Η αναγκαιότητα της θείας μεταλήψεως
Κάποιος Αιγύπτιος, άνθρωπος άσωτος, ερωτεύθηκε μια γυναίκα παντρεμένη και σώφρονα.
Δεν μπορούσε όμως να τη δελεάσει διαφορετικά, γι’ αυτό κατέφυγε σ’ ένα μάγο.
Αφού τον πλήρωσε, του ζήτησε να κάνει με την τέχνη του τον άνδρα της να τη διώξει.
Ο μάγος προσπάθησε, αλλά επειδή δεν κατάφερε να στρέψει το λογισμό της γυναίκας,
την έκανε με τις μαγγανείες του να φαίνεται σαν φοράδα.
Ο άνδρας της άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Για τρεις μέρες η φοράδα δεν έβγαλε μιλιά ούτε κι έφαγε τίποτα.
Τελικά, της φόρεσε καπίστρι και την οδήγησε στον όσιο Μακάριο.
— Γιατί μας έφερες εδώ αυτή τη φοράδα; ρώτησαν ενοχλημένοι οι μοναχοί, που βρίσκονταν κοντά στο κελλί του οσίου.
— Για να ελεηθεί με την προσευχή του Αββά Μακαρίου, απάντησε εκείνος.
— Τι κακό έκανε;
— Αυτή που βλέπετε, εξήγησε εκείνος, ήταν γυναίκα μου, αλλά, δεν ξέρω πως, μεταβλήθηκε σε φοράδα. Έχει μάλιστα τρεις μέρες νηστική.
Οι μοναχοί πλησίασαν στον όσιο και του είπαν:
— Κάποιος άνθρωπος έφερε εδώ ένα άλογο.
— Εσείς είστε άλογα, αποκρίθηκε εκείνος, γιατί έχετε μάτια αλόγων. Εκείνη όμως είναι γυναίκα, όπως πλάστηκε.
Ύστερα ευλόγησε νερό, το έριξε στο κεφάλι της φοράδας και προσευχήθηκε γι’ αυτήν.
Έτσι την έκανε να φανεί σε όλους και πάλι γυναίκα. Κι αφού της έδωσε να φάει, την άφησε να φύγει μαζί με τον άνδρα της.
Καθώς όμως έφευγε, τη συμβούλεψε να μη λείπει ποτέ από την εκκλησία ούτε να μένει μακριά από τη θεία Κοινωνία.
“Αυτό”, της τόνισε, “το έπαθες, γιατί είχες πέντε εβδομάδες να μεταλάβεις τα άχραντα Μυστήρια”.
[40, 46]
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 14-15)

Οι Μασόνοι κάνουν κρυφό πόλεμο, γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι
Συζητούσα μια μέρα με τον Γέροντα για τις αιρέσεις κι εκείνος μου διηγήθηκε:
«Μια φορά ήλθε σε μένα μια καλή κοπέλα, μορφωμένη, από καλό σπίτι και χριστιανή, πήγαινε μάλιστα και σε χριστιανική οργάνωση. Μου είπε ότι της προξενεύουν έναν πολύ καλό κύριο, σοβαρό, πλούσιο, μορφωμένο, μόνο που ήταν μασόνος. Με ρώτησε τι να κάνει. Της είπα να μην τον πάρει, αφού ήταν μασόνος. Άρχισε να μου λέει, ότι είναι πολύ καλός χαρακτήρας και γι’ αυτό θα μπορέσει να τον προσελκύσει στο Χριστό. Της είπα ότι δε θα μπορέσει να πετύχει τίποτε. Δε με άκουσε και τον παντρεύτηκε. Από τότε δεν ξαναήρθε για πολλά χρόνια. Ώσπου μια μέρα, έφθασε με τον άνδρα της και το παιδί της. Μπήκε μόνη της στο κελί μου. Τη ρώτησα, πώς τα περνάς; Μου είπε καλά. Κάθε πότε πηγαίνεις εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία; Περίπου κάθε χρόνο. Κάθε πότε πας στην Εκκλησία; Κάπου κάπου, αραιά. Τη ρώτησα και μερικά άλλα και πήρα ανάλογες απαντήσεις. Της λέω: Φώναξε τον άνδρα σου. Ήρθε ο άνδρας της με το παιδί τους. Είπα στον άνδρα της: Ξέρεις, η γυναίκα σου, πριν σε παντρευτεί, με βεβαίωσε ότι θα σε κάνει χριστιανό, αλλά βλέπω, ότι εσύ την έκανες μασόνα».
Γέροντα, ρώτησα, πώς πίστεψε αυτή η γυναίκα ότι θα κάνει το μασόνο χριστιανό, αφού η μασονία πολεμά ανοιχτά το χριστιανισμό; Μου απάντησε: «Όχι, αυτό τον πόλεμο τον κάνουν οι άλλοι. Οι μασόνοι κάνουν κρυφό πόλεμο, γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι. Δε σου λένε μη κάνεις το σταυρό σου, μη πας στην Εκκλησία, στην εξομολόγηση. Σου λένε πήγαινε, αλλά έλα και σε μας. Σε επηρεάζουν σιγά σιγά, έτσι που να μην καταλάβεις ότι, από κάποια στιγμή και μετά, έπαψες στην πραγματικότητα να είσαι χριστιανός και έγινες μασόνος».
Ο Γέροντας γνώριζε, όχι μόνο το περιεχόμενο των αιρέσεων, αλλά και «τας μεθοδείας του διαβόλου», και εφιστούσε την προσοχή των χριστιανών, για να μην παγιδευτούν και ηττηθούν στον αγώνα τους «προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις». [Γ 272π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.250-251)

Ο αδιάκριτος ασκητής
Ένας αγωνιστής μοναχός πολεμήθηκε σκληρά από το δαιμόνιο της πορνείας. Στην φοβερή δυσκολία του επισκέφθηκε ένα γέροντα ασκητή και του ανεκοίνωσε τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες του.
Ο ασκητής όμως εκείνος δεν είχε προσωπική πείρα του αγώνος στην έκτασι και την μορφή που αντιμετώπιζε ο αδελφός. Αγανάκτησε και του είπε ότι ήταν ανάξιος να φέρη το αγγελικό σχήμα των μοναχών.
Εκείνος τότε απογοητεύθηκε για την κατάστασί του και αποφάσισε να εγκαταλείψη το ερημικό κελλί του και να επιστρέψη στον κόσμο.
Η θεία όμως πρόνοια δεν τον άφησε. Τον συνάντησε ο διακριτικώτατος και εμπειρότατος στις δαιμονικές επιθέσεις αββάς Απολλώς και βλέποντάς τον ταραγμένο και σκυθρωπό, τον ρώτησε φιλικά:
-Για που ξεκίνησες, αδελφέ μου, και γιατί είσαι τόσο λυπημένος;
Ντροπιασμένος εκείνος σιώπησε. Στην επιμονή όμως του αββά Απολλώ αναγκάσθηκε να ομολογήση:
-Απελπίσθηκα από τον εαυτό μου και επιστρέφω στον κόσμο.
Στην συνομιλία που ακολούθησε, του διηγήθηκε πως έφθασε στο σημείο αυτό. Ο διακριτικός αββάς τον συμβούλευσε:
-Μην παραξενεύεσαι για τους πειρασμούς που δοκίμασες, και μην απελπίζεσαι. Με βλέπεις κι εμένα κατάλευκο και γηρασμένο, και όμως υπερβολικά ταράζομαι από παρομοίους πειρασμούς. Μη θλίβεσαι λοιπόν εσύ που είσαι νεώτερος, για την σαρκική πύρωσι, η οποία σβήνει όχι τόσο με την ανθρώπινη προσπάθεια, όσο με την θεία βοήθεια.
Τελικά με την φωτισμένη παιδαγωγική του ο αββάς επέτυχε να τον πείσει να επιστρέψει στο κελί του. Θέλησε όμως να δώσει κι ένα μάθημα στον αδιάκριτο ασκητή. Στάθηκε έξω από το κελλί του και άρχισε να προσεύχεται:
- Κύριε, Εσύ που επιτρέπεις τους πειρασμούς το συμφέρον μας, σε παρακαλώ στείλε τον πειρασμό που δοκιμάζει ο νεώτερος αδελφός σ’ αυτόν εδώ τον γέροντα για να μάθει τώρα στην πράξι ό,τι δεν έμαθε σε τόσα χρόνια. Και για να διδαχθή ακόμη ότι πρέπει να συμπονά και να συμπάσχη με όσους υπομένουν πειρασμούς.
Μόλις τελείωσε την προσευχή αυτή, βλέπει έναν αράπη να στέκεται κοντά στο κελλί και να τοξεύη στον γέροντα βέλη πύρινα. Σε λίγο η πόρτα του κελλιού ανοίγει, βγαίνει ο ασκητής με αλλοιωμένα από την οδύνη χαρακτηριστικά και παίρνει το μονοπάτι για την πόλι! Το ίδιο μονοπάτι που προηγουμένως είχε πάρει ο νεώτερος αδελφός. Ο αββάς Απολλώς σπεύδει να τον σταματήση:
-Για που ξεκίνησες, γέροντά μου, και γιατί είσαι τόσο ταραγμένος;
Η ντροπή τώρα είναι μεγαλύτερη. Η σιωπή αδιαπέραστη. Ο αββάς δεν θέλησε να τον βασανίση περισσότερο. Γεμάτος αγάπη του έδωσε ένα μάθημα για να συμπεριφέρεται άλλοτε με συγκατάβασι και διάκρισι σε όσους δοκιμάζονται και υποφέρουν:
-Γύρισε στο κελλί σου και φρόντισε να γνωρίσης τον εαυτό σου και τα πάθη σου, να δης όλο το βάθος και το πλάτος των αδυναμιών σου. Ν’ ανηληφθής ακόμη ότι δεν μπόρεσες ούτε για λίγο να υποφέρης τους πειρασμούς του νεωτέρου αδελφού, και αναστατωμένος και τρομαγμένος ξεκίνησες για τον κόσμο. Σκέψου ότι σου δόθηκε η ευκαιρία να ενθαρρύνης τον μικρότερό σου, που πολεμήθηκε σκληρά, και συ τον απέλπισες. Eνώ εσύ τον ίδιο πειρασμό δεν υπέφερες, αγανάκτησες για τον αδελφό και τον έσπρωξες αδιάκριτα στην καταστροφή.
Η επέμβασις του Αββά Απολλώ έσωσε τον νεώτερο και ταυτόχρονα δίδαξε τον γέροντα ασκητή να φέρεται με σύνεσι και αγάπη στους δοκιμαζομένους αδελφούς.
(Φιλοκαλία Α’)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.21-23)

Η ανησυχία των νέων για την αποκατάσταση τους

-Γέροντα, η ανησυχία ενός νέου για την αποκατάσταση του οφείλεται σε απιστία;
-Όχι πάντοτε. Συχνά, οι νέοι που ενδιαφέρονται πώς να τακτοποιηθούν καλύτερα,
αλλά και να βρίσκωνται κοντά στον Θεό, ανησυχούν για την αποκατάσταση τους. Αυτό φανερώνει υγεία.
Το να μη σκέφτεται ένας νέος και να μην ανησυχή για την αποκατάσταση του, φανερώνει αδιάφορο άνθρωπο, και επόμενο είναι ο αδιάφορος να είναι και ανεπρόκοπος.
Μόνο χρειάζεται να προσέξουν αυτή η ανησυχία να μην ξεπερνάη τα όρια, γιατί ο διάβολος προσπαθεί να την διαστρέψη,
να την κάνη αγωνία και να κρατά τον νού τους σε διαρκή σύγχυση.
Οι νέοι πρέπει να εμπιστεύωνται τον εαυτό τους στον Θεό, για να ειρηνεύουν, γιατί ο Καλός Θεός σαν στοργικός Πατέρας
ενεργεί εκεί όπου εμείς ανθρωπίνως δεν μπορούμε να ενεργήσουμε.
Δεν χρειάζεται να βιάζωνται και να παίρνουν ανώριμες αποφάσεις για την ζωή που θα ακολουθήσουν.
Γνωρίζω παιδιά που αγωνιούν πολύ και προσπαθούν να λύσουν όλα τα προβλήματα συγχρόνως.
Τελικά μπερδεύονται και αφήνουν τις σπουδές τους. Ενώ έχουν λ.χ. να τελειώσουν το πανεπιστήμιο, ανησυχούν υπερβολικά για την αποκατάσταση τους,
οπότε καθυστερούν και στις σπουδές τους και ύστερα μπλέκονται χειρότερα.
Δεν γίνονται όλα μαζί, ούτε λύνονται έτσι τα προβλήματα. Για να βοηθηθούν, πρέπει να κάνουν ένα καλό ξεκαθάρισμα μέσα τους
και να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά. Να φροντίσουν πρώτα να πάρουν το πτυχίο τους, ύστερα για την δουλειά τους - τα αγόρια να τελειώσουν και το στρατιωτικό - και στην συνέχεια,
ώριμα πλέον και με την βοήθεια του Θεού, ή να κάνουν μια καλή οικογένεια, αν έχουν αποφασίσει την έγγαμη ζωή, ή να πάνε στο μοναστήρι που θα διαλέξουν,
αν έχουν αποφασίσει τον Μοναχισμό.
Γι’ αυτό λέω στους νέους που σπουδάζουν και έχουν τέτοιες ανησυχίες, εφόσον δεν έχει ωριμάσει μέσα τους τί θα κάνουν στην ζωή τους,
να συνεχίσουν τις σπουδές τους, και εκείνο που θα ωριμάση μέσα τους αργότερα και θα τους αναπαύη, αυτό να κάνουν.
Αν υπάρχη καλή διάθεση, βοηθάει ο Θεός και σιγά-σιγά θα ξεκαθαρίσουν ποιά ζωή είναι γι’ αυτούς,
η έγγαμη ή η άγαμη σε μοναστήρι, και θα νιώσουν ανάπαυση.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 21-22)

Η αγάπη προς το Θεό

Μια άλλη μέρα ερωτά το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας πρός το Θεό και μου λέει:
"Η αγάπη μας πρός το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμία διάσπαση σε άλλα πράγματα.
Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μία μπαταρία με ορισμένη ενέργεια.
Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι' Αυτόν είναι ελαχίστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινη.
Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν.
Σου λέω και τούτο το άλλο.
Ήταν μία φορά μία κοπέλα που είχε ερωτευτεί πάρα πολύ ένα νέο, που τον έλεγαν Νίκο.
Αυτή που λές, σηκωνόταν κάθε νύχτα και κρυφά από τους δικούς της, πηδούσε το παράθυρό της καί πήγαινε ξυπόλητη
μέσα απ' τα χωράφια που υπήρχαν αγκάθια για να συναντήσει τον αγαπημένο της ματώνοντας τα πόδια της.
Όταν επίσης γύριζε στο σπίτι της και καθόταν μέσα, πάντοτε ο Νίκος της ήταν εδώ, και μου έδειχνε το μέτωπο του.
Ό,τι δουλειές και να έκανε, ο Νίκος της εδώ, και μου ξαναέδειχνε το μέτωπο του.
Έτσι πρέπει και σύ, παιδί μου, να δίνεις όλη σου τη δύναμη στο Θεό και ο νούς σου να είναι πάντα σ' Αυτόν, γιατί έτσι Του αρέσει".
[ Τζ 108 ]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως Μήλεσι, σελ. 42)

συζυγική
Από όλα τιμιώτερη είναι η αγάπη ανάμεσα στους συζύγους. Ε.Π.Ε 18α,176

καθολική
Δεν είναι η αγάπη όπως τα χαρίσματα, που δίνονται αυτά στους μεν, εκείνα στους δε, και που δεν έχουν δοθή όλα σε όλους.
Πρόκειται για δώρο, που ανήκει σε όλους. Ε.Π.Ε. 18α, 342

ενώνει, ενώ τα χαρίσματα διαιρούν
Τα μεν χαρίσματα όχι μόνο δεν συνένωσαν τότε τους χριστιανούς της Κορίνθου, αλλά, κι ενώ ήσαν ενωμένοι, τους διαίρεσαν.
Ενώ η αγάπη αυτούς, που χωρίστηκαν λόγω των χαρισμάτων, θα τους συνενώση και θα τους κάνη ένα σώμα. Ε.Π.Ε. 18α,120

επιτεταμένη
Τίποτε άλλο δεν φανερώνει, ότι κάποιος ακολουθεί το Χριστό και είναι μαθητής Του, όσο το ν’ αγαπώμαστε μεταξύ μας.
Ο Χριστός ζητάει αγάπη σε μεγάλη ένταση. Ε.Π.Ε. 18α,356

λύνει όλα τα προβλήματα
Αν όλοι έδιναν αγάπη και εισέπρατταν αγάπη, κανένας δεν θα αδικούσε σε τίποτε, αλλά φόνοι, φιλονικίες, πόλεμοι, επαναστάσεις, κλοπές, πλεονεξίες και όλα τα κακά θα εξαφανίζονταν.
Ακόμα και το όνομα «κακία» θα ήταν άγνωστο. Ε.Π.Ε. 18α, 358

τί κερδίζει;
Ποιά είναι τα κέρδη της αγάπης; Μα αυτό καθ’ εαυτό το ν’ αγαπάς, είναι σπουδαίο και φέρνει χαρά και δίνει χάρι στην ψυχή.
Η αγάπη μαζί με το κέρδος έχει και πολλή την ηδονή. Ε.Π.Ε. 18α,362

και βρώμικη υπάρχει
Μη μου πής για τη βρώμικη και κοσμική, που σωστότερα θα την αποκαλέσουμε λοιμώδη νόσο, παρά αγάπη.
Μιλάω για την αγάπη, που επιζητεί ο Παύλος. Ε.Π.Ε. 18α,364

μείζων χαρισμάτων
Ας αποκτήσουμε την αγάπη, που είναι ανώτερη από όλα τα χαρίσματα. Ε.Π.Ε. 18α, 374

την ζωγραφίζει ο Παύλος
Ζωγραφίζει (ο Παύλος) την απαράμιλλη ομορφιά της αγάπης, σαν να καταστολίζη την εικόνα της με χρώματα των επί μέρους αρετών και αφού συνέθεσε όλα τα μέλη της με κάθε τελειότητα. Ε.Π.Ε. 18α, 376

χρυσή
Είδες πώς η αγάπη απλώνεται παντού και οικονομεί τα πάντα;
Αλλά μη κουραστής μέχρις ότου γνωρίσης ολόκληρη τη χρυσή σειρά της. Ε.Π.Ε. 18α,378

του πάσχοντος Ιησού
Τον Κύριον ημών Ιησού Χριστό και Τον φτύνανε και Τον χτυπούσαν ελεεινοί υπηρέτες.
Όχι μόνο δεν θεωρούσε ότι ντροπιάζεται, αλλά θεωρούσε αυτά ως καύχημα και τα αποκαλούσε δόξα.
Και όταν εισήγαγε το ληστή και δολοφόνο μαζί Του στον παράδεισο πριν από κάθε άλλον, και όταν συνωμιλούσε με την πόρνη, δεν θεωρούσε ντροπιαστικό το πράγμα.
Διότι η αγάπη δεν κάνει, ούτε νιώθει ασχήμια. Ε.Π.Ε. 18α,382

δεν διαπομπεύει
Η αγάπη δεν κάνει ασχήμιες. Με χρυσές φτερούγες σκεπάζει όλα τα σφάλματα των αγαπωμένων, ώστε να μη φαίνωνται. Ε.Π.Ε 18α,384

«πάντα στέγει, πάντα ελπίζει»
Η αγάπη μακροθυμεί. Αυτό φαίνεται από την καλωσύνη που δείχνει, έστω κι αν συναντά σκληρότητα, ατιμώσεις, πληγές, θάνατο, οτιδήποτε...
Η αγάπη δεν απελπίζεται. Κι αν ακόμα αυτόν που αγαπά είναι κακός, επιμένει στο να τον διορθώση, προνοεί και φροντίζει γι’ αυτόν. Ε.Π.Ε. 18α,394

δεν μπορεί να μισήση
Όποιος αγαπά, δεν μπορεί να μισήση, ό,τι κι αν γίνη.
Αυτό, λοιπόν, είναι το μέγιστο αγαθό της αγάπης. Ε.Π.Ε. 18α, 396

διδάσκαλος
Μεγάλη δασκάλα είναι η αγάπη. Μπορεί και μας απομακρύνει απ’ την πλάνη.
Μπορεί κι αλλάζει τη ζωή μας. Μπορεί να μαλακώνη τις πέτρες και να τις κάνη ανθρώπους. Ε.Π.Ε. 18α,406

με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον
Είτε επιπλήττει κανείς, είτε εξουσιάζει, είτε εξουσιάζεται, είτε διδάσκεται, είτε διδάσκει, όλα να τα πράττη με αγάπη και από αγάπη. Ε.Π.Ε. 18α,744-746

αν υπήρχε η αγάπη!
Αν υπήρχε αγάπη, δεν θα δικάζονταν σε κοσμικά δικαστήρια, μάλλον δε ούτε καν θα δικάζονταν.
Αν υπήρχε η αγάπη, ούτε εκείνος θα έπαιρνε τη γυναίκα του πατέρα του.
Δεν θα καταφρονούσαν τους φτωχούς αδελφούς. Δεν θα είχαν διαιρεθή.
Δεν θα είχαν πέσει σε ματαιοδοξία για τα χαρίσματα. Ε.Π.Ε. 18α,746

Ανυπόκριτη
Η αγάπη πάντοτε συνάγει και συνενώνει τα μέλη (της Εκκλησίας).
Αφού λοιπόν ο Παύλος συνέδεσε τους Κορινθίους με την παραίνεσι, τώρα τους προτρέπει να συναφθούν με το άγιο φίλημα.
Διότι αυτό ενώνει τους χριστιανούς σε ένα σώμα. Βέβαια πρόκειται για το άγιο φίλημα, χωρίς πονηριά και υποκρισία. Ε.Π.Ε. 18α,750

σβήνει τα αμαρτήματα
Η αγάπη εξαφανίζει και εκδιώκει από τον άνθρωπο κάθε είδους αμαρτία. Ε.Π.Ε. 18α,752

του Παύλου
Τίποτε το ανθρώπινο δεν έχει η αγάπη του Παύλου, ούτε κάτι το σαρκικό, αλλ’ είναι πνευματική. Ε.Π.Ε. 18α,754

και έλεγχος
Οι γιατροί καυτηριάζουν την πληγή χωρίς να κατακρίνωνται γι’ αυτό.
Αντίθετα, οι ασθενείς, αν και πονάνε που καυτηριάζονται και χειρουργούνται, θεωρούν τους γιατρούς ευεργέτες τους.
Το ίδιο κι όποιος δέχεται έλεγχο από πνευματικό γιατρό, αντιμετωπίζει τον άλλον ως αδελφό, όχι ως εχθρό.
Kι εμείς που ελέγχουμε, ας προσέχουμε να το κάνουμε με πολλή αγάπη. Ε.Π.Ε. 18α,754

όλα τα τολμά
Η αγάπη πάντα πείθει τολμάν. Ε.Π.Ε. 18α, 762

Με την αγάπη κερδίζεις τον άλλον.
Να προσφεύγεις συνέχεια στην αγάπη.
Έτσι μετριάζεις τα λόγια σου, σαν να του λες, δεν σε αναγκάζω, αλλ’ αφήνω το παν στη δική σου προαίρεσι.
Αν έτσι χρησιμοποιούμε τον έλεγχο, εύκολα θα μπορέσουμε να διορθώσουμε όσους εκτρέπονται. Ε.Π.Ε. 18α, 764

του Χριστού για όλους
Είναι πραγματικά υπερβολική η αγάπη Του, και για το ότι πέθανε για όλη την οικουμένη, και για το ότι πέθανε για μία οικουμένη,
που βρισκόταν σε τέτοια κατάστασι. Ε.Π.Ε. 19,302

διαστολή της καρδιάς
Όπως η θερμοκρασία διαστέλλει τα υλικά σώματα, έτσι και η αγάπη δημιουργεί πλάτος.
Διότι η αρετή είναι ζεστή και ολόθερμη.
Αυτή άνοιξε το στόμα του Παύλου και πλάτυνε την καρδιά του. Ε.Π.Ε. 19,358

σφοδρή
Τίποτε άλλο δεν στερεώνει τη φιλία, όσο το να μάθη κανείς αυτόν που αγαπά, διότι ο αγαπών πάρα πολύ επιθυμεί την αγάπη. Ε.Π.Ε. 19,382

αμοιβαία
Το να σ’ αγαπάνε οπωσδήποτε εκείνοι που αγαπάς, σου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί τους αγαπάς πολύ. Ε.Π.Ε. 19,388

και φόβος
Αγαπούσαν τον Παύλο σαν πατέρα και τον φοβόνταν σαν πνευματικό ηγέτη.
Ούτε όμως ο φόβος επισκίαζε την αγάπη ούτε η αγάπη εξαφάνιζε το φόβο. Ε.Π.Ε. 19,388

και ομόνοια
Ας διώξουμε το φθόνο, ας περιφρονήσουμε τη δόξα του κόσμου, κι ας αγκαλιάσουμε την αγάπη και την ομόνοια. Ε.Π.Ε. 20,78

και ειρήνη
Από την αγάπη έρχεται η ειρήνη. Από αυτήν η κατάργησις όλων των κακών. Η αγάπη έσωσε την οικουμένη.
Αυτή κατέλυσε τον ασταμάτητο πόλεμο. Η αγάπη ένωσε τη γη με τον ουρανό. Η αγάπη έκανε τους ανθρώπους, αγγέλους.
Την αγάπη ας μιμηθούμε κι εμείς. Η αγάπη είναι η μητέρα απείρων αγαθών.
Δια της αγάπης σωθήκαμε. Δια της αγάπης μας χαρίστηκαν τα απόρρητα αγαθά. Ε.Π.Ε. 20,140

ανταπόκρισις
Ας μένουμε σταθεροί στο να φυλάμε με ακρίβεια τα δόγματα, αλλά και στο να προσελκύουμε την αγάπη του Θεού.
Διότι, ενώ Τον μισούσαμε, Εκείνος μας αγάπησε. Ενώ ήμασταν εχθροί, μας πήρε και συμφιλιωθήκαμε μαζί Του.
Στο εξής όμως θέλει να Τον αγαπάμε, για να μας αγαπά. Ε.Π.Ε. 20,148

δεν φείδεται
Είτε χρήματα, είτε τα σώματα μας, είτε την ψυχή μας χρειαστή να δώσουμε για την αγάπη, ας μη τα λυπηθούμε.
Δεν αρκεί να λέμε, ότι αγαπάμε, αλλά πρέπει και εμπράκτως να το αποδεικνύουμε. Ε.Π.Ε. 20, 148

Στο Θεό
Όταν ο Χριστός σου παραγγέλλη ν’ αγαπάς, τότε κυρίως δείχνει ότι σε αγαπά.
Διότι τίποτε δεν συγκροτεί τη δική μας σωτηρία, όσο το ν’ αγαπάμε. Ε.Π.Ε. 20,148

όλα τα μαλακώνει
Εκείνος, που αγαπά, όπως πρέπει, τον πλησίον, δεν διστάζει να τον υπηρετή περισσότερο από κάθε δούλο.
Διότι, όπως ακριβώς όταν το κερί ενωθή με τη φωτιά, εύκολα γίνεται μαλακό,
έτσι κάθε υπερηφάνεια και ανοησία την διαλύει η θερμότητα της αγάπης, με δύναμι μεγαλύτερη απ’ τη φωτιά. Ε.Π.Ε. 20,368

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 38 - 43)

Οι οδηγίες του αγγέλου. 

Η φήμη της ασκητικής ζωής του οσίου Παχωμίου, καθώς απλωνόταν παντού, προσείλκυε πλήθη αδελφών που ήθελαν να γίνουν υποτακτικοί του και να κοινοβιάσουν κάτω από τη σοφή καθοδήγησή του.
O ίδιος βλέποντας ότι έχασε πλέον την αγαπητή του ησυχία και επωμίστηκε τεράστιες ευθύνες και μέριμνες, αναρωτιόταν ποιο ήταν το θέλημα του Κυρίου.
Παρουσιάστηκε τότε ένας άγγελος και του είπε:
- Παχώμιε, θέλημα Θεού είναι να υπηρετείς τους αδελφούς σου!
Του έδωσε κατόπιν λεπτομερείς οδηγίες για το ποιμαντικό του έργο:
- Το γεύμα όλων των αδελφών να είναι κοινό. Να φορούν στη μέση ζώνη και στο κεφάλι κουκούλι, σημειωμένο με κόκκινο σταυρό. Να τους χωρίσεις σε εικοσιτέσσερα τάγματα, όσα και τα γράμματα του αλφαβήτου, ανάλογα με τον χαρακτήρα τους. Να δοκιμάζεις επί μια τριετία τους κοσμικούς που έρχονται να γίνουν μοναχοί. Οι αδελφοί όταν τρώνε στην τράπεζα, να είναι καλυμμένοι με το κουκούλι, για να μη βλέπουν ο ένας τον άλλον και συνομιλούν.
Αυτά και άλλα πολλά που του αποκάλυψε ο άγγελος, τα εφήρμοσε με ακρίβεια ο Μ. Παχώμιος και έτσι κυβερνούσε τους αδελφούς σύμφωνα με το θείο θέλημα.
(Συναξαριστής Ε᾽)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β,᾽σελ.15-16). 

Ξυλουργός. 
Σύμφωνα με μαρτυρίες συμμαθητών του, στο Δημοτικό σχολείο ήταν προσεκτικό, συνετό και αγαπητό παιδί, με ιδιαίτερη ευαισθησία στην συμπεριφορά του και ευλάβεια στα θρησκευτικά μαθήματα. Ήταν καλός μαθητής, έξυπνος, εύστροφος και φιλότιμος. Η συμπάθειά του για τους άλλους έφθανε μέχρι θυσίας. Είχε μάτια ζωηρά και εκφραστικά, τόσο φωτεινά, που τον αποκαλούσαν «Γουμπισία» στα φαρασιώτικα, που σημαίνει πυγολαμπίδα. Ο μικρός Αρσένιος τελείωσε το Δημοτικό με βαθμό οκτώ και διαγωγή κοσμιωτάτη. Δεν θέλησε όμως να συνεχίση τα γράμματα, επειδή στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Γυμνάσιο, και επιθυμούσε να γίνη ξυλουργός, γιατί αγάπησε την τέχνη του Κυρίου μας.
Τον καιρό που δούλευε με τον αρχιμάστορα σε σπίτια, δεν έτρωγε μαζί του, αλλά με κάποια πρόφαση πήγαινε στο σπίτι του, έτρωγε γρήγορα και αμέσως επέστρεφε. Αργότερα κατάλαβε ο μάστορας- δάσκαλός του ότι το έκανε για να μη χαλάη τη νηστεία.
Όταν έμαθε καλά την τέχνη, έφτιαξε ένα ωραίο εικονοστάσι για το σπίτι τους και ένα Σταυρό, σαν εκείνον που έβλεπε στις εικόνες να κρατούν οι άγιοι Μάρτυρες.
Αργότερα άνοιξε δικό του ξυλουργείο. Έφτιαχνε κουφώματα, ταβάνια, πατώματα, εικονοστάσια, ακόμη και φέρετρα, από τα οποία όμως ποτέ δεν πήρε χρήματα, συμμετέχοντας στον πόνο των ανθρώπων.
Στην τέχνη του ήταν «χρυσοχέρης». Οι άνθρωποι ήταν αναπαυμένοι από την δουλειά του. Όλοι στην Κόνιτσα έλεγαν: «Τι παιδί έχει η κυρά-Ευλαμπία! Καλός τεχνίτης, συνεπής και γρήγορος, και στον χαρακτήρα δίκαιος και ειλικρινής». Γι’ αυτό τον προτιμούσαν. Έτσι οικονομούσε τα προς το ζην, βοηθούσε τους δικούς του και έδινε ελεημοσύνη.

Χαριτωμένο παιδί. 
Μεταξύ των κατοίκων της Κόνιτσας είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ο γυιός του Εζνεπίδη (ο Αρσένιος) είδε τον άγιο Γεώργιο και ύστερα νήστευσε πολλές ημέρες. Ο ίδιος ο Γέροντας ποτέ δεν ανέφερε κάτι σχετικό ούτε εξακριβώθηκε από άλλους. Ακόμη και αν πρόκειται για φήμη, δείχνει την μεγάλη εκτίμηση των συμπατριωτών του προς το πρόσωπό του. Τον θεωρούσαν προικισμένο από τον Θεό με ιδιαίτερη χάρι. Μια Τουρκάλα τον έπαιρνε κάθε πρώτη του μηνός στο σπίτι της για να πάη καλά ο μήνας. Με τα παιδιά της πήγαινε μαζί στο σχολείο και κάποια βαπτίσθηκαν Χριστιανοί. Τον σεβασμό της η Τουρκάλα τον εκδήλωσε και όταν τον είδε μοναχό λέγοντάς του: «Θυσία να γίνω για σένα». Συγκινημένη έπαιρνε σκόνη από τα παπούτσια του και άλειφε με πίστη το παράλυτο χέρι της.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 48-51).

444.Ερώτηση
Εάν ονειροπολήσω στην προσευχή, τι να κάνω;
Απόκριση:Εάν προσεύχεσαι στο Θεό και ονειροπολήσεις, αγωνίσου ως που να προσευχηθείς χωρίς ονειροπολήματα και κατάστησε επάγρυπνο τον νου σου, ώστε να μη κυριευθεί από μετεωρισμό. Εάν όμως αυτό επιμείνει, διότι είμαστε ασθενείς, ακόμα και στο τέλος της προσευχής κέντησε την καρδιά σου και πες με κατάνυξη: ‘Κύριε, ελέησε με και συγχώρησε μου όλα τα πλημμελήματα μου’, και μαζί με όλα τα πλημμελήματα σου θα λάβεις συγχώρηση και του ονειροπολήματος που σου συνέβηκε στην προσευχή.
509. Ερώτηση
Πάτερ, προσευχήσου για μένα και πες μου, τι σημαίνει που τη νύχτα, όταν θέλω να ψάλλω, αισθάνομαι οκνηρία, και μάλιστα όταν είναι ψύχρα, και έτσι τις περισσότερες φορές καθιστός ψάλλω δήθεν και προσεύχομαι. Επειδή λοιπόν φοβάμαι μήπως αυτά τα παθαίνω από ραθυμία, καταξίωσε με, πάτερ, να λάβει ο νους μου από εδώ και στο εξής φωτισμό, για να κάνω ό,τι λέγω.
Απόκριση: Όλοι διαταχθήκαμε να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον. Όσο γι’ αυτά που ερώτησες θέλοντας να μάθεις τι είναι, ένα μέρος είναι ανακατεμένο με το σπέρμα των δαιμόνων και ένα μέρος είναι από ασθένεια του σώματος. Ώστε λοιπόν το να ψάλλεις ή να προσεύχεσαι καθιστός με κατάνυξη, δεν εμποδίζει τη λειτουργία να ευαρεστήσεις το Θεό. Διότι, αν την κάνει κανείς όρθιος με ονειροπολήματα, δεν υπολογίζεται καθόλου ο κόπος του.
711.Ερώτηση
Όταν προσεύχομαι ή ψάλλω και δεν αισθάνομαι το νόημα των λεγομένων, εξαιτίας της σκληρότητας της καρδιάς μου, τι ωφελούμαι;
Απόκριση: Αν εσύ δεν το αισθάνεσαι, όμως οι δαίμονες το αισθάνονται και ακούουν και τρέμουν. Μή σταματήσεις λοιπόν να ψάλλεις και να προσεύχεσαι, και σύντομα με τη βοήθεια του Θεού απαλύνεται η σκληρότητα.
... Όσο για την προσευχή είναι φως, και ο κάθε Χριστιανός προτού κάνει οτιδήποτε, οφείλει να προσεύχεται, κυρίως ο ιερεύς του Θεού.
833.Ερώτηση
Αν αμφιβάλλω για κάτι, πες μου, πρέπει να το κάνω ή να μη το κάνω;
Απόκριση: Αν σε απασχολεί λογισμός για κάποιο πράγμα, προσευχήσου τρεις φορές στον Θεό γι’ αυτό, παρακαλώντας να μη πλανηθείς, και αν μείνεις στον ίδιο λογισμό, τότε κάνε τα του λογισμού, διότι σου γίνεται από τον Θεό και όχι από τον εαυτό σου, όταν δεν έχεις ευκαιρία να ερωτήσεις τους πατέρες.

(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β και 18Γ, σελ.Β,477-479. Γ,323-325, 477)

... Απόκριση
Εάν θέλεις να προσευχηθείς για πολλά κεφάλαια, εφόσον ο Θεός γνωρίζει ποια πράγματα χρειαζόμαστε, προσευχήσου λέγοντας: ‘Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, οδήγησε με σύμφωνα με το θέλημα σου’. Εάν πρόκειται για πάθη, λέγε: ‘θεράπευσε με σύμφωνα με το θέλημα σου’. Εάν πάλι πρόκειται για πειρασμούς, λέγε: ‘εσύ γνωρίζεις το συμφέρον μου, βοήθησε την ασθένεια μου και δώσε την έκβαση των πειρασμών σύμφωνα με το θέλημα σου’.
... Απόκριση
Να προσεύχεται ως έξης: ‘Κύριε, είμαι στα χέρια σου, εσύ γνωρίζεις το συμφέρον μου, οδήγησε με σύμφωνα με το θέλημα σου, και μη με αφήσεις να πλανηθώ και να φθάσω σε κατάχρηση πράγματος, διότι τα πράγματα είναι δικά σου, και εσύ τα κυβερνάς. Ως Δεσπότης ρύθμισε να γίνουν σύμφωνα με το φόβο σου. Διότι δική σου είναι η δόξα στους αιώνες’. Γένοιτο
441.Ερώτηση
Όταν κάθομαι, είτε διαβάζοντας είτε κάνοντας εργόχειρο, και θέλω να προσευχηθώ, ο λογισμός μου απαιτεί να προσέχω στην ανατολή. Τι πρέπει να κάνω, πάτερ;
Απόκριση:Είτε κάθεσαι είτε περπατάς είτε εργάζεσαι είτε τρώγεις είτε κάνεις κάτι άλλο είτε αυτήν ακόμα την ανάγκη του σώματος, μη διστάσεις να προσευχηθείς είτε έτυχε να βλέπεις πρός την ανατολή είτε προς τη δύση, διότι μας δόθηκε εντολή να το κάνουμε αυτό αδιάκοπα και σε κάθε τόπο. Και πάλι έχει γραφεί, «ετοιμάστε δρόμο σ’ αυτόν που πηγαίνει στη δύση, του οποίου το όνομα είναι ‘Κύριος’ », το οποίο δείχνει ότι ο Θεός είναι παντού. Και όταν έχεις σκεπασμένο το κεφάλι, μην αποφύγεις να προσευχηθείς, προσέχοντας μόνο αυτό, το να μη το κάνεις αυτό με περιφρόνηση.
443.Ερώτηση
Επειδή μου συμβαίνει όταν στιχολογώ τους ψαλμούς να ονειροπολώ ή να πλανιέμαι, τι να κάνω;
Απόκριση:Αν πλανηθείς, επανάλαβε τα ρητά του ψαλμού αυτού που τα θυμάσαι, και αν επαναλαμβάνοντας μία φορά και δύο και τρεις δεν βρίσκεις να θυμηθείς κανένα ρητό, ή αν θυμηθείς δεν μπορείς να προχωρήσεις, πάρε από την αρχή τον ίδιο ψαλμό. Διότι σκοπός του εχθρού είναι να εμποδίσει τη δοξολογία με τη λησμοσύνη. Το να λέγει κανείς στη συνέχεια είναι δοξολογία. Το να μη ονειροπολεί είναι γνώρισμα εκείνων που έχουν καθαρά τα αισθητήρια. Εμείς όμως είμαστε ασθενείς. Όταν καταλαβαίνουμε το ονειροπόλημα, ας συγκεντρώσουμε όλη την προσοχή μας για να κατανοούμε στη συνέχεια τα λεγόμενα, ώστε να μη αποβούν προς κατάκριση μας.

(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Β, σελ.361,363.365-367)