Ένας ερημίτης έστειλε στην πόλη τον υποτακτικό του να ανεβάσει στη σκήτη μια καμήλα. Ήθελε να μεταφέρουν τα πανέρια τους στην αγόρα.
Επιστρέφοντας εκείνος συναντήθηκε με κάποιον άλλον ερημίτη, γείτονά τους, ο οποίος του είπε:
-Τί κρίμα να μην πάρω είδηση πως κατέβαινες στην πόλη! Θα σου ζητούσα να έφερνες και για εμένα μια καμήλα, για να πάω και τα δικά μου πανέρια στην αγορά
Ο υποτακτικός το είπε στον γέροντά του. Εκείνος τον πρόσταξε να δώσει αμέσως την καμήλα στον γείτονα και να του πεί πως το δικό του φορτίο είναι τακτοποιημένο.
-Πήγαινε μαζί του στη πόλη και όταν τελειώσει τη μεταφορά του, φέρε πίσω το ζώο να φορτώσουμε και εμείς.
Ο υποτακτικός υπάκουσε πρόθυμα. Όταν τελείωσε ο γείτονας τη δουλειά του, πήρε πάλι την καμήλα .
-Που πηγαίνεις, αδελφέ; τον ρώτησε εκείνος απορημένος.
-Πίσω στη σκήτη να μεταφέρω τα πανέρια μας, είπε ο νέος και έφυγε τρέχοντας να προλάβει.
Θαύμασε ο γείτονας ακούγοντας πως είχαν αφήσει στη μέση τη δική τους δουλειά, για να τον εξυπηρετήσουν. Όταν επέστρεψε στην έρημο, έβαλε μετάνοια στον γέροντα δείχνοντάς του την ευγνωμοσύνη του.

Χαρίσματα και χαρισματούχοι, τόμος Γ’, σελ. 20-21.

Ο ΑΒΒΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ με μερικούς ακόμη αδελφούς πήγαιναν να επισκεφθούν κάποια πολύ μακρινή σκήτη. Περπατώντας νυχτωθήκανε κι ο μοναχός που τους είχαν δώσει για οδηγό έχασε τον δρόμο. Οι αδελφοί το κατάλαβαν και ρώτησαν τον Γέροντα ιδιαιτέρως:
- Τί πρέπει να κάνουμε τώρα, Αββά; Αν εξακολουθήσουμε να προχωρούμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε σ’ αυτήν εδώ την απέραντή έρημο.
- Αν δείξουμε πως καταλάβαμε ότι έχασε τον δρόμο, θα ντραπεί και θα στενοχωρεθεί ο αδελφός, είπε ο αγαθός Γέροντας. Θα προφασιστώ καλύτερα πώς είμαι κουρασμένος και δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και ας μείνουμε εδώ να ξημερώσει. Έτσι κι έκανε, για να μην λυπήσει τον αφηρημένο οδηγό τους.

ΚΑΠΟΙΟΣ Αναχωρητής έμενε στην σκήτη, προτού εγκατασταθεί εκεί ο Όσιος Ποιμήν με τους τέσσερις αδελφούς του. Ήταν καλός Πνευματικός και πολλοί Χριστιανοί από τις γύρω πόλεις πήγαιναν σ’ αυτόν να εξομολογηθούν και να πάρουν τις συμβουλές του. Αφ’ ότου όμως έμεινε ο Όσιος Ποιμήν στην σκήτη, άφησαν οι άνθρωποι τον Αναχωρητή και πήγαιναν σ’ εκείνον. Αυτό στενοχωρούσε τον Όσιο και έλεγε συχνά στους αδελφούς του:
- Τί να κάνουμε με τον μεγάλο τούτο Γέροντα; Οι άνθρωποι με βάζουν σε έννοια. Πρέπει να βρούμε τρόπο να τον ευχαριστήσουμε.
Μια μέρα ετοίμασαν καλό μαγειρεμένο φαγητό, έβαλαν και λίγο κρασί σε μια καράφα και πήγαν όλοι μαζί να επισκεφθούν τον γείτονά τους Αναχωρητή.Εκείνος όμως, όταν τους είδε από μακριά, κρύφτηκε και έδωσε εντολή στον υποτακτικό του να πει πως δεν ευκαιρούσε να δεχθεί επισκέψεις.
- Πες στον Αββά σου, αδελφέ, είπε τότε στον υποτακτικό ο Όσιος Ποιμήν, ότι είμαστε αποφασισμένοι να τον περιμένουμε εδώ έξω όλη την ημέρα. Δεν γυρίζουμε στο κελλί μας, αν δεν αξιωθούμε να πάρουμε την ευχή του.
Βλέποντας ο Αναχωρητής την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη τους, βγήκε και τους υποδεχθηκε με χαρά. Εκείνοι του έβαλαν μετάνοια και τον παρακάλεσαν να καταδεχτεί να φάνε μαζί από το φαγητό τους. Συγκινημένος ο Αναχωρητής από την καλοσύνη των αδελφών, την ώρα του γεύματος, αντί για άλλη πρόποση, τους είπε:
- Οφείλω να ομολογήσω πως όχι μόνο όσα έχω ακούσει για σας είναι αληθινά, αλλά ότι διαπιστώνω πολύ περισσότερα με τα μάτια μου. Είστε πράγματι άνθρωποι του Θεού, όχι στην θεωρία αλλά στην πράξη.
Από τότε ο Αναχωρητής και ο Όσιος Ποιμήν έγιναν πολύ στενοί φίλοι.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 19-20 )

23. Οι εορτές της εκκλησίας μας φέρουν στη μνήμη κάποιο γεγονός της θείας οικονομίας ή κάποιο άγιο πρόσωπο. Το γεγονός ή το πρόσωπο αυτό πρέπει να συγκεντρώνει την ευλαβική προσοχή μας, ώστε να φωτίζεται η ψυχή από τη σημασία του και το πνευματικό του μεγαλείο. Έτσι, φέρουμε μπροστά στα μάτια του εσωτερικού μας ανθρώπου τον Κύριο, τη Μητέρα του, τους Αγγέλους και του Αγίους. Αναλογιζόμαστε τη σχέσι καθενός απ’ αυτά τα πρόσωπα με τον θεό και τι επίδρασι έχουν σε όλη την Εκκλησία.
Πρέπει λοιπόν να ερευνούμε και να μαθαίνουμε την ιστορία του γεγονότος ή του προσώπου, που εορτάζουμε. Να τα φέρουμε κοντά στην καρδιά μας. Να τα αφομοιώνουμε. Αλλοιώς, η εορτή είναι ατελής και δεν αρέσει στον θεό. Οι εορτές πρέπει να επηρεάζουν τη ζωή μας, να ζωντανεύουν και να ενισχύουν την πίστι μας, να διατηρούν την προαίρεσί μας αγαθή και διψασμένη για τα ουράνια αγαθά.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 28)

22.  Ο άνθρωπος διαρκώς φθείρεται εξ αιτίας της αμαρτίας.  Έχει λοιπόν ανάγκη ενός καθημερινού Σωτήρος, που διαρκώς να βρίσκεται κοντά του.  Αυτός ο Σωτήρ είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού.  Αρκεί να τον επικαλήσαι με ζώσα, φωτεινή πίστι και θα σε σώζη.  Άπειρες φορές με έσωσε έτσι και εμένα. Αυτές οι σωτηρίες ήσαν τόσο έκδηλες, όπως, για παράδειγμα, η επίσκεψις ενός ελευθερωτού στη φυλακή, από όπου βγάζει ένα κατάδικο.  Είναι αναγκαίο να λαμβάνουμε πείρα, στην ίδια μας τη ζωή, αυτής της δυνάμεως της πίστεως.  Να δοκιμάζουμε τη γλυκύτητα της προσευχής.  Το αίσθημα της αφέσεως των αμαρτιών.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 27)

Να βοηθούμε τους νέους να ακολουθήσουν την κλίση τους

Κάθε άνθρωπος έχει την κλίση του. Ο Καλός Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο. Έχει αρχοντιά,
σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου και αφήνει ελεύθερο τον καθέναν να ακολουθήση τον δρόμο που τον αναπαύει.
Δεν τους βάζει όλους στην ίδια γραμμή με μια στρατιωτική πειθαρχία. Γι’ αυτό οι νέοι ας αφήσουν τον εαυτό τους ελεύθερο στον πνευματικό χώρο της ελευθερίας του Θεού.
Δεν βοηθιούνται, αν εξετάζουν ποιά ζωή ακολούθησε ή θα ακολουθήση ο τάδε ή ο τάδε. Σ’ αυτό το θέμα δεν πρέπει να επηρεάζωνται από κανέναν.
Οι γονείς πάλι, οι Πνευματικοί, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να βοηθούν τους νέους να διαλέγουν όποια ζωή είναι στα μέτρα τους και να ακολουθούν την πραγματική τους κλίση,
χωρίς να τους επηρεάζουν ή να στραγγαλίζουν την κλίση τους.
Η απόφαση για την ζωή που θα ακολουθήσουν πρέπει να είναι δική τους.
Όλοι οι άλλοι μόνον απλές γνώμες μπορούμε να εκφράσουμε και το μόνο δικαίωμα που έχουμε είναι να βοηθούμε τις ψυχές να βρουν τον δρόμο τους.
Μερικές φορές, όταν συζητάω με νέους που προβληματίζονται πάνω σ’ αυτό το θέμα, ενώ βλέπω την ζυγαριά προς τα που γέρνει,
δεν τους το λέω, για να μην τους επηρεάσω. Εκείνο μόνον που προσπαθώ να κάνω είναι να τους βοηθήσω, όπως μπορώ, να βρουν τον σωστό δρόμο και την εσωτερική ειρήνη•
να αφαιρέσω από αυτό που τους αναπαύει ό,τι βλαβερό υπάρχει, για να αφήσω το καλό, το άγιο,
ώστε να ζουν και σ’ αυτήν την ζωή χαρούμενα, κοντά στον Θεό, και στην άλλη ζωή πιο χαρούμενα.
Ειλικρινά, όποια ζωή κι αν ακολουθήση ένας νέος που γνωρίζω, θα χαρώ και πάντα θα έχω το ίδιο ενδιαφέρον για την σωτηρία της ψυχής του,
φθάνει να είναι κοντά στον Χριστό, μέσα στην Εκκλησία μας.
Θα νιώθω αδελφός του, γιατί θα είναι παιδί της μητέρας μας Εκκλησίας.
Φυσικά χαίρομαι ιδιαίτερα τους νέους που ακολουθούν την μοναχική ζωή, γιατί όντως είναι σοφός αυτός που ακολουθεί αυτήν την αγγελική ζωή,
διότι ξεφεύγει το αγκίστρι του διαβόλου που έχει ως δόλωμα τον κόσμο. Δεν μπορείς όμως να βάλης όλους τους ανθρώπους στο ίδιο καλούπι.
Βλέπεις, ο Χριστός δεν έδωσε σαν εντολή τον Μοναχισμό - παρόλο που είναι ο δρόμος της τελειότητος -,
γιατί δεν ήθελε να επιβάλη σε όλους βαρύ φορτίο. Γι’ αυτό, όταν ο νεανίσκος Τον ρώτησε πώς θα σωθή,
ο Χριστός του απάντησε: «Τήρησαν τας εντολάς». Και όταν εκείνος είπε ότι τις τηρεί και ρώτησε «τί έτι υστερώ;»,
ο Χριστός του είπε: «Έν σοι υστερεί• ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε, όσα έχεις πώλησον και δεύρο ακολούθει μοι».
Δηλαδή, αν έβρισκε κανέναν φιλότιμο, τότε του μιλούσε για την τελειότητα• δεν έβαζε θηλειά στον κόσμο.
Ούτε δίδασκε τον Μοναχισμό, γιατί θα έβαζε φωτιά και ίσως πολλοί θα έτρεχαν αδιάκριτα να γίνουν μοναχοί και θα γινόταν κακό.
Έρριξε μόνον την σπίθα και, όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή, πρόβαλε ο Μοναχισμός.
Έτσι και εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να βιάζουμε τους άλλους - μόνοι τους, εάν θέλουν, ας βιάσουν τον εαυτό τους•
μόνον τον εαυτό μας έχουμε δικαίωμα να βιάσουμε, και αυτόν πάλι με διάκριση.
Εγώ μέχρι τώρα σε κανέναν νέο δεν είπα ούτε να παντρευτή ούτε να γίνη καλόγερος.
Αν κάποιος με ρωτήση, του λέω: «Να κάνης αυτό που σε αναπαύει, φθάνει να είσαι κοντά στον Χριστό».
Και αν μου πη ότι δεν αναπαύεται στον κόσμο, τότε του μιλάω για τον Μοναχισμό, για να τον βοηθήσω να βρη τον δρόμο του.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 22-24)

Αδύναμος. 
Το έγκλημα είναι αδυναμία, και όχι ισχύς. Ο εγκληματίας είναι αδύναμος, και όχι ήρωας.
Γι’ αυτό να θεωρείς εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται πάντα σαν πιο αδύναμο από σένα, και όπως δεν εκδικείσαι το αδύναμο παιδί, έτσι μην εκδικείσαι ούτε εκείνον που σε κακομεταχειρίζεται. Αφού δεν σε κακομεταχειρίζεται κατά την ισχύ του, αλλά κατά την αδυναμία του.
Μ’ αυτόν τον τρόπο θα συσσωρεύεις τη δύναμη μέσα στον εαυτό σου και θα είσαι σαν θάλασσα, η οποία δεν ξεχύνεται για να βυθίσει κάθε παλιόπαιδο, που πετά μία πέτρα μέσα της

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 21).

Ο άγιος Τύχων και τα σταφύλια
Ο άγιος Τύχων, επίσκοπος Αμαθούντος (4ος-5ος αι.), είναι ένας από τους πιο γνωστούς αγίους της Κύπρου.
Πήρε την προσωνυμία του θαυματουργού για τα πολλά θαύματα που έκανε και όσο ζούσε, αλλά και μετά την κοίμησή του.
Ένα απ’ αυτά, εντυπωσιακό και παράδοξο, είναι και τούτο:
Κάποτε μερικοί εργάτες φύτευαν αμπέλι σ’ ένα χωράφι.
Πάνω στη δουλειά ένας απ’ αυτούς πέταξε, σαν άχρηστα, μερικά ξερά κλήματα. Ο άγιος πήρε ένα τέτοιο κλήμα κι αφού προσευχήθηκε στο Θεό, παρακαλώντας Τον να του δώσει ζωή και βλάστηση και καρπούς, το φύτεψε στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Και, ω του θαύματος!
Το ξερό εκείνο κλήμα αμέσως ρίζωσε, έβγαλε φύλλα, άνθισε κι έκανε σταφύλια ώριμα και γλυκά!
Κι ας ήταν μήνες πριν από την εποχή των σταφυλιών!
Από τότε κάθε χρόνο το θαύμα επαναλαμβάνεται. Στις 16 Ιουνίου, ημέρα της μνήμης του αγίου, το κλήμα παρουσιάζει πρώιμα σταφύλια, ώριμα και γλυκά, που προσφέρονται σαν ευλογία στους πιστούς.
Για πολλά χρόνια μάλιστα μετά την κοίμησή του, γινόταν και τούτο το απίστευτο: Τα σταφύλια ήταν πράσινα και ξινά, ως τη στιγμή που άρχιζε η θεία λειτουργία της εορτής. Τότε άρχιζαν και τα σταφύλια να μαυρίζουν και να γλυκαίνουν.
Όταν τελείωνε η λειτουργία, τότε και τα σταφύλια γίνονταν μαύρα και γλυκύτατα. Όσοι τα γεύονταν, ένιωθαν μια παράξενη σωματική ευεξία και μιαν απέραντη ψυχική γαλήνη.
Το ίδιο συμβαίνει μέχρι σήμερα σε όλους, όσοι τιμούν και πανηγυρίζουν τη μνήμη του αγίου.
[22,41]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.16-17)

Οι ερωτήσεις του αββά Αβραάμ
Κάποιος ασκητής απέκτησε την φήμη ότι επί πενήντα χρόνια έζησε με αυστηρή νηστεία,
αποφεύγοντας και αυτό το ψωμί και το κρασί. Έλεγε μάλιστα και ο ίδιος:
-Θανάτωσα την φιληδονία, την φιλαργυρία και την φιλοδοξία.
Όταν το άκουσε αυτό ο αββάς Αβραάμ, πήγε και τον συνάντησε.
-Εσύ είπες αυτά τα λόγια; τον ρώτησε.
-Ναι, απήντησε εκείνος.
-Δεν μου λες, εάν μπης στο κελλί σου και βρης μέσα μια γυναίκα, μπορείς να μείνης τελείως αδιάφορος για το φυλό της;
-Όχι, αλλά θ’ αγωνισθώ να μην την αγγίξω.
-Άρα, συμπέρανε ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιληδονίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο...
Εάν τώρα, καθώς περπατάς, δης όστρακα, πέτρες και ανάμεσα τους χρυσάφι, μπορείς να μείνης αδιάφορος γι’ αυτό και να το θεωρήσης σαν τα όστρακα και τις πέτρες;
-Όχι, αλλά θ’ αγωνισθώ να μην το πάρω.
-Άρα, συμπέρανε πάλι ο αββάς Αβραάμ, δεν θανάτωσες το πάθος της φιλαργυρίας. Το νίκησες μόνο και το έχεις δεμένο...
Εάν τώρα μάθης ότι έρχονται να σε επισκεφθούν δύο αδελφοί, και γνωρίζεις ότι ο ένας σ’ επαινεί, ενώ ο άλλος σε κακολογεί, θα τους δεχθής με την ίδια διάθεσι;
-Όχι, αλλά θ’ αγωνισθώ ν’ αναπαύσω και εκείνον που με κακολογεί, όπως και εκείνον που μ’ επαινεί.
-Άρα, ούτε το πάθος της φιλοδοξίας έχεις θανατώσει. Τα πάθη λοιπόν δεσμεύονται, πλην όμως δεν θανατώνονται.
(Γεροντικόν)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.23-24)

Στο εργαστήρι ραπτικής
Ο Γέροντας υπέδειξε σε μια διευθύντρια εργαστηρίου ραπτικής,
που τον επισκεπτόταν τακτικά, ποιο χρώμα έπρεπε να προτιμήσει,
για τη σχετική έκθεση που επρόκειτο να κάνει.
Εκείνη αν και τον ρώτησε για το χρώμα, όταν έλαβε την απάντησή του,
δίσταζε να την αποδεχθεί και έδειχνε να προτιμά άλλο χρώμα.
Τότε ο Γέροντας της είπε: «Μα δεν το βλέπεις, ευλογημένη, το χρώμα αυτό; Μόνο το φωνάζει».
Τελικά ακολούθησε την υπόδειξη του Γέροντα και σημείωσε επιτυχία.
Απορημένη για την εξειδικευμένη γνώση του, πήγε, μετά την έκθεσή της, και τον ευχαρίστησε.
Ο Γέροντας χάρηκε, αλλά και πρόσθεσε: «Έχεις όμως δώσει, με την εργασία που κάνεις, και τροφή στη ματαιοδοξία των γυναικών, όχι λίγη!». [Γ 111]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.251)

455.Ερώτηση
Κάποιος κάποτε ζήτησε από κάποιον πατέρα να γευματίσει μαζί του• αυτός όμως αρνήθηκε, επειδή δε μπορούσε. Κάποιος άλλος τον παρακάλεσε να κάνει μόνο μια προσευχή στο κελλί του, και μόλις μπήκε τον πίεσε να μείνει για να γευματίσει και αυτός, και αφού πιέστηκε με πολλή βία, έμεινε. Όταν το έμαθε εκείνος που τον παρακάλεσε από την αρχή, στενοχωρέθηκε πολύ. Άραγε αυτή η λύπη είναι κατά Θεό;
Απόκριση: Όταν ταράζεται κανείς και λυπάται και οργίζεται κατά του πλησίον του με την πρόφαση δήθεν ευλόγου και ψυχωφελούς πράγματος, γίνεται φανερό, ότι αυτό δεν είναι κατά Θεό• διότι όλα τα πράγματα του Θεού είναι ειρηνικά και ωφέλιμα και οδηγούν τον άνθρωπο σε ταπείνωση και σε κατάκριση του εαυτού του. Διότι λέγει• «ο δίκαιος γίνεται πρώτος κατήγορος του εαυτού του»•διότι αυτός που φαίνεται ότι θέλει κάτι κατά Θεό και εμποδίζεται από κάποιον, και έπειτα κατακρίνει αυτόν που τον εμπόδισε και τον καταλαλεί, με αυτό φανερώνει, ότι δεν είχε την πρόθεση του κατά Θεό• διότι λέγει, «θα τους καταλάβετε από τους καρπούς τους». Αυτός που έχει την πρόθεση κατά Θεό και εμποδίζεται, περισσότερο ταπεινώνεται και θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο, και θεωρεί ως προφήτη εκείνον που τον εμπόδισε• διότι τον εμπόδισε, επειδή γνώριζε από πριν την αναξιότητα του.
Εάν λοιπόν καλέσεις κάποιον να έλθει στο κελλί σου κατά αγάπη Θεού ή και ζητήσεις να πάρεις κάτι από κάποιον με εμπιστοσύνη και δεν πεισθεί να σου το δώσει, και κάποιος άλλος τον παρακαλέσει και καταδεχθεί να το δώσει, να μη αφήσεις τον δαίμονα της οργής να ταράξει την καρδιά σου• διότι κάθε πράγμα που έχει ταραχή δεν είναι από το Θεό. Αλλά μάλλον δείξε ταπείνωση λέγοντας, ‘εγώ βρέθηκα ανάξιος, και ο Θεός φανέρωσε τις αμαρτίες μου και την αναξιότητα μου στους πατέρες’, και σου «δίνει τη χάρη αυτός που την δίνει στους ταπεινούς». Αυτός που έχει την ταπείνωση, δεν θέλει πάντοτε τα παραπάνω από αυτόν, αλλά πάντοτε τρέχει κάτω, στην ταπείνωση.
Σκέψου τον εκατόνταρχο που προσήλθε στον Ιησού για το παιδί του και άκουσε, «εγώ θα έλθω και θα το θεραπεύσω», πώς πρόστρεξε στην ταπείνωση και είπε, «Δέσποτα, δεν είμαι ικανός για να μπεις κάτω από τη στέγη μου». Ποιός δεν θα άρπαζε τέτοια ευκαιρία; αλλά η ταπείνωση δεν ζήτησε ούτε αυτό, κατακρίνοντας τον εαυτό της ανάξιο• και ο καρδιογνώστης Θεός, αυτός που δέχεται την προαίρεση των ανθρώπων, επαίνεσε την πίστη του λέγοντας• «σε όλον το Ισραήλ δεν βρήκα τέτοια πίστη». Και η ταπείνωση προξένησε και σ’ αυτόν μεγάλο έπαινο και έδωσε στο παιδί του υγεία. Πολλά είναι τα χαρίσματα που δίνονται στην ταπείνωση
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 10Β, σελ.385-387)