220. Οι δαίμονες φρίττουν ατενίζοντας το σημείο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Γιατί πάνω στον Σταυρό καθηλώθηκε ο Κύριος και αγίασε αυτό το ξύλο. Πόσο πιο πολύ όμως οι δαίμονες τρέμουν μπροστά στην Υπεραγία Θεοτόκο, ακόμη και μπροστά στο ένδοξο όνομά της! Η Παναγία έχει το φώς και τη δόξα του Υιού της. Όπως παραδεχόμαστε ότι ο Υιός της είναι Φώς και Αγιότης, έτσι και γι’ Αυτήν πιστεύουμε ότι είναι αιώνιο φώς και αιωνία αγιότης. Αμήν.

221. Ο Κύριος είναι η ζωή μου. Ο Κύριος είναι ο λυτρωτής μου από τον θάνατο,. Ο Κύριος είναι που με απήλλαξε από την αμαρτία και με αγίασε. Ο Κύριος είναι η καταφυγή μου στους πειρασμούς, η δύναμίς μου στον αγώνα των αρετών, το φώς μου μέσα στο σκοτάδι, η ειρήνη μου μέσα στην ταραχή. Είναι ό,τι σκέπτομαι, ότι ποθώ, ό,τι ενεργώ. Ο Κύριος είναι το παν για μένα. ‘Ω ψυχή μου! Ας τον αγαπάς και ας τον δοξάζεις πάντοτε. «Εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καί, πάντα τὰ ἐντός μου, τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ· εὐλόγει, ἡ ψυχή μου, τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ· τὸν εὐιλατεύοντα πάσας τὰς ἀνομίας σου, τὸν ἰώμενον πάσας τὰς νόσους σου· τὸν λυτρούμενον ἐκ φθορᾶς τὴν ζωήν σου, τὸν στεφανοῦντά σε ἐν ἐλέει καὶ οἰκτιρμοῖς· τὸν ἐμπιπλῶντα ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν σου» (Ψαλμ. ρβ’ 1-5).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 102-103)

218. Όταν προσεύχεσαι νοερά ή με τα χείλη, να είσαι βέβαιος ότι ο Θεός βρίσκεται πλησίον σου και μαζί σου. Ότι ακούει τα λόγια σου, έστω και αν δεν τα προφέρης, αλλά μόνο τα διαλογίζεσαι. Να προσεύχεσαι με όλη σου την καρδιά, χωρίς να δικαιολογής τον εαυτό σου σε τίποτε. Να έχης πεποίθηση ότι ο Κύριος θα σε ελεήση και δεν θα μείνης ασυγχώρητος. Η πείρα των πιστών μαρτυρεί αυτή την αλήθεια.

219. Κύριε Ιησού Χριστέ, η αγάπη του Πατρός, σε ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά, που άκουσες την προσευχή μου να αγαπώ τον πλησίον μου και να περιφρονώ τα γήινα πράγματα, αξιώνοντάς με να γευθώ μέσα μου την ειρηνική και γλυκειά αγάπη σου. Ενίσχυσέ με σ’ αυτήν, Θεέ μου, με τις πρεσβείες της Παναγίας Μητρός σου και κάνε με γνήσιο τέκνο δικό σου και δικό της. 26 Ιουλίου 1864, ώρα 11 το βράδι.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 101-102)

Ακροατές
με όρεξη και ζήλο
Χαίρομαι που σας βλέπω να συγκεντρώνεστε
για ν’ ακούσετε το λόγο του Θεού
και να δέχεστε με πολλή ευχαρίστηση τη διδασκαλία μου.
Γι’ αυτό το λόγο και εγώ με μεγαλύτερη προθυμία ετοιμάζω
κάθε μέρα να σας παραθέτω τη φτωχή αυτή και ευτελή τράπεζα.
Η μεγάλη σας όρεξη καλύπτει τη λιτότητα της πνευματικής μου προσφοράς
και κάνει τα μικρά να φαίνονται μεγάλα.
Ε.Π.Ε. 4,122

έχουν όρεξη, ευμενείς
Ο ομιλητής τίποτε άλλο δεν χρειάζεται τόσο πολύ,
όσο τον ευμενή ακροατή. Πραγματικά όταν δει την προθυμία των ακροατών,
φουντώνει, δυναμώνεται κι ο ίδιος. Τονώνεται πολύ.
Βλέπει, πώς όσο εκείνος παραθέτει το πνευματικό τραπέζι,
τόσο καλύτερα θα είναι τα αποτελέσματα.
Ε.Π.Ε. 4,124

θείου λόγου
Χαίρομαι, που σας βλέπω να τρέχετε για την ακρόαση των θείων λόγων.
Το θεωρώ αυτό μεγάλη απόδειξη της πνευματικής προκοπής.
Όπως το να πεινάει κανείς είναι δείγμα σωματικής υγείας,
έτσι και το να επιθυμεί λόγους πνευματικούς είναι δείγμα ψυχικής υγείας.
Χαίρομαι, λοιπόν, γι’ αυτό. Φοβάμαι, μήπως δεν μπορέσω να προσφέρω
αντάξιο τραπέζι για την όρεξη σας.
Ε.Π.Ε. 8α,346

προετοιμασμένοι, γη αγαθή
Ας καταρτίσουμε τον εαυτό μας.
Έτσι, την επομένη ελάτε στην εκκλησία,
για ν’ ακούσετε κάτι πολύ σπουδαίο απ’ τα χρήσιμα για σας
και να τα εναποθέσετε στην ψυχή σας.
Κανένας σας να μην είναι ούτε σαν το δρόμο της παραβολής
ή σαν την πέτρα ή σαν τ’ αγκάθια. Ας κάνουμε τον εαυτό μας γη νεοσκαμμένη.
Έτσι κι εμείς με προθυμία θα σπείρουμε τους σπόρους, όταν βρούμε γη καθαρή.
Ε.Π.Ε. 12,432-434

όχι μόνο ακροατές ή και θαυμαστές
Ας φοβηθούμε, για να μην ακούσουμε τη φωνή που λέει:
«Αν δεν είχα έρθει και δεν τους μιλούσα, δεν θα είχαν αμαρτία».
Τί διαφέρουμε απ’ εκείνους που καθόλου δεν άκουσαν,
αφού υστέρα απ΄ την ακρόαση πηγαίνουμε στο σπίτι χωρίς να πράττουμε τίποτε,
παρά μόνο έχοντας κάποιο θαυμασμό για όσα ακούσαμε;
Ε.Π.Ε. 12,466

κάποτε θα έρθει η ωφέλεια
Πολλές φορές οι γιατροί δίνουν φάρμακα, αλλ’ ωφέλεια δεν προκύπτει.
Σε κάποια στιγμή όμως πετυχαίνει η θεραπεία...
Ώστε κι αν δεν αποδώσουμε τώρα τους καρπούς της ακροάσεως της Γραφής,
οπωσδήποτε κάποτε θα φανεί η ωφέλεια.
Γι’ αυτό είμαι σίγουρος.
Ε.Π.Ε. 23,560

οπωσδήποτε επηρεάζονται
Αν οι ψαράδες πολλές φορές, ρίχνοντας τα δίχτυα όλη τη μέρα
και μη πιάνοντας τίποτε, δεν απογοητεύονται, πολύ περισσότερο εμείς.
Αυτός που άκουσε μύριες φορές, κάπως θα επηρεαστεί.
Άνθρωπος, που συνεχώς ακούει, δεν είναι δυνατόν να μείνη ανεπηρέαστος.
Ε.Π.Ε. 23,568

πρόθυμοι και αδιάφοροι
Σκιρτώ και πετάω από τη χαρά μου και θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχισμένο,
όταν βλέπω να εργάζομαι ανάμεσα σε τόσους εραστές του λόγου,
που κρέμονται κυριολεκτικά από τη γλώσσα μου.
Ε.Π.Ε. 33,340

και έργα
Δεν έχουμε κανένα όφελος απ’ την ακρόαση των ιερών λογίων,
αν δεν συμβαδίζει με τα λεγόμενα και η φανέρωση των καλών έργων.
Ε.Π.Ε. 34,290

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 132-134)

"Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος"
Μια μέρα πηγαίνοντας από την Πολυκλινική πρός την Ομόνοια, συνέπεσε να έχει λήξει ένα συλλαλητήριο
και ένας από τους πολλούς πυροσβέστες που υπήρχαν εκεί και καθάριζαν το μέρος,
σήκωσε το σωλήνα του και έβρεξε κατά λάθος κάποιον άλλο πυροσβέστη που ήταν απέναντί του,
οπότε και αυτός με τη σειρά του πιάνει το δικό του σωλήνα και τον στρέφει προς τον πρώτο παίζοντας
με το νερό ποιός να νικήσει τον άλλον με τη λιγότερη πίεση, καθώς αντάμωναν τα νερά τους σε καμπύλη στον αέρα.
Και βλέποντάς τους ο Παππούλης μου λέει:"Βλέπεις εκεί πέρα τί γίνεται; "Το πιό δυνατό νικάει το πιο αδύνατο.
Έτσι γίνεται και με τον πιστό χριστιανό, που νικά τον κακό δαίμονα, διότι ο Χριστός είναι παντοδύναμος
σε σύγκριση με τον πονηρό, που είναι πάρα πολύ αδύνατος".
[Τζ 109π.]

"Εγωισμός, πείσμα, σατανάς"
Για κάποιον προβληματικό χριστιανό, που, εξ αιτίας μιας δοκιμασίας του αυτοπαγιδεύθηκε στα πάθη του,
ο Γέροντας, όταν ρωτήθηκε, είπε: "Βλέπω ότι είναι έξυπνος και έχει μέσα του και το καλό.
Αλλά μ' αυτή τη δοκιμασία που περνά, έχασε την υπομονή του, εκνευρίσθηκε και άφησε τον κακό εαυτό του να πνίξει τον καλό.
Επέτρεψε να τον κυριέψει ο εγωισμός, το πείσμα, ο σατανάς".
Πόση σημασία έχει η υπομονή και η ταπείνωση μέσα στις δοκιμασίες, που μας καθαρίζουν από τα πάθη μας,
μας το δείχνει ο Γέροντας, με την αποκάλυψη της πτώσης αυτού του ανθρώπου,
που αντιμετώπισε τη δοκιμασία του με ανυπομονησία και εγωισμό.
[Γ 304]

"Θ'ανάψουμε το φώς και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους"
Σε άλλη ευκαιρία ο Γέροντας μας έλεγε: "Γιατί να κυνηγάμε τα σκοτάδια;
Να, θ' ανάψουμε το φώς να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους".
Μας έκαναν ζωηρή εντύπωση οι παραστατικές εικόνες, που χρησιμοποιούσε ο Γέροντας.
Στο δρόμο της επιστροφής σχολιάζαμε με ενθουσιασμό τις αποκαλύψεις του, χωρίς, φυσικά, να τις πολυ καταλαβαίνουμε.
Εμείς μέναμε στην επιφάνεια των φραστικών μας φαντασιώσεων, ε
νώ εκείνος προχωρούσε στο βάθος των ανέκφραστων αγιοπνευματικών εμπειριών του.
Όταν έλεγε, "θα αφήσουμε να κατοικήσει σ' όλη την ψυχή μας ο Χριστός, και τα δαιμόνια θα φύγουν μόνα τους",
δε φανταζόταν, όπως εμείς, μιά υποθετική δυνατότητα, αλλά ,ζούσε μια πραγματική κατάσταση.[Γ 282]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.144-145)

Ο μισθός από την γηροκόμηση
Πώς κατήντησε ο κόσμος! Και στα Φάρασα και στην Ήπειρο γηροκομούσαν ακόμη και τα ζώα.
Καλά τα μουλάρια, αλλά και αυτά τα ζώα που το κρέας τους τρωγόταν δεν τα έσφαζαν.
Τα γέρικα βόδια λ.χ. με τα οποία όργωναν, τα σέβονταν, τα περιποιούνταν, τα γηροκομούσαν, γιατί έλεγαν:
«Φάγαμε ψωμί από αυτά». Δηλαδή τα ζώα που ήταν εργατικά και δούλευαν στο χωράφι είχαν και καλά γεράματα.
Και τότε οι άνθρωποι δεν είχαν τα μέσα που έχουν σήμερα.
Έπρεπε με τον χειρόμυλο να αλέθουν το ρόβι, να το κάνουν ψιλό, για να μπορή το καημένο το γέρικο βόδι να το φάη.
Ο σημερινός όμως κόσμος ξέφυγε• ανθρώπους δεν γηροκομούν, που να γηροκομήσουν τα ζώα!
Εγώ ποτέ στην ζωή μου δεν αισθάνθηκα τόσο καλά, όσο εκείνες τις λίγες μέρες που μου είπαν να γηροκομήσω έναν Γέροντα.
Η γηροκόμηση έχει μεγάλο μισθό. Θυμάμαι που έλεγαν και για έναν δόκιμο στο Άγιον Όρος που είχε φοβερό δαιμόνιο
και τον έβαλαν να γηροκομήση έξι γεροντάκια στο γηροκομείο της Μονής. Τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα• δεν είχαν ευκολίες.
Φορτωνόταν ο καημένος τα ρούχα στην πλάτη του με ένα ξύλο και τα πήγαινε μακριά σε μια γούρνα, για να τα πλύνη,
έβαζε αλισίβα... Έπειτα από λίγο καιρό απαλλάχτηκε από το δαιμόνιο και έγινε μοναχός.
Γιατί, εκτός του ότι ο ίδιος γινόταν θυσία, αλλά και τα γεροντάκια του έδιναν ευχές.
Πολλά ανδρόγυνα δυσανασχετούν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην οικογένειά τους από τις ιδιοτροπίες
και την γκρίνια των παππούδων που γηροκομούν.
Ξεχνούν τις αταξίες που έκαναν οι ίδιοι ή την γκρίνια και τις παραξενιές που είχαν, όταν ήταν παιδιά.
Δεν θυμούνται που δεν άφηναν τους γονείς τους να ησυχάσουν με τα κλάματα και τα καμώματά τους.
Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει να συναντούν αυτές τις δυσκολίες, για να ξεπληρώσουν κάπως τις δικές τους αταξίες.
Τώρα είναι η σειρά τους να συμπαρασταθούν και να φροντίσουν τους γέρους γονείς τους με ευγνωμοσύνη
για τις θυσίες που έκαναν εκείνοι γι’ αυτούς, όταν ήταν παιδιά.
Όσοι δεν νιώθουν αυτό το χρέος προς τους γονείς τους, θα κριθούν από τον Θεό ως άδικοι και αχάριστοι.
Και βλέπω ότι τα βάσανα που έχουν πολλοί κοσμικοί μερικές φορές οφείλονται και στο ότι οι γονείς τους είναι πικραμένοι μαζί τους.
Ταλαιπωρούνται οι οικογένειες, γιατί δεν φροντίζουν τους παππούδες. Όταν την φουκαριάρα την γριά ή τον καημένο τον γέρο τους πάνε
και τους εγκαταλείπουν σε ένα γηροκομείο, τους παίρνουν και την περιουσία, και δεν χαίρονται τα εγγονάκια τους,
αλλά πεθαίνουν με καημό, τί ευλογία θα έχουν μετά τα παιδιά;
Μου έλεγε σήμερα μια ηλικιωμένη γυναίκα ότι έχει τέσσερα αγόρια παντρεμένα που μένουν στο ίδιο τετράγωνο
και δεν μπορεί να τα δή, γιατί συμβούλεψε μια φορά τις νυφάδες: «Να έχετε αγάπη μεταξύ σας, να εκκλησιάζεσθε»!
Ού, έγιναν θηρία! «Να μην ξαναπατήσης, της είπαν, στα σπίτια μας».
Πέντε χρόνια είχε να δη τα παιδιά της και έκλαιγε η καημένη. «Κάνε προσευχή, Πάτερ μου, μου είπε, έχω και εγγονάκια•
τουλάχιστον να τα δώ στον ύπνο μου». Έ, τί προκοπή θα έχουν μετά τα παιδιά της;
Κι ενώ η γιαγιά στην οικογένεια είναι μεγάλη ευλογία, αυτοί οι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό.
Συνήθως ο άνδρας πέφτει πιο γρήγορα και τον υπηρετεί η γυναίκα του.
Όταν πεθάνη ο άνδρας, τότε, για να μην αισθάνεται άχρηστη η γυναίκα, αν την παίρνουν τα παιδιά στο σπίτι τους και φυλάη τα εγγόνια,
αυτό είναι πολύ καλό. Έτσι και αυτή αναπαύεται και το ζευγάρι οικονομείται.
Γιατί η μάνα δεν προφταίνει με τις δουλειές της να δώση στα παιδιά την απαραίτητη στοργή και αγάπη.
Την δίνει λοιπόν η γιαγιά, γιατί η ηλικία αυτή είναι η ηλικία της αγάπης και της στοργής.
Βλέπεις, όταν το παιδί κάνη αταξίες, η γιαγιά το χαϊδεύει, ενώ η μάνα το μαλώνει.
Με την φροντίδα της γιαγιάς και η μάνα κάνει τις δουλειές της, και τα παιδιά έχουν τα χάδια και την αγάπη,
αλλά και η γιαγιά αναπαύεται με την αγάπη των εγγονών.
Έχει μεγάλη ευλογία από τον Θεό όποιος κοιτάζει τους γονείς του. Μου είπε μια μέρα ένας νεαρός οικογενειάρχης:
«Γέροντα, σκέφτομαι στο σπίτι που θα χτίσω, να κάνω στον κάτω όροφο δύο διαμερισματάκια για τους γονείς και τα πεθερικά μου».
Πόσο με συγκίνησε! Πόσες ευχές του έδωσα! Απορώ, πώς δεν το καταλαβαίνουν αυτό τα ανδρόγυνα!
Πριν από λίγες μέρες ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: «Η μάνα μου, Πάτερ, έχει ημιπληγία.
Βαρέθηκα οκτώ χρόνια να την γυρίζω από εδώ, από εκεί». Ακούς; Κόρη να μιλάη έτσι για την μάνα της!
«Ά, της λέω, είναι πολύ απλό! Τώρα θα κάνω προσευχή να πέσης εσύ οκτώ χρόνια από ημιπληγία και να γίνη καλά η μάνα σου,
για να σε περιποιήται». «Όχι, όχι, Πάτερ!», φώναζε. «Τέσσερα χρόνια τουλάχιστον, της λέω, τέσσερα χρόνια!
Βρέ, δεν ντρέπεσαι; Ποιό είναι προτιμότερο; Να έχη κανείς την υγεία του, να μην πονάη και να υπηρετή έναν άρρωστο,
να έχη και μισθό από τον Θεό, ή να υποφέρη, να μην μπορή να γυρίση το πόδι του, να ταπεινώνεται και να παρακαλάη:
"φέρε την πάπια, γύρνα με από εδώ, γύρνα με από εκεί";». Όταν τα άκουσε αυτά, συμμαζεύτηκε λίγο.
Αν έρθουν τα παιδιά στην θέση των γονέων τους που γέρασαν ή αν έρθη η νύφη στην θέση της πεθεράς της και σκεφθή:
«κι εγώ θα γεράσω και θα γίνω μια μέρα πεθερά• θα ήθελα να μη μου δίνη σημασία η νύφη μου;»,
τότε δεν θα υπάρχουν τέτοια προβλήματα.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 139-142)

Ένα πρωτότυπο θυμιατό

Ο άγιος επίσκοπος του Άργους Πέτρος ήθελε να εξορίση τον όσιο Θεοδόσιο τον Νέο από την επαρχία του! Είχε πιστέψει ορισμένες συκοφαντίες εναντίον του.

Μια νύχτα, όμως του παρουσιάσθηκε σε όραμα ο όσιος Θεοδόσιος και υποστήριξε την αθωότητα του. Ο άγιος Πέτρος, μετανοημένος, ξεκίνησε να τον συναντήση. Ήθελε να ζητήση συγγνώμη γιατί είχε εξαπατηθή και σχεδίαζε την εξορία.

Ο όσιος Θεοδόσιος προγνώρισε τον ερχομό του! Έβαλε λοιπόν αναμμένα κάρβουνα στο μοναχικό πάνινο κουκούλι του, πήρε στο χέρι λιβάνι και βγήκε να προϋπαντήση τον αρχιερέα.

Όταν εκείνος πλησίασε, έβαλε το λιβάνι πάνω στα κάρβουνα. Το κουκούλι, θαυματουργικά, δεν κάηκε καθόλου! Μ’ αυτό ο όσιος θυμίασε τον αρχιερέα. Σκορπίσθηκε τριγύρω άρρητη ευωδία.

Ο άγιος επίσκοπος, βλέποντας το παράδοξο θαύμα, κατέβηκε από το άλογο και έσπευσε προς τον όσιο. Κι εκείνος άφησε το κουκούλι και του έβαλε μετάνοια ευλαβικά. Ο άγιος Πέτρος τον ασπάσθηκε και του ζήτησε συγχώρησι για όσα είχε σκεφθή εναντίον του.

(Συναξαριστής Η΄)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Β΄, σ. 133-134)

Ψευδοεπιστήμονες και ψευδοθεολόγοι, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος
Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Επισκόπου Αχρίδος (1881-1956)

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς μεταξύ των επτά αιτιών που εξασθενούν και νεκρώνουν την πίστη στον Θεό, βάζει ως πέμπτη αιτία και τα δύο άκρα του φανατισμού, την ψευδοθεολογία και την ψευδοεπιστήμη.

Την πέμπτη αιτία συνιστούν η ψευδοεπιστήμη και η ψευδοθεολογία. Η ψευδοεπιστήμη δημαγωγεί εναντίον της πίστης, η ψευδοθεολογία δημαγωγεί εναντίον της επιστήμης.

Η ψευδοεπιστήμη παίρνει τις χείριστες και πρωτογενείς μορφές της πίστης, αυτές τονίζει σαν πίστη γενικώς, αυτές κριτικάρει και αυτές αρνείται.

Η ψευδοθεολογία πάλι έχει μάτια μόνο για καταχρήσεις των επιστημονικών εφευρέσεων και ανακαλύψεων, γενικεύει αυτές τις καταχρήσεις και αρνείται την επιστήμη.

Τον τελευταίο αιώνα (19ο) εξελίχθηκαν σημαντικά οι φυσικές και οι τεχνολογικές επιστήμες. Οι σοβαροί άνθρωποι αυτό το χρησιμοποίησαν για εμβάθυνση, ενώ οι γραφικοί για να κάνουν πιο ρηχή τη ζωή. Λόγω αυτού του πλουτισμού της επιστήμης οι σοβαροί έγιναν σοβαρότεροι, ενώ οι γραφικοί γραφικότεροι.

Οι σοβαροί δεν βλέπουν την αλήθεια διπλή, μία στην επιστήμη, μία δεύτερη στην πίστη, αλλά αισθάνονται αρμονία μεταξύ του ενός και του άλλου.

Οι γραφικοί απολαμβάνουν τις περιττές φιλονικίες, και τονίζοντας πάντα την αυθάδεια μπροστά στη λογική σκέψη, δημιουργούν αξία για τον εαυτό τους από το ότι με την επιστήμη αντιλέγουν στην πίστη ή, αντίθετα, με την πίστη αντιλέγουν στην επιστήμη.

Η υγιής πίστη δεν αντιλέγει ποτέ προς την πραγματική επιστήμη ούτε η πραγματική επιστήμη αρνείται την υγιή πίστη. Μόνο οι αρρωστημένες μορφές του ενός και του άλλου είναι υπερβολικές και ακραίες. Η πίστη μου στον Θεό δεν με εμποδίζει στο να αναγνωρίσω και να υιοθετήσω όλη την πραγματική επιστήμη από το άλφα ως το ωμέγα. Η επιστήμη μου όμως λαμβάνει σε διαύγεια και πληρότητα και ορμή, εάν τη φωτίσω και τη ζεστάνω με υγιή πίστη.

Να ξέρετε ότι όταν ένας επιστήμονας ξεσηκώνεται εναντίον της πίστης εν ονόματι της επιστήμης, αυτός ξεσηκώνεται εναντίον της χείριστης μορφής της πίστης εν ονόματι της κάλλιστης επιστήμης.

Και όταν ένας θεολόγος ξεσηκώνεται εναντίον της επιστήμης εν ονόματι της πίστης, αυτός ξεσηκώνεται ενάντια στη μέγιστη κατάχρηση και μέγιστη επιζήμια μορφή της επιστήμης εν ονόματι της κάλλιστης πίστης.

Η κάλλιστη επιστήμη όμως στέκει στην τέλεια αρμονία με την κάλλιστη πίστη. Ενώ οι κάλλιστοι ποτέ δεν φιλονικούν, οι κάλλιστοι καταλαβαίνονται και αγαπιούνται.

Οι μικροί φιλονικούν και τρώγονται, και ηδονίζονται με την φιλονικία και τις τριβές.

Όμως η φιλονικία και οι τριβές της ψευδοπίστης και της ψευδοεπιστήμης ταλαντεύουν πολλές απλές ψυχές στην πίστη. Και όταν ταλαντευτεί, η πίστη τους αγωνίζεται για επιβίωση. Και συχνά ο αγώνας τελειώνει με ήττα της πίστης. Η ήττα της πίστης σημειώνει το θρίαμβο του σκότους και της κακίας μέσα στους ανθρώπους.

(Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς "Αργά Βαδίζει ο Χριστός". Εκδόσεις "Εν Πλω". Σελ. 161-163)

«Ο λόγος του Θεού μας παραμένει αιώνιος και ακατάλυτος». 

                                                                     (Ήσ. μ' 8)

Κάθε κήρυκας του λόγου του Θεού προβληματίζεται

για το αν έχει αποτελέσματα το έργο του.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έλεγε σχετικά: 

«Άραγε θα μείνουν σωφρονισμένοι ή θα περάσουν

δυο εικοσιτετράωρα και θα ξεχάσουν τα πάντα;

Πάλι τα ίδια και τα ίδια να λέω; Τι το όφελος;

Μα ναι! Πολύ όφελος! Κι αν δεν με ακούσουν όλοι,

θα με ακούσουν οι μισοί- κι αν όχι οι μισοί,

το ένα τρίτο- ή έστω το τέταρτο- ή έστω δέκα- ή έστω πέντε-

ή έστω ένας. Κι αν ούτε ένας, εγώ τον μισθό μου τον έχω!»

(Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Εις Ευτρόπιον Β', ΕΠΕ 33, 113)

    «Εάν όμως η προσευχή των πολλών έσωσε τον Παύλο από τους κινδύνους, πώς δεν πρέπει να περιμένουμε και εμείς ότι θα ωφεληθούμε πολύ από την προστασία αυτή; Γιατί, όταν προσευχόμαστε μόνοι μας, είμαστε αδύναμοι, όταν όμως συγκεντρωθούμε, γινόμαστε περισσότερο δυνατοί, και ικετεύουμε το Θεό με το πλήθος και τη συμμαχία.
    Έτσι και ένας βασιλιάς πολλές φορές, όταν στείλει κάποιον σε θάνατο, δεν υποχωρεί σ' έναν που παρακαλεί για τον κατάδικο, όταν όμως τον παρακαλεί ολόκληρη πόλη, υποχωρεί, και αυτόν που οδηγούνταν στην καταστροφή, εξ’ αιτίας των πολλών που τον παρακαλούσαν, τον γλύτωσε από το θάνατο και τον έφερε πάλι στη ζωή. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ικεσίας του πλήθους.
    Γι' αυτό συγκεντρωνόμαστε και εδώ όλοι, για να παρακαλέσουμε το Θεό για μεγαλύτερη ευσπλαχνία. Επειδή λοιπόν, όταν προσευχόμαστε μόνοι μας, όπως είπα παραπάνω, είμαστε αδύναμοι, ενώνοντας την αγάπη μας ικετεύουμε το Θεό να μας δώσει αυτά που ζητάμε. Αυτά όμως δεν τα λέγω άσκοπα, ούτε για τον εαυτό μου μόνο, αλλά για να τρέχετε πάντοτε στις συγκεντρώσεις μας, για να μη λέγετε· «Τι λοιπόν, δεν μπορώ να προσευχηθώ στο σπίτι μου;». Μπορείς βέβαια να προσευχηθείς, η προσευχή σου όμως δεν έχει τόση δύναμη, όπως όταν γίνεται μαζί με τα συγγενικά σου μέλη, όπως όταν ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας ομόψυχα απευθύνει στο Θεό τη δέηση με μια φωνή, ενώ είναι παρόντες οι ιερείς και προσφέρουν τις προσευχές όλου του πλήθους.
    Θέλεις να μάθεις πόση είναι η δύναμη της προσευχής που γίνεται στην εκκλησία; Κάποτε ο Πέτρος ήταν φυλακισμένος και δεμένος με πολλές αλυσίδες· «Από την Εκκλησία όμως γινόταν συνέχεια για τη διάσωσή του θερμή προσευχή, και αμέσως τον ελευθέρωσε από τη φυλακή». Τι λοιπόν θα μπορούσε να γίνει πιο δυνατό από την προσευχή αυτή, η οποία ωφέλησε τους στύλους και τους πύργους της Εκκλησίας;» (ΕΠΕ 1,355-357).

     "Εάν στην Εκκλησία μοίραζαν χρυσάφι, δεν θα μου έλεγες· θα έλθω αύριο και αύριο θα μου το δώσεις, αλλά θα ζητούσες να γίνει η διανομή τάχιστα και θα δυσανασχετούσες για την αναβολή. Επειδή όμως δεν σου προσφέρει ο μεγάλος Δωρητής χρωματιστή ύλη, αλλά καθαρότητα ψυχής, πλάθεις προφάσεις και αραδιάζεις δικαιολογίες, ενώ πρέπει να τρέξεις προς το δώρο. Ω τι θαύμα! Ανακαινίζεσαι χωρίς να δοκιμάζεσαι στο χωνευτήρι, αναπλάσσεσαι χωρίς να συντρίβεσαι, θεραπεύεσαι χωρίς να πονάς και δεν λογαριάζεις την δωρεά;" (ΕΠΕ 6,257)
     "Το μέρος του χρόνου που δανείζουμε στο Θεό, δεν πηγαίνει χαμένο, αλλά πληρώνεται από Αυτόν με μεγάλο επιτόκιο. Γιατί τις περιπτώσεις αυτές που μας απασχολούν από την εργασία μας, θα τις αναπληρώσει ο Κύριος, δίνοντας σε εκείνους που προτιμούν τα πνευματικά, δύναμη στο σώμα, προθυμία στην ψυχή, αφθονία εσόδων στις συναλλαγές τους και κατευόδωση και επιτυχία σε όλη τους τη ζωή" (ΕΠΕ 4, 100)