Ένας άνθρωπος πριν λίγα χρόνια, όταν ξεκίνησα να του λέω κάποια πράγματα που έχω ζήσει και υπό ποιες συνθήκες, με κοίταζε σιωπηλός και απορημένος. Διέκοψα την εξιστόρηση μου και του λέω ‘ μήπως θέλετε να μου πείτε κάτι;’ Και μου λέει με πόνο ‘ πώς άντεξες τόσα χρόνια παιδί μου;’ Αυθόρμητα έδειξα πίσω του μια εικόνα του Χριστού και του είπα γελώντας ‘Αυτός ξέρει μόνο’. Πάντως αυτή η ερώτηση έγινε και δική μου ερώτηση. ‘ Αλήθεια, Κύριε, πώς άντεξα;’ Το ήξερα ότι κάποια μέρα θα μου απαντούσε. Σκεφτόμουν ότι από τότε που είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις και δεν άφηνα τίποτα όρθιο – δεν ξέρω αν ήταν ηθελημένα ή όχι- γιατί δυστυχώς δεν όριζα και πολύ τον εαυτό μου αλλά πλήγωνα και κατέστρεφα κάθε κομμάτι του, και το σώμα και την ψυχή μου. Όμως θυμάμαι ότι υπήρχε ένα κομμάτι μου που ένιωθα πως εκεί δεν μπορώ να πάω, σαν να το φύλαγε ο Χριστός, το καταλάβαινα ακόμα και τότε πολύ έντονα, αλλά δεν φανταζόμουν τί ήταν!
Σήμερα απ’ το πρωί συνεχώς ρωτούσα τον Κύριο να μου πει γι’ αυτό. Και φτάνει το ηλιοβασίλεμα , βγήκα έξω στο μπαλκόνι και κοίταζα με βαθιά μελαγχολία τον ήλιο που έδυε. Εκείνη την ώρα η σύζυγος μου που σπάνια ακούει τραγούδια, μου λέει ‘άκου αυτό’! Ήταν ένα πολύ ωραίο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου που λέγεται ‘Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει’ και σε ένα σημείο λέει ‘ Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει, κυνηγημένο μου πουλί, σε πήρε κάποτε η δύση, σε ξαναφέρνει η ανατολή’. Τότε συνειρμικά θυμήθηκα και πήρα την απάντηση στην ερώτηση μου. Θυμήθηκα πως όταν ήμουν πολύ μικρός 5-6 χρονών, όταν έδυε ο ήλιος νόμιζα πως ο Θεός έφευγε από τους ανθρώπους, πήγαινε να κοιμηθεί και έπαιρνε και τον ήλιο για να σκεπαστεί! Κι εγώ στενοχωριόμουν κι έλεγα ‘Μη φεύγεις Θεούλη μου, τί σου κάναμε;’ Και θυμήθηκα μια προσευχή που έκανα τότε και έλεγα ‘ Θεέ μου, θέλω να έρθει μια μέρα που να μη φύγεις ποτέ. Να είσαι συνέχεια εδώ και να είναι πάντα μέρα, να μην υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι και καθόλου χρήματα, ούτε αρρώστιες και θάνατοι και ούτε καμία στενοχώρια αλλά όλοι να είμαστε αγαπημένοι και χαρούμενοι. Κι αν καμιά φορά πάμε να μαλώσουμε ή να στενοχωρηθούμε να κοιτάζουμε το πρόσωπο σου κι αμέσως να είμαστε τρισευτυχισμένοι. Γι’ αυτό να είσαι εδώ. Άμα Σε βλέπουμε θα είμαστε ευτυχισμένοι και εμείς κι Εσύ που μας αγαπάς θα χαίρεσαι και θα χαμογελάς. Πρέπει Θεέ μου να φτιάξεις μια καινούρια χώρα που θα είσαι Συ Βασιλιάς!’
Αυτή ήταν η προσευχή της καρδιάς μου, αυτή είναι ακόμα η προσευχή της καρδιάς μου, αυτή η ελπίδα με κράτησε, αυτή η προσμονή του Χριστού! Αυτό το παιδί ο Κύριος το προστάτεψε και δεν με άφησε να το σκοτώσω μέσα μου. Αυτό με κράτησε ως τώρα και μακάρι να με κρατάει όσο ζω… αυτό μου δίνει δύναμη να προχωρήσω, η απλότητα ενός παιδιού που περιμένει τον Κύριο. Έναν Κύριο που μ’ αγαπάει τόσο πολύ όπως και τόσα άλλα παιδιά , μικρά και μεγάλα, που έχουν την ίδια προσμονή! Ο Κύριος πραγματοποίησε την ευχή μου’ : ‘ Και ο ίδιος ο Θεός θα σκηνώσει μαζί τους’( Αποκ. Ιω. κα΄3) ‘ Και θα εξαλείψει απ’ αυτούς κάθε δάκρυ και θάνατος δεν θα υπάρχει, ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος…( Αποκ. Ιω. κβ΄4) ‘ Και νύχτα δεν θα υπάρχει πια’’( Αποκ.Ιω.κβ΄22). Ας διαβάσουμε τα κεφάλαια κα΄ και κβ΄ της Αποκάλυψης. Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει! (Κ.Δ.Κ)

Πόσο πολύ ποθούν οι ψυχές μας τον Κύριο! Πόσο θα ωφελούμαστε, αν ακούγαμε τί έχουν να μας πουν… όμως δεν τις ακούμε παρ’ ότι μας κραυγάζουν. Τη φωνή της ψυχής μας την πνίγουν οι καθημερινές μας δραστηριότητες, τα άγχη, η συνήθεια, η ρουτίνα… Κάθε μέρα ακούμε δεκάδες ή και εκατοντάδες ανθρώπους να μιλούν, να λένε την άποψη τους, να φωνάζουν, να μαλώνουν, να νουθετούν… όμως την ψυχή τους ποιος την ακούει; Ακόμα κι αυτοί που εργάζονται πνευματικά, που εκκλησιάζονται, μελετούν, ακούνε τα κηρύγματα, προσεύχονται, ακόμα κι αυτοί πολλές φορές δεν την ακούνε την ψυχή τους, επειδή κι αν εργάζονται, λειτουργούν μηχανικά.
Έτσι κι εγώ… οι μέρες περνούν και χάνονται και παρόλο που τόσο καιρό αισθανόμουν πως η ψυχή μου δεν είναι καλά, πως νοσεί, της έλεγα : «Δεν προλαβαίνω να σε ακούσω, είμαι πολύ κουρασμένος, ίσως αύριο». Κι έρχονται πολλά αύριο και την ξεχνώ… Τώρα όμως που έχω άδεια από τη δουλειά σκέφτομαι πόσο θα ήθελα ένα ταξίδι αναψυχής! Κι όπως κάθε χρόνο κοιτάζω εικόνες από διάφορα όμορφα μέρη και μελαγχολώ. Σκέφτηκα όμως να ρωτήσω και την ψυχή μου τί θα ήθελε, τώρα που έχω χρόνο και διάθεση να την ακούσω. Κι έστρεψα τα μάτια μου και τα αυτιά μου σ’ αυτήν. Είδα μια ψυχή μαραζωμένη, καταπληγωμένη… μαραζωμένη σαν ένα τριαντάφυλλο που ξέχασα να ποτίσω και καταπληγωμένη σαν ένα παιδάκι που το άφησα ανυπεράσπιστο στην εμπόλεμη ζώνη!
Ντράπηκα πολύ τότε κι άκουσα την ψυχή μου γεμάτη παράπονο να μου λέει: « Μήπως έχεις κάτι περισσότερο πολύτιμο από εμένα; Δε θυμάσαι τί είπε ο Χριστός μας; ‘Τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;’ ( Ματθ. ιστ΄20) Με αφήνεις τελευταία; Εμένα που είμαι αιώνια; Δεν καταλαβαίνεις ότι από εμένα πρέπει να ξεκινάς; Όπως το σώμα ποθεί το νερό και το ψωμί έτσι και πολύ περισσότερο ποθώ κι εγώ το ‘ Ύδωρ το ζωντανό’. ( Ιω. δ΄11) και τον Άρτο της Ζωής! ( Ιω. στ΄35) Πώς θέλεις να είσαι καλά, αν δε μ’ αφήνεις να χαρώ Αυτόν που τόσο λατρεύω, το Δημιουργό μου, το Σωτήρα μου, τον Έρωτα της ζωής μου; Μην απορείς που το σώμα σου υποφέρει, που δεν μπορείς να νιώσεις αληθινή χαρά, που φοβάσαι και τη σκιά σου, που το μυαλό σου είναι σε σκότος βαθύ, που δεν μπορείς να κάνεις υγιείς σχέσεις! Όλα αυτά γίνονται γιατί με παραμελείς!»
» Κι όταν είσαι στο ναό να είσαι με μένα μαζί, άσε εμένα να σε οδηγήσω στο Θεό… όταν προσεύχεσαι, όταν μελετάς… να είσαι με όλη σου την ψυχή! Άσε το θείο έρωτα να με πλημμυρίσει και να με καθαρίσει. Μη μου βάζεις αγκάθια και τριβόλια στο δρόμο μου με την αργολογία σου, τα πάθη σου και το κοσμικό σου φρόνημα. Άσε με να ζήσω και να αναπνέω κοντά στο Χριστό μας, άσε τον εγωισμό σου να πεθάνει για να αναστηθώ εγώ! Μη με ξαναξεχάσεις, σε παρακαλώ!»
Αυτά και άλλα πολλά μου είπε η ψυχή μου για να με συνεφέρει κι έτσι αποφάσισα πού θα κάνω φέτος διακοπές…. θα βουτήξω την ψυχή μου μέσα στο Χριστό! Θα αναγεννηθώ για να χαίρεται και να αγαλλιάζει η ψυχή μου με τον έρωτα της τον Ουράνιο και Αληθινό! (Κ.Δ.Κ)

Ο άνθρωπος όταν μένει μόνος του αγριεύει. Γίνεται σαν το θηρίο, τους βλέπει όλους με φόβο και καχυποψία. Νιώθει πως απειλείται, μοιάζει με αγρίμι. Τί κρίμα! Κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να είναι μόνος του. Σε έναν τόσο πολυπληθή πλανήτη υπάρχουν άνθρωποι που βιώνουν το σκληρό πρόσωπο της μοναξιάς. Δεν έχουν έναν άνθρωπο να μιλήσουν, να μοιραστούν τον πόνο ή τη χαρά, να συμβιώσουν την καθημερινότητα, να αισθανθούν μια ακόμη παρουσία στο δωμάτιο, να μυρίσουν ένα άλλο άρωμα. Άνθρωποι που κάποτε δεν ήταν μόνοι τους βρέθηκαν τώρα όμως να ζουν μέσα στο κενό και την παγωνιά της μοναξιάς. Και η αίσθηση ότι δεν υπάρχει ένας άνθρωπος να τους σκέφτεται και να τους αγαπά είναι πολύ οδυνηρή.
Ας κοιτάξουμε, μπορεί να υπάρχει πολύ κοντά μας ένας τέτοιος άνθρωπος. Ίσως και στην οικογένεια μας. Γιατί υπάρχει και μια άλλη μορφή μοναξιάς… αυτή που νιώθεις όταν περιτριγυρίζεσαι από άλλους. Όταν πιστεύεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει ή όταν ο άλλος δεν ενδιαφέρεται για σένα αληθινά. Και αυτή είναι χειρότερη μοναξιά από την πρώτη. Να έχεις δίπλα σου το σύντροφο σου και να νιώθεις μόνος! Δύο καρδιές που κάπου στη διαδρομή έπαψαν να επικοινωνούν, να νιώθουν η μια την άλλη, να έχουν επαφή. Δυο καρδιές που σιγά σιγά μαραζώνουν.
Έχω βιώσει τη μεταμόρφωση ενός ανθρώπου από μοναχικό αγρίμι σε ήρεμο και γαλήνιο αρνάκι όταν ένας άλλος άνθρωπος του προσέφερε επιτέλους μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, νοιάξιμο, φροντίδα, καλοσύνη, στοργή και αγάπη. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε εγωιστικά για πολύ καιρό κλεισμένος στο καβούκι του απορρίπτοντας κάθε προσπάθεια προσέγγισης και συνδιαλλαγής. Η προσευχή ενός αδερφού όμως έκανε το θαύμα της και εκεί που αυτός ο άνθρωπος έλεγε μετ’ επιτάσεως «δεν ανοίγομαι» , τώρα όχι μόνο έχει ανοιχτεί αλλά έχει τόσο μαλακώσει η καρδιά του που σχεδόν δεν τον αναγνωρίζω. Είναι ένας καινούριος άνθρωπος… είναι ένα θαύμα της Παναγίας! Η τραχύτητα έγινε τρυφερότητα, ο εγωισμός υποχωρητικότητα, η υπερηφάνεια ταπείνωση και ο φόβος αγάπη! Ένας άνθρωπος βγήκε από το σκοτάδι στο φως… γιατί τελικά συνεργάστηκε η προσευχή της καρδιάς του με την προσευχή του αδερφού! Γιατί σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να είναι μόνος… χωρίς να αγαπάει και να αγαπιέται!
«Ουαί αυτώ τω ενί», δηλαδή, «αλίμονο στον έναν που μένει απομονωμένος, που δεν έχει κάποιον δίπλα του, μας λέει ο σοφός Σολομών. Εμείς οι χριστιανοί πρέπει να αφουγκραζόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας και να ακούμε τις κραυγές της μοναξιάς τους. Τί έχουμε να προσφέρουμε σε αυτούς τους ανθρώπους; Το ύψιστο αγαθό…. το Χριστό! Με το Χριστό συνοδοιπόρο εξαφανίζεται κάθε ίχνος μοναξιάς, φόβου και μελαγχολίας και πληρότητα, χαρά, ευφροσύνη και αγάπη γεμίζουν την καρδιά! (Α.Κ.Β)

Πόσο δυσανασχετούμε και πόσο πολύ αντιδράμε όταν καλούμαστε να κάνουμε κάτι που αντιβαίνει στο θέλημα μας! Κάθε φορά που υπάρχει λόγος ή ανάγκη να κάνουμε κάτι, να βρεθούμε κάπου ή να προσαρμοστούμε σε μια συνθήκη που δεν μας ικανοποιεί αρρωσταίνουμε και βιώνουμε τρομερή ψυχική αναστάτωση που μπορεί να φτάσει και στα όρια της ασφυξίας. Και αυτό που θέλουμε πιο πολύ εκείνη την ώρα είναι να το βάλουμε στα πόδια, να φύγουμε όσο γίνεται πιο μακριά. Και δε μιλάω φυσικά για νοσηρές και άρρωστες καταστάσεις όπου διακυβεύεται η ψυχική και σωματική μας ακεραιότητα… από εκεί εννοείται πως πρέπει να φεύγουμε τρέχοντας! Μιλάω για όλες εκείνες τις φορές που η εκκοπή του δικού μας θελήματος θα κάνει έναν άλλο άνθρωπο χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Τι ωραίο πράγμα να δημιουργείς στον άλλο όμορφα συναισθήματα! Η οπισθοχώρηση αντί του εγωισμού προκαλεί στον άλλο την αίσθηση ότι τον εκτιμάμε, ότι τον υπολογίζουμε, ότι τον αγαπάμε. Και η εκκοπή του θελήματος είναι αυτή την ώρα ένα καίριο πλήγμα στην υπερηφάνεια μας, είναι μια νίκη της ταπείνωσης, ο θρίαμβος της αγάπης και η δόξα του Χριστού απέναντι στο διάβολο που είναι ο άρχοντας της υπερηφάνειας. Πώς όμως θα μπορούμε να κόβουμε το θέλημα μας προκειμένου να ικανοποιούμε το θέλημα του άλλου; Πώς θα μπορέσουμε να λειτουργήσουμε κόντρα στις δικές μας επιθυμίες και διαθέσεις; Μόνο ένας δρόμος –τρόπος υπάρχει… να μπολιάσουμε την ψυχή μας με Αυτόν που αποτελεί την προσωποποίηση της εκκοπής του ιδίου θελήματος… το Χριστό!
Όταν προσευχήθηκε στη Γεσθημανή λίγο πριν τη σύλληψη Του, απευθυνόμενος στον Πατέρα Του ζήτησε να μην πιει το ποτήριο αυτό. Όμως στη συνέχεια Του είπε να μη γίνει όπως θέλει Αυτός αλλά ο Πατέρας Του. ( Ματθ. κστ΄,39) Και το ποτήριο του Χριστού ήταν τα βασανιστήρια και η σταύρωση! Αυτή την υπέρβαση καμία άλλη δεν μπορεί να την ξεπεράσει. Αυτή αν έχουμε πάντα στο μυαλό μας και με την επίκληση της βοήθειας Του καμία εκκοπή θελήματος δε θα μας φαίνεται αδύνατη! Και να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός ανταμείβει όσους ενεργούν με θυσιαστική αγάπη. Πλούσια η Χάρη Του χύνεται σε όσους αγωνίζονται να κάμψουν το δικό τους θέλημα στο όνομα της Αγάπης Του. Ο Κύριος θα τους ανεβάσει από το δικό τους σταυρό στον Ουρανό μαζί Του! Και φυσικά να προσευχόμαστε στο πρότυπο της ταπείνωσης και της εκκοπής του ιδίου θελήματος, την Παναγία μας που όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ της παρουσιάστηκε και της είπε ότι θα γεννήσει υιό που θα κληθεί υιός υψίστου ( Λουκ. α΄,32) εκείνη του απάντησε ‘ ιδού, είμαι η δούλη Κυρίου, ας γίνει σε μένα σύμφωνα με αυτά που είπες’ ( Λουκ. α,38). Με τη Χάρη του Χριστού και της Παναγίας μας η εκκοπή του θελήματος μας θα γίνει πλέον η αγαπημένη μας συνήθεια και το να θέλουμε να κάνουμε το δικό μας θα μας ξενίζει και θα μας δυσαρεστεί!(Α.Κ.Β)

Έχω διαπιστώσει και από τη δική μου εργασία και από συζητήσεις με τους αδελφούς ότι στις δουλειές μας οι εργοδότες εστιάζουν πάρα πολύ στα λάθη μας ακόμα και στα πιο μικρά, ενώ είναι πολύ φειδωλοί στους επαίνους όσο κι αν προσπαθούμε! Είναι ένα μόνιμο παράπονο των εργαζομένων « ό,τι κι αν κάνουμε, μόνο τα λάθη μας κοιτάνε!» Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα, δεν πειράζει όμως! Το θέμα είναι για ποιον εργαζόμαστε… Οι χριστιανοί έχουμε τον ουράνιο εργοδότη μας, το Χριστό ο οποίος κάνει το ακριβώς αντίθετο. Κοιτάζει τα σωστά που κάνουμε και δεν μας τονίζει τα λάθη μας. Είναι επιεικής και ευσπλαχνικός και όταν βλέπει πως έχουμε μετανιώσει, τα ξεχνάει όλα σαν να μην έχουν γίνει. Ο Απόστολος Πέτρος τον αρνήθηκε τρεις φορές. Και ήταν αυτός που έλεγε στο Χριστό « και τη ζωή μου θα θυσιάσω για σένα» ( Ιω. ιγ΄,37). Ο Κύριος του το είχε πει « προτού λαλήσει ο πετεινός, θα με αρνηθείς τρεις φορές» ( Ιω.ιγ΄,38) Και ο Πέτρος έπεσε και έκλαψε πικρά.
Ύστερα, αφού αναστήθηκε ο Χριστός και συναντήθηκε με τον Πέτρο και τους άλλους μαθητές στη λίμνη της Τιβεριάδος, δεν του είπε « στα έλεγα εγώ», δεν τον μάλωσε αλλά με πολλή αγάπη και διακριτικότητα τον ρώτησε τρεις φορές αν τον αγαπάει, μόνο και μόνο για να τον αποκαταστήσει στο αποστολικό αξίωμα και στα μάτια των συμμαθητών του. ( Ιω. κα΄15-17) Τέτοιο Θεό έχουμε, φιλεύσπλαχνο, συγχωρητικό, μακρόθυμο. Κι εμείς που φέρουμε το όνομα Του και λεγόμαστε χριστιανοί, έτσι πρέπει να είμαστε! Δεν χρειάζεται να εστιάζουμε στα λάθη του άλλου, αλλά στα όμορφα πράγματα που έκανε. Έτσι του δείχνουμε πως τον αγαπάμε, πως πιστεύουμε σ’ αυτόν και τον ωθούμε να καλλιεργήσει τα λουλούδια της ψυχής του, όχι τα αγκάθια. Προσωπικά, όταν έχω κάνει κάποιο λάθος σοβαρό και ο άλλος το παραβλέπει και ούτε που το αναφέρει και φιλοτιμούμαι και βάζω τα δυνατά μου να μην το ξανακάνω! Αν είμαστε έτσι μεταξύ μας, επιεικείς και εν αγάπη, έτσι θα είναι και ο Κύριος μαζί μας. Γιατί μας το είπε « εν ω μέτρω μετρείτε, μετρηθήσεται υμίν» ( Ματθ.ζ΄,2) Δηλαδή «Αν κρίνετε ασυμπαθώς και αυστηρά τους άλλους, έτσι θα μετρηθεί και σε σας η ζωή και η συμπεριφορά σας από το Θεό».
Όταν είμαι στην εξομολόγηση και ο πνευματικός μου μού διαβάζει τη συγχωρητική ευχή, ευχαριστώ τον Κύριο και τον ευγνωμονώ γιατί χάρη στη δική Του Αγάπη και επιείκεια μπορώ να ξανασηκωθώ και να συνεχίσω τη ζωή μου. Αυτή την αίσθηση ευγνωμοσύνης, όταν είμαι γονατιστός ενώπιον του Θεού, πρέπει να την κρατάω και όταν σφάλλει ο αδερφός μου κι αν δω ότι έχει φιλότιμο, να πάω να του δείξω πόσο τον αγαπώ και να του θυμίσω όλα τα καλά που έχει κάνει για μένα, πριν τον κυριεύσει η λύπη. Άλλωστε λάθη όλοι κάνουμε! Οι μόνοι που δεν κάνουν λάθη είναι οι πεθαμένοι. Το να πεις « δεν πειράζει» είναι δυο απλές λέξεις που δύσκολα λέγονται αλλά έχουν πολύ μεγάλη δύναμη. Ωθούν τον αδελφό μας προς την αρετή, προσελκύουν τη θεία Χάρη στην καρδιά μας και στερεώνουν την Αγάπη του Θεού ανάμεσα στους αδελφούς. Μακάρι να τις λέμε πιο συχνά! Κι αν μας αρέσει να εστιάζουμε σε λάθη, ας πάρουμε καθρέφτη και όχι κιάλια! (Κ.Δ.Κ)

«Θ’ αναφερθώ στα κατορθώματα Κυρίου του Θεού. Στο νου θα φέρω τη δικαιοσύνη σου –μονάχα τη δική σου» (Ψαλμός 71:16)

Ένας πίνακας παρουσιάζει ένα γέροντα ψαρά που μαζί μ’ ένα μικρό κοριτσάκι κρατούν ένα πελώριο κουπί. Ο γέροντας κοιτάζει το κοριτσάκι με μεγάλη τρυφερότητα και θαυμασμό. Προφανώς θα του είχε πει ότι μπορούσε να κωπηλατεί μαζί του, αλλά είναι φανερό πως τα δυνατά χέρια του γέροντα κρατούν τα κουπιά και οδηγούν την βάρκα και όχι του μικρού κοριτσιού.

Ο Ιησούς Χριστός μας κάνει συνεργούς στο έργο Του, αλλά μόνο με τη δική Του δύναμη μπορούμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε. Μας καλεί να βάλουμε τα χέρια μας πάνω στα δυνατά Του χέρια και να Τον αφήνουμε να οδηγεί τη βάρκα της ζωής μας βοηθώντας μας να κάνουμε την υπηρεσία που μας έχει εμπιστευτεί. Εμείς είμαστε αδύναμοι, Εκείνος είναι δυνατός.

Σ’ ευχαριστώ Κύριε, γιατί με καλείς να Σε υπηρετώ, αλλά τη δύναμη γι’ αυτό μου τη δίνεις Εσύ και μόνο με τη δική Σου δύναμη μπορώ να κάνω το έργο Σου.
(Σ.Ι.)

«Να προσεύχεστε πάντοτε υποβάλλοντας όλα τα αιτήματα και τις παρακλήσεις σας στο Θεό…» (Εφεσίους 6:18)

«Μπαμπάκα, ο Θεός έχει πεθάνει;», ρώτησε μια μικρούλα τον μπαμπά της. «Όχι, παιδάκι μου, ο Θεός δεν πεθαίνει», ήταν η απάντηση του πατέρα της. «Τότε, γιατί δε σε ακούω πια να Του μιλάς;», είπε η μικρή αφήνοντας άφωνο τον πατέρα της.

Πατέρες, μητέρες, ο καλύτερος τρόπος να δείξετε στα παιδιά σας ότι ο Θεός ζει μέσα στο σπιτικό σας είναι να σας ακούνε να προσεύχεστε σ’ Αυτόν. Το πολυτιμότερο εφόδιο που θα μπορούσαν οι χριστιανοί γονείς να δώσουν στα παιδιά τους δεν είναι η μόρφωση και η οικονομική άνεση, αλλά η στερέωση τους στην πίστη του Χριστού. Όλα τ’ άλλα καλά είναι, αλλά είναι πρόσκαιρα. Μόνο η πίστη στο Χριστό εξασφαλίζει στα παιδιά μας ζωή αιώνια. Αν αποτύχεις να οδηγήσεις και να στεριώσεις τα παιδιά σου στην πίστη, η αποτυχία σου είναι αιώνια.

Κύριε, βοήθησέ με να διδάσκω στα παιδιά μου, με τα λόγια και με το παράδειγμά μου, το δικό Σου δρόμο και να στεριώνω στην πίστη του Σωτήρα Χριστού.
(Σ.Α.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Ας μην ταράζεται η καρδιά σας. Πιστεύετε στο Θεό και σ’ εμένα πιστεύετε…» (Ιωάννης 14:1)

Η ηρεμία στο σπίτι
Ένα ζευγάρι αποφάσισε να βάλει την ηρεμία στο σπίτι του και κατέφυγε στο… φενγκ σούι. Για τους μη γνωρίζοντες, το φενγκ σούι γενικά «είναι η αρμονία του χώρου, και η επιστήμη που μελετά την ενεργειακή αλληλεπίδραση του ανθρώπου και του περιβάλλοντος». Το ζευγάρι αυτό, λοιπόν, ζήτησε τη βοήθεια ειδικών και διαμόρφωσε έτσι το χώρο του, ώστε να εκπέμπεται στο σπίτι θετική ενέργεια. Για να καταλάβουμε, μια από τις αρχές του φενγκ σούι είναι πχ «Εάν στις σχέσεις σας έχετε συχνά τσακωμούς, δείτε αν στο σπίτι σας οι εσωτερικές πόρτες των δωματίων σας είναι σε ευθεία ή αν υπάρχουν πολλά δοκάρια ή κεκλιμένο ταβάνι κλπ».

Μένει κανείς κατάπληκτος με την απόσταση που έχουν όλες αυτές οι θεωρίες από το απλό μήνυμα της Βίβλου, που συνιστά πλήρη και ειλικρινή εμπιστοσύνη του ανθρώπου στον Κύριο. Τελικά η θέση των επίπλων στο σπίτι μας θέλει να υπερκαλύψει την παρουσία του θεού στη ζωή μας! Είναι τραγικό…
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Για τίποτε μην ανησυχείτε, αλλά σε κάθε περίπτωση να παρουσιάζετε με την προσευχή και τη δέηση και με πνεύμα ευγνωμοσύνης τα αιτήματά σας στο Θεό» (Φιλ. 4:6).

Ίσως ακούσατε τη φράση: «Γιατί ν’ ανησυχείς αφού μπορείς να προσευχηθείς;». Κι όμως, από τον τρόπο που αντιδρούν μερικοί χριστιανοί στις δοκιμασίες της ζωής, φαίνεται πως έχουν αλλάξει το σύνθημα αυτό σε: «Γιατί να προσευχηθείς αφού μπορείς να ανησυχείς;» Ίσως φαίνεται αστείο, αλλά δυστυχώς έτσι αντιμετωπίζουν πολλοί πιστοί τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής. Αντί να αναθέτουν τα βάρη τους στον Κύριο και να περιμένουν να τους βοηθήσει, επιμένουν να προσπαθούν να τα λύσουν μόνοι τους.

Μια πιστή γυναίκα είχε μάθει το μυστικό να νικάει τη μέριμνα. Παρ’ όλο που από πολλά χρόνια είχε μείνει χήρα, είχε μεγαλώσει τα έξι δικά της παιδιά και άλλα δώδεκα που είχε υιοθετήσει. Όταν ένας δημοσιογράφος τη ρώτησε πώς μπορούσε να είναι τόσο ήρεμη και ισορροπημένη κάτω από τόσο μεγάλο φορτίο, εκείνη απάντησε: «Έχω ένα συνέταιρο». «Συνέταιρο; Ποιόν;», ξαναρώτησε εκείνος. Και η γυναίκα απάντησε: «Μια μέρα, πριν από πολλά χρόνια, είπα: «Κύριε, εγώ θα κάνω τη δουλειά κι Εσύ θα αναλάβεις όλη την ανησυχία μου».

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

208. Όπως ένας άνθρωπος έκδοτος στα πάθη είναι ένα πνεύμα με το κακό, έτσι και ένας ενάρετος άνθρωπος είναι και μένει ένα πνεύμα με τον Κύριο, πράγμα που βαθειά το νοιώθει και γι’ αυτό λέγει: «Zῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλατ. β’ 20). Ή, όπως είπε ο ίδιος ο Κύριος: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ» (Ιω. στ’ 56). Ή, πάλι, όπως ο Απόστολος λέγει: «Ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι Ιησούς Χριστός εν υμίν εστίν;» (Β’ Κορ. ιγ’ 5). Έτσι, οι Άγιοι του Θεού είναι ένα πνεύμα με τον Κύριο. Και, κατ’ ανάλογο τρόπο, όλοι όσοι ζουν με ευσέβεια πάνω στη γη. Πρόκειται για μεγάλο μυστήριο και για μεγάλη τιμή, που αφορά τα γήινα όντα. Και, από την άλλη πλευρά, τι καταστροφή και σύντριμμα για τον ατίθασο και ανυπάκοο! Αυτός είναι ένα πνεύμα με το κακό, από το οποίο είθε να μας σώση όλους ο Χριστός και Κύριός μας!

209. Ας μην αμφιβάλλει κανείς ότι υπάρχει ο Σατανάς, αυτός ο πνευματικός όφις, που φέρει τον θάνατο. Καταδικασμένος από τον Θεό στην αιωνία Κόλασι, προσπαθεί να παρασύρη εκεί τους απίστους, τους αδίκους, τους αμετανόητους. Και το κατορθώνει. Καθένας πρέπει να ξέρη και να πιστεύη ότι ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για να σώση τους ανθρώπους από τα δόντια αυτού του όφεως, δηλαδή από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Και ότι ο Χριστός χορηγεί σε όλους τα σωτήρια φάρμακα εναντίον των δηγμάτων αυτού του όφεως: την πίστι, τη μετάνοια, τα Άγια Μυστήρια του Σώματος και του Αίματός του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 98-99)

206. Εμείς που λάβαμε ζωή από τον Θεό, τον δοτήρα της ζωής, του προσφέρουμε τη ζωή μας, τους καρπούς της ζωής μας, όπως έκαμαν οι προπάτορές μας, οι Προφήται, οι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι, οι Δίκαιοι και όλοι οι υπόλοιποι Άγιοι; Το πραγματοποιούμε αυτό κάθε μέρα; Ζούμε σύμφωνα με τις εντολές και τα προστάγματα του Ζωοδότου; Αν δεν συμβαίνη αυτό, τι μας εμποδίζει να το κάνουμε; Ασφαλώς η φιλαυτία, η αυτοαγάπη. Ας προσφέρουμε λοιπόν το εγώ μας στην αγάπη του Κυρίου, ταπεινοφρονώντας.

207. Μην παραλείπεις την ελεημοσύνη. Πρέπει καθημερινά να την ασκής, χωρίς να δυσανασχετή η καρδιά σου. Δεν δίνεις τίποτε το αληθινά δικό σου. Δίνεις ό,τι ανήκει στον θεό, στα πενόμενα παιδιά του Θεού. Δεν είσαι τίποτε άλλο παρά οικονόμος, διαχειριστής της θείας περιουσίας. Να θεωρής τον εαυτό σου ταπεινό υπηρέτη των «ελαχίστων» αδελφών του Κυρίου. Και, έτσι, να εκτελής το χρέος σου με τρυφερή καρδιά, ταπεινά, αγόγγυστα. Καλείσαι να διακονής τον Χριστό, τον κριτή και Βραβευτή. Σκέψου τι μεγάλη τιμή, τι υψηλό αξίωμα σου δόθηκε μ’ αυτή τη διακονία. Να είσαι λοιπόν «ιλαρός δότης». Μπορεί το χρήμα να έρχεται σ’ εσένα εύκολα, χωρίς να καταβάλλης μεγάλους κόπους. Μοίραζέ το λοιπόν και συ εύκολα, χωρίς να του πολυδίνης σημασία. Οι κόποι σου μπορεί να αμείβωνται καλά, ικανοποιητικά. Ας είσαι λοιπόν και συ γενναιόδωρος στους άλλους. Πολλοί απ’ αυτούς δεν αμείβονται ανάλογα με την αξία τους. Να μη δίνης στους άλλους ανάλογα με την αξία τους, αλλά ανάλογα με τις ανάγκες τους.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 97-98)

204. Είμαστε όλοι ένα, μέσα στην ομοθυμία της αγάπης. Είμαστε μία αδελφότης, με ένα πνεύμα. «Εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ» (Ρωμ. η’ 9). Ας το καταλάβουμε αυτό. Είμαστε η Εκκλησία του Χριστού, της οποίας Κεφαλή είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο πράος και ταπεινός, ο πολυέλεος. Ανήκουμε στην Εκκλησία, αρκεί να έχουμε αμοιβαία αγάπη. Είμαστε η ποίμνη και Αυτός είναι ο Ποίμην. Είμαστε τα μέλη και Αυτός είναι η Κεφαλή. Πώς είναι δυνατόν τα μέλη να μην υπακούουν στην Κεφαλή;

205. Αν μας συνδέη ζώσα και ενεργός ένωσις με τα επί γης μέλη του Χριστού, αν αγαπάμε δηλαδή, έμπρακτα και αληθινά, τους άλλους χριστιανούς, τότε οι Άγιοι του Θεού θα είναι και αυτοί πραγματικά και ενεργά ενωμένοι μαζί μας. Και ό,τι τους ζητούμε, θα το επιτυγχάνουν για μας από τον Χριστό και Σωτήρα μας, στου οποίου το θέλημα θυσίασαν ό,τι είχαν ακριβό στη γη.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 97)