων αγαθών.

Ο δρόμος του Χριστού είναι στενός και οδηγεί στη βασιλεία του Θεού ενώ ο δρόμος της αμαρτίας είναι φαρδύς και οδηγεί στο χάος.

Ο δρόμος του Χριστού είναι ιερός και γεμάτος ελεημοσύνη ενώ ο αμαρτωλός δρόμος είναι γεμάτος χυδαιότητα.

Το φορτίο του Χριστού κρύβει θεϊκή σοφία και εντιμότητα ενώ το φορτίο της αμαρτίας είναι η ατιμία και ακολασία.

Ο ζυγός του Χριστού σηκώνεται με υπομονή και την προοπτική της αιώνιας ζωής ενώ το αμαρτωλό φορτίο σηκώνεται με ανυπομονησία και μέσα στην προοπτική του θανάτου και του τάφου που οδηγεί στην απελπισία.

Σηκώνει κανείς το ζυγό του Χριστού με βλέμμα καρφωμένο στην αιώνια ζωή, στο βασίλειο του Θεού ενώ ο αμαρτωλός σηκώνει το ζυγό της αμαρτίας με το βλέμμα στον τάφο.

Ποιο φορτίο είναι πιο ελαφρύ και πιο εύκολο; Αναμφισβήτητα το φορτίο του Χριστού.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος, "Μέσα από το παράθυρο της φυλακής- Μηνύματα στο λαό", Εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη», σ. 79-81)