Δε με άκουσε, την... έντυσε καλόγρια !
Μερικές φορές το " μπέρδεμα " ήταν βαθύτερο και η λύση του δεν ήταν υπόθεση απλώς ορθών χειρισμών ενός εξωτερικού προβλήματος, αλλά οδυνηρής αυτογνωσίας εσωτερικής προβληματικότητας. Μου διηγήθηκε ο Γέροντας:
" Ερχόταν σε μένα, κάπου κάπου μια κοπέλα. Από την πρώτη στιγμή είδα την ψυχή της. Επισκέφθηκε μια φορά κι ένα γυναικείο Μοναστήρι. Μια ημέρα μου ήρθε η Ηγουμένη.
Τί να κάνω Γέροντα, μ' αυτή την κοπέλα, μου λέει • έχει μεγάλο πόθο να γίνει μοναχή. Της απάντησα : Μην την κάμεις μοναχή. Δε με άκουσε, ξανάρθε η Ηγουμένη, πολύ στεναχωρημένη. Μεγάλο λάθος έκανα, που δε σ' άκουσα, μου λέει. Εκείνη η κοπέλα πέταξε τα ράσα και την είδαν να χορεύει με κοσμικά ρούχα σ' ένα πανηγύρι. "Τί να σου κάμω τώρα ; " της λέω.
Πέρασαν μέρες, κι ένα απόγευμα, να σου και μου 'ρχεται και η κοπέλα. Είμαι απελπισμένη, μου λέει, αμφιταλαντεύομαι, δεν ξέρω αν κάνω για καλόγρια ή για γάμο. Της λέω : Εσύ δεν κάνεις, ούτε για καλόγρια, ούτε για γάμο • εσύ κάνεις για τα Μάταλα, κάνεις για ό,τι βρεθεί μπροστά σου. Γιατί ; με ρώτησε θυμωμένη. Γιατί, της λέω, δεν είσαι σταθερή, είσαι σαν τον ανεμόμυλο, που γυρίζει όπου φυσάει ο άνεμος.
Με χριστιανές βρέθηκες, έκανες τη χριστιανή, με τους κοσμικούς την κοσμική • αν βρισκόσουν με τους χίπηδες, θα πήγαινες μαζί τους και στα Μάταλα. Πηγαίνεις πότε εδώ, πότε εκεί, γιατί δεν έχεις αποκτήσει δική σου πίστη " .
[ Γ 362 ]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.262-263)

64. Γιατί παρουσιάζει τόσο θλιβερό και αποτρόπαιο θέαμα ο άνθρωπος που κυριεύθηκε από θυμό; Γιατί απλούστατα, μέσα του εργάζονται τα πνεύματα του κακού. Αυτά σκοπό τους έχουν την καταστροφή του ανθρώπου. Με τον θυμό, που του προκαλούν, τον οδηγούν κάποτε στην αυτοκτονία ή στον φόνο. Γι’ αυτό ο Κύριος και Λυτρωτής μας εντέλλεται να είμαστε πράοι και ταπεινοί. Λέγει: «Μάθετε απ' εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία» (Ματθ. ια' 29). Η οργή είναι φοβερό και αφύσικο φαινόμενο στην ανθρώπινη ζωή. Την εμπνέει κυρίως η υπερηφάνεια, ο εγωϊσμός. Ας μη λησμονούμε ότι «οργή ανδρός δικαιοσύνη Θεού ου κατεργάζεται» (Ιακ. α’ 20).

65. Όταν η ειρήνη του Θεού βασιλεύη στην καρδιά μου, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός της Ειρήνης βρίσκεται μέσα μου, ο Ιησούς Χριστός, με τον Πατέρα και το Πνεύμα. Τότε θέλω να δείξω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό της Ειρήνης. Ποθώ να διατηρήσω αυτή την ειρήνη, με θερμή προσευχή και με αποχή από κάθε αμαρτία.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 44-45)

62. Τι προσεκτικό είναι το αθώο, μικρό πουλί! Όταν κάποιος πλησιάζη για να το πιάση, ευθύς πετά απο τη γη. Έτσι προσεκτικός πρέπει να είναι και ο πιστός. Ο Αρχέκακος τον πλησιάζει για να αρπάξη την ψυχή του. Η ψυχή μας είναι ένα πουλί. Ο Διάβολος, ο κυνηγός του. Όπως το πουλί πετά στον ουρανό και ξεφεύγει τον διώκτη του, έτσι και εμείς. Βλέποντας τον νοητό διώκτη μας να σιμώνη και να θέλη την απώλειά μας, πρέπει να ανοίγη ευθύς τα φτερά της και να πετά η ψυχή προς το ουράνιο καταφύγιό της, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που θα τη σώση «εκ παγίδος θηρευτών».

63. Μην εξοργίζεσαι και μην κρίνεις αυστηρά τον αδελφό σου, όταν πέφτη σε κάποιο αμάρτημα. Να είσαι επιεικής στους άλλους, ενθυμούμενος ότι, στο κύλημα της ζωής σου, διέπραξες και συ πολλές αμαρτίες. Ο Θεός είναι μακρόθυμος και πολυέλεος. Μας συγχωρεί τόσα και τόσα αμαρτήματα. Θυμήσου τα λόγια της Κυριακής Προσευχής, του «Πάτερ ημών»: «Καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Αυτά τα λόγια μας θυμίζουν οι και εμείς, πολλές φορές, παραβαίνουμε το θείο θέλημα. Ότι είμαστε μεγάλοι ένοχοι απέναντι του Κυρίου. Και ότι, με το να το φέρουμε αυτό στο νου μας, θα σωθούμε από κατάκρισι. Θα παύσουμε να κρίνουμε αυστηρά τους αδελφούς μας. Θα παύσουμε να χρησιμοποιούμε δύο μέτρα και δύο σταθμά, δείχνοντας επιείκεια στον εαυτός μας και κρίνοντας αυστηρά τους άλλους. Το να κατακρίνη κανείς τους άλλους, είναι δείγμα ελλείψεως αυτογνωσίας, φανερώνει υπερηφάνεια. Μαρτυρεί ότι δεν βλέπουμε τη μεγάλη αχρείωσι του εαυτού μας και ελάχιστα γνωρίζουμε τον πράο και ταπεινό Ιησού.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 44)

«Όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας»
(Ματθαίος 6:21)

Που είναι ο θησαυρός σου;
    Μοιάζει απίστευτο, κι όμως είναι αληθινό: Ένας 37χρονος Ταϊλανδός κατάπιε δύο κιλά νομίσματα, επειδή σκέφτηκε πως η καλύτερη κρυψώνα για τις οικονομίες του ήταν το στομάχι του! Αλλά κι αν ακόμα ήταν δυνατόν το στομάχι αυτού του ανθρώπου ν’ αντέξει τόσο μέταλλο για πάντα, πάλι επισφαλής θα ήταν η κρυψώνα του, αφού κάποτε θα πήγαιναν μαζί του στον τάφο – χώρια μια πιθανή μόλυνση…
    Γι’ αυτό ο Χριστός προειδοποίησε τους ανθρώπους να μη μαζεύουν θησαυρούς σε μέρη επισφαλή. Πάνω απ’ όλα όμως ο Χριστός μας έδειξε ποιος είναι ο αληθινός θησαυρός. Ότι, δηλαδή, δεν είναι τα ίδια χρήματα, αλλά αυτό που μπορούμε να προσφέρουμε στους γύρω μας με τα χρήματα.
    Ποιος είναι ο Χριστιανισμός μας; Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: Ή θα προσφέρουμε χαρά και ανακούφιση ακόμα και με το «μαμωνά της αδικίας» ή θ’ αφανιστούμε μαζί μ’ αυτόν, έστω κι αν δεν τον κρύψουμε στο στομάχι μας…
(Χ.Ι.ΝΤ.)

«Μη νικιέσαι από το κακό, αλλά με το όπλο το καλό να νικάς το κακό»
(Ρωμ. 12:21)

    Κάποιος, που αγόρασε ένα χωράφι, ήρθε στο νέο του γείτονα και του είπε: «Αγόρασα το χωράφι που βρίσκεται δίπλα στο δικό σου. Διαπίστωσα ότι ο φράχτης του χωραφιού σου είναι ένα μέτρο μέσα στο δικό μου. Ήρθα λοιπόν να σε ειδοποιήσω ότι ανέθεσα το θέμα σε δικηγόρο και σύντομα θα πάρεις δικαστική κλήση!». Ο γείτονάς του ήταν χριστιανός και απάντησε με ηρεμία: «Δε θα χρειαστεί να μου σταλεί καμιά δικαστική κλήση, καλέ μου γείτονα, για τη διαφορά αυτή. Αν ο φράχτης μου είναι ένα μέτρο μέσα στο δικό σου χωράφι, θα φέρω αμέσως ανθρώπους να τον μετακινήσουν ένα μέτρο προς τη δική μου μεριά». Η ευγενική και γαλήνια αυτή απάντηση εξέπληξε το νέο γείτονα και μετέτρεψε ένα σκληρό άνθρωπο, που θα μπορούσε να γίνει εχθρός, σ’ έναν καλό φίλο.
    Πόσους ανθρώπους κατέστρεψαν οι προσφυγές σε δικαστήρια για μικροδιαφορές! Πολλές φορές η ζημιά που υφίσταται ακόμα κι εκείνος που κερδίζει τη δίκη είναι μεγαλύτερη από το κέρδος. Κι επιπλέον, οι εχθρότητες διαρκούν χρόνια και χρόνια! Εμείς οι χριστιανοί ας κάνουμε έμβλημά μας τα λόγια του πιο πάνω εδαφίου και δε θα χάσουμε ποτέ!

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

-    Τι φταίει, Γέροντα, και δεν είμαι πάντοτε ειρηνική;
-    Δεν ελευθερώθηκες από τον εαυτό σου, είσαι σκλάβα στον παλαιό σου άνθρωπο. Κοίταξε να πετάξης τον εαυτό σου, γιατί, αν δεν πετάξης τον εαυτό σου, θα σε πετάξη ο εαυτός σου. Όποιος έχει φιλαυτία, δεν μπορεί να έχη ανάπαυση, ειρήνη ψυχής, γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος. Είναι σαν την χελώνα και το περπάτημά του είναι σαν της χελώνας. Βγάζει ελεύθερα το κεφάλι της η χελώνα; Τον περισσότερο καιρό μένει κλεισμένη στο καβούκι της.
-    Νομίζω, Γέροντα, ότι θεωρητικά πιάνω τον εαυτό μου, στην πράξη όμως...
-    Η εφαρμογή είναι δύσκολη· εκεί ζορίζεται ο παλαιός άνθρωπος. Αν όμως δεν ζορίσουμε φιλότιμα τον παλαιό μας άνθρωπο, θα μας ανατινάξη την πνευματική μας οικοδομή.
-    Γέροντα, πώς είναι η κόλαση;
-    Θα σου πω μια ιστορία που είχα ακούσει. Κάποτε ένας απλός άνθρωπος παρακαλούσε τον Θεό να του δείξη πώς είναι ο Παράδεισος και η κόλαση. Ένα βράδυ λοιπόν στον ύπνο του άκουσε μια φωνή να του λέη: «Έλα, να σου δείξω την κόλαση». Βρέθηκε τότε σε ένα δωμάτιο, όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι και στην μέση ήταν μια κατσαρόλα γεμάτη φαγητό. Όλοι όμως οι άνθρωποι ήταν πεινασμένοι, γιατί δεν μπορούσαν να φάνε. Στα χέρια τους κρατούσαν από μια πολύ μακριά κουτάλα· έπαιρναν από την κατσαρόλα το φαγητό, αλλά δεν μπορούσαν να φέρουν την κουτάλα στο στόμα τους. Γι’ αυτό άλλοι γκρίνιαζαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι έκλαιγαν... Μετά άκουσε την ίδια φωνή να του λέη: «Έλα τώρα να σου δείξω και τον Παράδεισο». Βρέθηκε τότε σε ένα άλλο δωμάτιο όπου πολλοί άνθρωποι κάθονταν γύρω από ένα τραπέζι ίδιο με το προηγούμενο και στην μέση ήταν πάλι μια κατσαρόλα με φαγητό και είχαν τις ίδιες μακριές κουτάλες. Όλοι όμως ήταν χορτάτοι και χαρούμενοι, γιατί ο καθένας έπαιρνε με την κουτάλα του φαγητό από την κατσαρόλα και τάιζε τον άλλον. Κατάλαβες τώρα κι εσύ πώς μπορείς να ζης από αυτήν την ζωή τον Παράδεισο;
Όποιος κάνει το καλό, αγάλλεται, διότι αμείβεται με θεϊκή παρηγοριά. Όποιος κάνει το κακό, υποφέρει και κάνει τον επίγειο παράδεισο επίγεια κόλαση. Έχεις αγάπη, καλωσύνη; Είσαι άγγελος και, όπου πας ή σταθής, μεταφέρεις τον Παράδεισο. Έχεις πάθη, κακία; Έχεις μέσα σου τον διάβολο και, όπου πας ή σταθής, μεταφέρεις την κόλαση. Από εδώ αρχίζουμε να ζούμε τον Παράδεισο ή την κόλαση.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σ. 47-48)

Όταν η οσία αρχόντισσα της Ρώμης Μελάνη η Πρεσβυτέρα (349-410) έκανε περιοδεία στις σκήτες της Αιγύπτου , επισκέφτηκε και τον όσιο Παμβώ, φημισμένο για την ακτημοσύνη του.
Επειδή ο πρεσβύτερος της σκήτης της Νιτρίας Ισίδωρος της είχε μιλήσει για την αρετή του, του προσέφερε μια θήκη με τριακόσιες λίτρες ασημικά ! Ο όσιος, καθώς ήταν καθισμένος και έπλεκε βλαστούς φοινίκων, αρκέστηκε να την ευλογήση και να της πεί:
- Ο Θεός να σε ανταμείψη.
Έπειτα πρόσταξε στον οικονόμο του Ωριγένη
- Πάρε αυτά τα ασημικά και μοίρασέ τα σε όλες τις αδελφότητες της Λιβυής και των νησιών, γιατί αυτές έχουν περισσότερο ανάγκη. Να μην τα μοιράσεις σε αδελφότητες της Αιγύπτου, γιατί βρίσκονται σε εύφορη χώρα και δεν έχουν ανάγκη.
Η μακαρία Μελάνη περίμενε σαν άνθρωπος, να τιμηθή και να επαινεθή από τον όσιο Παμβώ για το πολύτιμο δώρο που του έκανε. Αφού όμως δεν άκουσε τίποτε, είπε η ίδια
- Για να ξέρεις γέροντά μου, τα ασημικά είναι τριάντα λίτρες.
Και ο όσιος της αποκρίθηκε:
- Εκείνος στον οποίο τα δώρισες, δεν έχει ανάγκη από ζυγαριά. Αυτός που ζυγίζει τα βουνά, γνωρίζει καλύτερα από εσένα την ποσότητα των ασημικών. Αν τα δώριζες σε εμένα καλά θα έκανες να μου πης την ποσότητά τους. Αφού τα δωρίζεις όμως στο Θεό, δεν χρειάζεται να πης τίποτε.

(Λαυσαϊκή Ιστορία)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος γ΄, σελ. 62-63)

Αν έχω εξασφαλίσει το ψωμί της ημέρας, έλεγε ο Όσιος Μακάριος, και μου φέρει κανείς, και μάλιστα κοσμικός, κι αλλά τρόφιμα, καταλαβαίνω πως από τον πειρασμό γίνεται τούτο, που θέλει να με ρίξει στην απληστία, και δεν τα δέχομαι. Αν καμιά φορά βρίσκομαι σε πραγματική ανάγκη, ο Θεός μου στέλνει, με κάποιον καλό άνθρωπο, εκείνα που χρειάζομαι, όπως έστειλε στον Δανιήλ, στον λάκκο των λεόντων, τροφή με τον προφήτη Αββακούμ. Όταν έχω χρήματα και τα κρατώ, ενώ περιμένω να με συντηρούν οι άλλοι, μοιάζω με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, που περιφρόνησε την Χάρη Του Χριστού για την αγάπη των χρημάτων.

ΛΕΝΕ για κάποιο πολύ φτωχό Ερημίτη πως, όταν του πήγαινε κανένας αδελφός λίγο φαί και τύχαινε να του πάει κι άλλος την ίδιά μέρα, δεν κρατούσε το δεύτερο, λέγοντας:
- Μ’ έθρεψε σήμερα ο Κύριός μου. Μου αρκεί αυτό.

ΑΝ ο Κύριός μου θέλει να ζω, συνήθιζε να λέει ο Αββάς Φορτάς, που ήταν χρόνια κατάδικος από βασανιστική αρρώστια, ξέρει πως να με οικονομεί. Αν πάλι δεν θέλει, μου είναι περιττή η ζωή. Έτσι ζούσε με μεγάλη στέρηση και δεν έπαιρνε από κανένα ελεημοσύνη.
Όταν κάποιος μου κάνει μια δωρεά, έλεγε άλλη φορά, όχι για την αγάπη του Θεού αλλά από καθήκον, αν την πάρω αδικώ τον δωρητή, γιατί ούτε εγώ μπορώ να την ανταποδώσω ούτε από τον Θεό έχει άμοιβή.

ΚΑΘΩΣ περπατούσε στην έρημο ένας νέος υποτακτικός, βρήκε ένα ξύλο, που πριν από λίγο είχε πέσει από μια φορτωμένη καμήλα.
Το σήκωσε και το πήγε στην καλύβα του.
- Πού το βρήκες; τον ρώτησε ο Γέροντάς του.
- Στον δρόμο, αποκρίθηκε ο νέος.
- Αν το έφερε μπροστά στα πόδια σου τυχαία ο άνεμος, έχει καλώς, του είπε ο Γέροντας. Αν όμως το έχασε κανένας άνθρωπος, πήγαινε να το ρίξεις εκεί που το βρήκες, για να μην καταδικαστείς με τους άδικους.
Έτσι, ο νέος το πήγε πίσω στην θέση που το είχε βρει.

Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 49-50)

Η Εκκλησία δεν είναι κάποιο φιλανθρωπικό σωματείο. Είναι Θεανθρώπινος οργανισμός. Η φιλανθρωπία είναι μια από τις βασικές της ιδιότητες, όχι ο σκοπός της. Νομίζω η ανώτερη πράξη φιλανθρωπίας είναι η ενότητα! Το να ενωνόμαστε μεταξύ μας με την Αγάπη του Χριστού, να γινόμαστε ένα για το Χριστό μας με τη βοήθεια Του! Πολλά αδέρφια από άλλες ενορίες με ρωτούν πώς και ενώ είμαστε τόσα νέα παιδιά στην ενορία μας δεν έχουμε οργανωθεί ώστε να κάνουμε μαζί φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Από παλαιότερα όμως το είχα σκεφτεί αυτό ήδη και είχα καταλάβει πως εμείς προσπαθούμε μια ιδιαίτερης μορφής φιλανθρωπία. Το να γίνουμε ένα, όπως προσευχήθηκε για μας ο Χριστός στον Ουράνιο Πατέρα Του στην αρχιερατική προσευχή Του [ Ιω. Ιζ΄1-26]. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πιο σπουδαίο αλλά και το πιο δύσκολο που μπορεί να προσπαθήσει ένας χριστιανός! Μέσα από την ένωση μας θα φανεί η αγάπη μας για το Χριστό, μέσα από την αγάπη μας και την ένωση μας κηρύττουμε την Αγία Τριάδα και ότι ‘ο Θεός Αγάπη εστί’[ Α΄Ιω. δ,16].
Φιλανθρωπίες μπορούν να κάνουν όλοι οι καλοί άνθρωποι. Να αγαπούν όμως τον πλησίον τους όπως τον εαυτό τους είναι γνώρισμα των χριστιανών! Να αγαπώ τον αδερφό μου τόσο πολύ ώστε να μην τον ξεχωρίζω από μένα, να είναι μέσα μου όταν προσεύχομαι, όταν εργάζομαι, όταν ανασαίνω! Να μην προστρέχω απλώς στη λύπη του ή στη χαρά του αλλά η λύπη του και η χαρά του να γίνονται δικές μου. Λεγόμαστε αδέρφια πνευματικά γιατί έχουμε γεννηθεί από την ίδια μήτρα, τη μήτρα της Εκκλησίας. Στον ίδιο Θεό βαπτισθήκαμε όλοι και τον ίδιο Θεό ενδυθήκαμε, το ίδιο Αίμα και Σώμα κοινωνούμε όλοι μας από την ίδια λαβίδα και είμαστε όλοι μας ένα σώμα! Το σώμα του Χριστού! Αυτό σημαίνει να είμαστε Εκκλησία! Να είμαστε ένα! Είναι λυπηρό να μη γνωρίζω το διπλανό μου, είναι θλιβερό να μην τον αγαπάω, να μην τον βάζω μέσα μου, να τον χάνω… αυτός που δεν επιθυμεί την ένωση με τον αδερφό του νομίζω εμποδίζει τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος να περάσει μέσα του. Είναι κακός αγωγός της Αγάπης του Θεού που μας ενοποιεί! Στην ουσία αδέρφια είμαστε όταν επιθυμούμε τα ίδια πράγματα, όταν επιθυμούμε την ένωση με το Χριστό μας πρώτα και πάνω απ’όλα!
Όπως στη Θεία Λειτουργία, τότε που είμαστε όλοι στραμμένοι προς τον Εσταυρωμένο! Τότε που οι καρδιές μας, οι προσευχές μας και οι επιθυμίες μας ενώνονται! Μακάρι πάντα να ήμαστε έτσι… η Θεία Λειτουργία να μην τελείωνε ποτέ! Όταν δύο αδερφοί ενώνονται τότε τα θαύματα έρχονται! Αδύνατο δεν υπάρχει! Η προσευχή ρέει ασταμάτητα μέσα του, όπου είναι ο ένας βρίσκεται και ο άλλος γιατί είναι συνδεδεμένοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος! Όταν είμαστε στην καρδιά του αδερφού μας, είμαστε παντού μαζί του… στο ναό, στην καφετέρια, στην εργασία, σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα ακόμα και στον ουρανό! Παντού είναι απλωμένα τα αδέρφια μας ! Όταν είμαστε ενωμένοι εν αγάπη, ελεεί ο αδερφός μας , ελεούμε κι εμείς, υπομένει αυτός υπομένουμε κι εμείς, προσεύχεται αυτός κι εμείς μαζί του. Πολλοί μου έχουν πει ότι σε δύσκολες στιγμές τους σκέφτονται τους αδερφούς τους, μια κουβέντα τους, ένα χαμόγελο τους, μια σιωπή τους και τότε πλημμυρίζονται από τη Χάρη του Κυρίου και έτσι νικάνε τη δυσκολία και συνεχίζουν!
Όπως έλεγε και ο Μέγας Αντώνιος ‘ είδες τον αδερφό σου, είδες το Θεό σου’. Και ποιος είναι αυτός που θα δει δύο αδερφούς να ομονοούν στο όνομα του Χριστού και δε θα προστρέξει σ’ Αυτόν που είναι ο λόγος και η αιτία της ένωσης τους; Χαίρομαι γιατί εμείς το προσπαθούμε αυτό! Κι αν ο διάβολος έχει κερδίσει πολλές μάχες, τον πόλεμο δε θα τον κερδίσει! Μακάρι όλοι μας να βάλουμε τα δυνατά μας, δηλαδή τα δυνατά Του και να τα καταφέρουμε να γίνουμε αδέρφια πραγματικά! Ενωμένα κάτω από το Σταυρό του Χριστού μας με ένα φρόνημα, μια θέληση και μια ψυχή! Η ένωση μας είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες… και στη γη και στους ουρανούς! Αμήν! (K.Δ.Κ)

     Η αρχαία Φιλοσοφία, ο Ινδουισμός, ο Βουδισμός, τα άλλα ανατολικά θρησκεύματα, η Θεοσοφία, το κίνημα της Νέας Εποχής (New Age) & οι οπαδοί της μετενσάρκωσης, η Μασονία κ.α. πιστεύουν ότι ο χρόνος κινείται ΚΥΚΛΙΚΑ.
     Τα πάντα, το σύμπαν, η ζωή, ο άνθρωπος γεννιούνται & πεθαίνουν ασταμάτητα. Τίποτα δεν έχει αρχή ή τέλος οριστικό. Όλα ανακυκλώνονται αιωνίως. Το κάθε τι συνέβη άπειρες φορές στο παρελθόν του κυκλικού χρόνου & θα ξανασυμβεί άπειρες φορές στο μέλλον! Ατέρμονες ανακυκλήσεις, περιστροφή της γένεσης & της φθοράς των πάντων. Θα ζήσω άπειρες ζωές, ως άνθρωπος ή ζωό ή δεν ξέρω και γω τι άλλο. Σαν να τρέχεις διαρκώς σε έναν κύκλο. Πάντα γυρνάς στο ίδιο σημείο. Δεν υπάρχει κίνηση προς τα εμπρός. Ποτέ δεν φτάνεις πουθενά. Ποτέ δεν υπάρχει τέρμα ή σκοπός ή πρόοδος, τίποτα καινούργιο! Ταξίδι ατέλειωτο χωρίς κανένα προορισμό.
     Τα αποτελέσματα; Απόλυτη μοιρολατρία, απελπισία, έλλειψη σκοπού & νοήματος. Ο κυκλικός χρόνος της Φιλοσοφίας & των Θρησκειών κάνει πραγματικότητα τον μύθο του Σισύφου! Όλο κουβαλούσε το βράχο & όλο ο βράχος ξανακυλούσε… Είναι σκέτη ταλαιπωρία, η απόλυτη τραγικότητα! Και είναι ΨΕΜΜΑ, ΠΛΑΝΗ & ανθρώπινη επινόηση η κυκλική έννοια του χρόνου.
     Ο Χριστιανισμός, ως η μόνη αλήθεια & αποκάλυψη του Θεού, έφερε πνευματική επανάσταση! Άλλαξε ριζικά την έννοια του χρόνου. Ο χρόνος δεν είναι ΚΥΚΛΙΚΟΣ, είναι ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ, ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΟΣ! Έχει αρχή! Έχει & τέλος. Αρχή του είναι η αρχή της Δημιουργίας. «Εν αρχή εποίησεν ο Θεός…» (Γένεση α 1). Τέλος του η Β΄ Παρουσία του Χριστού & η συντέλεια του κόσμου. Τίποτα δεν ανακυκλώνεται. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Όλα είναι μοναδικά, ανεπανάληπτα! Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου έχει άπειρη αξία & τρομερή σπουδαιότητα για μένα & τους άλλους. Κάθε γεγονός, λόγος, συναίσθημα, χαρά, λύπη, αποτυχία, επιτυχία, αγαθοεργία, αμαρτία, είναι ένα ΣΗΜΕΙΟ στην ευθεία Γραμμή του χρόνου. Κάθε σημείο καθορίζει & όλη τη γραμμή! Καμία μοιρολατρία, αλλά αντίθετα απόλυτη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ! Παίρνω τη ζωή μου στα χέρια μου τι κάθε λεπτό! Ο χρόνος είναι όμως & ιερός! Ο Θεός με την ενανθρώπηση του Χριστού μπήκε μέσα σε αυτόν το γραμμικό χρόνο & τον έκανε ιερό χρόνο.
     Τώρα ο χρόνος στο Χριστιανισμό είναι χρόνος σωτηρίας ή απώλειας. Όλα έχουν νόημα & σκοπό! Όλα βαίνουν σε ένα τέρμα. Δεν κάνω κύκλους! Πορεύομαι στην ευθεία & καταλήγω! Ολοκληρώνω την πορεία μου & μετά αρχίζει ο άχρονος χρόνος της αιωνιότητας! Ο Χριστιανισμός δίνει άπειρη αξία στην έννοια του χρόνου! Μία ζωή την έχουμε. Μία πορεία να βαδίσουμε. Τίποτα δεν επαναλαμβάνεται. Το τώρα, το «νυν» έχει σημασία! Ο ληστής άρπαξε τον Παράδεισο & τη σωτηρία σε λίγα δευτερόλεπτα! Στον ευθύγραμμο χρόνο πρόσθεσε ένα ΣΗΜΕΙΟ μετάνοιας & έφτασε στο τέρμα! Χρόνος χαράς, ελπίδας, γεμάτος νόημα. Υπάρχει κατεύθυνση, πρόοδος, δημιουργία του «καινούργιου», του μοναδικού!
     Στον κυκλικό χρόνο της Φιλοσοφίας & των ψεύτικων θρησκειών υπάρχει η απαισιοδοξία, η απελπισία, η ματαιότητα των πάντων. Εκεί δεν γράφεται ιστορία. Ούτε έχει ιδιαίτερο νόημα η ιστορική επιστήμη, διότι δεν υπάρχει αληθινό ιστορικό γεγονός σε έναν ΚΥΚΛΟ. Στον γραμμικό χρόνο του Χριστιανισμού υπάρχει η ελπίδα, η αισιοδοξία, το νόημα για όλα. Εδώ έχει νόημα η Ιστορία & ως βίωμα & ως Επιστήμη. Διότι κάθε ιστορικό γεγονός είναι μοναδικό & ανεπανάληπτο & ιστορικής σημασίας για το πρόσωπο & την ανθρωπότητα & τον προορισμό τους! (π.Ν)

Πηγές: Ως προς τη Φιλοσοφία: Κ.Δ. Γεωργούλη, Ιστορία της ελληνικής Φιλοσοφίας σελ. 581, 669-673 εκδ. Παπαδήμα. Ως προς τη Θεολογία: π. Γεωργίου Φλωρόφσκι, Χριστιανισμός και Πολιτισμός, σελ. 32-3, 73-77 εκδ. ΠΟΥΡΝΑΡΑ

Τα παιδιά των διαλυμένων οικογενειών

-Γέροντα, όταν ο άνδρας έχη κάποιο πάθος, αναγνωρίζη ότι φταίει, εξομολογήται κ.λπ.,
αλλά δέχεται ακόμη επιδράσεις και λέη στην γυναίκα του: «σας παιδεύω, κι εσένα και τα παιδιά, καλύτερα να φύγω,
να σας στέλνω χρήματα από μακριά, για να μην ταλαιπωρήσθε», τί πρέπει να κάνη η γυναίκα;
-Αν ο άνδρας νιώθη πράγματι έτσι όπως λέει, αυτό δείχνει ότι έχει πολύ φιλότιμο και η γυναίκα πρέπει να κάνη υπομονή.
Όμως καλό είναι να μην πιστεύη εύκολα αυτά που ακούει, να βλέπη βαθύτερα.
Γιατί καμμιά φορά μπορεί ο άνδρας να λέη δήθεν από αρχοντιά: «να φύγω, να μη σας παιδεύω»,
ενώ θέλει στα αλήθεια να φύγη, γιατί έχει μπλέξει με άλλη.
Σήμερα ο γάμος, όπως κατήντησε, έχει χάσει το νόημά του. Διαλύονται οικογένειες στα καλά καθούμενα.
Ήρθε τις προάλλες στο Καλύβι κάποιος τελείως ζαλισμένος. Είχε δύο παιδιά από μια φιλενάδα.
Παντρεύτηκε μία άλλη, έκανε ένα παιδί και την χώρισε.
Μετά ξαναπαντρεύτηκε κάποια άλλη, η οποία ήταν χωρισμένη και είχε δύο παιδιά από τον πρώτο γάμο της και ένα παιδί από έναν φίλο.
Έκανε και μ’ αυτήν άλλα δύο. «Για βάστα, του λέω, από πόσες μανάδες είναι αυτά τα παιδιά και από πόσους πατεράδες;».
Έτσι καταστρέφονται τα ταλαίπωρα τα παιδιά.
Όσα είναι ευαίσθητα και δεν μπορούν να ξεπεράσουν την στενοχώρια, απελπίζονται και μερικά αυτοκτονούν.
Άλλα πίνουν, για να ξεχνούν, άλλα μπλέκονται με τα ναρκωτικά. Που τα βρίσκουν τα χρήματα;
Η πιο μικρή δόση ηρωίνης στοιχίζει τέσσερις χιλιάδες δραχμές. Η μεγάλη έξι ή επτά χιλιάδες.
Και αυτά τα παιδιά είναι από τα ζωηρά της προηγούμενης γενιάς.
Τα άλλα από το αυτόματο διαζύγιο, που είναι ακόμη μικρά, τί θα γίνουν;
Φέτος το καλοκαίρι πόσα παιδιά πέρασαν από το Καλύβι που έπαιρναν ναρκωτικά!
Τα περισσότερα, τα κακόμοιρα, ήταν από διαλυμένες οικογένειες.
Να βρίσκωνται σε τέτοια κατάσταση στην ηλικία των είκοσι επτά ετών και να ζητούν βοήθεια!
Και να δης, τα παιδιά από τις διαλυμένες οικογένειες φαίνονται από μακριά.
Στο Καλύβι έχω τα λουκούμια έξω. Όταν έρχωνται, πριν προλάβουν να φάνε το λουκούμι, τρέχουν να με φιλήσουν.
Με κάνουν με την ζάχαρη χάλια! Τους έχει λείψει η αγάπη, η στοργή.
Αυτά τα παιδιά είτε έχουν τα καημένα γονείς, είτε δεν έχουν, το ίδιο τους είναι.
Είτε έρχεται ο πατέρας στο σπίτι, είτε φεύγει, είτε είναι εκεί, είτε δεν είναι, το ίδιο τους κάνει.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 54-55)