Άμεση ήταν η ίαση…

…Ήταν Παρασκευή πρωί και στο ιατρείο του νοσοκομείου δεν είχε και πολλή δουλειά. Είχα τελειώσει τις πρωινές παραγγελίες θεραπειών και είχα κενό. Χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο αδελφός μου που εκείνη την εποχή ήταν με τους γονείς μου στο νησί. "Να σου πω. Ο μπαμπάς δε μιλάει και πολύ καλά, σαν να είναι μεθυσμένος αλλά δεν έχει πιει", "δώσε μου τον" του απάντησα. Ο πατέρας μου, 73 χρόνων με ιστορικό χειρουργηθείσας καρδιοπάθειας -διπλό bypass, μεταλλική βαλβίδα και χειρουργείου στις καρωτίδες υπό αγωγή που ευλαβικά ακολούθει σύμφωνα με τη συνεννόηση που κάνουμε μεταξύ μας. Μου τον έδωσε... Όντως ο πατέρας μου μίλαγε σαν μεθυσμένος, σαν να μασούσε τα λόγια του. Ξαναζήτησα τον αδερφό μου: " περπατάει κανονικά; χαμογελάει κανονικά; έχει δύναμη σε χέρια και σε πόδια;" " όλα καλά αλλά δε μιλάει καλά"." Τον φορτώνεις τώρα στο αυτοκίνητο και τον πας νοσοκομείο". Κλείνω τη γραμμή και με τη μία παίρνω τον παλιό μου διευθυντή στην παθολογική και στην καρδιολογική. "Σας έρχεται ο πατέρας μου με δυσλεξία πρόσφατης έναρξης με το γνωστό του ιστορικό". Ξαναπαίρνω τον αδερφό μου," μόλις ξεκινήσαμε, σε 15 λεπτά θα είμαστε εκεί". "Σας περιμένουνε, δε περιμένεις στα επείγοντα, πας σφαίρα στην κλινική μέσα, οκ;" "οκ".
Χίλιοι λογισμοί, χιλιάδες τρομακτικές σκέψεις. Δε χρειάζεται καν να είσαι γιατρός για να έρθει η λέξη "εγκεφαλικό" στο μυαλό παρέα με σκέψεις για μη αναστρέψιμες βλάβες κλπ κλπ. Τους ξαναπήρα. Είχαν ξεκινήσει. Η ομιλία του πατέρα μου αμετάβλητη.
Χρειάζομαι βοήθεια. Άμεση βοήθεια! Ναι αλλά από ποιον; Μία σκέψη μου πέρασε απ’ το μυαλό... Απ’ τη Γοργοεπήκοο!!!!! Η ίδια έχει πει ότι ταχύτατα έρχεται σε βοήθεια αυτών που της το ζητάνε. Βρήκα την εικόνα της, άνοιξα και το βιβλιαράκι με τους Χαιρετισμούς και ξεκίνησα να τους διαβάζω. Αρκετές φορές μου άρεσε να το κάνω στη δουλειά όταν είχα χρόνο.
Έφτασα στο Τ με δυσκολία, λόγω της στεναχώριας μου. Διαβάζοντας το "και πάντων των εις σε προστρεχόντων" κούνησα το δάχτυλό μου σαν να ήθελα να πω στην Παναγία "θυμήσου τι υποσχέθηκες"! Αστραπιαία σκέφτηκα " τι κάνεις τώρα; σε ποια κουνάς το δάχτυλό σου; εσύ θα πεις στην Παναγία τι να κάνει;" και ξέσπασα σε κλάματα, μία για τον πατέρα μου, μία για το δάχτυλό μου... Μέσα σε πραγματικό κλάμα τελείωσα τους χαιρετισμούς. "Σε παρακαλώ, Παναγία μου, εσύ είδες τον Υιό σου στο σταυρό. Ξέρεις τι είναι ο πόνος για δικό σου. Για τον πάτερά μου σε παρακαλώ. Ξέρεις πόσο αγαπάει ο δικός σου Υιός τον Πάτερά του. Δεν συγκρίνεται αυτή η αγάπη αλλά λογίσου το και βοήθα με". Αμέσως σκέφτηκα να της τάξω κάτι, όχι γιατί η Παναγία αγοράζεται ή θέλει δωράκια αλλά έτσι, από καρδίας. Σκέφτηκα ένα- δύο πράγματα αλλά κανένα δε θα μου έλειπε. Κανένα δε θα με στεναχωρούσε να το δώσω. Έπεσε και το βλέμμα μου σε κάτι που είχα πάνω μου και αντιλήφθηκα ότι ο λογισμός μου δεν ήθελε να το κοιτάω. Το ξανακοίταξα και πάλι ο λογισμός μου έλεγε ότι θα ήταν κρίμα. Αυτό έπρεπε να της πάω! Θα μου έλειπε και μάλιστα πολύ. Το έβγαλα, το έβαλα μπροστά της και της είπα ότι ξέρω ότι δε θέλει δώρα αλλά απ’ την καρδιά μου μέσα, χαλάλι σαν ανάμνηση της αγάπης της. Και δε χρειάζονταν να με ακούσει, θα της το πήγαινα όπως και να’ χει. Απλά χρειαζόμουν βοήθεια.
15 λεπτά είχαν περάσει από την ώρα που ξεκίνησε ο αδερφός μου με τον πατέρα μου για το νοσοκομείο, 7 λεπτά από τότε που μιλήσαμε για τελευταία φορά. Αυτή τη φορά δε πήρα εγώ, με πήρε εκείνος. "Έλα, βόλτα ήθελε ο πατέρας σου, μία χαρά είναι". "Δώστόν μου!!"
Η κανονική, χωρίς πρόβλημα φωνή του πάτερά μου!
Τώρα δεν ήξερα πια για τι να πρωτοκλάψω! Η σκέψη και μόνο ότι η Παναγία είχε ακούσει τι της ζήταγα και μου έκανε το χατήρι με ανατριχιάζει ακόμα.
Όντας γιατρός δεν είμαι καθόλου μα καθόλου ευκολόπιστος σ’ αυτά τα θέματα, ειδικά στην ειδικότητά μου. Και ξέρω ότι υπάρχουν πχ παροδικά ισχαιμικά που διαρκούν κάποια ώρα και μπορούν να λυθούν από μόνα τους.
3 μέρες μετά, μία κυρία στην κλινική παρουσίασε ακριβώς τα ίδια συμπτώματα. Πέθανε ακαριαία, χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα μετά από 2 ώρες.
Ευχαριστώ

(Τα θαύματα των Χαιρετισμών…σήμερα, Αριστομένης Φλουράκης, σ. 144-146)

ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ 

Όπως ακριβώς εξεβλήθη ο Αδάμ από τον παράδεισο εξ αιτίας της τροφής και της παρακοής, έτσι πάλι δια μέσου της νηστείας και της υπακοής, αυτός που θέλει, εισέρχεται στον Παράδεισο.
Εάν έρχονται και σε προτρέπουν μερικοί να μη νηστεύεις πυκνά, γιατί θα ασθενήσεις, ούτε να τους πιστεύεις, ούτε να τους ακούσεις.
Ας αγαπήσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε τη νηστεία. Με αυτήν την αρετή κόσμησε το σώμα σου. Βλέπεις τι κατορθώνει η νηστεία; Και νόσους θεραπεύει και ρεύσεις του σώματος ξηραίνει και δαιμόνια εκβάλλει, και τους πονηρούς λογισμούς αποδιώκει και καθιστά το νου λαμπρότερο, την καρδιά καθαρή, το σώμα το εξαγιάζει, και τον άνθρωπο τον οδηγεί μπροστά στο θρόνο του Θεού. Και για να μη νομίσεις ότι αυτά λέγονται έτσι απερίσκεπτα, ιδού, έχεις και τη μαρτυρία του Σωτήρος μας στο Ιερό Ευαγγέλιο. Όταν λοιπόν τον ρώτησαν οι μαθητές λέγοντας, «Κύριε δείξε μας με ποιον τρόπο εκδιώκονται τα ακάθαρτα πνεύματα», ο Κύριος απάντησε, «αυτό το γένος δεν βγαίνει από τον άνθρωπο παρά μόνο με προσευχή και νηστεία». Μεγάλη δύναμη είναι όντως η νηστεία και μεγάλα κατορθώματα μπορεί κανείς να πράξει με αυτήν. Η νηστεία είναι η ζωή των Αγγέλων και αυτός που τη χρησιμοποιεί βρίσκεται σε κατάσταση αγγελική.
Πριν από όλες τις αρετές είναι η ταπεινοφροσύνη. Πριν δε από όλα τα πάθη, η γαστριμαργία.³

3 PG. v. 28: 257, 260, 1413

(Ορθόδοξη Ανθολογία, Τόμος 2ος, "ΝΗΣΤΕΙΑ", Ε. Ν. Χρυσοχόος, σ. 21)

και τα όργανά του αγρυπνούν

Ας συγκρίνουμε τη νύχτα του Παύλου με τις νύχτες, όπου συμβαίνουν γλέντια, μεθύσια, ασέλγειες. Σ’ αυτές παρατηρείται ύπνος, που δεν διαφέρει από το θάνατο. Οι αγρυπνίες τους είναι φοβερότερες απ’ τον ύπνο. Διότι εκείνοι μεν κοιμούνται χωρίς να γίνωνται αντιληπτοί, ενώ αυτοί ξαγρυπνούν κατά τρόπο ελεεινό και άθλιο. Ξαγρυπνούν μηχανευόμενοι πονηρίες και ραδιουργίες. Φροντίζουν για χρήματα, πως ν’ αντιμετωπίσουν όσους τους αδικούν. Μελετούν εχθρότητες και ανταλλάσσουν καθημερινά λόγια υβριστικά. Μ’ αυτό τον τρόπο υποδαυλίζουν τη φωτιά της οργής, διαπράττοντας πράγματα ανυπόφορα. Ε.Π.Ε. 16α,360

εμείς του δίνουμε ευρυχωρία

Ασφαλώς δεν προξενεί όλα τα κακά ο διάβολος. Πολλά συμβαίνουν και από τη δική μας ραθυμία. Αν κάπου ο διάβολος είναι αίτιος του κακού, αυτό γίνεται διότι εμείς του το επιτρέπουμε. Πες μου, σε παρακαλώ, πότε ο διάβολος υπερίσχυσε πάνω στον Ιούδα; Λέει ο ευαγγελιστής, ότι μπήκε μέσα του ο Σατανάς. Αλλ’ άκουσε την αιτία: «Ήταν κλέφτης και αφαιρούσε όσα έβαζαν στο ταμείο». Ο Ιούδας άφησε να μπη μέσα του με όλη την άνεσί του ο διάβολος. Επομένως δεν κάνει ο διάβολος την αρχή, αλλ’ εμείς τον δεχόμαστε και τον καλούμε. Ε.Π.Ε. 16β,268 εχθρός για ν’ αφυπνιζώμαστε Ας μη ξεγελάμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι ο διάβολος αίτιος της βλάβης μας, αν εμείς είμαστε προσεκτικοί. Άλλωστε ο διάβολος μας ξυπνάει. Μας ξεσηκώνει. Ε.Π.Ε.16β,270

όφις

Αν δούμε στο κρεβάτι μας φίδι να φωλιάζη, προσπαθούμε οπωσδήποτε να το σκοτώσουμε. Τώρα όμως που φωλιάζει στις ψυχές μας ο διάβολος, δεν λαμβάνουμε μέτρα, αλλά μένουμε αδιάφοροι. Ε.Π.Ε. 17,40

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 31-32)

873.Η ΠΛΗΡΩΜΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. 
Στο σπίτι ενός παπά ήταν ανάγκη να καθαρισθή η καπνοδόχος. Φωνάζουν ένα καπνοδοχοκαθαριστή – δε θα ήταν πάνω από 13 χρονών – και τον βάζουν ακριβώς στο δωμάτιο που ήταν πιο χαλασμένο και που χρησίμευε για γραφείο στον παπά. Ο τελευταίος βρισκόταν μέσα και ετοίμαζε το κήρυγμα του. Ο καπνοδοχοκαθαριστής χάθηκε στην καπνοδόχο και σε μια ώρα τελείωσε. Πήγαινε να πληρωθή από τον παπά.
- Πέντε φράγκα, κύριε.
- Να, πάρε τα, είμεθα εξωφλημένοι.
Το παιδί έφυγε.
Ξαναπαίρνοντας την πέννα του ο ιερεύς, σαν κάποιο σιδερένιο χέρι να σφιγγε την καρδιά του. Μια τύψις συνειδήσεως τον πίεζε.
«Εξωφλημένοι; Πως; Αλλά μήπως ο μικρός αυτός είναι μια μηχανή; Δεν έχει μια ψυχή, ψυχή αθάνατη; Δεν έχυσε το αίμα του γι αυτή ο Χριστός;»
Αναπήδησε στην εσωτερική αυτή επίπληξι. Ξαναφωνάζει το παιδί, του κάνει ερωτήσεις για το Θεό, για την Παναγία, για την Κατήχησι και την πρώτη του Κοινωνία. Ούτε κατήχησι είχε μάθει, ούτε πρώτη Κοινωνία είχε κάνει. 
Ο καπνοδοχοκαθαριστής και ο ιερεύς συνεδέθηκαν σαν πατέρας και παιδί. Ύστερα από δύο μήνες, σε ένα κατανυκτικό παρεκκλήσιο, ο ιερεύς ακουμπούσε στα αγνά χείλη του παιδιού τον Άρτον, που καθιστά τους ανθρώπους δυνατούς και ευτυχισμένους. Αργότερα, έπειτα από πολλές σπουδές, ο μικρός καπνοδοχοκαθαριστής χειροτονόταν ιερεύς. Στιγμές συγκινητικώτατες. Εκείνη την ημέρα η πραγματική εξόφλησις είχε γίνει. Η πληρωμή της καρδιάς είχε πληρωθή ολόκληρη.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 400 )

853. «ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΗΚΩΝΩ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ».  Κάποτε ο άγιος εφημέριος του Άρς αισθάνθηκε βαρυμένο τον εαυτό του από τις κατηγορίες και παρεξηγήσεις των ενοριτών του.  Κάθισε λοιπόν κι άρχισε να γράφη ένα γράμμα στον Επίσκοπό του για να του εκθέση την κατάστασι.  Όταν έφτασε στο σημείο να υπογράψη διερωτήθηκε τι μέρα ήταν και είδε ότι ήταν Παρασκευή.  «Παρασκευή, είπε, Παρασκευή ήταν η μέρα, κατά την οποίαν με τόσο θάρρος ο Χριστός σήκωσε το σταυρό του».  Ξέσχισε το γράμμα και συνεπέρανε:  «Κι εγώ πρέπει να σηκώνω το σταυρό μου κοντά και μαζί με το Χριστό, έτσι μόνο θα μου φανή ελαφρός».
Στις δοκιμασίες μας, στις θλίψεις μας, στα βάσανα μας ας υψώνωμε τη σκέψι μας στο θείο αρχηγό μας Χριστό.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 392)

"Η Θεία Κοινωνία και ο κορονοϊός"
(σκέψεις ενός πνευματικού)

Ως ιερέας και πνευματικός θα ήθελα να πω τα εξής περί κορονοϊού και Θείας κοινωνίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν θα το έχετε, αδελφοί, από τους άθεους αλλά από τους Χριστιανούς! Οι άθεοι είναι σαφέστατοι και συνεπείς με τις απόψεις τους! Αρνούνται το θαύμα εντελώς! Οπότε είναι αναμενόμενα όσα λένε. Το μεγάλο πρόβλημα θα το έχετε με τους δικούς σας, συγγενείς, φίλους κλπ που "πιστεύουν" αλλά εδώ τώρα κάτι "έπαθε" (ζυγίστηκε τελικά στα δύσκολα) η πίστη τους. Στα ΜΜΕ βλέπουμε λοιπόν την εξής άποψη:
"και εγώ πιστεύω, είμαι Χριστιανός, αλλά τι πειράζει να μην κοινωνήσω για 3 μήνες; Κοινωνώ μετά. Άρα το Πάσχα, π.χ., αν είχα σκοπό να κοινωνήσω, δεν πειράζει, θα κοινωνήσω το Μάιο. Τι κακό είναι αυτό;"
Μα το θέμα δεν είναι ΠΟΤΕ θα κοινωνήσεις, αλλά ΤΟ ΓΙΑΤΙ αναβάλλεις να κοινωνήσεις! Γιατί λοιπόν αναβάλλεις, ματαιώνεις, ενώ θα κοινωνούσες; Διότι τελικά φοβήθηκες. Μπήκε ο λογισμός απιστίας ότι μπορεί να κολλήσω! Η Θ Κοιν. ή είναι σώμα Χριστού ή δεν είναι! Αν είναι έχει διαφορά τώρα ή σε 4 μήνες; Τώρα είναι μη ασφαλής και έπειτα ασφαλής; Άρα ο λόγος που δεν θα πάω και θα περιμένω να περάσει η "μπόρα" (ας είμαι ειλικρινής) είναι διότι φοβάμαι, δεν πιστεύω επομένως στο τι είναι η Θεία Κοινωνία. Άρα αυτό που όλοι λένε: "Ε, και τι έγινε να κοινωνήσω σε 4 μήνες;" κάτι κρύβει. Κοινώνα και σε 14 μήνες! Αλλά γιατί ενώ ήθελες να κοινωνήσεις το ανέβαλλες; Άρα η πίστη στη Θ. Κοιν. είναι ασταθής! Αυτό λένε τώρα παντού! Στα ραδιόφωνα, στα social κλπ! "Ε, και μεις Χριστιανοί είμαστε. Θα κοινωνήσουμε αργότερα". Άρα η Θ. Κοιν. "ΤΩΡΑ" μπορεί να μας κολλήσει! Αυτό κρύβεται από πίσω. Γιατί δεν το λέμε; Σέβομαι, αδελφοί μου, τη δυσκολία του καθενός και τους λογισμούς απιστίας. Αλλά να μην κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας! Η Εκκλησία της Ρουμανίας δεν κοινωνά με κουταλάκια. Είναι ψέμα! Υπάρχει εγκύκλιος που το αναιρεί ξεκάθαρα! Τόσο καλά ενημερώθηκαν οι δημοσιογράφοι! Αλλά η προπαγάνδα έχει φουλ ανακρίβεια! Καμία Ορθόδοξη Εκκλησία δεν θα αλλάξει το παραμικρό στη Θ. Κοινωνία. Αυτή η "κρίση" βγάζει στη φόρα το πόσο πραγματικά πιστεύουμε ΟΛΟΙ μας! Μας ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΛΟΥΣ! Σαν κόσκινο μας κοσκινίζει και σαν ζυγαριά μας ζυγίζει! Επίσης ακούμε και το άλλο τώρα:
"Όποιος κοινωνεί να μας το λέει να τον απομονώσουμε, διότι ίσως κόλλησε. Εσύ αν πιστεύεις σκασίλα μου, εγώ δεν θέλω να με κολλήσεις όμως! Οπότε κοινώνα και κάτσε σπίτι σου! Μακριά από μένα!" ή, "θα κοινωνήσεις; τότε αναβάλλουμε την επίσκεψη στο σπίτι σας!" Είδατε, αδελφοί μου, ένας μικρός ιδιότυπος διωγμός; Σε λίγο το επόμενο βήμα είναι (το είπαν!) όσοι κοινωνάτε να κάνετε δικό σας γκέτο, να μένετε μόνοι σας!" Δηλαδή περίπου θα μας βάλουν και σε κάνα στρατόπεδο συγκέντρωσης! Εγώ δεν λέω να τσακωνόμαστε με τους δικούς μας. Θα συνιστούσα ταπεινά, σιωπή και αποφυγή εντάσεων και συζητήσεων διότι εδώ πλέον αποκαλύπτονται ΟΛΑ. Αποκαλύπτεται ότι μιλάμε ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ οι Χριστιανοί με τους κοσμικούς. Άλλη λογική! Υποτίθεται με Χριστιανούς που το Πάσχα θα ψάλλουν "Χριστός ανέστη"! αλλά αυτοί θα αναβάλλουν τη Θεία Κοιν. το Πάσχα (!) γιατί ανέστη μεν ο Χριστός(!) οπότε είναι ο Θεός (ή όχι τελικά;) αλλά μεταδίδει ασθένεια αν Τον κοινωνήσω σήμερα π.χ. που ψέλνω "Χριστός ανέστη!" Τέτοια κοροϊδία του εαυτού μας! Οπότε ή πιστεύει κάποιος ή δεν πιστεύει! Εξευτέλισαν στα ΜΜΕ την Ιερά Σύνοδο που είπε το αυτονόητο!
Οι άλλοι αιρετικοί τι μας νοιάζει αν έκλεισαν εκκλησίες (άλλο αν υπάρξει μία γενική απαγόρευση κάθε εξόδου με κρατική εντολή! άλλο αυτό) ή θα μεταδίδουν αλλιώς τη Θ. Κοινωνία (που δεν είναι Θεία Κοιν. αφού είναι αιρετικοί); Εμείς με τα μυαλά των αιρετικών θα πάμε; Αυτοί μπορεί να την δίνουν αν θέλουν και σε σακουλάκι ή να την πίνουν και με καλαμάκι του φραπέ αν θέλουν μήπως κολλήσουν! Τόσο πιστεύουν και αυτοί! Εύγε τους! Εμείς όμως είμαστε Ορθόδοξοι! Χαίρομαι που αυτή η "κρίση" θα μας κοσκινίσει όλους. Να δούμε τελικά πόσο πιστεύουμε στο Χριστό. Οπότε, μην σας παραξενέψει, τον πόλεμο θα τον φάτε πιο πολύ από τους δικούς μας. Αυτή είναι η ποιότητα της Ορθοδοξίας μας, της ποιμαντικής ημών των κληρικών. Να πόσο εμπνεύσαμε και εμείς το ποίμνιο μας... Μην τους κατακρίνετε όμως τους αδελφούς αυτούς. Προσευχηθείτε για αυτούς να ξεκαθαρίσει και να δυναμώσει η πίστη τους. Όσοι από σας πολεμηθείτε, χλευαστείτε, απομονωθείτε κλπ. είστε μακάριοι από τον Κύριο. Θα δείτε πολλά, θα ακούσετε πολλά και από δικούς σας που θα δακρύζουν βέβαια (!) τη Μ. Πέμπτη στο "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου" και δώστου συγκίνηση στο "Αι γενεαί πάσαι" στα πρωινάδικα στην tv (είναι Μ. Εβδομάδα βλέπεις..) Αλλά τώρα στην ίδια εκπομπή λένε προσοχή στη Θ. Κοινωνία.... Τι ωραίος Χριστιανισμός! Αλλά "το Πάσχα αν κοινώνησες, συγγνώμη αλλά δεν θα φάμε μαζί, μην μας κολλήσεις αν κόλλησες εσύ από τη Θ.Κοιν." Είστε έτοιμοι για αυτά ή θα το παίξουμε και εμείς τρελοί και Ορθόδοξοι γιαλαντζί;....Για να δούμε: μας κοστίζει κάτι ο Χριστιανισμός μας, είμαστε έτοιμοι να χλευαστούμε για αυτόν το Χριστό;
Σε περίπτωση οικογενειακών διαμαχών βέβαια πρέπει να ρωτήσουμε τον πνευματικό πως να χειριστούμε το θέμα της Θείας Κοινωνίας. Όχι άτσαλες κινήσεις.
Το να έχει κάποιος λογισμούς απιστίας το καταλαβαίνω απόλυτα και θα τον αγκαλιάσουμε αυτόν τον αδελφό με χαρά! Αλλά το να "θεολογώ" και για την απιστία μου και να τη "λέω" και σε όποιον πιστεύει γνήσια ή και να του κάνω φασαρία-πόλεμο (!) επειδή κοινώνησε, ε, αυτό είναι σατανικό.... Φυσικά δεν ισχύει ακριβώς το ίδιο για φίλημα εικόνων, σταυρού κλπ. Εκεί δεν θα κατηγορήσουμε κάποιον αν διστάζει να φιλήσει τα ιερά αντικείμενα. Δεν είναι η Θεία Κοινωνία. Για αυτό άλλωστε καθαρίζουμε συνεχώς τις εικόνες κλπ. Κατανοούμε τη δυσκολία. Αλλά και στη Θεία Κοινωνία; ε, πάει πολύ! Κοσκινίζει το κόσκινο... για να ζυγιστούμε όλοι μας. Δόξα τω Θεώ για αυτήν την "κρίση". Ίσως βγάλει πιο "πιστούς" πιστούς . Επίσης δείτε άγχος, πανικό, ενδιαφέρον για τον κορονοϊό! Τους 2 τελευταίους μήνες ψάξτε, αν θέλετε, πόσοι πέθαναν στον πλανήτη από ΠΕΙΝΑ!
Ψάξτε! πολλαπλάσιοι από κορονοϊούς! Αλλά εκεί σκασίλα μας! Ας πεθάνουν! Ξέρετε γιατί; Διότι δεν μεταδίδεται!!!! Μόνο όταν αγγίξει κάτι το ΕΓΩ μας, τον εαυτούλη μας και τους "δικούς" μας νοιαζόμαστε!! Και φοβόμαστε! Αλλά, κατά τα άλλα, θα ψάλλουμε "Χριστός ανέστη" και να τα πυροτεχνήματα και οι βλακείες με τις ρουκέτες και τέλειωσε το εορταστικό παραμυθάκι της ετήσιας φολκλόρ Ορθοδοξίας μας. Άντε και του χρόνου πάλι στην Εκκλησία!!! "Ζήτω" λοιπόν αυτή η "νέα" Ορθοδοξία μας.... να την χαιρόμαστε...

πατήρ Νικόλαος

99. Αν εσύ δεν μας έσωζες, Κύριε, αν συ δεν μας ευεργετούσες, θα είχαμε καή μέσα στην κάμινο των παθών μας, θα είχαμε γίνει λεία του Σατανά και θα χάναμε την αιώνιο ζωή. «Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων· η παγίς εν ονόματι Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην» (Ψαλμ. ρκγ’ 7,8).

100. Ποιά είναι η σχέσις μου με τον Θεό; Από το ένα μέρος, η σχέσις του κτίσματος προς τον Ποιητή του, του πολύτιμου αντικειμένου προς τον Καλλιτέχνη που το έφτιαξε, του κερμίνου σκεύους προς τον Κεραμέα. Από το άλλο, της εικόνος προς το Πρωτότυπο της, του παιδιού προς τον Πατέρα του, του λυτρωμένου προς τον Λυτρωτή του, του ευεργετημένου προς τον Ευεργέτη του, του προσκεκλημένου στους γάμους προς τον Νυμφίο, του πολιτογραφημένου της ουρανίου βασιλείας προς τον Βασιλέα της, του υποδίκου προς τον Κριτή του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 58-59)

98. Ο Κύριος με δημιούργησε, με έφερε στην ύπαρξι από το μηδέν. Και όταν έπεσα, με σήκωσε με το σωτήριο Πάθος και τον θάνατό του. Με καθάρισε από τις αμαρτίες μου με το Αίμα του, με έκαμε υιό του κατά χάριν. Μου υποσχέθηκε την κληρονομία των αιωνίων αγαθών. Με φώτισε με το θείο του Ευαγγέλιο. Με τιμωρεί και με συγχωρεί σαν πατέρας.
Με ζεσταίνει και με φωτίζει με τον ήλιο του. Με τρέφει και με ποτίζει κάθε μέρα. Και, πάνω από όλα, μου χορηγεί τη γλυκυτάτη και ζωοδότειρα αμβροσία, την Αγία Κοινωνία. Με τυλίγει με τον αέρα, που αναπνέω. Και, το σπουδαιότερο, μου δίνει το Άγιο Πνεύμα του. Με ντύνει με ωραίους στολισμούς. Και, το σπουδαιότερο, ντύνει την ψυχή μου με τον ίδιο τον Εαυτό του, όπως είναι γραμμένο: «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλάτ. γ’ 27).
Μου δίνει τον αρραβώνα, την υπόσχεσι της αιωνίου ζωής στην ουράνιο βασιλεία του. Μου στηρίζει την υλική ζωή. Αλλά, κυρίως, μου στηρίζει την υγεία της ψυχής, μες από την προσευχή και μες από τα Άγια Μυστήρια. Πώς να του τα ξεπληρώσω όλα αυτά; Πώς να του αποδείξω την ευγνωμοσύνη μου; Τίποτε άλλο δεν έχω να κάμω, παρά να του είμαι αφωσιωμένα πιστός, εφαρμόζοντας ολόψυχα τις άγιες Εντολές του και αποκρούοντας στερεά την αμαρτία και το κακό.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 58)

«Το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Χριστού… για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας, είναι δύναμη Θεού» (Α’ Κορ. 1:18)

Τι είναι για σένα ο Σταυρός;
    «Η ανάρτηση των σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Αυτό αποφάσισε (2009) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων προκαλώντας αναστάτωση στην Καθολική Ιταλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Η αιτιολόγηση της απόφασης, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον: «Ο σταυρός αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Μ’ άλλα λόγια τους εμποδίζει να επιλέξουν θεό στη ζωή τους. Ποιόν θ’ ακολουθήσουν ηθικά! Βέβαια, αν το Δικαστήριο εννοεί πως οι άλλες θρησκείες είναι μνημεία ελεύθερης βούλησης και αφήνουν πλήρη ελευθερία στους οπαδούς τους, τότε τι να πει κανείς…
    Τι είναι για σένα φίλε μου ο σταυρός του Χριστού, δηλαδή το έργο λύτρωσης που επιτέλεσε εκεί πάνω ο Υιός του Θεού; Για κείνους που βρήκαν τη σωτηρία τους στο σταυρό, θα είναι πάντα το καμάρι τους και η δύναμη του Θεού στη ζωή τους.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Να το θεωρήσετε χαρά πολύ μεγάλη, αδελφοί, όταν βρεθείτε μέσα σε διάφορες δοκιμασίες…» Ιακ. 1:2)

    Ένας εργάτης του Κυρίου, γυρίζοντας ένα βράδυ από μια συνάθροιση δέχτηκε σ’ ένα ερημικό μέρος την επίθεση δύο κακοποιών, που τον έδειραν και τον λήστεψαν. Το ίδιο βράδυ, φτάνοντας στο σπίτι του, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ για τη σημερινή μου εμπειρία. Σ’ ευχαριστώ γιατί οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι μου πήραν μεν όσα είχα, αλλ’ όχι και τη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ γιατί αυτό έγινε σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο. Σ’ ευχαριστώ γιατί άλλη μια φορά αποδείχτηκες πιστός στην υπόσχεσή Σου: «Μαζί σου είμαι όλες τις μέρες της ζωής σου». Παραχώρηση της καρδιάς μας στον Κύριο σημαίνει να είμαστε ευγνώμονες σ’ Εκείνον, κάτω απ’ ΟΛΕΣ τις συνθήκες. Όχι μόνο για κείνα που απολαμβάνουμε, αλλά και για κείνα που αισθητά μας λείπουν. Όχι μόνο για κείνα που κερδίζουμε, αλλά και για κείνα που χάνουμε. Όχι μόνο για απαντημένες προσευχές, αλλά και για αναπάντητες. Όχι μόνο για όσα μας δίνουν άνεση, αλλά και για όσα μας πονούν και μας κάνουν να υποφέρουμε. «Πάντων ένεκεν», όπως έλεγε ο πιστός Χρυσόστομος.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Ο όσιος Σεραπίων ήταν αιγύπτιος ασκητής, τελείως ακτήμων και πολύ ελεήμων. Πολλές φορές τον είχαν δει να γυρίζη μ’ένα σεντόνι γύρω από το γυμνό του σώμα, γιατί τα ενδύματα του τα είχε δώσει ελεημοσύνη. Έτσι του έμεινε και το όνομα Σινδόνιος. Κάποτε πουλήθηκε θεληματικά σαν δούλος σ’έναν ειδωλολάτρη ηθοποιό για είκοσι νομίσματα. Άρχισε με μεγάλη προθυμία να υπηρετή τον κύριο του και όλη του την οικογένεια. Εργαζόταν αδιάκοπα χωρίς απαιτήσεις. Τρεφόταν μόνο με ψωμί και νερό. Ενώ τα χέρια του δούλευαν, ο νους του ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Τα λόγια της Γραφής δεν έλειπαν ποτέ από τα χείλη του. Σκοπός του ήταν να μεταδώση το φως του Χριστού στους κυρίους του. Και δεν άργησε να το επιτύχη! Τους προσείλκυσε στην πίστη, πρώτα απ’όλα με το παράδειγμα του χριστιανικού βίου του και ύστερα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, που πέφτει σαν βάλσαμο παρηγοριάς στις ταλαιπωρημένες από την κοσμική ματαιότητα ψυχές.
Όταν ο μίμος – έτσι έλεγαν τότε τους ηθοποιούς- , η σύζυγος και τα παιδιά του έλαβαν τη χάρη του βαπτίσματος, άφησαν το επάγγελμα τους, που δε συμφωνούσε με τη νέα τους ζωή, και έγιναν ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μια μέρα ο κύριος του πήρε ιδιαιτέρως τον άγιο Σινδόνιο και του είπε:
-Είναι καιρός, αδελφέ, να σου ανταποδώσω την ευεργεσία που μου έκανες, να ελευθερώσης κι εμένα και την οικογένεια μου από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Πάρε τώρα κι εσύ για αντάλλαγμα την ελευθερία σου.
Τότε ο όσιος κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να του αποκαλύψη την αλήθεια. Του είπε λοιπόν πως δεν ήταν δούλος και πως με τη θέληση του πουλήθηκε σ’αυτόν, για να τον οδηγήση στον Χριστό! Επέστρεψε τα είκοσι νομίσματα στον κύριο του και έφυγε για άλλη χώρα. Εκεί πουλήθηκε σε οικογένεια αιρετικών. Με τον ίδιο τρόπο έφερε κι αυτήν πολύ γρήγορα στους κόλπους της Εκκλησίας!

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.124-125)