Παλιότερα στενοχωριόμουν όταν άνθρωποι που αγαπούσα πολύ και σεβόμουν την άποψη τους δε με επαινούσαν, δεν αναγνώριζαν την προσφορά μου. Ένιωθα πολύ αδικημένος και πικραμένος! Προσπάθησα πολύ για να καταφέρω να μην παραπονιέμαι όταν με αδικούν. Σκεφτόμουν πως ο Χριστός είναι δίκαιος και Αυτός θα με ανταμείψει όταν έρθει η ώρα. Στην προσπάθεια μου όμως αυτή, εξετάζοντας τα πράγματα καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι δε με αδικούσαν οι άλλοι. Απλά δεν ήμουν κάποιος τόσο σπουδαίος όσο πίστευα ούτε έκανα κάτι τόσο αξιέπαινο. Έτσι, συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου και ειρήνευσα! Κοιτούσα μόνο τα λάθη μου και τις παραλείψεις μου και πόσες φορές έχω αδικήσει το Χριστό και τους αδερφούς μου εγώ με τη συμπεριφορά μου! Πέρασε αρκετός καιρός που ήμουν ελεύθερος από την επιδοκιμασία των άλλων!
Ώσπου ήρθαν οι έπαινοι και οι εξυψώσεις! Και ένιωσα πάλι το πάθος της ανθρωπαρέσκειας να αναζωπυρώνονται! Κι εκεί τρόμαξα με το πόσο επικίνδυνο είναι να νομίζεις ότι είσαι καλός ενώ δεν είσαι! Καταφέρνεις να κάνεις κάτι καλό επειδή στο δώρισε ο πανάγαθος και φιλεύσπλαχνος Κύριος, επειδή προσευχήθηκαν για σένα ο πνευματικός σου και άλλοι άνθρωποι που σε αγαπούν και θα πάρεις εσύ τη δόξα; Τί έχουμε που δε μας δόθηκε από το Θεό; Κι αν κάνουμε καλές πράξεις δε σημαίνει ότι γίναμε καλοί! Κι αν έχουμε όλες τις αρετές του κόσμου ‘αχρείοι δούλοι’ είμαστε. Αυτό συμβούλεψε ο Χριστός τους μαθητές του και όλους μας. [ Λουκ.17,10] Είναι θανάσιμο σφάλμα να φουσκώνουμε απ’τα καλά λόγια των άλλων και να νομίζουμε ότι καταφέραμε κάτι.
Είναι καλό να μας λένε καλά λόγια οι άνθρωποι! Καλό γι’αυτούς αλλά όχι για μας! Να χαιρόμαστε όταν οι κόποι μας αναγνωρίζονται γιατί σημαίνει ότι περιβαλλόμαστε από ανθρώπους που ξέρουν να αγαπούν και να εκτιμούν. Η δόξα όμως ανήκει στον Κύριο! Ο Χριστός μπορεί και από τον πιο ανάξιο δούλο Του να βγάλει κάτι ωφέλιμο για να μας δείξει την παντοδυναμία Του και ότι κανείς δεν πρέπει να απελπίζεται! Όμως δυστυχώς οι άνθρωποι δοξάζουν τους ανθρώπους αντί το Θεό! Σπανιότατα άκουγα ‘μπράβο’ στη ζωή μου! Τώρα που τα ακούω, μερικές φορές ντρέπομαι και λέω ‘ Εσύ, Χριστέ μου, ξέρεις ποιος είμαι… κρύβεις από τους ανθρώπους τις αναρίθμητες αμαρτίες μου και τους φανερώνεις τις λίγες σταγόνες που αξιοποίησα από τον ωκεανό της Αγάπης Σου! Καλά να είναι κι αυτοί που με επαινούν και όλοι τους όμως μη με αφήσεις να πιστέψω ότι αξίζω κάτι… μην κρύψεις τις αμαρτίες μου και από μένα!’
Τελικά από το να είσαι καλός και να σε αδικούν είναι πολύ χειρότερο και επιβλαβές για την ψυχή σου το να είσαι κακός και να σε επαινούν! Νιώθω ότι τους εξαπατάω έτσι και ζητάω από τον Κύριο να συνεχίσει να τους δίνει καλούς λογισμούς και να τους φωτίζει! Προσπαθώ να ξεπεράσω κι αυτό το εμπόδιο και να μην επηρεάζομαι από κανένα λόγο, είτε καλό είτε κακό! Μια εικόνα έχω μόνο στο μυαλό μου… όλοι αυτοί που με επαινούν να είναι μαζεμένοι στη Βασιλεία των Ουρανών μαζί με την Αγία Τριάδα και που και που να αναρωτιούνται ‘ μα ποιος λείπει;’ (Κ.Δ.Κ)

68. Θυμήσου τα λόγια της Γραφής: «Μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν» (Ρωμ. ιβ’ 21). Ο άλλος σε προσβάλλει, σε πληγώνει κατάκαρδα, σου δείχνει κακία; Μην του αποκρίνεσαι με τον ίδιο τρόπο. Δείξου άκακος, αγαθός, γεμάτος αγάπη και μακροθυμία σ’ αυτούς που σε αδικούν τόσο σκληρά. Αν και συ ταραχθής, αν και συ μιλήσης απότομα και μοχθηρά, θα δώσεις στους άλλους το δικαίωμα να σου πούν: «Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 23). Ή: «Τι βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Ματθ. ζ’, 3, 5). Μη νικάσαι λοιπόν από το κακό, αλλά νίκα με το αγαθό το κακό. Δείξε σ’ αυτόν που σε προσβάλλει, ότι δεν προσέβαλε εσένα, αλλά τον εαυτό του. Νοιώσε μέσα σου βαθειά λύπη γι’ αυτόν, που τόσο εύκολα νικήθηκε από τα πάθη του και είναι τώρα μπροστά σου πνευματικά άρρωστος. Και όσο πιο πολύ άδικος γίνεται απέναντί σου, τόσο πιο πολύ και συ να του αποκρίνεσαι με πραότητα και αγάπη. Έτσι, είναι βέβαιο ότι θα τον νικήσεις. Ο Θεός οπωσδήποτε είναι ισχυρότερος από το κακό. Και πάντοτε νικά, στο τέλος.

69. Όταν εισέρχεται στη διάνοιά σου η άφρων ιδέα να λογαριάσης τα καλά σου έργα, ευθύς διόρθωσε το σφάλμα σου και πιάσε να λογαριάζης τα αμαρτήματά σου, τις αδιάκοπες και αναρίθμητες φορές που προσέβαλες τον φιλεύσπλαχνο και δίκαιο Κύριο. Τότε θα διαπιστώσης ότι ο αριθμός των πταισμάτων σου είναι σαν την άμμο της θαλάσσης, ενώ οι αρετές σου, σε σύγκρισι, σχεδόν ένα τίποτε.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 46-47)

66. Ο Παράκλητος, το Άγιο Πνεύμα, που συνέχει το σύμπαν, μας χαρίζει την ειρήνη, την ταπεινωσύνη, τη δίψα για το αγαθό. Ενεργεί στην ψυχή και τη διατηρεί απλή. Την ενισχύει, τη ζωοποιεί. Γίνεται ένα πνεύμα μαζί μας και μας κάνει ομοίους του. Είναι το Πνεύμα που «χωρεί δια πάντων πνευμάτων νοερών, καθαρών, λεπτοτάτων» (Σοφ. Σολ. ζ’ 23). «Και γαρ πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν» (Α’ Κορ. ιβ’ 23). Όλοι οι αληθινά πιστοί είναι διαποτισμένοι από το Πνεύμα του Θεού, όπως ο σπόγγος διαποτίζεται ολόκληρος από το νερό.

67. Μην υποχωρείς στις απαιτήσεις της σαρκός. Μη την καλοπιάνεις. Μην είσαι ανεκτικός μαζί της. Αλλοίμονο αν υπερισχύση η σάρκα στο πνεύμα. Το βλέπεις από την πείρα σου. Όταν θέλης να καταπιασθής με κάποιο πνευματικό έργο, η σάρκα επαναστατεί. Επιδιώκει να δέσει χειροπόδαρα την καλή σου θέλησι. Η σάρκα αντιστρατεύεται σε όλες τις επιδιώξεις του πνεύματος. Δεν θέλει να το βλέπη ισχυρό και ακμαίο. Κι αν δεν προσέξης, το πνεύμα θα υποδουλωθή στη σάρκα.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 45-46)

Οκτώ Σαρακηνοί πεινώντες.
Αυτό τον άγιο γέροντα Γεώργιο, επισκέφτηκαν κάποτε οχτώ πεινασμένοι Σαρακηνοί. Κ εκείνος, μην έχοντας να τους προσφέρει τίποτε από τ’ αγαθά του αιώνος τούτου - γιατί η άγρια κάππαρη που εκείνος έτρωγε ωμή, θα μπορούσε με την πίκρα της ακόμη και καμήλα να σκοτώσει - και βλέποντας τους φοβερά πεινασμένους, λέγει σ’ έναν απ’ αυτούς:
-Πάρε το τόξο σου και πήγαινε πίσω απ΄ αυτό το βουνό εκεί θα βρεις ένα κοπάδι από άγρια γίδια. Σημάδεψε, λοιπόν, και σκότωσε ένα, όποιο θέλεις, απ΄ αυτά, αλλά μη δοκιμάσεις να σκοτώσεις και δεύτερο.
Εκείνος ο Σαρακηνός πήγε, κατά το λόγο του Γέροντα, πίσω απ΄ το βουνό και σκότωσε κ έσφαξε ένα. Όταν, όμως, δοκίμασε με το τόξο του να σημαδέψει και δεύτερο, αμέσως το τόξο του έγινε κομμάτια!
Επέστρεψε τότε, κουβαλώντας το κρέας στον ώμο του, και διηγήθηκε στους συντρόφους του όσα του συνέβησαν.
Φύλαξον το μικρόν κηπίον τούτο.
Ο αββάς Κυριακός μας διηγήθηκε κάποτε για τον αββά Στέφανο, το Γέροντα του, που έμενε στον τόπο, τον λεγόμενο Μαλωχάν.
Αυτός ο τόπος είν’ ένας χείμαρρος πολύ δύσβατος, σχεδόν αδύνατο να τον περάσει κανείς, αν δεν τον ξέρει. Εκεί είχα μείνει κ εγώ κάποτε, και απέχει από το άγιον όρος μας σαράντα μίλια κακοτράχαλο μονοπάτι, δυσκολοπέραστο.
Μια φορά είχε σπείρει ο Γέροντας λίγα ζαρζαβατικά για να ’χει πότε πότε να τρέφεται, γιατί δεν έτρωγε τίποτε άλλο. Ερχόταν, όμως, οι σκαντζόχοιροι και τα ’τρωγαν και ρημάζανε το μικρό κηπάκι του. Εκεί που καθόταν και συλλογιζόταν, πολύ λυπημένος, ο Γέροντας, βλέπει μια λεοπάρδαλη που περνούσε και τη φωνάζει. Μόλις ήρθε το θηρίο και κάθησε στα πόδια του, του λέει ο Γέροντας:
Σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη και μη φύγεις από δώ, αλλά φύλαξε μου το μικρό τούτο κηπάκι. Κι αν έρθουν οι σκαντζόχοιροι, να τους πιάσεις και να τους φας.
Κ έμεινε εκεί κοντά η λεοπάρδαλη γι ’ αρκετά χρόνια, φυλάγοντας τα μικρά λάχανα, ώσπου ο Γέροντας εκοιμήθη εν Κυρίω.
Εφίλησε τα ίχνη του Γέροντος.
Ο αββάς Ιωάννης ο Ρωμαίος, ο μαθητής του φημισμένου Αββά Ιωάννου του Σαββαΐτου, μου διηγήθηκε το ακόλουθο περιστατικό.
-Καθόμασταν με τον Γέροντα μου στα μέρη Αρσελάου. Μια μέρα βλέπουμε να πλησιάζει μια σκαντζοχοιρίνα μεγάλη και να φέρνει το μικρό της που ήταν τυφλό κρατώντας το στο στόμα. Το έφερε και το άφησε μπρός στα πόδια του Γέροντα. Βλέποντας το τυφλό, ο Γέροντας, έφτυσε κατά γης, έκανε λάσπη και του άλειψε τα μάτια. Εκείνο άνοιξε αμέσως τα μάτια του, βρίσκοντας την όραση του. Τότε, πλησίασε η μάνα του κ' εφίλησε τα ίχνη από τις πατημασιές του Γέροντα, να δείξει την ευγνωμοσύνη της. Πήρε μετά το παιδί της που ήδη περπατούσε μόνο του κ έφυγε σκιρτώντας από χαρά.
Την άλλη μέρα, ιδού κ ’ έρχεται η σκαντζοχοιρίνα μάνα, μ ένα μεγάλο καρμπολάχανο στο στόμα, που το έσερνε με κόπο, και το αφήνει μπρός στο Γέροντα. Ο Γέροντας, μόλις την είδε, χαμογέλασε και της λέγει: - Από που το πήρες και το ’φερες εδώ αυτό; Οπωσδήποτε, από κάποιον κηπάκο των πατέρων θα το ’κλεψες. Ξέρεις, όμως, πως εγώ δεν τρώω από κλεμμένο. Πάρτο, λοιπόν, και πήγαινε το πάλι εκεί, απ΄ όπου το κλεψες.
Και το ζώο, καταντροπιασμένο, πήρε πάλι το καρμπολάχανο και το ξαναπήγε στον κήπο, απ΄ όπου το είχε κλέψει.
Τα ζώα εις τον ουρανόν εκραύγασαν.
Άλλοτε πάλι, όταν έπεσε μεγάλη αναβροχιά και στέγνωσαν όλες οι στέρνες της ερήμου, μαζεύτηκεν ένα μεγάλο κοπάδι από άγρια γίδια και τριγυρνούσαν όλα τα μέρη στην τοποθεσία Αρσελάου, αναζητώντας λίγο νερό να πιουν, αλλά δεν έβρισκαν, πουθενά. Ήτανε μήνας Αύγουστος.
Και καθώς έμελλαν να χαθούν από τη δίψα, όλ ’ αυτά τα γίδια, ανεβαίνουν στην πιο ακραία και ψηλή βουνοκορφή των βράχων της ερήμου κ’ εκεί, ατενίζοντας τον ουρανό όλα εκείνα τα ζώα, άρχισαν όλα μαζί να βελάζουν και να κραυγάζουν, σα να βοούν προς τον Κτίστη τους και Κύριο της δόξης. Και δεν κουνήθηκαν από κείνο τον τόπο, λένε, ώσπου σε λίγο ήρθε μεγάλη βροχή από τον ουρανό, και μάλιστα σε κείνη τη βουνοκορφή μονάχα. Κ’ έτσι, όλα κείνα τα γίδια ήπιαν, σύμφωνα με την προφητική φωνή που λέει για το Θεό: «Εκείνος δίνει στα ζώα την τροφή τους, καθώς και στα μικρά πουλιά των κοράκων, που τον επικαλούνται με τις φωνές τους» (Ψαλμ. 146, 9).

(Π.Β. Πάσχου, Μέλι το εκ πέτρας, εκδ. Ακρίτας σελ.163-167)

Η οσία Μελάνη η Νεωτέρα (383-439), εγγονή της ομωνύμου Πρεσβυτέρας, μοίρασε με το σύζυγο της Πινιανό την τεράστια περιουσία της σε εκκλησίες και σε φτωχούς. Μετά ταξίδεψαν στην Αίγυπτο, για να γνωρίσουν αγίους ερημίτες και να προσφέρουν και σ’αυτούς διάφορα δώρα. Έφτασαν έτσι και στην καλύβα του αββά Ηφαιστίωνα. Τον χαιρέτησαν και τον παρακάλεσαν να δεχτή κι αυτός κάτι. Εκείνος τους απάντησε:
-Δεν μου χρειάζεται τίποτε! Τί να τα κάνω αυτά εδώ στην έρημο; Η οσία επέμενε. Επέμενε όμως και ο ερημίτης να μη δέχεται τίποτε. Σκέφτηκε τότε να του αφήση κάτι κρυφά! Έκανε ότι εξετάζη προσεκτικά το εσωτερικό της καλύβας. Αλλά δε βρήκε τίποτε εκτός από ψαθιά για πλέξιμο ζεμπιλιών κι ένα σακκουλάκι με αλάτι. Την ώρα λοιπόν που συνομιλούσε ο ασκητής με το σύζυγο της, έσκυψε και έχωσε στο σακκουλάκι μια ποσότητα χρυσών νομισμάτων. Αμέσως μετά διέκοψε τη συνομιλία, ζήτησε ευχή, πήρε τον Πινιανό και απομακρύνθηκαν γρήγορα.
Ο αββάς Ηφαιστίων δεν άργησε να ανακαλύψη τα νομίσματα και έτρεξε να τους προλάβη. Από μακρία τους φώναζε:
- Πάρτε τα αυτά. Μου είναι άχρηστα εδώ στην έρημο.
- Κράτησε τα, γέροντα, είπαν εκείνοι. Κι αν δε σου χρειάζονται, δώσε τα σε άλλον που έχει ανάγκη.
- Κανείς δεν πρόκειται να τα ζητήση, τους φώναξε πάλι. Από δω κανείς δεν περνά.
Επειδή όμως εκείνοι με κανένα τρόπο δεν ήθελαν να τα πάρουν πίσω, τα έριξε στο ποτάμι, για να μην έχη λογισμούς φιλαργυρίας.

( Ευεργετινός Δ΄)

( Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 64-65)

Σκοπός της ασκήσεως: η απέκδυση από τον παλαιό μας άνθρωπο

-    Πώς, Γέροντα, θα ξεπεράσω την φιλαυτία; Οι σωματικές μου δυνάμεις είναι λίγες και δυσκολεύομαι στην αυταπάρνηση και στην θυσία.
-    «Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένο καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει»1. Δεν ξεπερνάς την φιλαυτία σου με το να σηκώνης τον βαρύ τουρβά του άλλου - αυτό δεν θα το ζητήση από σένα ο Θεός, αφού δεν έχεις σωματικές δυνάμεις -, αλλά αν ταπεινώνεσαι και σηκώνης μια κουβέντα, μια αδικία. Κι αν προστεθή και λίγος σωματικός κόπος από αγάπη και καλωσύνη, ξέρεις πώς βοηθάει μετά ο Θεός;
-    Γέροντα, ο σωματικός κόπος και η άσκηση τί σχέση έχουν με την εκκοπή των παθών;
-    Ο σωματικός κόπος υποτάσσει το σώμα στο πνεύμα. Και η νηστεία και η αγρυπνία και κάθε άσκηση, όταν γίνωνται για την αγάπη του Χριστού, παράλληλα με τον αγώνα για την εκκοπη των ψυχικών παθών, βοηθούν. Γιατί, αν δεν κάνη κανείς αγώνα για να ξερριζώση τα ψυχικά πάθη, την υπερηφάνεια, την ζήλεια, τον θυμό, και κάνη μόνο μια ξερή σωματική άσκηση, θα θρέψη τα πάθη του με την υπερηφάνεια. Τα ψυχικά πάθη μας κάνουν μεγαλύτερο κακό από ό,τι το πάχος του σώματος· αυτό είναι καλοήθης όγκος, ενώ τα ψυχικά πάθη είναι κακοήθης όγκος. Δεν λέω να μην κάνη κανείς άσκηση, αλλά να μπή στο νόημα της ασκήσεως που σκοπός της είναι η απέκδυση από τον παλαιό μας άνθρωπο.
-    Πώς πρέπει, Γέροντα, να αγωνίζεται κανείς στην εγκράτεια;
-    Ο αγώνας πρέπει να γίνεται ως εξής: Ό,τι έχει ανάγκη ο οργανισμός να του το δίνη κανείς· ύπνο, φαγητό κ.λπ. Μετά θα έχη στόχο να κόβη τα ψυχικά πάθη: τις επιθυμίες του, τον εγωισμό του, την ζήλεια του κ.λπ. Και μετά να κάνη εγκράτεια στο φαγητό, στον ύπνο. Τότε θα έχη νόημα η σωματική άσκηση.
-    Γέροντα, πώς θα διακρίνη κανείς μέχρι που φθάνουν τα όρια της αντοχής του και από που ξεκινάει η φιλαυτία;
-    Πρέπει να παρακολουθή τον εαυτό του και να δοκιμάζη. Δοκιμάζοντας θα βρη τα δικά του μέτρα. Και ο μπακάλης στην αρχή που είναι άπειρος, όταν ζυγίζη, άλλοτε βάζει λίγο και άλλοτε πολύ. Όταν μετά αποκτήση πείρα, βάζει όσο χρειάζεται. Πάντως, όταν είναι νέος κανείς, μπορεί να κάνη περισσότερη άσκηση. Όσο περνάει η ηλικία, οι δυνάμεις κάμπτονται και δεν μπορεί να ζορίση πολύ τον εαυτό του. Αν τον ζορίση παραπάνω, μπορεί να βλάψη και την υγεία του. Γι’ αυτό κατά καιρούς χρειάζεται να κάνη μια αναθεώρηση των δυνάμεών του και να προσαρμόζεται ανάλογα με την νέα κατάστασή του.
-    Καμμιά φορά, Γέροντα, όταν αισθάνωμαι μία εξάντληση, με πιάνει μία δειλία και δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Μήπως είναι φιλαυτία;
-    Όταν αισθάνεσαι εξάντληση, να εξετάζης εάν είναι από αρρώστια. Εάν δεν είναι από αρρώστια, δές μήπως σού λείπη ύπνος ή μήπως χρειαζόταν να φάς ή να ξεκουρασθής λίγο παραπάνω. Αν τίποτε από αυτά δεν συμβαίνη, τότε είναι του πειρασμού. Σήκω, άρχισε την δουλειά σου, και νικάς τον πειρασμό.
-    Πόσο πρέπει να επιμείνω, Γέροντα, στον κόπο; Μήπως με το να οικονομάω τον εαυτό μου διώχνω την Χάρη του Θεού;
-    Όχι, ευλογημένη! Θέλει να προσέχης και να σταματάς, πριν φθάσης να μην μπορης.
-    Όμως, Γέροντα, αισθάνομαι ότι ποτέ δεν εφάρμοσα αυτό που λένε οι Πατέρες: «Δώσε αίμα, για να λάβης πνεύμα».
 Τί αίμα να δώσης εσύ, αφού σού λείπει αίμα; Εσύ έχεις ανάγκη να σού δώσουν αίμα... Τα ψυχικά πάθη να προσέξης.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 49-51)

ΈΝΑΣ αδελφός από την έρημο πήγε στην πόλη να πουλήσει τα καλάθια του. Πλησιάζοντας στην αγορά, είδε πεσμένο κάτω ένα σακκούλι. Το σήκωσε και κατάλαβε από το βάρος πως είχε μέσα πάνω από χίλια χρυσά νομίσματα. Δεν το πείραξε όμως, περίμενε εκεί, με την σκέψη πώς θα έρθει να το αναζητήσει εκείνος που το έχασε.
Σε λίγο φάνηκε ένας άνθρωπος καταστενοχωρημένος και γύρευε το σακκούλι που είχε πέσει από την ζώνη του.
Ο αδελφός του το παρέδωσε αμέσως. Συγκινημένος ο άνθρωπος από την καλοσύνη του μονάχου, έβγαλε από το σακκούλι μια χούφτα χρυσά νομίσματα για να τον ανταμείψει.
- Δεν θέλω, φίλε μου, ανταμοιβή, του είπε ο αδελφός, γι΄ αυτό που ήταν καθήκον μου να κάνω.
Έκπληκτος ο άνθρωπος άρχισε να φωνάζει στους διαβάτες:
- Τρέξτε να δείτε αληθινά του Θεού άνθρωπο.
Στο μεταξύ όμως χάθηκε ο αδελφός ανάμεσα στο πλήθος, άφήνοντας και τα καλάθια του στην μέση, για να αποφύγει τον έπαινο.

ΚΑΘΩΣ γύριζαν μια μέρα στο κελλί τους ο Αββάς Αγάθων με τον υποτακτικό του, ο νέος βρήκε στον δρόμο ένα φρέσκο φασόλι:
- Να το πάρω, Αββά; ρώτησε τον Γέροντα.
Εκείνος του έριξε ένα βλέμμα αυστηρό κι ύστερα του είπε:
- Μήπως το έβαλες του λόγου σου εκεί;
- Όχι, Αββά.

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ κάποτε την έρημο του Ιορδάνου, κάθισε κατάκοπος να ξεκουραστεί κάτω από μια συκιά ο Αββάς Ζήνων. Πεινασμένος καθώς ήταν, του έλεγε ο λογισμός του πως δεν ήταν σπουδαίο πράγμα να κόψει ένα σύκο για να φάει.
- Οι κλέφτες πάνε στην κόλαση, αποκρίθηκε σ’ αυτόν τον λογισμό ο Γέροντας. Δοκίμασε λοιπόν αν την υπομένεις, κι ύστερα κόβεις.
Πήρε το ραβδί του κι άρχισε να χτυπά τον εαυτό του αλύπητα.
- Αν δεν υποφἐρεις την τιμωρἰα, ταπεινἐ, μην τολμἀς να κλἐβεις εἰπε μὀνος του κι απἐφυγε τον πειρασμὀ.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 50-51)

478- ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ.
Γνωρίζετε, έλεγε ένας ιεροκήρυκας, ποιο είναι το μεγάλο κατόρθωμα του διαβόλου στην εποχή μας;
-Το να κάνη τους ανθρώπους ν’ αρνούνται την ύπαρξί του.

480- ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Κάποτε δυο κομψευόμενοι νεαροί άπιστοι, ταξιδεύοντας μ’ ένα ατμόπλοιο, είδαν στο κατάστρωμα ένα γέροντα, γνωστό για την πίστι και την άγια ζωή του, και θέλησαν να κάμουν πνεύμα εις βάρος του. Τον πλησίασαν λοιπόν και του είπαν:
-Δάσκαλε, έμαθες τα νέα;
-Τι νέα; Ρώτησε ο αγαθός γέροντας.
-Δεν έμαθες ότι ο διάβολος πέθανε;
Τότε ο ευσεβής γέροντας, χωρίς να πειραχθή από την αναίδεια των νέων εκείνων, έβαλε τα χέρια πάνω στους ώμους τους και τους είπε με γλυκύτητα:
-Αγαπητά μου παιδιά, απόδειξις ότι δεν πέθανε είναι η συμπεριφορά σας σ’ ένα γέροντα και τα λόγια σας, που είναι εμπνεύσεις δικές του!

481- ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Διηγείται κάποιος ευσεβής κληρικός ότι περιπατώντας κάποτε στο δρόμο είδε κάμποσους χοίρους να ακολουθούν έναν άνθρωπο. Από περιέργεια ακολούθησε μαζί και είδε τους χοίρους να ακολουθούν τον άνθρωπο μέσα στο σφαγείο!
-Φίλε μου, του είπε, πως κατώρθωσες να πείσης τους χοίρους να σε ακολουθήσουν σ’ αυτό το μέρος;
-Απλούστατα, του απήντησε εκείνος, κρατούσα ένα καλάθι με βελανίδια και καθώς προχωρούσα τους πετούσα από λίγα.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας όταν ο Σατανάς μας πετά τα βελανίδια των διασκεδάσεων, των σαρκικών επιθυμιών. Πλήθη ανθρώπων τον ακολουθούν σ’ ένα σκοτεινό σφαγείο!

482- ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ.
Ένας άγιος είδε το ακόλουθο όραμα: Περνούσε από μια πόλι, φημισμένη για την ανηθικότητα των κατοίκων της και είδε στα τείχη της ένα διάβολο, που κοιμόταν. Εξακολούθησε την πορεία του και βγήκε έξω στην εξοχή. Εκεί στην ερημιά είδε ένα ασκητή, που γύρω του είχε στρατιά από διαβόλους, που δεν έπαυαν να του επιτίθενται. Παραξενεύθηκε και ζήτησε να μάθη γιατί αυτή η διαφορά. «Σε κείνη την πόλι, του είπε ένας από τους διαβόλους, όλοι είναι δικοί μας και ένας από μας φθάνει για να τους κρατή στην αμαρτία. Για τούτον εδώ υπάρχει δυσκολία. Και μεις ακόμη είμεθα λίγοι και δεν κατορθώνουμε να τον κατακτήσουμε».

484- ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ.
Ένας παπάς κι ένας υπάλληλος ταξίδευαν μαζί σ’ ένα όχημα του σιδηροδρόμου.
-Αιδεσιμώτατε, είπε ο υπάλληλος εμπιστευτικά στον παπά, θα μάθατε βέβαια και σεις τα μεγάλα νέα.
-Όχι, κύριε, δεν πήρα καμμιά πρωινή εφημερίδα, γιατί έπρεπε να φύγω πολύ νωρίς και…
-Πως; Δεν τα ξέρετε λοιπόν; Μα όλοι μιλούν γι’ αυτά!
-Κύριε, δεν ξεύρω απολύτως τίποτε.
-Είμαι ευτυχής λοιπόν να σας πληροφορήσω: Πέθανε ο διάβολος!
-Αλήθεια; Του αποκρίθηκε ο παπάς, προσποιούμενος μεγάλη λύπη και μεγάλο ενδιαφέρον. Πόσο με λυπεί αυτό! Και πόσο λυπούμαι τα ορφανά που άφησε. Πάρτε, παρακαλώ, αυτό το χιλιάρικο για τα ορφανά που άφησε.
Ο…έξυπνος υπάλληλος φρόντισε να κατέβη στον επόμενο σταθμό.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 214-216)

20. «Η ράβδος η μυστική, άνθος το αμάραντον η εξανθήσασα»(Ω).
Μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης ήταν και η Ράβδος του Ααρών, η βλαστήσασα, που ήταν το σύμβολο της λευϊτικής ιερωσύνης. Σύμφωνα με τη βιβλική διήγησι, ο Θεός, τη διαφωνία που υπήρχε μεταξύ των Εβραίων για την αποκλειστική ιερωσύνη της φυλής του Λευΐ, στην οποία ανήκε και ο Ααρών, ο αδελφός του Μωϋσή, την έλυσε, ως εξής: Έδωσε εντολή και κάθε αρχηγός από κάθε φυλή ετοίμασε ένα ραβδί, πάνω στο οποίο έγραψε το όνομά του. Τα ραβδιά αυτά τα τοποθέτησαν μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Τον άνθρωπο που θα διάλεγε ο Θεός για την ιερωσύνη θα τον έδειχνε με το εξής θαυμαστό γεγονός: με το ότι το ξερό ραβδί του θα έβγαζε βλαστάρια. Πράγματι. Την επομένη, από τα ραβδιά των 12 αρχηγών βρήκαν το ραβδί του Ααρών με άνθη και καρπούς (Αριθ. ιζ' 16 – 25).
Η ορθόδοξη πνευματικότης είδε και στο θαυμαστό αυτό γεγονός προεικόνισι της Θεοτόκου. Η Παρθένος Μαρία ήταν το βλαστάρι που φύτρωσε από τη γέρικη ρίζα του γενεαλογικού δένδρου του Ιεσσαί και το οποίο ανθοφόρησε και έβγαλε «το αμάραντον άνθος», τον Ιησού, τον Αρχηγό της ιερωσύνης της Κ. Διαθήκης.
Όλες σχεδόν οι προτυπώσεις της Θεοτόκου σχετίζονται με το θαύμα, με την άμεση επέμβασι του Θεού και την αλλαγή των όρων της φυσικής τάξεως. Έτσι κι εδώ. Το ξερό ραβδί βλαστάνει, ανθοφορεί, καρποφορεί.
Όσοι μετέχουν μαζί με την Θεοτόκο στο μυστικό σώμα του Χριστού γίνονται και αυτοί μέτοχοι του θαύματος. Και το μεγαλύτερο θαύμα είναι το ότι οι ίδιοι, άνθρωποι αμαρτωλοί, ξεροί και νεκροί, ανθοφορούν και καρποφορούν μέσα στον Παράδεισο του Θεού, την Εκκλησία. Οι Χριστιανοί είναι τελικά κλάδοι της μυστικής Ράβδου, της Θεοτόκου και αποτελούν μαζί της τον πανέμορφο Παράδεισο του Θεού «επί της γης», την Εκκλησία.

21. «Χαίρε ο τόμος εν ω, δακτύλω εγγέγραπται, Πατρός ο Λόγος Αγνή» (Ω).
Στην Κιβωτό της Διαθήκης ήταν ακόμα και οι δύο πλάκες του Δεκαλόγου (Έξοδ. λδ') . Οι πλάκες αυτές, όπως μας πληροφορεί το ιερό κείμενο, ήταν «γεγραμμέναι τω δακτύλω του Θεού» (Έξοδ. λα' 18) . Σ’ αυτή την λεπτομέρεια η ορθόδοξη ευσέβεια είδε μια ακόμη προεικόνισι της Θεοτόκου. Η Παρθένος Μαρία ήταν η «σάρκινη» (Β' Κορ. γ' 3) πλάκα, πάνω στην οποία ο Θεός έγραψε με το δάχτυλό του τον ζωντανό και αιώνιο Λόγο του, τον Θεάνθρωπο Κύριο. Οι πλάκες του Μωϋσή περιείχαν δέκα βασικές εντολές του Θεού. Η Παρθένος ήταν ο «τόμος» (Ησ. η' 1) που περιέλαβε όχι απλώς όλο τον Νόμο του Θεού, αλλά τον Ίδιο το Νομοθέτη Χριστό.
Στις προτυπώσεις της Θεοτόκου κάνει ιδιαίτερη εντύπωσι ο βιβλικός χαρακτήρας. Η ορθόδοξη πνευματικότης είναι κατ’ εξοχήν βιβλική. Εμβαθύνει στο γραπτό λόγο του Θεού και οδηγείται απ’ αυτόν στην προσέγγισι του «μυστηρίου του Χριστού» (Κολ. δ’ 3), ότι δηλαδή «Θεός εφανερώθη εν σαρκί, εδικαιώθη εν Πνεύματι, ώφθη αγγέλοις, εκηρύχθη εν έθνεσιν, επιστεύθη εν κόσμω, ανελήφθη εν δόξη» (Α' Τιμ. γ' 16) .
Μέσα σ’ αυτό το μυστήριο του Χριστού προσπάθησε η ορθοδοξία να δη και να κατανοήση την μορφή και την κλήσι της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει ανεξάρτητη περί «Μαρίας» δογματική διδασκαλία (Μαριολογία). Ο περί της Θεοτόκου ορθόδοξος στοχασμός εντάσσεται μέσα στη Χριστολογία και τη Σωτηριολογία. Ο περί της Μαρίας ορθόδοξος λόγος είναι κατ' εξοχήν Χριστοκεντρικός.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 41-42 )

Ο πλανεμένος αναχωρητής
Κάποιος αναχωρητής, από αμάθεια πιο πολύ, δεν ήθελε να παραδεχθεί πως ο άγιος Άρτος που μεταλαμβάνουμε είναι το Σώμα του Κυρίου.
Οι γέροντες της Σκήτης, όταν το έμαθαν, τον κάλεσαν και τον κατήχησαν με την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας για τα άχραντα Μυστήρια. Εκείνος όμως επέμενε στην πλάνη του.
Οι πατέρες τον άφησαν, αλλά προσευχήθηκαν να τον φωτίσει ο Θεός, ώστε να καταλάβει την αλήθεια.
Μια Κυριακή ο αναχωρητής συμμετείχε στη θεία λειτουργία από το άγιο βήμα του ναού της Σκήτης.
Τη στιγμή που ο ιερέας πήρε στα χέρια του το πρόσφορο για να προσκομίσει, ο πλανεμένος μοναχός είδε κατάπληκτος ένα βρέφος ξαπλωμένο πάνω στην αγία τράπεζα.
Κι όταν άρχισε να διαμελίζει τον Άρτο, φάνηκε άγιος άγγελος πάνω από το θυσιαστήριο, κρατώντας στο χέρι του ένα μαχαίρι.
Συγχρόνως με τον ιερέα διαμέλισε κι αυτός το θείο Βρέφος κι έχυσε το Αίμα Του στο άγιο ποτήριο.
Ο αναχωρητής ταράχθηκε.
Μα ύστερα από λίγο, όταν πήγε να κοινωνήσει, συνέβη κάτι πιο φοβερό.
Είδε μέσα στο άγιο ποτήριο ανθρώπινη σάρκα βαμμένη στο αίμα.
Κλαίγοντας τότε ομολόγησε την πλάνη του και παρακάλεσε τον Κύριο να σκεπάσει με τη χάρη Του τα θεία Μυστήρια, για να τολμήσει να κοινωνήσει.
Πραγματικά, μέσα στο άγιο ποτήριο είδε πάλι ψωμί και κρασί, από τα οποία μετάλαβε ευχαριστώντας το Θεό.
(Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, σελ. 41-42)