- Γέροντα, γιατί σήμερα δεν έχουμε υπομονή;
- Η σημερινή κατάσταση δεν βοηθάει τον κόσμο. Άλλοτε η ζωή ήταν ήρεμη και οι άνθρωποι ήταν ήρεμοι και η βιασύνη που μπήκε στον κόσμο έκανε τους ανθρώπους ανυπόμονους. Παλιά ήξερε κανείς ότι θα φάη ντομάτα τέλη Ιουνίου, δεν τον απα-σχολούσε. Περίμενε τον Αύγουστο να φάη καρπούζι. Ήξερε, τότε θα φάη σύκα, τότε θα φάη πεπόνι. Σήμερα τί γίνεται; θα πάη να φέρη ντομάτες από την Αίγυπτο νωρί¬τερα, δεν θέλει πορτοκάλλια που έχουν τις ίδιες βιταμίνες. «Βρε, παιδάκι μου, Κάνε υπομονή και φάε κάτι άλλο τώρα». Όχι, θα πάη καλά και σώνει να φέρη από την Αίγυπτο ντομάτες. Σαν είδαν έτσι, άρχισαν στην Κρήτη να βάζουν θερμοκήπια, για να βγάλουν νωρίτερα ντομάτες. Και τελικά εφτίαξαν παντού θερμοκήπια, για να τρώνε και τον χειμώνα ντομάτες. Σκοτώνονται να φτιάξουν θερμοκήπια με όλα τα είδη, για να έχουν από όλα όλες τις εποχές και να μην περιμένουν!
Εντάξει μέχρις εκεί! Αλλά προχωράνε και πιο πέρα. Αποβραδίς είναι πράσινες οι ντομάτες και το πρωί τις παρουσιάζουν κόκκινες, φουσκωμένες! Έβαλα τις φωνές σε έναν υπουργό: «Τέλος πάντων τα θερμοκήπια, του λέω. Αλλά να βάζουν ορμόνες, για να ωριμάζουν σε μία νύχτα τα φρούτα, οι ντομάτες κ.λπ., και όσοι έχουν μία ορμονική ευαισθησία, οι καημένοι, να παθαίνουν ζημιά;». Και τα ζώα τα έχουν καταστρέψει. Τί κοτόπουλα, τί μοσχάρια! Αυτά που είναι σαράντα ημερών, τα κάνουν έξι μηνών με τις ορμόνες. Τα τρώει ο άνθρωπος και τί θα ωφεληθή από αυτά; Συνέχεια ορμόνες, για να βγάζουν περισσότερο γάλα οι αγελάδες και τελικά οι παραγωγοί δεν μπορούν να το διαθέσουν. Απεργίες μετά, χύνουν το γάλα στους δρόμους, γιατί πέφτει η τιμή, και ο κόσμος πίνει γάλα ορμονούχο. Ενώ, αν τα άφηναν όπως τα έκανε ο Θεός, όλα θα πήγαιναν ομαλά και θα έπιναν και αγνό γάλα. Και με τις ενέσεις όλα άνοστα γίνονται. Άνοστα πράγματα, άνοστοι άνθρωποι, όλα άνοστα! Δεν έχει νοστιμάδα και η ζωή τους τώρα. Ρωτάς νέα παιδιά: «Τί σε αναπαύει;». «Τίποτε», σού λένε. Κοτζάμ παλληκάρια! «Τί σε ευχαριστεί να κάνης;». «Τίποτε». Που φθάνει ο άνθρωπος! Νομίζει ότι θα διορθώση τον Θεό μ' αυτά που κάνει! Την νύχτα την κάνουν ημέρα, για να γεννούν οι κότες. Και είδες κάτι αυγά; Αν έκανε ο Θεός το φεγγάρι να φέγγη σαν τον ήλιο, θα παλάβωναν οι άνθρωποι. Ενώ ο Θεός έκανε την νύχτα, για να ξεκουράζωνται οι άνθρωποι, τώρα που έφθασαν!
Χάθηκε η ηρεμία από τους ανθρώπους. Τα θερμοκήπια, οι ενέσεις στα κηπευτικά κ.λπ. οδήγησαν και αυτά τον κόσμο στην ανυπομονησία. Παλιά ήξεραν ότι θα πάνε στο τάδε μέρος με τα πόδια σε τόσες ώρες. Ένας, αν είχε πιο γερά πόδια, θα πήγαινε λίγο νωρίτερα. Μετά βρήκαν τα κάρρα. Μετά τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα κ.ο.κ. Συνέχεια προσπάθεια να βρουν άλλα μέσα πιο γρήγορα. Εφτίαξαν αεροπλάνα , που να μπορής να πάς από την Γαλλία στην Αμερική σε τρεις ώρες. Μά όταν πάη με τέτοια ταχύτητα κανείς από το ένα κλίμα στο άλλο, και μόνον η απότομη αλλαγή θα τον μπερδέψη. Βιασύνη, βιασύνη... Σιγά-σιγά θα μπαίνη στο βλήμα ο άνθρωπος, θα πατάνε την σκανδάλη, θα εκτοξεύεται το βλήμα, θα σκάη και θα βγαίνη ένας παλαβός! Που θα πάη; Εκεί θα καταλήξουν. Τρελλοκομείο!
(Λόγοι τόμος Α σελ. 134-136)

Στον άνθρωπο που έχει υγιή ψυχή αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού

Ο άνθρωπος που είναι άξιος του Θεού γίνεται έμπλεος του Αγίου Πνεύματος. Έχει την θεία χάρι. Ο Θεός εν τω μυστηρίω του Χριστού του δίδει τη χαρά, την ειρήνη, την πραότητα, την αγάπη.

Του δίδει άλλα γνωρίσματα, αυτά που λέει ο απόστολος Παύλος:

«Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…».

Ο Θεός δε γνωρίζει παρελθόν, παρόν και μέλλον. «Ουκ έστι κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού…».

Έτσι και στον άνθρωπο που έχει υγιή ψυχή αποκαλύπτονται τα μυστήρια του Θεού και γνωρίζονται οι βουλές Του, στο βαθμό που ο Θεός το επιτρέπει.

Χρειάζονται όμως προϋποθέσεις, προκειμένου να έλθει και να μείνει η θεία χάρις μέσα στον άνθρωπο.

Μόνον αυτός που έχει ταπείνωση λαμβάνει τα δώρα αυτά από τον Θεό, τα αποδίδει στον Θεό και τα χρησιμοποιεί προς δόξαν Του.

Ο καλός, ο ταπεινός, ο ευσεβής, ο αγαπών τον Θεό, αυτός που έχει αρετή με την χάρι του Θεού δεν πλανάται. Αισθάνεται μέσα του ότι είναι πραγματικά ανάξιος κι ότι όλα αυτά του δίνονται, για να γίνει καλός, και γι’ αυτό αγωνίζεται.

Αντίθετα, η χάρις του Θεού δεν πηγαίνει στους εγωιστές, στους ανθρώπους που δεν έχουν συνείδηση τι τους γίνεται.

Ο άνθρωπος που έχει εωσφορικό εγωισμό νομίζει ότι είναι έμπλεος θείας χάριτος, αλλά βρίσκεται σε πλάνη. Είναι άνθρωπος του διαβόλου.

Η πλάνη είμαι μια ψυχολογική κατάσταση, μια εσφαλμένη κρίση στην ουσία η πλάνη έρχεται απ’ τον εγωισμό. Στον άνθρωπο που βρίσκεται σε πλάνη δημιουργούνται ψευδαισθήσεις, πειρασμικές φαντασίες και βασανίζεται.
Η πλάνη είναι πολύ δύσκολο να διορθωθεί. Διορθώνεται μόνο με την θεία χάρι.

Μπορεί να προσευχηθεί κάποιος άλλος και ο Θεός να ελεήσει τον άνθρωπο που πλανάται. Αν προσπαθήσει κι αυτός, αν πάει σε «καθρέπτη», που είναι ο καλός πνευματικός, κι εξομολογηθεί ειλικρινά, η χάρις του Θεού θα τον θεραπεύσει.

«Βίος και Λόγοι»
Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Χανιά, 2015, σελ. 535-536

Ο σταυρός που κουβαλάμε, είναι δώρο, είναι ευλογία, είναι ευκαιρία! Όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, θα πάψει να μας βαραίνει στους ώμους μας! Θα γίνει ελαφρύς σαν φτερό! Η πορεία προς το Γολγοθά είναι πορεία σταυροαναστάσιμη! Σταυρωνόμαστε για να αναστηθούμε! Αυτή η πνευματική διαχείριση των θλίψεων και των δοκιμασιών στη ζωή μας, μας επιτρέπει να σηκώσουμε το κεφάλι στον ουρανό και προσδοκώντας τη Βασιλεία των Ουρανών, να αναφωνήσουμε ‘ Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!’ Ναι! Έχασα τη δουλειά μου! Σταυρός! Ναι! Αρρώστησα! Σταυρός! Ναι! Έχω προβλήματα στη σχέση μου! Σταυρός! Ναι! Δεν μπορώ να κάνω παιδιά! Σταυρός! ……
Ο δρόμος για τη σωτηρία της ψυχής μας περνάει άλλωστε μέσα από το καμίνι των θλίψεων! Και γιατί να μην μπω εγώ μέσα σ’ αυτό το καμίνι; Αφού μπήκε πρώτος ο μόνος Αναμάρτητος! Εκείνος μας δίδαξε τον τρόπο διάβασης αυτής της πορείας!
Τί χρειάζεται; Αγάπη, πίστη, υπακοή στο θέλημα του Θεού, ταπείνωση, ανιδιοτέλεια, εγκράτεια, διάκριση, αμνησικακία, συγχωρητικότητα ,υπομονή! Εκείνος ανέβηκε εκούσια το Γολγοθά για να σώσει εμένα κι εγώ, τι ειρωνία! αντιδρώ στο θεικό σχέδιο της Αγάπης του Θεού και αρνούμαι να συμμετέχω και να αγωνιστώ λίγο για την είσοδο μου στην Ουράνια Πολιτεία όπου ο Κύριος έχει ετοιμάσει μονή για μένα!
Όταν λοιπόν βάλουμε το Χριστό στη ζωή μας και κάνουμε σχέση μαζί Του, θα αναλάβει Εκείνος το Σταυρό μας σαν άλλος Σίμωνας Κυρηναίος! Θα μας οδηγεί στο δρόμο της Αληθείας, στη διαδρομή μας στο Γολγοθά θα μας φωτίζει, θα μας παρηγορεί και θα μας δείχνει το δρόμο προς την Αιωνιότητα μαζί Του!
Και τότε,όλα ξαφνικά θα πάρουν άλλες διαστάσεις μέσα στην καρδιά μας! Σταυρός για μας πλέον θα είναι μόνο να απωλέσουμε το Χριστό! Μη φοβάσαι, μη λυπάσαι! Ο Χριστός αναστήθηκε! Αν χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τις δοκιμασίες μας για πνευματική καρποφορία, θα βιώσουμε από εδώ τη Βασιλεία των Ουρανών! Και ο σταυρός που κουβαλάμε θα γίνει στεφάνι Δόξας Αιωνίου!  (Κ.Β.)

Η Ανάληψη του Χριστού αποτελεί μία ακόμη εμφατική αποκάλυψη της δόξας του και σταθμό κορυφαίας σημασίας στο σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Αφού από τη μεγάλη του αγάπη για τον άνθρωπο ο Λόγος ακολούθησε την κενωτική του πορεία και από τα ύψη της Θεότητας προσέλαβε την ανθρώπινη σάρκα, πέρασε μέσα από το Πάθος και τον πλέον ατιμωτικό θάνατο και έφτασε μέχρι των «ταμείων» του Άδη, επιστρέφει πλέον στον ουράνιο θρόνο, «συγκαθεζόμενος» του συναϊδίου Πατρός. Η βαρύτητα και οι λοιποί νόμοι της φύσης καταργούνται. Ο Κύριος της κτίσης θα συνεχίσει το απολυτρωτικό του έργο από τον ουρανό: «ο καταβάς αυτός εστιν και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα» (Εφεσ. 4, 10). O Αρχιερέας Χριστός διήλθε τους ουρανούς (βλ. Εβρ. 4, 14), εισέδυσε στα Άγια των Αγίων, εισέδυσε στα αχειροποίητα Άγια των Αγίων, έγινε πρόδρομος της σωτηρίας μας και από τα δεξιά του Πατέρα του μεσιτεύει για μας (βλ. Ρωμ. 8, 34, Εφεσ. 2, 7, Εβρ. 6, 20).
Κατά την επίγεια παρουσία του, ο Χριστός κήρυττε διαρκώς τη λύτρωση από τη φθορά και το θάνατο τόσο με το λόγο όσο και με τα έργα του. Έτσι, αφού έδειξε με την Ανάστασή του στους μαθητές την επικράτησή του επί του θανάτου, με τη συναναστροφή του κατόπιν μαζί τους τούς έπεισε ότι ήταν εκείνος που αναστήθηκε, τελικά με την Ανάληψη τούς έκανε μάρτυρες της επιστροφής του στους κόλπους της θεότητος. Χωρίς αμφιβολία, η Ανάληψη συνιστά τη θριαμβευτική ολοκλήρωση του απολυτρωτικού του έργου του Χριστού στη Γη.
Από τον αναγνώστη του κειμένου των Πράξεων δε θα πρέπει να διαφύγει το γεγονός ότι προηγείται του γεγονότος της Ανάληψης (στ. 9-11) το ερώτημα των μαθητών του σχετικά με το χρόνο αποκατάστασης της βασιλείας του Ισραήλ (στ. 6). Αφού ο Ιησούς τούς εξήγησε ότι δεν ανήκει στην αρμοδιότητά τους η γνώση των μελλόντων, με την άνοδο στους ουρανούς τονίζει την πνευματική διάσταση του μηνύματός του. Αφού, δηλαδή, εκείνοι δεν μπορούσαν – ακόμη και μετά το υπερφυές γεγονός της Ανάστασης – να καταλάβουν τον πραγματικό χαρακτήρα της αποστολής του, ο Κύριος επιλέγει να αναληφθεί εκείνη ακριβώς τη στιγμή μέσα σε μία νεφέλη για να υπογραμμίσει την ουράνια προέλευσή του. Η παρουσία των δύο αγγέλων στο γεγονός εμφαίνει τη θεία ιδιότητα του αναληφθέντος Λόγου.
Αυτή η αγγελική παρουσία δε θα πρέπει όμως να θεωρηθεί «διακοσμητική» ούτε μόνο για να επισημανθεί η κυριότητα του Χριστού σε όλη την κτίση. Δηλώνουν στους παριστάμενους μαθητές ότι ο αναληφθείς Κύριος πρόκειται να επανέλθει στη Γη, και συγκεκριμένα με τον ίδιο τρόπο. Δίνεται έτσι μία απάντηση στο προηγούμενο ερώτημά τους και επιπλέον παρέχεται μια υπόσχεση για τη μελλοντική πορεία του σώματος των πιστών. Επιπλέον, ο τρόπος της «αρπαγής» από νεφέλη αποτελεί ένα καθαρά εσχατολογικό σημείο (πρβλ. «έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα», Α΄ Θεσσ. 4, 17). Εξάλλου, το εσχατολογικό μήνυμα της επανόδου του σύντομα θα ενισχυθεί και θα συμπληρωθεί με την αποστολή του Παρακλήτου κατά την Πεντηκοστή.
Είναι δηλαδή γεγονός ότι τόσο με την απάντηση του Ιησού όσο και με τη διαβεβαίωση των αγγέλων εγκαινιάζεται η περίοδος της εσχατολογικής αναμονής της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και η κίνηση της Εκκλησίας είναι έκτοτε «αναληπτική». Τίθεται πλέον με βεβαιότητα ο προσανατολισμός της προς την ουράνια πατρίδα.
Tο γεγονός της Ανάληψης σημαίνει και επιστέφει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο το όλο σχέδιο της Θείας Οικονομίας: ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο, οδηγήθηκε στο πάθος και το θάνατο, αναστήθηκε και πλέον επιστρέφει δίπλα στον Πατέρα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι διακόπτεται το έργο της Θείας Οικονομίας σ’ αυτό το σημείο: το έργο της λύτρωσης του ανθρώπου θα συνεχιστεί με την έλευση του Αγίου Πνεύματος και την αποστολή του σώματος της Εκκλησίας σε όλα τα έθνη.
Με την Ανάληψη η ανθρώπινη φύση επιστρέφει στον ουρανό, εν Χριστώ άφθαρτη, αθάνατη και ένδοξη: «και ημάς … συνήγειρεν και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις», (Εφεσ. 2, 5-6). Μέσω του Χριστού η σάρκα μας ανέβηκε στην ύψιστη βασιλεία, έγινε συγκληρονόμος του και της δωρήθηκε η αθανασία (Ιω. Χρυσοστόμου, Εις την Ανάληψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Λόγος β΄, PG 52, 794). Μάλιστα, ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς τονίζει ότι η τιμή αυτή δεν ανήκει απρόσωπα στην ανθρώπινη φύση, αλλά στον καθέναν από εμάς ξεχωριστά (Ομιλία ΚΑ΄, Εις την Ανάληψιν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, PG 151, 277A). Σύμφωνα με την Πατερική Θεολογία, εξάλλου, οι εξωτριαδικές κινήσεις της Θεότητας δεν είναι εσωστρεφείς αλλά χαρακτηρίζονται από τη θεία αγάπη. Γι’ αυτό και η επιστροφή στους κόλπους της Τριάδας φέρει μαζί της την ανθρωπινότητα.
Η δόξα του Κυρίου (της οποίας έγιναν αυτόπτες μάρτυρες) και οι επαγγελίες των δύο αγγέλων έκαναν τους μαθητές να υπερβούν τη λύπη τους για τον αποχωρισμό και να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ πλήρεις χαράς (Λουκ. 24, 52). Γι’ αυτό και την ημέρα αυτή δε γιορτάζεται ο αποχωρισμός από τον Κύριο – εξάλλου, ο ίδιος είχε διαβεβαιώσει για τη διηνεκή παρουσία του (βλ. Ματθ. 18, 20. 28, 20) – αλλά το άνοιγμα του ουρανού στην ανθρωπότητα. Γιορτάζουμε «την της φύσεως ημών ανίδρυσιν, την καταρχήν της εκάστου των πιστευόντων αναλήψεως» (Γρηγορίου Παλαμά, ό.π., 277CD).
Η Ανάληψη συνδέεται τόσο με τη βασιλική όσο και με την ιερατική (λόγω της ουράνιας μεσολάβησης) ιδιότητα του Χριστού. Η σημασία της τη συγκαταλέγει, εξάλλου, και στο Σύμβολο της Πίστεως ενώ περιλαμβανόταν ακόμη και στις πρώτες προβαπτισματικές Κατηχήσεις.
Ο Απ. Παύλος τονίζει το γεγονός της Ανάληψης και της επουράνιας δόξας του Χριστού, για να αντιμετωπίσει δοξασίες, όπως αυτή της αγγελολατρικής αίρεσης των Κολοσσών, που ήθελε τους αγγέλους να υπερέχουν του Ιησού (βλ. Κολ. 1, 15. 2, 15, 18).
Η Ανάληψη συνδέεται στενά με την Πεντηκοστή. Οι μαρτυρίες της αρχαίας Εκκλησίας μάς πληροφορούν ότι μέχρι τα τέλη του 4ου αι. υπήρχε κοινός εορτασμός των δύο γεγονότων. Γιορταζόταν, συγκεκριμένα, η ολοκλήρωση της εν σαρκί παρουσίας του Χριστού στον κόσμο Εξάλλου, μεταξύ Ανάληψης και Πεντηκοστής υπήρχε έντονη αναμονή των μαθητών για την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ιησού.
Τέλος, με έναν έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, στην άνοδο του Χριστού στους ουρανούς βλέπουμε να εξαίρεται και η θεμελιώδης χριστιανική αρετή της ταπείνωσης. Όπως προαναφέραμε, η κενωτική αγάπη του Θεού για το δημιούργημά του και η μέσω «αδοξίας» υπακοή του Υιού στο θέλημα του Πατέρα – χωρίς να επιβουλευθεί την εξίσωση μαζί του – τον οδήγησε «μέχρι θανάτου,θανάτου δε σταυρού». Γι’ αυτό και τελικά ο Πατέρας τον «υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ παν όνομα» (Φιλιπ. 2, 6-11). Εκπληρώνεται, παράλληλα, και η διδασκαλία του Ιησού ότι οι «έσχατοι έσονται πρώτοι» (Ματθ. 19, 30).

Πέτρος Παναγιωτόπουλος, Επ. Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ

(Υπόμνημα εις τας Πράξεις των Αποστόλων, Π.Ν.Τρεμπέλα εκδόσεις «ο Σωτήρ»,1991, σελ.56-61, μεταφρασμένο & μεταγλωττισμένο στη δημοτική γλώσσα από τον π. Νικόλαο Πουλάδα. Οι αριθμοί στις λέξεις του αρχαίου κειμένου παραπέμπουν στην αντίστοιχη ερμηνεία και ανάλυσή τους)
...  Πραξ. 1,8 ἀλλὰ(1) λήψεσθε δύναμιν(2) ἐπελθόντος(3) τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ᾿ ὑμᾶς, καὶ ἔσεσθέ μοι(4) μάρτυρες(5) ἔν τε Ἱερουσαλὴμ(6) καὶ ἐν πάσῃ τῇ Ἰουδαίᾳ(7) καὶ Σαμαρείᾳ(8) καὶ ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς(9).
Πραξ. 1,8 Θα λάβετε όμως δύναμιν, όταν έλθη εις σας το Πνεύμα το Αγιον, και τότε θα γίνετε μάρτυρές μου, οι οποίοι θα διδάξετε τα περί εμού εις την Ιερουσαλήμ και όλην την Ιουδαίαν και Σαμάρειαν και έως τα πλέον μακρυνά και απομονωμένα σημεία της γης”.(Κολιτσάρας Ι.)
(1)   Η αντίθεση είναι ανάμεσα σε εκείνο το οποίο ανήκε στους αποστόλους και εκείνο το οποίο δεν ήταν της εξουσίας τους· όπως και ανάμεσα σε εκείνο το οποίο επρόκειτο να συμβεί και εκείνο το οποίο επιφυλασσόταν σε απώτερο χρόνο (Βengel, στο εξής b).
(2)   Δηλαδή όλα τα αναγκαία προσόντα, για να καταστούν αποτελεσματικοί στην αποστολική τους σφαίρα. Δες Λουκ. Κδ 49. Η δύναμη του να κάνουν θαύματα συμπεριλαμβάνεται, αλλά όχι όμως και μόνη αυτή (Hackett στο εξής h).
«Αναφέρει τα λυπηρά με εγκώμιο, λέγοντας σχεδόν, Μη φοβηθείτε· διότι θα πάρετε δύναμη» (Χρυσόστομος,Χ στο εξής).
(3)   Όταν από ψηλά θα έλθει σε σας το Άγιο Πνεύμα. Η γενική πτώση είναι απόλυτη και δεν είναι ορθή η σειρά που έχει η Βουλγάτα (λατινική μετάφραση)=δύναμιν του Αγίου Πνεύματος επελθόντος εφ’ υμάς ( Jacquier στο εξής j). Σημαίνεται με την πρόταση τόσο ο χρόνος, κατά τον οποίο θα έπαιρναν δύναμη, όσο και η πηγή της δύναμης αυτής (h).
Η δύναμη την οποία θα έπαιρναν, θα ερχόταν σε αυτούς από ψηλά, διότι «τα όπλα της εκστρατείας μας δεν είναι σαρκικά, αλλά δυνατά για το Θεό» (Β΄Κορ. ι 4). Δεν ήταν μόνο δύναμη θαυματουργική, η οποία μόνη δεν θα μπορούσε να σώσει τον κόσμο, εφόσον αυτός με αυτήν δεν οδηγούνταν στο Χριστό. Ούτε δύναμη ευγλωττίας που συναρπάζει και με πειθώ ανθρώπινης σοφίας λόγων συμπαρασύρει τους λαούς. Ήταν δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η οποία και τώρα ενεργεί στην εκκλησία για τους ίδιους σωτηριώδεις σκοπούς, προς τους οποίους χρησιμοποιούσαν αυτήν και οι απόστολοι. Κάθε λειτουργός του Χριστού, κάθε ιεραπόστολος και εργάτης του ευαγγελίου πρέπει να είναι ντυμένος με την ίδια δύναμη, με την οποία και οι απόστολοι. Και η δύναμη αυτή είναι περισσότερο δύναμη αγίας ζωής παρά δύναμη του να διδάσκει κάποιος την αλήθεια. Μπορεί να έχει κάποιος την μάθηση του Ωριγένη, την φιλοσοφική ικανότητα του Αυγουστίνου, την λαμπρή ευγλωττία του Χρυσοστόμου, αλλά εάν δεν έχει ντυθεί την δύναμη αυτή του Πνεύματος, σε τίποτα δεν θα συντελέσουν όλα αυτά. Πρέπει να είναι συγχρόνως και φως παντού, παρέχοντας μπροστά σε όλα τα μάτια του περιβάλλοντός του, καθημερινό παράδειγμα αυταπάρνησης και αυτοθυσίας, υπομονής πραότητας και αγάπης. Με λίγα λόγια να διαχέει την λαμπρότητα όλων των χαρισμάτων πραγματικού χριστιανικού χαρακτήρα.
(4)   Αυθεντική γραφή «μου». Αντί για το έσεσθε μάρτυρές μου. Βρίσκεται εδώ η γραφή αυτή με διπλή έννοια, δηλαδή υποκειμενική=μάρτυρες που ανήκετε σε μένα, και αντικειμενική=μάρτυρες που μαρτυρείτε για το βίο και τη διδασκαλία μου (j).
«Είναι ταυτόχρονα και προτροπή και προφητεία αδιάψευστη» (Θεοφύλακτος,Θφ στο εξής).
(5)   Με τη διδασκαλία σας και το χύσιμο του αίματός σας. Δεν είπε: Θα είστε βασιλιάδες του κόσμου· παρόλο που η βασιλεία του Θεού θα διαδιδόταν με τη μαρτυρία εκείνη (b). Το πρώτο έργο των αποστόλων, όπως εκτίθεται αυτό στις Πράξεις, ήταν να είναι μάρτυρες του Χριστού… και το ειδικότερο θέμα της μαρτυρίας τους ήταν η ανάσταση του Χριστού. Δες Πράξ. α 22,β 32,γ 15,δ 33,ε 32,ι 39-43,ιγ 31,κβ 15,κστ 16 (Bartlet στο εξής μπ).
(6)   Δημιουργείται κλιμακωτό σχήμα (b)=Ιερουσαλήμ, Ιουδαία, Σαμάρεια, έως τα έσχατα της γης.
«Όπου φοβάστε, λέει, στα Ιεροσόλυμα δηλαδή, εκεί κηρύξτε πρώτα» (Χ).
(7)   Ιουδαία σε αντίθεση με τη Σαμάρεια, σημαίνει όλες τις από τους Ισραηλίτες κατοικούμενες χώρες, δηλαδή και τη Γαλιλαία και την Περαία, ίσως επίσης και όλα τα μέρη της γης που κατοικούνταν από Ιουδαίους.
(8)   «Επειδή πριν από αυτά, είχε δώσει εντολή· Σε δρόμο εθνών μην πάτε και τα υπόλοιπα… τώρα μαζί με αυτούς (τους προερχόμενους από το Ισραήλ) κοινοποιεί το κήρυγμα και στους Σαμαρείτες και στα υπόλοιπα έθνη» (Οικουμένιος,Ο στο εξής).
(9)   Εξυπακούεται το (έσχατο) μέρος ή τέρμα (j). «Προαναγγέλλει ότι ο λόγος της ευσέβειας θα ξεχυθεί μέχρι σε όλη την οικουμένη» (Ο).
«Όπως ακριβώς δηλαδή» και άλλοτε «δεν απάντησε σε αυτά που ρώτησαν, διότι αυτό είναι σημάδι διδασκάλου, να διδάσκει δηλαδή όχι αυτά που θέλει ο μαθητής αλλά αυτά που συμφέρουν τον μαθητή, έτσι και εδώ για αυτό προλέγει αυτά που έπρεπε να μάθουν, για να μην ταραχτούν» (Χ).

Πραξ. 1,9 καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν(1) ἐπήρθη(2), καὶ νεφέλη(3) ὑπέλαβεν(4) αὐτὸν(5) ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν(6).
Πραξ. 1,9 Και αφού είπεν αυτά, ενώ εκείνοι τον έβλεπαν, υψώθηκε εις τα επάνω και ένα σύννεφον ολόφωτον τον παρέλαβε εκ των κάτω και τον απέκρυψε από τα μάτια των.
(1)   Και «εδώ το παν ανήκει στην πίστη» (Ο).
«Επειδή ούτε εδώ η όψη κατόρθωσε το παν» (Χ), όπως και στην ανάσταση. «Διότι δεν αναστήθηκε μεν όταν εκείνοι έβλεπαν, αλλά τον έβλεπαν όταν ανυψώθηκε… Διότι πράγματι, της ανάστασης το μεν τέλος το είδαν, την αρχή όμως όχι· και της ανάληψης την μεν αρχή την είδαν, το τέλος όμως όχι πλέον» (Χ).
«Διότι δεν αρκούσαν τα μάτια να δείξουν το ύψος, ούτε να διδάξουν ποιο από τα δύο συνέβη, ανέβηκε δηλαδή στον ίδιο τον ουρανό, ή και μέχρι ποιο σημείο στάθηκε» (Θφ).
«Αλλά για αυτό και στάθηκαν δίπλα τους οι άνδρες που τους δίδαξαν, ότι καταλήγει στον ουρανό· διότι η όρασή τους δεν μπορούσε να φτάσει ως το τέλος. Στην ανάσταση όμως έγινε το αντίθετο· η μεν αρχή δεν έγινε ορατή· διότι ήταν περιττό, αφού ο ίδιος ο αναστημένος εμφανιζόταν ζωντανός και το μνήμα ήταν κενό· το τέλος όμως της ανάστασης ήταν φανερό· διότι τους εμφανιζόταν ζωντανός» (Ο).
(2)   Σηκώθηκε επάνω, υψώθηκε. Δείχνει αφ’ ενός μεν ανάληψη ήσυχη και μεγαλοπρεπή, αφ’ ετέρου δε σημαίνει την αρχή αλλά και τη συνέχεια του γεγονότος, ενώ το «ανελήφθη» σημαίνει το γεγονός στο σύνολό του (j). Με το «ἐπήρθη» σημειώνεται ακριβώς η στιγμή, κατά την οποία το σώμα του Κυρίου άρχισε να υψώνεται πάνω από το έδαφος (Fillion στο εξής F). Σηκώθηκε πάνω, δηλαδή στον αέρα, αλλά όχι ακόμη στον ουρανό, όπως φανερώνει το ακόλουθο ρήμα (υπέλαβε). Για αυτό το επήρθη είναι διαφορετικό από το ανελήφθη (h).
«Με σύννεφο ανέβηκε, εκεί που ήταν προηγουμένως. Το «όπου ήταν» όμως, να μην το πάρεις ότι λέγεται τυπικά, ούτε να νομίσεις ότι έβγαλε από πάνω του τη σάρκα και ότι έχει άσαρκη όπως πριν τη θεότητά του που σαρκώθηκε» (Θφ).
(3)   «Στο σύμβολο αυτό της θείας δύναμης· διότι πουθενά δεν κάθεται κάποια άλλη δύναμη πάνω σε σύννεφο. Άκουσε… τι λέει ο προφήτης· ο Θεός κάθεται πάνω σε ανάλαφρο σύννεφο (Ησ.ιθ 1)» (Χ).
Φανερώνει λοιπόν το γεγονός «ότι έχει την ίδια τιμή με τον Πατέρα· διότι «σύννεφο και ομίχλη απλώνεται τριγύρω του», έχει ειπωθεί για τον Πατέρα (Ψαλμ. 96,2)» (Ο). «Δεν τον πήρε φωτιά, όπως στην περίπτωση του Ηλία, ούτε άρμα πύρινο, αλλά σύννεφο, το οποίο ήταν σύμβολο του ουρανού» (Χ). Για το σύννεφο ως σύμβολο της θείας παρουσίας δες Εξ. ιδ 24,ιστ 10,ιθ 9,Λευϊτ. ιστ 2,Γ΄Βασ. η 10,Ψαλμ. ιζ 10,Ιεζ. α 4 κλπ. Η νεφέλη τόσο στην Π.Δ. όσο και στην Κ.Δ. παρουσιάζεται ως όχημα του Θεού. Δες και Ματθ. ιζ 5,κστ 64 (j).
(4)   «Διότι αυτός ανέβηκε πάνω στο σύννεφο» (Χ). Η νεφέλη πήρε αυτόν από κάτω και οι απόστολοι είδαν τη νεφέλη να ανεβαίνει στον ουρανό, αλλά πάνω της ήταν ο Ιησούς (j).
(5)   «Τον Δεσπότη του ουρανού· διότι όπως ακριβώς τον βασιλιά τον δείχνει το όχημα το βασιλικό, έτσι και σε αυτόν στάλθηκε το όχημα το βασιλικό» (Χ).
(6)   Έχουμε στο χωρίο αυτό πληρέστατη αφήγηση της ανάληψης του Κυρίου. Ο Κύριος σηκώθηκε στους ουρανούς και κάθισε στα δεξιά του Θεού. Η ανάληψη ήταν συνέπεια της ανάστασης· ο Ιησούς νικητής του θανάτου, δεν ήταν δυνατόν πλέον να πεθάνει· έπρεπε λοιπόν να ανέβει ζωντανός στους ουρανούς. Η ανάληψη του Ιησού είναι δόγμα πίστης που βασίζεται στη Γραφή: Πράξ. α 9,β 33,γ 21. Α΄Πέτρ. γ 22,Α΄Θεσ. δ 14-16,Εφεσ. α 20,δ 10,Φιλιπ. γ 20,Κολ. γ 1,Α΄Τιμ. γ 16,Εβρ. δ 14,θ 24. Όλα τα σύμβολα πίστης, από τα αρχαιότατα γνωστά σε μας, αναφέρουν αυτήν (j).
Ο κώδικας του Βέζα γράφει: «ειπόντος αυτού νεφέλη υπέλαβεν αυτόν και απήρθη». Αναλήφθηκε στους ουρανούς ως πρόδρομος του λαού του, ο οποίος πρέπει να ακολουθήσει αυτόν και εκεί, αφού αυτός είναι η κεφαλή και ο λαός του τα μέλη του σώματός του. Ο θησαυρός μας, η ζωή μας, η αγάπη μας, η ειρήνη μας είναι εκεί, σε αυτόν και μαζί του στα δεξιά του Θεού και Πατέρα. Ας ακούσουμε τη φωνή, η οποία έρχεται προς εμάς από ψηλά από τον ουρανό και από κάτω από τη γη, από τα έργα της φύσης και από τις προτροπές της συνείδησης και από τους τάφους των αγαπημένων μας: Ας έχουμε ψηλά τις καρδιές μας. Και ας δοθεί από τον καθένα από εμάς η απάντηση: Τις έχουμε προς τον Κύριο. Αλλά «ποιος θα ανέβει στο όρος του Κυρίου; Ή ποιος θα σταθεί στον άγιο τόπο του;». Όχι μόνο οι αθώοι και αναμάρτητοι άγγελοι, αλλά και οι κοινοί θνητοί, οι οποίοι με τη χάρη του Θεού οδηγήθηκαν από τα τέλματα και τον βόρβορο της αμαρτίας στις οδούς της δικαιοσύνης και της αγιότητας και καθάρισαν τις ως τότε ακάθαρτες καρδιές και τα χέρια τους από τα αίματα και τους αισχρούς μολυσμούς και μέσω του Χριστού έγιναν «αθώοι στα χέρια και καθαροί στην καρδιά».

Πραξ. 1,10 καὶ ὡς(1) ἀτενίζοντες(2) ἦσαν(3) εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ(4) ἰδοὺ ἄνδρες(5) δύο(6) παρειστήκεισαν(7) αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ(6),
Πραξ. 1,10 Και καθώς εκείνος ανελαμβάνετο και οι μαθηταί είχαν καρφωμένα τα βλέμματα των στον ουρανόν, ιδού εστάθησαν κοντά των ντυμένοι ολόλευκα φορέματα δύο άνδρες, οι οποίοι ήσαν άγγελοι εκ του ουρανού,
(1)   Το «ως» έχει χρονική έννοια συχνά στον Λουκά (j).
(2)   Ατενίζω, εξυπακούεται τα μάτια=έχω τα μάτια τεντωμένα. Ρήμα συνηθισμένο στο Λουκά, που χρησιμοποιείται 10 φορές στις Πράξεις. Δηλώνει βλέμμα παρατεταμένο και προσηλωμένο. Οι απόστολοι παρακολουθούσαν με βλέμμα προσεκτικό και αγωνιώδες τον Κύριο να ανεβαίνει στον ουρανό, σαν να αποσπούσε και τις καρδιές τους μαζί του (j). «Διότι αυτός είναι η αγάπη μας· όπου όμως είναι η αγάπη, εκεί είναι και το βλέμμα και η καρδιά» (Cornelius a Lapide).
(3)  Είναι συχνότατη στην Κ.Δ. η περίφραση μετοχής μαζί με το ρήμα ειμί, αντί για παρατατικό. Στους Αττικούς συγγραφείς σπάνια μπαίνει αντί για παρακείμενο ή υπερσυντέλικο. Για αυτό βάσιμα θεωρούν αυτήν ως αραμαϊκό τρόπο έκφρασης (Blass στο εξής β). Η μετοχή του ενεστώτα, συνδυασμένη με τον παρατατικό ἦσαν, φανερώνει κατάσταση παρατεταμένη· η νεφέλη υπήρξε ορατή για πολύ (j).
(4)   Το «και» είναι πλεοναστικό (j). Η εβραϊκού τύπου αυτή χρήση του «και» στην απόδοση κάποιας πρότασης, με έκφραση ή ιδέα χρονική, είναι συχνή στην Κ.Δ. (h).
(5)   «Άγγελοι… αφού πήραν μορφή ανθρώπου, παρουσιάστηκαν» (Χ), «για να μην καταπλήξουν τελείως αυτούς που είχαν ήδη νιώσει κατάπληξη λόγω του παραδόξου της ανάληψης» (Ο).
«Τους αποκαλεί άνδρες, φανερώνοντας πόσο ολοκάθαρο ήταν αυτό που είδαν» (Θφ).
«Διότι ακριβώς απεικόνισαν τους εαυτούς τους σε άνδρες, για να μην πτοηθούν» (Χ).
(6)   «Επίσης, παρουσιάστηκαν δύο άνδρες, διότι με δύο ή τρεις μάρτυρες θα σταθεί κάθε λόγος» (Θφ). Δύο άνδρες με φορεσιά λευκή και αστραφτερή εμφανίστηκαν σύμφωνα με το Λουκ. κδ 4 στον τάφο κατά την ημέρα της ανάστασης, οι οποίοι από τον Ιωάννη (κ 12) χαρακτηρίζονται ως δύο άγγελοι, που κάθονταν στα λευκά στο μνημείο. Από την σύγκριση με τα χωρία αυτά βγαίνει το σαφές συμπέρασμα ότι και οι τώρα σαν άνδρες δύο με λευκό χιτώνα εμφανιζόμενοι είναι άγγελοι.
«Όπως ακριβώς είδαν ήδη αγγέλους στο μνήμα με φορεσιές αστραφτερές… έτσι και της ανάληψής του γίνεται κήρυκας άγγελος… Παντού άγγελοι γίνονται κήρυκες, όπως στη γέννηση, όπως προς την Μαρία πάλι, όπως στην ανάσταση· έτσι λοιπόν και στην ανάληψη· μάλλον όμως και κατά τη δευτέρα παρουσία, άγγελοι θα εμφανιστούν τρέχοντας μπροστά από αυτόν» (Χ).
«Το ότι είχαν λευκό φόρεμα… φανερώνει την καθαρότητα των αγγέλων» (Θφ). Υπάρχει και η γραφή «εν εσθήσεσι λευκαίς».
(7)   Αμετάβατο=πλησιάζω, στέκομαι δίπλα σε κάποιον (j). Υπάρχει και η γραφή: ώφθησαν αντί για το παρειστήκεισαν.

Πραξ. 1,11 οἳ καὶ εἶπον(1)· ἄνδρες(2) Γαλιλαῖοι(3), τί ἑστήκατε(4) ἐμβλέποντες(5) εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος(6) ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως(7) ἐλεύσεται(8), ὃν τρόπον(7) ἐθεάσασθε(9) αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν(10).
Πραξ. 1,11 και είπαν προς αυτούς• “άνδρες Γαλιλαίοι, διατί εσταθήκατε εδώ με τα μάτια καρφωμένα στον ουρανόν; Αυτός ο Ιησούς, ο οποίος προ ολίγου ανελήφθη εκ μέσου υμών στον ουρανόν, θα έλθη και πάλιν έτσι, όπως τον είδατε ένδοξον επάνω εις ένα σύννεφον να πηγαίνη προς τον ουρανόν”.
(1)   «Γιατί δεν τους τα λέει αυτά ο ίδιος, αλλά οι άγγελοι; Όλα τους τα είχε προείπει ο ίδιος, επομένως με τους αγγέλους υπενθύμιζε σε αυτούς αυτά που άκουσαν» (Χ).
(2)   «Άνδρες μιλούσαν σε άνδρες, και όμως δεν είχαν την ίδια ουσία μεταξύ τους» (Ο).
(3)   Η προσφώνηση άνδρες Γαλιλαίοι ή Ιουδαίοι ή Ισραηλίτες ή αδελφοί, είναι συχνότατη στις Πράξεις. Υπενθυμίζει τον κλασικό τύπο στο Δημοσθένη Άνδρες Αθηναίοι, που συναντιέται και στο Πράξ. ιζ 22. Είναι δηλωτική σεβασμού και απευθυνόμενη από αγγέλους σε ανθρώπους σημαίνει την σπουδαιότητα των λόγων που ακολουθούν (j). Οι απόστολοι και ο πρώτος χριστιανικός όμιλος προέρχονταν γενικώς από τη Γαλιλαία (Ripley).
«Φαίνονταν λοιπόν οι άγγελοι σε εκείνους αξιόπιστοι από το ότι είπαν «άνδρες Γαλιλαίοι». Γιατί αν δεν ήταν αυτό, τι χρειαζόταν τότε να μάθουν την πατρίδα τους αυτοί που την ήξεραν;» (Χ).
(4)   Ο παρακείμενος αντί για ενεστώτα.
(5)   Παρατηρώντας με πόθο, με βλέμμα ακίνητο προς τον ουρανό, τον οποίο είναι άσκοπο τώρα να παρατηρείτε, αφού πλέον ο Ιησούς δεν φαίνεται (b). Γιατί στέκεστε βλέποντας σαν ο διδάσκαλός σας να επρόκειτο να εμφανιστεί ξανά σε σας μετά από λίγο, για να μένει μαζί σας; (F).
«Δεν τους άφησαν πλέον να περιμένουν στον τόπο εκείνο και να προσδοκούν να τον δουν πάλι» (Θφ).
«Συγχρόνως όμως τα λόγια τους ήταν κολακευτικά και δεν τους άφηναν να περιμένουν αυτόν πάλι αμέσως» (Χ). Οι άγγελοι προτρέπουν αυτούς να μην εμμένουν στην άκαρπη και ανώφελη εκείνη θέα, αλλά ταυτόχρονα παρηγορούν αυτούς υπενθυμίζοντας σε αυτούς την επάνοδο του Χριστού (j).
(6)   Αυτός ο ίδιος. Ο ίδιος Ιησούς, ο οποίος «φανερώθηκε μια για πάντα και κατάργησε με τη θυσία του την αμαρτία» «θα φανεί για δεύτερη φορά, χωρίς πλέον να βαστάζει επάνω του τις αμαρτίες των άλλων, για να σώσει αυτούς που τον προσμένουν» (Εβρ. θ 26,28), ο οποίος με μορφή δούλου ήλθε για να κριθεί και να καταδικαστεί από τους παράνομους, θα έλθει πάλι με δόξα για να κρίνει τον κόσμο· αυτός ο οποίος τώρα σας έδωσε εντολές και σας ανέθεσε αποστολή, για να φέρετε σε πέρας, θα έλθει για δεύτερη φορά για να ζητήσει λόγο κατά πόσο δειχτήκατε και εσείς και οι μετά από εσάς, πιστοί δούλοι και πρόθυμοι στην εκτέλεση των εντολών του.
(7)   Ο τρόπος της επιστροφής θα είναι όμοιος με τον τρόπο της ανάληψης (j).
«Θα έρθει με τρόπο ορατό, με σύννεφο» (b). «Με ποιο τρόπο τον είδαν να πορεύεται; Με σάρκα που ψηλαφιόταν, που κρατιόταν, οι πληγές της οποίας πιστοποιούνταν με την αφή, με το σώμα εκείνο με το οποίο μπήκε και βγήκε σε αυτούς για σαράντα ημέρες» (Αυγουστίνος).
«Αν λοιπόν μεν αυτοί που έγιναν θεατές της ανάληψής του, έχουν δει τον Λόγο γυμνό από σάρκα, ας βγάλουν συμπέρασμα κάποιοι ότι με τον ίδιο τρόπο και θα έρθει αυτός. Αν όμως πληροφόρησε τους αγίους αποστόλους δείχνοντάς τους το ψηλαφητό σώμα και έτσι αναλήφθηκε, έτσι πάλι θα έλθει και δεν θα μπορούσε να διαψευστεί ο λόγος των αγίων αγγέλων σχετικά με αυτό. Αλλά ούτε και εκείνο να φανταστούν κάποιοι κακώς… ότι δηλαδή το σώμα που ενώθηκε με το Λόγο, έχει αναμιχθεί με τη φύση της Αγίας Τριάδας. Διότι είναι αδύνατον εκείνη η απόρρητη και υπερφυσική και που εννοείται πάνω από κάθε λόγο και έννοια ουσία, να μπορέσει να δεχτεί κάποια προσθήκη και μάλιστα εξωτερική και άλλης φύσης» (Κύριλλος Αλεξανδρείας).
Με την ίδια σάρκα και ουσία και με την ίδια δόξα (Βέδας).
«Με τα λόγια που λένε «Αυτός ο Ιησούς, έτσι θα έλθει» φανερώνουν ότι το σώμα που έχει προσλάβει, παραμένει σε αυτόν και σώθηκε» (Ο).
«Χάρισε σε αυτούς όχι μικρό γνώρισμα της δευτέρας παρουσίας. Διότι το «έτσι θα έλθει», αυτό φανερώνει· μαζί με το σώμα… και ότι πάλι θα έλθει έτσι πάνω σε σύννεφο για κρίση» (Χ).
Θα έλθει και πάλι με σύννεφα και συνοδευόμενος όχι από δύο, αλλά από αναρίθμητη στρατιά αγγέλων. Ανέβηκε τώρα με αλαλαγμό και με φωνή σάλπιγγας (Ψαλμ. μστ 5). Θα επιστρέψει όμως πάλι και «θα κατέβει από τον ουρανό με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού» (Α΄Θεσ. δ 16). Τώρα χάσατε αυτόν από τα μάτια σας και όπου αυτός πηγαίνει εσείς δεν μπορείτε να ακολουθήσετε αυτόν. Αλλά τότε και εσείς και όλοι οι πιστοί θα αρπαχτείτε όλοι από σύννεφο, για να συναντήσετε τον Κύριο «στον αέρα» και για να είστε πάντοτε και αιώνια μαζί του.
(8)   «Δεν θα σταλθεί, αλλά θα έλθει» (Χ). Μεταξύ της ανάληψης και της ένδοξης έλευσής του κανένα άλλο γεγονός ίσης σπουδαιότητας με τα δύο αυτά, δεν παρεμβάλλεται, για αυτό και συνένωσε και τα δύο (b).
«Με τη μορφή του ανθρώπου, με την οποία κρίθηκε και καταδικάστηκε, θα κρίνει τον κόσμο» (Αυγουστίνος). Θα έλθει κατά τη δευτέρα παρουσία του. Υπόσχεση παρήγορη, η οποία εξηγεί το Λουκ. κδ 52, σύμφωνα με το οποίο οι απόστολοι επέστρεψαν στην Ιερουσαλήμ με χαρά μεγάλη (F).
(9)   Το μέσο ρήμα θεάομαι χρησιμοποιείται για περιπτώσεις που διεγείρουν την έκπληξη ή τον θαυμασμό (j).
(10)   «Με αυτό δείχνει ότι είναι ανάβαση η ανάληψη· διότι της σάρκας είναι η ανάληψη» (Χ).
«Δεν είπε, τον είδατε «να αναλαμβάνεται» ούτε, «να βαστάζεται»· διότι αυτό που έκανε ήταν πορεία· διότι αν πριν το σταυρό περπατούσε στα νερά, παρόλο που είχε ακόμη παθητό και βαρύ σώμα, κανείς να μην απορεί, αν μετά που πήρε αυτό το σώμα άφθαρτο, έσχιζε τον αέρα» (Σχολιαστής ανώνυμος).

Πραξ. 1,12 Τότε(1) ὑπέστρεψαν εἰς Ἱερουσαλὴμ ἀπὸ ὄρους τοῦ καλουμένου ἐλαιῶνος(2), ὅ ἔστιν ἐγγὺς Ἱερουσαλήμ, σαββάτου ἔχον ὁδόν(3).
Πραξ. 1,12 Τοτε οι μαθηταί επέστρεψαν εις την Ιερουσαλήμ από το όρος, που ελέγετο Ελαιών και το οποίον είναι πλησίον της Ιερουσαλήμ, εις απόστασιν ενός και κάτι χιλιομέτρου, όσον δηλαδή επετρέπετο στους Ισραηλίτας να βαδίσουν κατά την ημέραν του Σαββάτου.
(1)   «Πότε; Όταν άκουσαν» (Χ).
(2)   Όπου η αγωνία του έλαβε χώρα (b). Από εκεί άρχισε το πάθημά του με την αγωνιώδη προσευχή στη Γεθσημανή. Και στο ίδιο μέρος η δόξα του Πατέρα περιέβαλε την ανθρώπινη φύση του διασκορπίζοντας το όνειδος και τις περιφρονήσεις, τις οποίες οι Ιουδαίοι συσσώρευσαν πάνω της. Και δείχτηκε έτσι, ότι τόσο το πάθος, όσο και η ανάληψη απέβλεπαν και αναφέρονταν στον ίδιο σκοπό και το ένα υπήρξε η συνέχεια του άλλου. Το στενό μονοπάτι του Πάθους οδήγησε στη δόξα της ανάληψης. Γενική. Ελαιών=τόπος φυτευμένος με ελιές. Η λέξη δεν είναι κλασική αλλά συναντιέται στους Ο΄ (j). Υψηλή οροσειρά, ανατολικά της Ιερουσαλήμ και παράλληλη με την πόλη. Παλιά ήταν κατάφυτη από ελιές (R).
(3)   Σαββάτου οδός=η απόσταση την οποία επιτρεπόταν να βαδίζουν οι Ιουδαίοι ημέρα Σαββάτου, ξεκινώντας από το μέρος, όπου θα βρίσκονταν τη στιγμή που άρχιζε το Σάββατο. Η απόσταση αυτή ήταν 6 παλαιά στάδια δηλαδή γύρω στα 1392 μέτρα (j). Το παράγγελμα αυτό το έβγαζαν οι Ιουδαίοι διδάσκαλοι από το Εξόδου ιστ 29. Σύμφωνα με τον Επιφάνιο (Αιρέσ. 66,82) η οδός του Σαββάτου εξισωνόταν με διάστημα 6 σταδίων. Ο Ιώσηπος (Αρχ. 20,8,6, περί Ιουδ. πολ. 5,2,3) λέει ότι το όρος των ελαιών απείχε από την Ιερουσαλήμ 6 ή 5 στάδια· κατά την συριακή πεσιτώ, γύρω στα 7 στάδια (β). «Και ο Ωριγένης λέει ότι η οδός του Σαββάτου ήταν δύο χιλιάδες πήχεις» (Θφ).
Σύμφωνα με το Λουκ. κδ 50 ο Κύριος έβγαλε τους μαθητές ως τη Βηθανία, και εκεί αναλήφθηκε. Το χωριό αυτό βρίσκεται σε απόσταση 14 ή 15 σταδίων από τα Ιεροσόλυμα. Από αυτό κάποιοι «νόμισαν ότι ο Λουκάς αντιφάσκει, σαν να μπορούσε να σκεφτεί ότι ο Ιησούς είτε στο χωρίο είτε κοντά στο χωριό οδήγησε τους μαθητές για να αναληφθεί· και σαν το «προς Βηθανίαν» να σημαίνει «στη Βηθανία» (β).
Καθορίζει την απόσταση ή για να σημάνει απλώς, ότι ο τόπος όπου έλαβε χώρα η ανάληψη ήταν πολύ κοντά στα Ιεροσόλυμα ή, λιγότερο πιθανή εκδοχή, «μου φαίνεται ότι αυτά έγιναν Σάββατο· διότι δεν θα φανέρωνε έτσι και το χρονικό διάστημα, αν δεν βάδιζαν κάποια ορισμένη απόσταση οδοιπορίας κατά την ημέρα του σαββάτου» (Χ). Αλλά το διάστημα αυτό οι απόστολοι μάλλον είχαν διανύσει δύο φορές κατά την ίδια ημέρα και καμία ένδειξη στην αφήγηση δεν πείθει, ότι βρέθηκαν κατά την έναρξη του υποτιθέμενου σαββάτου στον τόπο της ανάληψης, ερχόμενοι εκεί από το απόγευμα.

(ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,ΧΑΡΩΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ)

Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΘΡΑΣΥΣ
2645.Ο κατηγορούμενος, όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες της πράξεώς του, αρνείται την ένοχή του με τρόπο αδιάντροπο. (Εις Α ’Κορ., ομιλ. Γ', 1, ΕΠΕ 18,58-ΜG 61, 23).
ΣΤΟΥΣ ΥΣΤΕΡΟΥΝΤΕΣ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
2646.Όταν ο Ιησούς θέλει να ελέγξει αυστηρά τους πνευματικά βαρείς και ακαλλιέργητους, αναφέρει παραδείγματα, που προκαλούν αίσθηση. [Εις Ματθ.ομιλ.ΝΗ’,3,ΕΠΕ11,332-MG58,569].
NA ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΠΤΑΙΣΑΝΤΟΣ
2647. Δίνει εντολή ο Ιησούς να προσπαθήσουμε να τον θεραπεύσουμε και μια και δυο και τρεις φορές, και άλλοτε μεν μόνον, άλλοτε δε μαζί με δύο άλλους και άλλοτε πάλι μαζί με περισσότερους. (Εις Ματθ., ομιλ. Ξ', 1, ΕΠΕ11, 402 -ΜG58, 585).
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΣTH ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
2648. Και για ποιο λόγο ελέγχει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους ο Κύριος και απευθύνει στο εξής μεγάλες κατηγορίες εναντίον τους; Για να προφυλάξει τα πλήθη του λαού, ώστε να μην πέσουν στα ίδια με αυτούς παραπτώματα. (Εις Ματθ., ομιλ. ΟΒ ', 1, ΕΠΕ 11, 764 -ΜG58, 668).
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
2649. «Είθε να είναι μαζί σας η χάρη και η ειρήνη του Θεού Πατέρα μας και του Κυρίου Ιησού Χριστού»1. ...Για να μην αποσκιρτούν, κι όταν ακόμη τους επικρίνει, κι όταν ακόμη τους επιπλήττει, γι’ αυτό τους υπενθυμίζει ιδιαίτερα τη χάρη του Θεού, μαλακώνοντας έτσι την καρδιά τους. [Εις Β’Θεσ.ομιλ.Β’,1,ΕΠΕ23,20-22-MG62,471-473]. 1.B’Θεσ.1,2.
Θ’] ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟ- ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΕΠΑΙΝΟΥΣ
2650. Δεν υπάρχει κανένας που μην δέχεται ευχάριστα τον έπαινο. Με τον τρόπο λοιπόν αυτό, μαζί με τους επαίνους που απευθύνουμε στον ακροατή μας κάνουμε και τον έλεγχο, που έτσι γίνεται ευπρόσδεκτος. Γιατί ανακουφίζεται ο ακροατής, αποκτάει μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και αποστρέφεται τη συναναστροφή με τους κακούς ανθρώπους. (Εις Β' Κορ., ομιλ. ΙΓ', 2, ΕΠΕ 19, 366-368 -ΜG61, 493).
2651.Ο έπαινος κάνει καθαρότερη την ωφέλεια από τους ελέγχους, γιατί ελαττώνει τον πόνο που προκαλούν οι έλεγχοι. [Εις Β’Κορ.ομιλ.ΙΑ’,2,ΕΠΕ19,338-MG61,499].
2652.Λοιπόν ούτε κι εμείς κολακεύουμε πάντοτε τους κατωτέρους μας, ούτε και να επιζητούμε την κολακεία εκ μέρους των αρχόντων. Γιατί η ψυχή των ανθρώπων χρειάζεται και τα δύο αυτά φάρμακα (και τον έπαινο και τον έλεγχο). Γι' αυτό και ο Θεός λοιπόν έτσι τα ρυθμίζει όλα όσα έχουν σχέση με ολόκληρη την οικουμένη, και άλλοτε κάνει το ένα, άλλοτε το άλλο, και ούτε τα ευχάριστα τα αφήνει μόνιμα, ούτε τα δυσάρεστα μόνα τους πάντοτε. [Εις Ματθ.ομιλ.ΝΓ’,3,ΕΠΕ11,160-MG58,530].     2653.Πες στον αδελφό ένα μικρό έπαινο, τον όποιον μπορείς να πλέξεις από τα προτερήματά του. Έτσι, αφού τον περιβάλεις με επαίνους σαν με θερμό νερό, καταπράυνε τη φλεγμονή του τραύματος. Ελεεινολόγησε και τον εαυτό σου, κατηγόρησε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, κάνε φανερό ότι όλοι ζούμε μέσα στην αμαρτία. Ζήτησε συγγνώμη και πες ότι επιχειρείς πράγματα ανώτερα από τις δυνάμεις σου, αλλά η αγάπη κάνει τον άνθρωπο τολμηρό για όλα. Έπειτα , όταν συμβουλεύεις, να μη διατάζεις, αλλά να συμβουλεύεις με τρόπο αδελφικό. Με όλα αυτά καταπράυνε τη φλεγμονή και παρηγόρησε τον για τον πόνο που θα δοκιμάσει από τον έλεγχο, που θα ακολουθήσει. Και αφού ζητήσεις πολλές φορές συγγνώμη και τον παρακαλέσεις να μην οργισθεί…,τότε άνοιξε την πληγή με τέτοιο τρόπο, ώστε ούτε να τον δεσμεύεις, ούτε να τον αποχαυνώνεις, γιατί στην πρώτη περίπτωση θα αγανακτήσει και θα φύγει και στη δεύτερη θα δείξει περιφρόνηση και αδιαφορία. Γιατί, αν δεν κάνεις τη θεραπεία με τρόπο κατάλληλο και αποφασιστικό, δεν θα επιτύχεις τίποτα, αν πάλι τον ελέγξεις με οξύτητα, θα τον κάνεις να φύγει μακριά. Γι’αυτό λοιπόν και μετά από όλα αυτά, όταν πρόκειται να ελέγξεις, συνδύασε με τους ελέγχους τον έπαινο…,και έτσι αφού γλυκάνεις το λόγο και καταπραύνεις την οργή, βάλε πάνω στην πληγή το φάρμακο της θεραπείας. [Εις Α' Κορ., ομιλ. ΜΑ7, ΕΠΕ18Α, 760, 762, 764-ΜG61, 379-380 ε’].
2654.«Έχω για σας πεποίθηση που μου εμπνέει ο Κύριος»1. Σ’ όλες τις περιπτώσεις συνδυάζει τις κατηγορίες με επαίνους σαν να τους έλεγε γνωρίζω τους δικούς μου μαθητές, γνωρίζω ότι εύκολα διορθώνεσθε. Συγχρόνως όμως τους προτρέπει να εισφέρουν και τη δική τους προσπάθεια γιατί δεν μπορούμε να έχουμε τη βοήθεια του Θεού αν δεν συνεισφέρουμε κι εμείς ό,τι εξαρτάται από εμάς. (Εις Γαλ., κεφ. Ε’, 3, ΕΠΕ 20, 356-358- ΜG 61, 6676'). 1.Γαλ. 5, 10.
2655. Πρόσεξε ακόμη πώς, αφού επέπληξε, αμέσως μετριάζει τον τόνο... Έτσι δεν άφησε την επίληξη χωρίς επαίνους (ο Απ. Παύλος). (Εις Γαλ., κεφ. Γ’, 1, ΕΠΕ 20, 286 -ΜG 61, 647-648). 2656.Πρόσεχε πώς κάνει την επίπληξη με επαίνους. Αυτό είναι πάντοτε το γνώρισμα της σοφίας του Απ. Παύλου, να αναμιγνύει τα ενοχλητικά με τα χρήσιμα. Αυτό κάνει και στην προς Γαλάτας επιστολή λέγοντας,«ετρέχατε καλά στο δρόμο της αλήθειας, ποιος σας σταμάτησε;»1 και, «τόσα που πάθατε πήγαν χαμένα; και είθε να μην επήγαν μόνον χαμένα»2. Και «σας έχω εμπιστοσύνη στο όνομα του Κυρίου»3. [Εις Εβρ.ομιλ.Η’,2,ΕΠΕ24,406-MG63,70-71] 1.Γαλ.5,7 2.Γαλ.3,4 3.Γαλ.5,10
2657.Ο Απ. Παύλος εγκωμιάζει τους Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης πάλι και εύχεται γι’ αυτούς, δείχνοντας έτσι τη φροντίδα του. Επειδή δηλαδή επρόκειτο να προχωρήσει σε επίκριση, προετοιμάζει τις καρδιές τους με τους επαίνους και τις ευχές. (Εις Β' Θεσ., ομιλ. Ε ’, 1, ΕΠΕ 23, 90- ΜG 62, 493).
Ο ΑΠ. ΠΑΥΛΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΕΠΑΙΝΟΥΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΜΕΙ ΠΡΟΘΥΜΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ
2658.Δεν αρχίζει ο Απ. Παύλος με κατηγορίες, αλλά με επαίνους, και μάλιστα με μεγάλους επαίνους, λέγοντας: «Σας επαινώ, γιατί σε όλα με ενθυμείσθε»1... Απονέμει (πλούσιους) άφθονους επαίνους, για να τους κάμει περισσότερο πρόθυμους. (Εις Α 'Κορ., ομιλ. ΚΣΤ', 1, ΕΠΕ18Α, 138 -ΜG 61, 213). 1. Α'Κορ. 11,2.
Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΣΥΝΔΥΑΖΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟ
2659 «Όταν ο Πρόδρομος είδε πολλούς από τους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους να έρχονται σ’ αυτόν, για να βαπτισθούν, έλεγε: «Απόγονοι φαρμακερών οχιών, ποιος σας οδήγησε να αποφύγετε την οργή του Θεού, που θα ξεσπάσει σε λίγο;»1. Αν κάποιος προσέξει με ακρίβεια τους λόγους του, θα δει ότι ανέμιξε με την επίπληξη και το εγκώμιο. (Εις Ματθ., ομιλ. ΙΑ', 1, ΕΠΕ 9, 346-348- ΜG57, 193). 1. Ματθ., 3,7.
I') ΠΟΤΕ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ Ο ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ
2660.Αναγκάζομαι να φανώ βαρύς και δυσάρεστος, όχι για τον εαυτό μου και τα κτήματά μου, αλλά για σας και τη σωτηρία σας, από την οποία τίποτε δεν μου είναι προτιμότερο. Όποιος θέλει ας δυσφορεί και ας με ονομάζει φορτικό και αδιάντροπο. Εγώ όμως δεν θα σταματήσω να σας ενοχλώ συνεχώς για τα ίδια πράγματα, γιατί από μια τέτοια αδιαντροπιά τίποτε δεν είναι για μένα καλύτερο. [Προς μη απαντήσαντας εις σύναξιν,1,ΕΠΕ26,542-MG51,171-172].
2661.Δεν έχουν ανάγκη όλα τα αμαρτήματα από προτροπές και συμβουλές, αλλά υπάρχουν μερικά που συνήθως διορθώνονται με απότομη και αυστηρότατη επέμβαση. Και όπως ακριβώς από τα τραύματα τα ελαφρότερα υποχωρούν σε ηπιότερα φάρμακα, ενώ τα σάπια και αθεράπευτα, που είναι ξαπλωμένα σ’ ολόκληρο το σώμα, έχουν ανάγκη από χειρουργικό μαχαίρι και καυτηριασμό, έτσι λοιπόν και με τα αμαρτήματα, άλλα έχουν ανάγκη από μακροχρόνια συμβουλή και άλλα από απότομους και αυστηρούς ελέγχους. Γι’ αυτό ακριβώς και ο Απ. Παύλος έδωσε εντολή να μη συμβουλεύουμε πάντοτε, αλλά και να ελέγχουμε απότομα, λέγοντας τα εξής, «γι’ αυτό το λόγο να τους ελέγχεις απότομα»1. (Κατά Ιουδαίων, λόγος Β', 3, ΕΠΕ 34, 158-ΜG48,861- 862). 1.Τιτ.1,13
2662. Μη νομίσετε λοιπόν, ότι κάνετε χάρη στους αδελφούς σας, όταν τους βλέπετε να διαπράττουν κάτι το ανάρμοστο, και δεν τους ελέγχετε με όλη την επιβαλλόμενη αυστηρότητα. [ Κατά Ιουδαίων, λόγος Α’,8,ΕΠΕ34,140-MG48,855].
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΟ ΒΛΕΜΜΑ
2663. Αν δεις άτακτο γέλιο και συμπεριφορά αισχρή και βάδισμα δουλοπρεπές και εμφάνιση απρεπή, πλησίασε και κοίταξε με βλέμμα αυστηρό και φοβερό εκείνους που τα κάνουν αυτά. (Εις Πελαγίαν, 4, ΕΠΕ 37, 96- ΜG 50, 583).
ΟI ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟΤΟΜΑ
2664. Οι αυθάδεις και αναιδείς πρέπει να επιπλήττονται αυστηρά 1. (Εις Πράξ., ομιλ. ΚΗ', 1, ΕΠΕ 16 Α, 132 -ΜG 60, 209). 1.Τίτ. 1, 13.
ΙΑ') Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ -Ο ΕΛΕΓΧΩΝ ΝΑ ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΑ
2665. Έπειτα, για να μην υπερηφανευθεί εκείνος που διορθώνει τον άλλον, έθεσε και αυτόν κάτω από τον ίδιο φόβο (της πτώσεως στην αμαρτία), λέγοντας τα εξής: «Να προσέχεις τον εαυτό σου, μήπως και συ ο ίδιος πέσεις στον πειρασμό της αμαρτίας ή της υπερηφάνειας»1. Γιατί, όπως ακριβώς οι πλούσιοι προσφέρουν στους φτωχούς που έχουν ανάγκη το προϊόν εράνων, ώστε, αν κάποτε πέσουν κι αυτοί στη φτώχεια, να τους βοηθήσουν οι άλλοι. Έτσι πρέπει να κάνετε και σεις. Γι’αυτό και θέτει ως απαραίτητο όρο τον εξής: «Να προσέχεις τον εαυτό σου, μήπως και συ ο ίδιος πέσεις στον πειρασμό της αμαρτίας ή της υπερηφάνειας» ...«Να υπομένετε με πραότητα ο ένας τα ελαττώματα του άλλου»2. Επειδή δηλαδή είναι δυνατόν κάποιος που είναι άνθρωπος, να μην έχει ελαττώματα, προτρέπει να μην είναι αυστηροί εξεταστές και κριτές των σφαλμάτων των άλλων, αλλά και να υπομένουν τα ελαττώματα των συνανθρώπων τους, για να υπομένουν και οι άλλοι τα δικά τους ελαττώματα. (Εις Γαλ., κεφ. ΣΤ', 1, ΕΠΕ 20, 384-386- ΜG 61, 673α',β'). 1.Γαλ. 6,1. 2.Γαλ. 6,2.
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΣ, OTΑΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ
2666.«Και ποιος είναι ο Παύλος; και ποιος ο Απολλώς;». Έτσι έκανε εύκολα παραδεκτό το λόγο του ο Απ. Παύλος. Γι’ αυτό λοιπόν είπε ότι «αυτά τα εφάρμοσα στον εαυτό μου, για να μάθετε από το παράδειγμά μας να μη σχηματίζετε φρόνημα παραπάνω από εκείνο που είναι γραμμένο»1 στην Αγία Γραφή2, δείχνοντας, ότι αν έκανε λόγο για κείνους, δε θα μάθαιναν όσα έπρεπε να μάθουν, ούτε θα δέχονταν να διορθωθούν από δυσαρέσκεια προς εκείνα που τους είπε. Τώρα όμως από σεβασμό προς τους συνοδούς του Παύλου, ανέχθηκαν εύκολα την αυστηρή παρατήρηση (για τους φατριασμούς τους). (Εις Α 'Κορ., ομιλ. ΙΒ ', 1, ΕΠΕ 316-318 -ΜG 61, 97). 1.Α' Κορ. 4,6. 2.Μάρκ. 9, 35: «Εί τις θέλει πρώτος είναι, έσται πάντων έσχατος».
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ
2667.«Ο δίκαιος κατηγορεί πρώτος τον εαυτό του»1. Επομένως, το ζητούμενο δεν είναι αυτό, το να κατηγορεί δηλαδή κανείς τον εαυτό του, αλλά να τον κατηγορεί πρώτος και να μην περιμένει τους ελέγχους των άλλων. (Κατά Ιουδαίων, λόγος Η', 3, ΕΠΕ 34, 378- ΜG 48, 931). 1.Παροιμ. 18, 17. ΙΒ') ΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
2668.Όταν έλεγε (ο Χριστός στους Ιουδαίους) κάτι μεγάλο και σπουδαίο, αναχωρούσε αμέσως, δίνοντας τόπο στην οργή τους, ώστε, με την απουσία του, να καταπραϋνθεί και να σταματήσει το πάθος τους. (Εις Ιωάν., ομιλ. ΞΑ’,3, ΕΠΕ 14,162 -ΜG59, 339).
2669.«Και να μη συμμετέχετε», λέγει ο Απ. Παύλος, «στα σκοτεινά έργα της αμαρτίας, που είναι άκαρπα και επιβλαβή, αλλά αντίθετα να τα ελέγχετε»1. ...Το φώς ελέγχει όσα γίνονται στο σκοτάδι. "Ώστε, αν είστε σεις, λέγει, ενάρετοι και σπουδαίοι, δεν θα μπορέσουν να μείνουν απαρατήρητοι οι πονηροί άνθρωποι. Όπως δηλαδή ακριβώς, όταν υπάρχει λυχνάρι φωτίζονται όλοι και δεν μπορεί ο ληστής να μπει στο σπίτι, έτσι, όταν λάμπει το φώς των καλών έργων σας, οι πονηροί, επειδή ελέγχονται από αυτά, ξεσκεπάζονται. ’Άρα πρέπει να ελέγχετε με αυστηρότητα. Πώς λοιπόν τότε λέγει ο Κύριος: «Μην κατακρίνετε τον πλησίον σας, για να μην κατακριθείτε και σεις από το Θεό»2; Είπε να ελέγχετε, όχι να κατακρίνετε, δηλαδή να παιδαγωγείτε το «Μην κατακρίνετε, για να μην κατακριθείτε » το είπε για τα πολύ μικρά αμαρτήματα. Όπως ακριβώς το τραύμα, όσο καιρό κρύβεται και είναι από πάνω σκεπασμένο και εισχωρεί βαθιά [ επειδή δε φαίνεται] δεν το φροντίζουμε καθόλου, έτσι και η αμαρτία, όσον καιρό μπορεί να κρύβεται, σαν να βρίσκεται στο σκοτάδι, διαπράττεται με μεγάλη ευκολία. Όταν όμως αποκαλυφθεί, αποκαθαίρεται και γίνεται φωτεινή. Όχι βέβαια η ίδια η αμαρτία-γιατί πώς θα ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο;- αλλά γίνεται φωτεινός εκείνος που την διέπραξε. Γιατί όταν αποκαλυφθεί, όταν νουθετηθεί, όταν μετανοήσει, όταν λάβει άφεση, δεν εσκόρπισες το πνευματικό σκοτάδι του; δεν εθεράπευσες τότε το τραύμα του; Δεν εζήτησες επίμονα από την ακαρπία καρπό; (Εις Έφεσ., ομιλ. ΙΗ', 1, ΕΠΕ21,142-144 -ΜG 62, 122). 1.Eφ.5,11 2.Ματθ.7,1
2670.«Δεν τα λέω για όλους σας»1, λέγει ο Χριστός. Πω, πω ανεξικακία! ούτε και τώρα ελέγχει τον προδότη, αλλά συγκαλύπτει την προδοσία, δίνοντας έτσι στον Ιούδα την ευκαιρία να μετανοήσει. Και ελέγχει και δεν ελέγχει, όταν λέει: «Αυτός που τρώει μαζί μου ως φίλος το ψωμί, εσήκωσε τη φτέρνα και με εκλώτσησε»2. [Εις Ιων.ομιλ.ΟΑ’,2,ΕΠΕ14,358-MG59,387]. 1.Iωαν.13,18. 2.δ.π
2671.«Αλλοίμονο στον άνθρωπο εκείνο από τον όποιον παραδίδεται ο Υιός του ανθρώπου. Θα ήταν προτιμότερο γι’αυτόν να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος. Πρόσεξε και στους ελέγχους την απερίγραπτη πραότητα του Χριστού. Γιατί ούτε εδώ μιλάει με εχθρική διάθεση, αλλά μάλλον με συμπάθεια και πάλι συγκαλυμμένα αν και βεβαίως έδινε δίκαια αφορμή για την πιο μεγάλη αγανάκτηση, όχι μόνον η πριν από την προδοσία αναισθησία του Ιούδα, αλλά και η μετά την προδοσία αδιαντροπιά του. Γιατί μετά τον έλεγχο αυτό είπε ο Ιούδας: ‘’ Mήπως είμαι εγώ, Κύριε;’’2. Ω! πόσο μεγάλη ήταν η αναισθησία του! Ρωτάει, ενώ ήξερε καλά, ότι αυτά, δηλαδή τα παραπάνω λόγια του Χριστού αφορούσαν αυτόν. Γιατί και ο Ευαγγελιστής το λέει αυτό, επειδή έμεινε έκπληκτος μπροστά στο θράσος του. Τί όμως απάντησε ο πραότατος και ημερότατος Ιησούς; ‘’ Συ το είπες’’3. Αν και βέβαια θα μπορούσε να πει : Ω! άθλιε και αχρείε! βρωμερέ και ακάθαρτε! ενώ τόσο καιρό εσχεδίαζες την προδοσία και πήγες στους αρχιερείς και έκανες σατανικά συμβόλαια και συμφώνησες να πάρεις αργύρια και ενώ ελέγχθηκες και από μένα, ακόμη έχεις τόλμη να ρωτάς; Όμως τίποτε από αυτά δεν είπε. Αλλά τί είπε; ‘’ Συ το είπες’’. Ορίζοντας έτσι σε μας τα όρια και τους κανόνες της ανεξικακίας. (Εις Ματθ., ομιλ. ΠΑ', 2, ΕΠΕ 12, 164-166 -ΜG 58, 732). 1.Ματθ. 26,24. 2.Ματθ. 26,25. 3.Ματθ. δ.π.
2672.«Λέγει σ’αυτόν ο Ιησούς: φίλε, αυτό που πρόκειται να κάμεις, κάμε τό το ταχύτερο»1. «Και κανείς από όσους κάθονταν στο τραπέζι δεν κατάλαβε το νόημα των λόγων του»2 ...Τα λόγια δε «κάμε το ,το ταχύτερο», δεν ήταν λόγια ανθρώπου που διατάζει ή που συμβουλεύει, αλλά ανθρώπου που κατηγορεί και δείχνει ότι Αυτός μεν ήθελε να τον διορθώσει, αλλά επειδή έμενε αδιόρθωτος, τον εγκαταλείπει... «Αυτό που θέλεις να κάμεις, κάμε τό το ταχύτερο» ,αλλ’ ούτε και τότε φανέρωσε το καταχθόνιο σχέδιο του Ιούδα. Γιατί τότε θα ήταν δυνατόν και να τον λυντσάρουν. Ίσως μάλιστα ο Πέτρος και να τον σκότωνε. Γι’ αυτό «κανείς από όσους κάθονταν στο τραπέζι δεν κατάλαβε το νόημα των λόγων Του». (Εις Ιωάν., ομιλ. ΟΒ ’, 1-2, ΕΠΕ 14, 376-378- ΜG 59, 391). 1.Ιωάν. 13,27. 2.Ιωάν. 13,28.
2673.Πρόσεξε, σε παρακαλώ, πώς ο Θεός αργεί να τιμωρήσει, ενώ είναι γρήγορος, όταν πρόκειται να προσφέρει τη σωτηρία. Και πρώτα σκέψου, ότι ο φιλάνθρωπος έκαμε τον έλεγχο μετά από πολλά χρόνια. Αμάρτησε ο Δαυίδ, έμεινε έγκυος η γυναίκα και δεν ακολούθησε την αμαρτία κανένας έλεγχος, αλλά αφού γεννήθηκε το βρέφος που ήταν καρπός εκείνης της αμαρτίας, τότε στέλνεται ο γιατρός, για να θεραπεύσει την αμαρτία1. Γιατί δεν τον διόρθωσε αμέσως μόλις αμάρτησε; Επειδή γνωρίζει ότι η ψυχή εκείνων που αμαρτάνουν είναι τυφλή, όταν τα αμαρτήματα είναι νωπά ακόμη και ότι τα αυτιά αυτών, που είναι βυθισμένοι στο βάθος της αμαρτίας, είναι κουφά. Θέτει λοιπόν υπεράνω όλων την προσφορά βοήθειας την ώρα που το πάθος βρίσκεται σε έξαψη και ακολουθεί ο έλεγχος μετά από πολύ χρόνο και τότε μέσα σε μια στιγμή δίνεται και η μετάνοια και η συγχώρηση. (Περί μετανοίας, ομιλ. Ζ', 4, ΕΠΕ 30, 256- ΜG49, 328-329). 1. Πρόκειται για τον προφήτη Νάθαν, που εστάλη από το Θεό, για να ελέγξει τον Δαυίδ που αμάρτησε με τη Βηρσαβεέ (Β' Βασιλειών, κεφ. 12).
2674.Γι’ αυτό ο Χριστός δεν κατηγορούσε (τον Ιούδα), όταν έκλεβε (από το κοινό ταμείο), αν και το γνώριζε, για να σκεπάσει την πονηρή του επιθυμία και να αφαιρέσει κάθε (ευλογοφανή) δικαιολογία του. (Εις Ιωάν., ομιλ. ΞΕ', 2, ΕΠΕ 14, 260 -ΜG59, 363)
Ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΕΚΑΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΤΟΝ ΑΔΑΜ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΩΝ ΕΛΕΓΧΩΝ     2675.Πρόσεξε τη σοφία του Θεού. Όταν δηλαδή ο Αδάμ του είπε ότι «άκουσα τη φωνή σου και φοβήθηκα, γιατί είμαι γυμνός και γι' αυτό κρύφτηκα»1, δεν έλεγξε αμέσως ο Θεός την πράξη του, ούτε είπε γιατί έφαγες καρπούς από το απαγορευμένο δένδρο; Αλλά τί του είπε; «Ποιος σε πληροφόρησε», λέγει, «ότι είσαι γυμνός; εκτός αν έφαγες από τους καρπούς του δένδρου από το οποίο σου έδωσα εντολή να μην φας και συ έφαγες»2. Ούτε εσιώπησε ο Θεός, ούτε τον έλεγξε φανερά.Και δεν εσιώπησε, για να τον παρακινήσει να ομολογήσει το αμάρτημά του, ούτε τον έλεγξε φανερά, για να μην κάμει ο Θεός όλα όσα θα έπρεπε να κάμει ο Αδάμ, ο οποίος τότε θα εστερείτο τη συγχώρηση που μας προσφέρει ο Θεός με την εξομολόγηση. Γι’ αυτό δεν είπε φανερά ποια ήταν η αιτία που έμαθε ότι ήταν γυμνός, αλλά με το πρόσχημα της ερωτήσεως προχωρεί το διάλογο, αφήνοντας στον Αδάμ την πρωτοβουλία να εξομολογηθεί την αμαρτία του. [ Εις Ανδριάντας, ομιλ.ΙΒ’,4,ΕΠΕ32,354-MG49,132] 1.Γεν.3,12 2.δ.π
2676. Ο Χριστός κάνει τον έλεγχο, χωρίς να παρευρίσκονται (να είναι παρόντες) μάρτυρες. (Εις παραλυτικόν, 3, ΕΠΕ 26, 160-ΜG 51, 53).
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ- ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΔΙΔΑΞΕΙ
2677.«Ζητείτε να με βρείτε, όχι γιατί είδατε τα θαύματά μου και πιστέψατε στη θεία αποστολή μου, αλλά γιατί εφάγατε από τα ψωμιά και χορτάσατε»1. Επιπλήττει με τα λόγια και ελέγχει, όχι όμως απότομα και σκληρά, αλλά πολύ φειδωλά. Γιατί δεν τους είπε: Λαίμαργοι και γαστρίμαργοι, έκανα τόσα θαύματα και σε καμιά περίπτωση δεν με ακολουθήσατε, ούτε θαυμάσατε αυτά που έγιναν, αλλά τους ελέγχει με καλοσύνη και ηρεμία... Και δεν περιορίζεται μόνον στους ελέγχους, αλλά συμπληρώνει τους ελέγχους με τη διδαχή. (Εις Ιωάν., ομιλ. ΜΑ', 1, ΕΠΕ 13, 528-530- ΜG59, 247-248). 1. Ιωάν. 6, 26.
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΠΕΦΕΥΓΕ ΤΗΝ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ
2678.Ο Κύριος δε, αποδεικνύοντας σ’ αυτούς ότι γνώριζε και τις απόκρυφες σκέψεις τους, την μεν κατηγορία δεν την παρουσιάζει, ούτε διαπομπεύει την πονηριά τους, προσφέρει δε τη λύση, αφήνοντας τον έλεγχο στην συνείδηση αυτών που τα έλεγαν αυτά. Γιατί μόνον για ένα πράγμα φρόντιζε πολύ, να ωφελήσει αυτούς που αμάρταναν, όχι να τους διαπομπεύσει. (Εις Ματθ., ομιλ. ΜΑ’,1, ΕΠΕ 10,674- ΜG57, 445).
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ- ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΘΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ
2679.Δεν επέπληξε ο Κύριος τον πλούσιο νεανία για το αταίριαστο ξεθάρρεμά του, για να μας διδάξει να ανεχόμαστε και αυτού του είδους τους ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν ελέγχει φανερά αυτούς που σκέπτονται πονηρά. Αποκρίνεται δε προς την αλαζονεία τους, αφήνοντας αυτούς μόνους να καταλάβουν τον έλεγχο, και έτσι τους ωφελεί διπλά, και με τη δήλωσή του ότι γνωρίζει όσα υπάρχουν στη συνείδησή τους και με το ότι μετά το φανέρωμα αυτό τους κάνει τη χάρη να διαφύγουν την προσοχή των άλλων και τους δίνει πάλι τη δυνατότητα, αν θέλουν, να διορθώσουν τον εαυτό τους.(Εις Ματθ., ομιλ. ΚΖ', 2, ΕΠΕ 10,226-ΜG57,346).
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΛΕΓΧΕΙ ΦΑΝΕΡΑ ΑΛΛΑ ΕΜΜΕΣΑ
2680. Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις αυτό φαίνεται να κάνει ο Χριστός δηλαδή δεν ελέγχει μεν φανερά, όμως από την απάντηση που δίνει, κάνει φανερή τη διάθεση αυτών που Τον πλησιάζουν. (Εις Ματθ., ομιλ. ΚΖ', 3, ΕΠΕ 10, 228 -ΜG57, 347).
ΙΓ') Ο ΑΝΤΙΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ - ΒΛΑΠΤΕΙ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ Η ΑΜΕΤΡΙΑ
2681.Aν ελέγξεις χωρίς μέτρο και πικρά, περισσότερο θα βλάψεις παρά θα ωφελήσεις. Αν πάλι αστειευθείς χωρίς μέτρο, περισσότερο θα λυπήσεις παρά θα ωφελήσεις. Σ’ όλες λοιπόν τις περιπτώσεις πρέπει να τηρούμε το μέτρο και να αποφεύγουμε τις υπερβολές. (Εις Κολ., ομιλ. ΙΑ’,2, ΕΠΕ 22, 308- ΜG62, 376-377).
ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΕΚΤΟΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΤΙΚΟΣ
2682.Οι επιπλήξεις τότε κυρίως μπορούν να γίνουν παραδεκτές, όταν δεν είναι υπερβολικά ενοχλητικές και φορτικές. (Εις Γαλ., κεφ. Β6, ΕΠΕ 20, 264- ΜG 61, 642 ε').
ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΕΠΙΠΛΗΞΕΩΣ
2683.Η αμαρτία κάνει τους ανθρώπους θρασείς. Γι’ αυτό, αν τον επιπλήξεις αμέσως με οξύτητα, θα τον κάμεις σκληρό και αδιάντροπο. Αν όμως τον φιλοτιμήσεις και τον κάμεις να ντραπεί, θα του λυγίσεις τον τράχηλο, θα του τσακίσεις το θράσος, θα τον κάμεις να σκύψει το κεφάλι. (Εις Α’Κορ., ομιλ. Γ', 1, ΕΠΕ 18, 56-MG 61, 22).
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ
2684.Είδες, πώς κάνει το λόγο άνετο από κάθε άποψη και πώς μετριάζει τη σκληρότητα της απειλής; (Εις Β' Κορ., oμιλ. ΚΘ', 5, ΕΠΕ 20,126- ΜG61, 602δ').
Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΝ ΝΩΘΡΟ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ ΝΩΘΡΟΤΕΡΟ
2685.Εκείνος που ελέγχει με σκληρότητα το νωθρό, τον κάνει νωθρότερο. (Εις Έβρ., ομιλ. Ι', 2, ΕΠΕ 24, 454- ΜG63, 85).
ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥΣ, OΤΑΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑΡΕΤΟΥΣ
2686.Είναι αρκετή και από μόνη της η κατηγορία να πληγώσει. Όταν όμως συνδυάζεται με σύγκριση του ενόχου προς άλλους, που πέτυχαν μεγάλα κατορθώματα και εγκωμιάζονται, τότε το κεντρί του ελέγχου είναι φαρμακερότερο. (Εις Α‘Κορ., ομιλ. ΚΣΤ ', 1, ΕΠΕ 18Α, 138-ΜG61, 213).
Ο ΑΥΣΤΗΡΟΣ ΑΠΟΘΡΑΣΥΝΕΙ
2687.Εδώ ο Απ. Παύλος απευθύνεται προς τους προϊσταμένους. «Να συμβουλεύετε», λέγει, «τους άτακτους». Μην τους επιπλήττετε με τρόπο εξουσιαστικό, ούτε προκλητικό, αλλά με τρόπο συμβουλευτικό. «Να παρηγορείτε τους ολιγόψυχους, να στηρίζετε τους ασθενείς, να δείχνετε μεγάλη καρδιά σε όλους»1. Γιατί εκείνος που επιπλήττεται αυστηρά, περιέρχεται σε απόγνωση και γίνεται θρασύτερος, περιφρονώντας τους πάντες. Γι’ αυτό με τη συμβουλή πρέπει να κάνουμε γλυκό το φάρμακο του ελέγχου. (Εις Α' Θεσ., ομιλ. Γ’, 2, ΕΠΕ 22, 552- ΜG 62, 456). 1. Α' Θεσ. 5,14.
ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΟΞΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ
2688. Ας υποχωρήσουμε λίγο σ’ αυτούς, ώστε να αναπνεύσουν από τον πόνο του ελέγχου και να μην απορρίψουν τη θεραπεία, λόγω των συνεχών πληγμάτων. Την ίδια μέθοδο χρησιμοποιούν και οι γιατροί μετά τις εγχειρίσεις επιθέτουν επιδέσμους και φάρμακα και αφήνουν να περάσουν λίγες μέρες, επινοώντας εκείνα που καταπραΰνουν τον πόνο. (Πάτερ, εί δυνατόν, 1, ΕΠΕ 26, 84-ΜG 51, 31).
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ
2689.Και πρόσεχε πώς τον ελέγχει, χωρίς να τον πληγώνει (ο προφήτης Δανιήλ το βασιλιά Ναβουχοδονόσορα). (Εις Δαν., κεφ. Β’4, ΕΠΕ 8, 546, 548 -ΜG 56,204).
ΟΙ ΕΠΙΠΛΗΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΑ
2690. Οι επιπλήξεις πρέπει να γίνονται με ηρεμία και τμηματικά, σιγά-σιγά. [ Εις Α’Κορ.ομιλ.Γ’,1,ΕΠΕ18,56-MG61,21]
ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΕΚΤΟΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ
2691. « Με αυτά που γράφω δε θέλω να σας ντροπιάσω, αλλά σας συμβουλεύω σαν παιδιά μου αγαπητά»1. ...Αυτός ο τρόπος της θεραπείας είναι άριστος, το να ελέγχει και να συμβουλεύει δηλαδή κάνεις και συγχρόνως να δικαιολογεί τη σκέψη και την ενέργειά του... Γιατί αυτό όχι μόνον δεν αχρηστεύει την τομή, αλλά την κάνει να πάει βαθύτερα στην πληγή και να την θεραπεύσει, αφού ανακουφίζει το μεγάλο πόνο που προκαλεί ο έλεγχος. Εκείνος δηλαδή που ακούει ότι τα λέει αυτά όχι με την πρόθεση να κατηγορήσει, αλλά από αγάπη, δέχεται ευκολότερα τη διόρθωση... Γιατί δεν είπε σας συμβουλεύω σαν δάσκαλός σας, ούτε σαν Απόστολος, ούτε σαν μαθητές μου, αλλά «σας συμβουλεύω σαν παιδιά μου αγαπητά». Και δεν είπε απλώς παιδιά, αλλά παιδιά περιπόθητα. Είναι σαν να τους λέει συγχωρείστε με και αν σας είπα κάτι βαρύ, από αγάπη το έκαμα. Και δεν είπε «σας επιπλήττω», αλλά σας συμβουλεύω». Μετά απ’ αυτά, ποιος δεν ανεχόταν ένα πατέρα που συμβουλεύει με πόνο τα πρέποντα; [ Εις Α’Κορ.ομιλ.ΙΓ’,3ΕΠΕ18,360-MG61,109β’]. 1. Α'Κορ.4,14.
Ο ΘΥΜΟΣ ΘΟΛΩΝΕΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ. ΜΕ ΤΟΝ ΗΡΕΜΟ ΕΛΕΓΧΟ-ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΝΟΧΟ ΣTHΝ ΑΥΤΟΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ
2692.Και όταν επιπλήττεις και όταν συμβουλεύεις και όταν κάνεις ο,τιδήποτε, να το κάνεις χωρίς αγανάκτηση και θυμό, γιατί, εφόσον εκείνος που επιπλήττει είναι γιατρός εκείνου που σφάλλει, πώς είναι δυνατόν να θεραπεύσει άλλον, αφού προηγουμένως έχει βλάψει και δεν θεραπεύει τον εαυτό του; Πες μου, αν κάποιος γιατρός πήγαινε να θεραπεύσει κάποιον άρρωστο, και τραυμάτιζε προηγουμένως το χέρι του και τύφλωνε πριν τα μάτια του, θα μπορούσε σ’ αυτή την κατάσταση να τον θεραπεύσει; Όχι, λέγει. Έτσι και συ, είτε επιπλήττεις, είτε συμβουλεύεις, να βλέπουν καθαρά τα μάτια της ψυχής σου. Πρόσεξε να μη θολώσεις το μυαλό σου, γιατί τότε, πώς θα θεραπεύσεις τον άρρωστο; Δεν είναι δυνατόν να έχουν την ίδια ψυχική γαλήνη και ο πράος και ο οργισμένος. Γιατί, αφού κατέβασες το δάσκαλο από την έδρα, διαλέγεσαι τώρα μ’ εκείνον που είναι πεσμένος στο έδαφος; Δεν βλέπεις τους δικαστές, που, όταν πρόκειται να δικάσουν, κάθονται πάνω στην έδρα και μάλιστα με το κατάλληλο ένδυμα; Έτσι να κάνεις και συ. Στόλισε την ψυχή σου με δικαστικό ένδυμα (και αυτό είναι η επιείκεια) και τότε κάθισε πάνω στην έδρα να κρίνεις ως δικαστής. Αλλά, θα μου πεις, αν του φερθώ επιεικώς, δεν θα φοβηθεί. Θα φοβηθεί και πολύ περισσότερο μάλιστα. Όταν θυμώνεις, ακόμη και σωστά πράγματα να λες, ο υπηρέτης δεν σε υπολογίζει, γιατί πιστεύει ότι τα λόγια σου είναι αποτέλεσμα θυμού. Αν όμως μιλήσεις με επιείκεια, θα καταδικάσει τον εαυτό του. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι ο Θεός θα σε αναγνωρίσει σαν παιδί Του και θα σε βραβεύσει. [Εις Πράξ., ομιλ. ΙΕ', 5, ΕΠΕ15,446- ΜG 60, 126-128].
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΜΕ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΜΕ
2693.Όταν παρανόμησε ο Αδάμ και τον επιτίμησε ο Θεός πάλιν, πρόσεξε πώς το έκαμε, με ημερότητα. Δεν του είπε δηλαδή «άθλιε, και τρισάθλιε, παρόλο που ευεργετήθηκες τόσο πολύ, επίστεψες μετά από όλα αυτά στο διάβολο και, εγκαταλείποντας τον ευεργέτη σου, έδωσες προσοχή στα λόγια του πονηρού δαίμονα;». Αλλά τι είπε; «Ποιος σου είπε, ότι είσαι γυμνός; μήπως τυχόν έφαγες από εκείνο το δένδρο, από το οποίο και μόνον σου έδωσα εντολή να μη φας;». Όπως θα έκανε ο πατέρας προς το παιδί του, που έλαβε εντολή να μην πιάσει μαχαίρι, αλλ’ αυτό στη συνέχεια παρακούσε και τραυματίσθηκε, και του λέει: από που πληγώθηκες; Πληγώθηκες από εκεί που σου είπα να προσέξεις και δεν με άκουσες. Βλέπεις ότι τα λόγια είναι λόγια περισσότερο φίλου παρά κυρίου; φίλου που περιφρονείται και που ούτε έτσι απομακρύνεται; Ας μιμηθούμε λοιπόν το Θεό και, όταν κάνουμε παρατηρήσεις, ας τις κάνουμε με επιείκεια. Γιατί και την Εύα με την ίδια πάλι ημερότητα και ηπιότητα την επιπλήττει και μάλιστα αυτό δεν ήταν επίπληξη, αλλά συμβουλή, που είχε σκοπό να τη διορθώσει και να την ασφαλίσει και στο μέλλον... Το ίδιο δεν έκαμε και στην περίπτωση του Κάιν; Δεν χρησιμοποιεί τον ίδιο επιεική τρόπο; Γιατί και όταν βρίσθηκε ο Θεός από εκείνον, δεν ανταποδίδει την ύβρη... Όταν έσφαξε τον Άβελ, ούτε τότε έπαψε ο Θεός να φροντίζει γι’ αυτόν, αλλά απαντάει πάλι με επιείκεια στον αδελφοκτόνο, λέγοντας, «που είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;», για να τον βοηθήσει έστω και έτσι να ομολογήσει το εγκλημά του. [Εις Ρωμ., ομιλ. ΚΔ’,4, ΕΠΕ 17, 520-522-ΜG 60,619-620, oμιλ. ΚΓ'δε'].
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΟΣ
2694.Διόρθωσε βέβαια, αλλά όχι σαν αντίπαλος, ούτε σαν εχθρός που απαιτεί τιμωρία, αλλά σαν γιατρός που ετοιμάζει φάρμακα... Μη γίνεσαι δηλαδή πικρός και αυστηρός δικαστής. (Εις Ματθ., oμιλ. ΚΓ', 2, ΕΠΕ 10, 70 -ΜG 57, 309).
ΥΠΟΦΕΡΕΤΑΙ ΕΥΚΟΛΑ, ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ, ΑΛΛ’ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟΣ, ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΜΟΣΙΑ    2695.Στην περίπτωση των προσβολών τίποτε δεν μας λυπεί τόσο, όσο η γνώμη εκείνων που είναι παρόντες και παρακολουθούν. Γιατί δεν είναι το ίδιο να μας προσβάλλουν δημόσια και ιδιαιτέρως. Όπως είναι γνωστό, υποφέρουμε εύκολα τις προσβολές, όταν μας προσβάλλουν σε έρημο τόπο, όπου δεν υπάρχει κανένας μάρτυρας και η συνείδησή μας δεν μας ελέγχει γι’ αυτά που μας αποδίδει εκείνος που μας προσβάλλει. Είναι τέτοια η φύση της προσβολής, ώστε δεν μας πληγώνει πάντοτε, αλλά όταν μας προσβάλλουν μπροστά σε όλους. Όπως επίσης οφείλουμε χάριτες σε κάποιον που μας προσβάλλει ιδιαιτέρως, αλλά μπροστά σε όλους μας τιμά. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι εκείνο που μας λυπεί δεν είναι η προσβολή αυτή καθ’ εαυτή, αλλά η γνώμη εκείνων, που είναι παρόντες όταν μας προσβάλλουν κι αυτό, γιατί δεν θέλουμε να δώσουμε την εντύπωση ότι είμαστε άξιοι περιφρονήσεως. (Εις Πράξ., ομιλ. ΛΘ', 3, ΕΠΕ 16Α, 458 -ΜG60, 279).
Η ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ
2696. Όταν τα αμαρτήματα φανερώνονται, οδηγούν αυτόν που αμάρτησε στην αδιαντροπιά. (Περί μετανοίας, ομιλ. Β', 2, ΕΠΕ 30, 118-ΜG49,287).
Η ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΝΟΧΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ
2697.Γνωρίζετε δε ασφαλώς, πόσο φοβερό πράγμα είναι να διαπομπεύονται και διασύρονται τα αμαρτήματα και πώς χρειάζεται να έχει μεγάλη ψυχή αυτός ο άνθρωπος, ώστε, μετά την κατηγορία των πολλών και τους τόσους μάρτυρες των παραπτωμάτων του, να μη περιπέσει σε πλήρη απόγνωση. (Εις Ματθ., ομιλ. ΚΣΤ', 8, ΕΠΕ 10, 210 -ΜG 57, 343).
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΕΙ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ, ΔΕΝ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΕΙ ΟΥΤΕ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΖΕΙ
2698. Ο λόγος πρέπει να είναι λόγος ανθρώπου που διδάσκει μάλλον παρά που ελέγχει, που παιδαγωγεί παρά που τιμωρεί, που βάζει τάξη παρά που διαπομπεύει (εξευτελίζει), που διορθώνει παρά που επεμβαίνει στη ζωή του άλλου. (Εις Β' Κορ., oμιλ. ΚΗ', 3, ΕΠΕ 20, 94- ΜG 61, 593-594). ΝΑ ΜΗΝ ΚΟΙΝΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
2699.Όταν κοινοποιήσεις το σφάλμα του αδελφού, όχι μόνον εκείνον θα τον καταστήσεις περισσότερο αναίσχυντο και ίσως και περισσότερο οκνηρό για να επανέλθει στην αρετή, αλλά και εκείνους που ακούουν θα τους κάνεις περισσότερο αδιάφορους και θα τους οδηγήσεις στην απόγνωση. (Εις Γεν., ομιλ. ΚΘ ', 4, ΕΠΕ 3, 240- ΜG53,266-267).
2700.Όπως ακριβώς το να μην έχει κανείς πολλούς μάρτυρες των σφαλμάτων του, κάνει την επιστροφή και τη μετάνοια ευκολότερη στον άνθρωπο που προσέχει, έτσι όταν η ψυχή αποβάλει κάθε ντροπή και δει ότι δεν διέφυγε την προσοχή κανενός, όταν διέπραττε τις πονηρές πράξεις, δεν έχει τη δύναμη να απομακρυνθεί εύκολα, αλλά σαν να έχει πέσει μέσα σε λάσπη και σε βυθό και σαν να παρασύρεται κάτω από μύρια κύματα, δύσκολα μπορεί να ανανήψει, επειδή έπεσε σε απόγνωση, που την εμποδίζει να συνέλθει. Γι' αυτό, παρακαλώ, ούτε να διαπομπεύουμε τα σφάλματα του πλησίον και, όταν τα μάθουμε από άλλους, ας μην σπεύδουμε να δούμε την ψυχική γυμνότητα. Αλλά όπως αυτά τα ευγνώμονα παιδιά του Νώε1, ας τα συγκαλύπτουμε, ας τα σκεπάζουμε και με την παραίνεση και τις συμβουλές Ας προσπαθούμε να ανορθώνουμε την απογοητευμένη ψυχή, διδάσκοντας το μέγεθος της φιλανθρωπίας του Θεού, την υπερβολική του αγαθότητα, την άπειρη ευσπλαχνία του. (Εις Γεν., ομιλ. ΚΘ', 4, 5, ΕΠΕ 3,240-242 -ΜG53, 267). 1. Γεν. 9,23.
Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΔΥΣΚΟΛΕΥΕΙ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
2701.Οι έλεγχοι που γίνονται ιδιαιτέρως και όχι δημόσια, κάνουν ευκολότερη τη θεραπεία. Ας μη δαγκώνουμε, ούτε να κατασπαράζουμε τις ξένες πληγές. Ας μη μιμηθούμε τις μύγες, αλλά ας ζηλέψουμε τις μέλισσες. Οι μύγες κάθονται επάνω στα τραύματα και τσιμπούν, ενώ οι μέλισσες πετούν πάνω στα λουλούδια. Γι' αυτό οι μεν μέλισσες φτιάχνουν κηρήθρες, ενώ οι μύγες μεταδίδουν αρρώστιες σ’ όποια σώματα κι αν καθήσουν. Έτσι εξηγείται, γιατί οι μύγες είναι σιχαμερές, ενώ οι μέλισσες είναι ζηλευτές και ονομαστές. Κι εμείς λοιπόν ας ετοιμάσουμε την ψυχή μας να πετάξει πάνω από το λειβάδι της αρετής των αγίων και ας ανακινούμε συνεχώς την ευωδιά των κατορθωμάτων τους, κι ας μην ερεθίζουμε τις πληγές των αδελφών μας. (Εις ασάφειαν Π.Δ. ομιλ. Β', 10, ΕΠΕ 1. 384-ΜG56,191-192).
ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΥΜΕ
2702.Ούτε φανερά και μπροστά σε όλους τον έλεγχε (τον Ιούδα), για να μην τον κάμει περισσότερο αδιάντροπο, ούτε αποσιωπούσε το σκοτεινό σχέδιό του, για να μη νομίζει ότι του διαφεύγει την προσοχή και επιχειρήσει χωρίς φόβο την προδοσία, αλλά συνεχώς έλεγε: Ένας από σας θα με παραδώσει στους εχθρούς μου»1, αλλ’ όμως δεν τον φανέρωνε... Έλεγχε συνεχώς τις απόκρυφες σκέψεις του, αλλά ενώ τις έλεγχε δεν τις φανέρωνε. Ένιψε τα πόδια του, μαζί με τα πόδια των άλλων μαθητών, για να τον κερδίσει έφαγε μαζί του (στο ίδιο τραπέζι) και δεν παρέλειψε καμιά ενέργεια, μικρή ή μεγάλη, εκείνος όμως παρέμεινε θεληματικά αδιόρθωτος. (Εις την προδοσίαν του Ιούδα, ομιλ. Α', 3, ΕΠΕ 35, 568-570- ΜG 49, 377). 1. Ματθ. 26,21.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΟΥΣ, EΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟΙ
2703.Ούτε αυτό τον έκαμε (τον Ιούδα) να ντραπεί, το ότι δηλαδή μέχρι την τελευταία ημέρα (της προδοσίας) δεν θέλησε ο Χριστός να τον εκθέσει. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς, να μην κοινολογούμε με σκοπό τη διαπόμπευση τα σφάλματα αυτών που μας συναναστρέφονται, κι όταν ακόμη μένουν αδιόρθωτοι. [ Εις Ιωαν.ομιλ.ΟΒ',2,ΕΠΕ14,380-MG59,392].
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΤΟΤΕ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΚΟΥΩΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ
2704.«Μην κατακρίνετε», είπε ο Κύριος, «για να μην κατακριθείτε και σεις από το Θεό»1, καθόσον και ο Φαρισαίος, που κατηγορούσε τον τελώνη, καταδικάσθηκε, παρόλο που οι κατηγορίες του ήταν αληθινές. Τι λοιπόν, λένε μερικοί, αν κάποιος είναι θρασύς και αχρείος, δεν πρέπει να τον διορθώνουμε, ούτε να τον ελέγχουμε; Να τον ελέγχεις και να τον διορθώνεις, αλλά σύμφωνα με όσα είπα προηγουμένως. αν όμως τον ελέγχεις κατηγορώντας τον, πρόσεξε μήπως μιμούμενος εκείνο το Φαρισαίο, πάθεις τα ίδια μ’ αυτόν. Γιατί απ’ αυτή την πράξη δεν προέρχεται κανένα κέρδος, ούτε για σένα που μιλάς, ούτε για κείνον που ακούει, ούτε γι’ αυτόν που κατηγορείς. Αλλ' ο μεν κατηγορούμενος γίνεται περισσότερο αναιδής, γιατί όσον καιρό μένει άγνωστος, εξακολουθεί να ντρέπεται, όταν όμως φανερωθεί και γίνει γνωστός, πετάει και το χαλινάρι της ντροπής. Αλλά και εκείνος που ακούει θα βλαβεί περισσότερο. αν μάλιστα έχει συγκεντρώσει την προσοχή του στα κατορθώματά του, αυξάνει η υπερηφάνειά του, όταν ακούει να κατηγορείται άλλος. Αν πάλι έχει πέσει σε αμαρτίες, γίνεται προθυμότερος στο να κάνει το κακό. Επιπλέον αυτός που κακολογεί και σ’ εκείνον που ακούει θα δώσει κακή εντύπωση και το Θεό θα εξοργίσει περισσότερο εναντίον του. (Εις Α' Κορ., ομιλ. ΜΔ' 8, ΕΠΕ 18Α, 768-770- ΜG 61, 381-382 στ'). 1.Ματθ.7,1

(ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ,ΧΑΡΩΝΗ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ)
ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟ ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΤΑ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
2601.Αυτό βέβαια πολλές φορές κάνουν και οι πατέρες στα παιδιά τους, αφού κάποιος από κείνους πάρει το παιδί του που έχει διαφθαρεί και έχει διαπράξει πολλά κακά, κι αν ακόμη έχει πείσει τον εαυτό του ότι μόνο του και με τη δική του θέληση εξώκειλε στην αμαρτία, όμως σε άλλον μεταφέρει και επιρρίπτει πολλές φορές τις κατηγορίες, λέγοντας περίπου τα εξής: «Ξέρω, ότι δεν ήταν δικό σου το αμάρτημα, άλλοι σε διέφθειραν και σε εξαπάτησαν, όλο το φταίξιμο είναι δικό τους». Εκείνος λοιπόν που ακούει αυτά, θα μπορέσει, αφού για λίγο δει μέσα από την κακία στην οποία βρίσκεται το σωστό, να επιστρέψει ευκολότερα στην αρετή, ντρεπόμενος και κοκκινίζοντας να φανεί ανάξιος για τη γνώμη που έχουν γι' αυτόν. (Εις Δαυίδ και Σαούλ,ομιλ. Β', 3, ΕΠΕ 7, 590-592- ΜG 54, 691). ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
2602.Κοινή είναι η διδασκαλία, κοινά και τα τραύματα, γι’ αυτό και επιθέτω κοινά φάρμακα. Υπήρξε και αυτό έργο της φιλανθρωπίας του Θεού, να κυβερνώνται δηλαδή με τους ίδιους νόμους και αυτός που μιλάει και εκείνοι που ακούνε, να είναι από την ίδια φύση και να είναι κατά τρόπο όμοιο υπεύθυνοι, όταν παραβαίνουν τους νόμους. Γιατί; Για να κάνει (ο δάσκαλος) την επίπληξη με μέτρο, για να δίνει εύκολα τη συγγνώμη σ’ εκείνους που σφάλλουν, για να θυμάται τη δική του αδυναμία και να μην κάνει ανυπόφορο τον έλεγχο. Γι’ αυτό και δεν κατέβασε ο Θεός αγγέλους από τον ουρανό, για να τους κάμει δασκάλους των ανθρώπων, που είναι κατώτεροι από αυτούς στη φύση. Γιατί τότε, λόγω της υπεροχής της φύσεώς τους και επειδή θα αγνοούσαν την ανθρώπινη αδυναμία, θα μας έκαναν πολύ περισσότερες παρατηρήσεις. Αλλά έδωσε για δασκάλους ανθρώπους θνητούς και για ιερείς ανθρώπους που έχουν και αυτοί αδυναμίες, ώστε με τον τρόπο αυτό, η κοινή ευθύνη που έχουν και εκείνος που μιλάει και εκείνοι που ακούνε, να γίνεται χαλινάρι στη γλώσσα του δασκάλου και να μην του επιτρέπει να είναι υπερβολικός στις παρατηρήσεις και κατηγορίες του. Και ότι αυτή είναι η αλήθεια, φαίνεται από όσα είπε ο Απ. Παύλος, ο οποίος όρισε αυτό το νόμο και μας δίδαξε την αιτία, λέγοντας τα εξής: «Κάθε ιερέας, που ξεχωρίζεται για το έργο αυτό από τους ανθρώπους, για να τους υπηρετεί τελώντας τη λατρεία, είναι συμπαθής σ’ εκείνους που από άγνοια η πλάνη αμαρτάνουν. Με ποιά αφορμή και γιατί; «Γιατί και αυτός έχει την ασθενή ανθρώπινη φύση και είναι ηθικά αδύνατος»1. Βλέπεις ότι αιτία της συμπάθειας είναι η ηθική ασθένεια και αδυναμία και ότι η ομοιότητα της ανθρώπινης φύσης δεν επιτρέπει ποτέ σ’ εκείνον που επιπλήττει να πέσει σε υπερβολές, όσο κι αν κατέχεται από φιλόνεικη και επικριτική διάθεση; Δεν έκαμα λοιπόν εκείνους τους ελέγχους εξετάζοντας τα σφάλματα των άλλων με ψυχρό και αυστηρό πνεύμα, ούτε παρακινήθηκα από κάποια σκληρότητα, αλλά από μεγάλη φροντίδα και αγάπη. (Ότι επικίνδυνον και τοις λέγουσι, 1, ΕΠΕ 31, 138 -ΜG 50, 654-655). 1. Έβρ., 5,1-2.
Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ, ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ
2603.Έπειτα, αφού πέτυχε ο Απ. Παύλος αυτό που ήθελε, μαλακώνει περισσότερο και υποχωρεί, όπου επιτρέπεται, με γενναιοδωρία. «Εμείς είμαστε συνεργάτες του Θεού και σεις είστε χωράφι του Θεού, οικοδομή του Θεού»1. (Εις Α' Κορ., ομιλ. Η', 3, ΕΠΕ 18,228- ΜG 61, 71-72). 1. Α'Κορ.3,9.
ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΝΟΧΟΙ ΣΕ ΠΟΛΛΑ
2604.Μην κατηγορείς με κακότητα τις πράξεις των άλλων, ούτε να είσαι αυστηρός δικαστής, αλλά ήμερος και φιλάνθρωπος γιατί κι εμείς έχουμε διαπράξει πλημμελήματα, που είναι άξια αυστηρότατης τιμωρίας... ”Ας μη γινόμαστε λοιπόν αυστηροί εξεταστές των άλλων, αλλά ας σκεπτόμαστε τα δικά μας σφάλματα και έτσι θα σταματήσουμε την απάνθρωπη και σκληρή αυτή συνήθεια. (Εις Ιωάν., ομιλ. Ξ', 5, ΕΠΕ 14, 140- ΜG 59, 334).
ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΡΑΟΤΉΤΑ
2605.Όταν πρόκειται να ελέγξουμε, δεν χρειάζεται μόνον θάρρος, αλλά περισσότερο πραότητα παρά θάρρος. Γιατί οι αμαρτωλοί κανέναν άνθρωπο δεν αποστρέφονται και δεν μισούν τόσο, όσο αυτόν που πρόκειται να τους ελέγξει και επιθυμούν να πιασθούν από κάποια δικαιολογία, ώστε να αποσκιρτήσουν και να ξεφύγουν την επίπληξη. Πρέπει λοιπόν να τους συγκρατούμε με την πραότητα και την υποχωρητικότητα. Γ ιατί εκείνος που ελέγχει όχι μόνον με τη φωνή του, αλλά και με την παρουσία του γίνεται ενοχλητικός και ανυπόφορος σ’ εκείνους που αμαρτάνουν. «Γιατί», όπως λέγει η Γραφή, «είναι αποκρουστικός και ανυπόφορος και μόνον που τον βλέπουμε».1 Γι’ αυτό λοιπόν πρέπει να δείχνουμε μεγάλη πραότητα. (Εις Ήσ., ομιλ. Ε', 2, ΕΠΕ 8Α, 414-ΜG56,131-132). 1. Σοφ.Σολ.2,14.
ΕΙΝΑΙ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΗ Η ΕΠΙΠΛΗΞΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΗΠΙΟ ΤΡΟΠΟ
2606.Αλλ’ όμως και έτσι τους επέπληξε με ηπιότητα και τους προξένησε περισσότερη ντροπή, πράγμα που έκανε και το λόγο βαρύτερο. [Εις Α’Κορ.,ομιλ.ΚΣΤ’,7,ΕΠΕ18Α,162-MG61,220ε].
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΗΠΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ
2607.Και οι γιατροί και οι πατέρες έτσι συνηθίζουν να κάνουν. Οι μεν γιατροί επιθέτουν πρώτα πρώτα φάρμακα δραστικότερα και, όταν ανοίξει η πληγή, τότε χρησιμοποιούν εκείνα τα φάρμακα που μπορούν να ανακουφίζουν τον πόνο. Οι δε πατέρες, όταν δουν τα παιδιά τους να ατακτούν, χρησιμοποιούν πρώτα τις περισσότερο αυστηρές επιπλήξεις και αργότερα συμβουλές και προτροπές. Κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο κι εμείς, αν και χθες χρησιμοποιήσαμε αυστηρότερα το λόγο, όμως σήμερα θα μιλήσουμε με καλοσύνη και θα θεραπεύσουμε τις πληγές σαν να πρόκειται για δικά μας μέλη. (Εις Γεν., ομιλ. Ζ’ , 1, ΕΠΕ2,162-ΜG53,62).
ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΗΠΙΟΤΕΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ
2608.Πρόσεξε την ταπεινοφροσύνη του Παύλου, πρόσεξε τη σοφία του, πώς δηλαδή προηγουμένως και βαθειά τομή έκαμε, μίλησε με αυστηρότητα και, όταν κατόρθωσε εκείνο που ήθελε, θεραπεύει και πάλι με στοργή και επιμέλεια. [Εις Ρωμ., ομιλ. Λ', 1, ΕΠΕ 17, 642 -ΜG 60, 653-654, oμιλ. ΚΘ', α ‘] ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΜΕ ΗΡΕΜΑ
2609.Και τώρα μεν το λέει αυτό σε χαμηλό τόνο, αλλά καθώς προχωρεί και γίνεται ορμητικός, φωνάζει πλέον καθαρά και λέει... Αλλά αρχικά δεν μιλάει έτσι, γιατί ήταν χρήσιμο να προχωρήσει (στον έλεγχο) με ηρεμία και σιγά σιγά. (Εις Α'Κορ., ομιλ. ΛΗ’, 2, ΕΠΕ 18Α, 556- ΜG 61, 323). 2610.Νομίζω, ότι εκείνος που πρόκειται να ελέγξει, πρέπει να απομακρύνει όσο το δυνατόν περισσότερο την ψυχή του από τη θρασύτητα και την αλαζονεία και να δείξει τη δραστηριότητα του μέσα στα φυσικά όρια των λόγων και των πραγμάτων. Γιατί και οι γιατροί, όταν χρειάζεται να αποκόψουν τα σάπια μέλη ή να καταπραύνουν τα ερεθισμένα από φλόγωση, δεν αρχίζουν τη θεραπεία, αφού προηγουμένως οργισθούν, αλλά τότε προ πάντων φροντίζουν να διατηρήσουν το λογικό τους στην πρέπουσα ήρεμη κατάσταση, ώστε να μην βλάψουν την επιστήμη τους με την ταραχή τους. Αν λοιπόν, όταν πρόκειται να θεραπεύσει κανείς ένα σώμα, χρειάζεται τόσο μεγάλη γαλήνη, που να κατατάξουμε εκείνον που θεραπεύει ψυχές και πόση φιλοσοφημένη σκέψη πρέπει να απαιτήσουμε απ’ αυτόν; (Εις μακάρ. Βαβύλαν, 7, ΕΠΕ 34, 450 -ΜG50, 543-544).
ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
2611.Εκείνος που ελέγχεται δεν πρέπει να αγανακτεί, γιατί
είμαστε άνθρωποι και έχουμε ελαττώματα ούτε εκείνος που ελέγχει να το κάνει σαν να περιγελά ή να επιπλήττει και να διαπομπεύει, αλλά ιδιαιτέρως και με καλοσύνη. Γιατί εκείνος που ελέγχει πρέπει να είναι περισσότερο πράος και ευγενής, για να πείσει τον ελεγχόμενο να υπομείνει την πληγή. Δεν βλέπετε τους γιατρούς, με πόση καλοσύνη κάνουν τη θεραπεία, όταν καυτηριάζουν, όταν χειρουργούν; Πολύ περισσότερο πρέπει να κάνουν το ίδιο εκείνοι που ελέγχουν γιατί ο έλεγχος είναι πιο δυνατός και από τη φωτιά και από το σίδηρο και κάνει τον άνθρωπο να αναπηδά και να αντιδρά. Γι’ αυτό και οι γιατροί μηχανεύονται πολλά, για να κάνουν την εγχείριση με πραότητα και καλοσύνη, όσο είναι δυνατόν την προχωρούν και αφού σταματήσουν για λίγο, δίνουν την ευκαιρία στον άρρωστο να αναπνεύσει. Έτσι πρέπει να κάνουμε και τους ελέγχους, για να μην αγανακτήσουν και φύγουν οι ελεγχόμενοι. Ακόμη κι’ αν χρειασθεί να βρισθούμε και να πληγωθούμε, να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια. Γιατί και οι χειρουργούμενοι καταφέρονται με άπειρες κραυγές κατά των γιατρών, που τους χειρουργούν. Αλλ’ οι γιατροί δεν δίνουν σημασία σε τίποτε από αυτά, αλλά ενδιαφέρονται μόνον για την υγεία των αρρώστων. [ Εις Εβρ.,ομιλ.Λ’,3,ΕΠΕ25,306-MG63,212]
NA ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΠΟΝΟΥ
2612.Όταν βλέπουμε το παιδί να δαιμονίζεται, θρηνούμε. Όταν όμως το βλέπουμε να αμαρτάνει, δεν συγκινούμαστε, ενώ τότε θα έπρεπε να χτυπιόμαστε από τον πόνο και να οδυρόμαστε, ή καλύτερα όχι να οδυρόμαστε μόνον, αλλά και να το συγκρατούμε και να το χαλιναγωγούμε, να το συμβουλεύουμε, να το παρακινούμε στο, καλό, να το φοβερίζουμε, να το επιπλήττουμε, να απομακρύνουμε με κάθε τρόπο θεραπείας την αρρώστια εκείνη. (Εις το «Χήρα καταλεγέσθω», 11, ΕΠΕ 27, 480 -ΜG51, 331).
ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ
2613.Τέτοιος είναι και τέτοιος πρέπει να είναι εκείνος που συμβουλεύει, δεν προτρέπει μόνον, αλλά και ελέγχει, για να παρακινήσει περισσότερο, ώστε να πεισθούν σ’ αυτά που λέει.[Εις Ματθ., ομιλ. ΚΒ', 1, ΕΠΕ 10, 32 –MG57,299].
2614.Δεν θα τον κατηγορήσεις, ούτε θα τον επιπλήξεις μόνον, αλλά και θα τον συμβουλέψεις και θα τον παρακαλέσεις.[ Κατηχ..ΣΤ’,18,ΕΠΕ30,466-SOURCES CHRET.τ.50,224]
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ
2615. Να πάρεις ιδιαιτέρως τον συνανθρωπό σου και να τον διορθώσεις. Γιατί οι κατηγορίες που γίνονται δημόσια, πολλές φορές τους κάνουν πιο αδιάντροπους και όσο βλέπουν οι περισσότεροι από εκείνους που περεκτρέπονται, ότι είναι δυνατόν να διαφύγουν την προσοχή των ανθρώπων, προτιμούν χωρίς δυσκολία να επανέλθουν στο σωστό δρόμο, όταν όμως χάσουν την καλή γνώμη των πολλών, πέφτουν πλέον μερικοί στην απόγνωση και γλιστρούν στην αδιαντροπιά. (Εις Ψαλμ. ΜΘ’10, ΕΠΕ 6, 288- ΜG55, 256).
2616. Όπως οι πληγές, όταν γυμνώνονται και έρχονται συχνά σε επαφή με τον ψυχρό αέρα, χειροτερεύουν, έτσι και η ψυχή που έχει αμαρτήσει, αν ελέγχεται μπροστά στα μάτια πολλών για όσα αμάρτησε, γίνεται πιο αδιάντροπη. Για να μη συμβεί λοιπόν αυτό, σας εθεράπευσε κρυφά ο λόγος. Και για να μάθετε ότι η κρυφή αυτή θεραπεία έχει μεγάλο κέρδος, ακούστε τι λέει ο Χριστός: «Εάν σου φταίξει σε κάτι ο αδελφός σου, πήγαινε και έλεγξέ τον»1. Δεν είπε (να γίνει ο έλεγχος) μπροστά σου και μπροστά στους πολίτες, ούτε μπροστά σου και μπροστά στο λαό, αλλ’ «όταν θα είστε οι δυό σας μόνοι»2. Ας γίνει, λέγει, χωρίς μάρτυρες η κατηγορία, για να καταστεί εύκολη η αλλαγή προς διόρθωση. Άρα λοιπόν είναι πολύ μεγάλο καλό το να κάμεις τη συμβουλή, χωρίς να γίνει γνωστή στους άλλους. Αρκεί η συνείδηση, αρκεί ο κριτής εκείνος ο αδωροδόκητος. Δεν επιπλήττεις αυτόν που αμάρτησε τόσο πολύ, όσο η συνείδησή του (είναι πικρότερος ο κατήγορος εκείνος), ούτε γνωρίζεις με περισσότερη ακρίβεια τα αμαρτήματα του. Μην προσθέσεις λοιπόν πληγή πάνω στις υπάρχουσες πληγές, φανερώνοντας αυτόν που αμάρτησε, αλλά να κάμεις τη συμβουλή, χωρίς να είναι παρόντες μάρτυρες.(Περί του μη δημοσιεύειν τα αμαρτήματα, 4, ΕΠΕ 31,260 -ΜG51,357). 1.Ματθ. 18, 15. 2.Ματθ. 18,15.
2617.Aν φταίξει σε σένα ο αδελφός σου, πήγαινε και έλεγξέ τον ιδιαιτέρως»1. Ο Κύριος δίνει εντολή, ο έλεγχος να γίνεται μεταξύ των δύο, ώστε να μη γίνει η κατηγορία πιο βαρειά με τη μαρτυρία των περισσοτέρων, και, αφού γίνει εκείνος θρασύτερος, παραμείνει δυσκολοδιόρθωτος. [Εις Ματθ., ομιλ. Ξ’, 1, ΕΠΕ 11, 398- MG58,583] 1.Ματθ.18,15
2618.Να μη διασύρουμε δημόσια τα σφάλματα των συνανθρώπων μας. (Εις Ματθ., ομιλ. Ξ', 2, ΕΠΕ 11, 404 -ΜG 58, 586).
2619.Κι αν ακόμη δεις τον αδελφό σου να σφάλλει, μη κάνεις τον έλεγχο δημόσια, αλλά ιδιαιτέρως, και να είστε παρόντες μόνον εσύ κι αυτός, χωρίς να κατηγορείς, ούτε να εξευτελίζεις αυτόν που έχει πέσει, αλλά με πόνο και οδύνη μεγάλη. [Εις Α’Κ ορ.ομιλ.ΜΔ’,6,ΕΠΕ18Α,754-MG61,378γ’]    2620.Από την κακολογία γεννιέται το μίσος..., ενώ από την συμβουλή και τους ελέγχους που γίνονται ιδιατέρως γεννιέται η φιλία και η αγάπη... Κι αν ακόμη δυσανασχετεί εξωτερικά, εν τούτοις μέσα του και ιδιαιτέρως θα τρέφει ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπό σου. (Εις Α' Κορ., ομιλ. ΜΔ’,7, ΕΠΕ 18Α, 766 -ΜG 61, 380-381ε).
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΣ
2621. Και ο έλεγχος (που έκανε ο Απ. Παύλος) δεν ήταν ενοχλητικός και ο έπαινος, που ήταν θερμός, δεν τους άφηνε να χάσουν το θάρρος τους και να απογοητευθούν. (Εις Κολ., ομιλ. Β’, 1, ΕΠΕ 22,102 ΜG 62, 309).
ΕΙΝΑΙ ΠΡOΤΙΜΟΤΕΡΟΣ Ο ΕΜΜΕΣΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΙΓΕΙ
2622. Ούτε τους ελέγχει με αυστηρότητα, ούτε τους αφήνει χωρίς επίπληξη, αλλά τους κατηγορεί μεν, χωρίς όμως να το υποπτεύονται και χωρίς να το αντιληφθούν, με την επίπληξη που έκαμε (ο Απ. Παύλος) σε άλλους για όμοιο με το δικό τους παράπτωμα. (Περί παρθενίας, οη' 3, ΕΠΕ 29, 700- ΜG48, 590).
ΓΙΝΕΤΑΙ ΗΠΙΟΤΕΡΟΣ, ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΟΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ
2623.Πρόσεχε, πώς μετριάζει τη σφοδρότητα της κατηγόριας... Παρουσίασε αόριστα αυτόν που είχε αντίθετες απόψεις, ώστε να μπορεί ελεύθερα να χρησιμοποιήσει τον αυστηρό λόγο, χωρίς να προσβάλει υπερβολικά τους ακροατές του1. (Εις Α' Κορ., ομιλ. ΜΑ’,1, ΕΠΕ 18Α, 670- ΜG 61, 355). 1. Α' Κορ. 15,35-36.
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΕΜΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ,ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟΣ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ
2624. «Δεν γνωρίζετε ότι είστε πνευματικός ναός του Θεού;»1... Κατηγορεί λοιπόν και εκείνον που είχε πορνεύσει, καθαρά και ονομαστικά βέβαια ποτέ, υπαινίσσεται όμως αόριστα τον διεφθαρμένο του βίο... Όσον καιρό το πρόσωπο του ενόχου είναι άγνωστο, δεν είναι τόσο βαρύς ο έλεγχος, γιατί όλοι συμμετέχουν στο φόβο που προκαλεί η επίπληξη, κι έτσι δεν διαπομπεύεται ο κακός. (Εις Α' Κορ., ομιλ. Θ ', 2-3, ΕΠΕ 18, 256- ΜG61, 78-79). 1. Α' Κορ. 3,16
Ο ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΔΙΟΡΘΩΝΕΙ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΛΗΓΩΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΡΓΙΖΕΙ
2625.Επιτιμάει (ο Απ. Παύλος) με μέτρο... Γιατί αυτή η διόρθωση είναι λιγότερο ενοχλητική, όταν κανείς, απευθύνοντας τον επιτιμητικό λόγο σε άλλον, χτυπάει άλλον. Γιατί ούτε αυτόν, που επιτιμάται, τον αφήνει να θυμώσει και συγχρόνως, χωρίς να γίνεται αντιληπτό, ρίχνει το φάρμακο της διορθώσεως. (Εις Ρωμ., ομιλ. ΚΣΤ', 1, ΕΠΕ 17, 550 -ΜG60, 628, oμιλ. ΚΕ ', α ’).
OΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΡΟΣΩΠΟΣ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΟΝΤΕΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2626.Oύτε όταν κατηγορεί φανερώνει τους ενόχους, για να μην τους κάνει περισσότερο αναίσχυντους, ούτε όταν επαινεί τους άξιους επαίνων,για να μην γίνουν νωθροί, αλλά αφήνει το λόγο αδιασαφήνιστο και τον έλεγχο και τον έπαινο, δίνοντας έτσι στον καθένα τη δυνατότητα να τον εφαρμόζει σύμφωνα με όσα του υπαγορεύει η συνείδηση του.[ Εις Α’Κορ.ομιλ.ΚΖ’,2,ΕΠΕ 18Α,190-MG61,227]    2627.Ο Απ. Παύλος κάνει το λόγο του λιγότερο δυσάρεστο, με το να μην μνημονεύει ονομαστικά εκείνους που διαιρούσαν την
Εκκλησία, αλλά κρύβοντάς τους με την χρησιμοποίηση των ονομάτων των Αποστόλων αντί των προσώπων που ήταν ένοχα της διαιρέσεως. «Εγώ είμαι μαθητής του Παύλου, εγώ είμαι του Απολλώ, εγώ είμαι μαθητής του Κηφά»1. (Εις Α 'Κορ., ομιλ. Γ', 1, ΕΠΕ 18,60-ΜG61, 24). 1. Α' Κορ. 1, 12.   2628.«Να παραγγείλεις σε μερικούς να μη διδάσκουν διαφορετικά από όσα λέει το Ευαγγέλιο»1. Δεν τους αναφέρει ονομαστικά, για να μην τους κάνει περισσότερο θρασείς με το δημόσιο έλεγχο που τους έκαμε. (Εις Α' Τιμ., ομιλ. Α’,2, ΕΠΕ 23, 128 -ΜG62, 506). 1. Α' Τιμ. 1,3.
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΩΔΥΝΟ ΤΡΟΠΟ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΥΠΟΠΤΕΥΕΤΑΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ
2629.Βλέπεις, πώς τους κατηγορεί πάλι, χωρίς να το υποπτεύονται; Γιατί τα λόγια του είναι υπαινιγμός, ότι μερικοί απ’ αυτούς βρίσκονταν μέσα στην πλάνη. (ΕίςΡωμ., ομιλ. ΛΓ’, 1, ΕΠΕ 17, 720-ΜG60,677, ομιλ. ΛΒ ',α').
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΙΓΕΤΑΙ Ο ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ
2630. Έχει μεγάλη αξία και δύναμη ο έλεγχος, όταν γίνεται χωρίς να τον υποψιάζεται και να θίγεται ο ελεγχόμενος. (Εις Κολ., ομιλ. Ζ’, 2, ΕΠΕ 22, 214- ΜG 62, 345).
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ
2631.Όταν συλλάβεις τον εχθρό σου, μην τον κατηγορήσεις, αλλά πάρε το μέρος του, για να ετοιμάσεις εκείνον να κατηγορήσει τον εαυτόν του. Γιατί, αν εμείς τον κατηγορήσουμε, σκληρύνεται, αν όμως τον υπερασπισθούμε, από ντροπή για την επιείκειά μας, ο ίδιος θα κατηγορήσει τον εαυτό του. Και έτσι και ο έλεγχος γίνεται ανυποψίαστος και εκείνος απαλλάσσεται από κάθε κακία. (Εις Δαυίδ και Σαούλ, ομιλ. Γ', 8, ΕΠΕ 7, 646- ΜG 54, 706).
ΝΑ ΑΙΤΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ
2632.Aν επιπλήξεις χωρίς προηγουμένως να εξετάσεις, θα φανείς ότι είσαι θρασύς και κανείς δεν θα σε ανεχθεί. Μετά όμως την παρουσίαση αποδείξεων, θα δεχθεί την επίπληξη, ενώ προηγουμένως θα είναι αυθάδης αλλά και αν ελέγξεις και επιπλήξεις με οξύτητα όμως, χωρίς να συνοδέψεις τον έλεγχο με παρηγορητικά λόγια, πάλι το παν θα ανατραπεί. Γιατί ο έλεγχος αυτός καθ’ εαυτός είναι ασήκωτος, όταν δεν συνοδεύεται και από παρηγορητικά λόγια. "Όπως δηλαδή ακριβώς η εγχείριση αν και είναι σωτήρια, αν δεν συνοδεύεται από πολλά παρηγορητικά λόγια, που καταπραύνουν τους πόνους, δεν την ανέχεται ο ασθενής, που υφίσταται την εγχείριση και πονεί έτσι και εδώ. (Εις Β' Τιμ., ομιλ. Θ’,1, ΕΠΕ23, 634- ΜG62, 651).
2633. Κανείς, όταν γίνεται έλεγχος, δεν αποφαίνεται χωρίς αιτιολογία. (ΕίςΒ’Κορ., ομιλ. ΚΕ', 1, ΕΠΕ 20, 10-ΜG61, 570).
ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ
2634.«Μιλώ σε σας σαν σε φρόνιμους και συνετούς ανθρώπους. Κρίνετε σεις αυτό που λέω»1. Επειδή δηλαδή τους μίλησε για πολύ σοβαρό θέμα2 και τους κατηγόρησε περισσότερο, ονομάζοντας το πράγμα ειδωλολατρία, για να μη δώσει την εντύπωση ότι τους ερεθίζει και κάνει το λόγο του ενοχλητικό, παραχωρεί σ’ αυτούς την κρίση και τους καθίζει (τοποθετεί) στη θέση των δικαστών επαινώντας τους. «Μιλώ σε σας σαν σε φρόνιμους και συνετούς ανθρώπους», λέγει .Και αυτό βέβαια δείχνει άνθρωπο που ενθαρρύνει πάρα πολύ τους άλλους να ασκήσουν τα δικαιώματά τους, το να καταστήσει δηλαδή κανείς τον κατηγορούμενο κριτή των λόγων του. Αυτό εγκαρδιώνει και τον ακροατή περισσότερο, όταν δηλαδή διαλέγεται κανείς μαζί του, όχι διατάσσοντας, ούτε ορίζοντας νόμους, αλλά σαν να συμβουλεύει και να κρίνεται από κείνους τους ίδιους τους ακροατές του. Γιατί με τους Ιουδαίους, επειδή συμπεριφέρονταν με τρόπο ανόητο και παιδαριώδη, δεν διαλεγόταν με τον ίδιο τρόπο ο Θεός, ούτε τους εξηγούσε πάντοτε την αιτία και το σκοπό των εντολών του, αλλά επρόσταζε μόνον. Εδώ όμως, επειδή αποκτήσαμε μεγάλη ελευθερία και τώρα απολαμβάνουμε τη συμβουλή του Απ. Παύλου, διαλέγεται μαζί μας σαν με φίλους και λέει ,δεν έχω ανάγκη από άλλους δικαστές, σεις οι ίδιοι θα εκφέρετε κρίση για μένα, εσάς θεωρώ ως δικαστές μου. 1. Α' Κορ. 10,15. 2. Για τη συμμετοχή των Χριστιανών στα τραπέζια που πρόσφεραν ειδωλόθυτα.
ΟΙ ΕΠΙΠΛΗΞΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΗΡΕΜΑ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΑ
2635. Οι επιπλήξεις πρέπει να γίνονται με ηρεμία και τμηματικά, σιγά-σιγά. (Εις Α’Κορ., ομιλ. Γ', 1, ΕΠΕ 18, 56- ΜG 61, 21).
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΡΤΙΚΟΣ, ΜΠΟΡΕΙ Ο ΕΛΕΓΧΩΝ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ TH ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΜΙΑ
2636.«Για να στηριχθείτε ακόμη περισσότερο στην κατά Χριστόν πίστη και ζωή, αλλά και να αλληλοπαρηγορηθούμε και αλληλοενισχυθούμε με την κοινή πίστη, που μας συνδέει»1 ...Αυτό όμως το έλεγε ο Απ. Παύλος,... για να μη γίνει ο λόγος του ελεγκτικός και η επίπληξή του σκληρή, γι’ αυτό και τους έλεγε ότι έχει ανάγκη από τη δική τους παρηγοριά. (Εις Ρωμ., ομιλ. Γ', 4, ΕΠΕ16Β, 360 -ΜG60, 405, oμιλ. Β ', δ'). 1.. Ρωμ.1,12
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΔΥΣΑΡΕΣΤΟΥΜΕ
2637.Βλέπεις τον αδελφό σου να οδηγεί τον εαυτό του στο γκρεμό, να έχει παραμελήσει την πνευματική του ζωή, να μην αντιλαμβάνεται καλά το συμφέρον του, και δεν απλώνεις χέρι βοήθειας; δεν τον σηκώνεις από την πτώση του; δεν τον κατηγορείς και δεν τον ελέγχεις; αλλά προτιμάς περισσότερο από τη σωτηρία του το να μη συγκρουσθείς μαζί του και να μη φανείς δυσάρεστος; Και ποιά συγχώρηση θα λάβεις από το Θεό; Ποια απολογία θα δώσεις; (Προς εγκαλέσαντας, 1, ΕΠΕ 26, 402 -ΜG51, 133-134).
ΠΩΣ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ
2638.Μη θελήσεις να τα επιτύχεις όλα δια μιας, γιατί δεν θα μπορέσεις, αλλά ήρεμα και σιγά σιγά. ”Aν τον δεις να πηγαίνει να πιει, και σε συμπόσια που οι συνδαιτημόνες μεθούν, και τότε κάνε το ίδιο και παρακάλεσε κι αυτόν, αν θα αντιληφθεί κάτι, να έχεις κάποιο ελάττωμα, να σε βοηθήσει και να σε διορθώσει. Γιατί έτσι θα ανεχθεί και τον έλεγχο που του κάνεις, όταν δει ότι και συ έχεις ανάγκη από ελέγχους και ότι δεν τον ελέγχεις σαν να τα έχεις όλα κατορθώσει, ούτε ως δάσκαλος σαν φίλος και αδελφός. Πες του, εγώ σε βοήθησα, υπενθυμίζοντας σε σένα το συμφέρον σου και συ, αν αντιληφθείς ότι έχω κάποιο ελάττωμα, εμπόδισε με, διόρθωσε με αν δεις ότι είμαι οργίλος, πλεονέκτης, συγκράτησε με, εμπόδισε με , με τη συμβουλή σου. (Εις Έβρ., oμιλ. Λ’,3, ΕΠΕ 25, 304 -ΜG63, 212).
ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΤΟΥΜΕ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ
2639«Πηγαίνετε και διδάξτε την αλήθεια σ’ όλα τα έθνη...»1. "Από τα έργα των Ιουδαίων δεν υπενθυμίζει τίποτε, ούτε αναφέρει όσα συνέβησαν, ούτε κατηγορεί την άρνηση του Πέτρου, ούτε κανενός άλλου μαθητή του τη φυγή. Αντίθετα, παραγγέλλει να ξεχυθούν και να κηρύξουν σ’ όλη την οικουμένη. (Εις Ματθ., ομιλ. 90,2, ΕΠΕ 12, 400 -ΜG 58, 789). 1.Ματθ. 28,19.
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΜΕ ΔΙΣΤΑΓΜΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΝΟΥΜΕ
2640.«Όλα τα κάνουμε για τη δική σας πνευματική πρόοδο»1. Πάλι φροντίζει γι' αυτούς. Και ούτε εδώ λέγει σαφώς, ότι γι' αυτό δεν δεχόμαστε καμιά οικονομική βοήθεια, επειδή είστε αδύνατοι και υπάρχει ο κίνδυνος να σκανδαλισθείτε, αλλά λέει για να σας οικοδομήσουμε πνευματικά και μίλησε μεν σαφέστερα από ό,τι προηγουμένως και φανέρωσε αυτό που πολύ τον στενοχωρούσε, χωρίς όμως να πληγώσει. Γιατί δεν είπε, δεν δεχόμαστε βοήθεια εξ αιτίας της αδυναμίας σας, αλλά για να οικοδομηθείτ ε πνευματικά. «Γιατί φοβούμαι, μήπως όταν έλθω, δεν σας βρω, όπως σας θέλω, και σεις δεν με βρείτε, όπως με θέλετε»2. Πρόκειται να τους πει κάτι πολύ σοβαρό και ενοχλητικό. Γι’ αυτό και απολογείται, λέγοντας ότι όλα γίνονται για την πνευματική τους πρόοδο και προσθέτοντας, ότι φοβάται, μετριάζοντας έτσι τα σκληρά λόγια, που επρόκειτο να τους πει. Αυτό βεβαίως δεν ήταν καθόλου δείγμα θρασύτητας, ούτε διδασκαλικής εξουσίας, αλλά πατρικής φροντίδας, αφού φοβάται και τρέμει περισσότερο από αυτούς που αμάρτησαν, στη σκέψη ότι πρόκειται να ασχοληθεί με τη διόρθωσή τους. (Εις Β'Κορ., ομιλ. ΚΗ’,2, ΕΠΕ 20,84 -MG 61, 591α ’).
1.Β'Κορ. 12, 19. 2.Β'Κορ. 12,20.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΘΡΕΥΟΝΤΑΙ
2641.Δεν λέει τίποτε ο Χριστός (στους Ιουδαίους που Τον προκαλούσαν), για να μας διδάξει να μην ελέγχουμε πάντοτε αυτούς που μας εχθρεύονται, αλλά να υπομένουμε πολλά με επιείκεια και πραότητα.[Εις Ιωαν.ομιλ.ΞΑ’,1, ΕΠΕ14,154-156-MG59,337].
EΛΕΓΧΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΥΣ, ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΔΥΝΑΤΟΥΣ
2642.Επιπλήτοντας κανείς τους ισχυρότερους, μπορεί να διορθώσει τους αδύνατους. [Εις Ρωμ.ομιλ.Κ’,6,ΕΠΕ17,414-MG60,590,ομιλ.ΙΘε’].
ΚΑΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΝΟΧΟΥ
2643. Όταν δούμε κάποιους που έχουν κάνει παρανομίες και θέλουμε να τους επιπλήξουμε αυστηρότερα, τους προσφωνούμε με τα αξιώματα τους, ώστε να κάνουμε βαρύτερη την κατηγορία. (Εις Ψαλμ. ΜΘ’,3, ΕΠΕ 6, 244 -ΜG 55, 244).
ΝΑ ΑΠΕΙΛΟΥΜΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ
2644.Ο Θεός συνηθίζει, και όταν ακόμη απειλεί, να εμποδίζει τη σωτηρία, ώστε να αυξήσει το φόβο και να μην τερματίζει εδώ το λόγο, ώστε να εντείνει τις αγαθές ελπίδες και να επαναφέρει με τον τρόπο αυτό τους αμαρτωλούς πάλι σε μετάνοια. (Εις Ήσ., κεφ. Α', 6, ΕΠΕ 8,224- ΜG56,21).

2561.Πρόσεξε, πόσα καλά προξένησε αυτή η επίπληξη. Γιατί τους απομάκρυνε από τις Ιουδαικές προλήψεις για διάκριση φαγητών και από ράθυμους που ήταν τους έκαμε πιο προσεκτικούς, και τους απάλλαξε από τη φιλοδοξία και ολιγοπιστία, ώστε να μη φοβούνται, ούτε να τρέμουν, αν συνέβαινε κάποτε να έ χουν λίγα ψωμιά, ούτε να φροντίζουν για την πείνα, αλλά να τα περιφρονούν όλα αυτά. (ΕίςΜατθ., ομιλ. ΝΓ', 3, ΕΠΕ11,160 -ΜG58, 530) .
ΘΑ ΛΕΜΕ OΣΑ ΩΦΕΛΟΥΝ, EΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΕΝΟΧΛΟΥΝ
2562.Είναι ενοχλητικός ο ελεγκτικός λόγος, αλλά αν τον προσέχουμε, φέρνει κέρδος. Γιατί δεν πρέπει να λέμε πάντοτε εκείνα που ευχαριστούν, αλλά πάντοτε εκείνα που μπορούν να φέρουν συστολή στην ψυχή και να την σωφρονίσουν. [Εις Εφεσ., ομιλ. ΣΤ, 7, ΕΠΕ 20, 564 -ΜG62 -48-49δ’] . ΕΜΠΟΔΙΖΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΨΕΙ
2563.Εκείνος που κατηγορεί όσους σφάλλουν, αν δεν τους ωφελεί τίποτε άλλο, τουλάχιστον δεν τους αφήνει να χειροτερέψουν. Γιατί κανένας δεν είναι τόσο πολύ αναίσχυντος και θρασύς, που να ακούει συνεχώς κάποιους να τον κατηγορούν και να μην ντρέπεται, ούτε να εγκαταλείπει την πολλή κακία. Γιατί υπάρχει, υπάρχει πραγματικά και στους αναίσχυντους κάποιο ίχνος ντροπής. Γιατί ο Θεός φύτεψε τη ντροπή στην ανθρώπινη φύση μας. Επειδή δηλαδή δεν αρκούσε ο φόβος να ρυθμίσει τη διαγωγή μας, ο Θεός εφεύρε και άλλους τρόπους, για να μην αμαρτάνουμε, όπως η κατηγορία, ο φόβος προς του ισχύοντες νόμους... Γιατί πολλές φορές μερικές πράξεις που δεν έγιναν από σεβασμό προς το Θεό, έγιναν από ντροπή. Αυτά που δεν έγιναν από σεβασμό προς το Θεό, έγιναν από το φόβο των ανθρώπων. [Εις Φιλιπ. ομιλ. Ε', 4, ΕΠΕ 21, 460-462- ΜG62, 209-210, oμιλ. Δ΄,4].
ΠΙΚΡΑΙΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ
2564.Γνωρίζω ότι δαγκώνουν και προκαλούν πόνο τα ελεγκτικά λόγια, αλλά τι να κάνω; Αν δεν βάλω πικρά φάρμακα πάνω στις πληγές, δεν θεραπεύονται. [Εις Ήσ., ομιλ. ΣΤ', 4, ΕΠΕ 8Α, 438- ΜG 56,140].
Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΠΡΟΦΥΛΑΣΣΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ
2565. Και τα λέγω τώρα αυτά, όχι για να ελέγξω αυτόν που έπεσε, αλλά θέλοντας να καταστήσω περισσότερο ασφαλείς αυτούς που στέκουν όρθιοι, όχι για να ξύσω τα τραύματα του πληγωμένου, αλλά για να διατηρήσω μόνιμα υγιείς αυτούς που δεν πληγώθηκαν ακόμη, όχι για να καταποντίσω αυτόν που παλεύει μέσα στα κύματα, αλλά για να διδάξω αυτούς που πλέουν με ούριο άνεμο, ώστε να μην βουλιάξουν. (Εις Ευτρόπ., ομιλ. Α2, ΕΠΕ 33, 90- ΜG52, 393). ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Eδώ ο Χρυσόστομος αναφέρεται στους ελέγχους του προς τον αυλικό Εύτρόπιο, που έπεσε στη δυσμένεια του Αύτοκράτορα Άρκαδίου και, για να σωθεί, κατέφυγε στην Εκκλησία.
ΦΕΡΝΕΙ ΥΓΕΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ
2566.Εκείνος που ελέγχει μπορεί να φροντίζει περισσότερο από κείνους που κάνουν χατίρια;... Ναι, γιατί, όπως λέγει ο σοφός Σολομών: «Είναι περισσότερο άξια εμπιστοσύνης και ωφέλιμα τα τραύματα που μας προκαλούν οι έλεγχοι των φίλων, παρά τα πρόθυμα, αλλά υποκριτικά, φιλήματα των εχθρών»1..., γιατί τα τραύματα των ελέγχων θεραπεύουν, ενώ τα φιλήματα των εχθρών δημιουργούν αρρώστια αθεράπευτη. (Εις Εύτροπ., ομιλ. Α', 1, ΕΠΕ 33, 88- ΜG52, 392). 1. Παροιμ. 27, 6.
Η ΝΤΡΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΗ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ
2567.Οι αναίσθητες ψυχές δεν μπορούν να μεταβληθούν εύκολα, ενώ εκείνες που έχουν την ευαισθησία να ντρέπονται και να κοκκινίζουν και να πονούν και να θλίβονται στις επιπλήξεις, μας παρέχουν μεγάλη απόδειξη ότι γρήγορα θα απομακρυνθούν από την κακία... Γιατί αυτός που δεν ξέρει να πονάει, πώς είναι δυνατόν να διορθωθεί ποτέ; (Μη άναβαίνειν εις ιπποδρομίας και θέατρα, 1, ΕΠΕ 33, 332- ΜG 63, 511).
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΧΗ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ
2568.Βλέπω πολύ καρπό να βλαστάνει από τη λύπη που σας επροκάλεσαν οι παρατηρήσεις μου. Επειδή και τα φάρμακα, που θεραπεύουν τις πληγές, πρώτα ερεθίζουν τα τραύματα και έπειτα τα απαλλάσσουν από το σάπιο μέρος έτσι και ο λόγος που πληγώνει τον ακροατή, αρχίζει τη διόρθωσή του. (Μη άναβαίνειν εις Ιπποδρομίας και θέατρα, 1, ΕΠΕ 33, 330 -ΜG 63, 511).
OΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΡΑΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, ΔΕΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΑΛΛ’ ΑΓΓΙΖΕΙ TΗΝ ΨΥΧΗ
2569.Τους υπενθύμισε (ο Απ. Πέτρος) με πραότητα τις εγκληματικές τους πράξεις και δεν πρόσθεσε τίποτε άλλο... Ντράπηκαν (οι Ιουδαίοι) από την επιείκεια του Πέτρου, γιατί μιλούσε σαν στοργικός πατέρας και δάσκαλος σ’ αυτούς που σταύρωσαν τον Κύριό του και είχαν φονικές διαθέσεις και εναντίον των Αποστόλων. Όχι μόνον πείσθηκαν, αλλά καταδίκασαν τον εαυτό τους, συναισθάνθηκαν αυτά που είχαν διαπράξει. Γιατί δεν τους έδωσε αφορμή να εξαφθεί ο θυμός τους και να σκοτισθεί η διάνοιά τους, αλλά με την ταπεινοφροσύνη του, αφού σκόρπισε σαν κάποια ομίχλη την αγανάκτηση (που θα μπορούσε να προκαλέσει ο έλεγχός του), μ’ αυτό τον τρόπο τους παρουσίασε το έγκλημα, που είχαν τολμήσει να διαπράξουν... Ώστε, αν θέλεις να παρακινήσεις σε αγώνα για τη διόρθωσή του αυτόν που αδίκησε, μην τον κατηγορήσεις, αλλά προσπάθησε και θα κατηγορήσει εκείνος τον εαυτό του γιατί το γένος των ανθρώπων είναι φιλόνεικο (και γι’ αυτό δεν πρέπει να είμαστε εριστικοί). Αυτό έκαμε και ο Πέτρος ,δεν τους κατηγόρησε με αυστηρότητα, αλλά αντίθετα, προσπάθησε να πετύχει το σκοπό του, όσο μπορούσε πιο ήμερα γι’ αυτό και τους άγγιξε την ψυχή. (Εις Πράξ., ομιλ. Ζ, 1, ΕΠΕ 15, 196-198 -ΜG 60, 63).
ΣΤ') ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ. ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΚΝΗΡΟΥΣ
2570.Θέλεις να διορθώσεις τη συμπεριφορά του τεμπέλη και να τον απομακρύνεις από την οκνηρία και να τον βάλεις σε δουλειά; Δος του πρώτα δουλειά και τότε να τον επιπλήξεις, για να μη δώσεις την εντύπωση ότι είσαι σκληρός και κατηγορηθείς για αδιαφορία, αλλά να αποκτήσεις τη φήμη ότι φροντίζεις για τους άλλους... Εκείνος που ελέγχει, αφού προηγουμένως δώσει, κάνει ευπρόσδεκτη τη συμβουλή, γιατί επιπλήττει όχι από απανθρωπιά αλλά από ενδιαφέρον. (Εις την ρήσιν « Έχοντες το αυτό πνεύμα», ομιλ. Β', 8, ΕΠΕ 27, 338-340 -ΜG 51, 288 ].
ΟI ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΝΟ 2571.«Γιατί κατακρίνεις τον αδελφό σου;»1, λέγει ο Απ. Παύλος... Τι λοιπόν; Δεν πρέπει ούτε οι δάσκαλοι να κατακρίνουν τους μαθητές τους, όταν παρεκτρέπονται; Πρέπει βεβαίως, όταν πρόκειται για φανερά παραπτώματα, τα οποία έχουν oμολογήσει, αλλά κι αυτό πρέπει να γίνεται στον κατάλληλο καιρό και τότε με πόνο και ψυχική οδύνη και όχι με επίδειξη και αλαζονεία. (Εις Α’Κορ., ομιλ. ΙΑ΄, 2, ΕΠΕ 18,292 -ΜG61,90). 1. Ρωμ. 14,10.
ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΟΜΟΣ
2572.Με τη συντομία της εγχειρίσεως (του ελέγχου) να λιγοστεύουμε το αίσθημα του πόνου. Έτσι και αυτός1 με τη συντομία των λόγων σταμάτησε το ξέσπασμα της θρασύτητας του βασιλιά. Ό,τι δηλαδή ακριβώς είναι για τους αρρώστους η εγχείριση, το ίδιο είναι για τους αμαρτωλούς ο έλεγχος. (Εις Ήσ., ομιλ. Ε’, 2, ΕΠΕ 8Α, 414 -ΜG56, 132). 1.Ο Αρχιερέας Αζαρίας έλεγξε, αλλά με λίγα λόγια, το βασιλιά Οζία, που τόλμησε να εισέλθει στα Άγια των Αγίων, σφετεριζόμενος τα καθήκοντα του Άρχιερέα (Β' Παραλ. 26,16-21).
Ζ') ΤΑ ΚΙΝΗΤΡΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
2573.Η επίπληξη σ’ ένα μόνον σκοπό ας αποβλέπει, στην ωφέλεια του πλησίον. (Εις Έβρ., ομιλ. ΚΓ', 4, ΕΠΕ 25, 148, 150 -ΜG 63, 165).
2574.Είτε επιπλήττει κανείς, είτε εξουσιάζει, είτε εξουσιάζεται, είτε μαθαίνει, είτε διδάσκει, όλα πρέπει να τα κάνει με αγάπη. (Εις Α'Κορ., ομιλ. ΜΑ ’, 2, ΕΠΕ 18Α, 744-746- ΜG 61, 375α').
ΑΠΟΒΛΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΗΣ
2575.Ο Θεός μας απειλεί με κόλαση, όχι για να μας ρίξει στην κόλαση, αλλά για να μας απαλλάξει από την κόλαση. Γιατί, αν ήθελε να μας τιμωρήσει, δεν θα μας απειλούσε προκαταβολικά, ώστε να λάβουμε μέτρα ασφάλειας και ν’ αποφύγουμε αυτά με τα οποία μας απειλεί. Απειλεί με τιμωρία, για να αποφύγουμε την πείρα της τιμωρίας μας φοβερίζει με λόγια, για να μη μας τιμωρήσει με έργα. [ Περί μετανοίας, ομιλ.Ζ΄,7,ΕΠΕ 30,280-MG49,336] .
2576.Είτε επαινείς, είτε κατηγορείς, και τα δύο να τα κάνεις όπως θέλει ο Θεός. Είναι δυνατόν να κατηγορήσει κάνεις προς δόξαν Θεού. Πώς; Πολλές φορές αγανακτούμε εναντίον των υπηρετών μας. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να κατηγορήσουμε προς δόξαν Θεού; αν δεις τον υπηρέτη ή τον φίλο ή κάποιον άλλον από τους δικούς σου να μεθάει, να κλέβει, αν τον δεις να τρέχει στα θέατρα, να αδιαφορεί για την ψυχή του, ή να ορκίζεται ή να παραβαίνει τον όρκο του ή να ψεύδεται, τότε να αγανακτήσεις, να τιμωρήσεις, να τον επαναφέρεις στον ορθό δρόμο, να τον διορθώσεις, όλα αυτά τότε τα έκαμες για το Θεό. Αν πάλι τον δεις να σφάλλει απέναντι σου και να μη σου προσφέρει τις υπηρεσίες που πρέπει, συγχώρεσέ τον, και τότε τον συγχώρεσες για το Θεό. Τώρα όμως πολλοί κάνουν το αντίθετο και για τους φίλους και για τους υπηρέτες τους. Όταν σφάλλουν απέναντι τους, γίνονται αυστηροί και ανελέητοι δικαστές, όταν όμως προσβάλλουν το Θεό και χάνουν τις ψυχές τους, τότε δεν κάνουν κανένα λόγο. (Λόγος εν ταίς Καλένδαις..., 4, ΕΠΕ 31, 482- MG 48, 958-959).
ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΛΕΓΧΟΥΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΟΥΝ
2577.Μερικοί πολλές φορές επιπλήττουν, όχι επειδή θέλουν να ελέγξουν και να συμβουλέψουν, αλλά για να διαπομπεύσουν και να μεγαλοποιήσουν μπροστά στους άλλους το παράπτωμα. (ΕίςΑ ’Κορ., oμιλ. ΙΑ’,3, ΕΠΕ 18,298- ΜG 61, 91).
Η') Ο ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ- Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ
2578.Είναι μεγάλη αρετή να μπορεί κανείς να ανέχεται ελέγχους, είναι μεγάλη τέχνη να μπορεί κανείς να ελέγχει, αυτό είναι απόδειξη πολύ μεγάλης στοργής. (Προς εγκαλέσαντας, 1, ΕΠΕ 26, 400 -ΜG51, 133).
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ
2579.Ο Απ. Παύλος λέγει «έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε»1. Δηλαδή ούτε αυτό πρέπει να κάνουμε μόνον, να ελέγχουμε δηλαδή, ούτε εκείνο μόνον (να παρηγορούμε), αλλά, αφού τα αναμίξουμε και τα δύο, να επιτύχουμε ολοκληρωμένη την ωφέλεια. Γιατί, αν ελέγχουμε τους ανθρώπους συνεχώς, τους κάνουμε πιο αδιάντροπους, αν πάλι τους παρηγορούμε συνεχώς, τους κάνουμε πιο νωθρούς και αδιάφορους. Γι' αυτό και οι γιατροί δεν χειρουργούν μόνον, αλλά και δένουν τα τραύματα, ούτε πάντοτε χορηγούν πικρά φάρμακα, αλλά πολλές φορές και ευχάριστα. Με τα πρώτα (την εγχείριση και τα πικρά φάρμακα) καθαρίζουν το σάπιο και με τα δεύτερα (με τους επιδέσμους και τα ευχάριστα φάρμακα) μαλακώνουν τον πόνο, που προέρχεται από την χειρουργική επέμβαση και τα πικρά φάρμακα. (ΕΙς Γέν., λόγ. Θ', 1, ΕΠΕ 8,156-158 -ΜG54, 621). 1. Β'Τιμ.4,2.
2580.Από τα πράγματα άλλα έχουν ανάγκη από διδασκαλία και άλλα από διαταγή. Αν λοιπόν διατάζεις όταν πρέπει να διδάσκεις, θα γίνεις καταγέλαστος. Το ίδιο ακριβώς θα πάθεις, όταν διδάσκεις σε περιπτώσεις που πρέπει να διατάζεις. (Εις Α' Τιμ., ομιλ. ΙΓ', 1, ΕΠΕ 23, 328 -ΜG 62, 563). ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΜΕΤΡΟ
2581.Πρέπει και εκείνοι που επιπλήττουν και ελέγχουν, να το κάνουν αυτό με μέτρο.(Εις Δαυίδ και Σαούλ, ομιλ. Γ', 2, ΕΠΕ7,616-ΜG54, 697).
2582. Ένας φιλόστοργος πατέρας που έχει άτακτο παιδί, επειδή κινείται από φυσική φιλοστοργία, δεν του κάνει παρατηρήσεις ανάλογες προς το σφάλμα του, ούτε πάλι το αφήνει εντελώς ατιμώρητο, αλλά το τιμωρεί με μετριοπάθεια, ώστε να μην εξοκείλει σε μεγαλύτερη κακία. [Κατήχησις Β', 4, ΕΠΕ 30,362-SOURCES CHRET. τ. 50,135].
Η ΕΠΙΠΛΗΞΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΗ
2583.Τα λόγια να είναι μετρημένα κατά την επίπληξη και να είναι συγχρόνως γεμάτα από θαυμασμό (για κάτι καλό που έχει αυτός που επιπλήττεται) και από επίπληξη για το παράπτωμά του.(Εις Πράξ., ομιλ. ΛΑ', 2, ΕΠΕ 16Α, 224-ΜG60, 230).
H ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΠΛΗΞΗ
2584.Η καλοσύνη δεν είναι πάντοτε καλή. Όπως δηλαδή τους εδίδασκε την παρρησία ο Κύριος, έτσι και τους ελέγχει, οικονομώντας έτσι με αυτή την ποικιλία τη σωτηρία τους. Πρόσεξε δε, ότι και η επίπληξη είναι συχνή και η επιείκειά του επίσης. [Εις Ματθ., ομιλ. ΝΓ', 3, ΕΠΕ 11,158- ΜG58, 529].
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟ
2585.«Να ελέγχεις με κάθε μακροθυμία και κατάλληλη διδασκαλία»1. Γιατί εκείνος που ελέγχει έχει ανάγκη από μακροθυμία και η επίπληξη πρέπει να συνοδεύεται από παρηγοριά, ώστε να γίνει δεκτή. Τι σημαίνει αυτό που προσθέτει στη μακροθυμία λέγοντας «και με κατάλληλη διδασκαλία;». Όχι με θυμό, όχι με αποστροφή, όχι επεμβαίνοντας στα προσωπικά του ζητήματα, όχι σαν να συνάντησες εχθρό, όλα αυτά ας τεθούν κατά μέρος. Αλλά πώς; Με αγάπη, συμπονώντας μαζί του, πενθώντας περισσότερο από εκείνον, λειώνοντας από τη θλίψη για την κατάστασή του. (Εις Β' Τιμ., ομιλ. Θ’, 1, ΕΠΕ 23, 634- ΜG62, 651). 1.Β Τιμ.4,2.  
2586.Στην περίπτωση της θεραπείας των σωμάτων αυτός που καθαρίζει την πληγή, δεν αισθάνεται καθόλου τον πόνο, ενώ αυτός που υφίσταται την τομή, αυτός μόνον συνταράσσεται από τους πόνους. Σ’ εκείνους όμως που θεραπεύουν τις ψυχές δεν συμβαίνει το ίδιο, ...αλλ’ εκείνος που μιλάει, αυτός πρώτος πονεί, όταν ελέγχει τους άλλους. Ούτε λοιπόν όταν ελεγχόμαστε από άλλους πονάμε τόσο πολύ,όσο όταν ελέγχουμε άλλους για αμαρτήματα για τα οποία είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι. Γιατί αμέσως επεμβαίνει η συνείδηση του ομιλητή, που έχει το αξίωμα να διδάσκει, όταν πέφτει στα ίδια σφάλματα με τους μαθητές κι έχει ανάγκη από τον ίδιο έλεγχο και κάνει στο δάσκαλο πικρότερο τον πόνο. (Ότι επικίνδυνον και τοις λέγουσι, 1, ΕΠΕ 31, 140-ΜG 50, 655).
2587.Γράφοντας την επιστολή, υπέφερα, πονούσα, όχι μόνον γιατί αμαρτήσατε, αλλά και γιατί αναγκαζόμουνα να σας λυπήσω1. Αλλά και αυτό είχε ως κίνητρο την αγάπη, όπως ακριβώς ένας πατέρας που έχει γνήσιο παιδί και πάσχει από γάγγραινα, αναγκάζεται να το χειρουργήσει και να το καυτηριάσει, υποφέρει και για τα δύο, και επειδή είναι άρρωστο και επειδή αναγκάζεται να το χειρουργήσει.[Εις Β Κορ.ομιλ.Δ΄,3,ΕΠΕ19,130-ΜG61,421] 1.B’Κορ.2,4
2588. «Μ’ αυτά που γράφω δε θέλω να σας ντροπιάσω, αλλά σας συμβουλεύω σαν παιδιά μου αγαπητά»1 ...Αυτός ο τρόπος της θεραπείας είναι άριστος, το να ελέγχει και να συμβουλεύει δηλαδή κανείς και συγχρόνως να δικαιολογεί τη σκέψη και την ενέργειά του... Γιατί αυτό όχι μόνον δεν αχρηστεύει την τομή, αλλά την κάνει να πάει βαθύτερα στην πληγή και να την θεραπεύσει, αφού ανακουφίζει το μεγάλο πόνο που προκαλεί ο έλεγχος. Εκείνος δηλαδή που ακούει ότι τα λέει αυτά όχι με την πρόθεση να κατηγορήσει, αλλά από αγάπη, δέχεται ευκολότερα τη διόρθωση... Γιατί δεν είπε σας συμβουλεύω σαν δάσκαλός σας, ούτε σαν Απόστολος, ούτε σαν μαθητές μου, αλλά «σας συμβουλεύω σαν παιδιά μου αγαπητά» και δεν είπε απλώς παιδιά, αλλά παιδιά περιπόθητα. Είναι σαν να τους λέει συγχωρείστε με και αν σας είπα κάτι βαρύ, από αγάπη το έκαμα. Και δεν είπε «σας επιπλήττω», αλλά «σας συμβουλεύω».
Μετά απ’ αυτά, ποιος δεν θα ανεχόταν ένα πατέρα που συμβουλεύει με πόνο τα πρέποντα;. (ΕίςΑ 'Κορ., ομιλ. ΙΓ', 3, ΕΠΕ18, 360 -ΜG 61, 109β'). 1. Α 'Κορ. 4, 14.
ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΗ
2589.Έτσι λοιπόν κι εμείς ας ελέγχουμε τα παιδιά, με συγκατάβαση, με αγάπη. (Εις Α' Κορ., ομιλ. ΑΓ', 7, ΕΠΕ 18Α, 406- ΜG61, 284στ'). Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ
2590.Αυτό προ πάντων είναι γνώρισμα ελέους και φιλανθρωπίας, το να επουλώνουμε τα τραύματα: «Λάδι όμως αμαρτωλού», λέει ο Ψαλμωδός, «ας μη χυθεί στο κεφάλι μου»1. Είδες ψυχή συγκροτημένη και γεμάτη αρετή; Των μεν δικαίων και εναρέτων και τις επιπλήξεις τις υπομένει με ευχαρίστηση, ενώ των παρανόμων και τα λόγια που λέγονται για ευχαρίστηση τα αποκρούει. Γιατί άραγε; Γιατί οι μεν παράνομοι και ελεώντας πολλές φορές κατέστρεψαν, ενώ οι δίκαιοι και επιπλήττοντας και ελέγχοντας αυστηρά διόρθωσαν. Και με τον μεν έλεγχο αυτών συνδέεται στενά και ευσπλαχνία, ενώ με την ευσπλαχνία εκείνων συνδέεται θάνατος. Γι’ αυτό και κάποιος είπε: «Είναι άξια περισσότερης εμπιστοσύνης τα τραύματα (οι έλεγχοι) που προέρχονται από φίλους, από τα γεμάτα φαινομενικό αυθορμητισμό φιλήματα (κολακείες) που προέρχονται από εχθρούς»2. Και πρόσεξε πώς αυτό εδώ φανερώνει τον αποστολικό λόγο: «Έλεγξε, επίπληξε, παρηγόρησε και ενίσχυσε»3. Τέτοιος βέβαια είναι και ο έλεγχος των αγίων. Έτσι κάνουν και οι γιατροί. Δεν χειρουργούν μόνον, αλλά και επιδένουν με επιδέσμους τις πληγές. Γι’ αυτό και ο Χριστός, θέλοντας να κάνει τον έλεγχο παραδεκτό, δεν επιτρέπει από την αρχή να δημοσιεύεται η επίπληξη και λέει: «Πήγαινε και υπόδειξέ του το σφάλμα του ιδιαιτέρως»4. Έτσι και ο Παύλος έκανε ασκώντας τον έλεγχο με ευσπλαχνία και άλλοτε μεν έλεγε: «Ω ανόητοι Γαλάτες»5, άλλοτε δε, «παιδάκια μου, που ξαναδοκιμάζω τώρα πόνους και ωδίνες για την αναγέννησή σας»6. Αυτός δηλαδή που ελέγχει, πρέπει να επινοεί πολλούς τρόπους ελέγχου, ώστε να γίνει εύκολα αποδεκτός ο έλεγχος, και χρειάζεται πολλή σύνεση εκείνος που παρέχει αυτό το φάρμακο. "Η καλύτερα χρειάζεται περισσότερη σύνεση εκείνος που ελέγχει, παρά εκείνος που χειρουργεί. Πώς αυτό; Γιατί εκεί μεν, άλλος είναι εκείνος που χειρουργεί και άλλος εκείνος που υπομένει τον πόνο, ενώ εδώ το ίδιο πρόσωπο και χειρουργείται και πονάει. (Εις Ψαλμ. ΡΜ', 7, ΕΠΕ 7,314-316-ΜG 55, 439-440η'). 1.Ψαλμ. 140, 5. 2.Παροιμ. 27, 6. 3.Β'Τιμ. 4,2 4.Ματθ. 18, 15. 5.Γαλ. 3, 1. 6.Γαλ. 4, 19
ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΥΠΟΜΟΝΗ
2591.Πρέπει να σπεύδουμε να θεραπεύουμε και όχι να οργιζόμαστε και να αγανακτούμε. Γιατί και ο γιατρός, όταν διαπιστώσει ότι το νόσημα δύσκολα θεραπεύεται και υποχωρεί, δεν παραιτείται, ούτε δυσανασχετεί, αλλά τότε προπαρασκευάζεται περισσότερο για την επέμβαση και τη θεραπεία. (Εις Ματθ., ομιλ. Ξ', 1, ΕΠΕ 11, 400-402- ΜG58, 585).
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΛΕΠΤΟΤΉΤΑ
2592. Πρόσεξε ότι και η επίπληξη γίνεται με δισταγμό, πράγμα που είναι γνώρισμα εκείνων που αγαπούν υπερβολικά. Δεν είπε, «δεν μας αγαπάτε», αλλά δεν μας αγαπάτε όσο εμείς γιατί δεν θέλει να τους προσβάλει υπερβολικά. (Εις Β 'Κορ., ομιλ. ΙΓ', 1, ΕΠΕ 19,360 -ΜG61,491).
2593.Τι λοιπόν, αν έχει ανάγκη διορθώσεως; «Δεν θα τον επιπλήξεις»1, λέγει ο Απ. Παύλος, αλλά θα συμπεριφερθείς σαν σε πατέρα που αμάρτησε, έτσι να διαλέγεσαι με καθένα που έσφαλε. «Τις ηλικιωμένες να τις συμβουλεύεις σαν μητέρες, τους νεωτέρους σαν αδελφούς, τις νεώτερες σαν αδελφές, προσέχοντας να τις συναναστρέφεσαι με κάθε αγνότητα»2. Η ίδια η φύση του πράγματος είναι κάτι το ενοχλητικό, εννοώ τον έλεγχο, και μάλιστα όταν γίνεται σε γέροντα ιδιαίτερα από νέο, η αυθάδεια είναι τριπλάσια. Μετριάζεται η δυσαρέσκεια που προξενεί ο έλεγχος με το λεπτό τρόπο και την καλοσύνη. Γιατί είναι δυνατόν να ελέγχει κανείς χωρίς να δυσαρεστεί, αν βεβαίως θέλει κάποιος να ελέγξει με προσοχή. Αυτό βέβαια απαιτεί πολλή σύνεση, είναι όμως δυνατόν. «Τους νεωτέρους να τους συμβουλεύεις σαν αδελφούς»1, λέγει. Γιατί και εδώ το προτρέπει αυτό; Υπονοεί τη θρασύτητα που διακρίνει τους νεαρούς εξ αιτίας της ηλικίας. Πρέπει λοιπόν και εδώ να ελαττώνουμε τη δυσαρέσκεια του ελέγχου με την επιείκεια. (Εις Α' Τιμ., ομιλ. ΙΓ', 2, ΕΠΕ 23, 334- ΜG62, 566). 1.Εδώ κάνει λόγο για τη συμπεριφορά μας προς ηλικιωμένα άτομα. Βλ. Α' Τιμ. 5,1. 2.Α ’Τιμ. 5,2. ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΝΘΑΡΡΥΝΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ
2594.Αυτός είναι ο άριστος τρόπος θεραπείας, όχι μόνον να χειρουργούμε και να καθαρίζουμε, αλλά και να δένουμε τις πληγές με επιδέσμους. Αυτός είναι αποτελεσματικός κανόνας διδασκαλίας, όχι μόνον να επιπλήττουμε, αλλά και να παρηγορούμε και να ενισχύουμε. Τέτοια εντολή μας έδωσε ο Απ. Παύλος: «Να ελέγχεις, να επιπλήττεις, αλλά και να παρηγορείς, δείχνοντας μεγάλη μακροθυμία»1. αν παρηγορεί κανείς μόνον, κάνει τους ακροατές του αμελέστερους, αν τους επιπλήττει μόνον, τους κάνει σκληρότερους, γιατί δεν μπορούν να σηκώσουν το φορτίο των συνεχών ελέγχων και επαναστατούν αμέσως. Γι’ αυτό πρέπει να ποικίλει ο τρόπος της διδασκαλίας και του ελέγχου. Επειδή λοιπόν την προηγούμενη φορά ο λόγος ελύπησε πολύ την ψυχή πολλών, σήμερα η διδασκαλία πρέπει να είναι γλυκύτερη και για να ανακουφίσουμε τους πόνους που έφεραν οι έλεγχοι, είναι ανάγκη να στάξουμε σαν άλλο λάδι το γλυκό λόγο. [Ότι έπικίνδυνον καί τοίς λέγουσι..., 1, ΕΠΕ 31, 134 -ΜG50, 653]. 1. Β'Τιμ.,4,2.
2595.Γνωρίζω, ότι κάνω υπερβολική χρήση της επιπλήξεως, αλλά συγχωρείστε με, σας παρακαλώ. Γιατί τέτοια είναι η πονεμένη ψυχή. Γιατί δεν τα λέω αυτά από αποστροφή, αλλά από ενδιαφέρον και ψυχή φιλόστοργη. Γι’ αυτό, αφού αφήσω για λίγο την αυστηρότητα, επειδή η αυστηρότητα ενίκησε την επέκταση και της ίδιας της πληγής του πόνου, θέλω να οδηγήσω την αγάπη σας και προς αγαθές ελπίδες, ώστε να μην απελπισθείτε, ούτε να αποκάμετε. (Εις Γέν., ομιλ. ΣΤ', 2, ΕΠΕ2,136-138 - ΜG53, 55-56).
Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΚΤΡΑΠΕΙ- ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΟΡΓΗ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ
2596.Ας μην αγανακτούμε εναντίον τους, ούτε να δυσανασχετούμε γιατί κανείς, όταν θέλει να θεραπεύσει τον άρρωστο, δεν το πετυχαίνει με οργή και αυστηρές παρατηρήσεις, αλλά προσφέρει τα φάρμακα με αγάπη και λόγια παρηγορητικά. Γιατί, αν επρόκειτο να τους τιμωρήσουμε και είχαμε τη θέση δικαστών, τότε έπρεπε να δείχνουμε την οργή μας εφόσον όμως, αφήσαμε κατά μέρος αυτή τη θέση, και πήραμε τη θέση των γιατρών και εκείνων που θέλουν να θεραπεύσουν τον άρρωστο, πρέπει να τους ενθαρρύνουμε και να τους παρακαλούμε, και στην ανάγκη, και στα γόνατά τους να πέφτουμε, προκειμένου να επιτύχουμε αυτό που επιδιώκουμε. [Προς τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους, 1, ΕΠΕ 29, 298- MG 47,496].
ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΕΚΤΟΣ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΗΓΟΡΟΥΜΕ
2597.Βλέπεις,πώς τους ενθαρρύνει, ώστε να μη γίνουν σκληρότεροι ακούγοντας όσα τους είπε.1 (Εις Α΄Κορ.ομιλ.Η’,3,ΕΠΕ18,228-MG61,71] 1.A’Κορ.3,5-8.
ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΛΟΓΙΑ ΓΛΥΚΑ
2598.Έπειτα, επειδή έκαμε [ο Απ. Παύλος] πιο αυστηρή την απειλή και έτσι έφερε πιο κοντά την τιμωρία και τους ετρόμαξε και τους έκαμε να περιμένουν την τιμωρία, κοίταξε πώς πάλι γίνεται γλυκομίλητος και καθησυχάζει το φόβο τους και δείχνει την περιφρόνησή του προς τις τιμές, τη στοργική φροντίδα προς τους μαθητές, τη βαθυστόχαστη σκέψη του, την ανωτερότητα και την έλλειψη κενοδοξίας (ματαιοδοξίας). [ Εις Β’Κορ.,ομιλ.ΚΘ’,4,ΕΠΕ20,122-ΜG61,601].
ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΛΑΚΑ
2599.Το μαχαίρι να το έχουμε κρυμμένο μέσα στο σφουγγάρι (δηλαδή τα μαλακά λόγια είναι αρκετά να πλήξουν εκείνον που ελέγχουμε). (Περί μετάνοιας, ομιλ. Β ', 2, ΕΠΕ 30, 120-ΜG49, 287). ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΣ, OΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ
2600. «Ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονεικεί»... « Αλλά να είναι ήπιος προς όλους»1... Αλλά τότε, πώς λέγει ο Απ. Παύλος σ’ άλλες επιστολές του: «Να τους ελέγχεις με κάθε εξουσία»2 και αλλού: «Να τους ελέγχεις αυστηρά»3; Γιατί και αυτό είναι δείγμα πραότητος. Γιατί ο έντονος έλεγχος, όταν γίνεται με επιείκεια, είναι ο πιο κατάλληλος για να στενοχωρήσει και να οδηγήσει στη διόρθωση. Γιατί είναι δυνατόν, είναι δυνατόν να αγγίξεις την καρδιά του άλλου περισσότερο με την πραότητα, παρά να τον διορθώσεις με θρασύτητα. (Εις Α' Τιμ., ομιλ. ΣΤ', 2, ΕΠΕ 23, 568 -ΜG 62, 632). 1.Β’Τιμ.2,24 2.Τιτ.2,15 3.Τιτ.1,13

(Οι Θρησκείες, Εκδοτική Αθηνών,τόμος Α΄ σελ. 67-75,Αναστασίου Γιαννουλάτου αρχιεπισκόπου Αλβανίας).
Βουδδισμός. Πολύμορφη ασιατική θρησκευτική παράδοση, της οποίας ο πυρήνας πρωτοεμφανίστηκε πριν από 2.500 χρόνια στη ΒΑ. Ινδία. Ο όρος διαμορφώθηκε από Ευρωπαίους μελετητές, για να προσδιοριστεί ένα ευρύτατο φάσμα από θρησκευτικές πεποιθήσεις, φιλοσοφικές αρχές, έθιμα, θεσμούς και ηθικούς κανόνες, που αποδίδονται στον Βούδδα, και να συμπυκνωθεί σε μια ενότητα ή θρησκευτική ανέλιξη, που ακολούθησε στο πέρασμα των αιώνων, καθώς το βουδδιστικό κήρυγμα αφομοιωνόταν από διάφορους ασιατικούς λαούς. Οι βουδδιστές ονομάζουν το θρησκευτικοφιλοσοφικό σύστημα, το οποίο ακολουθούν, «Μπούντα βατσάνα» (Buddhavacana), δηλ. λόγο του Βούδδα, ή «Μπούντα σάσανα» (Buddhasasana), μήνυμα, σύστημα του Βούδδα, και κυρίως Ντάρμα (dharma), Σανσκριτικά, ή Ντάμμα (dhamma), στη γλώσσα Πάλι, που σημαίνει διδασκαλία, απόλυτος νόμος, υπέρτατο και αιώνιο πρότυπο ζωής και κατ' επέκταση θρησκεία (Στο άρθρο αυτό οι όροι σημειώνονται πρώτα στη σανσκριτική και ύστερα στη γλώσσα Πάλι).
Στο Βουδδισμό, όπως και σε κάθε άλλη θρησκεία, διακρίνονται διάφορες κατευθύνσεις, σχολές και αιρέσεις. Οι κυριότερες από αυτές είναι: 1. ο Τεραβάντα (Theravada), όπως ονομάζεται από τους οπαδούς του, διότι μένει πιστός στην αρχική βουδδιστική διδασκαλία (thera-vada – διδασκαλία των πρεσβυτέρων) ή Χιναγιάνα (Hinayana = «Μικρό όχημα»), όπως αποκαλείται από τους οπαδούς άλλων κατευθύνσεων. 2. Ο Μαχαγιάνα (Mahayana = «Μεγάλο όχημα»), όπου το επίθετο μεγάλος, κατά τους οπαδούς της βουδδιστικής αυτής κατεύθυνσης, τονίζει τον ευρύτερο και ανώτερο χαρακτήρα της διαδασκαλίας, που αυτοί ασπάζονται. 3. Ο Βατζραγιάνα (Vajrayana = «Όχημα του διαμαντιού») ή Μαντραγιάνα (Mantrayana = «Όχημα των ιερών ήχων»), που είναι επίσης γνωστός ως μυστικός, Εσωτερικός ή Ταντρικός Βουδδισμός (βλ.λ. Ταντρισμός). Οι τρεις αυτοί κλάδοι του Βουδδισμού θα μπορούσαν ακόμη να προσδιοριστούν, περισσότερο ουδέτερα, ο πρώτος ως Νότιος Βουδδισμός, διότι επικρατεί στις χώρες της Ν. Ασίας, Σρι Λάνκα (Κεϋλάνη), Βιρμανία, Ταϋλάνδη (Σιάμ), Καμπότζη και Λάος, με μειονότητες στο Βιετνάμ, στο Μπαγκλαντές και στην Ινδία, ο δεύτερος ως Ανατολικός Βουδδισμός, διότι έχει εξαπλωθεί κυρίως στην Κίνα, στην Κορέα, στην Ιαπωνία, και εν μέρει στο Βιετνάμ και ο τρίτος ως Βόρειος Βουδδισμός, διότι οι οπαδοί του βρίσκονται στο Θιβέτ, στη Μογγολία και σε ορισμένες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας. Βουδδιστικές κοινότητες, που ακολουθούν μια από τις παραπάνω κατευθύνσεις βρίσκονται σήμερα εγκατεσπαρμένες σε διάφορες άλλες χώρες.
Διδασκαλία. Πηγή της βουδδιστικής διδασκαλίας θεωρείται ο Σιντάρτα Γκαουτάμα (Siddhartha Gautama/Siddhattha Gotama), ο οποίος επονομάστηκε Βούδδας (Buddha), δηλ. Φωτισμένος. Έζησε πιθανότατα από το 563 ως το 483 π.Χ. στη ΒΑ. Ινδία, που σήμερα βρίσκεται στη συνοριακή περιοχή Νεπάλ-Ινδίας (βλ.λ. Βούδδας στο Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό). Ο Βούδδας υιοθέτησε τα βασικά αξιώματα της ινδικής θρησκείας της εποχής του: το νόμο της Σαμσάρα (Samsara), δηλ. της ατέρμονης εναλλαγής γεννήσεων και θανάτων, το νόμο του Κάρμα, ο οποίος προσδιορίζει την εξέλιξη κάθε όντος προς το καλύτερο ή το χειρότερο, και τη βεβαιότητα ότι η λύση βρίσκεται στη Νιρβάνα (Nirvana). Από την άλλη πλευρά ο Βούδδας αρνήθηκε θεμελιακές ινδικές ιδέες, όπως την ύπαρξη της ψυχής, του

Άτμαν, και τις κάστες, τις κοινωνικές τάξεις, και καθόρισε μια διδασκαλία με αυτόνομη λογική συνοχή, διακηρύσσοντας ότι ο ίδιος είχε κατορθώσει να φτάσει στο επιθυμητό τέρμα.
Οι βουδδιστικές σχολές, που αναπτύχθηκαν αργότερα στα πλαίσια των κλάδων Μαχαγιάνα και Βατζραγιάνα, εισήγαγαν και επεξεργάστηκαν διάφορες αντιλήψεις για τον Βούδδα. Συνήθως τον δέχονται ως υπερκόσμιο ον και μιλούν για πολυάριθμους Βούδδες, προγενέστερους του ιστορικού, τον οποίο προτιμούν να ονομάζουν Σακυαμούνι (Sakyamuni = ο σοφός των Σάκυας). Ενώ στον Τεραβάντα Βουδδισμό ο αριθμός των Βουδδών σχετίζεται με τις μορφές προηγούμενων βίων του ιστορικού Βούδδα, στο Μαχαγιάνα γίνεται λόγος για αμέτρητους Βούδδες και αναπτύσσονται ιδέες, όπως η διδασκαλία για Βούδδες ως απόλυτη αρχή, η θεωρία για τρία σώματα του Βούδδα κ.ά.
Οι πληροφορίες για την αφετηρία και την αρχική διδασκαλία του Βουδδισμού δεν είναι τόσο βέβαιες, όσο συνήθως νομίζεται. Τα πρώτα κείμενα για τη ζωή του Βούδδα γράφτηκαν πολλούς αιώνες μετά την εποχή, στην οποία υπολογίζεται ότι έζησε, και η μυθολογική διάθεση των Ασιατών έχει προσθέσει νέες συνθέσεις και οράματα.
Πηγές. Οι διάφοροι κλάδοι του Βουδδισμού δεν έχουν ένα κοινά παραδεκτό ιερό βιβλίο. Ο Τεραβάντα Βουδδισμός δέχεται τον «Κανόνα Πάλι», που ονομάστηκε έτσι από τη γλώσσα, στην οποία έχει συνταχθεί. Ονομάζεται επίσης «Τιπίτακα» (Tipitaka) ή Σανσκριτικά, «Τριπίτακα» (Tripitaka) (πρβλ. τον ελληνικό όρο «τρίπτυχο»), που σημαίνει «Τρεις Κάλαθοι» και αποτελείται από τις συλλογές «Βινάγια Πίτακα» (Vinaya Pitaka), το μοναχικό κανόνα, που περιέχει τις αρχές και τις υποχρεώσεις της βουδδιστικής μοναχικής ζωής, τη «Σούττα Πίτακα» (Sutta Pitaka), που εκθέτει τη βουδδιστική διδασκαλία, απηχώντας το κήρυγμα του Βούδδα, και την «Αμπιντάμμα Πίτακα» (Abhidhamma Pitaka), συλλογή που περιέχει αναλύσεις, ερμηνείες και ταξινομήσεις φιλοσοφικών και ψυχολογικών θεωριών. Ο κανόνας αυτός οριστικοποιήθηκε τον 1ο αι.π.Χ. στη Σρι Λάνκα με βάση προγενέστερο κανόνα (στη γλώσσα Μαγκάντι) που είχε διαμορφωθεί στην 3η βουδδιστική Σύνοδο.
Ο Μαχαγιάνα Βουδδισμός δεν διαθέτει κανόνα, που να διαμορφώθηκε με απόφαση βουδδιστικής Συνόδου. Ο πιστός, ανάλογα με τη σχολή, στην οποία ανήκει, δίνει ιδιαίτερη έμφαση και σημασία σε ορισμένα από τα πολλά ιερά κείμενα του Μαχαγιάνα Βουδδισμού. Αυτά αποτελούν ογκωδέστατη γραμματεία της οποίας η δημιουργία άρχισε πριν από 2.000 χρόνια. Ελάχιστο μέρος της διατηρείται στα Σανσκριτικά, ενώ το μεγαλύτερο είναι μεταφράσεις σε διάφορες ασιατικές γλώσσες, κυρίως στα Κινεζικά. Τη σημαντικότερη ιερή συλλογή αποτελεί η κινεζική «Τριπίτακα», που η διάταξή της είναι παρόμοια με του «Κανόνα Πάλι»: Μοναχικός κανόνας («Λυ»-Lu), Διδασκαλία («Τσινγκ»-Ching), Σχολαστική φιλοσοφία («Λουν»-Lun). Πρόκειται ουσιαστικά για ολόκληρη βιβλιοθήκη από ιερά και θύραθεν κείμενα. Ο παλαιότερος κατάλογος της κινεζικής «Τριπίτακα», από τις αρχές του 6ου αι. μ.Χ., αναφέρει 2.113 έργα. Η τελευταία, ιαπωνική έκδοση (Taisho, 1924-1929) εκτείνεται σε 55 τόμους, καθένας από τους οποίους έχει περίπου 1.000 σελίδες•αργότερα δημοσιεύτηκε και συμπληρώθηκε από 35 τόμους.
Η θιβετιανή βουδδιστική γραμματεία, στην οποία ουσιαστικά στηρίζεται ο Ταντρικός Βουδδισμός, αναπτύσσεται από τον 8ο αι. μ.Χ. και συνίσταται από μεταφράσεις σανσκριτικών πρωτοτύπων. Αποτελείται από την «Κα-τζιούρ» (bka- ‘gyur), συλλογή 100 τόμων περίπου, με περιεχόμενα το μοναχικό κανόνα, διάφορες Σούτρες και ταντρικά κείμενα, και την «Ταν-τζιούρ» (bs Tan-‘gyur), που αποτελείται από 225 τόμους και περιλαμβάνει υπομνήματα και ποικίλες θρησκευτικές πραγματείες. Η ιερή φιλολογία του Βουδδισμού είναι μια απέραντη και δύσβατη περιοχή, προϊόν επίμονου και διεισδυτικού στοχασμού.
Περιεχόμενο. Ο πυρήνας της διδασκαλίας του Βούδδα, όπως αναπτύσσεται στον Τεραβάντα Βουδδισμό, συμπυκνώνεται στις 4 «ευγενικές» αλήθειες: 1. Όλη η ύπαρξη είναι πόνος. Η λέξη «ντούκκα» (dukkha), που συνήθως μεταφράζεται ως πόνος, περικλείει ένα βαθύτερο φιλοσοφικό νόημα και σημαίνει δοκιμασία, σωματική και πνευματική θλίψη, ατέλεια, δυσαρμονία, υπαρξιακή αγωνία κλπ. 2. Η αιτία του πόνου βρίσκεται στην επιθυμία, την «τάνχα» (tanha). Εφόσον η φύση των πάντων είναι πρόσκαιρη και μεταβλητή, ο άνθρωπος επιθυμεί μόνο επειδή δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας. Η άγνοια λοιπόν, η «αβίτζα» (avijja), που εκδηλώνεται με την επιθυμία και την προσκόλληση σε πράγματα, είναι η αιτία του πόνου. 3. Ο άνθρωπος μπορεί να υπερβεί την τραγικότητα της ζωής, εφόσον υπάρχει μια κατάσταση λύτρωσης από τον πόνο, η Νιρβάνα. 4 Ο δρόμος που φέρνει στη Νιρβάνα εντοπίζεται ανάμεσα στην εγωιστική ικανοποίηση των παθών και στην υπερβολική άσκηση, γι' αυτό ονομάζεται και «μέση οδός». Αυτή, η «ευγενική οδός», είναι οκταπλή και καθορίζεται ως ορθή κατανόηση της βουδδιστικής διδασκαλίας, ορθή σκέψη, ορθή ομιλία, ορθή πράξη, ορθός βιοπορισμός, ορθή προσπάθεια, ορθή μνήμη και νοητική συγκέντρωση, ορθός αυτοβυθισμός. Οι δύο πρώτες σχετίζονται με τη σοφία («πάνυα»-panna), οι τρεις επόμενες με την ηθικότητα («σίλα»-sila) και οι τρεις τελευταίες με τον τρόπο περισυλλογής και αυτοβυθισμού («σαμάντι»-samadhi). Η οδός αυτή οδηγεί στην επίγνωση, που διαλύει την άγνοια, στο φωτισμό, σε μια κατάσταση απόλυτης γαλήνης και μακαριότητας.
Σύμφωνα με την παραπάνω διδασκαλία, η ανθρώπινη ζωή δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά συνεχίζεται σε νέες μορφές ύπαρξης, εφόσον υπάρχει η τάνχα. Η βουδδιστική αντίληψη για το σύμπαν, μέσα στο οποίο συνεχίζεται η περιπέτεια των μεταβιώσεων είναι εξαιρετικά σύνθετη. Ο κόσμος στο σύνολό του έχει πολλά επίπεδα, κατώτερα από το ανθρώπινο και ανώτερα από αυτό. Συγκεκριμένα αναφέρονται 4 υποχθόνια και 21 ουρανοί. Εκείνο που δίνει κίνηση και διατηρεί τη διαδικασία των αλλεπάλληλων γεννήσεων είναι το Κάρμα, λέξη που αρχικά σημαίνει πράξη ή έργο. Ανάλογα με τις πράξεις του, κάθε ον θα γεννηθεί στην επόμενη ζωή σε ανώτερη ή κατώτερη μορφή ύπαρξης. Το παρόν νοείται ως αποτέλεσμα του παρελθόντος και θα έχει τις συνέπειές του στο μέλλον. Τελικά, Κάρμα καταλήγει να σημαίνει το ποσόν της ενέργειας, που συσσωρεύει μια ύπαρξη, καθώς ενεργεί και δρα. Ο νόμος του Κάρμα είναι νοητός ως απρόσωπος και αυτόνομος, δηλ. ως νόμος παγκόσμιος και αδυσώπητος, που ρυθμίζει τα πάντα. Η ατέλειωτη σειρά των γεννήσεων, που χάνεται στην καταχνιά του παρελθόντος και υφίσταται εν δυνάμει λόγω του υπάρχοντος Κάρμα, στην ομίχλη του μέλλοντος, συνιστά την ανακύκληση των μεταβιώσεων, τη Σαμσάρα, στης οποίας το πλαίσιο ένα ον είναι δυνατόν να γεννηθεί ως ζώο, άνθρωπος, πνεύμα, θεός και, ανάλογα με τις πράξεις της πρότερης ζωής του, να ταλαιπωρείται ή να ευφραίνεται.
Κατά την κλασική ινδική σκέψη, σ' όλη αυτή την περιπέτεια υπάρχει κάτι σταθερό, το Άτμαν. Η λέξη αυτή αρχικά σήμαινε την αναπνοή, τη ζωή, ακολούθως την ψυχή, τη συνείδηση, το ιδιαίτερο εγώ, που διακρίνεται από τα άλλα, τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου. Ο Βουδδισμός όμως απορρίπτει την ύπαρξη αθάνατης ψυχής και τονίζει επίμονα τη θέση του για «μη ψυχή», «ανάτμαν» (anatman) ή «ανάττα» (anatta). Σύμφωνα με αυτή τη θέση, ό,τι ονομάζουμε «εγώ», είναι ένας συνεχώς μεταβαλλόμενος συνδυασμός φυσικών και διανοητικών δυνάμεων ή ενεργειών, οι οποίες αποτελούνται από πέντε σύνολα («παντσακκάντα»-pancakkhanda). Ένα ον έρχεται στην ύπαρξη, όταν αυτά τα σύνολα συναρτηθούν, η ψευδαίσθηση του εγώ γεννά την επιθυμία, η τάνχα προκαλεί εγωισμό, υπερηφάνεια, προσκόλληση στα πράγματα, τελικά πόνο, η αποδέσμευση από την ψευδαίσθηση του εαυτού μας φέρνει τη θεραπεία, και αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για το φωτισμό, τον τερματισμό της ανακύκλησης της ζωής, τη Νιρβάνα.
Κατά το Βουδδισμό, η φωτιά των επιθυμιών προκαλεί τις φλόγες, μέσα στις οποίες βρίσκεται ο κόσμος, η Σαμσάρα είναι πέρασμα από τη μια φλόγα στην άλλη. Η σωτηρία λοιπόν βρίσκεται στο σβήσιμο της φλόγας της επιθυμίας και, σαν συνέπεια. στη Νιρβάνα, που πρωταρχικά σημαίνει σβήσιμο φωτιάς. Για τους Βουδδιστές η Νιρβάνα δεν δηλώνει εκμηδενισμό, σβήσιμο του εαυτού, εφόσον δεν υπάρχει εαυτός. Πρόκειται για το σβήσιμο της αυταπάτης του εαυτού και συγχρόνως τη διάλυση των συνόλων, τα οποία σχετίζονται με αυτή την ψευδαίσθηση.
Σ' αυτό το θεωρητικό πλαίσιο έχουν διαμορφωθεί οι πρακτικές ηθικές κατευθύνσεις του Βουδδισμού, που καθορίζουν τη συμπεριφορά των οπαδών του. Οι λαϊκοί υποχρεούνται: 1. Να σέβονται κάθε μορφή ζωής και να αποφεύγουν οποιαδήποτε καταστροφή της (βλ.λ. Αχίμσα). 2. Να μην παίρνουν ό,τι δεν τους προσφέρεται 3. Να αποφεύγουν κάθε μορφή ασέλγειας. 4 Να αποφεύγουν το ψέμα. 5. Να μην πίνουν οινοπνευματώδη ποτά οποιασδήποτε μορφής. Οι μοναχοί οφείλουν να τηρούν ακόμη πέντε υποχρεώσεις: 6. Να τρώνε με μέτρο, και όχι ύστερα από τις μεσημβρινές ώρες. 7. Να μη γίνονται θεατές χορών, τραγουδιών ή θεατρικών παραστάσεων. 8. Να μη χρησιμοποιούν στεφάνια, μυρωδιές, κρέμες ή στολίδια 9. Να αποφεύγουν τα υψηλά ή πλατιά κρεββάτια. 10. Να μη δέχονται χρυσό ή άργυρο.
Τα κείμενα του Μαχαγιάνα εισάγουν στη φιλοσοφικο-θρησκευτική αναζήτηση του Βουδδισμού νέα, αποφασιστικά στοιχεία. Εν πρώτοις, η αναφερόμενη στον Βούδδα διδασκαλία γίνεται συνθετότερη με τη θεωρία για τα «τρία σώματα». Σύμφωνα με αυτήν, το «σώμα του Βούδδα» («Μπούντα-κάγια»-Βυddha-kaya) ή η φύση του Βούδδα είναι τριπλή. Αυτή είναι η «ντάρμα-κάγια» (dharma-kaya), που συνιστά την καθαρή ουσία, την απόλυτη άποψη της βουδδικότητας, η «σαμπόγκα-κάγια» (sambhoga-kaya), το δοξασμένο σώμα, η ακτινοβολία της βουδδικότητας, και η «νιρμάνα-κάγια» (nirmana-kaya), η μορφή την οποία προσέλαβε η απόλυτη φύση του Βούδδα, όταν εισήλθε στην ανθρώπινη ιστορία• και τέτοια περίπτωση, κατά τους Μαχαγιάνα, υπήρξε ο Σακυαμούνι Βούδδας, ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, που έζησε στην Ινδία.
Επίσης κατά τους Μαχαγιάνα, εκτός από τον ιστορικό, υπάρχουν ακόμη πλήθος Βούδδες, έτοιμοι να βοηθήσουν τους ανθρώπους στην υπέρβαση της δοκιμασίας τους. Βούδδες που ακτινοβολούν ελπίδα και αισιοδοξία, όπως ο ουράνιος Βούδδας, ο Αμιτάβα, που το ονομά του σημαίνει το άπειρο φως. Κατοικεί στον ουράνιο χώρο Σουκάβατι (Sukhavati) και στην επικράτειά του ξαναγεννιούνται μετά το θάνατό τους όσοι προσκολλούν τη σκέψη τους σ' αυτόν και καλλιεργούν την καλοσύνη.
Τη σημαντικότερη καινοτομία της Μαχαγιάνα Σωτηριολογίας αποτελεί η διδασκαλία για τους Μποντισάττβες. Σύμφωνα με αυτήν, ο Μποντισάττβα, όπως δηλώνει το όνομα του, είναι ένα ολοφώτεινο ον, που προχωρεί στον πλήρη φωτισμό, στο να γίνει δηλ Βούδδας. Ενώ όμως έχει τη δυνατότητα να επιτύχει τη Νιρβάνα, εξακολουθεί, με τη θέλησή του, να μένει στην περιοχή της Σαμσάρα από συμπόνια για τα άλλα όντα για να τους συμπαρασταθεί και να συμβάλει στη σωτηρία τους. Έτσι, ο Μποντισάττβα γίνεται τελικά, ένας ουράνιος σωτήρας, για τον οποίο πιστεύεται ότι ζει στον ουρανό Τουσίτα. Αναφέρονται πλήθος Μποντισάττβες, από τους οποίους σημαντικότεροι είναι ο Αβαλοκιτεσβάρα, στα Κινεζικά Κουάν-γιν (Kuan-yin), ο Μαντζουσρί, ο Μαχασταμαπράπτα και ο Μαϊτρέγια που το όνομα του σημαίνει τον φιλικό και που πιστεύεται ως ο μελλοντικός Βούδδας, που περιμένει τον κατάλληλο χρόνο, για να κατεβεί στη Γη. Το κύριο χαρακτηριστικό κάθε Μποντισάττβα είναι η συμπάθεια προς όλα τα όντα και η διάθεση βοήθειας. Με τον τονισμό του ρόλου τους παραμερίζεται η διδασκαλία του Τεραβάντα Βουδδισμού για ατομική σωτηρία και αντικαθίσταται με την πίστη σε υπεργήινη συμπαράσταση και ευρύτερη, καθολική σωτηρία. Συγχρόνως η διδασκαλία για τους Μποντισάττβες προσφέρει μια υπόσχεση και ένα υψηλό ιδανικό. Ενώ το ιδεώδες που καλλιέργησε ο Τεραβάντα Βουδδισμός είναι ο «αραχάτ» (arahat) ή «αρχάτ» (arhat), ο άξιος, αυτός που με δική του προσπάθεια και ικανότητα προχώρησε στη γνώση και επέτυχε να λυτρωθεί από τη Σαμσάρα, για τον Μαχαγιάνα Βουδδισμό είναι ο Μποντισάττβα. Όλοι οι άνθρωποι φορούν και πρέπει να προχωρήσουν προς τη λύτρωση με τη βοήθεια κάποιου Μποντισάττβα.
Στο φιλοσοφικό πεδίο η κύρια διαφοροποίηση του Μαχαγιάνα Βουδδισμού από τους άλλους κλάδους του συντελέστηκε με τη διδασκαλία για την «κενότητα» («σουvυάτα»-sunyata). Τον πυρήνα της αντίληψης αυτής πρόσφεραν οι πρώιμες Μαχαγιάνα πραγματείες, η «Πράτζνια Παραμίτα Σούτρα» (Prajna Paramita Sutra = Το πλήρωμα της σοφίας). Την επεξεργάστηκε θεωρητικά ο διάσημος φιλόσοφος Ναγκαρτζούνα (Nagarjuna) προς το τέλος του 2ου αι. μ.Χ. και τη συστηματοποίησε η σχολή Μαντυαμίκα (Madhyamika-Μέση οδός), που αυτός ίδρυσε. Η θεωρία αυτή ωθεί τη βασική αρχή του Βουδδισμού για «μη ψυχή» στα άκρα, στην αυτοκατάργησή της. Κατά τη θεωρία της κενότητας όχι μόνο δεν υπάρχουν τα σύνολα, τα συμπλέγματα, που συνθέτουν την ορατή πραγματικότητα, αλλά ούτε και τα στοιχεία τους υφίστανται ως ουσίες. Τα πάντα βρίσκονται σε σχέσεις αλληλεξάρτησης• είναι κενά («σούνυα»-sunya), και το σύνολο της πραγματικότητας είναι κενότητα («σουνυάτα»). Η φιλοσοφική αυτή βουδδιστική έννοια της κενότητας δεν σημαίνει χάος, μηδέν, αλλά κυρίως υπογραμμίζει ότι η πραγματικότητα είναι πλέγμα σχέσεων και εξαρτήσεων, από όπου λείπει μια αυθύπαρκτη και αυτόνομη ουσία. Η κενότητα υπερβαίνει όλες τις απόψεις, που στηρίζονται στις έννοιες του «είναι» ή του «μη είναι», καθώς και στις παραγωγές τους. Σ αυτό το πλαίσιο καμιά αρχή, θετική ή αρνητική, δεν είναι δυνατό να διατυπωθεί. Έτσι, έχουμε και μια λογική κενότητα, που συμβαδίζει με την οντολογική. Αυτή η διδασκαλία κινείται με πρόθεση σωτηριολογική αποβλέποντας τελικά στο να ξερριζώσει πλήρως τη δυνατότητα επιθυμίας.
Ο Βατζραγιάνα ή Εσωτερικός Βουδδισμός στο φιλοσοφικο-θρησκευτικό πεδίο ακολουθεί βασικά τις Μαχαγιάνα απόψεις, επιδιώκοντας τη βίωσή τους μέσα στην ταντρική συμβολική πράξη και ένταση. Η τυπικότερη σήμερα εκπροσώπηση του κλάδου είναι ο Θιβετιανός Βουδδισμός, ο οποίος, συμβιώνοντας με την αυτόχθονη θρησκεία Μπον, διαμόρφωσε ιδιόμορφο πάνθεο θεοτήτων, που περιλαμβάνει θεούς και θεές. Οι τελευταίες συχνά θεωρούνται εκφράσεις, ή «σύζυγοι» κάποιου Βούδδα ή Μποντισάττβα. Ο Βατζραγιάνα Βουδδισμός προσδιόρισε με πολλή φροντίδα αντιστοιχίες ανάμεσα στο πάνθεο αυτό και το ανθρώπινο σώμα, τις εμπειρίες της περισυλλογής και γενικότερα του κόσμου και εξελίχθηκε σε περίπλοκο σύστημα Αποκρυφισμού και Μυστικισμού, τόνισε τη δυνατότητα φωτισμού σ' αυτή τη ζωή, υποστηρίζοντας ότι οι μέθοδοί του ανοίγουν συντομότερο μονοπάτι προς τη Νιρβάνα, και υιοθέτησε γι' αυτό το σκοπό μαγικές μεθόδους, μυήσεις, ερωτικούς συμβολισμούς, τρόπους εκστασιασμού, κινητοποίηση της εμπειρίας των αισθήσεων και της φαντασίας, με επιδίωξη την προσωπική μεταμόρφωση. Οι σχετικές πραγματείες, τάντρας (tantras) καθοδηγούν στο πώς πρέπει να γίνονται οι επικλήσεις στις θεότητες, πώς αποκτάται υπερφυσική μαγική δύναμη και πώς επιτυγχάνεται ο φωτισμός μέσω περισυλλογής και ασκήσεων Γιόγκα.
Η ταντρική πράξη βασίζεται εν μέρει στη μαχαγιανική αρχή ότι η Σαμσάρα και η Νιρβάνα τελικά δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Αναπτύσσοντας τη θεωρία της «ταυτόχρονης προέλευσης», οι οπαδοί της υποστήριξαν ότι, εφόσον όλα τα φαινόμενα είναι ουσιαστικώς «κενά», είναι επίσης εσωτερικά καθαρά. Σκοπός της βουδδιστικής τάντρα είναι, με την καθοδήγηση κάποιου πεπειραμένου δασκάλου (Θιβετιανά «μπλάμα»-bLama), να καταστρέψει τα πάθη μέσω των παθών. Η τάντρα, στη θεωρία, στην περισυλλογή, στην τελετουργική πράξη, συγχωνεύει συχνά το πνευματικά με το ερωτικό-γενετήσιο στοιχείο.
Λατρεία. Από χώρα σε χώρα και κυρίως από σχολή σε σχολή, εμφανίζονται πολλές ιδιοτυπίες στη λατρευτική ζωή του Βουδδισμού. Ο Βουδδιστικός κόσμος έχει αναπτύξει πλούσια και σύνθετη λατρεία με κέντρα τα μοναστήρια.
Μοναχισμός. Ο Μοναχισμός αποτελεί το βασικό ιδανικό και χαρακτηριστικό γνώρισμα του Βουδδισμού. Ο ιδρυτής του υπήρξε ασκητής. Ίδρυσε τη μοναχική αδελφότητα, τη Σάνγκα (Sangha),η οποία μαζί με τον Βούδδα και την Ντάρμα, αποτελεί τα «τρία πολύτιμα κοσμήματα» του Βουδδισμού. Η μοναχική οργάνωση έδωσε στο Βουδδισμό δυναμικότητα και αντοχή. Ο αριθμός των μοναχών στις βουδδιστικές χώρες ήταν πάντα μεγάλος. Στο Θιβέτ μάλιστα υπήρξαν εποχές, κατά τις οποίες το 1/4 του πληθυσμού ζούσε σε μοναστήρια. Οι κανόνες που ρυθμίζουν τη βουδδιστική μοναχική ζωή διατυπώνονται με λεπτομέρειες στη «Βινάγια Πίτακα» και κυμαίνονται, ανάλογα με τις διάφορες σχολές, μεταξύ 227 και 253. Το βασικά ιδανικά του βουδδιστή μοναχού είναι η φτώχεια, η απόλυτη εγκράτεια και η αποφυγή πρόκλησης βλάβης σε ζωντανό πλάσμα Ο μοναχός ονομάζεται «μπίξου» (bhiksu) ή «μπίκκου» (bhikkhu), δηλ επαίτης, ζητιάνος. Οφείλει να ζει πολύ απλά, να μην κατέχει χρήματα και να επαιτεί κάθε μέρα την τροφή του. Η αγαμία θεωρείται βασικό χαρακτηριστικό της μοναχικής ζωής, αλλά στο Μαχαγιάνα Βουδδισμό ο κανόνας αυτός δεν είναι αυστηρός. Πολλές βουδδιστικές σχολές στην Κίνα, στην Κορέα και στην Ιαπωνία επέτρεψαν στους μοναχούς το γάμο. Ο Βούδδας, ύστερα από μεγάλες αντιρρήσεις, δέχτηκε την ίδρυση γυναικείου μοναχικού τάγματος. Οι μοναχές, οι «μπικκούνι» (bhikkhuni), είναι υποχρεωμένες να υπακούουν στους μοναχούς. Γενικά η Σάνγκα, η βουδδιστική μοναχική κοινότητα, παραμένει ο πυρήνας του βουδδιστικού κόσμου και τα μοναστήρια οι πνεύμονες του Βουδδισμού.
Αντικείμενα και τρόποι λατρείας. Η ευσέβεια και η λατρεία των Βουδδιστών στρέφεται κυρίως σε τρία πράγματα: Τα ιερά λείψανα, το ιερό δένδρο «μπόντι» (bodhi) και το άγαλμα του Βούδδα. Και τα τρία δεσπόζουν σε κάθε βουδδιστικό μοναστήρι. Σύμφωνα με την Τεραβάντα παράδοση, ο ίδιος ο Βούδδας καθοδήγησε τον αγαπημένο του μαθητή Ανάντα Τέρα για το πώς θα έπρεπε να φυλάξουν τα λείψανά του σε «στούπα» (stupa, ή «τούπα»-thupa ή «ντάγκαμπα»-dagaba). Αργότερα ανάλογα μνημεία χτίστηκαν για να δεχτούν λείψανα μαθητών του Βούδδα ή αλλά ιερά αντικείμενα. Οι κλασικές στούπες είναι ογκώδη μνημειακά κτίσματα στο Νότιο Βουδδισμό συνήθως σε σχήμα καμπάνας, λωτού ή χρυσαλλίδας, και στον Ανατολικό με πολλούς ορόφους, οι γνωστές παγόδες. Το δέντρο «μπόντι», που αναπτύσσεται στον περίβολο των βουδδιστικών μοναστηριών, συνδέεται με το φωτισμό του Βούδδα. Κατά την πρώτη βουδδιστική περίοδο δεν υπήρχαν αγάλματα και εικόνες του Φωτισμένου. Συνήθως χρησιμοποιούσαν σύμβολα, όπως ο τροχός, αποτύπωμα του ποδιού του Βούδδα, το δέντρο μπόντι κ.ά. Τα πρώτα αγάλματα του Βούδδα στην Ινδία εμφανίστηκαν τον 1ο αι. μ.Χ. Σήμερα σε όλες τις βουδδιστικές χώρες αγάλματα διαφόρων μεγεθών βρίσκονται στο κέντρο της λατρευτικής ζωής.
Ανεξάρτητα από τις φιλοσοφικές διαβεβαιώσεις των διανοουμένων Τεραβάντα σχετικά με την ανθρώπινη φύση του Βούδδα και το μη θεΐστικό χαρακτήρα της θρησκείας που φέρει το όνομά του, για τους περισσότερους Βουδδιστές ο Φωτισμένος είναι ο «ντεβάντι ντέβα», «ο θεός πάνω από τους θεούς». Ιδιαίτερα για το λαό, ο Βούδδας εκπροσωπεί ό,τι πολυτιμότερο και δυνατότερο υπάρχει στο σύμπαν. Η δοξολογική αναφορά του ονόματός του αποτελεί την αφετηρία κάθε λατρευτικής εκδήλωσης. Ακολουθεί η «καταφυγή στα τρία πολύτιμα κοσμήματα», τον Βούδδα, την Ντάρμα και τη Σάνγκα, και δίνεται η υπόσχεση τήρησης των βασικών υποχρεώσεων του Βουδδιστή, που σημειώθηκαν πιο πάνω. Εκτός από τις πέντε βασικές προστίθενται και άλλες τρεις, ως ειδική άσκηση και συμμετοχή στη ζωή της Σάνγκα. Ως έκφραση ευλάβειας προσφέρονται λουλούδια φώτα — καντήλια κεριά — τροφές, ποτά και άλλα χρήσιμα πράγματα για τους μοναχούς. Βασικό στοιχείο της βουδδιστικής ευσέβειας είναι η απαγγελία ιερών κειμένων και η προσεκτική παρακολούθηση κηρυγμάτων. Η ακρόαση αυτή θεωρείται αξιόμισθη πράξη, σπουδαιότερη και από τις προσφορές και την ατομική μελέτη. Συχνά επίσης τελείται ειδική ακολουθία προς τιμήν του Βούδδα, η «Μπούντα-πούτζα» (Buddha-puja).
Η αντιπροσωπευτικότερη μορφή της βουδδιστικής θρησκευτικότητας βρίσκεται στην περισυλλογή, στον αυτοβυθισμό («μπάβανα»-bhavana), μέθοδος, που ο Βουδδισμός κληρονόμησε από τη μακραίωνη ινδική παράδοση και την έχει αναπτύξει ιδιαίτερα. Δεν πρόκειται τόσο για διανοητική σκέψη και ανάλυση, όσο για τη συγκέντρωση με ένταση σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή αντικείμενο. Ο βουδδιστικός κανόνας αναφέρει 40 βασικά πράγματα, τα οποία μπορούν να γίνουν αντικείμενα αυτής της επίμονης περισυλλογής. π.χ. ένα νεκρό σώμα, καθώς αποσυντίθεται, ή οι υπέροχες καταστάσεις της ύπαρξης, όπως είναι η συμπάθεια, η καλοσύνη, η χαρά και η αταραξία.
Εορτές. Προσκυνήματα. Ο ρυθμός του βουδδιστικού εορτολογίου καθορίζεται από τις φάσεις της Σελήνης, εκτός της εορτής του Νέου Έτους, που συνδέεται με τον Ήλιο. Πρόκειται για ένα σύνθετο εορτολόγιο, που σε κάθε βουδδιστική χώρα έχει αναπτυχθεί με ιδιαίτερο τρόπο και πολυδαίδαλες λεπτομέρειες. Οι εορτές διακρίνονται σε καθορισμένες και περιστασιακές. Στις χώρες όπου επικρατεί ο Τεραβάντα Βουδδισμός, ο κάθε μήνας — 30 ή 29 ημερών διαδοχικά — καταλήγει σε πανσέληνο. Οι περισσότερες μέρες που συμπίπτουν με πανσέληνο, έχουν οριστεί ως βουδδιστικές εορτές και είναι αφιερωμένες στην ανάμνηση ενός γεγονότος της ζωής του Βούδδα ή της ιστορίας του Βουδδισμού. π.χ. στην πανσέληνο του δεύτερου μήνα, που συμπίπτει συνήθως με την πανσέληνο του Απριλίου ή του Μαΐου, εορτάζεται η «Βεσάκ» (Vesak) ή «Βεσάκα» (Vesakha), η γέννηση, ο φωτισμός και η τελική είσοδος του Βούδδα στη Νιρβάνα. Είναι η σημαντικότερη βουδδιστική εορτή και έχει παμβουδδιστικό χαρακτήρα. Στην επόμενη πανσέληνο, τέλος του τρίτου μήνα γίνεται η εορτή «Ποσόν» (Poson), σε ανάμνηση της άφιξης στη Σρι Λάνκα του βουδδιστή ιεραπόστολου Μαχίντα γιου του βασιλιά Ασόκα. Στην πανσέληνο του 8ου μήνα, εορτάζεται η αποστολή των πρώτων βουδδιστών μοναχών, και σε ορισμένη τελετή («κατίνα»-kathina) προσφέρονται στους μοναχούς ενδύματα και αλλά δώρα.
Προσφιλείς στους Βουδδιστές είναι οι αποδημίες σε ιερούς τόπους, οι οποίες θεωρούνται ότι επιφέρουν πολλές αξιομισθίες. Κατά την παράδοση, ο ίδιος ο Βούδδας καθόρισε ως προσκυνήματα των οπαδών του το Λουμπίνι στο Νεπάλ, όπου γεννήθηκε, την Μπούντα-γκάγια, όπου φωτίστηκε κάτω από το δέντρο «μπόντι», τη Σάρανατ, στο ήρεμο πάρκο των ελαφιών κοντά στο Μπενάρες, όπου για πρώτη φορά κήρυξε, και την Κουσινάρα, όπου τελείωσε την πορεία του και πέρασε στη Νιρβάνα. Μετά την κατάληψη της Β. Ινδίας από τους Μουσουλμάνους διακόπηκαν οι επισκέψεις σ' αυτούς τους τόπους, τον τελευταίο όμως αιώνα επαναβίωσαν. Εκτός από τα προσκυνήματα στην Ινδία, στις διάφορες χώρες όπου επικρατεί ο Βουδδισμός υπάρχουν φημισμένα μοναστήρια, που έχουν ιερά λείψανα και προσελκύουν χιλιάδες πιστούς.
Πολλά Μαχαγιάνα μοναστήρια είχαν περίπου 35 ως 40 μεγάλες ή μικρότερες εορτές. Εκτός από το Νέο Έτος, που πάνδημα εορταζόταν στην Κίνα, οι σημαντικότερες εορτές για τους Βουδδιστές ήταν η γέννηση της Κουάν-γιν (πρόκειται για τον Μποντισσάττβα Αβαλοκιτεσβάρα, που στα Κινεζικά είναι θηλυκού γένους) στις 19 του δεύτερου σεληνιακού μήνα, η γέννηοη του Βούδδα στις 8 του τέταρτου μήνα, ο φωτισμός της Κουάν-γιν στις 19 του έκτου μήνα κ.ά.
Στις διάφορες Μαχαγιάνα σχολές (βλ πιο κάτω), και από χώρα σε χώρα υπάρχουν πολλές ιδιοτυπίες στη λατρεία π.χ. η βασικότερη λατρευτική έκφραση στον Αμιδισμό είναι η επανάληψη της επίκλησης «Νόμου Αμίντα Μπούτσου» (Namu Amida Butsu), δηλ Δόξα στον Βούδδα Αμίντα, που κατέληξε στη σύγκραση «Νεμπούτσου» (Nembutsu). Η λέξη ή φράση αυτή, σύμφωνα με την παράδοση της Κίνας, όπου πρωτοεμφανίστηκε η σχολή, καθώς και με το θεμελιωτή της στην Ιαπωνία τον Χόνεν (Honen), έπρεπε να επαναλαμβάνεται συνεχώς, αργότερα όμως υποστηρίχτηκε από τους μαθητές του τελευταίου ότι και μία μόνο επίκληση αρκεί για τη σωτηρία. Στο Βουδδιστικό κλάδο Ζεν η αληθινή γνώση, που αποσκοπεί στο φωτισμό, δεν μεταδίδεται με γραφές ή μακρές διδασκαλίες, αλλά με συμβολικές πράξεις του δάσκαλου-γέροντα που φαίνονται χωρίς νόημα. Μια κατεύθυνση Ζεν καλλιέργησε σαν μέσο για την επίτευξη του φωτισμού τον παρατεταμένο διαλογισμό, ενώ άλλη τόνισε τη μέθοδο των «κοάν» (koan), δηλ τη χρήση παράδοξων φράσεων, με τις οποίες ο δάσκαλος προκαλεί το μαθητή σε κρίση της λογικής, σε έξοδο από τη συμβατική πραγματικότητα, με τελικό ζητούμενο την άμεση εμπειρία.
Ιδιαίτερα πολύπλοκη είναι η λατρεία στον Ταντρικό Βουδδισμό. Σ’ αυτόν οι τελετουργίες είναι μακρές και σύνθετες, με αμέτρητες συμβολικές συναρτήσεις, απόκρυφες πλευρές και ψυχοσωματική διέγερση. Από τις κλασικότερες μορφές είναι η χρήση κατά την περισυλλογή των «μάνταλα» (mandala), πολυσύνθετων σχημάτων, που συμβολίζουν συνήθως ουράνιους κόσμους, καθώς επίσης τυποποιημένων ιερών φράσεων «μάντρα» (mantra), που συμπυκνώνουν μια αλήθεια, κάποτε μια ολόκληρη θεωρία. Σημαντικό τμήμα των ταντρικών τελετουργιών περιλαμβάνει συμβολισμούς γενετήσιου χαρακτήρα. Για την ορθή άσκηση της τάντρα απαιτείται η υπακοή σ' ένα πεπειραμένο δάσκαλο-γέροντα (Γκουρού ή Λάμα), που έχει παραλάβει τη μυστική αυτή γνώση από άλλους γέροντες.
Στο Θιβέτ οι εορτές ρυθμίζονται επίσης από το σεληνιακό ημερολόγιο, το οποίο μοιάζει βασικά με το κινεζικό, παρουσιάζει όμως και ορισμένες διαφορές. Κάθε μήνας αρχίζει με τη νέα Σελήνη και η πανσέληνος συμπίπτει με τη 15η του μήνα. Βασικές εορτές είναι του Νέου Έτους, των ιδρυτών των διαφόρων σχολών και αιρέσεων, των θεοτήτων που προστατεύουν τα μοναστήρια. Η γέννηση του Βούδδα εορτάζεται στις 7 του τέταρτου μήνα, ο φωτισμός και η είσοδός του στη Νιρβάνα στις 15 του τέταρτου μήνα, η ανάμνηση του πρώτου κηρύγματος του Βούδδα στις 4 του έκτου μήνα κ.ά.
Ιστορική διαδρομή. Εξάπλωση. Ο Βουδδισμός διαδόθηκε σε μια ευρύτατη περιοχή της ασιατικής ηπείρου, που εκτείνεται από το Αφγανιστάν ως την Ιαπωνία και την Ινδονησία. Τους πρώτους αιώνες της ανάπτυξής του εξαπλώθηκε κυρίως στην ινδική χερσόνησο. Στα μέσα του 3ου αι. π.Χ. ο Ινδός αυτοκράτορας Ασόκα (περ. 270-232 π.Χ.) αναγνώρισε και επέβαλε το Βουδδισμό στην επικράτειά του, όμως 15 χρόνια μετά το θάνατό του ήρθε στην εξουσία η δυναστεία των Σούνγκα (Sunga), που υποστήριξε τη βραχμανική παράδοση. Ο Βουδδισμός εν τούτοις συνέχισε να ακμάζει, δεσπόζοντας κυρίως σε περιοχές εκτός της ΒΑ. Ινδίας. Από το 2ο αι π.Χ. ως τον 1ο αι. μ.Χ. εξελίχθηκε σε σπουδαία θρησκευτική δύναμη, που επηρέασε πλήθη ανθρώπων, από τις ελληνιστικές επαρχίες της ΒΔ. Ινδίας ως τη νότια άκρη της ινδικής χερσονήσου, τη Σρι Λάνκα, και ανατολικά πολλές περιοχές της Κεντρικής Ασίας. Ηγεμόνες, όπως ο Ντουτταγκάμανι (Duttagamani) στη Σρι Λάνκα και ο Κανίσκα (Kaniska), βασιλιάς του Κουσάν (2ος αι.μ.Χ.). που εκτεινόταν από τη βόρεια Ινδία ως την καρδιά της Κεντρικής Ασίας, μιμήθηκαν τη φιλοβουδδιστική στάση του Ασόκα και υιοθέτησαν το Βουδδισμό ως ενοποιητική θρησκεία των βασιλείων τους.
Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ο Βουδδισμός άρχισε να διεισδύει από τη ΒΔ. Ινδία, μέσω των αραιοκατοικημένων περιοχών της Κεντρικής Ασίας, προς τα εμπορικά κέντρα της Β. Κίνας και από τις ανατολικές ακτές της Ινδίας, κατά μήκος των εμπορικών οδών, θαλασσίων και χερσαίων, διαδόθηκε (2ος - 5ος αι. μ.Χ.) στη ΝΑ. Ασία, στη Ν. Κίνα, στη Σουμάτρα και στην Ιάβα. Τέλος, από το λεκανοπέδιο του Γάγγη, δια μέσου των Ιμαλαΐων, εξαπλώθηκε στο Θιβέτ (7ος αι. μ.Χ.).
Ενώ ο Βουδδισμός. με την εξωτερική πίεση του Ισλάμ και την εσωτερική του Ινδουισμού, εξασθένησε στην Ινδία μέχρις αφανισμού (12ος αι. μ.Χ), η ανάπτυξη και η επικράτησή του σε άλλες χώρες συνεχίστηκε. Νέα κέντρα βουδδιστικής ακτινοβολίας αναδείχτηκαν: 1. Η Κίνα, από όπου ο Βουδδισμός, στη Μαχαγιάνα μορφή του, επηρέασε την Κορέα (4ος αι. μ.Χ.) και την Ιαπωνία (6ος αι. μ.Χ). 2. Η Σρι Λάνκα, η οποία εξελίχθηκε σε ορμητήριο διάδοσης του Τεραβάντα Βουδδισμού στη ΝΑ. ζώνη της Ασίας. Στη δράση των μοναχών της οφείλεται το ότι αυτή η μορφή του παραδοσιακού Βουδδισμού έγινε κρατική θρησκεία στη Βιρμανία, στην Ταϋλάνδη, στο Λάος και στην Καμπότζη (μεταξύ 12ου και 14ου αι. μ.Χ.). 3. Το Θιβέτ, από όπου το 16ο αι. ο Ταντρικός Βουδδισμός διαδόθηκε στη Μογγολία.
Σε όλες τις παραπάνω χώρες ο Βουδδισμός ήρθε σε στενότατη σχέση με τον αυτόχθονα πολιτισμό, επηρέασε τις τοπικές θρησκευτικές αντιλήψεις και λατρείες και επηρεάστηκε σημαντικά από αυτές, άλλοτε απορροφώντας και εντάσσοντάς τις στο δικό του σύστημα, άλλοτε απλώς συμβιώνοντας με αυτές. Σε ορισμένες περιπτώσεις συνάντησε σοβαρότερη αντίσταση, π.χ. στην Κίνα προσέκρουσε σε κοινωνικές παραδόσεις, που είχαν χαλκευτεί επί αιώνες από κομφουκιανικές αρχές αντίθετες στο βουδδιστικό ιδεώδες και ταοϊστικές αντιλήψεις, που έμοιαζαν να το επικαλύπτουν, και στην Ιαπωνία αντιμετώπισε τη φυσιοκρατική λαϊκή θρησκευτικότητα του Σιντοϊσμού. Εκεί Βούδδες και Μποντισάττβες ταυτίστηκαν σε πολλές περιπτώσεις με αυτόχθονα υπερφυσικά πνεύματα («κάμι» - kami). Ποικίλες διασυνδέσεις βουδδιστικών παραστάσεων και λατρείας τοπικών πνευμάτων έγιναν επίσης στις χώρες της ΝΑ. Ασίας, όπως των «νατ» (nat) στη Βιρμανία και των «πι» (phi) στην Ταϋλάνδη. Στη Μογγολία ο Βουδδισμός συμβίωσε με την επιτόπια σαμανιστική παράδοση και παντού, ιδιαίτερα κατά την προσέλκυση των λαϊκών στρωμάτων, απορρόφησε ή συγχωνεύτηκε με μη βουδδιστικές αντιλήψεις, δημιουργώντας νέες συνθέσεις και φιλοσοφικο-θρησκευτικά αμαλγάματα.
Ο Βουδδισμός στην Τεραβάντα μορφή του διαδόθηκε ήδη το 19ο αι. στη Δ. Ευρώπη και τη Β. Αμερική. Στην εποχή μας το ενδιαφέρον για όλους τους βουδδιστικούς κλάδους συνεχίζεται αυξανόμενο, κυρίως στην Αγγλία, στη Γερμανία και στις Η.ΠΑ, και βουδδιστικές κοινότητες διαμορφώνονται σε διάφορες δυτικές χώρες. Τέλος, ο Βουδδισμός παρουσιάζει νέα ζωτικότητα στη γενέτειρά του, την Ινδία.
Σήμερα οι οπαδοί του Τεραβάντα ανέρχονται σε 100 περίπου εκατομμύρια και του Βατζραγιάνα σε 10. Λόγω της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Κίνα και σε άλλες περιοχές, όπου επικρατούσε ο Μαχαγιάνα Βουδδισμός, αλλά επίσης και λόγω του ότι πολλοί Βουδδιστές ακολουθούν συγχρόνως διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις (π.χ. Κομφουκιανισμό, Ταοϊσμό ή Σιντοϊσμό), δεν είναι δυνατόν να προσδιοριστεί ο αριθμός των Μαχαγιάνα Βουδδιστών. Πάντως, στον ευρύτερο χώρο της Α. Ασίας, όπου ζουν πάνω από 1.200 εκατομμύρια άνθρωποι, ο Μαχαγιάνα είναι από τις σημαντικές θρησκευτικές παραδόσεις και επηρεάζει το βίο εκατομμυρίων Ασιατών. Με πολλές επιφυλάξεις, σύγχρονες στατιστικές (1987) υπολογίζουν τους Βουδδιστές σε 350 εκατομμύρια ή σε ποσοστό 6-7% του συνολικού πληθυσμού της Γης. 
Σχολές. Τρεις αιώνες μετά το θάνατο του Βούδδα αναφέρεται ότι υπήρχαν 18 σχολές ή αιρέσεις, που τα ιδεολογικά και οργανωτικά σύνορα μεταξύ τους ήταν μάλλον ρευστά. Κατά τους οπαδούς του Τεραβάντα, λίγες εβδομάδες μετά το θάνατο του Φωτισμένου συνήλθε η πρώτη Σύνοδος των μαθητών του στη Ρατζαγκάχα (Rajagaha), προκειμένου να καθορίσει το βουδδιστικό μοναχικό κανόνα. Η δεύτερη Σύνοδος πραγματοποιήθηκε στην πόλη Βεσάλι (Vesali), τον 4ο αι π.X. και σχετίζεται με ένα βασικό ρήγμα στη βουδδιστική κοινότητα. Οι αυστηροί ακόλουθοι του αρχικού Βουδδισμού συσπειρώθηκαν στην ομάδα των Σταβιραβάντιν (Sthaviravadin), ή Τεραβάντιν (Theravadin), την «οδό των πρεσβυτέρων», ενώ, όσοι έβλεπαν στον αρχικό Βουδδισμό μια δημοκρατικότερη λαϊκή κίνηση, σχημάτισαν την ομάδα των Μαχασανγκίκα (Mahasanghika), «των μελών της μεγάλης συνέλευσης». Ο Κανόνας του Τεραβάντα κλάδου, όπως ήδη σημειώθηκε, διαπλάστηκε στην τρίτη βουδδιστική Σύνοδο της Παταλιπούτρα (Pataliputra), επί βασιλείας του Ασόκα για να αποκρυσταλλωθεί τον 1ο αι π.Χ. στη γλώσσα Πάλι.
Μεταξύ 1ου αι. π.Χ. και 1ου αι. μ.Χ. εμφανίζεται ένας νέος βουδδιστικός προσανατολισμός, ο γνωστός Μαχαγιάνα. Καθώς η μορφή αυτή του βουδδιστικού συστήματος εισέδυε στην κεντρική και ανατολική περιοχή της ασιατικής ηπείρου, διαμορφώθηκαν διάφορες σχολές και τάσεις. Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες υπήρχε σημαντική εμπορική και πολιτιστική επικοινωνία μεταξύ Ινδικού και Ρωμαϊκού κόσμου, και είναι πιθανό να υπήρξαν έμμεσες ή και άμεσες χριστιανικές επιδράσεις στη νέα βουδδιστική πνευματική ζύμωση, ιδιαίτερα σχετικά με έννοιες όπως πίστη, αγάπη, χάρη.
Τον 5ο και 6ο αι. μ.Χ., με τη χαλάρωση των δεσμών Ινδίας και Κίνας, αναπτύχθηκαν στην Κίνα βουδδιστικές σχολές, που διακρίθηκαν για ένα νέο, ανεξάρτητο πνεύμα. Η παράδοση αυτή συνεχίστηκε αργότερα και στην Ιαπωνία. Ο ανταγωνισμός μεταξύ ινδικού και κινεζικού πνεύματος φάνηκε χαρακτηριστικότερα στην προσπάθειά τους να επιδράσουν στο Θιβέτ. Τελικά ο θιβετιανός Βουδδισμός, αναζητώντας τις πρώτες πηγές, υιοθέτησε τα ταντρικά ινδικά στοιχεία και τα συγκέρασε με εντόπια λατρευτικά δεδομένα. Από τις κινεζικές σχολές, που έμειναν πιστές στην αρχαία παράδοση, διακρίνεται η Λυ Τσουνγκ (Lu Tsung), η οποία βασίστηκε στη Βινάγια και έδωσε την περισσότερη σημασία στην ηθικότητα και την πειθαρχία. Τη Βατζραγιάνα κατεύθυνση του Εσωτερικού Βουδδισμού ακολούθησαν στην Κίνα η σχολή Τσεν-γιεν (Chen-yen) και στην Ιαπωνία η Σινγκόν (Shingon) ή Μίκκυο (Mikkyo).
Περισσότερο διαφοροποιημένος παρουσιάζεται ο Μαχαγιάνα Βουδδισμός. Δύο σχολές του εξελίχθηκαν με βάση την παλαιά ινδική Μαχαγιάνα θεωρία: Η Μαντυαμίκα (Μadhyamika), Κινεζικά Σαν-λουν (San-lun), Ιαπωνικά Σανρόν (Sanron), γνωστή και ως Σουνυαταβάντα (Sunyatavada), που τονίζει τη σχετικότητα και την «κενότητα», και η Γιογκατσάρα (Yogacara), Κινεζικά Φα-χσιάν (Fah-siang), Ιαπωνικά Χοσσό (Hosso), που συνήθως χαρακτηρίζεται ως «ιδεαλιστική». Η Σουνυαταβάντα είναι προσανατολισμένη προς τη διόραση και τη σοφία, ενώ η Γιογκατσάρα την ηρεμία και την αυτοσυγκέντρωση. Η επόμενη ομάδα εκπροσωπεί τις τυπικά κινεζικές και αργότερα ιαπωνικές σχολές, όπως είναι η Αβατάμσακα (Avatamsaka), στην Κίνα Χουά-Γιεν (Hua-yen) και στην Ιαπωνία Κεγκόν (Kegon), γνωστή και ως «φιλοσοφία της ολότητας», και η Σανταρμαπουνταρίκα (Saddarmapundarika). «Λωτός του αληθινού νόμου», στην Κίνα Τ' ιεν-Τάι (Ti'en-tai) και στην Ιαπωνία Τεντάι (Τendai), που θεωρείται ιδιαίτερα διανοητική, αλλά συγχρόνως τονίζει παραδοσιακές πρακτικές της περισυλλογής.
Η τελευταία ομάδα περιλαμβάνει σχολές, που ακολούθησαν νέες μορφές ευσέβειας: Η σχολή της «Αγνής Γης» ή Σουκάβατι (Sukhavati), που τονίζει την αφοσίωση και τη σωτηρία με τη χάρη του Αμιτάβα.
Στην Κίνα έγινε γνωστή ως Σινγκ-τ 'ου (Ching-t'u), ενώ στην Ιαπωνία διακλαδώθηκε σε τρεις κοινότητες: την Τζόντο (Jodo), τη Σιν (Shin) και τη Τζι (JI). Η σχολή του Νιτσίρεν (Nichiren, 1222-82 μ.Χ.), καθαρά ιαπωνική, συνδύασε τη διδασκαλία της Σούτρας του «Λωτού του αληθινού νόμου», την οποία έθεσε ως κέντρο, με τις ιδέες της «Αγνής Γης» για πίστη και χάρη. Τέλος η σχολή Ντυάνα (Dyana), Κινεζικά Τσ'αν (Ch’an) και Ιαπωνικά Ζεν (Ζen), έγινε ονομαστή για την εικονοκλαστική διάθεση, την έμφαση που έδωσε στον αυθορμητισμό και στο αιφνίδιο της πραγματοποίησης του φωτισμού.
Γράμματα Τέχνες. Ο Βουδδισμός από τον 5ο ως τον 3ο αι. π.Χ. ήταν ενθουσιώδης θρησκευτική μειονότητα, που κυρίως προπαγάνδιζε ένα νέο μήνυμα λύτρωσης. Με την ενέργεια του Ασόκα, να τον ανυψώσει σε κρατική θρησκεία, άρχισε νέα φάση στην πορεία του, που τον ανέδειξε διαμορφωτή νέου πολιτισμού. Στη δεύτερη αυτή περίοδο, που εκτείνεται από τα μέσα του 3ου αι π.Χ. ως τα μέσα του 9ου αι. μ.Χ., ο Βουδδισμός εξελίχθηκε σε πανασιατική θρησκεία, σε υπερεθνική πολιτιστική δύναμη. Μεγάλα μοναστήρια αναδείχθηκαν σε πανεπιστημιακά κέντρα με πανασιατική ακτινοβολία, στα οποία καλλιεργήθηκαν η φιλολογία και διάφορες επιστήμες. Γενικότερα σ' αυτή την περίοδο ο Βουδδισμός καθόρισε τα κριτήρια της φιλοσοφικής, καλλιτεχνικής και γενικότερα πολιτιστικής ανάπτυξης της Ασίας και επηρέασε ευρύτερα τη λογική, τη φιλολογία, την ιατρική και την τέχνη. Στην ακόλουθη, τρίτη περίοδο, από το 10ο αι μ.Χ. και εξής, τονίστηκε περισσότερο η ιδιοτυπία των διαφόρων λαών και η ιδιαιτερότητα των τοπικών πολιτισμών, που γονιμοποιήθηκαν από τα βουδδιστική ιδεώδη. Οι δύο μεγάλοι βουδδιστικοί πολιτιστικοί άξονες, ο ινδικός και ο κινεζικός, χτυπημένοι από το εσωτερικό και το εξωτερικό, λύγισαν και υποχώρησαν. Έτσι από το 10ο αι. μ.Χ., συναντούμε διακεκριμένες πολιτιστικές μορφές Βουδδισμού στην Ιαπωνία, στην Κορέα, στο Θιβέτ, στη Σρι Λάνκα, στην Ταϋλάνδη, στη Βιρμανία, στο Λάος, στο Βιετνάμ. Σ' αυτά τα πλαίσια αναπτύχθηκε πολύμορφα η τοπική τέχνη, πλούσια σε ιδιοτυπίες, επιτεύγματα, πρωτοτυπία κα αξία, και η καλλιτεχνική δημιουργία προσέλαβε περισσότερο εθνικά χαρακτήρα.
Μεγάλη ήταν η συμβολή των μοναχών στα γράμματα ενώ τις τέχνες υπηρέτησαν κυρίως οι λαϊκοί. Οι βασικότεροι τομείς που καλλιεργήθηκαν είναι η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, η ζωγραφική και οι διάφορες ειδικότητες της μικροτεχνίας. Η μουσική δεν αναπτύχθηκε στο Βουδδιστικό κόσμο, διότι στη λατρεία δεν κατέλαβε βασική θέση. Εκεί δέσποσε η μονότονη εμμελής απαγγελία των ιερών κειμένων.
Η καθιέρωση των αγαλμάτων του Βούδδα έδωσε εκπληκτική ώθηση στη γλυπτική. Τα πρώτα αγάλματα παρουσιάστηκαν στην Γκαντάρα, στο βορειοδυτικό άκρο της Ινδίας, τον 1ο αι μ.Χ., με σαφείς ελληνικές επιδράσεις• επίσης στη Ματούρα, νότια του Δελχί, με περισσότερο ινδικά χαρακτηριστικά. Κατά τη διάδοση του Βουδδισμού στις διάφορες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας η τεχνοτροπία διαφοροποιήθηκε, προσλαμβάνοντας τοπικά χαρακτηριστικά. Δημιουργήθηκαν αναρίθμητα αγάλματα όλων των μεγεθών, από τις μινιατούρες που κοσμούν τα δωμάτια ως τα τεράστια γλυπτά που στήθηκαν σε περίοπτα μέρη ή λαξεύτηκαν σε βράχους και βουνά. Γι αυτό το σκοπό χρησιμοποιήθηκαν όλα σχεδόν τα υλικά ξύλο, πηλός, μάρμαρο, πολύτιμοι λίθος, ορείχαλκος. Στη γλυπτική παράδοση διαμορφώθηκαν διάφοροι τύποι απεικόνισης του Βούδδα. Στο Μαχαγιάνα Βουδδισμό η θεωρία για τους πολλούς Βούδδες και Μποντισάττβες παρακίνησε σε νέες γλυππκές και ζωγραφικές απεικονίσεις και συνθέσεις. Τα βασικά θέματα της βουδδιστικής ζωγραφικής στους τοίχους των μοναστηριών και των ναών είναι σκηνές από τη ζωή του Βούδδα και από τους προβεβιωμένους βίους του. Η συνεχώς αναπτυσσόμενη μυθολογία των διαφόρων σχολών άνοιξε τεράστιους ορίζοντες στη καλλιτεχνική φαντασία.
Έτσι σε όλη την κεντρική και ανατολική Ασία δεσπόζουν, σε ποικίλους ρυθμούς, εντυπωσιακές παγόδες, χαρακτηριστικοί βουδδιστικοί ναοί και μοναστηριακά συγκροτήματα.
Οι ανάγκες του πλούσιου βουδδιστικού τελετουργικού, καθώς και η βεβαιότητα για την αξιομισθία, που έχουν η ανέγερση βουδδιστικών μνημείων και οι προσφορές σε μονές και ναούς, όπως επίσης η άρτια εκτέλεση των έργων τέχνης παρακίνησαν χορηγούς και τεχνίτες σε αδιάκοπη καλλιτεχνική προσφορά και δημιουργία. Γενικά ο Βουδδισμός κατέχει εξέχουσα θέση στην παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ  Επίσκοπος Ανδρούσης

Εκ του βιβλίου Οι Γκουρού ο νέος και ο Γέροντας Παΐσιος. 

Ήταν απόγευμα πια και άρχισα να ανεβαίνω τα απότομα σκαλοπάτια, για να φτάσω στην κορυφή που βρισκόταν το άσραμ. Με προσπέρασε τρέχοντας ένας ολόγυμνος Δυτικός, άντρας γύρω στα τριάντα, που τουρτούριζε από το κρύο, γιατί μόλις είχε βγεί από τα παγωμένα νερά του ποταμού. Είχα διαβάσει για τα κρύα παρατεταμένα μπάνια που κάναν οι γιόγκι συνδυασμένα με μερικές ασάνες (πόζες), για να προκαλέσουν πίεση και διέγερση ορισμένων ορμονικών αδένων, ώστε ν' αλλάξει η βιοχημεία του σώματος. Όλα αυτά που έβλεπα γύρω μου θύμιζαν γνώσεις που είχα, ήταν πράγματα που ήθελα, είχα την επιθυμία να κάνω χρόνια τώρα... Η πρακτική εφαρμογή... η ζωή της γιόγκα,... της μαγείας. Η Μαγεία για μένα είχε θετική έννοια τότε.

Όμως... ο γέροντας, το Άγιον Όρος, οι «Χριστιανικές» εμπειρίες φώναζαν το αντίθετο. Προειδοποιούσαν για το Διάβολο που εξαπατά, που μεταμορφώνεται σε άγγελο φωτός, προκειμένου να εξαπατήσει. Δεν πίστευα. Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στα δύο, δε γνώριζα τι είναι τι. Γι' αυτό είχα έρθει στην Ινδία. Για να καταλάβω.

Καθώς ανέβαινα τα σκαλοπάτια, φοβισμένος, έκπληκτος, γεμάτος περιέργεια και απορία, ένοιωσα να με πλησιάζει αοράτως μια ύπαρξη που με παρηγόρησε και με γαλήνεψε και με στήριξε, ενώ ταυτόχρονα άκουσα ολοκάθαρα μέσα στο νου μου μια φωνή να λέει: «Μη προσκυνήσεις τα είδωλα ουδέ μη λατρεύσεις αυτά. Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου ούκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».

Η πρώτη εντολή που είχε δώσει ο Θεός στο Μωυσή στο όρος Σινά!!! Εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο ήσυχος και καταλάβαινα τόσο βαθειά το νόημα της εντολής, που απορροφήθηκα από το νόημά της και όχι από τον περίεργο τρόπο που ήρθε σε μένα. Σήμερα πιστεύω ότι ήταν Άγγελος.

Ενώ ακόμα η φωνή αντηχούσε στο νού μου, τα σκαλοπάτια τελείωσαν και ήρθα φάτσα με φάτσα με έναν υπαίθριο, μικρό, ινδουιστικό ναό. Εκεί υπήρχαν οι διάφορες θεότητες του Ινδουιστικού πανθέου. Ένας «θεός» είχε ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ελέφαντα, άλλος ήταν ανθρωπόμορφη μαϊμού, ο άλλος με 6 χέρια και 4 πόδια και άλλα διάφορα αγάλματα που δέχονταν λατρεία από τους κατοίκους του άσραμ. -«Αν δεν είναι αυτά είδωλα, τότε ποιά είναι;». Αναρωτήθηκα. Ήταν μια αποκάλυψη αυτό για μένα. Οι άνθρωποι ήταν ειδωλολάτρες!! Όπως οι αρχαίοι Έλληνες... όπως οι αρχαίοι λαοί προ Χριστού.

Ταυτόχρονα κατάλαβα κάτι, που το ξεχνούσα κάποιες φορές αργότερα. Η μία πλευρά τουλάχιστον, η Ορθοδοξία, ήταν κάθετη. Ξεκάθαρα έλεγε ότι δεν έχουμε σχέση πνευματική μ' όλους αυτούς. Μάλιστα έπαιρνε και θέση αντιθετική. Ένα καθαρό ΟΧΙ.

Ενώ οι Ινδουιστές προσπαθούσαν να παρουσιάσουν τα πράγματα μ' έναν τρόπο που έλεγε ότι όλοι είμαστε το ίδιο περίπου και ότι υπάρχουν μερικοί μικρόμυαλοι φανατισμένοι που δε θέλουν να το παραδεχθούν. Μου είχε γίνει φανερό ότι αυτή η στάση τους ήταν παραπλανητική. Το όχι δεν το έλεγε κάποιος μικρόμυαλος παπάς ή καλόγερος, το έλεγε ο Ίδιος ο Θεός μέσα από τις εντολές που έδωσε στον προφήτη Μωυσή ˙ κοίτα την Παλαιά Διαθήκη. Οι πιο βασικές εντολές ήταν ενάντια στην πολυθεΐα και την ειδωλολατρεία. «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου, ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού». Δηλαδή, «Εγώ είμαι ο Θεός, δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός από Εμένα». Τι πιο ξεκάθαρο απ' αυτό; Γιατί το έκρυβαν αυτό οι Ινδουιστές; Γιατί διαστρέβλωναν την πίστη των αντιπάλων τους; Γιατί επέμεναν να παρουσιάζουν διαφορετικά τα πράγματα; Για ποιά ομοιότητα μιλούσαν, όταν υπήρχαν τόσο μεγάλες διαφορές;

Τι σχέση είχε ο Σίβα ή ο Γκανέσα με το ελεφαντίσιο κεφάλι ή ο άλλος που ήταν μαϊμού με το Θεό της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης; Όλοι αυτοί μοιάζαν πιο πολύ με το αρχαίο Δωδεκάθεο, με το θεό- πατέρα Δία και με το πλήθος των άλλων θεών και ημιθέων. Καμιά σχέση με τον Ένα, το Μοναδικό Θεό, τον Ποιητή του ουρανού και της γής. Δυστυχώς αυτό που μου έγινε ξεκάθαρο εκείνη τη στιγμή, το ξέχασα, το μπέρδεψα ή με μπέρδεψαν αργότερα.

Προσέξτε τη συμπεριφορά τους. Αξίζει τον κόπο. Για να μπεί κανείς στο άσραμ, έπρεπε να περάσει υποχρεωτικά μέσα από το μικρό αυτό υπαίθριο ναό. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Με σταμάτησαν και μου είπαν να βγάλω τα παπούτσια και να περάσω ξυπόλυτος όσο είμαι στο ναό, γιατί ο τόπος είναι ιερός. Τα αγάλματα ήταν στολισμένα με λουλούδια και άλλα αφιερώματα. Αν αυτό δεν είναι λατρεία στα είδωλα, τότε τι είναι;

Προχώρησα πιο μέσα στο ναό, με τα παπούτσια στο χέρι και είδα ένα άγαλμα κατάμαυρο, γυαλιστερό που το μόνο άσπρο που είχε πάνω του ήταν το ασπράδι των ματιών. Έδειχνε ένα χοντρό, νέο άνθρωπο στη στάση του λωτού. Αργότερα έμαθα ότι το στιλβωτό, αστραφτερό, κατάμαυρο άγαλμα παρίστανε τον Babaji και το είχαν φτιάξει οι μαθητές του από την Ιταλία. Ήταν και αυτό στο ιερό και το λάτρευαν μαζί με τ' άλλα αγάλματα. Ήταν από πορσελάνη. Οι άνθρωποι του άσραμ πίστευαν ότι ο Babaji ήταν θεός!!!... Μάλιστα Θεός!!!... ενσαρκωμένος!!! Γι' αυτό τον λάτρευαν κάθε πρωί και βράδυ. Περνούσαν όλοι ένας- ένας από μπροστά του, ενώ αυτός καθόταν αναπαυτικά σε μια εξέδρα και τον προσκυνούσαν, ξαπλώνοντας στο χώμα μπροστά του και δίνοντάς του δώρα. Αυτός τα έπαιρνε και τους έδινε πίσω ένα μέρος, μαζί με την «ευλογία» του. Όλη αυτή η διαδικασία κρατούσε γύρω στις δύο ώρες, ίσως και περισσότερο.

Σε διάφορα εμφανή μέρη του άσραμ υπήρχε κρεμασμένη η φωτογραφία των ποδιών του, όπου φαίνονταν υποτίθεται τα σημάδια από τα οποία οι άλλοι γιόγκι, οι υπόλοιποι γκουρού, ως το Δάσκαλο των δασκάλων, ως ένα Αβατάρ, ως την ενσάρκωση του Babaji .

Εγώ έβλεπα μόνο ένα ζευγάρι γυμνά παχουλά πόδια και αναρωτιόμουν πόσοι γνώριζαν τα σημάδια που θα έπρεπε να αναγνωρίσουν ˙ ή αν υπήρχαν κάν τέτοια σημάδια και δεν ήταν όλη η ιστορία απλά για υποβολή και εντυπωσιασμό. Μία ακόμη λεπτομέρεια στο όλο ντεκόρ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν μια ζωγραφιά. Φλόγες σχημάτιζαν μια καρδιά με έντονα κόκκινα και πορτοκαλί χρώματα, που υπήρχε σε πολλά σημεία στα διάφορα οικήματα. Ήταν το έμβλημα του γκουρού απ' ό,τι κατάλαβα.

Με τις φίλες μου είχαμε χωρίσει. Αλλού έμενα εγώ, αλλού αυτές. Οι Δυτικοί (ευρωπαίοι, αμερικανοί, μαύροι) ήταν τουλάχιστον οι μισοί, αν όχι παραπάνω, από τους κατοίκους του άσραμ. Υπήρχε κάτι κοινό σε όλους εμάς.

Μοιράστηκε το φαγητό, φάγαμε σκόρπιοι κατά ομάδες και μετά αρχίσαμε να μαζευόμαστε σ' ένα παλιό οίκημα με χοντρές κολόνες και στέγη, χωρίς τοίχους, ανοιχτό από τις 3 πλευρές.Ήμουν από τους πρώτους που πήγα σ' αυτό το οίκημα. Με τράβηξε η μουσική από δύο μικρά τυμπανάκια. Κάποιος έψαλλε κιρτάν, θρησκευτικούς ινδουιστικούς ύμνους. Σε λίγο μαζεύτηκαν όλοι και γεμίσαμε το χώρο πυκνά, όρθιοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Ήρθε και ο Ήρθε και ο Babaji με τη συνοδεία του, που πρέπει να ήταν αυτοί οι 5-6 ίδιοι γιόγκι πάντοτε. Ένας κύκλος πιο στενών μαθητών του. Μου έκανε εντύπωση ότι όλοι τους ήταν Δυτικοί, λευκοί. Κάθισε, ξάπλωσε στην εξέδρα και άρχισαν να περνούν από μπροστά του... να τον προσκυνούν και να τον δωρίζουν. Ήταν τόσο... περίεργος που δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω του. Είχα πάλι τα ίδια αισθήματα με την πρώτη φορά, μόνο που τώρα ήμουν δεκαπέντε μέτρα μακριά του. Τον κοιτούσα και προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν. Να βγάλω ένα συμπέρασμα γι' αυτό το παράξενο πλάσμα. Απορροφούσα κάθε λεπτομέρεια από τις κινήσεις του, κάθε πληροφορία από τις εκφράσεις του. Αναγνώρισα πολλά που διάβαζα σε μαγικά βιβλία να εξασκούνται συνεχώς απ' αυτόν. Πίσω του στον τοίχο κρεμασμένο ένα μεγάλο πανί κεντημένο παρίστανε ένα βουνό με τρεις κορυφές και έναν ήλιο με πολύ ιδιόμορφο σχήμα. Αναγνώρισα αμέσως αυτό που είχα δει και διαβάσει σ' ένα βιβλίο στην Ελλάδα περί μαγείας.

Ήταν το σύμβολο της υψηλής Μαγείας.

Η λατρεία που του έδειχνε ο καθένας διέφερε σε ένταση και βάθος. Πάντως όλοι πρόσεχαν αυτόν. Με πλησίασαν τρείς φορές και με παρεκίνησαν να πάω κι' εγώ να τον προσκυνήσω. Δεν το έκανα. Προσπαθούσα μόνο να τον κοιτάξω κατάματα.

Κάποια στιγμή τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν. Αυτός δεν κοίταξε εμένα συγκεκριμένα. Το βλέμμα του περιφερόταν μέσα στην αίθουσα, δε σταμάτησε πάνω μου, απλά για μια στιγμή πέρασε το βλέμμα του μέσα από το δικό μου.

Ε!... εκείνη τη στιγμή εγώ έχασα το περιβάλλον μου, έπεσα σε « έκσταση»!!...(;) Σαν να έβλεπα μέσα στο στήθος μου. Μέσα στο σκοτάδι... είδα με ζωηρότατα χρώματα την καρδιά μου μέσα στις φλόγες.

Το ίδιο ξαφνικά συνήλθα και είχα συνείδηση του τι μου είχε συμβεί. Συνέχισα να τον παρακολουθώ πιο εντυπωσιασμένος. Πάλι ήρθε κάποιος και μου είπε να πάω και εγώ μπροστά του. Να κάνω τι;... Μα ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι... να τον προσκυνήσω. Δεν πήγα... Δεν ήξερα ποιος ήταν. Φοβόμουν...γιατί έπρεπε να προσκυνήσω δηλαδή;...

Ξαφνικά εκεί που ήταν χαλαρωμένος ο Babaji σηκώθηκε και πήρε τη στάση του λωτού με μεγάλη ένταση και εγρήγορση και τα μάτια του έγιναν πολύ έντονα σαν μαύρο αστραφτερό κάρβουνο. Μπροστά του βρισκόταν κάποιος που τον λάτρευε πολύ βαθειά και έντονα, πράγμα που εκδήλωνε με τις κινήσεις του και το όλο του παρουσιαστικό και τις επανειλημμένες μετάνοιες, χωρίς κανένα ενδοιασμό. Του προσέφερε πολλά δώρα, πλουσιώτατα.

Tότε ο Babaji στύλωσε τα μάτια του πάνω του με δύναμη. Ο άνθρωπος ένωσε σφιχτά τα χέρια μπροστά στο στήθος του και τα πόδια του μεταξύ τους. Έγινε σαν κολόνα. Ταυτόχρονα άρχισε να τρέμει και να χοροπηδά επί τόπου μ' ένα αφύσικο τρόπο, λες και είχε σούστες κάτω από τ' αλύγιστα πόδια του, ενώ ταυτόχρονα μούγκριζε δυνατά. Τι μούγκρισμα ήταν εκείνο! Δυνατό! Σου έπαιρνε τα΄ αυτιά. Σαν καμιά πληγωμένη και θυμωμένη αγελάδα. Τον κράτησε για ένα λεπτό περίπου σ΄ αυτή την κατάσταση. Μετά τον «άφησε» για λίγο και, πριν ο άνθρωπος συνέλθει τον «ξανάπιασε» πιο δυνατά αυτή τη φορά. Κουνιόταν εκεί μπροστά μου σαν κομπρεσέρ και μούγκριζε πολύ δυνατά. Όλοι είχαν μείνει άφωνοι και κοιτούσαν έκπληκτοι. Τι γινόταν μπροστά μου; τι έβλεπαν τα μάτια μου;... Μετά τον άφησε τελείως και συνέχισε να περνάει κόσμος από μπροστά του, ενώ αυτός πήρε τη συνηθισμένη χαλαρή μισοξαπλωτή θέση του. Μια κοπέλα δίπλα του μίλησε στο πλήθος και είπε ότι ο Babaji μόλις άρχισε τη «φώτιση» σ΄αυτό τον άνθρωπο!!!... Εγώ όμως βρισκόμουν σε δίλημμα. Σύμφωνα με την Ινδουιστική κοσμοθεωρία, για να φτάσει κανείς στη «φ ὠ τιση», το «Σαμαντί» ή όπως αλλοιώς το βαφτίζουν, χρειάζονταν πολλές προσπάθειες και έπρεπε να ζήσει κανείς πολλές ζωές ως γιόγκι. Ο Babaji τη «χάρισε» σ΄ αυτόν τον άνθρωπο μέσα σε λίγα λεπτά. Συντόμευσε την πνευματική του εξέλιξη κατά πολλούς κύκλους μετεμψύχωσης. Δεν ήταν αυτό μια ακόμη απόδειξη ότι ήταν...θεός;...Αυτό δεν έλεγαν οι πράξεις του;...Έτσι σκεφτόταν ο καθένας που είχε ασπασθεί την Ινδουιστική κοσμοθεωρία.

Η χριστιανική άποψη ήταν ότι ο υπερφυσικός γκουρού ήταν όντως υπερφυσικός, γιατί ήταν δαιμονισμένος. Είχε επιτρέψει δηλαδή να κατοικήσουν μέσα στην ανθρώπινη ψυχή του δαιμονικά πνεύματα. Η δύναμη που εκδηλωνόταν από μέσα του ήταν η πνευματική δύναμη των δαιμόνων.

Ο άνθρωπος που τον λάτρεψε, λάτρεψε τους Δαίμονες που κατοικούσαν μέσα του και έτσι τους έδωσε το δικαίωμα να μπουν και μέσα στην δική του ψυχή. Το «φαινόμενο» που παρακολουθήσαμε δηλαδή ήταν η διαδικασία της κατάληψης της ψυχής του από τα δαιμόνια. Οι άλλοι που τον προσκυνούσαν δεχόντουσαν απλά μια δαιμονική επίδραση, άλλος πιο έντονα, άλλος λιγότερο, όχι όμως δαιμονοποίηση...όχι κατάληψη της ψυχής τους από τα δαιμόνια. Ποια από τις δύο απόψεις ήταν η αλήθεια;...Η αντίθεση των δύο απόψεων ήταν οξύτατη. Τι ήταν «ο δάσκαλος των δασκάλων»;... Μάγος ή Άγιος; Θεός ή δαίμονας; Έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ένα «κριτήριο» για να κρίνω, ένα «ζύγι» για να ζυγίσω, ένα «μέτρο» για να μετρήσω.

Σε λίγο σηκώθηκε μαζί με τους μαθητές του και έφυγε. Πέρασε από μπροστά μου, χωρίς να τον καταλάβω, αν και προσπαθούσα να τον δω από κοντά. Είδα μόνο την πλάτη του. «Κράτησε» το νου μου και δε μου επέτρεψε να τον κοιτάξω, όταν πέρασε από δίπλα μου.

Κάνοντας βόλτα μέσα στον χώρο του άσραμ, συνάντησα τη φίλη μου τη Ν. Ήταν έκπληκτη και καταθορυβημένη. Μου είπε ότι η Χ., η άλλη φίλη μας, είχε πέσει στο κρεβάτι άρρωστη και έχανε πολύ αίμα λόγω εμμήνου ρύσεως, αλλά αφύσικα πολύ αίμα, δεν το κουνούσε από κει και ήταν πολύ φοβισμένη. Όλες οι γυναίκες λέει κοιμούνταν κάτω από το δωμάτιο του Babaji . Και έκανε διάφορα σχόλια άσεμνα γι΄ αυτό. Το έρριχνε στην πλάκα. Αφού τα είπαμε , λίγο χωρίσαμε.

Το δωμάτιο που έμενε o Babaji ήταν απομονωμένο από τα υπόλοιπα κτήρια, είχε ιδιαίτερη είσοδο και ήταν στολισμένο εξωτερικά με πολύχρωμα γυαλιστερά πλακάκια. Πολύ γύφτικο για τα γούστα μου. Στην είσοδο με σταμάτησε κάποιος Ευρωπαίος. «Εδώ δεν μπορείς να μπεις» είπε και μου εξήγησε τα σχετικά. Ο άνθρωπος ντρεπόταν και ήταν μουδιασμένος. Ο λόγος ήταν ότι παρουσίαζε ένα γελοίο θέαμα. Κρατούσε ένα καλάμι στο χέρι, φορούσε ένα αστείο σκουφάκι και είχε μια ψάθα για ασπίδα. Του είχαν αναθέσει να φυλάει την είσοδο του Babaji . Ένοιωθε άσχημα και ήθελε να δικαιολογηθεί.

Τον λυπήθηκα. Κάθισα λίγο μαζί του και μου είπε την ιστορία του. Γνώριζε κάμποσα χρόνια τον γκουρού. Ήθελε να πάρει κάποια προαγωγή στην εταιρεία του, και γι΄ αυτό ήρθε να παρακαλέσει τον Babaji να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του, γι΄ αυτό το λόγο. «Φυσικά θα μπορούσα να γράψω ένα γράμμα μόνο, αλλά προτίμησα να έρθω ο ίδιος», είπε. Γι' αυτό άραγε δεχόταν αυτό το γελοίο ρόλο;... Επίτηδες τον γελοιοποιούσαν; η τον συνήθιζαν έτσι στην απόλυτη υπακοή και επέβαλαν την εξουσία τους πάνω του μ' αυτό τον τρόπο; Το βράδυ κοιμήθηκα σ' ένα μεγάλο δωμάτιο, με άλλα δέκα άτομα. Όλοι περίπου είχαμε την ίδια ηλικία. Όλοι είχαμε τα σακίδια και τους υπνόσακους και φαντάζομαι τον ίδιο πάνω -κάτω τρόπο ζωής και νοοτροπίας.

Κάποιος απ' αυτούς μου είπε ότι έβγαζε το ψωμί του διδάσκοντας στην Αμερική τους ανθρώπους να αναπνέουν. Δηλαδή αναπνευστικές κινήσεις γιόγκα! Επάγγελμα και αυτό! Σιγά -σιγά θα μας διδάσκουν πώς να περπατάμε, σκέφτηκα!

Το πρωί ξύπνησα, με την ανατολή και ανέβηκα σ' ένα λόφο έξω από το άσραμ, όπου συνάντησα την Ν. να μου λέει ότι έχουμε αργήσει και πρέπει οπωσδήποτε να πάμε στην πρωινή τελετή μπροστά στον γκουρού. Μας κάναν μάλιστα παρατήρηση, γιατί αργήσαμε, αυτό δεν επιτρεπόταν. Ήταν ασέβεια στο πρόσωπό του.

Αυτή τη φορά ο Babaji δεχόταν τους μαθητές του στην αυλή του δωματίου του . Μπήκαμε και εμείς εκεί. Ήταν λίγο στενά. Κάθισα προς τα πίσω και παρακολουθούσα όλος με απορία. Κάποιος μου έκανε παρατήρηση έντονη, γιατί υπήρχε ένα μικρό ιερό με φωτογραφίες και ζωγραφιές ανθρωπόμορφων ζώων ή ζωόμορφων ανθρώπων που ήταν θεοί. Κι' εγώ χωρίς να έχω πρόθεση τους... πρόσβαλα καθήμενος μέσα στο χώρο του ιερού.

Πάλι τα ίδια. Η θέα αυτού του πλάσματος ήταν αλλόκοτη. Έβλεπες μπροστά ένα θέαμα φοβερό. Από την άλλη μεριά ήταν μόνο ένας χοντρός νέος άνθρωπος.

Κοιτούσα, προσπαθούσα κάτι να καταλάβω, κάποιο στοιχείο που θα μου έδινε πληροφορίες. Και ήρθε...Πιστεύω ότι τα μικρά παιδιά, σαν πιο αγαθά έχουν καλύτερο ένστικτο από τους μεγάλους. Νοιώθουν πιο άμεσα τα συναισθήματα. Βιώνουν τον κόσμο μέσα από την καρδιά. Το μυαλό δεν τα μπερδεύει με διάφορα διανοήματα που μπορεί να μην έχουν καμία υπόσταση. Ήταν λοιπό ένα ζευγάρι Αυστραλοί, στη μέση της ουράς περίπου. Είχαν ένα μικρό τεσσάρων χρονών. Ξαφνικά ο Babaji ζήτησε να του φέρουν το παιδί. Πράγματι, το πήρε από τους γονείς ένας γιόγκι της συνοδείας του να το πάει.

Μόλις το παιδί τον πλησίασε, άρχισε να κλαίει να τσιρίζει, να χτυπιέται και να προσπαθεί να φύγει μακριά του. Μου έσκισαν την καρδιά τα κλάματά του. Οι γονείς του καθόντουσαν χωρίς καμία αντίδραση. Το πήρε ο γκουρού το παιδί στην αγκαλιά του, έβαλε τον αντίχειρά του στο στόμα του παιδιού, και τον δείκτη του ανάμεσα στα φρύδια του, και το παιδί τελείως απότομα

... κοιμήθηκε. Ύπνος ήταν ή τίποτε άλλο; (π.χ. ύπνωση;). Το κράτησε το παιδί σχεδόν όλη την ώρα της τελετής σ' αυτή την κατάσταση.

Η άρνηση του παιδιού και ο φόβος του μου έκαναν εντύπωση. Θυμήθηκα από το Ευαγγέλιο, με πόση χαρά και εμπιστοσύνη αγκάλιαζαν τα παιδιά το Χριστό.

Πάλι μας πλησίασαν... πάλι μας προέτρεψαν να πάμε να τον προσκυνήσουμε... Δεν πήγαμε!!! Ούτε εγώ, ούτε η φίλη μου. Η άλλη η φίλη μας ήταν ξαπλωμένη και δεν το κουνούσε από το κρεβάτι. Το αίμα που έχανε ήταν ένας καθαρισμός. Ευλογία του γκουρού!!... Αυτή την εξήγηση είχαν δώσει.

Πέρασαν όλοι από μπροστά του, εκτός από εμάς, και μετά σκορπίσαμε. Μας βρήκαν ύστερα από λίγο και μας είπαν να φύγουμε από το άσραμ. Δεν τους άρεσε η συμπεριφορά μας! Τι είχαμε κάνει; Επειδή δεν προσκυνήσαμε;!!... Η φίλη μου με ανακούφιση και χαρά πήγε να ετοιμάσει τα πράγματά της.

Εγώ έπεσα σε δίλημμα. Να φύγω; Χωρίς να βγάλω συμπέρασμα; Χωρίς να καταλήξω κάπου; Μα γι' αυτό είχα έρθει στην Ινδία. Να φύγω με άδεια χέρια;

Ζήτησα να δω τον γκουρού. Πήγαν να ρωτήσουν και σε λίγο γύρισαν να με οδηγήσουν κοντά του. Καθώς έμπαινα στην αυλή του, έκανα το σταυρό μου και ζήτησα βοήθεια από το Θεό. Δεν ξέρω τι μου έκανε από μακριά, αλλά το μυαλό μου δεν λειτουργούσε καλά. Κάπως σαν να ...έφυγε. Βρέθηκα να προχωρώ προς το μέρος του. Όταν έφτασα στα δύο μέτρα, κοίταζα να καθίσω κάπου, γιατί νόμιζα ότι θα συζητούσαμε.

Με κοίταξε άγρια...φοβισμένα...και με αηδία. Μάζεψε τα πόδια του και έστρεψε το πρόσωπό του στο πλάι, σαν να μην ήθελε να με δει, σαν να με φοβόταν, σαν να με σιχαινόταν και στρίγκλισε δυνατά.

Get out! (Φύγε).

Τα έχασα ακόμη πιο πολύ. Κοίταξα με απορία.

Get out ! στρίγκλισε δυνατότερα.

Only one question ...(Μόνο μια ερώτηση), είπα

No questions , here ! Get out (Δεν έχει ερωτήσεις εδώ. Φύγε!).

Έκανα μεταβολή και έφυγα ζαλισμένος.

Ήμουν γεμάτος απορία. Τι συμπεριφορά ήταν αυτή;

...Συνάντησα τις φίλες μου, τυχαία βγαίνοντας έξω από την αυλόπορτα του.

-Εμείς φεύγουμε οπωσδήποτε , εσύ θα έρθεις;

«Άντε να φύγω και ξανάρχομαι, αν θέλω», σκέφτηκα και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

Οι φίλες μου ήταν φεμινίστριες. Με το Χριστιανισμό είχαν εχθρικές μάλλον σχέσεις, ενώ έβλεπαν με κάποια θετική διάθεση τα διάφορα περί τη γιόγκα και τη μαγεία. Γι' αυτό μου έκανε εντύπωση η διαπίστωση και η παραδοχή που έκανε μία από αυτές.

-Καλέ, τι ήταν αυτός;...Πέσε και προσκύνησέ με!...Ενώ η δικιά μας η θρησκεία είναι γλυκιά. Αυτός έχει μια αγριίλα.

Την κοίταξα παραξενεμένος. Είχε ξεπεράσει την ιδεολογία της.

Στην επιστροφή βρεθήκαμε μ' ένα βραχμάνο, μαθητή του γκουρού και μία Ολλανδέζα που έμενε χρόνια στην Ινδία, μαθήτριά του και αυτή.

Ο βραχμάνος εκδήλωνε φανερά το ρατσισμό του απέναντι στους Ινδούς χαμηλότερης κάστας. Μας προσκάλεσε να μας φιλοξενήσει στο σπίτι του. Κάπου στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Μας είπε ότι η γυναίκα του είναι τρελή. Θεωρούσε την τρέλα ιερή. Με είχε τόσο πολύ ενοχλήσει η περιφρόνηση που έδειχνε στους συμπατριώτες του που αρνήθηκα την προσφορά του, προς μεγάλη έκπληξη της Ολλανδέζας μαθήτριας του Babaji .

Τελικά με τη βοήθεια της Ολλανδέζας γυρίσαμε στην πρωτεύουσα , στο Νέο Δελχί. Μείναμε, πληρώνοντας όσο σ' ένα καλό ξενοδοχείο, στο άσραμ του Σρι Αουρομπίνο.