Αν έχω εξασφαλίσει το ψωμί της ημέρας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, και μου φέρει κανείς, και μάλιστα κοσμικός, κι αλλά τρόφιμα, καταλαβαίνω πως από τον πειρασμό γίνεται τούτο, που θέλει να με ρίξει στην απληστία, και δεν τα δέχομαι. Αν καμιά φορά βρίσκομαι σε πραγματική ανάγκη, ο Θεός μου στέλνει, με κάποιον καλό άνθρωπο, εκείνα που χρειάζομαι, όπως έστειλε στον Δανιήλ, στον λάκκο των λεόντων, τροφή με τον προφήτη Αββακούμ. Όταν έχω χρήματα και τα κρατώ, ενώ περιμένω να με συντηρούν οι άλλοι, μοιάζω με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, που περιφρόνησε την Χάρη Του Χριστού για την αγάπη των χρημάτων.

ΛΕΝΕ για κάποιο πολύ φτωχό Ερημίτη πως, όταν του πήγαινε κανένας αδελφός λίγο φαί και τύχαινε να του πάει κι άλλος την ίδιά μέρα, δεν κρατούσε το δεύτερο, λέγοντας:
- Μ’ έθρεψε σήμερα ο Κύριός μου. Μου αρκεί αυτό.

ΑΝ ο Κύριός μου θέλει να ζω, συνήθιζε να λέει ο Αββάς Φορτάς, που ήταν χρόνια κατάδικος από βασανιστική αρρώστια, ξέρει πως να με οικονομεί. Αν πάλι δεν θέλει, μου είναι περιττή η ζωή. Έτσι ζούσε με μεγάλη στέρηση και δεν έπαιρνε από κανένα ελεημοσύνη.
Όταν κάποιος μου κάνει μια δωρεά, έλεγε άλλη φορά, όχι για την αγάπη του Θεού αλλά από καθήκον, αν την πάρω αδικώ τον δωρητή, γιατί ούτε εγώ μπορώ να την ανταποδώσω ούτε από τον Θεό έχει άμοιβή.

ΚΑΘΩΣ περπατούσε στην έρημο ένας νέος υποτακτικός, βρήκε ένα ξύλο, που πριν από λίγο είχε πέσει από μια φορτωμένη καμήλα.
Το σήκωσε και το πήγε στην καλύβα του.
- Πού το βρήκες; τον ρώτησε ο Γέροντάς του.
- Στον δρόμο, αποκρίθηκε ο νέος.
- Αν το έφερε μπροστά στα πόδια σου τυχαία ο άνεμος, έχει καλώς, του είπε ο Γέροντας. Αν όμως το έχασε κανένας άνθρωπος, πήγαινε να το ρίξεις εκεί που το βρήκες, για να μην καταδικαστείς με τους άδικους.
Έτσι, ο νέος το πήγε πίσω στην θέση που το είχε βρει.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 49-50)

Η Εκκλησία δεν είναι κάποιο φιλανθρωπικό σωματείο. Είναι Θεανθρώπινος οργανισμός. Η φιλανθρωπία είναι μια από τις βασικές της ιδιότητες, όχι ο σκοπός της. Νομίζω η ανώτερη πράξη φιλανθρωπίας είναι η ενότητα! Το να ενωνόμαστε μεταξύ μας με την Αγάπη του Χριστού, να γινόμαστε ένα για το Χριστό μας με τη βοήθεια Του! Πολλά αδέρφια από άλλες ενορίες με ρωτούν πώς και ενώ είμαστε τόσα νέα παιδιά στην ενορία μας δεν έχουμε οργανωθεί ώστε να κάνουμε μαζί φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Από παλαιότερα όμως το είχα σκεφτεί αυτό ήδη και είχα καταλάβει πως εμείς προσπαθούμε μια ιδιαίτερης μορφής φιλανθρωπία. Το να γίνουμε ένα, όπως προσευχήθηκε για μας ο Χριστός στον Ουράνιο Πατέρα Του στην αρχιερατική προσευχή Του [ Ιω. Ιζ΄1-26]. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο σπουδαίο αλλά και το πιο δύσκολο που μπορεί να προσπαθήσει ένας χριστιανός! Μέσα από την ένωση μας θα φανεί η αγάπη μας για το Χριστό, μέσα από την αγάπη μας και την ένωση μας κηρύττουμε την Αγία Τριάδα και ότι ‘ο Θεός Αγάπη εστί’[ Α΄Ιω. δ,16].
Φιλανθρωπίες μπορούν να κάνουν όλοι οι καλοί άνθρωποι. Να αγαπούν όμως τον πλησίον τους όπως τον εαυτό τους είναι γνώρισμα των χριστιανών! Να αγαπώ τον αδερφό μου τόσο πολύ ώστε να μην τον ξεχωρίζω από μένα, να είναι μέσα μου όταν προσεύχομαι, όταν εργάζομαι, όταν ανασαίνω! Να μην προστρέχω απλώς στη λύπη του ή στη χαρά του αλλά η λύπη του και η χαρά του να γίνονται δικές μου. Λεγόμαστε αδέρφια πνευματικά γιατί έχουμε γεννηθεί από την ίδια μήτρα, τη μήτρα της Εκκλησίας. Στον ίδιο Θεό βαπτισθήκαμε όλοι και τον ίδιο Θεό ενδυθήκαμε, το ίδιο Αίμα και Σώμα κοινωνούμε όλοι μας από την ίδια λαβίδα και είμαστε όλοι μας ένα σώμα! Το σώμα του Χριστού! Αυτό σημαίνει να είμαστε Εκκλησία! Να είμαστε ένα! Είναι λυπηρό να μη γνωρίζω το διπλανό μου, είναι θλιβερό να μην τον αγαπάω, να μην τον βάζω μέσα μου, να τον χάνω… αυτός που δεν επιθυμεί την ένωση με τον αδερφό του νομίζω εμποδίζει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος να περάσει μέσα του. Είναι κακός αγωγός της Αγάπης του Θεού που μας ενοποιεί! Στην ουσία αδέρφια είμαστε όταν επιθυμούμε τα ίδια πράγματα, όταν επιθυμούμε την ένωση με το Χριστό μας πρώτα και πάνω απ’όλα!
Όπως στη Θεία Λειτουργία, τότε που είμαστε όλοι στραμμένοι προς τον Εσταυρωμένο! Τότε που οι καρδιές μας, οι προσευχές μας και οι επιθυμίες μας ενώνονται! Μακάρι πάντα να ήμαστε έτσι… η Θεία Λειτουργία να μην τελείωνε ποτέ! Όταν δύο αδερφοί ενώνονται τότε τα θαύματα έρχονται! Αδύνατο δεν υπάρχει! Η προσευχή ρέει ασταμάτητα μέσα του, όπου είναι ο ένας βρίσκεται και ο άλλος γιατί είναι συνδεδεμένοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Όταν είμαστε στην καρδιά του αδερφού μας, είμαστε παντού μαζί του… στο ναό, στην καφετέρια, στην εργασία, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ακόμα και στον ουρανό! Παντού είναι απλωμένα τα αδέρφια μας ! Όταν είμαστε ενωμένοι εν αγάπη, ελεεί ο αδερφός μας , ελεούμε κι εμείς, υπομένει αυτός υπομένουμε κι εμείς, προσεύχεται αυτός κι εμείς μαζί του. Πολλοί μου έχουν πει ότι σε δύσκολες στιγμές τους σκέφτονται τους αδερφούς τους, μια κουβέντα τους, ένα χαμόγελο τους, μια σιωπή τους και τότε πλημμυρίζονται από τη Χάρη του Κυρίου και έτσι νικάνε τη δυσκολία και συνεχίζουν!
Όπως έλεγε και ο Μέγας Αντώνιος ‘ είδες τον αδερφό σου, είδες το Θεό σου’. Και ποιος είναι αυτός που θα δει δύο αδερφούς να ομονοούν στο όνομα του Χριστού και δε θα προστρέξει σ’ Αυτόν που είναι ο λόγος και η αιτία της ένωσης τους; Χαίρομαι γιατί εμείς το προσπαθούμε αυτό! Κι αν ο διάβολος έχει κερδίσει πολλές μάχες, τον πόλεμο δε θα τον κερδίσει! Μακάρι όλοι μας να βάλουμε τα δυνατά μας, δηλαδή τα δυνατά Του και να τα καταφέρουμε να γίνουμε αδέρφια πραγματικά! Ενωμένα κάτω από το Σταυρό του Χριστού μας με ένα φρόνημα, μια θέληση και μια ψυχή! Η ένωση μας είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες… και στη γη και στους ουρανούς! Αμήν! (K.Δ.Κ)

     Η αρχαία Φιλοσοφία, ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός, τα άλλα ανατολικά θρησκεύματα, η Θεοσοφία, το κίνημα της Νέας Εποχής (New Age) & οι οπαδοί της μετενσάρκωσης, η Μασονία κ.α. πιστεύουν ότι ο χρόνος κινείται ΚΥΚΛΙΚΑ.
     Τα πάντα, το σύμπαν, η ζωή, ο άνθρωπος γεννιούνται & πεθαίνουν ασταμάτητα. Τίποτα δεν έχει αρχή ή τέλος οριστικό. Όλα ανακυκλώνονται αιωνίως. Το κάθε τι συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν του κυκλικού χρόνου & θα ξανασυμβεί άπειρες φορές στο μέλλον! Ατέρμονες ανακυκλήσεις, περιστροφή της γένεσης & της φθοράς των πάντων. Θα ζήσω άπειρες ζωές, ως άνθρωπος ή ζωό ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Σαν να τρέχεις διαρκώς σε έναν κύκλο. Πάντα γυρνάς στο ίδιο σημείο. Δεν υπάρχει κίνηση προς τα εμπρός. Ποτέ δεν φτάνεις πουθενά. Ποτέ δεν υπάρχει τέρμα ή σκοπός ή πρόοδος, τίποτα καινούργιο! Ταξίδι ατέλειωτο χωρίς κανένα προορισμό.
     Τα αποτελέσματα; Απόλυτη μοιρολατρία, απελπισία, έλλειψη σκοπού & νοήματος. Ο κυκλικός χρόνος της Φιλοσοφίας & των Θρησκειών κάνει πραγματικότητα τον μύθο του Σισύφου! Όλο κουβαλούσε το βράχο & όλο ο βράχος ξανακυλούσε… Είναι σκέτη ταλαιπωρία, η απόλυτη τραγικότητα! Και είναι ΨΕΜΜΑ, ΠΛΑΝΗ & ανθρώπινη επινόηση η κυκλική έννοια του χρόνου.
     Ο Χριστιανισμός, ως η μόνη αλήθεια & αποκάλυψη του Θεού, έφερε πνευματική επανάσταση! Άλλαξε ριζικά την έννοια του χρόνου. Ο χρόνος δεν είναι ΚΥΚΛΙΚΟΣ, είναι ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ, ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΟΣ! Έχει αρχή! Έχει & τέλος. Αρχή του είναι η αρχή της Δημιουργίας. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός…» (Γένεση α 1). Τέλος του η Β΄ Παρουσία του Χριστού & η συντέλεια του κόσμου. Τίποτα δεν ανακυκλώνεται. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Όλα είναι μοναδικά, ανεπανάληπτα! Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου έχει άπειρη αξία & τρομερή σπουδαιότητα για μένα & τους άλλους. Κάθε γεγονός, λόγος, συναίσθημα, χαρά, λύπη, αποτυχία, επιτυχία, αγαθοεργία, αμαρτία, είναι ένα ΣΗΜΕΙΟ στην ευθεία Γραμμή του χρόνου. Κάθε σημείο καθορίζει & όλη τη γραμμή! Καμία μοιρολατρία, αλλά αντίθετα απόλυτη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ! Παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου τι κάθε λεπτό! Ο χρόνος είναι όμως & ιερός! Ο Θεός με την ενανθρώπηση του Χριστού μπήκε μέσα σε αυτόν το γραμμικό χρόνο & τον έκανε ιερό χρόνο.
     Τώρα ο χρόνος στο Χριστιανισμό είναι χρόνος σωτηρίας ή απώλειας. Όλα έχουν νόημα & σκοπό! Όλα βαίνουν σε ένα τέρμα. Δεν κάνω κύκλους! Πορεύομαι στην ευθεία & καταλήγω! Ολοκληρώνω την πορεία μου & μετά αρχίζει ο άχρονος χρόνος της αιωνιότητας! Ο Χριστιανισμός δίνει άπειρη αξία στην έννοια του χρόνου! Μία ζωή την έχουμε. Μία πορεία να βαδίσουμε. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Το τώρα, το «νυν» έχει σημασία! Ο ληστής άρπαξε τον Παράδεισο & τη σωτηρία σε λίγα δευτερόλεπτα! Στον ευθύγραμμο χρόνο πρόσθεσε ένα ΣΗΜΕΙΟ μετάνοιας & έφτασε στο τέρμα! Χρόνος χαράς, ελπίδας, γεμάτος νόημα. Υπάρχει κατεύθυνση, πρόοδος, δημιουργία του «καινούργιου», του μοναδικού!
     Στον κυκλικό χρόνο της Φιλοσοφίας & των ψεύτικων θρησκειών υπάρχει η απαισιοδοξία, η απελπισία, η ματαιότητα των πάντων. Εκεί δεν γράφεται ιστορία. Ούτε έχει ιδιαίτερο νόημα η ιστορική επιστήμη, διότι δεν υπάρχει αληθινό ιστορικό γεγονός σε έναν ΚΥΚΛΟ. Στον γραμμικό χρόνο του Χριστιανισμού υπάρχει η ελπίδα, η αισιοδοξία, το νόημα για όλα. Εδώ έχει νόημα η Ιστορία & ως βίωμα & ως Επιστήμη. Διότι κάθε ιστορικό γεγονός είναι μοναδικό & ανεπανάληπτο & ιστορικής σημασίας για το πρόσωπο & την ανθρωπότητα & τον προορισμό τους! (π.Ν)

Πηγές: Ως προς τη Φιλοσοφία: Κ.Δ. Γεωργούλη, Ιστορία της ελληνικής Φιλοσοφίας σελ. 581, 669-673 εκδ. Παπαδήμα. Ως προς τη Θεολογία: π. Γεωργίου Φλωρόφσκι, Χριστιανισμός και Πολιτισμός, σελ. 32-3, 73-77 εκδ. ΠΟΥΡΝΑΡΑ

Τα παιδιά των διαλυμένων οικογενειών

-Γέροντα, όταν ο άνδρας έχη κάποιο πάθος, αναγνωρίζη ότι φταίει, εξομολογήται κ.λπ.,
αλλά δέχεται ακόμη επιδράσεις και λέη στην γυναίκα του: «σας παιδεύω, κι εσένα και τα παιδιά, καλύτερα να φύγω,
να σας στέλνω χρήματα από μακριά, για να μην ταλαιπωρήσθε», τί πρέπει να κάνη η γυναίκα;
-Αν ο άνδρας νιώθη πράγματι έτσι όπως λέει, αυτό δείχνει ότι έχει πολύ φιλότιμο και η γυναίκα πρέπει να κάνη υπομονή.
Όμως καλό είναι να μην πιστεύη εύκολα αυτά που ακούει, να βλέπη βαθύτερα.
Γιατί καμμιά φορά μπορεί ο άνδρας να λέη δήθεν από αρχοντιά: «να φύγω, να μη σας παιδεύω»,
ενώ θέλει στα αλήθεια να φύγη, γιατί έχει μπλέξει με άλλη.
Σήμερα ο γάμος, όπως κατήντησε, έχει χάσει το νόημά του. Διαλύονται οικογένειες στα καλά καθούμενα.
Ήρθε τις προάλλες στο Καλύβι κάποιος τελείως ζαλισμένος. Είχε δύο παιδιά από μια φιλενάδα.
Παντρεύτηκε μία άλλη, έκανε ένα παιδί και την χώρισε.
Μετά ξαναπαντρεύτηκε κάποια άλλη, η οποία ήταν χωρισμένη και είχε δύο παιδιά από τον πρώτο γάμο της και ένα παιδί από έναν φίλο.
Έκανε και μ’ αυτήν άλλα δύο. «Για βάστα, του λέω, από πόσες μανάδες είναι αυτά τα παιδιά και από πόσους πατεράδες;».
Έτσι καταστρέφονται τα ταλαίπωρα τα παιδιά.
Όσα είναι ευαίσθητα και δεν μπορούν να ξεπεράσουν την στενοχώρια, απελπίζονται και μερικά αυτοκτονούν.
Άλλα πίνουν, για να ξεχνούν, άλλα μπλέκονται με τα ναρκωτικά. Που τα βρίσκουν τα χρήματα;
Η πιο μικρή δόση ηρωίνης στοιχίζει τέσσερις χιλιάδες δραχμές. Η μεγάλη έξι ή επτά χιλιάδες.
Και αυτά τα παιδιά είναι από τα ζωηρά της προηγούμενης γενιάς.
Τα άλλα από το αυτόματο διαζύγιο, που είναι ακόμη μικρά, τί θα γίνουν;
Φέτος το καλοκαίρι πόσα παιδιά πέρασαν από το Καλύβι που έπαιρναν ναρκωτικά!
Τα περισσότερα, τα κακόμοιρα, ήταν από διαλυμένες οικογένειες.
Να βρίσκωνται σε τέτοια κατάσταση στην ηλικία των είκοσι επτά ετών και να ζητούν βοήθεια!
Και να δης, τα παιδιά από τις διαλυμένες οικογένειες φαίνονται από μακριά.
Στο Καλύβι έχω τα λουκούμια έξω. Όταν έρχωνται, πριν προλάβουν να φάνε το λουκούμι, τρέχουν να με φιλήσουν.
Με κάνουν με την ζάχαρη χάλια! Τους έχει λείψει η αγάπη, η στοργή.
Αυτά τα παιδιά είτε έχουν τα καημένα γονείς, είτε δεν έχουν, το ίδιο τους είναι.
Είτε έρχεται ο πατέρας στο σπίτι, είτε φεύγει, είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο τους κάνει.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 54-55)

Σήμερα που είχα πάει στη μητέρα μου άκουσα το μεσημέρι έναν ακόμη καβγά ανάμεσα στο ζευγάρι του διπλανού διαμερίσματος παρόντος και του πεντάχρονου αγοριού τους. Εκείνος έβριζε και προσέβαλε αισχρά σε έξαλλη κατάσταση τη γυναίκα του και εκείνη προσπαθούσε επί ματαίω να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Δεν έχει σημασία ποιος είχε δίκιο και ποιος άδικο και σίγουρα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να λύνονται με αυτόν τον τρόπο οι διαφορές! Σημασία έχει πως σε αυτό το σπίτι δεν υπάρχει ειρήνη και αγάπη και το κυριότερο ότι πληγωνόταν για μια ακόμη φορά η ψυχή ενός παιδιού που γινόταν μάρτυρας ενός βίαιου επεισοδίου μεταξύ των γονιών του!
Ένιωσα μεγάλη θλίψη, στενοχώρια και ευσπλαχνία εκείνη την ώρα για αυτή την οικογένεια. Ζει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα μια άνετη ζωή με όλα τα υλικά αγαθά όμως στερείται του πιο βασικού αγαθού που αποτελεί το θεμέλιο κάθε σπιτικού, κάθε οικογένειας… του Χριστού! Γιατί ο Χριστός είναι και η αγάπη και η ειρήνη και η χαρά! Πώς να συμφιλιωθούν δύο άνθρωποι και να μονιάσουν όταν βρίσκονται υπό την κυριαρχία του εγωισμού και όχι του Χριστού; Πώς να συγχωρήσει ο ένας τον άλλο όταν ο διάβολος τους υπενθυμίζει τα σφάλματα τους; Κι ένα παιδί που όταν έφυγε θυμωμένος ο πατέρας από το σπίτι άρχισε κι αυτό να φωνάζει οργισμένο και μιμούμενο τον πατέρα του τί μέλλον μπορεί να έχει αν δε σταλάξει βάλσαμο στην καρδιά του η αγάπη μεταξύ των γονιών του;
Ο Χριστός γεννήθηκε για μας… για να Του ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας και του σπιτιού μας και να Τον βάλουμε μέσα νοικοκύρη και αφέντη μας! Μόνο τότε θα επικρατεί γαλήνη και ευτυχία στο σπιτικό μας και ακόμα κι αν υπάρξουν αφορμές για τσακωμό με Εκείνον διαμεσολαβητή γρήγορα θα επέρχεται πάλι η ηρεμία! Και τελικά ας σκεφτούμε ποια είναι τα σπουδαιότερα αγαθά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος; Φυσικά η αγάπη και η ειρήνη στην καρδιά του και στην οικογένεια του! Και αυτά τα αγαθά τα παρέχει μόνο ο Χριστός! Ας Τον προσκαλέσουμε λοιπόν στη ζωή μας για να απολαμβάνουμε τη ζεστασιά και τη θαλπωρή της παρουσίας Του! (Α.Κ.Β)

"Να δέχεσαι την προσφορά της αγάπης"

Ήμουν πάντα επιφυλακτικός την αποδοχή προσφορών, ακόμα και εκ μέρους φίλων, με
αποτέλεσμα να τους πληγώνω, άθελα μου. Ο Γέροντας είδε αυτή την αδυναμία μου που,
μέσα στην εξιδανίκευση της, έκρυβε στοιχεία εκλεπτυσμένης υπερηφάνειας και θέλησε να την
μεταμορφώσει. Ενώ δεν του είχα κάνει ποτέ λόγο για αυτήν, σε μία συζήτηση μας, μου είπε
ξαφνικά: "Ξέρεις, όταν σου προσφέρουν κάτι από αγάπη, εσύ πρέπει να το δέχεσαι". Ήταν μια
άμεση και εύστοχη παρέμβαση του, με την οποία μου ξαναθύμιζε μια ξεχασμένη φράση, που με
είχε συγκινήσει στα εφηβικά μου χρόνια : "Ματαιότητα ό,τι παίρνεις από εγωισμό. Αιωνιότητα,
ό,τι αποδέχεσαι με αγάπη, για να δώσεις τη χαρά της αμοιβαιότητας σ' αυτόν που σου
προσφέρει από αγάπη".
[Γ 283]

"Φιλανθρωπία"

Φίλος των ασκητικών τάσεων επιθυμούσε να κρατήσει για τις ατομικές του ανάγκες ένα μικρό
χρηματικό ποσό και τα υπόλοιπα χρήματα, που έβγαζε από την εργασία του, να τα μοιράζει σε
ελεημοσύνες, όμως δίσταζε να μένει με τόσα λίγα χρήματα. Είπε το λογισμό του στο Γέροντα κι
εκείνος του απάντησε: "Ευλογημένε, κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοιες λεπτομέρειες! Κράτα
για τον εαυτό σου όσα χρήματα θέλεις, και δώσε όλη την προσπάθεια σου στο πώς να
αγαπήσεις περισσότερο τον Χριστό κι όλα αυτά τα ζητήματα θα λυθούν μόνα τους".
[Γ 349]

"Καλοί λογισμοί"
Κάποια μέρα, που ήμασταν μαζί στο αυτοκίνητο φίλου, περνούσαμε έξω από μια κατασκήνωση
τσιγγάνων. Τη γνωστή εικόνα της κατασκηνώσεως τους την πλαισίωναν μαγνητόφωνα, που
έπαιζαν στη διαπασών λαϊκά τραγούδια της προτιμήσεως των τσιγγάνων. Ο Γέροντας
σιωπούσε, ενώ εγώ, με το λογισμό μου, ταλάνιζα τους ανθρώπους αυτούς, γενικά για το
πολιτιστικό τους επίπεδο και ειδικότερα για τις ακουστικές τους επιλογές. Τότε άκουσα το
Γέροντα να διακόπτει τους λογισμούς μου, με τα λόγια: "Οι καημένοι οι τσιγγάνοι, τί να κάνουν,
βάζουν τα τραγούδια αυτά, για να παρηγορηθούν από τα βάσανα τους". Εγώ απόρησα.
Αποδέχεται λοιπόν, σκέφθηκα, ο Γέροντας τις μουσικές προτιμήσεις τους; Κι ο Γέροντας, πάλι
"γνούς τους διαλογισμούς μου", είπε: "Δεν λέω βέβαια ότι είναι καλά αυτά τα τραγούδια".
[Γ 364π.]

"Ο Θεός δεν τιμωρεί"
Ο Γέροντας ζούσε την αγάπη της Καινής Διαθήκης και με το κριτήριο της αγάπης αυτής τα
αξιολογούσε όλα. Κάποτε του μιλούσα για την ηθική κρίση της εποχής μας, η οποία, με τα
εκπληκτικά οπτικοακουστικά μέσα τηλεπικοινωνίας, έχει πάρει τη μορφή παγκόσμιας επιδημίας
δαιμονικής αποστασίας, που δεν έχει προηγούμενο στην ιστορία, από πλευράς εκτάσεως και
βάθους της. Ο Γέροντας συμφωνούσε λυπημένος και δε μιλούσε. Μόλις όμως του είπα, ότι
φοβούμαι, πώς ο Θεός θα επιτρέψει σκληρότατες τιμωρίες για να συνετισθούμε, αντέδρασε με
τα λόγια: "Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον
Θεό. Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά. Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο
νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι".
[Γ 383π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.64-66)

οι καθαροί
Άγιος είναι ο καθαρός.
Καθαρός θα μπορούσε να γίνη κανείς αν αποφύγη όχι μόνο την πορνεία,
αλλά και την πλεονεξία και το φθόνο και τον παραλογισμό και τη ματαιοδοξία,
και προ πάντων τη ματαιοδοξία, που πρέπει πάντοτε βέβαια ν’ αποφεύγουμε,
αλλά πολύ περισσότερο όταν δίνουμε ελεημοσύνη.
Γιατί, αν έχη αυτή την αρρώστια, δεν είναι ελεημοσύνη, αλλά είναι επίδειξις και σκληρότητα.
Ε.Π.Ε. 19,372

δια θλίψεως
Όταν και οι μεν και οι δέ κατ’ ανάγκην θλίβωνται, γιατί να μη προτιμήσουμε να μιμηθούμε αυτούς,
που η ζωή της θλίψεως τους αποφέρει μύριους στεφάνους;
Διότι και τους αγίους όλους ο Θεός έτσι τους ωδήγησε δια θλίψεως και στενοχώριας.
Και τους άγιους με τις θλίψεις ωφελεί, αλλά και τους άλλους, αφού τους συγκρατεί με τις θλίψεις
στο να μη έχουν μεγαλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους.
Ε.Π.Ε. 20,46-48

πρεσβεύουν
Ακόμα κι αυτός, που φοράει τη βασιλική πορφύρα τρέχει να προσκυνήση στα μνήματα των αγίων.
Αποβάλλοντας τη μεγαλοπρέπεια, στέκει προσευχόμενος στους αγίους, ώστε να σταθούν πρεσβευτές υπέρ αυτού ενώπιον του Θεού.
Ο βασιλιάς χρειάζεται προστάτες ένα σκηνοποιό (τον Παύλο) κι ένα ψαρά (τον Πέτρο), παρ’ ότι έχουν πεθάνει.
Θα τολμήσης, λοιπόν, να πης νεκρό τον Κύριο τους, αφού οι δούλοι Του, καίτοι νεκροί, είναι προστάτες των βασιλέων κι όλης της οικουμένης;
Ε.Π.Ε. 20,52

δύναμις
Είδες τη δύναμι, που έχουν οι άγιοι, καίτοι έχουν πεθάνει;
Είδες την αδυναμία των αμαρτωλών, καίτοι είναι ζωντανοί;
Ν’ αποφεύγης, λοιπόν, την κακία για να τους υπερνικάς. Και να επιδιώκης μ’ όλο σου το ζήλο την αρετή.
Ε.Π.Ε. 20,56

βαρείς και βλεπόμενοι
Στον κλέφτη εχθρός είναι το φως. Και στους ασεβείς ανυπόφορος είναι ο άγιος, και μόνο που τον βλέπουν.
Δεν αντέχουν στη λάμψι της ζωής του, όπως τα αρρωστημένα μάτια δεν αντέχουν στις ακτίνες του ήλιου.
Σε πολλούς δε πονηρούς όχι μόνο βαρύς είναι ο άγιος και βλεπόμενος, αλλά και ακουόμενος.
Ε.Π.Ε. 20,94

πάσχουν, δεν αδικούν
Μετά τη δοκιμασία και τα βάσανα έρχονται τα στεφάνια, τα βραβεία και η αναγνώρισις.
Αυτό το συναντάμε σ’ όλους τους αγίους. Κι αφού έτσι στεφανώθηκαν και αναγνωρίστηκαν, κι εμείς αυτό το δρόμο ας ακολουθούμε.
Βεβαίως δεν ευχόμαστε να μπαίνουμε σε περιπέτειες.
Αν όμως έρθουν οι δοκιμασίες, ας στεκώμαστε με πολλή ανδρεία.
Ας δείχνουμε την πρέπουσα προθυμία.
Ε.Π.Ε. 20,100

οι χριστιανοί
Αγίους ονομάζει ο απόστολος Παύλος άντρες, που είχαν και γυναίκα και παιδιά και υπηρέτες...
Ας σκεφτούμε πόση αδιαφορία επικρατεί σήμερα για τα πνευματικά,
αφού τόσο σπανίζουν έργα αρετής και πόση τότε ήταν η τάσις των εναρέτων,
ώστε ακόμα και κοσμικοί να καλούνται άγιοι και πιστοί.
Ε.Π.Ε. 20,416

στα μάτια του Θεού
Άγιος είναι όποιος μετέχει της πίστεως, ο άμεμπτος, όποιος έχει βίο ανεπίληπτο.
Δεν ζητεί απλώς την αγιότητα και το ανεπίληπτο, αλλά και το να δείχνουμε σ’ Εκείνον, ότι είμαστε τέτοιοι.
Διότι υπάρχουν νομιζόμενοι από τους ανθρώπους άγιοι και άμεμπτοι.
Κι αυτοί μοιάζουν με τάφους, που έχουν μόνο εμφάνισι εξωτερική καλή, όπως κι εκείνοι, που ντύνονται με προβιές προβάτων.
Ε.Π.Ε. 20,424

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ.65-67)

Δευτέρα Παρουσία

απόλαυσις

Σκέψου πόσο μεγάλο πράγμα είναι να Τον δούμε όχι με θνητό σώμα, ούτε να κάνη πράγματα ανθρώπινα, αλλά να περιβάλλεται από αγγέλους και εμείς να είμαστε με άφθαρτο σώμα. Και να Τον βλέπουμε και να απολαμβάνουμε όλη εκείνη τη μακαριότητα, που είναι απερίγραπτη.  Γι’ αυτό σας παρακαλώ, τα πάντα να κάνουμε, ώστε να μη χάσουμε εκείνη την τόσο μεγάλη δόξα. Και βέβαια δεν είναι αυτό δύσκολο, αν εμείς θέλουμε. Ούτε είναι ασήκωτο, αν εμείς προσέχουμε. Ε.Π.Ε. 14,730

θα κατέβη, θα Τον δούμε
Όποιος επιθυμεί να δη τον Χριστό, όποιος πονάει διότι δεν Τον έχει δει ακούγοντας ότι θα ξανάρθη, ας επιδεικνύη βίο καθαρό, κι οπωσδήποτε θα πετύχη να Τον δη. Διότι θα έρθη με μεγαλύτερη δόξα. Οπωσδήποτε όμως μετά νεφελών και μετά σώματος. Και θα είναι πιο αξιοθαύμαστος όταν Τον δούμε να κατεβαίνη από τον ουρανό, από ό,τι ήταν όταν ανέβαινε από τη γη.
Ε.Π.Ε. 15,76

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 26)

682-     ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΙΑ.

Κατά τον τελευταίο πόλεμο σ’ ένα μέτωπο ένας χριστιανός νοσοκόμος, αφού μετέφερε πρώτα σ’ ένα απόμερο μέρος ένα τραυματία, που υπέφερε πολύ, άνοιξε μετά το Ευαγγέλιό του και τον ρώτησε αν θέλη να του διαβάση λίγο, αλλ’ εκείνος απάντησε:
            -Δεν μπορώ να τ’ ακούω. Δε με σώνουν αυτά. Ο νοσοκόμος τότε έβγαλε τον μανδύα του, τον σκέπασε και κάθησε κοντά του. Σε λίγο ο τραυματισμένος ψιθύρισε:
            -Διψώ.
            Τότε ο χριστιανός νοσοκόμος πήρε το παγούρι και περνώντας ανάμεσα από τις σφαίρες που έπεφταν βροχή πήγε, το γέμισε και ξαναγύρισε. Όταν λοιπόν ο τραυματίας δροσίστηκε γύρισε με ευγνωμοσύνη και είπε στο νοσοκόμο.
            -Αν αυτό το βιβλίο σε δίδαξε να κάνης τέτοιες καλές πράξεις, διάβασέ μου. Θέλω ν’ ακούσω…

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 312)

675-     ΣΤΟ ΤΡΑΙΝΟ.

Ένας φοιτητής βρέθηκε δίπλα σε ένα γεροντάκο, μέσα στο βαγόνι του τραίνου. Ο γεροντάκος επί ώρες πολλές δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να απαγγέλλη μέσα του το Ροδάριο.
            Κάποτε ο φοιτητής του λέει:
            -Βλέπω, πως πιστεύετε ακόμη στην κουταμάρα αυτή του Ροδαρίου.
            -Έτσι είναι, νεαρέ μου. Και σύ, δεν πιστεύεις;
            -Εγώ;…απάντησε ο νεαρός και ξέσπασε σε τρανταχτό γέλιο. Ακούστε και μένα, κι ας είμαι νέος, συνέχισε έπειτα από λίγο, πετάξτε από το παράθυρο αυτό το κομπολόϊ και μάθετε αυτά που μας διδάσκει σήμερα η σύγχρονη επιστήμη.
            -Η σύγχρονη επιστήμη; Εγώ δεν την καταλαβαίνω. Θα μπορούσες να με βοηθήσης εσύ;
            -Ε, λοιπόν, δώσετέ μου τη διεύθυνσί σας, θα σας στείλω μερικά βιβλία που θα σας διαφωτίσουν.
            Ο γέρος έβγαλε από την τσέπη του ένα επισκεπτήριο, και ο νέος το διάβασε:
                                    «Λουδοβίκος Παστέρ
                        Ινστιτούτον Επιστημονικών Ερευνών Παρίσιοι».
            Ντροπιασμένος ο φοιτητής, χαμήλωσε το κεφάλι και εξαφανίστηκε.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 310 )