Η εμφάνιση της Θεοτόκου
Ζούσε στη χώρα των Αλαμανών ένας ιερέας πολύ ενάρετος, ο Πελάγιος, που έτρεφε ξεχωριστή ευλάβεια στην Υπεραγία Θεοτόκο. Ο διάβολος όμως τον φθόνησε και του έσπειρε λογισμό απιστίας για τη θεία Κοινωνία. ‘Πώς είναι δυνατόν’, σκεφτόταν , ‘ να γίνονται το ψωμί Σώμα και το κρασί Αίμα Χριστού!’ Απ’τους λογισμούς αυτούς έπεφτε σε μεγάλη θλίψη, αλλά δεν τολμούσε να συμβουλευθεί κανέναν άνθρωπο. Γι’αυτό πρόστρεξε στην ίδια την Παναγία και την παρακάλεσε να τον πληροφορήσει σχετικά.
Κάποια μέρα λοιπόν, ενώ λειτουργούσε, όταν έφτασε στο « Εξαιρέτως της Παναγίας αχράντου…», εξαφανίστηκε από το δισκάριο ο άγιος Άρτος. Ερεύνησε ο Πελάγιος τριγύρω, αλλά δεν Τον βρήκε.
-Παναγία μου! Φώναξε τρομαγμένος, γνωρίζω ότι για την ολιγοπιστία και την αμφιβολία μου με σιχάθηκε ο Χριστός κι έφυγε από μπροστά μου για να μην κοινωνήσω ο ανάξιος. Εσύ όμως παρακάλεσε Τον να με συγχωρήσει!
Βλέπει τότε μπροστά στην αγία τράπεζα την υπερένδοξη Βασίλισσα με το θείο Βρέφος στην αγκαλιά της να του λέει:
-Αυτό το Βρέφος είναι ο Ποιητής της οικουμένης, ο Υιός και Λόγος του Θεού, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός πέθανε στο Σταυρό για τη σωτηρία του κόσμου και αναστήθηκε. Αυτός και τώρα καθημερινά συγκαταβαίνει με θαυμαστό τρόπο στο σχήμα του ψωμιού και του κρασιού, για την πολλή αγάπη Του στους ανθρώπους, και προσφέρεται σ’αυτούς για τον αγιασμό της ψυχής τους. Ψηλάφησε Τον λοιπόν κι ερεύνησε άφοβα, για να διαπιστώσεις ότι πρόκειται για αληθινή θεωρία, ότι είναι σώμα πραγματικό με σάρκα και αίμα, καθώς Τον γέννησα. Έτσι ακριβώς γίνονται ο άρτος και ο οίνος όταν λειτουργείς. Επειδή όμως η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να φάει σάρκα ωμή και να πιεί αίμα, γι’αυτό με πάνσοφο τρόπο ο Παντοδύναμος προσφέρεται με τη μορφή του ψωμιού και του κρασιού, ώστε να μπορεί ο καθένας να Τον μεταλαμβάνει με λαχτάρα και πόθο. Κοινώνησε λοιπόν κι εσύ με ευλάβεια και πίστη, γιατί όποιος Τον παίρνει μέσα του άξια, γίνεται μέτοχος της θείας δόξας Του.
Μ’αυτά τα λόγια η Δέσποινα απέθεσε το Βρέφος στην αγία τράπεζα, και αφού Το προσκύνησε ταπεινά, έγινε άφαντη.
Τότε ο ιερέας πήρε με φόβο και χαρά στα χέρια του το θείο Βρέφος, Το ασπάστηκε ευλαβικά και διαπίστωσε πως ήταν πράγματι ένα ζωντανό βρέφος με αληθινή σάρκα. Ύστερα Το ακούμπησε στην αγία τράπεζα, έπεσε στη γη και προσευχήθηκε με δάκρυα:
« Πιστεύω, Κύριε, και ομολογώ πως Εσύ είσαι ο Υιός του Θεού, που γεννήθηκες από την αειπάρθενη Μαρία. Σε ευχαριστώ για τη χάρη που αξιώθηκα σήμερα ο ανάξιος, και παρακαλώ να μου συγχωρέσεις την παλιά μου δυσπιστία. Και τώρα αξίωσε με να Σε κοινωνήσω όχι σαν βρέφος, αλλά σαν Άρτο».
Αφού προσευχήθηκε έτσι με πίστη, σηκώνεται, και βλέπει μπροστά του τον άγιο Άρτο όπως και πριν. Μετέλαβε με ευφροσύνη, και συνέχισε σε όλη του τη ζωή να ιερουργεί τα θεία Μυστήρια με περισσή ευλάβεια.
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ.46-48)

Ο ηγούμενος Κοδράτος
Ο παπα- Ανδρέας, ο προηγούμενος της Ι. Μονής Αγίου Παύλου,
που γνώρισε πολύ καλά ως πνευματικό πατέρα τον περίφημο παπα- Κοδράτο (1859- 1940),
ηγούμενο της Ι.Μονής Καρακάλλου, διηγήθηκε το εξής:
« Όταν ήμουν νεώτερος αντιμετώπισα κάποτε μεγάλο πειρασμό!
Τέτοιου είδους, που με ανάγκασε να φύγω από το μοναστήρι μου!
Πήγα και έμεινα σε ένα κελλί κοντά στην Ι. Μονή Καρακάλλου.
Σε 2-3 ημέρες έτρεξα να βρω τον παπα- Κοδράτο και να εξομολογηθώ.
Του άνοιξα την καρδιά μου και τα είπα όλα. Ήμουν όμως φανερά ταραγμένος.
Εκείνος με άκουσε υπομονετικά και στο τέλος φάνηκε σαν να συμφωνούσε μαζί μου...
-Καλά έκανες! Είχες δίκιο! Αλλά, έλα πάλι σε μια εβδομάδα, παιδί μου, να τα ξαναπούμε.
» Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Η στάσις του όμως κάτι έκρυβε και ήμουν περίεργος να μάθω,
τι με ήθελε σε μια εβδομάδα.
Πράγματι τον επισκέφθηκα και, αφού συζητήσαμε αρκετά και με πνεύμα εγκαρδιότητος,
στο τέλος μού λέει σε ιλαρό τόνο:
-Θα κάνης τώρα υπακοή σε ό,τι σου πω;
-Γέροντα, ό,τι μου πης, θα το κάνω.
-Θα το κάνης; Άκου λοιπόν! Θα βάλουμε το σαμάρι στο ζώο και το κιλίμι,
και θα πας πίσω στο μοναστήρι σου. Άντε μπράβο!
-Γέροντα! του είπα κατάπληκτος, σεις την πρώτη φορά με δικαιώσατε. Τώρα;…
-Ναι! Μα τότε ήσουν θυμωμένος. Κι αν σου έλεγα αυτό που σου λέω τώρα,
δεν θα γιατρευόταν η πληγή ούτε ο πειρασμός θα έφευγε.
» Έμεινα να θαυμάζω για μια φορά ακόμη τον αριστοτεχνικό χειρισμό που έκανε στις ψυχές,
και δόξαζα τον Θεό, γιατί είχα βρει τέτοιο πνευματικό πατέρα.
Επέστρεψα στο μοναστήρι μου χαρούμενος και μετανοημένος».
(Κοδράτος Καρακαλληνός)
(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος πρώτος, σελ.56-57)

Σε μερικούς θεόφτωχους που τον ενοχλούσαν μπορούσε να αρνηθεί βοήθεια; Προχθές λόγου χάρη σε στιγμές οικονομικής στενοχώριας παρουσιάστηκε κάποιος στο γραφείο του με ξεφτισμένο σακάκι και χιλιομπαλωμένο παντελόνι, λιπόσαρκος, χλωμός, ακούρευτος, και του είπε
- Σεβασμιότατε, στον πορτιέρη δήλωσα πως είμαι συγγενής σας· συγχωρέστε με, το έκανα από φοβερή ανάγκη,
- Δεν χρειαζόταν να μεταχειριστείς το ψεύδος· όποιος με ζήτα τον δέχομαι.
- Τι συμβαίνει;
- Χρωστάω, παππούλη μου, χρωστάω 25 φράγκα, υπόγραψα γραμμάτιο και αυτό το καταραμένο το γραμμάτιο αύριο στις 10 το πρωί αν δεν πληρωθεί θα με στείλουν φυλακή. Σου ορκίζομαι δεν έχω δεκάρα μήτε για το ψωμί.
Τον κοίταξε καλά-καλά, κούνησε το κεφάλι του πήρε και χτύπησε το κουδούνι και πρόσταξε τον κλητήρα να φωνάξει τον Σακκόπουλο.
- Διαταγάς! άκουσε σε λίγο το μέταλλο της φωνής του.
- Κωστή, δώσε σε παρακαλώ 25 δραχμές στον αδελφό μας εδώ. Εκείνος μαρμάρωσε, απόμεινε να χάσκει.
- Επιθυμείς τίποτε να μου ανακοινώσεις και παραμένεις ακίνητος;
- Δεν έχω λεφτά, σεβασμιώτατε. - Σε παρακαλώ κοίταξε καλύτερα διότι είναι μέγιστη ανάγκη.
Τον πλησίασε τότε και του ψιθύρισε σχεδόν στο αυτί
- Όλες και όλες 25 δραχμές έχουμε και είναι αρχές του μήνα καταλαβαίνετε λοιπόν…
- Δώσε τες, Κωστή, και έχει ο Θεός.
Τα μάτια του Σακκοπούλου άστραψαν, γύρισαν και κοίταξαν τον επισκέπτη με αγανάκτηση.
- Από πού ξεφύτρωσες τέτοια ώρα; ανάκραξε ταραγμένος.
- Ησύχασε Κωστή, άκουσε όλο γλυκιά τη φωνή του. Μη στεναχωριέσαι, κάθε ενίσχυση στον πλησίον μας επανέρχεται, συχνά πολλαπλάσια. Είναι όντως ανάγκη να ενισχυθεί ο άγνωστος αυτός αδελφός μας.
Ο Κωστής πήγε-ήρθε μουρμουρίζοντας, έφερε τα λεφτά και τα παρέδωσε στον άγνωστο επισκέπτη.
Το ίδιο εκείνο απόγευμα έτριβε τα μάτια του, έβλεπε ολοφάνερα την επαλήθευση πενταπλάσιας επιστροφής. Μία πρόσκληση του αρχιεπισκόπου Θεοκλήτου να τελέσουν κάποιο Αρχοντικό γάμο στη Μητρόπολη μαζί με καλλίφωνους Ριζαρείτες σπουδαστές, εκτός από χίλιες δύο περιποιήσεις, τούς έφερε στο ταμείο 120 στρογγυλές δραχμές· νόμισμα των 100 στο Δεσπότη και 20 στους σπουδαστές όπου φυσικά δεν τις κράτησαν και τις παρέδωσαν στα χέρια του.
- Καταπληκτικός ο λόγος αυτού του ανθρώπου σιγοψιθύριζε όλη τη βραδιά ο Σακκόπουλος, γεροδεμένος με πίστη και αυταπάρνηση!
(Ο άγιος του αιώνας μας, Σώτου Χονδρόπουλου,1992, σελ. 193-194)

Κατά τη διάρκεια ενός διωγμού του αυτοκράτορος Μαξιμιανού (286-310) συνελήφθη στην Αλεξάνδρεια μια όμορφη χριστιανή κόρη, που λεγόταν Ποταμίαινα. Η Ποταμίαινα ήταν δούλη κάποιου ακόλαστου ειδωλολάτρη, που προσπαθούσε με ποικίλους τρόπους να την πείση να υποχωρήση στους ανήθικους σκοπούς του. Τελικά την παρέδωσε στον έπαρχο και τον δωροδόκησε με πολλά χρήματα λέγοντας του:
-Αν υποχωρήση στα θελήματα μου, άφησε την ελεύθερη. Αν όμως επιμένη στην άρνηση της, τιμώρησε τη σκληρά.
Ο έπαρχος πάσχισε με διάφορα τιμωρητικά όργανα να τη φοβίση. Μεταξύ των άλλων, διέταξε ν’ανάψουν ένα μεγάλο καζάνι, γεμάτο πίσσα. Ενώ η φωτιά φούντωνε και η πίσσα άρχισε να κοχλάζη, ο δικαστής είπε:
-Ή πήγαινε και υποτάξου στον κύριο σου, ή διατάζω να σε πετάξουν μέσα!
Εκείνη δεν δείλιασε μπροστά στο φρικτό μαρτύριο και αποκρίθηκε με γενναιότητα:
-Αλλοίμονο, όταν ο ίδιος ο δικαστής μας προτρέπει στη διαφθορά!
Ο έπαρχος θύμωσε και διέταξε να τη ρίξουν αμέσως στο καζάνι. Τότε η νεαρή μάρτυς φώναξε δυνατά:
-Αν έτσι αποφάσισες, διάταξε να με βυθίσουν στην πίσσα σιγά-σιγά. Θα διαπιστώσης πόση δύναμη χαρίζει ο Χριστός στους δούλους Του.
Έτσι και έγινε! Η αγία Ποταμίαινα καιγόταν για πολλή ώρα, μέχρις ότου παρέδωσε την ηρωϊκή και αμόλυντη ψυχή της στον Νυμφίο της Χριστό.

(Λαυσαϊκή Ιστορία)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 67-68)

- Γέροντα, έχω τον λογισμό μήπως δεν φταίει η λίγη αντοχή μου που κουράζομαι εύκολα αλλά κάτι άλλο.
- Ναι, αν υπήρχε η θεία φλόγα μέσα σου, τότε όλα θα ήταν διαφορετικά.
- Γέροντα, πώς θα αποκτήσω αυτήν την θεία φλόγα;
- Αν ξεχνάς τον εαυτό σου και σκέφτεσαι τους άλλους.
- Μου φαίνεται δύσκολο να το κάνω πάντοτε αυτό.
- Τουλάχιστον προσπάθησε να σκέφτεσαι και να φροντίζης τους άλλους όπως σκέφτεσαι και φροντίζεις τον εαυτό σου. Έτσι, σιγά-σιγά θα φθάσης να αδιαφορής για τον εαυτό σου, με την καλή έννοια, και να σκέφτεσαι πάντα τους άλλους. Και τότε βέβαια θα σε σκέφτεται και ο Θεός, θα σε σκέφτωνται και οι άλλοι· μόνο να μην το κάνης, για να σε σκέφτωνται οι άλλοι!...
- Τελικά, Γέροντα, αυτό που με βασανίζει είναι ο εαυτός μου.
- Ναι, βρε παιδί, πέταξε τον εαυτό σου. Αν πετάξης τον εαυτό σου, μετά θα πετάς. Τι τον κρατάς τον εαυτό σου για τον εαυτό σου; Το κομμάτι της αγάπης που κρατάς για τον εαυτό σου, το αφαιρείς από την ολοκληρωτική αγάπη που πρέπει να έχης για τους άλλους.
- Γέροντα, πώς θα πετάξω τον εαυτό μου;
- Όσο μπορείς, να βγάζης τον εαυτό σου έξω από τις ενέργειές σου και να βάζης μέσα σου τους άλλους. Προσπάθησε αυτό που θέλεις για τον εαυτό σου να το δίνης στους άλλους. Να δίνης-να δίνης, χωρίς να υπολογίζης τον εαυτό σου. Όσο θα δίνης, τόσο θα παίρνης, γιατί ο Θεός θα σου δίνη άφθονη την Χάρη Του και την αγάπη Του· θα σε αγαπάη πολύ, καθώς κι εσύ πολύ θα Τον αγαπάς, γιατί θα πάψης να αγαπάς τον εαυτό σου, ο οποίος σου ζητάει να τρέφεσαι από τον εγωισμό και την υπερηφάνεια, και όχι από την Χάρη του Θεού που δίνει όλες τις βιταμίνες στην ψυχή και την θεία αλλοίωση στην σάρκα, και κάνει τον άνθρωπο να ακτινοβολή. Θα εύχομαι πολύ γρήγορα να τα νιώσης όλα αυτά, για να απαλλαγής από το βάσανο της φιλαυτίας.
- Μπορεί, Γέροντα, να αγωνίζομαι να απαλλαγώ από την φιλαυτία μου, και πάλι να έχω τον εαυτό μου σε ό,τι κάνω;
- Πώς αγωνίζεσαι; Τον πετάς τον εαυτό σου; Ό,τι είναι σιχαμερό το πετάει κανείς· πρέπει όμως να καταλάβη ότι είναι σιχαμερό. Άμα δεν το σιχαθή, δεν το πετάει. Θέλω να πω, και τον παλαιό σου άνθρωπο, για να τον πετάξης, πρέπει να τον σιχαθής. Με μουδιασμένα πράγματα δεν γίνεται προκοπή.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 53-55)

Ο ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ, νέος ευσεβής από την Αλεξάνδρεια, διηγείται ο Παλλάδιος, από πλούσια κι αρχοντική γενιά, πήγε να προσκυνήσει τους αγίους Τόπους κι επισκέφθηκε πολλά μοναστήρια κι ησυχαστήρια στην Παλαιστίνη.
Όταν γύρισε στην πατρίδα του την Αίγυπτο, με την καρδιά πλημμυρισμένη από θεϊκό έρωτα, μοίρασε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, για ν’ ακολουθήσει την αμέριμνη ζωή των μοναχών. Κράτησε μόνο ένα μεγάλο υποστατικό στα περίχωρα της Αλεξάνδρειας, κατάφυτο από οπωροφόρα δέντρα, που το είχε ζηλέψει ο Έπαρχος για την ξεχωριστή ομορφιά του, και πολλές φορές του είχε ζητήσει να το αγοράσει, προσφέροντας γενναία τιμή. Μα ο Βησσαρίων δεν δεχόταν, γιατί σκόπευε να το χαρίσει στο γυναικείο μοναστήρι που βρισκόταν εκεί κοντά.
Όταν αποφάσισε ν’ ακολουθήσει τον ερημικό βίο, πήγε κι εξομολογήθηκε στον Αββά Ισίδωρο τον Πηλουσιώτη. Μεταξύ των άλλων του είπε και για το υποστατικό.
- Πούλησέ το στον Έπαρχο, τον συμβούλεψε ο Γέροντας και δώσε τα χρήματα στο μοναστήρι. Μην αφήσεις υποστατικά στις καλόγριες, γιατί θα χάσουν την ψυχή τους.
Μα ο Βησσαρίων δεν θέλησε τότε να πεισθεί στην συνετή συμβουλή του Γέροντα κι έκανε δωρητήριο το μεγάλο κτήμα στο γυναικείο μοναστήρι. Ελευθερωμένος ύστερα από όλες τις υλικές του φροντίδες, πήγε στην έρημο κι έμεινε σε μια φτωχική καλύβα, στην σκήτη των Πατέρων.
Πέρασαν δεκαέξι μήνες από τότε που ο ευλαβής νέος άρχισε να αγωνίζεται τον καλό αγώνα, αφήνοντας κατά μέρος κάθε γήινη απασχόληση, όταν μια νύχτα ήρθε να τον συνταράξει ένα τρομακτικό όνειρο: Είδε πως βρέθηκε στην Βηθλεέμ, στον ναό της αγίας Γεννήσεως. Ξαφνικά ο ναός άστραψε από ουράνιο φως κι άρχισαν να μπαίνουν μέσα σε παράταξη νέοι ιεροπρεπείς, ντυμένοι με ολόχρυσες στολές, που έψαλλαν μελωδικά άσματα. Ανάμεσά τους ήταν μια Γυναίκα, που η ομορφιά της δεν χωρά σε νου ανθρώπινο, ντυμένη με πορφύρα, σαν Βασίλισσα, και με διάδημα από αστέρια στο κεφάλι.
Δεν πρόλαβε να συνέλθει από την έκπληξη του ο Βησσαρίων, όταν άκουσε έναν από τους συνοδούς της ουράνιας Βασίλισσας να τον φωνάζει αυστηρά με τ’ όνομά του. Γύρισε προς το μέρος του κι αντιλήφθηκε πως τον κοίταζε με βλέμμα βλοσυρό:
- Τί έχεις ν’ απολογηθείς για τις παρθένους, του είπε, που από τότε που τους χάρισες το κτήμα σου, δεν επαψαν ούτε μια μέρα να εξοργίζουν τον Θεό; Μεγάλη τιμωρία σε περιμένει αν δεν διορθώσεις το σφάλμα σου.
- Κύριέ μου, τόλμησε ν’ αποκριθεί ο Βησσαρίων, τρέμοντας σύγκορμος από τον μεγάλο φόβο του, για να τις αναπαύσω τους το δώρησα, επειδή σαν γυναίκες είναι σκεύη αδύνατα, όχι για να παροργίσουν τον Θεό.
Τότε πήρε τον λόγο η Βασίλισσα:
- Καλή η προαίρεσή σου, παιδί μου, αλλά ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους βρήκε αιτία να ζημιώσει τις ψυχές τους. Μπορούσε ο Θεός, ο οποίος προνοεί για τα πλάσματά Του, να τις στείλει ποταμούς από χρυσό, αλλά δεν θα ήταν για συμφέρον τους.
Καθώς έλεγε αυτά, σήκωσε το ευλογημένο χέρι της και έδειξε εκείνον που λίγο πριν είχε τρομοκρατήσει τον Βησσαρίωνα.
- Αυτός είναι το πρότυπο των μοναχών. Ας τον μιμούνται όσοι θέλουν να αρέσουν στον Θεό. Διόρθωσε το λάθος σου και θα με έχεις πάντοτε προστασία.
Ύστερα απευθύνθηκε σ’ εκείνον που είχε δείξει:
- Σφράγισε την καρδιά του, Βαπτιστά, για να μην νομίσει πως όλα αυτά είναι φαντασία.
Άπλωσε το δεξί του χέρι ο Τίμιος Πρόδρομος και σφράγισε με το σημείο του Σταυρού το στήθος του Βησσαρίωνα και αμέσως χάθηκε το όραμα.
Μόλις ξημέρωσε, ξεκίνησε ο Βησσαρίων για τον Αββά Ισίδωρο. Τρομαγμένος ακόμη, του διηγήθηκε την οπτασία.
- Έπρεπε να είχες ακούσει την συμβουλή μου, παιδί μου, του είπε ο Γέροντας. Δεν ξέρεις πως τα υποστατικά έχουν μέριμνες και φροντίδες; Χρειάζονται καλλιέργεια κι όταν άνδρες συναλλάσσονται με ασκήτριες, ο διάβολος δεν αφήνει απείραχτες ούτε αυτές ούτε εκείνους. Αν
είναι γενικά κακό στους μοναχούς να έχουν υλικές φροντίδες, πολύ περισσότερο άπρεπο για τις παρθένους.
Χωρίς αναβολή, την ίδια κιόλας ημέρα, τον πήρε ο Γέροντας και κατέβηκαν στο γυναικείο μοναστήρι και με κάποια πρόφαση έπεισαν τις μοναχές να δεχτούν να πουλήσουν το υποστατικό στον Έπαρχο και να είσπράξουν τα χρήματα. Έτσι, ήσυχος πια, γύρισε στο ασκητήριο του ο καλός Βησσαρίων.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 52-54)

Στην περίοδο των εορτών οι ευχές μεταξύ των ανθρώπων δίνουν και παίρνουν. Στον κόσμο αυτή η ευχή που σχεδόν μονοπωλεί τα στόματα όλων είναι : « υγεία! πάνω απ’όλα η υγεία.. όλα τ’άλλα έρχονται!» Έτσι και στην εργασία μου, μια συνάδελφος έλεγε αυτή την ευχή ακούραστα σε όλους τους πελάτες. Κάποια στιγμή, της αντεύχεται μια πελάτισα: « υγεία και αγάπη, κορίτσι μου!» Εκείνη απάντησε : « υγεία, υγεία… τί να την κάνω την αγάπη;» Τότε δεν άντεξα! Επειδή η συγκεκριμένη συνάδελφος έχει και μια ιδιαίτερη αγάπη στο αυτοκίνητο της, της είπα: « μήπως το αυτοκίνητο σου μπορεί να πάει πουθενά χωρίς βενζίνη;»
Αργότερα σκέφτηκα ότι ο πνευματικά αγωνιζόμενος άνθρωπος μοιάζει με ένα αυτοκίνητο. Η υγεία τού είναι τόσο σημαντική όσο το αμάξωμα στο αυτοκίνητο. Το σώμα είναι το περίβλημα της ψυχής. Φυσικά όμως δεν φτάνει μόνο αυτό! Καταρχάς χωρίς βενζίνη, δηλαδή την αγάπη του Χριστού η αλλιώς τη Θεία Χάρη δεν πάμε πουθενά! Όμως και να έχουμε γερά λάστιχα, δηλαδή την ταπείνωση για να μας κρατάει ασφαλείς στο δρόμο μας, που είναι η ορθόδοξη πίστη! Χρειαζόμαστε σίγουρα γερή μηχανή, δηλαδή καθαρή καρδιά και να είμαστε καλοί οδηγοί! Δηλαδή ο νους μας να έχει διάκριση, να έχει τα χέρια του στο τιμόνι και να ξέρει πότε να στρίβει αριστερά, πότε δεξιά και πότε να τραβάει ευθεία. Πότε να φρενάρει και πότε να αυξάνει ταχύτητα.
Με το που μπαίνουμε στο όχημα ακούγεται ο έντονος προειδοποιητικός ήχος να φορέσουμε τη ζώνη μας, όπως και η Εκκλησία μάς προειδοποιεί, μπαίνοντας στον πνευματικό αγώνα, για τη νηστεία, την αγνότητα και τη γενικότερη εγκράτεια! Οπωσδήποτε χρειαζόμαστε το GPS για να μη βγούμε από το δρόμο μας, δηλαδή τη μελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας και φυσικά να υπακούμε στον τροχονόμο, στα σήματα και στα φανάρια, όπως δηλαδή ο πιστός οφείλει να υπακούει στο Χριστό, στην Εκκλησία και στον πνευματικό του. Υπεραπαραίτητα είναι και τα φώτα, ημέρας και νυχτός, δηλαδή η προσευχή είτε σε καιρό χαράς είτε σε καιρό θλίψης! Όπως και οι δείκτες που υπάρχουν μέσα στο αυτοκίνητο και μας δείχνουν κάθε στιγμή τις τιμές της βενζίνης, της ταχύτητας και άλλα πράγματα, δηλαδή ό,τι κάνει η αυτογνωσία και η εγρήγορση στο χριστιανό! Και πάρα πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε… κυριότερο όμως είναι ο συνοδηγός, δηλαδή ο πνευματικός αδερφός μας, που μ’αυτόν γίνεται η διαδρομή πολύ πιο ευχάριστη και ασφαλής!
Όλα αυτά τα πολύ σημαντικά όμως θα ήταν άχρηστα, εάν δεν υπήρχε ο προορισμός! Τί να τα κάνεις τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα, αν ο προορισμός σου είναι λάθος; Αν το τέρμα της διαδρομής είναι ο γκρεμός; Τα πάντα τα δωρίζει ο Χριστός μας για να φτάσουμε σ’Αυτόν… χωρίς Αυτόν τίποτα δεν έχει αξία! Ούτε η υγεία, ούτε οι αρετές! Πόσο ανώριμο είναι να αγαπάμε και να ποθούμε πιο πολύ το δώρο από το Δωροδότη! Μήπως η υγεία είναι ο Θεός μας; Κι ενώ ο Χριστός μας είπε « να ζητάτε πρώτα τη Βασιλεία των Ουρανών και όλα τα άλλα θα σας προστεθούν», [ Κατά Ματθαίον στ, 33] εμείς αντικαθιστούμε τη Βασιλεία των Ουρανών, την Αγία Τριάδα με την υγεία;
Η υγεία είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού, βασικότατο αλλά από μόνο του δεν είναι τίποτα. Ούτε καλό ούτε κακό. Τί να το κάνουμε το πανάκριβο αυτοκίνητο αν στα μέσα της διαδρομής τρακάρουμε, μας πάρουν το δίπλωμα, μείνουμε από βενζίνη ή οδηγούμαστε σε αδιέξοδο; Είναι δώρο άδωρο! Γι’αυτό λοιπόν ας δίνουμε στη σωματική υγεία τη σημαντικότητα που της αρμόζει. (Κ.Δ.Κ)

"Οι πόρνες και οι τελώνες έχουν το προβάδισμα"

Έλεγε ο πατέρας Πορφύριος ότι ο άνθρωπος πρέπει να επιδιώκει να γνωρίσει την αμαρτωλή
και ηθικά πτωχή του κατάσταση, για να γίνεται ταπεινός και να γίνεται συμπαθής προς τους
άλλους αμαρτωλούς. "αυτό κι ο Χριστός έλεγε ότι οι πόρνες κι οι τελώνες έχουν, δια της
μετανοίας και της ταπεινώσεως, το προβάδισμα για τη βασιλεία των ουρανών. Έτσι και ο
Γέροντας δεν ήθελε να ακούσει για τέτοιους αμαρτωλούς καμιά κατηγορία, γιατί έλεγε ότι οι
πόρνες και οι τελώνες που ονομάζουμε, για το Θεό είναι κλέπτες πιασμένοι, ενώ εγώ κι εσείς,
μας έλεγε, είμαστε όλοι κλέπτες άπιαστοι. Ο κλέπτης ο πιασμένος και ταπεινωμένος, η πόρνη η γνωστή και ντροπιασμένη, η ταπεινωμένη κι η μετανοημένη είναι πολύ ανώτερη από εμάς με τα καλά ονόματα και τον άγνωστό μας κι αμφίβολο βίο.

[Πορ. 27]

ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ

"Το παράδειγμα του Γέροντα"

Ο Γέροντας δε χρησιμοποιούσε το εκπληκτικό διορατικό και προορατικό του χάρισμα, ούτε για υλική ωφέλεια , ώστε να κερδίσει πλούτη , ούτε για εντυπωσιασμό , ώστε να κερδίσει δόξα.
Προτιμούσε να μένει φτωχός και αφανής ασκητής, όπως όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Απόδειξη, το ότι , σ'όλη του τη ζωή ήταν ακτήμων και το ότι, ενώ επι δεκαετίες ήταν εφημέριος ναού στο κέντρο της Αθήνας, ελάχιστοι τον γνώριζαν, κυρίως διότι απέφευγε την αυτοπροβολή.
Δεν έκανε κατάχρηση του χαρίσματός του, αλλά χρήση, προς πνευματική ωφέλεια ανθρώπων και "εις δόξαν Θεού".
[Γ 129π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.70)

Η εγκράτεια στην έγγαμη ζωή

Ο Θεός «εποίησε τα πάντα, καλά λίαν». Ο άνδρας νιώθει μια φυσική έλξη προς την γυναίκα και η γυναίκα προς τον άνδρα.
Αν δεν υπήρχε αυτή η έλξη, ποτέ δεν θα ξεκινούσε κανείς να κάνη οικογένεια.
Θα συλλογιζόταν τις δυσκολίες που θα είχε αργότερα στην οικογένεια με την ανατροφή των παιδιών κ.λ.π., και δεν θα αποφάσιζε να ξεκινήση.
Μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων το σαρκικό φρόνημα σε μερικούς ανθρώπους μπορεί να υπάρχη πέντε τοις εκατό, σε άλλους δέκα, τριάντα κ.λπ.
Αλλά σήμερα που να βρεθούν άνθρωποι να έχουν πέντε τοις εκατό σαρκικό φρόνημα, να έχουν δηλαδή αγνό φρόνημα!
Πάντως σε όλους τους ανθρώπους έχει δοθή από τον Θεό η δυνατότητα να φθάσουν στην απάθεια, αν αγωνισθούν με φιλότιμο.
Δεν δικαιολογούνται οι έγγαμοι, επειδή ακολούθησαν τον έγγαμο βίο, να ξεχνούν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα, αλλά είναι και πνεύμα,
και να αφήνουν τον εαυτό τους αχαλίνωτο. Πρέπει να αγωνίζωνται να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα.
Αν προσπαθούν να ζουν πνευματικά, με την καθοδήγηση του Πνευματικού τους, θα αρχίσουν να γεύωνται σιγά-σιγά και ανώτερες χαρές, πνευματικές,
ουράνιες, και δεν θα αναζητούν τις σαρκικές. Έχουν υποχρέωση να αγωνίζωνται να εγκρατεύωνται, για να μη μεταδώσουν το σαρκικό πάθος και στα παιδιά τους.
Ένα παιδάκι, που οι γονείς του έχουν πολύ σαρκικό φρόνημα, έχει από μικρό τέτοιες τάσεις, γιατί παίρνει το σαρκικό φρόνημα από αυτούς.
Στην αρχή αυτό είναι απαλό, όπως όλα τα κληρονομικά πάθη - σαν την τσουκνίδα πού, μόλις φυτρώνη, είναι απαλή και μπορείς να την πιάσης, ενώ,
όταν μεγαλώση, τσιμπάει - και μπορεί να θεραπευθή από έναν καλό Πνευματικό, που έχει διάκριση.
Αν όμως δεν το κόψη στην μικρή ηλικία, θα χρειασθή πολύ να αγωνισθή, όταν μεγαλώση, για να το κόψη.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 62-64)

γιατί αγαπάνε το Θεό!
Για τους αγίους ικανοποιητική αμοιβή και αντίδοσις είναι το ότι υπηρετούν το Θεό.
Για εκείνον, που αγαπάει ένα πρόσωπο, αρκεί ως αμοιβή το ότι αγαπάει φλογερά το αγαπητό του πρόσωπο.
Τίποτε παραπάνω δεν επιζητεί, τίποτε δεν νομίζει ανώτερο από αυτό.
Ε.Π.Ε. 31,598

λέοντες
Τέτοιο λιοντάρι ήταν ο μακάριος Παύλος.
Και το μεν λιοντάρι, πιάνεται κάποτε στα δίχτυα και συλλαμβάνεται.
Οι άγιοι όμως, όταν δένωνται, τότε μάλιστα γίνονται δυνατώτεροι.
Όπως συνέβη με τον μακάριο Παύλο τότε στο δεσμωτήριο των Φιλίππων.
Έλυσε τα δεσμά των φυλακισμένων, έσεισε τους τοίχους της φυλακής,
νίκησε τον δεσμοφύλακα και τον κέρδισε με το λόγο του.
Το λιοντάρι βρυχάται και τρέπονται σε φυγή όλα τα θηρία.
Ο άγιος μιλάει και διώχνει από παντού τους δαίμονες.
Ε.Π.Ε. 32,224

και ιεραποστολή
Τέτοιες είναι οι ψυχές των άγιων.
Όταν βρεθούν σε κίνδυνο, δεν αποβλέπουν πώς ν’ απαλλαγούν απ’ αυτούς,
αλλά πώς να ελκύσουν με το μέρος τους κι αυτούς που τους έρριξαν στους κινδύνους.
Ε.Π.Ε. 32,486

όσοι αρέσουν στο Θεό
Οι άγιοι άρεσαν τόσο πολύ στον Θεό, ώστε και την ίδια τη φύσι υπερνίκησαν και προσείλκυσαν,
με όσα συνέβησαν σ’ αυτούς, ολόκληρη την οικουμένη πρός την θεογνωσία.
Ε.Π.Ε. 34,212

ενδιαφέρονται για τους άλλους
Τέτοιοι είναι οι άγιοι.
Θέλουν να ενεργούν θαυμαστά πράγματα αποβλέποντας στη σωτηρία μόνο των ανθρώπων,
χωρίς να επιδεικνύονται στους πολλούς ότι είναι δικά τους τα κατορθώματα.
Ε.Π.Ε. 34,510

υποφέρουν σ’ αυτή τη ζωή
Όταν δής τον άγιο να υποφέρη, ας θυμηθής το παράδειγμα του φτωχού Λαζάρου.
Διότι δεν έχεις να προβάλης κάτι αγιώτερο απ’ αυτόν.
Ε.Π.Ε. 34,586

και ορώμενοι διδάσκουν
Ο άγιος (Μελέτιος) όχι μόνο διδάσκοντας, ούτε μόνο μιλώντας,
αλλά και βλεπόμενος απλώς, ήταν ικανός να βάλη μέσ’ στην ψυχή όσων τον έβλεπαν ολόκληρη τη διδασκαλία της αρετής.
Ε.Π.Ε. 37,28

πρότυπα μας
Οι επίσκοποι όλων των περιοχών της γης, βλέποντας την αγιοσύνη του αγίου Μελετίου,
σαν να έβλεπαν σε πρότυπη εικόνα και έπαιρναν από κεί σαφές παράδειγμα της διακονίας για το επισκοπικό αξίωμα.
Έχουν ένα κανόνα ασφαλή και σαφέστατο, σύμφωνα με τον οποίον πρέπει να οικονομούν και να κυβερνούν τις κατά τόπους εκκλησίες.
Ε.Π.Ε. 37,30

συγγενείς μας
Ο χριστιανός έχει συγγενείς και συμπολίτες όλους τους αγίους.
Λέει η Γραφή, ότι είμαστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού.
Ε.Π.Ε. 37,48

καλύτεροι από συγγενείς
Ενώ τίποτε το σαρκικό δεν μας συνδέει μεταξύ μας, όμως η κατά πνεύμα συγγένεια μας κάνει πιο φιλόστοργους κι από πατέρες.
Ε.Π.Ε. 37,240

Αγιότητα

αληθινή
Μας έκανε αγίους ο Θεός, αλλά πρέπει να μείνουμε άγιοι. Άγιος είναι όποιος έχει πίστι και βίο άμεπτο και ανεπίληπτο.
Αλλά δεν ζητά την οποιαδήποτε αγιότητα, αλλά την αγιότητα ενώπιον Του.
Διότι υπάρχουν άγιοι άμωμοι στα μάτια των ανθρώπων, που στην πραγματικότητα μοιάζουν με τάφους
που εξωτερικά είναι περιποιημένοι ή με ανθρώπους, που εξωτερικά φοράνε προβιά προβάτου.
Ε.Π.Ε. 20,424

Αγιωσύνη

Τι είναι!
Αγιωσύνη σημαίνει αυτό ακριβώς, το να ‘ναι κανείς καθαρός από όλα αυτά.
Κυρίως όμως αγιωσύνη ονομάζεται η σωφροσύνη, επειδή και η πορνεία και η μοιχεία λέγονται ακαθαρσία.
Γενικά, κάθε αμαρτία λέγεται ακαθαρσία, και κάθε αρετή είναι καθαριότητα.
Ε.Π.Ε. 22,438

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 73-75)