"Να αγαπάς πρώτος"

Όταν του έλεγα, διότι του το έλεγα πολλές φορές, "Παππούλη μου, ευλόγησε με να σου μοιάσω όσο γίνεται περισσότερο", δεν το παρεξηγούσε,
αλλά με σταύρωνε και μου έλεγε: "Να προσεύχεσαι και να αγαπάς. Να αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους.
Δεν βλέπεις εδώ τί κάνει η αγάπη του Χριστού ; Να μη λες μέσα σου "Με αγαπούν οι άλλοι;"
Αν τους αγαπάς εσύ πρώτα, να ξέρεις ότι και αυτοί σε αγαπούν το ίδιο".
Μία γυναίκα παραπονιόταν κάποτε στον Παπούλη ότι κανείς ότι δεν την αγαπά.
Δεν την αγαπούσε ο άντρας της, δεν την συμπαθούσαν στη δουλειά, την απέφευγαν οι φίλοι, τα παιδιά της δεν της έδιναν σημασία.
Παραπονιόταν συνέχεια. Ο Παππούλης τη συμβούλεψε να τα βγάλει αυτά από το μυαλό της, γιατί δεν είναι δικά της.
Έκανε ο Παππούλης μία βόλτα την άλλη μέρα μέσα στα δέντρα, κοντά στο Ησυχαστήριο, και βρήκε μία συντροφιά από φοιτητές, που είχαν πάει εκεί εκδρομή.
Είχαν ένα μαγνητόφωνο και άκουγαν τραγούδια.
Το τραγούδι που ακουγόταν εκείνη τη στιγμή έλεγε: "Μη μου ζητάς να σ' αγαπώ,η αγάπη δεν ζητιέται, μέσα στα φύλλα της καρδιάς,ριζώνει και γεννιέται".
"Δεν πρέπει να ζητάμε την αγάπη των άλλων. Πρέπει εμείς να τους αγαπάμε πρώτα και να μηναγωνιούμε για την αγάπη τους.
Τότε, κάποτε, θα μας την ανταποδώσουν".
"Για να σε αγαπούν οι άλλοι πρέπει πρώτα εσύ να τους αγαπάς".
Σε μία εκδήλωση αγάπης του κόσμου προς τον Παππούλη, είπε μία μέρα: "Κοίτα να δεις τι κάνει η αγάπη του Χριστού!
Η τόση αγάπη που μου δείχνετε με συγκινεί και με ταπεινώνει μπροστά στο Θεό, που είμαι τόσοανάξιος".
[Τζ 121-4]

"Μικρό δώρο-μεγάλη αγάπη"

Είχαμε πάει με τον Παπουλή σε ένα γυναικείο Μοναστήρι και, αφού μας περιποιηθήκανε εκεί οι γερόντισσες,
φεύγοντας και μη έχοντας τί να δίναμε και εμείς για να τις ευχαριστήσουμε για τη φιλοξενία τους,
βγάζω κρυφά μία καραμέλα που είχα στο σακάκι μου και τη δίνω στην Ηγουμένη καθώς με χαιρετούσε.
Μετά από λίγο μου λέει ο Παππούλης. "Ξέρεις πόσο μεγάλη πράξη ήταν αυτή που έκανες μ' αυτό που της έδωσες;
Δεν μπορείς να το φανταστείς". "Έμεινα" με την αποκάλυψη και είπα μέσα μου: "Αν ο Παππούλης τα βλέπει όλα, τότε τί γίνεται με το Θεό;" και έκανα το σταυρό μου.
[Τζ 124]

"Επενδύσεις στον ουρανό και στη γη"

Σε φίλο που έκανε μία σημαντική χρηματική δωρεά για φιλανθρωπικό σκοπό εν ονόματι του Χριστού, είπε με χαρά:
"Τώρα τα χρήματά σου έπιασαν τόπο".
Ήταν η καλύτερη επένδυση, διότι τα χρήματα τοποθετήθηκαν εκεί
"όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν".
Για κάποια χήρα με παιδιά, που είχε μερικά χρήματα στην άκρη, ενδιαφέρθηκε ο ίδιος, για να επενδυθούν σε αγορά ενός καλού οικοπέδου,
προς υλική εξασφάλιση των ορφανών. Όσο για την πνευματική τους εξασφάλιση, την ανέλαβε από την πρώτη στιγμή της ορφάνιας τους,
με τις θερμές προσευχές του. Έτσι πραγματοποιήθηκε για πολλοστή φορά το βιβλικό: "Ορφανόν και χήραν αναλήψεται Κύριος".
[Γ 345π.]

(Ανθολόγιο συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 62-64)

Η πιστή σύζυγος

-Γέροντα, μια γυναίκα την εγκατέλειψε ο άνδρας της, πήρε και το παιδί, και έχει σχέσεις με δύο άλλες γυναίκες. Με ρώτησε τί να κάνη.
-Να της πής, όσο μπορεί, να κάνη υπομονή, προσευχή, και να φέρεται με καλωσύνη. Να περιμένη, να μη διαλύση τον γάμο η ίδια.
Κάποιος περιφρονούσε την γυναίκα του, την κακομεταχειριζόταν, και αυτή τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή και καλωσύνη,
μέχρι που πέθανε σχετικά νέα. Όταν έκαναν την εκταφή της, βγήκε από τον τάφο μία ευωδία. Απόρησαν όσοι βρίσκονταν εκεί.
Βλέπετε, αυτή αντιμετώπιζε τα πάντα με υπομονή σ’ αυτήν την ζωή, γι’ αυτό δικαιώθηκε στην άλλη ζωή.
Έχω υπ’ όψιν μου και μια άλλη περίπτωση. Ένα κοσμικό παιδί είχε συμπαθήσει μια κοπέλα που ζούσε πνευματικά.
Για να τον συμπαθήση και η κοπέλα, προσπαθούσε να ζη κι αυτός πνευματικά, εκκλησιαζόταν κ.λπ. Τελικά παντρεύτηκαν.
Μετά όμως από χρόνια εκείνος άρχισε πάλι την κοσμική ζωή. Ενώ είχαν και μεγάλα παιδιά - ένα αγόρι στο πανεπιστήμιο και δύο κοπέλες,
μία στο λύκειο και μία στο γυμνάσιο - αυτός συνέχιζε να ζη άσωτα.
Είχε μια μεγάλη επιχείρηση και έβγαζε πολλά χρήματα, αλλά τα περισσότερα τα ξόδευε με την άσωτη ζωή του.
Η καημένη η σύζυγός του κρατούσε το σπίτι με την οικονομία που έκανε και τα παιδιά της με τις συμβουλές της.
Δεν κατηγορούσε τον πατέρα τους, για να μην τον σιχαθούν και τραυματισθούν, αλλά και για να μην παρασυρθούν.
Τα βράδια που γύριζε αργά, εύκολα τον δικαιολογούσε, λέγοντας στα παιδιά ότι έχει δουλειές,
αλλά το μεσημέρι που πήγαινε στο σπίτι με κάποια φιλενάδα του, τί να έλεγε; Γιατί, τί έκανε ο αθεόφοβος αυτός άνθρωπος;
- αν και δεν αξίζει να τον λέη κανείς άνθρωπο, επειδή δεν είχε καθόλου ανθρωπιά.
Τηλεφωνούσε στην γυναίκα του να του ετοιμάση τα φαγητά που επιθυμούσε και ερχόταν το μεσημέρι με κάποια από τις φιλενάδες του για φαγητό.
Η καημένη η μάνα, για να μην μπούν σε άσχημους λογισμούς τα παιδιά της, τους καλοδεχόταν.
Έδινε την εντύπωση ότι είναι δική της φίλη και πέρασε ο σύζυγός της από το σπίτι της και την έφερε στο σπίτι τους με το αυτοκίνητό του.
Έστελνε με τρόπο τα παιδιά στα δωμάτιά τους, για να διαβάσουν, γιατί φοβόταν μήπως δουν καμμιά άσχημη σκηνή, επειδή δυστυχώς αυτός δεν πρόσεχε,
αλλά ασχημονούσε και μέσα στο σπίτι. Αυτό γινόταν κάθε μεσημέρι και κάθε τόσο της κουβαλούσε και άλλο πρόσωπο.
Αφού τα παιδιά έφθασαν να λένε στην μητέρα τους: «Πόσες φίλες έχεις, μαμά;». «Γνωριζόμασταν από παλιά», τους έλεγε εκείνη.
Εν τω μεταξύ αυτός την είχε την καημένη χειρότερα και από υπηρέτρια, διότι της φερόταν με πολλή βαρβαρότητα.
Σκεφθήτε τώρα, αυτή η μάνα κάθε μέρα να υπηρετή δύο κτήνη, που ατίμαζαν το σπίτι, και να βάζη συνέχεια καλούς λογισμούς στα παιδιά της.
Και δεν είναι ότι ήξερε πώς το θέμα αυτό θα λήξη έπειτα από ένα διάστημα, ώστε να πή: «θά κάνω υπομονή» και να έχη και λίγη παρηγοριά.
Αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε αρκετά χρόνια. Επειδή όμως είχε δώσει ο ταλαίπωρος πολλά δικαιώματα στον διάβολο, επόμενο ήταν να δέχεται φοβερές δαιμονικές επιδράσεις.
Ήταν σαν τρελλός, δεν ήλεγχε τον εαυτό του, όλα του έφταιγαν. Μια μέρα λοιπόν, όπως έτρεχε με το αυτοκίνητό του, καθώς ήταν μεθυσμένος από την σαρκική μέθη,
ξέφυγε από τον δρόμο και έπεσε σε έναν γκρεμό. Το αυτοκίνητο διαλύθηκε και αυτός τραυματίστηκε σοβαρά.
Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο και ύστερα από μια σχετική νοσηλεία τον πήγαν στο σπίτι σακατεμένο.
Καμμιά φιλενάδα του δεν τον πλησίασε, γιατί δεν είχε πια ούτε πολλά χρήματα, αλλά και το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο.
Η καλή σύζυγος όμως και καλή μάνα τον περιποιόταν με πολλή καλωσύνη, χωρίς να του θυμίζη τίποτε από την άσωτη ζωή του.
Αυτό πολύ τον συγκλόνισε και τον αλλοίωσε πνευματικά. Μετανόησε ειλικρινά, ζήτησε και εξομολογήθηκε, έζησε λίγα χρόνια χριστιανικά, με εσωτερική ειρήνη, και αναπαύθηκε εν Κυρίω.
Μετά τον θάνατό του το αγόρι ανέλαβε την δουλειά του και συντηρούσε την οικογένεια.
Ζούσαν αγαπημένα τα παιδιά, γιατί είχαν πάρει καλές αρχές από την καλή μάνα. Αυτή η μάνα ήταν ηρωίδα.
Ήπιε όλα τα φαρμάκια, για να μη διαλυθή η οικογένειά της και πικραθούν τα παιδιά της, κράτησε την οικογένεια σωστά,
έσωσε και τον άνδρα της, αποταμίευσε και αυτή ουράνιο μισθό.
Ο Θεός αυτήν την γυναίκα θα την βάλη στην καλύτερη θέση στον Παράδεισο.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 51-54)

ξένοι για τον κόσμο
Καθένας από τη ζωή σαν να διάγη ως ξένος.
Γι’ αυτό και θ’ ακούσης το Δαβίδ να λέη: «Ξένος είμαι σ’ αυτή τη ζωή και προσωρινά διαμένω».
Ε.Π.Ε. 5,22

διηνεκώς ζουν με ευλάβεια
Όλοι οι άγιοι δεν αισθάνονταν κατάνυξι μια μονάχα μέρα της ζωής τους,
όπως συμβαίνει με πολλούς ανθρώπους.
Συνεχώς και καθημερινά περνούσαν τη ζωή τους με έρωτα και ευλάβεια και αύξαναν την αγάπη τους...
Αφού, λοιπόν, αφήσουμε τα πρόσκαιρα και εφήμερα, ας αγαπάμε τον Αιώνιο και Παντοτινό.
Ε.Π.Ε. 5,608

υπέρ εκατό μυριάδες ένας άγιος
Φέρτε σε πόλεμο ένα εκατομμύριο ανθρώπους κι έναν άγιο. Και θα δούμε ποιος θα νικήση.
Φυσικά ο άγιος. Βγήκε τότε ο Ιησούς του Ναυή σε πόλεμο.
Μόνος τα κατώρθωσε όλα, ώστε οι άλλοι σε τίποτα δεν ωφέλησαν.
Ο πολύς όχλος, αγαπητέ, όταν δεν εφαρμόζη το θέλημα του Θεού,
καθόλου δεν διαφέρει από το μηδέν.
Ε.Π.Ε. 15,242

σωτήρες και των άλλων
Οι άγιοι, κι αν ακόμα βρίσκωνται σε τρικυμία, κι αν ακόμα είναι μέσα στη θάλασσα ή σέ πέλαγος, κανένα κακό δεν παθαίνουν,
αλλά και άλλους σώζουν μαζί τους.
Αν σ’ εκείνο το πλοίο (στο ναυάγιο του Παύλου-Πράξ. κζ'), που κινδύνευε κι αντιμετώπιζε ναυάγιο,
σώθηκαν κι οι δέσμιοι εξ αιτίας της παρουσίας του Παύλου, σκέψου τί σημαίνει ναχης στο σπίτι έναν άγιο.
Πολλές τρικυμίες συμβαίνουν και σε μας κι είναι πολύ πιο φοβερές απ’ αυτές.
Έχει όμως τη δύναμι κι εμάς ο Θεός να μας σώζη,
αρκεί να δείχνουμε υπακοή στους αγίους, όπως συνέβη τότε.
Ε.Π.Ε. 16β,242

φιλοξενία τους
Ας υποδεχώμαστε τους αγίους, για να λάμπη το σπίτι, για ν’ απαλλάσσεται απ’ τ’ αγκάθια, για να γίνη λιμάνι το δωμάτιο.
Ας τους υποδεχώμαστε κι ας πλένουμε τα πόδια τους...
Εξωτερικά είναι ευτελείς οι άγιοι, που καταλύουν στο σπίτι σου, φτωχοί και κουρελιάρηδες πολλές φορές.
Να θυμάσαι όμως το λόγο: «Καθετί που κάνετε σ’ ένα απ’ αυτούς τους ασήμαντους εξωτερικά, το κάνετε σ’ Εμένα».
Ε.Π.Ε. 17,682

καταπληκτικό φαινόμενο
Ποιος δεν θα εκπλαγή, όταν κάποιος, που ‘ναι της ίδιας ανθρώπινης φύσεως με μας και συναναστρέφεται ανθρώπους,
σαν διαμάντι δεν κάμπτεται απ’ το πλήθος των παθών; Τον βρίζουν, κι αυτός ευλογεί.
Τον συκοφαντούν, κι αυτός εγκωμιάζει. Τον βλάπτουν, κι αυτός προσεύχεται για όσους τον αδικούν.
Τον επιβουλεύονται, κι αυτός ευεργετεί όσους τον πολεμάνε.
Ε.Π.Ε. 18,506

όχι το δικό τους
Κανένας απ’ τούς αγίους δεν επεδίωξε τα δικά του, αλλά καθένας φρόντισε για το συμφέρον του πλησίον.
Γι’ αυτό και έλαμψαν περισσότερο.
Ε.Π.Ε. 18α,122

δοκιμάζονται
Ο άγιος, κι όταν κάνη το καλό και παρ’ όλα αυτά υποφέρει, ευχαριστεί τον Θεό.
Έτσι πλήττει το διάβολο. Καθ’ όσον είναι βέβαια καλό, να ελεή και να ‘ναι ενάρετος κι όταν όλα έρχωνται κατ’ ευχήν.
Αλλά περισσότερο καλό είναι να μη παραιτήται κανείς απ’ το καλό κι όταν δυστυχή.
Τότε κατ’ εξοχήν είναι άνθρωπος του Θεού.
Ε.Π.Ε. 18α,732

όχι ακάθαρτοι
Αγίους τους αποκαλεί, για να δείξη, ότι, αν κάποιος είναι ακάθαρτος, βρίσκεται έξω από την ονομασία αυτή.
Ε.Π.Ε. 19,16

καταπληκτικό φαινόμενο
Καταπληκτικό το θέαμα και δείγμα της δυνάμεως του Θεού: Σκεύος οστράκινο ο άγιος κατάφερε να προσφέρη τέτοια λαμπρότητα...
Τότε περισσότερο διαφαίνεται η δύναμις του Θεού, όταν ενεργή σπουδαία διά μέσου αδυνάτων.
Ε.Π.Ε. 19,246

όχι μόνο δεν είναι ακάθαρτοι
Δεν αρκεί να μην εγγίζουμε ακάθαρτο, για να ‘μαστε καθαροί, αλλά μας χρειάζεται και κάτι άλλο:
Προσπάθεια, προσοχή, ευλάβεια, για να γίνουμε άγιοι.
Ε.Π.Ε. 19,372

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.63-65)

Το 1969 ο άνθρωπος πάτησε στη σελήνη! Η προσελήνωση των ανθρώπων.
Όλος ο πλανήτης θαύμασε εντυπωσιασμένος με το θέαμα.
Τα Χριστούγεννα ο ίδιος ο Θεός πάτησε στη γη μας! Η προσγείωση του Θεού με σάρκα!
Λίγοι όμως θαυμάζουν αυτό το Μέγα Υπερθέαμα. Ένα βρέφος σε μία φάτνη!
Το ότι ο Θεός πάτησε στη γη μας, είναι απείρως σημαντικότερο και εντυπωσιακότερο από το ότι ο άνθρωπος πάτησε στη σελήνη!
Το ένα είναι ανθρώπινο επίτευγμα που δεν έσωσε κανέναν!
Το άλλο είναι θεϊκό μυστήριο που σώζει τον κόσμο!
Ο Νηλ Άρμστρονγκ πριν κάνει το πρώτο βήμα είπε: «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα».
Τα Χριστούγεννα έγινε ένα μικρό βήμα από το Θεό μας από τον ουρανό στη γη και ένα γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα.
Κατέβηκε ο Θεός για να ανέβουμε εμείς όχι σε μία σελήνη, ούτε σε ένα διάστημα ή σύμπαν. Αλλά για να κάνουμε ένα γιγάντιο άλμα και να ανέβουμε από τη φθαρτή γη στην άφθαρτη Βασιλεία των Ουρανών! 

Τα εξαίσια πουλιά.

Μια βραδιά που ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1392) προσευχόταν μέσα στη γαλήνη για τους υποτακτικούς του, άκουσε μια φωνή που τον καλούσε:
- Σέργιε …
Παραξενεύθηκε, άνοιξε το παράθυρο, για να δη ποιος τον φωνάζει. Μια υπερκόσμια λάμψις τότε καταύγασε τον νυχτερινό ουρανό και ακούσθηκαν τα λόγια:
- Σέργιε. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή που κάνεις για τα πνευματικά σου τέκνα. Κοίταξε το πλήθος των μοναχών που θα έρθουν στο μοναστήρι σου…
Ρίχνοντας μια ματιά ο όσιος είδε αναρίθμητα εξαίσια πουλιά να πετούν γύρω του και να ψάλλουν μια υπέροχη μελωδία!
Ακούσθηκε πάλι φωνή :
- Έτσι θα αυξηθούν οι μαθητές σου και μετά από εσένα ο αριθμός τους δεν θα λιγοστέψη. Και όσοι θελήσουν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη σου, θα στολισθούν με πολλά χαρίσματα.
Ο άγιος έμεινε έκθαμβος από το θαυμαστό όραμα και τις θείες προφητείες. Θέλοντας ν’ απολαύση μαζί του και κάποιος άλλος την ουράνια οπτασία, φώναξε με δυνατή φωνή τον μοναχό Συμεών, που κατοικούσε πλησιέστερα. Κατάπληκτος για το ασυνήθιστο κάλεσμα του ηγουμένου ο π. Συμεών ήρθε βιαστικά, αλλά δεν αξιώθηκε ν’ αντικρύση ολόκληρο το όραμα. Πρόλαβε μόνο να δη την ουράνια λάμψι. Ο όσιος του διηγήθηκε τι είδε και τι άκουσε, και οι δυο τους αγρύπνησαν μαζί δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό.

(Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ. 64-65).

Τα δώρα των Μάγων, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. 

«Και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. Β11).
Τρία δώρα έφεραν στο νεογέννητο Βασιλιά. Και χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την αγία και ζωοποιό Τριάδα, στο όνομα της Oποίας ήρθε στον κόσμο το παιδί Ιησούς, αλλά και την τριπλή διακονία του Κυρίου: τη βασιλική, την ιερατική και την προφητική, γιατί ο χρυσός συμβολίζει την αυτοκρατορική, το λιβάνι την ιερατική και η σμύρνα την προφητική ή τη θυσιαστική. Το νεογέννητο βρέφος θα γινόταν ο Βασιλιάς του αθάνατου βασιλείου, ο αναμάρτητος ιερέας και προφήτης και, όπως οι περισσότεροι προφήτες πριν απ’ Αυτόν, θα θανατωνόταν.
Όλοι το γνωρίζουν πως ο χρυσός μαρτυρεί κάποιον βασιλιά και τη βασιλεία του. Όλοι γνωρίζουν πως το λιβάνι μαρτυρεί ιερωσύνη και προσευχή. Κι επίσης όλοι γνωρίζουν από την Αγία Γραφή πως το λιβάνι μαρτυρεί τη θνητότητα. Ο Νικόδημος άλειψε το σώμα του νεκρού Ιησού με μύρα (Ιωαν. Ιθ 39-40). Άλειφαν τα σώματα για να τα διατηρήσουν κάπως περισσότερο από τη φθορά του θανάτου. Ο κόσμος φωτίστηκε από τον Χριστό, που έλαμψε σαν χρυσός. Και γέμισε από προσευχές και θυμιάματα, όπως ένας ναός. Η οικουμένη ολόκληρη γέμισε από το άρωμα της διδασκαλίας του.
Τα τρία δώρα όμως συμβολίζουν επίσης την καρτερία και το αμετάβλητο. Ο χρυσός παραμένει χρυσός, το λιβάνι παραμένει λιβάνι και το μύρο παραμένει μύρο. Κανένα απ’ αυτά δε χάνει την ιδιότητά του όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μετά από χίλια χρόνια ο χρυσός εξακολουθεί να λάμπει, το λιβάνι να καίει και το μύρο διατηρεί το άρωμά του. Δεν θα μπορούσαν να βρεθούν άλλα πιο αντιπροσωπευτικά αντικείμενα στη γη που να συμβολίζουν τόσο πιστά την επίγεια αποστολή του Χριστού ή να δείχνουν πιο καθαρά και εκφραστικά τον αιώνιο χαρακτήρα του έργου του στη γη, καθώς και όλες τις πνευματικές και ηθικές αξίες που έφερε από τον ουρανό στον κόσμο. Έφερε την αλήθεια, την προσευχή, την αθανασία.
Με ποιο άλλο αντικείμενο στη γη, εκτός από το χρυσό, θα μπορούσε να συμβολιστεί καλύτερα η αλήθεια; Ό,τι και να κάνεις στο χρυσό, αυτός θα εξακολουθεί να λάμπει.
Με ποιό άλλο αντικείμενο θα μπορούσε να συμβολιστεί καλύτερα η προσευχή αν όχι με το λιβάνι; Όπως ο καπνός από το λιβάνι γεμίζει την εκκλησιά ολόκληρη, έτσι γεμίζει κι η προσευχή ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου. Όπως ο καπνός ανεβαίνει ψηλά, έτσι ανεβάζει η προσευχή την ψυχή του ανθρώπου στον Θεό. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», λέει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. ρμα 2). Είναι γεγονός πώς κι αλλά πράγματα βγάζουν καπνό, μα κανένας καπνός δεν εμπνέει την ψυχή για προσευχή.
Ποιο άλλο επίγειο αντικείμενο θα μπορούσε να συμβολίσει καλύτερα την αθανασία από το μύρο; Η θνητότητα αποπνέει δυσωδία, ενώ η αθανασία έχει μία διαρκή ευωδία.
Οι μάγοι από την Ανατολή συμβόλισαν έτσι έστω κι ανεπίγνωστα ολόκληρη τη χριστιανική πίστη. Ξεκίνησαν από την Αγία Τριάδα κι έφτασαν ως την Ανάσταση και την αθανασία του Κυρίου Ιησού και των πιστών του. Δεν είναι απλοί προσκυνητές, μα πραγματικοί προφήτες. Προφήτες τόσο της χριστιανικής πίστης όσο και της ζωής και του έργου του Χριστού. Από μόνοι τους, με τη δική τους αντίληψη και γνώση, δεν θα τα ήξεραν όλα αυτά. Ήταν η πρόνοια του Θεού που τους έστειλε στη Βηθλεέμ και τους έδωσε το παράξενο αυτό άστρο να τους οδηγεί.

«Θεός επί γης, άνθρωπος εν Ουρανώ», Oμιλίες Α΄.

«Δεύτε οι ευλογημένοι»

μακαρία φωνή και δόξα

Και αν ακόμα προσθέσης μύριες κολάσεις, δεν μπορείς να περιγραψής επάξια το τι σημαίνει να εκπέσουμε μια για πάντα από τη μακάρια εκείνη δόξα, το να ακούσουμε από το στόμα του Χριστού, «δεν σας ξέρω», το να κατηγορηθούμε ότι Τον είδαμε πεινασμένο και δεν Τον ταΐσαμε. Φυσικά και θα ήταν προτιμότερο να δεχτούμε μύριους κεραυνούς, παρά να δούμε το ήρεμο εκείνο Πρόσωπο και το γαλήνιο εκείνο βλέμμα να μας αποστρέφεται, να μην ανέχεται να μας βλέπη. Ε.Π.Ε. 10,104

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ.26)

Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του 

Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.
Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της αβύσσου παραμένει ανείπωτη, αν-επίλεκτη, και ακατονόμαστη. 
Ο άνθρωπος εκτείνεται μέχρι εκεί όπου εκτείνεται η πείνα του. Η έκταση ενός άγριου πάει έως το βλέμμα των ματιών του. Η έκταση ενός πνευματικού ανθρώπου που έχει ανώτερες αναζητήσεις, πάει πέρα από τα όρια ολόκληρου κόσμου. Ας μεταμορφωθεί όλο το σύμπαν σ’ ένα τραπέζι και όλα τα δώρα του ας στρωθούν σ’ αυτό το τραπέζι- ένας πνευματικός άνθρωπος θα σηκωθεί από αυτό. Επειδή είναι «θείο δώρο» για τους πνευματικούς ζητιάνους, αυτό το στολισμένο με κάθε λαμπρότητα εορταστικό σύμπαν.
Το σύμπαν δεν υπάρχει για να χορτάσει την πείνα, αλλά για να την προκαλέσει.
Πώς μπορεί αυτό να χορτάσει την πείνα ενός πνευματικού ανθρώπου; Πώς μπορεί το σύμπαν να χορτάσει εκείνον που αυτό το ίδιο του προκάλεσε την πείνα;

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 32-33)

600-     ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΙ. 

Σε μια εκκλησία ενός χωριού, τέσσερις αράχνες συναντήθηκαν κι άρχισαν ψιλή κουβέντα:
-Τι κακό το δικό μου, είπε η πρώτη. Δεν είμαι καθόλου τυχερή. Είχα υφάνει τον ιστό μου κάτω από μια κανδήλα και χθες το απόγευμα ήρθε ο κανδηλανάφτης και μου τον χάλασε.
-Εγώ, είπε η δεύτερη, έπαθα τα ίδια. Είχα κατασκευάσει το δικό μου πάνω στο μεγάλο βιβλίο που είναι πάνω στο βήμα, όταν ένας μαυροφορεμένος ήρθε να διαβάση και μου κατάστρεψε το έργο.
-Εγώ, πήρε το λόγο η τρίτη, είχα πλέξει τον ιστό μου κάτω από το αναλόγι. Ετοιμαζόμουν να ησυχάσω, όταν ήρθαν οι ψάλτες και αναγκάστηκα να φύγω.
-Ήμουν πιο τυχερή εγώ, λέγει τότε η τέταρτη, ξέρω, βλέπετε, και διαλέγω τα μέρη. Να, εκεί κάτω, στην πόρτα της εκκλησίας πηγαίνω και κρύβομαι στο  σκοτεινό άνοιγμα του κουτιού εκείνου που προορίζεται να δέχεται τις εισφορές των πιστών. Κάθε μέρα πολλοί περνούν. Τους φοβούμαι, είναι αλήθεια, μα κανένας ως τα σήμερα δεν έρριξε ούτε ένα βλέμμα στο έργο μου. Σας συμβουλεύω, λοιπόν, τη θέσι αυτή, γιατί είναι η πιο ασφαλής.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 273 )

597-     ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Όταν ο Πίος ο 10ος ήταν επίσκοπος της Μάντουας, ένα πρωί ένας φτωχός του χτύπησε την πόρτα ζητώντας ελεημοσύνη. Ο Επίσκοπος πήγε στην κουζίνα μα δε βρήκε τίποτε. Η αδελφή του έλειπε στην αγορά και είχε αφήσει την κατσαρόλα με το κρέας να βράζη. Τι να δώσει ο πονόψυχος Επίσκοπος; Δε χάνει καιρό, αρπάζει την κατσαρόλα και την δίνει στο φτωχό, που την παίρνει και φεύγει ευχαριστώντας.
            Σε λίγο φθάνει η αδελφή του Επισκόπου. Πηγαίνει στην κουζίνα και βλέπει ότι έλειπε η κατσαρόλα. Συγχυσμένη τρέχει στο γραφείο του αδελφού της, φωνάζοντας:
            -Μας έκλεψαν το κρέας από τη φωτιά.
            -Εξάπαντος η γάτα θα μας κατάφερε τη δουλειά, λέγει ο Επίσκοπος.
            -Ποια γάτα; απαντά εκείνη. Λείπει και η κατσαρόλα.
            Ο Επίσκοπος, για να καθησυχάση την αδελφή του, διηγείται τι είχε συμβή.
            -Μα τι θα φάμε το μεσημέρι; Δεν έχομε τίποτα άλλο.
            -Μη στενοχωριέσαι, λέγει ο Επίσκοπος. Θα βρούμε κανένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί, αρκεί που ο φτωχός θα είναι ευχαριστημένος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 272 )