«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί»(Ματθ. 5,9). Κανείς δεν αντιλέγει.
Εγώ όμως είδα και «εχθροποιούς» οι οποίοι υπήρξαν μακάριοι. Ήταν κάποτε δύο που συνδέονταν με αμαρτωλή σχέση.
Και κάποιος από τους γνωστικούς πατέρες, σπουδαιότατος στην αρετή, δημιούργησε μίσος μεταξύ τους κατηγορώντας τον ένα στον άλλο ότι τον έβριζε, και αντίθετα.
Έτσι κατόρθωσε ο πάνσοφος να αποκρούσει με ανθρώπινη πονηριά την κακία των δαιμόνων και να δημιουργήσει μίσος που διέσπασε τον αμαρτωλό δεσμό» (Κλίμαξ, Ι.Μ. Παρακλητου, σελ. 316)

«Όχι πως επιδιώκω τα δώρα σας, αλλά επιδιώκω να αυξάνεται η καρποφορία σας για δικό σας λογαριασμό» (Φιλιππησίους 4:17)

Ο Αβραάμ Λίνκολν ήταν πολυάσχολος πρόεδρος. Κάθε μέρα δεχόταν πολύ κόσμο στο γραφείο του. Κι όμως μια μέρα δέχτηκε να τον επισκεφτεί μια ηλικιωμένη κυρία που ζήτησε να τον δει. Όταν εκείνη μπήκε στο γραφείο του, σηκώθηκε ο Λίνκολν να τη χαιρετήσει και τη ρώτησε πώς θα μπορούσε να τη βοηθήσει. Εκείνη του απάντησε πως δε χρειαζόταν τίποτα, αλλά είχε ακούσει πως του άρεσαν ένα είδος κουλουράκια κι αποφάσισε να του φτιάξει μερικά και να του τα φέρει!

Συγκινημένος ο Λίνκολν της απάντησε: «Είστε η μόνη επισκέπτρια στο γραφείο μου που δεν ήρθε να μου ζητήσει κάτι, αλλά να μου προσφέρει ένα δώρο χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Σας ευχαριστώ με όλη την καρδιά μου!»

Όταν πηγαίνουμε στην παρουσία του Θεού, ας μην πηγαίνουμε μόνο με λίστα αιτημάτων που έχουμε, αλλά ας θυμόμαστε να Τον ευχαριστούμε για ό,τι είναι Εκείνος για μας και ας Τον λατρεύουμε με τα δώρα της ευχαριστίας μας.

Κύριε μας κάνε μας να θυμόμαστε πάντοτε με ευγνωμοσύνη τα πλούσια δώρα Σου και να το εκφράζουμε πρακτικά.
(Σ.Ι.)

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

«Γιατί, τι είναι στην πραγματικότητα η ζωή σας; Ατμός είναι, που για λίγο μόνο φαίνεται κι έπειτα εξαφανίζεται!» (Ιακ. 4:14)

Ο Λύσσιπος, ο περίφημος γλύπτης της αρχαιότητας, κάποτε έφτιαξε το άγαλμα μιας γυναίκας, που είχε την εξής περίεργη μορφή και στάση. Το σώμα της στηριζόταν στις μύτες των ποδιών της, είχε αρκετή κλίση προς τα εμπρός δείχνοντας έτσι πως έτρεχε και το πίσω μέρος του κεφαλιού της ήταν ξυρισμένο. Στη βάση του αγάλματος, στην πέτρα επάνω ήταν σκαλισμένη η λέξη ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Ήθελε να διδάξει όσους περνούσαν μπρος από το άγαλμα πως η ευκαιρία δεν περιμένει. Τρέχει, πετάει, χάνεται, αν ο άνθρωπος δεν την αρπάξει τη στιγμή που περνάει από μπρος του. Πόσες χαμένες ευκαιρίες στη ζωή των ανθρώπων, που τους τις έδωσε ο Θεός για να μετανοήσουν για τις αμαρτίες του και να γυρίσουν στο Χριστό! Και πόσοι άνθρωποι φτάνουν κάθε μέρα στην αιώνια απώλεια, γιατί δεν επωφελήθηκαν από τις ευκαιρίες που τους δόθηκαν! Σήμερα, τώρα η ευκαιρία περνάει μπρος κι από τη δική σου ζωή. «Τώρα είναι ο καιρός που είναι ανοιχτή η πόρτα, ορίστε, τώρα είναι η μέρα που προσφέρεται η σωτηρία!» (Β Κορ. 6:2).

«Γλιτώστε από τη διεστραμμένη αυτή γενιά!» (Πραξ. 2:40).

Διεστραμμένη σκέψη, διεστραμμένα αισθήματα, τρόπος ζωής διεστραμμένος, δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν και σε έργα διεστραμμένα. Αυτό είναι εκείνο που λέει ο Λόγος του Θεού για την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων που ζουν χωρίς Χριστό: «Μια διεστραμμένη γενιά».

Από αυτή τη διεστραμμένη γενιά μας καλεί ο Θεός να γλιτώσουμε. Απ’ αυτή τη γενιά μας καλεί να διαχωρίσουμε τη θέση μας, να κάψουμε τους δεσμούς μας και ακούγοντας την κλήση του Χριστού να πάμε σ’ Αυτόν για να σωθούμε. Να σωθούμε από τη γενιά που έχει γίνει το μεγαλύτερο πρόβλημα, αφόρητη πια κατάσταση, ένα σιχαμένο και μισητό περιβάλλον. Η διαστροφή της γενιάς αυτής είναι εκείνο που μας ωθεί πολλές φορές σε απομόνωση ή στην επιθυμία να τέλειωνε η ζωή μας μια ώρα αρχύτερα. Η διαστροφή που μέρα με τη μέρα διαφθείρει τα πάντα κι οδηγεί την ανθρωπότητα κατευθείαν στην εξουσία του Αντιχρίστου.

Μπορείς κι εσύ, φίλε να γλιτώσεις απ’ αυτή τη διεστραμμένη γενιά με το να δεχτείς το Χριστό Σωτήρα και Κύριο σου.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

224. Σεις τα γήϊνα πλάσματα, που σας λείπει η αγνότης, χαρήτε για το γεγονός ότι η Παρθένος Μαρία, η Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έφθασε στην υψηλότερη κορυφή της ψυχικής και σωματικής αγνότητος. Χαρήτε γι’ αυτό και παρακαλείτε την να αξιώση σας και τα τέκνα σας να ζήσετε αγνά σ’ αυτόν τον διεφθαρμένο κόσμο, τον γεμάτο από πειρασμούς. Για την απόλυτο αγνότητά της και ταπεινωσύνη της και τις άλλες αρετές της, χάρις στις οποίες αξιώθηκε να γίνη Μητέρα του Θεού, όταν προσφέρουμε την Αναίμακτο Θυσία, λέμε το «Εξαιρέτως» προς χάριν της, στη Θεία Λειτουργία.

225. Να προσεύχεσαι για τους άλλους όπως θα προσευχόσουν για τον εαυτό σου, γιατί είμαστε όλοι ένα σώμα, παιδιά του ιδίου Ουρανίου Πατρός.

226. Όταν κάνουμε την προσευχή μας, πρέπει να νοιώθουμε βαθειά αποστροφή προς τις αμαρτίες μας και να μετανοούμε ειλικρινά και αποφασιστικά γι’ αυτές. Τι συμβαίνει όμως συχνά; Τις αποστρεφόμαστε με τη γλώσσα και τη διάνοι, ενώ η καρδιά μας δεν κατανύσσεται. Και έτσι, μένουμε στις ίδιες αμαρτίες, που ζητούμε να μας απαλλάξη ο Κύριος. Και πραγματοποιείται σ’ εμάς η προφητεία του Ησαΐου: «Εγγίζει μοι ο λαός ούτος εν τω στόματι αυτού και εν τοις χείλεσιν αυτών τιμώσι με, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ’ εμού» (Ησ. κθ’ 13).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 103-104)

Κάποιος γέροντας αρρώστησε και δεν μπορούσε να φάη τίποτε. Μια μέρα ζήτησε από τον υποτακτικό του να πιη κάτι ζεστό. Εκείνος πήγε να του ζεστάνη λίγο αραιωμένο μέλι. Όμως κατά λάθος, αντί να χρησιμοποιήση το βάζο με το μέλι, χρησιμοποίησε ένα διπλανό βάζο που περιείχε λάδι από λιναρόσπορο, και αυτό χαλασμένο από την πολυκαιρία. Το ζέστανε λοιπόν και το έφερε. Ο άρρωστος το γεύτηκε, μα δεν είπε τίποτε. Το άφησε ήρεμα. Ο υποτακτικός τον ανάγκασε να ξαναπιή. Ο γέροντας, πιέζοντας τον εαυτό του, ξανάπιε λίγο. Και όταν ο υποτακτικός του έδωκε για τρίτη φορά να πιη, εκείνος πλέον αρνήθηκε:
-Δεν αντέχω και δεν θέλω άλλο, παιδί μου.
Ο υποτακτικός, για να τον πείση, του λέγει:
-Γέροντα, είναι καλό. Να, κοίταξε, πίνω κι εγώ μαζί σου.
Καθώς όμως γεύτηκε και κατάλαβε τί είχε κάνει, έπεσε με το πρόσωπο στη γη λέγοντας:
-Αλλοίμονο μου, γέροντα, πάει, σε σκότωσα! Κι εσύ, δίχως να μιλήσης καθόλου, έριξες την αμαρτία πάνω μου…
Και τότε του λέει ο άρρωστος:
-Μη θλίβεσαι, παιδί μου. Αν ο Θεός ήθελε να πιω μέλι, τότε σίγουρα θα είχες βάλει μέλι!

( Έαρ της ερήμου)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.279-280)

222. Αγάπα τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Γιατί, αγαπώντας τον σαν τον εαυτό σου, αγαπάς τον εαυτό σου, ενώ μισώντας τον πλησίον σου, μισείς την ίδια σου την ψυχή. Ώ Κύριε, τι γλυκό που είναι να ακολουθούμε τις εντολές σου, τι ελαφρός, αληθινά, είναι ο ζυγός σου!

223. Όταν τρέφης χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον σου, όλοι οι ουρανοί σε αγαπούν. Όταν είσαι ενωμένος πνευματικά με τους γύρω σου, είσαι ενωμένος επίσης με τον Θεό και τα μακάρια πνεύματα των ουρανών. Όταν είσαι σπλαχνικός στον πλησίον σου, ο Θεός, οι Άγγελοι και οι Άγιοι θα είναι σπλαχνικοί μαζί σου. Όταν προσεύχεσαι για άλλους, όλοι οι ουρανοί μεσιτεύουν για σένα. Άγιος είναι ο Κύριος και θεός μας. Γίνε και συ άγιος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 103)

220. Οι δαίμονες φρίττουν ατενίζοντας το σημείο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Γιατί πάνω στον Σταυρό καθηλώθηκε ο Κύριος και αγίασε αυτό το ξύλο. Πόσο πιο πολύ όμως οι δαίμονες τρέμουν μπροστά στην Υπεραγία Θεοτόκο, ακόμη και μπροστά στο ένδοξο όνομά της! Η Παναγία έχει το φώς και τη δόξα του Υιού της. Όπως παραδεχόμαστε ότι ο Υιός της είναι Φώς και Αγιότης, έτσι και γι’ Αυτήν πιστεύουμε ότι είναι αιώνιο φώς και αιωνία αγιότης. Αμήν.

221. Ο Κύριος είναι η ζωή μου. Ο Κύριος είναι ο λυτρωτής μου από τον θάνατο,. Ο Κύριος είναι που με απήλλαξε από την αμαρτία και με αγίασε. Ο Κύριος είναι η καταφυγή μου στους πειρασμούς, η δύναμίς μου στον αγώνα των αρετών, το φώς μου μέσα στο σκοτάδι, η ειρήνη μου μέσα στην ταραχή. Είναι ό,τι σκέπτομαι, ότι ποθώ, ό,τι ενεργώ. Ο Κύριος είναι το παν για μένα. ‘Ω ψυχή μου! Ας τον αγαπάς και ας τον δοξάζεις πάντοτε. «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ· τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου· τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς· τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου» (Ψαλμ. ρβ’ 1-5).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 102-103)

218. Όταν προσεύχεσαι νοερά ή με τα χείλη, να είσαι βέβαιος ότι ο Θεός βρίσκεται πλησίον σου και μαζί σου. Ότι ακούει τα λόγια σου, έστω και αν δεν τα προφέρης, αλλά μόνο τα διαλογίζεσαι. Να προσεύχεσαι με όλη σου την καρδιά, χωρίς να δικαιολογής τον εαυτό σου σε τίποτε. Να έχης πεποίθηση ότι ο Κύριος θα σε ελεήση και δεν θα μείνης ασυγχώρητος. Η πείρα των πιστών μαρτυρεί αυτή την αλήθεια.

219. Κύριε Ιησού Χριστέ, η αγάπη του Πατρός, σε ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, που άκουσες την προσευχή μου να αγαπώ τον πλησίον μου και να περιφρονώ τα γήινα πράγματα, αξιώνοντάς με να γευθώ μέσα μου την ειρηνική και γλυκειά αγάπη σου. Ενίσχυσέ με σ’ αυτήν, Θεέ μου, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητρός σου και κάνε με γνήσιο τέκνο δικό σου και δικό της. 26 Ιουλίου 1864, ώρα 11 το βράδι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 101-102)

Ακροατές
με όρεξη και ζήλο
Χαίρομαι που σας βλέπω να συγκεντρώνεστε
για ν’ ακούσετε το λόγο του Θεού
και να δέχεστε με πολλή ευχαρίστηση τη διδασκαλία μου.
Γι’ αυτό το λόγο και εγώ με μεγαλύτερη προθυμία ετοιμάζω
κάθε μέρα να σας παραθέτω τη φτωχή αυτή και ευτελή τράπεζα.
Η μεγάλη σας όρεξη καλύπτει τη λιτότητα της πνευματικής μου προσφοράς
και κάνει τα μικρά να φαίνονται μεγάλα.
Ε.Π.Ε. 4,122

έχουν όρεξη, ευμενείς
Ο ομιλητής τίποτε άλλο δεν χρειάζεται τόσο πολύ,
όσο τον ευμενή ακροατή. Πραγματικά όταν δει την προθυμία των ακροατών,
φουντώνει, δυναμώνεται κι ο ίδιος. Τονώνεται πολύ.
Βλέπει, πώς όσο εκείνος παραθέτει το πνευματικό τραπέζι,
τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα.
Ε.Π.Ε. 4,124

θείου λόγου
Χαίρομαι, που σας βλέπω να τρέχετε για την ακρόαση των θείων λόγων.
Το θεωρώ αυτό μεγάλη απόδειξη της πνευματικής προκοπής.
Όπως το να πεινάει κανείς είναι δείγμα σωματικής υγείας,
έτσι και το να επιθυμεί λόγους πνευματικούς είναι δείγμα ψυχικής υγείας.
Χαίρομαι, λοιπόν, γι’ αυτό. Φοβάμαι, μήπως δεν μπορέσω να προσφέρω
αντάξιο τραπέζι για την όρεξη σας.
Ε.Π.Ε. 8α,346

προετοιμασμένοι, γη αγαθή
Ας καταρτίσουμε τον εαυτό μας.
Έτσι, την επομένη ελάτε στην εκκλησία,
για ν’ ακούσετε κάτι πολύ σπουδαίο απ’ τα χρήσιμα για σας
και να τα εναποθέσετε στην ψυχή σας.
Κανένας σας να μην είναι ούτε σαν το δρόμο της παραβολής
ή σαν την πέτρα ή σαν τ’ αγκάθια. Ας κάνουμε τον εαυτό μας γη νεοσκαμμένη.
Έτσι κι εμείς με προθυμία θα σπείρουμε τους σπόρους, όταν βρούμε γη καθαρή.
Ε.Π.Ε. 12,432-434

όχι μόνο ακροατές ή και θαυμαστές
Ας φοβηθούμε, για να μην ακούσουμε τη φωνή που λέει:
«Αν δεν είχα έρθει και δεν τους μιλούσα, δεν θα είχαν αμαρτία».
Τί διαφέρουμε απ’ εκείνους που καθόλου δεν άκουσαν,
αφού υστέρα απ΄ την ακρόαση πηγαίνουμε στο σπίτι χωρίς να πράττουμε τίποτε,
παρά μόνο έχοντας κάποιο θαυμασμό για όσα ακούσαμε;
Ε.Π.Ε. 12,466

κάποτε θα έρθει η ωφέλεια
Πολλές φορές οι γιατροί δίνουν φάρμακα, αλλ’ ωφέλεια δεν προκύπτει.
Σε κάποια στιγμή όμως πετυχαίνει η θεραπεία...
Ώστε κι αν δεν αποδώσουμε τώρα τους καρπούς της ακροάσεως της Γραφής,
οπωσδήποτε κάποτε θα φανεί η ωφέλεια.
Γι’ αυτό είμαι σίγουρος.
Ε.Π.Ε. 23,560

οπωσδήποτε επηρεάζονται
Αν οι ψαράδες πολλές φορές, ρίχνοντας τα δίχτυα όλη τη μέρα
και μη πιάνοντας τίποτε, δεν απογοητεύονται, πολύ περισσότερο εμείς.
Αυτός που άκουσε μύριες φορές, κάπως θα επηρεαστεί.
Άνθρωπος, που συνεχώς ακούει, δεν είναι δυνατόν να μείνη ανεπηρέαστος.
Ε.Π.Ε. 23,568

πρόθυμοι και αδιάφοροι
Σκιρτώ και πετάω από τη χαρά μου και θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο,
όταν βλέπω να εργάζομαι ανάμεσα σε τόσους εραστές του λόγου,
που κρέμονται κυριολεκτικά από τη γλώσσα μου.
Ε.Π.Ε. 33,340

και έργα
Δεν έχουμε κανένα όφελος απ’ την ακρόαση των ιερών λογίων,
αν δεν συμβαδίζει με τα λεγόμενα και η φανέρωση των καλών έργων.
Ε.Π.Ε. 34,290

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 132-134)

"Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος"
Μια μέρα πηγαίνοντας από την Πολυκλινική πρός την Ομόνοια, συνέπεσε να έχει λήξει ένα συλλαλητήριο
και ένας από τους πολλούς πυροσβέστες που υπήρχαν εκεί και καθάριζαν το μέρος,
σήκωσε το σωλήνα του και έβρεξε κατά λάθος κάποιον άλλο πυροσβέστη που ήταν απέναντί του,
οπότε και αυτός με τη σειρά του πιάνει το δικό του σωλήνα και τον στρέφει προς τον πρώτο παίζοντας
με το νερό ποιός να νικήσει τον άλλον με τη λιγότερη πίεση, καθώς αντάμωναν τα νερά τους σε καμπύλη στον αέρα.
Και βλέποντάς τους ο Παππούλης μου λέει:"Βλέπεις εκεί πέρα τί γίνεται; "Το πιό δυνατό νικάει το πιο αδύνατο.
Έτσι γίνεται και με τον πιστό χριστιανό, που νικά τον κακό δαίμονα, διότι ο Χριστός είναι παντοδύναμος
σε σύγκριση με τον πονηρό, που είναι πάρα πολύ αδύνατος".
[Τζ 109π.]

"Εγωισμός, πείσμα, σατανάς"
Για κάποιον προβληματικό χριστιανό, που, εξ αιτίας μιας δοκιμασίας του αυτοπαγιδεύθηκε στα πάθη του,
ο Γέροντας, όταν ρωτήθηκε, είπε: "Βλέπω ότι είναι έξυπνος και έχει μέσα του και το καλό.
Αλλά μ' αυτή τη δοκιμασία που περνά, έχασε την υπομονή του, εκνευρίσθηκε και άφησε τον κακό εαυτό του να πνίξει τον καλό.
Επέτρεψε να τον κυριέψει ο εγωισμός, το πείσμα, ο σατανάς".
Πόση σημασία έχει η υπομονή και η ταπείνωση μέσα στις δοκιμασίες, που μας καθαρίζουν από τα πάθη μας,
μας το δείχνει ο Γέροντας, με την αποκάλυψη της πτώσης αυτού του ανθρώπου,
που αντιμετώπισε τη δοκιμασία του με ανυπομονησία και εγωισμό.
[Γ 304]

"Θ'ανάψουμε το φώς και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους"
Σε άλλη ευκαιρία ο Γέροντας μας έλεγε: "Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια;
Να, θ' ανάψουμε το φώς να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους".
Μας έκαναν ζωηρή εντύπωση οι παραστατικές εικόνες, που χρησιμοποιούσε ο Γέροντας.
Στο δρόμο της επιστροφής σχολιάζαμε με ενθουσιασμό τις αποκαλύψεις του, χωρίς, φυσικά, να τις πολυ καταλαβαίνουμε.
Εμείς μέναμε στην επιφάνεια των φραστικών μας φαντασιώσεων, ε
νώ εκείνος προχωρούσε στο βάθος των ανέκφραστων αγιοπνευματικών εμπειριών του.
Όταν έλεγε, "θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους",
δε φανταζόταν, όπως εμείς, μιά υποθετική δυνατότητα, αλλά ,ζούσε μια πραγματική κατάσταση.[Γ 282]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.144-145)