Επιστολή 57.-ΣΤΟΝ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟ ΙΣΙΔΩΡΟ. Για το μέτρο στο λόγο.
Πραγματική συντομία με σαφήνεια δεν είναι η παράλειψη των αποδείξεων,
αλλά η απόρριψη εκείνων που δεν συμβάλλουν καθόλου στο υπό συζήτηση ζήτημα.
Γιατί, όπως αυτό που βρίσκεται έξω από την υπόθεση το θεωρούμε πλεονάζον,
έτσι είναι απαραίτητο να μη παραλείπουμε τίποτε από αυτά που συντελούν στη σύνθεση αυτής.
Ούτε συ λοιπόν, όταν συμβεί να γίνεται λόγος αγωνιστικός και αποδεικτικός, να κατηγορείς το μήκος,
αλλά να προσέχεις εκείνο, ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να αποσαφηνίσεις με άλλον τρόπο αυτό που συζητείται,
παρά μόνο αν γίνει μεγάλη περιστροφή γύρω από αυτό.
Εάν λοιπόν πρόκειται να εκφράσεις τη γνώμη σου, ο λόγος να είναι σύντομος,
εάν όμως πρέπει και να την αποδείξεις, είναι ανάγκη τότε να επεκταθείς σε μήκος,
αποφεύγοντας όμως κάθε τι το περιττό και την ταυτολογία.

(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου τόμος 3,73)

Επιστολή 235.- ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΕΡΜΙΝΟ. Ότι, μαζί με τον ορθό τρόπο ζωής του ιερέα, απαραίτητη είναι και η δύναμη τού λόγου.
Όπως ένα καρποφόρο δένδρο, όταν έχει ωραίο φύλλωμα και είναι γεμάτο καρπό, και τον γεωργό τον χαροποιεί, και αυτούς που το βλέπουν τους ευχαριστεί, και εκείνους που περνούν από τον δρόμο τους αναπαύει, έτσι και αυτός που τοποθετήθηκε στη διδασκαλική έδρα, όταν κοσμείται με την αρετή και αστράφτει με τον λόγο, και τον Θεό ευφραίνει, και τους ανθρώπους ωφελεί.
Εάν όμως στερείται και τα δύο αυτά, δεν ωφελεί πολύ τους μαθητές του. Γιατί χρειάζεται βέβαια η ορθή ζωή για αυτούς που είναι φιλοκατήγοροι, αλλά χρειάζεται και ο λόγος για τους ελέγχους εναντίον των αιρέσεων.
Γιατί, αν και χωρίς λόγο ο βίος από τη φύση του ωφελεί τους περισσότερους, όταν όμως τον δουν να νικιέται στους συλλογισμούς και στις συζητήσεις, βλάπτονται πολλές φορές θανάσιμα, παρασυρόμενοι από νόθες διδασκαλίες.
Γιατί δεν θα κατηγορήσουν την απειρία τού δασκάλου, αλλά την στερούμενη ερείσματα (αποδείξεις) διδασκαλία. "Εάν πάλι ο λόγος διατυπωμένος με δύναμη νικήσει τους αντίπαλους, εξαιτίας της φαύλης ζωής του αμαυρώνεται η νίκη.
Γιατί δεν θα θεωρήσουν αξιόπιστο τον δάσκαλο, ο όποιος δεν κάνει αυτά που πρέπει.
Επομένως πρέπει να διαπρέπει και στον λόγο και στη ζωή του. Γιατί λέγει «Αυτός που κάνει και διδάσκει, αυτός θα ονομαστεί μεγάλος στη βασιλεία των ουρανών». Εάν το να κάνει μόνο μπορούσε να διδάξει, όπως νομίζουν μερικοί, δεν θα πρόσθετε και το δεύτερο.   (ΕΠΕ τόμος 2, 337-339)
Επιστολή 62.-ΣΤΟΝ ΜΟΝΑΧΟ ΘΕΟΠΟΜΠΟ. Ότι πρέπει κανείς να διατυπώνει με σεμνότητα το λόγο.
Ο λόγος που λέγεται με σκοπό την ωφέλεια των ακροατών είναι λόγος γεμάτος δύναμη, και δίκαια ονομάζεται λόγος και μιμείται τον Θεό.
Ο λόγος όμως που έχει σκοπό μόνο την ευχαρίστηση και τελειώνει με χειροκροτήματα, είναι ήχος χάλκινου αντικειμένου, που γεμίζει την ακοή με μεγάλους κενούς ήχους.
Ή λοιπόν διατύπωνε τον λόγο σου με σεμνότητα, προτιμώντας τη μετριοφροσύνη από την κομπορρημοσύνη (παχιά λόγια),
ή γνώριζε ότι είναι κύμβαλο που ταιριάζει στη θεατρική σκηνή.    (ΕΠΕ τόμος 1,85)

Επιστολή 143 στον Παύλο, Για την αγία Τριάδα. 
... Και εάν κάποιος πει, Γιατί λοιπόν αυτά δεν κηρύχθηκαν ρητά και καθαρά από την αρχή; Θα τους έλεγα, ότι και ασφαλώς η απόδειξη αυτή και διδασκαλία είναι λαμπρά ολοφάνερη σ’ αυτούς που ακούν με σύνεση, όπως φάνηκε και στον σοφό Φίλωνα.
Εάν όμως ειπώθηκε καλυμμένη με σκιά, πρέπει να σκεπτόμαστε τούτο, ότι ο Θεός νομοθετώντας για τους Ιουδαίους, οι όποιοι ρέπουν προς την πολυθεΐα, δεν δοκίμασε να εισαγάγει διάκριση των προσώπων, για να μη δογματίσουν ότι υπάρχει διαφορετική φύση στις υποστάσεις, και κυλιστούν στην ειδωλολατρία,
αλλά, αφού μάθουν από την αρχή το μάθημα της μοναρχίας, σιγά-σιγά να ξαναδιδαχθούν και το δόγμα των υποστάσεων, το όποιο πάλι ανατρέχει στην ενότητα της φύσεως,
και έτσι εκείνα που λέγονται σε ενικό αριθμό να είναι δηλωτικά της φύσεως,
ενώ εκείνα που ξεπερνούν τον ενικό αριθμό, να δηλώνουν το ιδιαίτερο γνώρισμα των υποστάσεων, που ενώνεται σε μία ουσία.
Γιατί το να υποθέτουμε διαφορετικές φύσεις, είναι ελληνικό, και το ένα πρόσωπο, ήτοι μία ουσία, είναι ιουδαϊκό.
Ενώ το να διευρύνουμε τις υποστάσεις στην άγια Τριάδα και να τις ενώνουμε σε μια ουσία, είναι πάρα πολύ ορθό και αληθινό δόγμα.
(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου τόμος 2,213)

Επιστολή 280.- ΣΤΟΝ ΧΡΥΣΑΝΘΟ.Για τη μνησικακία και τον θυμό.
Πολλοί είναι αυτοί που σε διακωμωδούν σαν μνησίκακο, επειδή χρησιμοποιείς ως πονηρή άμυνα τον θυμό,
τον οποίο ο Δημιουργός τοποθέτησε βοηθό στην ψυχή, για να τονώνει το σώμα από τη χαυνότητα και την οκνηρία.
Αν αληθεύουν τα όσα λένε, είναι φανερό ότι αγνοείς τον σκοπό του Δημιουργού και χρησιμοποιείς το σίδερο για φόνο,
την ομορφιά για απάτη, και τη γλώσσα για βλασφημία, κάνοντας τον δωρητή των αγαθών αίτιο των κακών.
Χαλιναγώγησε λοιπόν γρήγορα τον θυμό, για να μη σε σπρώξει στον γκρεμό και σε καταστρέφει.

(ΕΠΕ, έργα Ισιδώρου τόμος 1,271)

Ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης και της μάθησης! Χιλιάδες πληροφορίες μας κατακλύζουν καθημερινά και ποικίλες είναι οι πηγές στις οποίες μπορεί κάποιος να καταφύγει για να εμπλουτίσει τις γνώσεις του. Ο άνθρωπος αντλεί δύναμη από αυτές και από τις διαφόρων προελεύσεων ιδεολογίες και έτσι αναπτύσσει πίστη στο φουσκωμένο από πληροφορίες μυαλό του! Γίνεται σιγά σιγά ένας άνθρωπος εγκεφαλικός, γεμάτος αυτό-πεποίθηση… ‘ Έχω τις γνώσεις μου, αυτές είμαι εγώ, αυτές είναι η δύναμη μου’! Μετατρέπεται σε μια καλοκουρδισμένη μηχανή εκμάθησης γιγαντώνοντας έτσι λίγο λίγο τον εγωισμό του!
Φυσικά δεν πρέπει να δαιμονοποιήσουμε τη γνώση που προάγει τη ζωή, που βελτιώνει δηλαδή την ποιότητα ζωής του ανθρώπου σε σωματικό, ψυχικό αλλά και πνευματικό επίπεδο! Η κακή χρήση της γνώσης και κυρίως η ειδωλοποίηση της συνιστά παθογένεια! ‘Η γνώση είναι δύναμη’ λένε… Ναι, όμως ποια γνώση αληθινά είναι δύναμη; Ο Σωκράτης έλεγε ‘ γνώθι σαυτόν’ , γνώρισε δηλαδή τον εαυτό σου. Και φυσικά η αυτογνωσία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια υγιή ψυχοπνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Όμως με την αυτογνωσία πρέπει να συμπορεύεται και μια άλλη γνώση… η Θεογνωσία! Η γνώση του Θεού… αυτή είναι η δύναμη η Αληθινή! Μόνο με αυτή τη γνώση θα έρθουμε εις εαυτόν και θα γκρεμίσουμε τις ψευδαισθήσεις μας και το δικό μας είδωλο που προσκυνάμε! Θα καταλάβουμε ότι χωρίς Θεό ουδέν!
Ο πρώτος μακαρισμός είναι ενδεικτικός… ‘ Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η Βασιλεία των Ουρανών’. Μακάριοι δηλαδή και πανευτυχείς είναι εκείνοι που ταπεινώς συναισθάνονται την πνευματική τους πτωχεία και την εξάρτηση ολόκληρου του εαυτού τους από το Θεό, διότι είναι δική τους η Βασιλεία των Ουρανών. Και κάπως έτσι παύει ο άνθρωπος να είναι εγκεφαλικός και γίνεται καρδιακός! Γιατί εκεί, στην καρδιά συναντάμε το Θεό. Εκεί πρέπει να επιστρέψουμε όλοι λοιπόν, στην καρδιά μας! Μόνο έτσι θα είμαστε ειρηνικοί, ισορροπημένοι και χαρούμενοι!
Βλέπουμε λοιπόν ότι άλλη είναι η λογική των ανθρώπων και άλλη του Θεού! Ο Κύριος όμως μας υπόσχεται τον Παράδεισο αν αφήσουμε στα πόδια Του τον εγωισμό μας και γίνουμε ταπεινοί στην καρδιά μας!

Επιστολή 135.- ΣΤΟΝ ΝΕΜΕΣΙΟ Στο: «Ο άνθρωπος, ενώ είχε τιμή, δεν το κατάλαβε ...» .
Το, «Ο άνθρωπος, ενώ έχει τιμή, δεν το κατάλαβε, αλλά εξίσωσε τον εαυτό του με τα ανόητα κτήνη και έγινε όμοιος με αυτά»,
η Γραφή δεν το είπε εκφραζόμενη υποτιμητικά εναντίον των ανθρώπων και διασύροντας το λογικό γένος, αλλά το είπε με πολλή ευσπλαχνία.
Γιατί, αν το καλοεξετάσουμε, ο άνθρωπος κινδυνεύει να μοιάζει όχι μόνο με τα κτήνη, αλλά και με τα ατίθασα θηρία.
Ή καλύτερα τα ξεπερνάει και αυτά, αυτός που είναι εραστής των αισχρών παθών.
Και το αξιοθαύμαστο βέβαια και παράδοξο είναι, ότι καθένα από τα θηρία είναι υποδουλωμένο σε ένα μόνο ελάττωμα, ενώ αυτός, που νομίζει ότι είναι άνθρωπος, έχοντας συγκεντρώσει όλα τα πάθη μαζί, προχωρεί πιο πέρα από τη δική τους αλογία.
Και για να μη νομίσεις ότι αυτά που λέγονται είναι υπερβολικά, ας εξετάσουμε τα πράγματα χωρίς προσωποληψία.
Όταν δηλαδή κάποιος πηδάει σαν ταύρος,
κλωτσάει σαν γάιδαρος,
χλιμιντρίζει στη θέα των γυναικών σαν ίππος κυριευμένος από μανία για τα θηλυκά,
είναι λαίμαργος σαν την αρκούδα,
παχαίνει το σώμα του σαν το μουλάρι,
μνησικακεί σαν την καμήλα
και οργίζεται σαν το λιοντάρι,
αρπάζει σαν λύκος
και πληγώνει σαν σκόρπιός,
είναι ύπουλος σαν φίδι
και διατηρεί το δηλητήριο της κακίας σαν οχιά,
και συγκεντρώνει χρήματα, η καλύτερα αμαρτήματα, σαν το σκαθάρι τη βρωμιά γύρω του,
πως μπορεί κανείς να κατατάξει με τους ανθρώπους αυτόν που σκέφτεται σαν τα θηρία,
αφού δεν βλέπει σ’ αυτόν τα χαρακτηριστικά της ήμερης φύσης, αλλά βλέπει, σύμφωνα με τους ειδωλολατρικούς μύθους, τη βρωμιά κάποιας Σκύλλας και Χίμαιρας και Ύδρας;
’Αν όμως ρωτήσεις, τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε; Θα σου έλεγα, ότι πρέπει να μεταχειριζόμαστε συνεχώς τον πνευματικό καθρέφτη, εννοώ τις άγιες Γραφές, μέσα στις όποιες υπάρχει και η ιστορία των άγιων ανδρών, και οι σωτήριοι νόμοι που θεσπίσθηκαν από τον Θεό.
Γιατί αυτός ο καθρέφτης δεν δείχνει μόνο την ασχημία, αλλά, αν θέλουμε, μας μεταθέτει και στην υπερφυσική ομορφιά.

(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου τόμος 2 σελ. 195-197)

Ως γνωστον οι Παπικοί στηρίζουν το πρωτείο του Πάπα στα λόγια του Χριστού: "Εσύ είσαι Πέτρος και σε αυτην την πέτρα θα οικοδομήσω την εκκλησία μου.
Ο άγιος Ισίδωρος, μαζί με άλλους Πατέρες, λέει ότι η πέτρα της Εκκλησίας δεν είναι ο Πέτρος (και οι διάδοχοί του πάπες) αλλά η ομολογία που έκανε.
Επιστολή 235.- ΣΤΟΝ ΣΕΡΗΝΟ. Σχετικά με την ερώτηση του Κυρίου: «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι;».
Ο Χριστός, που γνωρίζει τις καρδιές, δεν ρωτούσε τους μαθητές του, «Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι»,
επειδή τάχα δεν γνώριζε την ποικιλία των απόψεων των ανθρώπων,
αλλά επειδή ήθελε να διδάξει σε όλους την ασφαλή ομολογία,
την οποία, αφού την εμπνεύστηκε από εκείνον,
την απέθεσε ο Πέτρος ως βάση και ισχυρό θεμέλιο,
πάνω στην οποία ο Κύριος οικοδόμησε την Εκκλησία του.

(ΕΠΕ έργα Ισιδώρου τόμος 1,241)

Επιστολή 126. ΣΤΟΝ ΚΟΜΗΤΑ ΕΡΜΙΝΟ. Στο γραμμένο, «Φρόνιμοι σαν τα φίδια και αγνοί σαν τα περιστέρια».
Να είμαστε φρόνιμοι σαν το φίδι μας προτρέπει ο Κύριος, ευμαθέστατε,
να προφυλάσσουμε δηλαδή σε κάθε πειρασμό το κεφάλι μας, που είναι η πίστη μας.
Γιατί το φίδι σε όσες δύσκολες καταστάσεις συμβεί να βρεθεί,
προφυλάσσει το κεφάλι του από κάθε βλάβη.
Επίσης με έξυπνο τρόπο ξεντύνεται το παλιό δέρμα περνώντας μέσα από στενή τρύπα,
απαλλασσόμενο έτσι από τα γηρατειά.
Θέλει λοιπόν ο Κύριος να ξεντυθούμε και εμείς τον παλιό άνθρωπο,
περπατώντας τον στενό δρόμο τον γεμάτο κακοπαθήματα,
και αντ’ αυτού να ντυθούμε τον καινούργιο,
που ανανεώνεται σύμφωνα με την εικόνα εκείνου.
(ΕΠΕ, Φιλοκαλία τόμος 1,149)

Επιστολή 55.- ΣΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟ ΙΕΡΑΚΑ. Σχετικά με τη θαύματα των λειψάνων των μαρτύρων.
Αν σκανδαλίζεσαι από τη σκόνη των σωμάτων των μαρτύρων που τιμάται από εμάς εξαιτίας της αγάπης τους και της σταθερής προσήλωσής τους προς τον Θεό,
ρώτησε εκείνους που θεραπεύθηκαν από αυτούς, και μάθε σε πόσες αρρώστιες χαρίζουν τη γιατριά.
Και τότε όχι μόνον δεν θα κοροϊδέψεις αυτό που γίνεται, αλλά και θα αγαπήσεις το κατόρθωμα.
Αν όμως εσύ αποφεύγεις να αγγίζεις οστά νεκρών, όπως έγραψες, ν’ αηδιάζεις και τα λείψανα των πονηρών ανθρώπων που έγιναν γνωστοί για την κακία τους,
σαν εκείνους που ξέθαψαν στο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο οι Έλληνες,
που τιμούν τα μεγαλύτερα αίσχη και εκθειάζουν τους τάφους και τη σκόνη πονηρών ανθρώπων που προκαλούν αρρώστιες.
(ΕΠΕ Φιλοκαλία τόμος 1,77-79)

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 382.- ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΖΩΣΙΜΟ.Προτρεπτική προς μεταστροφή.
Αν βέβαια υπήρξα σε σας αιτία για αμαρτήματα, εγώ που εμποδίζω τα πολλά αμαρτήματα, ανυπάκουοι και αναίσθητοι,
καλά κάνετε και αποφεύγετε τα λεγόμενά μου προς εσάς,
έχοντας μάλλον έμφυτη την επιθυμία των καλών από την ενέργεια εκείνη του Θεού με την οποία είχε εμπνεύσει κάτι ιδιαίτερο μέσα μας.
Αν όμως αποτελούν έλεγχο των κακών σας πράξεων,
τότε μοιάζω με καθρέφτη μπροστά στον άσχημο
και με γιατρό για τον ασθενή.
Γιατί ο πρώτος αποφεύγει τον καθρέφτη επειδή τού θυμίζει την άσχημη μορφή του,
και ο άλλος δεν συμπαθεί τον γιατρό, γιατί κόβει και καίει το αρρωστημένο μέρος.
Ή λοιπόν αλλάξτε την ασχήμια
και επανακτήστε την υγεία,
ή αλλιώς θα είμαι συνεχώς για σάς καθρέφτης και γιατρός.

(ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ 1,353)