99. Αν εσύ δεν μας έσωζες, Κύριε, αν συ δεν μας ευεργετούσες, θα είχαμε καή μέσα στην κάμινο των παθών μας, θα είχαμε γίνει λεία του Σατανά και θα χάναμε την αιώνιο ζωή. «Η ψυχή ημών ως στρουθίον ερύσθη εκ της παγίδος των θηρευόντων· η παγίς εν ονόματι Κυρίου, του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην» (Ψαλμ. ρκγ’ 7,8).

100. Ποιά είναι η σχέσις μου με τον Θεό; Από το ένα μέρος, η σχέσις του κτίσματος προς τον Ποιητή του, του πολύτιμου αντικειμένου προς τον Καλλιτέχνη που το έφτιαξε, του κερμίνου σκεύους προς τον Κεραμέα. Από το άλλο, της εικόνος προς το Πρωτότυπο της, του παιδιού προς τον Πατέρα του, του λυτρωμένου προς τον Λυτρωτή του, του ευεργετημένου προς τον Ευεργέτη του, του προσκεκλημένου στους γάμους προς τον Νυμφίο, του πολιτογραφημένου της ουρανίου βασιλείας προς τον Βασιλέα της, του υποδίκου προς τον Κριτή του.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 58-59)

98. Ο Κύριος με δημιούργησε, με έφερε στην ύπαρξι από το μηδέν. Και όταν έπεσα, με σήκωσε με το σωτήριο Πάθος και τον θάνατό του. Με καθάρισε από τις αμαρτίες μου με το Αίμα του, με έκαμε υιό του κατά χάριν. Μου υποσχέθηκε την κληρονομία των αιωνίων αγαθών. Με φώτισε με το θείο του Ευαγγέλιο. Με τιμωρεί και με συγχωρεί σαν πατέρας.
Με ζεσταίνει και με φωτίζει με τον ήλιο του. Με τρέφει και με ποτίζει κάθε μέρα. Και, πάνω από όλα, μου χορηγεί τη γλυκυτάτη και ζωοδότειρα αμβροσία, την Αγία Κοινωνία. Με τυλίγει με τον αέρα, που αναπνέω. Και, το σπουδαιότερο, μου δίνει το Άγιο Πνεύμα του. Με ντύνει με ωραίους στολισμούς. Και, το σπουδαιότερο, ντύνει την ψυχή μου με τον ίδιο τον Εαυτό του, όπως είναι γραμμένο: «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλάτ. γ’ 27).
Μου δίνει τον αρραβώνα, την υπόσχεσι της αιωνίου ζωής στην ουράνιο βασιλεία του. Μου στηρίζει την υλική ζωή. Αλλά, κυρίως, μου στηρίζει την υγεία της ψυχής, μες από την προσευχή και μες από τα Άγια Μυστήρια. Πώς να του τα ξεπληρώσω όλα αυτά; Πώς να του αποδείξω την ευγνωμοσύνη μου; Τίποτε άλλο δεν έχω να κάμω, παρά να του είμαι αφωσιωμένα πιστός, εφαρμόζοντας ολόψυχα τις άγιες Εντολές του και αποκρούοντας στερεά την αμαρτία και το κακό.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 58)

«Το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Χριστού… για μας που βρισκόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας, είναι δύναμη Θεού» (Α’ Κορ. 1:18)

Τι είναι για σένα ο Σταυρός;
    «Η ανάρτηση των σταυρών στις σχολικές αίθουσες αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας των γονέων να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, καθώς και της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Αυτό αποφάσισε (2009) το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων προκαλώντας αναστάτωση στην Καθολική Ιταλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Η αιτιολόγηση της απόφασης, ωστόσο, έχει ενδιαφέρον: «Ο σταυρός αποτελεί παραβίαση της ελευθερίας της θρησκευτικής επιλογής για τους μαθητές». Μ’ άλλα λόγια τους εμποδίζει να επιλέξουν θεό στη ζωή τους. Ποιόν θ’ ακολουθήσουν ηθικά! Βέβαια, αν το Δικαστήριο εννοεί πως οι άλλες θρησκείες είναι μνημεία ελεύθερης βούλησης και αφήνουν πλήρη ελευθερία στους οπαδούς τους, τότε τι να πει κανείς…
    Τι είναι για σένα φίλε μου ο σταυρός του Χριστού, δηλαδή το έργο λύτρωσης που επιτέλεσε εκεί πάνω ο Υιός του Θεού; Για κείνους που βρήκαν τη σωτηρία τους στο σταυρό, θα είναι πάντα το καμάρι τους και η δύναμη του Θεού στη ζωή τους.
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Να το θεωρήσετε χαρά πολύ μεγάλη, αδελφοί, όταν βρεθείτε μέσα σε διάφορες δοκιμασίες…» Ιακ. 1:2)

    Ένας εργάτης του Κυρίου, γυρίζοντας ένα βράδυ από μια συνάθροιση δέχτηκε σ’ ένα ερημικό μέρος την επίθεση δύο κακοποιών, που τον έδειραν και τον λήστεψαν. Το ίδιο βράδυ, φτάνοντας στο σπίτι του, έγραψε στο ημερολόγιό του: «Θεέ μου, Σ’ ευχαριστώ για τη σημερινή μου εμπειρία. Σ’ ευχαριστώ γιατί οι δυστυχείς αυτοί άνθρωποι μου πήραν μεν όσα είχα, αλλ’ όχι και τη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ γιατί αυτό έγινε σε μένα και όχι σε κάποιον άλλο. Σ’ ευχαριστώ γιατί άλλη μια φορά αποδείχτηκες πιστός στην υπόσχεσή Σου: «Μαζί σου είμαι όλες τις μέρες της ζωής σου». Παραχώρηση της καρδιάς μας στον Κύριο σημαίνει να είμαστε ευγνώμονες σ’ Εκείνον, κάτω απ’ ΟΛΕΣ τις συνθήκες. Όχι μόνο για κείνα που απολαμβάνουμε, αλλά και για κείνα που αισθητά μας λείπουν. Όχι μόνο για κείνα που κερδίζουμε, αλλά και για κείνα που χάνουμε. Όχι μόνο για απαντημένες προσευχές, αλλά και για αναπάντητες. Όχι μόνο για όσα μας δίνουν άνεση, αλλά και για όσα μας πονούν και μας κάνουν να υποφέρουμε. «Πάντων ένεκεν», όπως έλεγε ο πιστός Χρυσόστομος.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

Ο όσιος Σεραπίων ήταν αιγύπτιος ασκητής, τελείως ακτήμων και πολύ ελεήμων. Πολλές φορές τον είχαν δει να γυρίζη μ’ένα σεντόνι γύρω από το γυμνό του σώμα, γιατί τα ενδύματα του τα είχε δώσει ελεημοσύνη. Έτσι του έμεινε και το όνομα Σινδόνιος. Κάποτε πουλήθηκε θεληματικά σαν δούλος σ’έναν ειδωλολάτρη ηθοποιό για είκοσι νομίσματα. Άρχισε με μεγάλη προθυμία να υπηρετή τον κύριο του και όλη του την οικογένεια. Εργαζόταν αδιάκοπα χωρίς απαιτήσεις. Τρεφόταν μόνο με ψωμί και νερό. Ενώ τα χέρια του δούλευαν, ο νους του ήταν απασχολημένος με την προσευχή. Τα λόγια της Γραφής δεν έλειπαν ποτέ από τα χείλη του. Σκοπός του ήταν να μεταδώση το φως του Χριστού στους κυρίους του. Και δεν άργησε να το επιτύχη! Τους προσείλκυσε στην πίστη, πρώτα απ’όλα με το παράδειγμα του χριστιανικού βίου του και ύστερα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, που πέφτει σαν βάλσαμο παρηγοριάς στις ταλαιπωρημένες από την κοσμική ματαιότητα ψυχές.
Όταν ο μίμος – έτσι έλεγαν τότε τους ηθοποιούς- , η σύζυγος και τα παιδιά του έλαβαν τη χάρη του βαπτίσματος, άφησαν το επάγγελμα τους, που δε συμφωνούσε με τη νέα τους ζωή, και έγιναν ενεργά μέλη της Εκκλησίας. Μια μέρα ο κύριος του πήρε ιδιαιτέρως τον άγιο Σινδόνιο και του είπε:
-Είναι καιρός, αδελφέ, να σου ανταποδώσω την ευεργεσία που μου έκανες, να ελευθερώσης κι εμένα και την οικογένεια μου από το σκοτάδι της ειδωλολατρίας. Πάρε τώρα κι εσύ για αντάλλαγμα την ελευθερία σου.
Τότε ο όσιος κατάλαβε πως είχε έρθει η ώρα να του αποκαλύψη την αλήθεια. Του είπε λοιπόν πως δεν ήταν δούλος και πως με τη θέληση του πουλήθηκε σ’αυτόν, για να τον οδηγήση στον Χριστό! Επέστρεψε τα είκοσι νομίσματα στον κύριο του και έφυγε για άλλη χώρα. Εκεί πουλήθηκε σε οικογένεια αιρετικών. Με τον ίδιο τρόπο έφερε κι αυτήν πολύ γρήγορα στους κόλπους της Εκκλησίας!

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι.Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄,σελ.124-125)

Η κρυφή υπερηφάνεια

-    Μου είπατε, Γέροντα, ότι έχω κρυφή υπερηφάνεια. Ποιά είναι η κρυφή υπερηφάνεια;
-    Είναι η εσωτερική υπερηφάνεια. Και η εσωτερική υπερηφάνεια είναι πολύ χειρότερη από την εξωτερική.
-    Γέροντα, τί διαφορά έχει η εξωτερική από την εσωτερική υπερηφάνεια;
-    Η εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και θεραπεύεται εύκολα. Ο άνθρωπος που έχει εξωτερική υπερηφάνεια φαίνεται και από τα ρούχα του και από το περπάτημά του και από την ομιλία του, και έτσι μπορεί κανείς να του πη καμμιά κουβέντα και να βοηθηθή. Ενώ η κρυφή υπερηφάνεια είναι πολύ ύπουλη και γι’ αυτό δύσκολα θεραπεύεται. Κρύβεται και δεν την βλέπουν οι άλλοι· μόνον ένας πεπειραμένος μπορεί να την καταλάβη. Η κρυφή υπερηφάνεια συνήθως υπάρχει στους πνευματικούς ανθρώπους. Και τότε, ενώ έχουν εξωτερικά σχήματα ταπεινά, σχήματα ευλαβείας, μέσα τους κρύβουν του κόσμου την υπερηφάνεια! Βλέπεις, ντύνεται στα κουρέλια το ταγκαλάκι...

-    Γέροντα, ο άνθρωπος που έχει κρυφή υπερηφάνεια την καταλαβαίνει;
-    Αν παρακολουθή τον εαυτό του, την καταλαβαίνει.
-    Γέροντα, έχω τον λογισμό ότι αυτός που έχει κρυφή υπερηφάνεια, δεν νιώθει μέσα του ανάπαυση.
-    Ανάπαυση θεϊκή δεν νιώθει, ούτε γνώρισε ποτέ την θεϊκή ανάπαυση, αλλά αναπαύει τον λογισμό του.
-    Τί θα με βοηθήση, Γέροντα, να καταλάβω αν έχω κρυφή υπερηφάνεια και να αγωνισθώ να την διώξω;
-    Αν κάνης, ας υποθέσουμε, έναν πνευματικό αγώνα και σού λέη ο λογισμός ότι κάνεις κάτι σπουδαίο, είσαι ενάρετη κ.λπ., σίγουρα υπάρχει μέσα σου υπερηφάνεια, αλλά την κρύβεις. Αν λοιπόν προσέξης, θα δής ότι νιώθεις μια ικανοποίηση ψεύτικη. Για να φύγη η κρυφή υπερηφάνεια, πρέπει να σιχαθής αυτό το ψεύτικο και να το πετάξης. Αυτούς που έχουν εξωτερική υπερηφάνεια, τους σιχαίνονται οι άλλοι, και έτσι μπορούν να διορθωθούν· ενώ, όσοι έχουν εσωτερική, κρυφή, υπερηφάνεια, πρέπει οι ίδιοι να σιχαθούν τον εαυτό τους, για να απαλλαγούν από αυτήν. Αλλά, και όταν δίνης στους άλλους το δικαίωμα να σού κάνουν παρατηρήσεις, αυτό θα σε βοηθήση, γιατί θα βγή έξω η κρυφή υπερηφάνεια, θα φανερωθή και σιγά-σιγά θα φύγη.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 65-66)

ΥΠAPXOYN άνθρωποι, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, που εξαντλησαν όλες τους τις σωματικές
δυνάμεις σε υπερβολική άσκηση κι επειδή τους έλειψε η διάκριση, δεν κατόρθωσαν να πλησιάσουν Θεό.

ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ από όλες τις αρετές ονομάζουν οι Πατέρες την διάκριση.

ΜΗΝ δοκιμάσεις να κάνεις τίποτε, συμβουλεύει ένας σοφός Γέροντας, προτού εξετάσεις την συνείδησή σου. Εκείνη θα σε πληροφορήσει αν αυτό που επιχειρείς είναι κατά Θεόν.

ΒΛΕΠΕΙΣ άνθρωπο να κρατά αξίνα στο χέρι του και ν’ αγωνίζεται νύχτα-μέρα να κόψει ένα δέντρο και να μην το κατορθώνει, κι άλλον πάλι, έμπειρο σε τέτοια, να το ρίχνει κάτω με λίγα χτυπήματα, συνήθιζε να λέει ο Αββάς Άμμωνάς. Έμπειρο εννοούσε εκείνον που έχει διάκριση.

ΤΟΝ σκόρπιο νου, λέει άλλος Πατήρ, συμμαζεύει η μελέτη, η αγρυπνία και η προσευχή. Την άλογη επιθυμία μαραίνει η νηστεία κι ο σωματικός κόπος. Τον θυμό πάλι καταπραΰνει η ψαλμωδία, η μακροθυμία και η αγαπη. Όλα αυτά όμως πρέπει να γίνονται με διάκριση και στον κατάλληλο καιρό. Η άκαιρη και άμετρη προσπάθεια είναι κατά κανόνα λιγόχρονη και περισσότερο βλαβερή παρά ωφέλιμη.

Ο ΣΙΔΗΡΟΥΡΓΟΣ που χτυπά την μάζα του σιδήρου, λέει ο Μέγας Αντώνιος, έχει προηγουμένως σκεφθεί τι θέλει να φτιάξει, δρεπάνι, μαχαίρι, τσεκούρι, κι ανάλογα εργάζεται. Κι ο άνθρωπος του Θεού ας συλλογίζεται από πριν ποιά αρετή επιθυμεί ν’ αποκτήσει, για να μην κοπιάζει άσκοπα.

Οι υπερβολές είναι γεννήματα του διαβόλου, λέει άλλος Πατήρ.

Ο ΑΒΒΑΣ Ποιμήν λέει πως δεν προοδεύουμε στην αρετή γιατί μας λείπει η προμελέτη.

ΠΟΤΕ δεν έκανα βήμα προς τα εμπρός, λέει άλλος σοφός Γέροντας, χωρίς να εξετάσω καλά που πρόκειται να πατήσω το πόδι μου. Προτιμούσα να μην προχωρήσω, εως ότου με καθοδηγήσει ο Θεός.

ΤΟΣΟ για τα μικρότερα, όσο και για τα μεγαλύτερα έργα μου, έλεγε άλλοτε πάλι ο ίδιος, σκέπτομαι προηγουμένως και αποβλέπω στους καρπούς τους κι ύστερα τα επιχειρώ.

ΟΠΩΣ η φωτιά κατατρώει τα ξύλα, έτσι και τα καλά έργα του ανθρώπου πρέπει ν’ αφανίζουν τα πάθη, έλεγαν οι Γέροντες.


Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 80-81)

32. «Κρίνον, Δέσποινα, πιστούς ευωδιάζον» (Ω).
Η προτύπωσις της Θεοτόκου και πάλιν από το «Άσμα Ασμάτων»: «Εγώ άνθος του πεδίου, κρίνον των κοιλάδων. Ως κρίνον εν μέσω ακανθών» (β' 1 – 2). Η Παρθένος εφύτρωσε σαν όμορφο λουλούδι μέσα στην έρημη, άβατη και άνυδρο γη (Ψαλμ. 62, 2), στην «κοιλάδα του κλαυθμώνος» (Ψαλμ. 83, 6). Σαν λευκό και ευωδιαστό κρίνο ανάμεσα στα «αγκάθια και τα τριβόλια της γης» (Γεν. γ' 18) . Σαν «τριαντάφυλλο που ξεφύτρωσε μέσα απ’ τ’ αγκάθια των Ιουδαίων και πλημμύρισε με το θεϊκό της άρωμα τα σύμπαντα» (Δ, 79) . Διότι η Θεοτόκος ήταν «ευωδία Χριστού» (Β' Κορ. β' 15) .
Στην προεικόνισι αυτή τονίζεται η ηθική καθαρότης και η παρθενική αγνότης της Θεοτόκου. Μέσα στην ερημιά, την ασχήμια και τα αγκάθια της αμαρτίας άνθισε η ηθική ωραιότης της παρθενίας της Θεοτόκου. «Ο κρίνος της παρθενίας της Θεοτόκου, όπου και αν εβλάστησε ανάμεσα εις τας ακάνθας της κοινής δυστυχίας, δεν έχασε ποτέ το αργυροχρυσόχρωον κάλλος». (Η. Μηνιάτης, X, 13). Μέσα στον χειμώνα της διαφθοράς και της ένοχής, άνθισε το άνθος της αμόλυντης αγνότητος και της άδολης αθωότητος της Παρθένου Μαρίας. «Μέσα από τα αγκάθια και τους τριβόλους της ιουδαϊκής φυλής, επρόβαλε άνθος υπέρλαμπρον, αληθινόν κρίνον αγνότητος απηλλαγμένον από οιονδήποτε μολυσμόν, άσπιλον και κατάλευκον, γεμάτο από θείαν ευωδίαν, η οποία «επλήρωσε τα σύμπαντα» (X, 71).
Όπου ο Θεός φυτεύει τον κάθε άνθρωπο, εκεί πρέπει ν’ ανθίζη και ευωδιάζη! Ο χριστιανός σαν «ευωδία Χριστού» πρέπει να ανθίζη και ευωδιάζη παντού. Μέσα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, μέσα και στα πιο δύσκολα περιβάλλοντα. Δεν είναι στο χέρι, στην κρίσι δηλαδή και την απόφασι του πιστού το π ο ύ θα τον φυτεύση ο Θεός. Κλήσις και αποστολή του είναι να ανθίζη και να ευωδιάζη το άρωμα της ηθικής αγνότητος και αγιότητος όπου τον τοποθετήση η πρόνοια και η αγάπη του Δημιουργού.
Αν μερικοί χριστιανοί γεννιώνται σε δύσκολες εποχές –σαν τη δική μας και σαν την εποχή του Χριστού και της Θεοτόκου– δεν είναι γιατί τους εγκατέλειψε ή γιατί δεν φροντίζει γι’ αυτούς ο Θεός, αλλά διότι θέλει ο Δημιουργός δι’ αυτών να ομορφήνη και ευωδιάση τον κόσμο.
Το χρέος του χριστιανού είναι να ανθίζη και ευωδιάζη είτε ζη στην εποχή των Αμφιθεάτρων της Ρώμης είτε βρίσκεται ανάμεσα στα αγκάθια του σύγχρονου κόσμου.

Ρόδον εν ακάνθαις ευρηκώς σε
και άνθος εν ταις κοιλάσι το πανεύοσμον
κρίνον τε πανάσπιλον, Δέσποινα Θεόνυμφε,
ο σός Νυμφίος άνωθεν εν σοι εσκήνωσε
και κόσμον ευωδίασε πάντα
σε υπερυψούντα εις πάντας τους αιώνας.
(Θεοτοκίον θ' Ωδής, Όρθρος 10ης Φεβρουάριου).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 55-56 )

890. ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΚΑΚΙΑΣ. Ο διάσημος Γάλλος ιεροκήρυξ Μασσιγιόν περιέγραφε θαυμάσια στα κηρύγματά του, την ανθρώπινη κακία. Κάποιος μία μέρα τον ρώτησε:
- Πάτερ, πως γίνεται σείς, μοναχός, κι άνθρωπος του Θεού να έχετε τέτοια πείρα της ανθρώπινης κακίας;
Κι ο Μασσιγιόν απάντησε:
- Την βρίσκω λίγο πολύ μέσα στην καρδιά μου, αν σκάψω λίγο βρίσκω τα σπέρματα της.

891. ΩΡΑΙΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟ.

Ο άγιος Θωμάς Μωρ, μέγας καγγελάριος της Μ. Βρετανίας, κάθε φορά που κάποιος άρχιζε να του κατηγορεί ένα τρίτο άλλαζε συνομιλία επαινώντας το σπίτι που είχε μπρός του λέγοντας:

- Τι ωραίο σπίτι που είναι αυτό εδώ. Εξάπαντος ο αρχιτέκτων θα ήταν άνθρωπος αξίας…
Κι έτσι έδινε να εννοήσει ο συνομιλητής του το λάθος του.

908. ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ.

Ο Καρδ. Βερντιέ, πολύ έξυπνα, απάντησε σε έναν ιερέα του, που κατηγορούσε όλους τους συναδέλφους του: 

- Φίλε μου, σου το λέγω εμπιστευτικά: εκτός από σένα και μένα, κανένας εδώ κάτω δεν είναι τέλειος.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 409,411,418)

ΌΣΟ ΦΕΡΝΟΥΜΕ διαρκώς στον νου μας τα κακά που τυχόν μας προξένησαν οι αδελφοί μας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, τόσο απομακρύνουμε τον Θεό απ’ αυτόν. Όταν τα λησμονούμε παρευθύς, δεν τολμούν οι δαίμονες να μας πειράξουν.

ΈΝΑΣ ΑΔΕΛΦΟΣ που φιλονίκησε με κάποιον άλλον, πήγε στον γείτονά του Γέροντα και του εξομολογήθηκε:
- Ο τάδε αδελφός, Αββά, πολύ με πίκρανε και ο λογισμός μου με βασανίζει να εκδικηθώ.
- Κλείσου στο κελλί σου, αδελφέ, και μην πάψεις νύχτα-μέρα να προσεύχεσαι για κείνον. Μ’ αυτό τον τρόπο μόνο θα απαλλαγείς από το πάθος που βράζει μέσα σου, τον συμβούλεψε ο Γέροντας.
Ο αδελφός υπάκουσε και σε μια εβδομάδα μέσα βρήκε την ψυχική του ηρεμία.

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ σε υβρίσει, λέει κάποιος Πατήρ, εσύ ευλόγησέ τον. Αν δεχθεί την ευλογία, είναι καλό και για τους δυό. Αν όμως δεν την δεχθεί, εσύ παίρνεις από τον Θεό την ευλογία και μένει σ’ αυτόν η ύβρις.

Ο ΛΟΓΟΣ ο καλός κάνει τον κακό καλό, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, ενώ ο κακός λόγος και τον καλό ερεθίζει.
Κάποτε ο υποτακτικός του Οσίου συνάντησε στον δρόμο του έναν ειδωλολάτρη ιερέα που περπατούσε βιαστικά.
-Ε, σατανά, που τρέχεις; του φώναξε απερίσκεπτα.
Εκείνος τότε θύμωσε κι έσπασε το ραβδί του στις πλάτες του καλόγερου, ώσπου τον άφησε μισοπεθαμένο. Σε λίγο φάνηκε και ο Όσιος στον δρόμο. Βλέποντας τον ειδωλολάτρη να τρέχει τώρα για να κρυφτεί, του φώναξε με καλοσύνη:
- Ο Θεός να σε ευλογεί, προκομμένε άνθρωπε.
Εκείνος στάθηκε σαστισμένος και ρώτησε:
- Τί καλό είδες σε μένα, Αββά, και μου μιλάς έτσι;
- Σε βλέπω που τρέχεις, του είπε ο Όσιος, λυπάμαι μόνο που δεν έχεις ακόμη καταλάβει πως μάταια κοπιάζεις.
- Η κουβέντα σου γλυκαίνει την ψυχή μου, είπε ήρεμος ο ειδωλολάτρης τώρα. Αυτό είναι σημάδι πως είσαι πραγματικά άνθρωπος του Θεού. Πριν από λίγο με βρήκε ένας κακός καλόγερος και χωρίς λόγο με έβρισε. Αλλά κι εγώ τον πλήρωσα καλά. Τον άφησα αναίσθητο από το ξύλο.
Ο Γέροντας κατάλαβε πως αυτός ήταν ο υποτακτικός του. Ψάχνοντας λίγο πιο πέρα τον βρήκε σε κακή κατάσταση. Ζήτησε τότε από τον ειδωλολάτρη να τον βοηθήσει να τον μεταφέρουν στην καλύβη τους. Όταν έφτασαν εκεί, εκείνος γύρεψε συγχώρεση από τον Όσιο Μακάριο, γιατί είχε κακομεταχειριστεί τον μαθητή του και τον παράκάλεσε να τον κάνει Χριστιανό.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 68-69 )

Αγώνας
πνευματικός συνεχής
Του πνευματικού αγώνα το είδος δεν ανέχεται άοπλον αγωνιστή.
Τότε σταματά η προετοιμασία του αγώνα, όταν κλείνη η αυλαία της παρούσης ζωής.
Και κλείνει η αυλαία, όταν ή ψυχή βγαίνη απ’ το σώμα.
Όσο, λοιπόν, βρισκόμαστε εδώ, είναι ανάγκη να πυγμαχούμε, κι όταν είμαστε στο σπίτι κι όταν είμαστε έξω στην αγορά.
Ε.Π.Ε. 5,240

μέχρις αίματος
Πολλοί θυσίασαν και χρήματα και καλοπέραση και δόξα.
Λύγισαν όμως μπροστά στο θάνατο.
Ο Παύλος λέει: Θέλω τον αγωνιστή να παλεύη μέχρις αίματος, οι αγώνες να φτάνουν μέχρι θυσίας, μέχρι σφαγής.
Κι αν χρειαστή να υπομένουμε θάνατο, είτε ατιμωτικό, είτε επικατάρατο, είτε να διασύρεται η υπόληψις μας,
πρέπει όλα να τα υποφέρουμε με γενναιότητα. Κι αντί να θλιβώμαστε, μάλλον για τα μαρτύρια να χαιρώμαστε.
Ε.Π.Ε. 11,214

τώρα, υστέρα η δόξα
Σεις, λέει ο Κύριος μιλάτε για τιμή και στεφάνια. Εγώ σας μιλάω για αγώνες και ιδρώτες.
Τώρα, τούτη η ζωή, δεν είναι για βραβεία, ούτε τώρα θα φανή εκείνη η δόξα.
Τα παρόντα έχουν σχέσι με θυσίες, με κινδύνους, με πολεμική.
Ε.Π.Ε. 11,556

εντονώτερος, ήγγικεν η ημέρα
Όσο πλησιάζει ο καιρός για το βραβείο, τόσο εντονώτεροι πρέπει να γίνωνται οι αγώνες.
Διότι και οι δρομείς αυτό κάνουν. Όταν πλησιάζουν στο τέλος του δρόμου και πρός τα βραβεία,
τότε η έντασης τους γίνεται μεγαλύτερη.
Ε.Π.Ε. 17,530

για όλη την πίστι
Ο αγώνας γίνεται όχι για τυχόντα πράγματα, αλλά για ολόκληρη την πίστι.
Ε.Π.Ε. 18α,552

αντίστασις
Στάσου, αντιστάσου, δοξολόγησε το Θεό, διότι δεν σε πήρε την ώρα που αμάρτανες.
Ε.Π.Ε. 19,570

και προπόνησις
Στους γήινους αγώνες το βραβείο δεν ανήκει μόνο στον αθλητή, άλλα και στο γυμναστή του και στο φροντιστή του
και σ’ όλους τους εκπαιδευτές του. Όσοι τον δυναμώνουν και τον τονώνουν, φυσικά και μετέχουν στη νίκη του.
Το ίδιο και στους πολέμους. Όχι μόνο ο άριστος, αλλά κι όσοι μεριμνούν για τον αγωνιστή,
είναι φυσικό να οικειοποιούνται κάπως τα τρόπαια της νίκης και να μετέχουν στη δόξα του.
Η ενίσχυσις αγωνιστών της πίστεως, αγίων, δεν είναι μικρό, είναι πολύ σπουδαίο.
Και μας κάνει μετόχους της αμοιβής, που έχει γι’ αυτούς ετοιμάσει ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 21,368

εδώ, βραβείο, εκεί
Η ζωή αυτή είναι στάδιο αγώνων.
Θα φτάσουμε στην ανάστασι, στην αιώνια ζωή, αν περάσουμε από όλα τα αγωνίσματα και υποφέρουμε όλους τους κόπους...
Ακόμα, λέει ο Παύλος, βρίσκομαι σε αγώνα και σε αγωνία. Ακόμα βρίσκομαι μακριά από το τέλος.
Ακόμα απέχω από τα βραβεία. Ακόμα τρέχω και επιδιώκω.
Ε.Π.Ε. 21,666

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 88-89)