106. Όπου και αν στραφώ και κυττάξω με τα μάτια της ψυχής, βρίσκω αιτίες για να ευχαριστώ και να αινώ τον Κύριο. Αυτό συμβαίνει πιο πολύ όταν κυττάζω μέσα μου. Η στήριξης της καρδιάς μου, το πνευματικό μου φως, προέρχονται από τον Θεό. Η σωματική μου δύναμις, ό,τι διατηρεί την υλική μου ζωή, προέρχεται από τον Θεό. Όπου και αν κυττάξω, βλέπω τη δόξα του Θεού μου. Τίποτε δεν έχω που να είναι πράγματι δικό μου. "Δόξα σοι, Κύριε, πάντων ένεκεν!». Δόξα σε σένα, που εργάζεσαι μέσω εμού και μ’ εμένα! Αφού δεν έχω τίποτε δικό μου και έχω το παν από τον Θεό, ας παραδεχθώ, ότι χωρίς τον Θεό δεν είμαι τίποτε ή μάλλον είμαι κάτι χειρότερο: όλος αμαρτία. Πρέπει λοιπόν οπωσδήποτε να προστρέχω στον Θεό με την προσευχή για το κάθε τι. Ιδιαίτερα έχω μεγάλους λόγους να τον ευχαριστώ για τα ζωοποιά του Μυστήρια, το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτά είναι το παν για μένα. Αινώ και δοξάζω τον Κύριο και Θεό μου για την απερίγραπτο αγάπη του σ’ εμάς τα θνητά όντα, που αποκαλύπτεται μες από τη Θεία Ευχαριστία.

107. Τι απροσμέτρητα μεγάλη τιμή να ανοίγουμε τα χείλη μας ενώπιον του Θεού! Να μιλούμε μαζί του, να μπορούμε να του αναφέρουμε τις ανάγκες μας! Να τον ευχαριστούμε για τις ευεργεσίες του, να αινούμε τη μεγαλωσύνη του, να είμαστε βέβαιοι ότι δέχεται τις ευχαριστίες μας και τους αίνους μας! Και ότι το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, η σωτηρία της ψυχής μας, δεν μένει απ’ Αυτόν αναπάντητο! Σε ποιο άλλο ον της υλικής κτίσεως δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 63)

104. Ω πόσο φθηνές είναι οι σκέψεις μας, πόσο μάταιοι οι λογισμοί μας, ενώ έχουμε κληθή να ενωθούμε με τον Θεό, που μας υποσχέθηκε κληρονομία αφθάρτων αγαθών! Πόσο σκοτεινιασμένη η διάνοιά μας μπροστά στην εκλογή ανάμεσα στο φθαρτό και το άφθαρτο! Τι άσοφοι είμαστε όταν εκτιμάμε τα ασήμαντα ως σπουδαία και παραθεωρούμε τα άφθαρτα χαρίσματα! Όταν δεν μας ελκύουν και δεν μας αιχμαλωτίζουν η αθάνατος ψυχή, η ειρήνη της καρδιάς, η αγιότης, η υπακοή, όλες δηλαδή οι ιδιότητες του αληθινού χριστιανού! Ας στραφούμε με δίψα προς τα αιώνια αγαθά. Ας περιφρονήσουμε τα γήινα αγαθά σαν φθαρτά και ανάξια της αγάπης μας.

105. Δεν υπάρχει τίποτε ποθητότερο για μένα στον κόσμο από τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Πατέρα του και το Άγιο Πνεύμα. Η Αγία Τριάς είναι η χαρά μου. Και μετά τον Θεό, τίποτε το προσφιλέστερο στον κόσμο για μένα από την ανθρώπινη ψυχή. Η αξία της υπερβαίνει όλη την υλική κτίσι. Ο άνθρωπος είναι πολυτιμότατο ον. Ο ίδιος ο Θεός κατέβηκε από τους ουρανούς στη γη για την απερίγραπτο αυτή αξία. Για να μη τη χάση, έχυσε το Πανάγιο Αίμα του πάνω στον Σταυρό. Ας μιμηθούμε τον Κύριο. Ας κάμουμε δική μας την αγάπη του. Ας είμαστε δηλαδή και εμείς γεμάτοι αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο, «οικτίρμονες, καθώς και ο Πάτερ ημών οικτίρμων εστίν» (Λουκ. στ’ 36).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 62)

«Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά να ‘χετε θάρρος, τον έχω νικήσει εγώ τον κόσμο»
Ιωάννης 16:33

Η ιστορία της ανθρωπότητας
    Ζήτησαν κάποτε από ένα σοφό να περιγράψει σε γενικές γραμμές την ιστορία της ανθρωπότητας. Εκείνος, αφού σκέφτηκε για λίγο, απάντησε: «Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια από τις πιο σύντομες ιστορίες. Αποτελείται από ανθρώπους που γεννιούνται, υποφέρουν και πεθαίνουν!» Ναι, αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου, με μία διαφορά. Ότι δεν τελειώνει με το θάνατό του. Μετά το θάνατό του συνεχίζεται η μεγαλύτερη θλίψη του ή η τέλεια απαλλαγή του από κάθε θλίψη και πόνο. Αυτό εξαρτάται από τη θέση που παίρνει ο κάθε άνθρωπος ενόσω ζει πάνω στη γη. Αν γνωρίσει και πιστέψει στο μεγάλο Νικητή του κόσμου, η ζωή του συνεχίζεται σ’ Εκείνου την αιώνια παρουσία στον ουρανό. Αν δεν Τον γνωρίσει και δεν Τον κάνει Σωτήρα του, τότε η ζωή του συνεχίζεται σ’ έναν τόπο ατέλειωτης τιμωρίας, που ο Λόγος του Θεού τον ονομάζει Κόλαση.
    Έλα στον Ιησού Χριστό το Σωτήρα σήμερα, ζήτησέ Του με πίστη να συγχωρήσει τις αμαρτίες σου, και θα το κάνει και θα σου χαρίσει ζωή αιώνια.
Σ.Α.Ι.

«Μη γελιέστε, ο Θεός δεν εμπαίζεται, γιατί ό,τι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό και θα θερίσει»
Γαλάτες 6:7

Σπορά και θερισμός
    Κάποιος πήγε να επισκεφτεί κάποιους φυλακισμένους. Περνώντας από το προαύλιο είδε ένα φυλακισμένο να μπαλώνει μια παλιά φόρμα της δουλειάς και θέλοντας να ανοίξει συζήτηση μαζί του, είπε: «Καλημέρα, φίλε. Βλέπω ότι ράβεις». «Όχι, κύριε», απάντησε εκείνος, μ’ ένα μελαγχολικό ύφος, «θερίζω».
    Πράγματι, ο άνθρωπος που ζει μέσα στην αμαρτία και δεν ακολουθεί τη νουθεσία του Λόγου του Θεού, και που συνεχώς απορρίπτει την πρόσκληση του Χριστού για μετάνοια και συγχώρηση και σωτηρία, θα έρθει μέρα που θα θερίσει τους καρπούς της σποράς του, της επιμονής και παραμονής του στην αμαρτία. Γι’ αυτό, και ο Λόγος του Θεού προσκαλεί με τόση σαφήνεια: «Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας» (Εβρ. 3:7-8).
Σ.Α.Ι.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

και τα όργανά του αγρυπνούν
Ας συγκρίνουμε τη νύχτα του Παύλου με τις νύχτες, όπου συμβαίνουν γλέντια, μεθύσια, ασέλγειες. Σ’ αυτές παρατηρείται ύπνος, που δεν διαφέρει από το θάνατο. Οι αγρυπνίες τους είναι φοβερότερες απ’ τον ύπνο. Διότι εκείνοι μεν κοιμούνται χωρίς να γίνωνται αντιληπτοί, ενώ αυτοί ξαγρυπνούν κατά τρόπο ελεεινό και άθλιο. Ξαγρυπνούν μηχανευόμενοι πονηρίες και ραδιουργίες. Φροντίζουν για χρήματα, πως ν’ αντιμετωπίσουν όσους τους αδικούν. Μελετούν εχθρότητες και ανταλλάσσουν καθημερινά λόγια υβριστικά. Μ’ αυτό τον τρόπο υποδαυλίζουν τη φωτιά της οργής, διαπράττοντας πράγματα ανυπόφορα.
Ε.Π.Ε. 16α,360
εμείς του δίνουμε ευρυχωρία
Ασφαλώς δεν προξενεί όλα τα κακά ο διάβολος. Πολλά συμβαίνουν και από τη δική μας ραθυμία. Αν κάπου ο διάβολος είναι αίτιος του κακού, αυτό γίνεται διότι εμείς του το επιτρέπουμε. Πες μου, σε παρακαλώ, πότε ο διάβολος υπερίσχυσε πάνω στον Ιούδα; Λέει ο ευαγγελιστής, ότι μπήκε μέσα του ο Σατανάς. Αλλ’ άκουσε την αιτία: «Ήταν κλέφτης και αφαιρούσε όσα έβαζαν στο ταμείο». Ο Ιούδας άφησε να μπη μέσα του με όλη την άνεσί του ο διάβολος. Επομένως δεν κάνει ο διάβολος την αρχή, αλλ’ εμείς τον δεχόμαστε και τον καλούμε.
Ε.Π.Ε. 16β,268
εχθρός για ν’ αφυπνιζώμαστε
Ας μη ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι ο διάβολος αίτιος της βλάβης μας, αν εμείς είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε ο διάβολος μας ξυπνάει. Μας ξεσηκώνει.
Ε.Π.Ε.16β,270
όφις
Αν δούμε στο κρεβάτι μας φίδι να φωλιάζη, προσπαθούμε οπωσδήποτε να το σκοτώσουμε. Τώρα όμως που φωλιάζει στις ψυχές μας ο διάβολος, δεν λαμβάνουμε μέτρα, αλλά μένουμε αδιάφοροι.
Ε.Π.Ε. 17,40

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 31-32)

1164.ΔΥΟ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ.  Ο αυτοκράτωρ Κάρολος Ε΄ έδειξε στο βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκο Α΄ ένα γράμμα με την υπογραφή:  «Κάρολος Ε’, αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, βασιλιάς της Ισπανίας, δεσπότης της Καστέλλης και κυρίαρχος της Νταπόλεως». Ο Φραγκίσκος του απάντησε υπογράφοντας: «Φραγκίσκος, κύριος των παθών του». 
1165.Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΜΙΑΟΥΛΗ.  Ο Μιαούλης, όταν ήταν νέος, ήταν φοβερά μέθυσος.  Περνούσε τις μέρες του στα καφενεία με φιλονικίες και κρασί.  Μόλις όμως ακούσθηκε η σάλπιγγα της Επαναστάσεως, που από τον Δούναβη ως το Ταίναρο έκαλεσε τους υποδούλους στον αγώνα, ο Λάζαρος Κουντουριώτης πλησίασε τον Μιαούλη και με λόγια εμπνευσμένα έθιξε την ευαίσθητο χορδή της καρδιάς του.
- Ανδρέα, του είπε, είναι καιρός πια να αρνηθείς τον εαυτό σου.  Η πατρίδα ζητά την λεβεντιά σου.  Άφησε την μέθη και μέθυσε με το λαϊκό κρασί, που λέγεται αγάπη για την Πατρίδα.
Ο Ανδρέας Μιαούλης από την στιγμή εκείνη έγινε άλλος άνθρωπος.  Αρνήθηκε τα πάντα.  Δεν ξαναπήγε στα καπηλειά.  Ένας έρως φλόγισε τα στήθη του:  να δει ελεύθερη την Πατρίδα του, και ο έρως αυτός τον ανέδειξε μια από τις πιο ηρωικές φυσιογνωμίες του ιερού αγώνος του ’21.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 528-529)

11. ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

Για να διδάξει κανείς τον άλλον, πρέπει ο ίδιος να είναι υγιής ψυχικά και απαθής, λέει ο Αββάς Ποιμήν. Δεν είναι ανάγκη να οικοδομείς το σπίτι του άλλου, καταστρέφοντας το δικό σου. Εκείνος που διδάσκει τους άλλους, χωρίς να εφαρμόζει τίποτε από εκείνα που διδάσκει, λέει πάλι ο ίδιος Πατήρ, μοιάζει με πηγή που ποτίζει και ξεπλένει τα γύρω της, ενώ είναι γεμάτη από κάθε λογής ακαθαρσία.

ΑΛΗΘΙΝΑ σοφός, έλεγε ο Αββάς Υπερέχιος, είναι εκείνος που διδάσκει, όχι με λόγια, αλλά με έργα.

ΑΛΛΟΣ σοφός Πατήρ παρομοιάζει εκείνον που διδάσκει μόνο με λόγια, χωρίς να κάνει έργα, με δέντρο που έχει φύλλα, αλλά δεν κάνει καρπούς.

ΈΝΑΣ από τους μεγάλους Πατέρες της ερήμου έλεγε σε κάποιον Γέροντα, γείτονά του, που δεχόταν συχνά επισκέπτες και τους δίδασκε:  - Πρόσεχε, αδελφέ, γιατί το λυχνάρι φωτίζει πολλούς, αλλά συνήθως καίει το στόμα του.

Η ΟΣΙΑ Θεοδώρα δίνει την ακόλουθη σοφή συμβουλή στους Πνευματικούς Πατέρες και Διδασκάλους: Ο Προεστώς και Διδάσκαλος πρέπει πρώτα απ’ όλα ν’ απομακρύνει τελείως από τον εαυτό του την φιλαργυρία, την υπερηφάνεια και την κενοδοξία. Να μην παρασύρεται από κολακείες. Να μην τον θαμπώνουν τα δώρα. Να διώχνει μακριά τον θυμό με την μακροθυμία. Να τον χαρακτηρίζει η επιείκεια, η ανεκτικότητα, η φιλοστοργία και η φιλαδελφία. Μα πιο πολύ από κάθε τι άλλο, ν’ αποκτήσει βαθιά ταπείνωση.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 83 )

34. «Όρος αρεταίς κατάσκιον» (Δ, 6).
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ονομάζει την Θεοτόκο «ψηλό βουνό κατάσκιο από πυκνό δάσος» (Δ,7), εμπνεόμενος από τα σχετικά μεσσιακά χωρία: Ο Θεός από Θαιμάν ήξει και ο άγιος εξ όρους κατασκίου δασέος (Αμβ. γ' 3) και «όρος του Θεού όρος πίον» (Ψαλμ. 67,15) κλπ. Στις προφητικές αυτές εικόνες η ορθόδοξη ευσέβεια βρήκε δύο προτυπώσεις της Θεοτόκου: την αγιότητα και την παρθενία της.
Το προφητικό βουνό ήταν κατάσκιο από το πυκνό δάσος που το σκέπαζε. Η Θεοτόκος ήταν καλυμμένη απ’ τις αρετές. Κανένα σημείο της αγίας μορφής της δεν ήταν ηθικά και πνευματικά ακάλυπτο. Το Άγιον Πνεύμα την είχε απόλυτα καλύψει με το πέπλο της αγιότητος. Κάτω από τη σκέπη της Μαρίας είχαν συγκεντρωθή όλες οι αρετές που μπορεί ο άνθρωπος να επιτύχη, με την πνοή και τη χάρι του Αγίου Πνεύματος. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία την ωνόμασε «Παναγία». Η Θεοτόκος «αντιπροσωπεύει την κορωνίδα της αγιότητος, την οποίαν ηδυνήθη ποτέ να φθάση προ Χριστού, υπό τας συνθήκας της Π. Διαθήκης, απόγονος του Αδάμ. Ήτο άνευ αμαρτίας υπό συνθήκας καθολικής επικρατήσεως της αμαρτίας, καθαρά πάσης διαφθοράς... Εν τω προσώπω της Θεομήτορος βλέπομεν την κορυφήν της αγιότητος της Π. Διαθήκης» (Λ, 199) . Η Υπεραγία Θεοτόκος ήταν «το υψηλόν όρος του προορισμού όπου δεν εσκέπασεν ο κατακλυσμός της αμαρτίας» (Η. Μηνιάτης εν X, 13).
Λόγω του πυκνού δάσους, το ψηλό βουνό του Προφήτου ήταν ακόμη άβατο και παρθένο. Η Θεοτόκος, καλυμμένη απόλυτα από τις αρετές επέτυχε το άβατο της υπάρξεως. Μη έχοντας κανένα κενό στην ύπαρξί της, το κακό, υπό την οποιαδήποτε μορφή του –σκέψι, φαντασία, πράξι– δεν μπόρεσε να εισδήση μέσα της. Έτσι η Θεοτόκος αναδείχθηκε η μόνη ουσιαστικά και πραγματικά Παρθένος. Υπήρξε και παραμένει το πανέμορφο και παρθενικό δάσος που στολίζει τον ανθρώπινο χώρο.
Η ηθική καθαρότης της υπάρξεως δεν είναι μια κατάστασις που την επιτυγχάνει ο άνθρωπος αυτοτελώς. Είναι συνέπεια της ασκήσεως των χριστιανικών αρετών. Τα δενδρύλλια των αρετών, καθώς μεγαλώνουν γίνονται «δέντρα μεγάλα» (Λουκ. ιγ' 19), εξασφαλίζοντας στον χριστιανό την ηθική καθαρότητα, την παρθενική ομορφιά του άβατου δάσους.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 58-59)

924.ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.  Ένας ανώτερος αξιωματικός του γαλλικού στρατού πήγε να ακούσει το κήρυγμα του απλού αλλά αγίου εφημερίου του Άρς, Ιωάννου Βιαννέ.  Όταν τελείωσε το κήρυγμα και ο αξιωματικός βγήκε έξω, μερικοί τον ρώτησαν αν του άρεσε το κήρυγμα.  Αυτός συγκινημένος και μετανοημένος για την περασμένη του ζωή είπε:   «Τις άλλες φορές μου άρεσαν οι ιεροκήρυκες, αυτή τη φορά δεν άρεσα εγώ στον εαυτό μου».
928.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ.  -  Πόσο θα ήθελα και εγώ να θραύω τις καρδιές των ακροατών μου, όπως εσύ θραύεις τις πέτρες, έλεγε ένας ιεροκήρυκας σε ένα λιθοξόο.
- Θα το κατορθώσεις και εσύ, του απάντησε κείνος, αν σκύβεις συχνά και γονατίζεις.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 424-425 )

Να νιώθει απαξιωμένος ένας άνθρωπος επειδή δεν έχει δικό του σπίτι ή ένα μεγάλο εισόδημα και να μετράει την αξία του από το ύψος της οικονομικής του επιφάνειας! Άκουσα τις προάλλες έναν συγγενή μου να οικτίρει τον εαυτό του για την ‘ανέχεια’ του και να νιώθει σχεδόν σκουπίδι επειδή δεν έχει όπως οι άλλοι δικό του σπίτι ή καταθέσεις στην τράπεζα! Και αν πήγαινες να του πεις μια κουβέντα που θα διέλυε τον συλλογισμό του ότι η επιτυχία περνάει από τα ντουβάρια και τα χρήματα εισέπραττες επίθεση και ειρωνία. Άνθρωπος τυφλωμένος, εμπαθής, γαντζωμένος από τις βλαπτικές για την ψυχή και τη ζωή του ιδέες του, αρνείται πεισματικά έστω να προβληματιστεί πάνω σε μια διαφορετική θεώρηση της ζωής! Τί ήταν να ξεστομίσω ότι ο Χριστός είπε να πουλήσουμε τα υπάρχοντα μας και να Τον ακολουθήσουμε; Σκάνδαλο! Αντιμετωπίστηκα τουλάχιστον σαν την τρελή του χωριού που πρέπει οπωσδήποτε να την βάλουν σε άσυλο!
Και σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι που έχουν στηρίξει τη ζωή τους σε αυτά τα εφήμερα και ευτελή πράγματα θα κυνηγάνε μια ζωή την ευτυχία και ποτέ δεν θα την φτάνουν όπως κυνηγάει η γάτα την ουρά της. Κι όμως… επιμένουν στο δρόμο αυτό χωρίς ίχνος μετανοίας! Φέρουμε μέσα μας κάτι τόσο σπάνιο και ακριβό και εμείς κυνηγάμε χίμαιρες! Η αξία του καθενός βρίσκεται μέσα του. Η ψυχή μας είναι ανεκτίμητης αξίας. Όλη μας η ζωή δε φτάνει για να την καθαρίσουμε και να τη λαμπρύνουμε! Γιατί αυτή θα μας ζητήσει ο Κύριος να Του παραδώσουμε όταν πάμε κοντά Του και όχι τα σπίτια και τις καταθέσεις μας! Και όταν έρθει η ώρα να Του την επιστρέψουμε θα πρέπει να είναι τόσο αγνή και αμόλυντη όσο μας την έδωσε!
Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με τα χρήματα και τα κτήματα και να εξαρτάμε τη ζωή μας από αυτά και να καθορίζουν αλίμονο αυτά την αξία μας, ας συλλογιστούμε πως αξία παίρνουμε από αυτό που είμαστε και όχι από αυτό που έχουμε! Δεν είναι αμαρτία ο Χριστός να έχει εξαγοράσει με το Αίμα Του τη σωτηρία της ψυχής μας, να μας έχει ανοίξει τις πόρτες της Βασιλείας Του κάνοντας μας συγκληρονόμους Του και εμείς να συμπεριφερόμαστε παραβλέποντας, περιφρονώντας και απαξιώνοντας πλήρως τη Σταυρανάσταση Του; Μα αυτή θα έπρεπε να είναι ο άξονας της ζωής μας! Όμως ο άνθρωπος έχει γίνει ον κατά κύριο λόγο σαρκικό, βασικά καταναλωτικό και οπωσδήποτε υλιστικό. Τί θα έκανε κάποιος σήμερα αν του παρουσιαζόταν ο Χριστός και του έλεγε ‘πούλησε τα υπάρχοντα σου’ ή ‘μοίρασε τα στους φτωχούς και ακολούθησε με’ ; Ούτε που θέλω να το σκέφτομαι!
Στις μέρες μας καθημερινά μετράμε νεκρούς από τη σύγχρονη πανδημία. Οι νεκροί όμως που κυκλοφορούν τόσα χρόνια ανάμεσα μας είναι ακαταμέτρητοι και αμέτρητοι. Και είναι όλοι αυτοί που έχουν από μόνοι τους σκοτώσει την ψυχή τους, αφαιρώντας της το δικαίωμα να αναπνέει το Σωτήρα Χριστό της! Τί είναι πιο οδυνηρό τελικά; Να χάσεις τη ζωή σου ή να χάσεις την ψυχή σου; (Α.Κ.Β.)

Σ’ ένα κοινόβιο της Αιγύπτου ζούσε κάποιος ενάρετος διάκονος. Κάποτε ζήτησε άσυλο εκεί ένας άρχοντας, πολιτικός φυγάς, με την οικογένεια του. Ο διάβολος λοιπόν τα έφερε έτσι που να πέση σε αμαρτία ο διάκονος με μια από τις νεαρές φιλοξενούμενες αρχοντοπούλες. Το κακό δεν άργησε να φανερωθή και να σκανδαλίση πολλές συνειδήσεις. Ο φταίχτης όμως μετανόησε ευθύς. Πήγε χωρίς χρονοτριβή σ’ ένα γείτονα του ερημίτη και με συντριβή εξομολογήθηκε την αμαρτία του. Ο γέροντας είχε μια κρύπτη στο εσωτερικό της καλύβας του και ο διάκονος το γνώριζε. Τον παρακάλεσε λοιπόν να του την παραχωρήση. Ήθελε να ταφή μέσα ζωντανός και να κλαίη μέχρι να τον βρη ο θάνατος! Έτσι κι έγινε. Ο αμαρτωλός κλείστηκε στον σκοτεινό του τάφο. Ο γέροντας κάθε βράδυ του έριχνε λίγο ψωμί από ένα μικρό άνοιγμα.
Πέρασαν χρόνια. Οι άνθρωποι έχασαν τα ίχνη του διακόνου. Σταμάτησαν με τον καιρό να σχολιάζουν το σκάνδαλο. Στο τέλος το λησμόνησαν. Μια εποχή ο Νείλος κρατούσε με πείσμα τα νερά του χαμηλά. Δεν φούσκωνε να ποτίση τη διψασμένη από το λιοπύρι αιγυπτιακή πεδιάδα. Τα χωράφια χλώμιασαν. Τα σπαρτά καταστρέφονταν σιγά-σιγά, προμήνυμα μεγάλης δυστυχίας. Απελπισμένοι οι άνθρωποι έτρεχαν στα μοναστήρια και στις εκκλησίες για προσευχές και λιτανείες. Μάταια όμως. Τα νερά του ποταμού δεν ανέβαιναν με κανέναν τρόπο. Τέλος, ο επίσκοπος μιας επαρχίας, ένας άγιος άνθρωπος που έκανε πολλή προσευχή για τη δυστυχία του κόσμου, άκουσε φωνή στον ύπνο του να του λέη πως αν δεν προσευχηθή ο διάκονος που είναι κρυμμένος στην καλύβα του τάδε γέροντα, το νερό δεν ανεβαίνει!
Την άλλη μέρα ο ευσεβής επίσκοπος με όλο τον κλήρο του και πολύ λαό πήγε στην καλύβα του γέροντα και έβγαλε διά της βίας τον διάκονο από τον κρυψώνα του. Τον ανάγκασε να προσευχηθή. Μόλις εκείνος ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και ψιθύρισε λίγα θερμά λόγια προσευχής, ο Νείλος πλημμύρισε και πότισε τα διψασμένα χωράφια. Οι άνθρωποι που προηγουμένως είχαν σκανδαλιστή με το σφάλμα του, βλέποντας τώρα την παρρησία που είχε αποκτήσει με την καλή του μετάνοια, τον ευλαβήθηκαν και δόξασαν τον Θεό.

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.164-166)