Αυξομείωση μεγέθους γραμμάτων.
Κείμενα (blog) - Ιερός Ναός Αγίου Σώστη Νέας Σμύρνης
92. «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον» (Λουκ. α΄ 46).Ολόκληρη η υπαρξίς μου υμνεί και δοξολογεί τον Κύριο! Ο πρώτος αυτός στίχος της Ωδής της Θεοτόκου αποκαλύπτει την κατάστασι στην οποία βρισκόταν η Παρθένος Μαρία: Κατάστασι εξάρσεως και εμπνεύσεως που βρίσκει διέξοδο στον ύμνο. Ο Κύριος με όσα της απεκάλυψε και όσα ενήργησε στο πρόσωπό της έθεσε την ύπαρξι της σε κίνησι, σε έξαρσι και η εξαρσίς της ωδήγησε στον ύμνο. Ο Κύριος ανάβει τη φωτιά, η χύτρα της ψυχής βράζει και από το στόμα βγαίνει ο ατμός της δοξολογίας. Χωρίς τη φωτιά του Θεού δεν υπάρχει ύμνος. Για να τραγουδήσεις…
Η ανάβλυσις του αγιάσματος Όταν ο όσιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης άρχισε να κτίζη στο Άγιο Όρος τη Μεγίστη Λαύρα, είδε να εξαντλούνται τα απαραίτητα χρήματα, τρόφιμα και λοιπά υλικά. Δεν είχε χρήματα να πληρώση τους τεχνίτες και τους εργάτες. Δεν είχε τι να τους μαγειρέψη. Τότε απελπισμένος εγκατέλειψε το έργο και ξεκίνησε για τις Καρυές, την πρωτεύουσα, για να δη τι μπορεί να κάνη. Μετά από δυο ώρες πορεία, φανερώθηκε στο δρόμο του μια μεγαλόπρεπη γυναίκα, η οποία με αυστηρό ύφος τον ρώτησε: - Αββά Αθανάσιε, που πηγαίνεις; Γιατί άφησες το έργο που άρχισες; Γύρισε πίσω να συνεχίσης το ιερό…
91. «Και είπε Μαριάμ· μεγαλύνει» (Λουκ. α΄ 46). Μόλις η Ελισάβετ τελείωσε τον εμπνευσμένο χαιρετισμό της, η Μαριάμ άρχισε ν’ απαγγέλλη μια δική της Ωδή! Η πανηγυρική, ευχαριστήρια και δοξολογική ωδή (=τραγούδι), μετά από εξαιρετικά γεγονότα ήταν κάτι το συνηθισμένο στην ιστορία των αρχαίων Εβραίων. Έτσι, τόσο ο χαιρετισμός της Ελισάβετ όσο και η Ωδή της Παρθένου Μαρίας έρχονται να προστεθούν στις Ωδές της αδελφής του Μωυσή Μαριάμ (Εξοδ. ιε' 1 - 19) , της Δεββώρας (Κριταί ε' 2-31) και της προφήτιδος Άννης, μητέρας του προφήτου Σαμουήλ (Α' Βασ. β ). Ιδίως η Ωδή της Θεοτόκου έχει πολλές απηχήσεις από…
Στην θύρα του ελέους(Προσευχή προς την θεομήτορα) Παναγία Μητέρα και Παρθένε, ελπίς της ψυχής μου συ είσαι η μεσίτριά μου στον ελεήμονα Θεό. Εάν δεν είχε στους ουρανούς ο κόσμος συγγένεια από την γητότε ήθελε ερημωθή η ζωή, όπως ακριβώς ένα μνήμα. Εάν δεν ήσουν εσύ η άνοιξις του νοητού αιώνος θα ήταν πάντοτε χειμώνας κι ο ήλιος δεν θα χαμογελούσε. Εάν δεν ανέτελλες εσύ την χαραυγή στον κοιμισμένο κόσμο, τότε η σκιά του θανάτου θα ήταν παντοτεινή. Και σήμερα, Πανάχραντε, που όλοι ακολουθούμε το κακό, εάν Συ δεν προσευχηθής θερμά μας εγκαταλείπει ο Υιός Σου. Στείλε σημεία μετάνοιας στον…
90. «Μακαρία η πιστεύσασα» (Λουκ. α΄ 45) Η Ελισάβετ μακαρίζει την Παρθένο για την πίστι που έδειξε στον λόγο και την κλήσι του Θεού. Έτσι βλέπομε ότι η Ελισάβετ έκανε για το πρόσωπο της Θεοτόκου τα εξής: α) της απέδωσε τα πρωτεία τιμής και σεβασμού, β) την ονόμασε Μητέρα του Θεού και γ) την εμακάρισε για την πίστη της. Όλα αυτά συνθέτουν περιληπτικά τη στάση των πιστών έναντι της Θεοτόκου.Και μόνο όσα άκουσε και έζησε η Παρθένος Μαρία στην πρώτη αυτή έξοδό της ήταν αρκετά να τη βοηθήσουν να εμβαθύνη πιο πολύ και να κατανοήση πιο βαθειά την κλήσι και…
88. «Ευλογημένη συ εν γυναιξί» (Λουκ. α΄ 42).Μόλις η Παρθένος συνάντησε την Ελισάβετ, χαιρέτησε ασφαλώς πρώτη: «Ευλογημένη συ»! θα είπε, σύμφωνα με τον εθιμικό χαιρετισμό των αρχαίων εβραίων (ΥΛ, 60) . Η Ελισάβετ όμως, καθώς και το βρέφος που είχε στην κοιλιά της, ο Ιωάννης δηλαδή, σπεύδουν να δώσουν τα πρωτεία του σεβασμού και της τιμής στην μέλλουσα μητέρα του Κυρίου. Και ο μεν Ιωάννης «εσκίρτησε εν τη κοιλία» η δε Ελισάβετ, με έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, ανταποδίδει στην Θεοτόκο τον χαιρετισμό της, τονίζοντας την απόλυτη εφαρμογή του στο πανάγιο πρόσωπό της: «Ευλογημένη (κυρίως είσαι) συ εν γυναιξί και ευλογημένος…
H αγάπη του Αγίου Σιλουανού στην Παναγία Όταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ω, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η θλίψη. Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί…
Εις την Θεομήτορα Κόρην Δέσποινά μου Θεοτόκε, η ελπίς μου, η ισχύς μου, η το αγαλλίαμά μου, η του κόσμου σωτηρία, η των εναθλούντων μόνη έτοιμος επικουρία, Σε, Παρθένε, ικετεύω και θερμώς επικαλούμαι, την συν χάριν μοι παράσχου ολοψύχως εξαιτούμαι. Ίλεων μοι τον Θεόν μου προσπαθώ να αποκτήσω και ασκήσεσι και πόνοις τούτω να ευαρεστήσω. Αλλά όσον κοπιάζω, αγωνίζομαι, στενάζω τόσον εν τη αμαρτία, τη φρικτή αλαζονεία, εν τω φθόνω, εν τω μίσει,τη οργή και τη κακία ανευρίσκω ότι κείμαι και ως δέσμιος κρατούμαι. Πάντα πόνον καταβάλλω, πάσαν την προσπάθειάν μου όπως, Κόρη, κατορθώσω επί τέλους ν' αποκτήσω εκ των αρετών…
195. Αν σε τριγυρίζουν οι νοητοί εχθροί και πέφτης σε πνευματική θλίψι, επικαλέσου ευθύς την Δέσποινά μας Υπεραγία Θεοτόκο. Είναι η Παντάνασσα, η βασίλισσα που κυριαρχεί πάνω σε όλες τις σκότιες δυνάμεις, όσες μας απειλούν και μπορεί να τις τρέψη σε φυγή. Και αυτό το κάνει από έλεος σ’ εμάς, τα τέκνα της. 196. Όλοι είμαστε ένα και έχουμε ένα Θεό κοινό Πατέρα μας. Αυτός φροντίζει για μας με άπειρο στοργή, «Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού… Καταμάθετε τα κρίνα του αγρού… Εί δε τον χόρτον του αγρού… ο Θεός ούτως αμφιέννυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι;» (Ματθ. στ’ 26,…
183. Γιατί σε όλη την κτίσι και στο κάθε κομμάτι της όλα είναι τόσο σοφά τακτοποιημένα και κινούνται με τόσο θαυμάσια αρμονία; Αυτό συμβαίνει γιατί ο ίδιος ο Δημιουργός τα διευθύνει και τα κυβερνά. Και γιατί στον άνθρωπο –την κορωνίδα της κτίσεως- υπάρχει τόση αταξία και δυσαρμονία; Γιατί η ζωή του είναι έτσι ακανόνιστος και παραμορφωμένη; Γιατί ο άνθρωπος εννοεί να διευθύνη και να κυβερνά ο ίδιος τον εαυτό του, εναντίον της θελήσεως και της σοφίας του Δημιουργού του. Ώ αμαρτωλέ άνθρωπε! Πρόσφερε όλο τον εαυτό σου στον Κύριο και Θεό σου. Και τότε όλη σου η ζωή θα γίνη…