Το παράδοξο των καιρών μας είναι ότι:

Ενώ έχουμε οικοδομήσει ουρανοξύστες, η διάθεσή μας είναι χαμηλή, όσο ένα μονόροφο σπίτι.

Ενώ έχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, οι αντιλήψεις μας είναι

πιο στενές κι από ένα σοκάκι.

Ενώ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.

Ενώ αγοράζουμε περισσότερα, τα’ απολαμβάνουμε λιγότερο.

Ενώ έχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οι οικογένειές μας είναι μικρότερες.

Ενώ έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερες ευκολίες, ο ελεύθερος χρόνος μας είναι

ανύπαρκτος.

Ενώ υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί, τα προβλήματά μας είναι περισσότερα.

Ξενυχτάμε για να χαλαρώσουμε, αλλά το πρωί ξυπνάμε πιο κουρασμένοι.

Δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα, αλλά αρκετό για την τηλεόραση.

Έχουμε μάθει πώς να επιβιώνουμε, αλλά όχι να ζούμε.

Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.

Πήγαμε- ήρθαμε στο φεγγάρι, αλλά δεν μπορούμε να διασχίσουμε το δρόμο για να

συναντήσουμε το νέο γείτονά μας.

Κατακτήσαμε το διάστημα, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε τον εαυτό μας.

Προσπαθούμε να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα, αλλά δηλητηριάζουμε την ψυχή μας.

Βρισκόμαστε στην εποχή των γρήγορων τροφών, αλλά και της αργής χώνευσής τους.

Είμαστε μεγαλόσωμοι, αλλά μικρόσωμοι στην προσωπικότητα.

Ζούμε την εποχή των δύο μισθών, αλλά περισσοτέρων διαζυγίων.

Έχουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένα σπιτικά.

George Carlin αμερικανός κωμικός.   Αναζητώντας την αγιότητα  Σωτ. Κόλλια  σελ. 135- 136. εκδόσεις Γρηγόρη.

Άνοιξε τα χείλη μου Θεοτόκε,
και γέμισε την καρδιά μου μ’ ευφροσύνη
για να υμνήσω τα μεγαλεία σου.

Βασίλισσα του κόσμου,
πρέσβευε για τη Ειρήνη
του σύμπαντος κόσμου.

Για τη συναδέλφωση των Λαών
της Οικουμένης σε ικετεύομε, Παναγία.

Δώσε στους ανθρώπους τη σοφία
ν’ αναζητήσουν τον Λυτρωτή και Θεό σου.

Ελέησε με τις πρεσβείες σου
τους αμαρτωλούς της γης,
τους μεγάλους και τους μικρούς.

Ζητάμε την προστασία σου, Αγία Σκέπη!
σκέπασέ μας με τη χάρη σου!

Η ‘Κεχαριτωμένη’
χαρίτωσε τη χερσωμένη μου ψυχή!

Θεοτόκε Παρθένε,
περιφρούρησε τους παρθενεύοντας!

Ιατρός των χρονίων μου παθών
γενού, Θεοτόκε Παρθένε!

Κυβέρνησε τη ζωή μου
προς το λιμάνι του Θεού μου.

Λάμψε στην ψυχή μου
το φως του Χριστού μου!

Μέρα και νύχτα
θα φωνάζω τα’ όνομά σου, Παναγία!

Νου, ψυχή και καρδιά,
σε σένα υψώνω Παναγία!

Ξερίζωσε τα πάθη της ψυχής μου
Θεοτόκε Παρθένε.

Οδηγήτρια του κόσμου
οδήγησε και σώσε τον κόσμο.

Παρηγορήτρια των πονεμένων
στέγνωσε τα δάκρυα των θλιμμένων.

Ρίξε συμπαθητικό βλέμμα
σε όλους τους αμαρτωλούς της γης.

Σώσε τη νεολαία σου
Παναγία Παρθένε!

Τείχισον το Έθνος μας
Υπέρμαχε Παναγία!

Υμνώ και δοξάζω
την απέραντη συμπάθειά σου, Θεοτόκε!

Φώτισε τους άρχοντες,
και σώσε τον λαό σου, Παναγία.

Χάρισε την Ειρήνη
και την Ομόνοια στην Εκκλησία μας, Θεοτόκε!

Ψαλμούς και ύμνους
απ’ την ψυχή μου δέξε, Παναγία!

Ωραία την ψυχή μου ανάδειξε,
του Ωραίου Εσύ μητέρα.
‘Ε’

Η ΠΡΩΤΗ μητρ Ευθυμίου Στύλιου εκδ. Γρηγόρη σελ.319-321.

“Ό,τι άν λέγη υμίν ποιήσατε (=να κάνετε ό,τι σας λέει ο Χριστός)” (Ιω. β' 5). 
Είναι ο μοναδικός λόγος της Θεοτόκου περί του Ιησού. Και ο λόγος αυτός είναι σύστασις υπακοής σ' Αυτόν.
Η Θεοτόκος πρεσβεύει υπέρ ημών στον Κύριο. Τον παρακαλεί να δείξη την παντοδύναμη αγάπη του και να καλύψη έτσι τις ανάγκες μας και να λύση τα προβλήματά μας.

Πέρα όμως από τη μεσιτεία της Θεοτόκου υπάρχει και κάτι άλλο που η Ίδια μας το υποδεικνύει: είναι η πρόθυμη υπακοή μας στις εντολές του Θεού: “ό,τι άν λέγη υμίν ποιήσατε”!
Συνήθως οι χρστιανοί αρκούνται στην υποβολή αιτημάτων στην Παναγία, τους Αγίους και τον Κύριο. Ζητούν το ένα, το άλλο και επαναπαύονται σ' αυτό.

Από το άλλο μέρος όμως αδιαφορούν για την τήρησι των εντολών του Θεού και η ζωή τους δεν έχει καμμία σχέσι με τον χριστιανικό τρόπο ζωής και γενικά δεν αποτελούν ζωντανά μέλη του σώματος της Εκκλησίας.
Η τακτική όμως αυτή αποδεικνύεται ελλιπής και ελαττωματική. Η μεσιτεία της Θεοτόκου προϋποθέτει τη συμμετοχή μας στη ζωή της Εκκλησίας. Ότι είμαστε δηλαδή ζωντανά μέλη της.

Διαφορετικά η μεσιτεία της Θεοτόκου αιωρείται στο κενό. Δεν υποβοηθείται από τη δική μας υπακοή στον Ιησού. Αντίθετα, η μεσιτεία της Θεοτόκου γίνεται δεκτή και ο Κύριος ικανοποιεί τα αιτήματα μας, όταν υπάρχη εκ μέρους μας η έμπρακτη υπακοή στο Ευαγγέλιο Του.

Η Θεοτόκος μεσιτεύει υπέρ ήμων και όχι αντί ημών. Οι πρεσβείες της προϋποθέτουν τη δίκη μας ολόψυχη αφοσίωσι στον Κύριο και το λόγο του και βασίζονται σ' αυτήν.

Δεν πρέπει δε να λησμονούμε ότι το ζήτημα της σωτηρίας μας εξαρτάται κυρίως από την ελεύθερη και υπεύθυνη συμμόρφωσί μας προς το θέλημα του Θεού.

Η μεσιτεία της Θεοτόκου, οι πρεσβείες των Αγίων και η χάρις του Χριστού έρχονται σαν ευλογία του Ουρανού στην ελεύθερη και εκούσια προσωπική μας απόφασι να ζήσωμε ολκληρωτικά και ισόβια “είς την υπακοήν του Χριστού” (Β' Κορ. Ι' 5).

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 181)

"πενομένων τροφή"
Η έλλειψις της τροφής είναι το βασικό χαρακτηριστικό του φτωχού. Ο λιμός για το καθημερινό ψωμί. Όσοι από εμάς ζήσαμε την Κατοχή 1941-44 ξέρομε τι θα πή πείνα για ψωμί. Για ένα κομμάτι ψωμί...

Το πρόβλημα του ψωμιού έχει ίσως ξεπερασθή σήμερα. Η αγωνία όμως για την επιβίωσι συνέχει ακόμα πολλούς ομοεθνείς μας και δισεκατομμύρια ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, τα 2/3 της ανθρωπότητας!
Οι πεινασμένοι, όσοι στερούνται το ψωμί βρίσκονται κάτω από τη σκέπη της Παναγίας . Άπειρα είναι τα θαύματά της που αναφέρονται στη διατροφή φτωχών και πεινασμένων ανθρώπων.
Όταν είμαστε παιδιά και ζητούσαμε ψωμί, ο πατέρας μου συνήθιζε να απαγγέλη το παλαιό μα ωραίο εκείνο ποιηματάκι:
"Χριστέ, δεν έχομε ψωμί στο σπίτι μας και κλαίμε
ιδές το καλαθάκι μας, άν ψέματα σου λέμε"!

Μικρό παιδί ο πατέρας μου είχε στερηθή το ψωμί και είχε γνωρίσει την πείνα και τη φτώχεια. Χάρις όμως στην προστασία της Παναγίας, το πατρικό μου σπίτι "επερίσσευεν άρτων" (πρβλ. Λουκ. ιε' 17). Όλες οι παλαιότερες γενεές που γνώρισαν την αγωνία για τον "επιούσιο" έχουν πολλά να διηγηθούν για τη θαυμαστή διατροφή τους από το Θεό Πατέρα.

Η σημερινή χορτασμένη γενεά δεν αποδεχέται εύκολα την μαρτυρία αυτή των παλαιοτέρων, όπως και οι νεώτερες γενεές των Ισραηλιτών δεν αποδέχονταν τις θαυμαστές επεμβάσεις του Θεού στην ιστορία του έθνους των. Γι' αυτό ό,τι είπε ο Μωϋσής για τη γενεά εκείνη, ισχύει προφητικά και για τη σημερινή:

"Έφαγε...και ενεπλήσθη και απελάκτισε (κλώτσησε) ο ηγαπημένος (=η αγαπημένη νέα γενιά) - ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη και εγκατέλειπε τον Θεόν" (Δευτ. λβ' 15).
Από το άλλο μέρος, έχει δίκιο ο λαός που λέει: "Ο χορτάτος δεν μπορεί να καταλάβη τον πεινασμένο"! Ευτυχώς όμως που για τους φτωχούς υπάρχει ο Θεός και η σκέπη της Παναγίας.

Και αν όλοι τους εγκαταλείψουν ο Ουράνιος Πατέρας δεν θα τους εγκαταλείψη, κατά την αδιάψευστη μαρτυρία της Γραφής: "σοι εγκαταλέλειπται (=στην προστασία σου έχει εγκαταλειφθή) ο πτωχός, ορφανώ συ ήσθα βοηθός" (Ψαλμ. 9,35)

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ. "Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ". εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 286-287)

“Γεσθημανή τω χωρίω”
Όταν η Θεοτόκος παρέδωσε το πνεύμα της, οι Απόστολοι εκήδευσαν το Θεοδόχο σώμα της με πολλή ευλάβεια, μεγάλη λαμπαδοφορία και επιταφίους ύμνους. Κατά τη διαρκεια της κηδείας συνέβη και το εξής επεισόδιο.

Ένας Ιουδαίος, από φθόνο ωδηγημένος, άπλωσε με αυθάδεια τα δύο χέρια πάνω στην αγία σωρό, με σκοπό να ρίξη κάτω και να βεβηλώση το πανάχραντο σκήνος της Θεοτόκου. Χωρίς όμως να καταλάβη κανείς πώς, τα χέρια του κόπηκαν με μιάς κι έπεσαν κάτω... Τούτο έκανε τον άπιστο να πιστεύση και να θεραπευθή. Όταν έφθασαν στο χωριό που λέγεται Γεθσημανή, λίγο έξω από τα Ιεροσόλυμα, έθαψαν εκεί το ζωαρχικό σώμα της Θεομήτορος.

Η παράδοσις για τον θάνατο της Θεοτόκου στην Ιερουσαλήμ αρχίζει από τον Ε' μ.Χ. αιώνα. Από τότε μνημονεύεται ναός της Θεοτόκου κοντά στα Ιεροσόλυμα. Από τον ΣΤ' όμως αιώνα μαρτυρείται και ο Τάφος της Θεοτόκου στη Γεθσημανή.

Ο Τάφος της Παναγίας μετά τρεις μέρες βρέθηκε “κενός” .
Στο Χριστιανικό χώρο υπάρχουν δύο μεγάλοι Τάφοι: ο Τάφος του Χριστού, ο “Πανάγιος Τάφος” και ο Τάφος της Παναγίας. Όσοι αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε στον Πανάγιο Τάφο ωδηγήσαμε ευλαβικά και τα βήματά μας και στη Γεθσημανή και κατεβήκαμε τα πολλά σκαλοπάτια του Τάφου της Παναγίας μας.
Αυτοί είναι οι δύο πρώτοι “κενοί” Τάφοι! Όλοι οι άλλοι Τάφοι της γης είναι γεμάτοι με “γυμνά οστέα”.

Οι δύο πρώτοι “κενοί” Τάφοι είναι η μεγαλύτερη μαρτυρία για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Είναι μαρτυρία για τη νίκη του θανάτου και την κοινή Ανάσταση των ανθρώπων.
...
“Δεύτε πιστοί
τω τάφω προσέλθωμεν της Θεομήτορος, και περιπτυξώμεθα
καρδίας, χείλη, όμματα, μέτωπα,
ειλικρινώς προσάπτοντες και αρυσώμεθα
ιαμάτων άφθονα χαρίσματα
εκ πηγής αενάου βλυστάνοντα”
(Τροπάριον θ' Ωδής, Όρθρος 15ης Αυγούστου)

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 261-262)

“Σέ μεσίτριαν έχω”.
Η ορθόδοξη ευσέβεια αποδίδει στην Παναγία και τον τίτλο της Μεσίτριας. Στην πραγματικότητα όμως ένας είναι ο “Μεσίτης”, ο μεσολαβητής και συμφιλιωτής ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. “Είς μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς” (Α' Τιμ. β' 5).

Το μεσολαβητικό και λυτρωτικό λειτούργημα δεχόμαστε ότι ανήκει απόλυτα στον Θεάνθρωπο Κύριο. Στην Παναγία αποδίδομε τον τίτλο της Μεσίτριας, επειδή είναι μητέρα του Μεσίτου (πρβλ. “πολλά ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου”) και πάντοτε με την έννοια της πρεσβευτρίας. Η Θεοτόκος είναι μεσίτρια υπό την έννοια ότι δεν παύει να πρεσβεύη και να ικετεύη για μας.

Και η συνεχής αυτή πρεσβεία ονομάζεται και μεσιτεία, η οποία βέβαια δεν είναι ανεξάρτητη από την μεσιτεία του Ιησού, αλλά εντάσσεται σ' αυτή και εξαρτάται απ' αυτή.
“Η μεσιτεία του Χριστού είναι φυσική, όντος του αυτού Θεού και ανθρώπου. Η μεσιτεία της Μαρίας προς τον Θεόν χάριν των ανθρώπων γίνεται χάριτι και ευδοκία. Δια του πληρώματος της θείας χάριτος, η οποία “επεσκίασε” (Λουκ. Α' 35) και “έσωσε” την Μαρίαν (Λουκ. Α' 47), απέκτησεν αύτη την παρρησίαν της προς τον Κύριον μεσιτείας” (Φαράντου, 143).
Πόση είναι η φιλανθρωπία και η συγκατάβασις του Θεού μας! Και μόνη η αγάπη της Παναγίας Τριάδος ήταν υπεραρκετή για τη ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου. Αλλ' άν η αγάπη αυτή ήταν αρκετή για μας, δεν ήταν αρκετή για τον Θεό της Αγάπης.

Έτσι, με το μεσιτικό έργο του Θεανθρώπου Ιησού, έχομε και νέα έκφρασι της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. “Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πάς ο πιστεύων είς αυτόν μή απόλυται, αλλ' έχει ζωήν αιώνιον” (Ιω. γ' 16).
Αλλά ο Θεός προχωρεί και σε νέα έκφρασι της αγάπης Του. Αναδεικνύει την Παναγία, έναν δηλαδή από μάς, στο λειτούργημα του ουρανίου Πρεσβευτού, ώστε να μη έχωμε καμμία αμφιβολία, αλλά απόλυτη βεβαιότητα για τη σώζουσα αγάπη Του.

Ύστερα από κάτι τέτοιες διαπιστώσεις ο απόστολος Παύλος ξεσπούσε σε θριαμβευτικές ιαχές, σαν κι αυτή: “Τα πάντα δι' υμάς, ίνα η χάρις πλεονάσασα διά των πλειόνων την ευχαριστίαν περισσεύση εις την δόξαν οτυ Θεού” (Β' Κορ. Δ' 15).

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 276)

“εν ταις του Υιού χερσί, την παναγίαν παρατίθεται ψυχήν”

(στα χέρια του Υιού παραδίδει την παναγία της ψυχή)

Κατά την ιστορική και εικονογραφική παράδοσι, η Θεοτόκος παρέδωσε το πνεύμα της “εις χείρας του εαυτής Υιού και Θεού”. Έτσι, βλέπομε ότι στην Κοίμησι της Θεοτόκου παρέστη ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας, με επί κεφαλής τον Κύριο Ιησού. Η Εκκλησία κηδεύει το σώμα της Θεομήτορος και η Κεφαλή της, ο Κύριος Ιησούς, παραλαμβάνει την παναγία ψυχή της στον ουρανό.
Η Θεοτόκος είχε παραστεί στις τελευταίες στιγμές του Εσταυρωμένου. Τώρα ο Κύριος συμπαρίσταται στις τελευταίες στιγμές της Παναγίας μητέρας Του. Τότε ο Ιησούς παρέδωσε τη μητέρα Του στη φροντίδα του αποστόλου Ιωάννη. Τώρα πια παραλαμβάνει την πάναγνη ψυχή της.

Αυτό φανερώνει, ότι η Θεοτόκος, η ζωή και ο θάνατος της βρισκόταν στα χέρια του Υιού και Θεού της. Η Θεοτόκος κράτησε τον Ιησού στην αγκαλιά της. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς κρατούσε στα παντοδύναμα χέρια Του την Μητέρα Του.
Η ζωή και ο θάνατος του χριστιανού βρίσκονται στα χέρια του Χριστού. Ο Δαβίδ είχε προφητεύσει σχετικά: “Εν ταις χερσί σου οι κλήροι (οι τύχες) μου” (Ψαλμ. 30, 13). Όποιος ζη τη ζωή και το θάνατο του Χριστού, αυτός, στη ζωή και το θάνατό του, θα έχη συμπαραστάτη το Χριστό.

Ο Χριστός, ευλογεί τη ζωή του πιστού και συμπαρίσταται στο θάνατό του. Ζωή και θάνατος γίνονται έτσι δωρεές του Χριστού προς τον άνθρωπο, όπως διδάσκει ο απόστολος Παύλος: “πάντα υμών εστί...είτε κόσμος είτε ζωή είτε θάνατος είτε ενεστώτα είτε μέλλοντα” (Α' Κορ. γ' 21-22).

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ, σ. 261)

“Απόστολοι εκ περάτων”.
Κι όταν όλα αυτά είχαν τελειώσει, ένας βροντερός ήχος συγκλόνισε το σπίτι της Παναγίας. Άρχισαν να καταφθάνουν οι Άγιοι Απόστολοι από τα πέρατα της γης, όπου ο καθένας τους βρισκόταν και κήρυττε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Σύννεφα, σαν υπερπόντια αεροπλάνα, μετέφεραν θαυματουργικά τους Αποστόλους, τον ένα μετά τον άλλον στο φτωχό σπιτάκι της Παναγίας. Έτσι εκπληρώθηκε ο προφητικός λόγος: “Ιδού η κλίνη του Σολωμών, εξήκοντα δυνατοί κύκλω αυτής από δυνατών Ισραήλ” (Άσμα Α.γ' 7).

Ανάμεσα τους ήταν και “Διονύσιος ο Αεροπαγίτης συν τω Ιεροθέω και Τιμοθέω τω θείω”. Η Θεοτόκος εξηγησε στους έκπληκτους Αποστόλους τον λόγο, για τον οποίο τόσο ξαφνικά τους συγκέντρωσε η χάρις του αγίου Πνεύματος και με μητρική στοργή παρηγόρησε την μεγάλη θλίψι τους.
Εν τω μεταξύ έφθασε και ο απόστολος Παύλος, το σκεύος της εκλογής του Χριστού. Τότε, εκείνος αφού έπεσε στα πόδια της Θεομήτορος και την προσκύνησε, άνοιξε το χρυσό στόμα του και άρχισε να εγκωμιάζη τη Θεοτόκο, λέγοντας περίπου τα εξής: “Χαίρε Μητέρα της ζωής και υπόθεσις του κηρύγματός μου. Αν και δεν είδα τον Χριστό, τώρα που βλέπω Εσένα, θεωρώ ότι είδα εκείνον”!
Ύστερ' απ' αυτά, υψώνοντας τα δυό της άχραντα χέρια στον Ουρανό (πρβλ. Τα περί  “Δεομένης” σημειώματα), προσευχήθηκε για την ειρήνη του κόσμου και ευλόγησε τους Αποστόλους. Έπειτα ξάπλωσε στο κρεββάτι και αφού τακτοποίησε το σχήμα του σώματός της όπως αυτή ήθελε παρέδωσε την παναγία ψυχή της στα χέρια του Υιού και Θεού της.
Η θαυμαστή παράστασις των Αποστόλων στις τελευταίες στιγμές της Θεοτόκου υποδηλώνει το θέλημα του Θεού να μή παραμένη ο άνθρωπος μόνος του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Το θέλημα αυτό του Θεού καλούνται να εκπληρώνουν ιδιαίτερα οι συγγενείς και οι φίλοι. Ο χριστιανός που έζησε μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, πρέπει και να τελειώνη τη ζωή του μέσα στη σύναξι της Εκκλησίας.

Η χριστιανική Κηδεία δεν είναι κοινωνικό και κοσμικό “χρέος”. Είναι έκφρασις της εκκλησιαστικής συνειδήεως, ότι ο χριστιανός δεν είναι ποτέ μόνος. Ο χριστιανός φεύγει από τον κόσμο αυτό, πλαισιωμένος από τη Στρατευομένη Εκκλησία, ενώ στην αντίπερα όχθη τον υποδέχεται η Θριαμβεύουσα Εκκλησία.
Αν η έξοδος ενός απλού μέλους της Εκκλησίας από τον κόσμο τούτο είναι εκκλησιαστικό γεγονός, η Έξοδος της Πρώτης μέσα στην Εκκλησία, της Θεοτόκου, ήταν κατ΄εξοχήν εκκλησιαστικό γεγονός. Απήχησις της αλήθειας αυτής είναι ο πάνδημος εορτασμός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. (15 Αυγούστου). Η γιορτή αυτή στην Ορθοδοξία αποτελεί ένα δεύτερο Πάσχα. Είναι το Πάσχα του καλοκαιριού!

Με τον τρόπο αυτό, η Εκκλησία εκδηλώνει την πίστι και την ελπίδα της, ότι, όπως το πρώτο κατ' εξοχήν μέλος της, η Παναγία “πέρασε” (πάσχα στα εβραϊκά σημαίνει “πέρασμα”) στη ζωή και τη χαρά της Θριαμβευούσης Εκκλησίας, έτσι και το κάθε πιστό και αγωνιζόμενο μέλος της: Θα “περάση” στο φώς και τη χαρά του Ουρανού, ακολουθώντας το δρόμο που άνοιξε ο Αναστημένος Χριστός και η Παναγία Μητέρα Του.
Απόστολοι εκ περάτων,
συναθροισθέντες ενθάδε,
Γεθσημανή τω χωρίω,
κηδεύσατέ μου το σώμα.
Και συ Υιέ και Θέε μου
παράλαβέ μου το πνεύμα.
(Εξαποστειλάριον 15ης Αυγούστου)

(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 259-260)

“Προς ουρανόν επειγομένην (=βιάζεται να πάει στον ουρανό)”.
Η Θεοτόκος έζησε 50 και πλεόν χρόνια. Το τέλος της επιγείου ζωής της, σύμφωνα με την παράδοσι, το πληροφορήθηκε τρεις μέρες ενωρίτερα από έναν Άγγελο, ο οποίος και της μετέφερε το εξής μήνυμα του Χριστού: “Είναι καιρός πιά, Μητέρα, να σε πάρω κοντά μου. Μη νοιώσης γι'αυτό καμμιά ανησυχία, αλλά με ευχαρίστησι να δεχθής την απόφασί μου. Διότι έρχεσαι σε αθάνατη ζωή”!
Έτσι, με τον πόθο να συναντήση τον Υιό και Θεό της, η Θεομήτωρ που κατοικούσε πια στα Ιεροσόλυμα ανέβηκε γρήγορα στο όρος των Ελαιών για να προσευχηθή, όπως άλλωστε συνήθιζε συχνά να κάνη. Αφού προσευχήθηκε αρκετά, γύρισε στο σπίτι της, όπου άρχισε τις προετοιμασίες. Σάρωσε ολόκληρο το σπίτι, ετοίμασε το κρεββάτι της, καθώς και όλα τα απαραίτητα για την ταφή, άναψε πολλά φώτα κι εδόξασε τον Θεό.

Ύστερα έστειλε μήνυμα να έλθουν οι συγγενείς και οι γείτονες. Όταν αυτοί συγκεντρώθηκαν, άρχισαν να θρηνούν και να οδύρωνται. Ύστερα όμως σώπασαν και παρακαλούσαν τη Θεομήτορα να μη τους απορφανισθή. Η Θεοτόκος, από την άλλη μεριά τους διαβεβαίωνε ότι θα περισκέπη και εποπτεύη όχι μόνο αυτούς, αλλά και όλον τον κόσμο, σκορπώντας έτσι παρηγοριά στους συγκεντρωθέντες. Ύστερα πρόσφερε τους δύο χιτώνες της σε δύο φτωχές χήρες που τις αγαπούσε ιδιαίτερα και που τις φρόντιζε από καιρό...(βλ. Μα., 15).
Η προαίσθησις του θανάτου είναι συνήθως προνόμιο των αγίων ψυχών. Η προαίσθησις αυτή, σαν μια έσχατη ευλογία του Θεού τους δίνει την ευκαιρία της τελικής προετοιμασίας για την μεγάλη Συνάντησι με το πρόσωπο του πόθου και της αγάπης των, τον Κύριο Ιησού!

Υπό το πρίσμα αυτό, ο πιστός χριστιανός πρέπει να θεωρή προνομιακή την περίπτωσι που οι γιατροί και οι συγγενείς του τον προειδοποιούν, ότι το τέλος είναι πιο κοντά! Αυτό, που σε άλλους μοιάζει με εφιάλτη, ο χριστιανός πρέπει να το θεωρή σαν έσχατη ευλογία του Θεού.

Γιατί έτσι θα έχη τη δυνατότητα της τελικής προετοιμασίας. Θα έχη την ευχέρεια και τον χρόνο να κάνη ό,τι έκανε και η Θεοτόκος: Καθαριότης ψυχής και σώματος, θ. Κοινωνία, ειδοποίησις συγγενών και φίλων, φωταψία και αναμονή του Κυρίου.
...
(ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ-ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ, “Η ΠΡΩΤΗ-ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ”, εκδόσεις ΓΡΗΓΟΡΗ, σελ. 258-259)

Ροήν μου των δακρύων...

Τα δάκρυα! Από την εποχή του Αδάμ και της Εύας τρέχουν και δεν έχουν στερέψει από τα μάτια των ανθρώπων τα δάκρυα…Δάκρυα αποτυχίας, απογοητεύσεως, πικρίας, εγκαταλείψεως, συκοφαντίας, αδικίας, εκμεταλλεύσεως, εξορίας, φτώχειας, πόνου, θανάτου… Η υδρόγειος σφαίρα είναι μία φιάλη γεμάτη από τα αλμυρά, ανθρώπινα δάκρυα….

Η πηγή των δακρύων ξεχειλίζει κάθε τόσο στη ζωή του ανθρώπου και κανείς δεν θα μπορέσει να την κλείσει οριστικά μέχρι τη συντέλεια των αιώνων. Το μόνο θετικό στην περίπτωση των δακρύων είναι ότι υπάρχει ο τρόπος αξιοποιήσεώς των: τουλάχιστον, να μη πάνε χαμένα και τα δάκρυα της λύπης να μετασχηματίζονται σε δάκρυα χαράς…

…Όταν τα δάκρυα μας πέφτουν στην αγκαλιά της Παναγίας, Εκείνη τα μετασχηματίζει σε μαργαριτάρια και διαμάντια χαράς! Διότι τα δάκρυα του ανθρώπου, ιδίως όταν αυτά είναι δάκρυα μετανοίας, έχουν τεράστια αξία και αποκτούν εξαίσια ομορφιά μπροστά στα μάτια του Θεού!

Η πηγή της φθαρτής και θνητής υπάρξεώς μας δεν θα παύσει να βγάζει δάκρυα, για πολλούς και ποικίλους λόγους. Ας φροντίζουμε τουλάχιστον τα δάκρυα αυτά να μην  πηγαίνουν χαμένα, να μην χάνονται απλώς στον ωκεανό της ανθρώπινης δυστυχίας.

Ας προσφέρουμε τα δάκρυά μας θυσία στον Θεό των οικτιρμών.

Η Παναγία είναι πάντα στο πλευρό μας, για να σφογγίσει από τα μάτια μας τα δάκρυα και να τα προσφέρει στον Κύριο. Στα ιερά προσκυνήματα υπάρχει συνήθεια να σφογγίζουν την εικόνα της Παναγίας και κατόπιν να μοιράζουν το αρωματισμένο βαμβάκι για ευλογία των πιστών. Κι’ όμως, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο: η Παναγία σφογγίζει τα δάκρυά μας με το βαμβάκι της πρεσβευτικής αγάπης και παρουσίας της και τα προσφέρει σαν ‘θυμίαμα εύοσμον’ στον Θεό.

 ("Η ΠΡΩΤΗ", μητρ. Ευθυμίου Στύλιου, σελ. 283-284, εκδόσεις Γρηγόρη)