ΈΝΑΣ ΑΠΟ τους Γέροντες δίνει την ακόλουθη αξιοπρόσεκτη συμβουλή:
- Αν μεταξύ σου και κάποιου άλλου ειπωθούν λόγια δυσάρεστα, κι εκείνος, ύστερα από λίγο, αρνηθεί αυτά που είπε, εσύ μην επιμένεις να του λες, «ναι, τα είπες», γιατί σίγουρα θα παρεκτραπεί πάλι και θα σου απαντήσει. «ναι, τα είπα. Και με τούτο τί;».
Και έτσι θα μεγαλώσει η φιλονικία. Λησμόνησε λοιπόν τα πικρά λόγια, για να έρθει μεταξύ σας ομόνοια και ειρήνη.

ΜΑΣ ΛΕΕΙ η παράδοση ότι ο απόστολος Ιάκωβος, ο αδελφός του Ευαγγελιστού Ιωάννου, την ώρα που οδηγούνταν στο μαρτύριο, συνάντησε στον δρόμο εκείνον που τον είχε καταδώσει. Τον σταμάτησε και τον φίλησε λέγοντάς του:
- Ειρήνευε, αδελφέ.
Βλέποντας εκείνος τόση ανεξικακία, θαύμασε και φώναξε με ενθουσιασμό:
- Χριστιανός είμαι από σήμερα κι εγώ.
Ύστερα απ’ αυτή την ομολογία, αποκεφαλίστηκε μαζί με τον Απόστολο.

Ο ΑΒΒΑΣ ΖΩΣΙΜΑΣ έδωσε κάποτε μερικά βιβλία σ’ έναν καλλιγράφο να του τα αντιγράψει. Όταν εκείνος τα ετοίμασε, ειδοποίησε τον Όσιο να στείλει κάποιον να τα πάρει. Κάποιος άλλος όμως, που ήξερε την παραγγελία, πήγε δήθεν εκ μέρους του Αββά Ζωσιμά και παρέλαβε τα βιβλία. Ύστερα από λίγο έστειλε κι ο Γέροντας τον μαθητή του να τα πάρει. Κατάλαβε τότε ο καλλιγράφος πως εξαπατήθηκε από τον άλλο και ταραγμένος απειλούσε:
- Δεν θα πέσει στα χέρια μου; Θα τον κανονίσω όπως του αξίζει!
Όταν το άκουσε ο Αββάς Ζωσιμάς παρήγγειλε στον καλλιγράφο:
- Αποκτούμε βιβλία, αδελφέ, για να μας διδάξουν αγάπη κι ανεξικακία. Αν πρόκειται για χάρη τους να μαλώνουμε, χίλιες φορές καλύτερα να μας λείπουν. «Δούλον Κυρίου ου δει μάχεσθαι» (Β' Τιμ. β' 24).

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 59-60 )

"Σε οίκο ανοχής"

Θα σας αφηγηθώ μια ιστορία, που δείχνει πόσο μεγαλείο είχε η ψυχή του πατρός Πορφυρίου.

Πριν από πάρα πολλά χρόνια, παραμονή των Θεοφανείων, πήγε, κατά το έθιμο, ν'αγιάσει τα σπίτια. Όπως έμπαινε στα σπίτια ένα ένα, μπήκε και σ' ένα σπίτι, το οποίο, χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος, ήταν οίκος ανοχής. Την ώρα που άρχισε να ψάλλει "Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου..." και ν' αγιάζει, του λέει η ιδιοκτήτρια: "Μη, μη, δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το σταυρό".
Κι ο Γέρων Πορφύριος της αποκρίθηκε: "Δεν ξέρω αν αυτές ή εσύ δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό".
Ασπάσθηκαν το σταυρό οι γυναίκες εκείνες και ο Γέρων Πορφύριος τους είπε και μερικά λόγια εκεί. Τους μίλησε για την αγάπη προς το Θεό, που ήταν το αγαπημένο του θέμα. Βλέποντας την εξαγιασμένη μορφή του Γέροντος Πορφυρίου οι γυναίκες εκείνες υπέστησαν μια εσωτερική αλλοίωση· ιδιαίτερα, όταν τις είπε: "ν' αγαπήσετε το Χριστό, που σας αγαπά, και θα δείτε τότε πόσο ευτυχισμένες θα είστε. Αν ξέρατε πόσο σας αγαπά ο Χριστός! Προσπαθήστε κι εσείς να τον αγαπήσετε".

Γνώριζε ο Γέρων Πορφύριος ότι, αν εκείνες οι γυναίκες γνώριζαν το Χριστό και τον αγαπούσαν, διότι η γνώση οδηγεί στην αγάπη, θα εγκατέλειπαν εκείνο το άθλιο επάγγελμα που έκαναν.
[Ί 100]

"Το βάρος της σαρκικής αμαρτίας"

Σε μια μητέρα ο Γέροντας έλεγε:
"Να προσέχεις και να προσεύχεσαι, τα παιδιά σου να μην πέσουν στη σαρκική αμαρτία. Βέβαια και με τον λογισμό αμαρτάνει κανείς, αλλά ελαφρότερα, ενώ με τη σαρκική συνεύρεση πολύ βαρύτερα, γιατί μ' αυτήν γίνονται βαθιές αλλαγές και ζημιές στην ψυχή".
[Γ 364]

"Ο Γέροντας δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από τους αμαρτωλούς"

Παρέμενε, σε κάθε περίπτωση, ο ειρηνικός, ο μειλίχιος πατέρας, επιεικής και ανεκτικός στις πτώσεις των ανθρώπων, διότι κατείχε τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Δεν παγιδευόταν από τους παραπλανητικούς ελιγμούς του διαβόλου, ο οποίος, ως πρώτος διδάξας, εφήρμοζε, με εκσυγχρονισμένες παραλλαγές, τη μέθοδο του "διαίρει και βασίλευε".
Ο Γέροντας δε φατρίαζε, δεν ξεχώριζε τον εαυτό του από τους αμαρτωλούς, αισθανόταν οργανικά ενωμένος με όλους τους χριστιανούς, μέσα στο ενιαίο σώμα της Εκκλησίας.
Ζούσε το αποστολικό "τις ασθενεί και ουκ ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και ουκ εγώ πυρούμαι;".
Όσο αποστρεφόταν την αμαρτία, άλλο τόσο αγαπούσε, αδιακρίτως, όλους τους αμαρτωλούς.
Εκείνοι μερικές φορές τον πολεμούσαν, με παρότρυνση του διαβόλου, κι αυτός προσπαθούσε να συμπαραταχθεί μαζί τους, στον κοινό πόλεμο των χριστιανών κατά του πονηρού. Ακολουθούσε τη συμβουλή του ιερού Χρυσοστόμου:
"Μη μετ'εκείνου (του διαβόλου) κατ'αλλήλων ιστάμενοι, αλλά μετ'αλλήλων κατ' εκείνου παρατασσόμενοι".
[Γ 390]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.68-70)

Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ζευγάρι

-Γέροντα, πέστε μας για την Αγία Άννα και τον Άγιο Ιωακείμ, τους Θεοπάτορες.
Κάποτε κάτι αρχίσατε να μας λέτε.
-Από μικρός είχα σε μεγάλη ευλάβεια τους Αγίους Θεοπάτορες.
Μάλιστα είχα πει σε κάποιον ότι, όταν με κάνουν καλόγερο, θα ήθελα να μου δώσουν το όνομα Ιωακείμ.
Πόσα οφείλουμε σ’ αυτούς! Οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα είναι το απαθέστερο ανδρόγυνο που υπήρξε ποτέ.
Δεν είχαν καθόλου σαρκικό φρόνημα.
Ο Θεός έτσι έπλασε τον άνθρωπο και έτσι ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι, απαθώς.
Αλλά μετά την πτώση μπήκε το πάθος στην σχέση ανάμεσα στον άνδρα και στην γυναίκα.
Μόλις βρέθηκε ένα απαθές ανδρόγυνο, όπως έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και όπως ήθελε να γεννιούνται οι άνθρωποι,
γεννήθηκε η Παναγία, αυτό το αγνό πλάσμα, και στην συνέχεια σαρκώθηκε ο Χριστός.
Μου λέει ο λογισμός ότι θα κατέβαινε και νωρίτερα ο Χριστός στην γη, αν υπήρχε ένα αγνό ζευγάρι,
όπως ήταν οι Άγιοι Ιωακείμ και Άννα.
Οι Ρωμαιοκαθολικοί φθάνουν στην πλάνη και πιστεύουν, δήθεν από ευλάβεια,
ότι η Παναγία γεννήθηκε χωρίς να έχη το προπατορικό αμάρτημα.
Ενώ η Παναγία δεν ήταν απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα,
αλλά γεννήθηκε όπως ήθελε ο Θεός να γεννιούνται οι άνθρωποι μετά την δημιουργία.
Ήταν πάναγνη, γιατί η σύλληψή Της έγινε χωρίς ηδονή.
Οι Άγιοι Θεοπάτορες μετά από θερμή προσευχή στον Θεό να τους χαρίση παιδί, συνήλθαν όχι από σαρκική επιθυμία,
αλλά από υπακοή στον Θεό. Αυτό το γεγονός το είχα ζήσει στο Σινά.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 61-62)

για άλλους φως, για άλλους σκότος
Η Παρουσία του Χριστού για άλλους είναι φως, για άλλους είναι τιμωρία.
Ε.Π.Ε. 23,46
«επιφάνεια»
Ας μη κάνουμε στη ζωή αυτή τίποτε ανάξιο της παρουσίας του Χριστού. Κι έτσι σύντομα εμείς θα κερδίσουμε. Λέγεται δε «επιφάνεια», επειδή φανερώνονται όσα είναι ουράνια (πάνω) και ανατέλλει ο Χριστός από ψηλά.
Ε.Π.Ε. 23,642
πώς θα κρίνη;
Πώς θα παρουσιαστή; Πάντως δεν θα χρειαστή θυσία για τη σωτηρία τους όταν εμφανιστή (στη δευτέρα παρουσία). Θα κρίνη με βάσι τα έργα τους.
Ε.Π.Ε. 25,32
αποκαλυπτήρια
Ας φέρουμε στο νου το δικαστήριο εκείνο και ας φανταστούμε ότι γίνεται τώρα και ότι τώρα κάθεται ο Κριτής και ότι τώρα όλα φανερώνονται μπροστά Του. Διότι όχι απλώς πρέπει να παρασταθούμε σ’ εκείνο το δικαστήριο, αλλά και να φανερωθούν όλα όσα έχουμε διαπράξει.
Ε.Π.Ε.31,348

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 28)

για τη συντέλεια του κόσμου
Ας υποθέσουμε, ότι η συντέλεια γίνεται ύστερα από είκοσι χρόνια, ύστερα από τριάντα, ύστερα από εκατό. Τι σημασία έχει αυτό για μας; Δεν είναι η συντέλεια του καθενός το τέλος της ζωής του; Γιατί ασχολείσαι και αγωνιάς για το κοινό τέλος όλων;
Ε.Π.Ε. 22,524
και κρίσις και πλάνες
Άνθρωποι διαστρεβλωτές επιχειρούν κατά καιρούς να εξαπατούν. Τότε μεν ισχυρίζονταν, ότι η ανάστασις των νεκρών ήδη έχει γίνει. Τώρα λένε, ότι επίκειται η κρίσις και η παρουσία του Χριστού για να υποτάξουν και αυτόν τον Χριστό στο ψέμα. Και προσπαθούν να πείσουν, ότι δεν υπάρχει ανταπόδοσις στο μέλλον ούτε δικαστήριο και κόλασις και τιμωρία για τους κακοποιούς και ασεβείς.
Ε.Π.Ε. 23,10

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 27-28)

746-     ΕΧΥΣΑ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ ΓΙ’ ΑΥΤΟΥΣ.

Στη ζωή του αγίου Κάρπου διαβάζομε ότι ενώ προσευχόταν για να αποκτήση από το Θεό την τιμωρία δυο αμαρτωλών, που ήταν το σκάνδαλο της χώρας, του παρουσιάσθηκε ο θείος Εσταυρωμένος και κοιτάζοντάς τον με αυστηρό ύφος του είπε: «Τι είναι αυτό που μου ζητάς; Δεν ξέρεις ότι και γι’ αυτούς έχυσα το αίμα μου κι αν ήταν ανάγκη είμαι πρόθυμος να κατέβω στη γη και να ξανασταυρωθώ;».

            Μεγάλη είναι πραγματικά η αγάπη του Θεού για  τους αμαρτωλούς.  Ιδού τι λέγει η Γραφή: «Μπορεί μια μητέρα να ξεχάσει το παιδί της; Κι αν ποτέ μπορεί να συμβή αυτό, εγώ, λέγει Κύριος, δε θα το ξεχάσω ποτέ». «Μη επιλήσεται γυνή του παιδίου αυτής…ει δε και ταύτα επιλάθοιτο, αλλ’ εγώ ουκ επιλήσομαί σου, είπε Κύριος».    

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 340 )

745-                 ΤΑ ΔΥΟ ΔΑΚΡΥΑ.

            Από τη γη δυο δάκρυα: θερμά μαργαριτάρια,

            ανέβηκαν και στάλαξαν στου Πλάστου τα ποδάρια.

            Κι είπε το πρώτο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο

            «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για το δικό της πόνο».

            Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «-Ούτε στιγμή μη χάνεις!

            Σύρε να γίνης βάλσαμο, τον πόνο της να γιάνης».

            Κι είπε και τ’ άλλο τρέμοντας εμπρός στο θείο θρόνο:

            «-Εμένα μ’ έβγαλε η καρδιά για κάποιο ξένο πόνο»!

            Κι ο Πλάστης αποκρίθηκε: «Εσύ μαζί μου μείνε!

            Της ευσπλαχνίας τα δάκρυα, δικά μου δάκρυα είναι».

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 340)

744-     ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ.

Η υπηρέτρια είδε τον κύριό της μια ημέρα να δίδη σε ένα επαίτη τη μάλλινη φανέλλα του που είχε αγοράσει την παραμονή.
-Μα τέλος πάντων, κύριε, ήταν ανάγκη να δώσης στο ζητιάνο τη φανέλλα που αγόρασες μόλις χθες; Μπορούσες να είχες δώσει την παλιά.
Και ο πονετικός και φιλέσπλαχνος κύριος της έδωκε μια υπέροχη απάντησι:
-Ο δυστυχής αυτός είναι αρκετά πλούσιος σε κουρέλια. Ήταν περιττόν να του προσθέσωμε και ένα άλλο.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 339-340)

739-     ΤΟ ΠΙΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΕΡΓΟ.

Κάποτε ένας γηραλέος, σοφός και άγιος μητροπολίτης, συζητούσε με άλλους επισκόπους για τα διάφορα χριστιανικά έργα.            

-Ποιο νομίζετε, ρώτησε, ότι είναι το πιο απαραίτητο έργο για τη σωτηρία της σημερινής κοινωνίας;
-Να ανοίξωμε σχολεία και να μορφώσωμε τη νεολαία, απήντησε ένας επίσκοπος.
-Όχι, απαντά ο μητροπολίτης.
-Να κτίσωμε εκκλησίες, προσθέτει ένας άλλος.
-Όχι, επιμένει ο μητροπολίτης.
-Να φροντίσωμε για ιερατικές κλήσεις, προσθέτει τρίτος.
-Όχι, όχι, όχι, επαναλαμβάνει ο μητροπολίτης, το σπουδαιότερο έργο και το πιο απαραίτητο στη σημερινή κοινωνία είναι να μορφώσωμε μερικούς πιστούς να έχουν έντονη εσωτερική ζωή, να ζουν με το Χριστό. Αυτοί θα είναι οι στυλοβάται των άλλων έργων, το αλάτι της κοινωνίας, η ψυχή των άλλων ενοριακών έργων.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 337-338 )

σπεύδουν για την αποδημία
Λαχταρούσαν ν’ αποδημήσουν απ’ τη γη, κι έτσι ευαρεστούσαν το Θεό.
Ε.Π.Ε.25,162

αντίρροπο όλης της οικουμένης
Ο Θεός της οικουμένης δεν ντρέπεται ν’ αποκαλείται Θεός τριών ανθρώπων, και σωστά.
Διότι είναι ισοστάσιοι όχι μιας οικουμένης, αλλά μυρίων κόσμων.
Ε.Π.Ε. 25,164

όσο δεν ζυγίζει όλος ο κόσμος
Κι’ αν ακόμα όλο τον κόσμο παραβάλης με τους αγίους, θα δης, ότι η ζυγαριά θα κλείνη προς το μέρος τους,
διότι είναι τιμιώτεροι όλου το κόσμου.
Ε.Π.Ε. 25,226

άχυρα ο κόσμος μπροστά τους
Όπως πολύ βάρος από άχυρο και χορτάρι δεν μπορούν να συγκριθούν με δέκα μαργαριτάρια,
έτσι δεν μπορούν να συγκριθούν οι άγιοι (μ’ όλο τον κόσμο).
Ε.Π.Ε. 25,226

με λαμπρότητα αρετής
Πόσο μεγάλη είναι η αρετή των αγίων! Αν εδώ τόσο μεγάλα κατορθώνουν, τόσο μεγάλα πετυχαίνουν,
ισάξια με τους αγγέλους, τι άραγε θα κάνουν εκεί;
Πόση λαμπρότητα θα έχουν;
Ε.Π.Ε. 25,228

κατορθώματα και πόνοι τους
Πάντοτε βέβαια, κυρίως όμως όταν σκέπτομαι τα κατορθώματα των αγίων, τότε μου έρχεται να ξεχνάω όλα τα δικά μου, διότι ούτε στο όνειρο μας δεν γνωρίσαμε αυτά,
που εκείνοι οι άνδρες πέρασαν σ’ όλη τους τη ζωή, κι αυτά δεν ήταν τιμωρία για τ’ αμαρτήματα τους,
αλλά, αν και σημείωναν πάντοτε κατορθώματα, όμως πάντοτε αντιμετώπιζαν θλίψεις.
Ε.Π.Ε. 25,238

μετανάστες
Περιφέρονταν σαν εξόριστοι και μετανάστες, όπως εκείνοι που δεν θεωρούνται άξιοι να βλέπουν ούτε τον ήλιο.
Ούτε στην έρημο εύρισκαν καταφύγιο. Έπρεπε συνεχώς να φεύγουν, ν’ αναζητούν κρύπτες.
Έπρεπε ζωντανοί να θάβονται, να ‘ναι πάντα φοβισμένοι.
Ε.Π.Ε. 25,240

δροσιά στον καύσωνα τον κόσμου
Η μνήμη των αγίων εκείνων ανδρών, σαν σύννεφο θα σκιάζη αυτούς, που φλέγονται από ακτίνες θερμότερες του ήλιου.
Ε.Π.Ε. 25,244

αστέρες εν ημέρα
Να ‘ναι ευλογημένο το όνομα του Θεού. Να, φωτίζουν πλέον αστέρια και κάτω στη γη.
Είναι οι άγιοι. Ναι, κάτω στη γη φωτίζουν αστέρια πιο λαμπρά απ’ τ’ αστέρια των ουρανών.
Είναι αστέρια, που φαίνονται γι’ Αυτόν που φάνηκε για μας στη γη.
Αστέρια, που δεν λάμπουν απλώς στη γη, αλλά λάμπουν και την ημέρα. Αυτό είναι δεύτερο θαύμα.
Είδατε ποτέ αστέρια να φωτίζουν μαζί με τον ήλιο;».
Ε.Π.Ε. 30,384-386

κλίμακα αγιωτικής δόξας
Αυτοί που πριν ζούσαν επαίσχυντα, τώρα ζουν καθαρά με αρετή.
Όχι μόνο είναι ελεύθεροι, αλλ’ είναι και άγιοι. Όχι μόνο άγιοι, αλλά και δίκαιοι.
Όχι μόνο δίκαιοι, αλλά και παιδιά του Θεού. Όχι μόνο παιδιά, αλλά και κληρονόμοι.
Όχι μόνο κληρονόμοι, αλλά και αδελφοί του Χριστού. Όχι μόνο αδελφοί τού Χριστού, αλλά και συγκληρονόμοι.
Όχι μόνο συγκληρονόμοι, αλλά και μέλη Του. Όχι μόνο μέλη, αλλά και ναός Του.
Όχι μόνο ναός, αλλά και όργανα του Πνεύματος.
Να ‘ναι ευλογημένο και δοξασμένο το όνομα του Θεού, που τελεί μόνος Αυτός θαυμάσια.
Ε.Π.Ε. 30,386

διασώζουν την αρετή
Γι’ αυτό θαυμάζουμε το Νώε, όχι απλώς διότι ήταν ενάρετος ούτε διότι απλώς ήταν τέλειος,
αλλά διότι ανάμεσα σε τέτοια γενιά διεστραμμένη και πονηρή, στο πρόσωπό του διασώθηκε η αρετή.
Και πότε; Τότε που δεν υπήρχε παράδειγμα αρετής, τότε που όλοι τον εξωθούσαν πρός το πονηρό.
Εκείνος ήταν ένας οδοιπόρος, που βάδιζε αντίθετα στο ρεύμα μεγάλου πλήθους.
Ε.Π.Ε. 31,102

Πρό Χριστού ανώτεροι από μας
Ο Ιώβ ήταν ενάρετος προ της χάριτος και προ του Μωσαϊκού νόμου.
Τώρα βέβαια έχουν γίνει οι πνευματικοί αγώνες ευκολότεροι, μετά απ’ την παρουσία του Χριστού.
Ε.Π.Ε. 31,132

άνθρωποι αγάπης
Απ’ την αγάπη φλεγόταν ο Παύλος. Αν δε εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, όλους θα τους βρούμε να ‘χουν διακριθή για την αγάπη τους.
Η αγάπη φανερώνει τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη κάνει τους πολλούς ένα σώμα.
Η αγάπη κάνει κοινά σε όλους όσα στον καθένα υπάρχουν.
Ε.Π.Ε. 31,332-334

υποφέρουν
Πρέπει τώρα να επιφέρουμε τη λύσι, που να αναφέρεται σε αγίους και υπέροχους και θαυμαστούς ανθρώπους.
Βρέθηκαν όχι μόνο σε ασθένεια και πόνο σωματικό, αλλά δοκιμάστηκαν με φτώχεια, με πείνα, με φυλακίσεις,
με βασανιστήρια, με καταδιώξεις, με συκοφαντίες και μ’ όλα εν γένει τα δεινά του βίου.
Ε.Π.Ε. 31,586

μίμησις αγίων
Όταν σας προτρέπουμε να μιμηθήτε την αρετή εκείνων, και στον καθένα σας λέμε, να μιμηθής τον Παύλο, να ζηλέψης τον Πέτρο,
να μην αδιαφορήσετε νομίζοντας ότι αυτοί είχαν υπερβολικά κατορθώματα επειδή ήσαν από άλλη «πάστα».
Άνθρωποι ήσαν σαν κι εμάς.
Ε.Π.Ε. 31,590

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.70-72)