"Οι τρεις πτώσεις στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους" – Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

Εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του πάπα. Η ουσία της πτώσεως εις την αμαρτίαν είναι πάντοτε η ίδια: το να θέλη κανείς να γίνη καλός δια του εαυτού του· το να θέλη κανείς να γίνη τέλειος δια του εαυτού του· Αλλά τοιουτοτρόπως ο άνθρωπος ασυναισθήτως εξισούται με τον διάβολον. Διότι και αυτός ήθελε να γίνη Θεός δια του εαυτού του, να αντικαταστήση τον Θεόν με τον εαυτόν του. Και εις την υψηλοφροσύνην του αυτήν δια μιας έγινε διάβολος, τελείος κεχωρισμένος από τον Θεόν και όλος εναντίον του Θεού.
Η ουσία της αμαρτίας, λοιπόν, πάσης αμαρτίας συνίσταται εις αυτήν την αλαζονικήν αυταπάτην. Αυτή είναι η ουσία και αυτού του διαβόλου, του Σατανά.
…Ο εγωισμός και η φιλαυτία ενηγκαλισμένα εις όλην την αιωνιότητα, δηλαδή η κόλασις. Τοιούτος είναι κατ’ ουσίαν και ο ουμανιστικός άνθρωπος: όλος μένει εις τον εαυτόν του, με τον εαυτόν του, δια τον εαυτόν του· πάντοτε πεισμόνως κλειστός έναντι του Θεού. Εις αυτό έγκειται ο κάθε ουμανισμός, ο κάθε χομινισμός. …
Η πτώσις του πάπα έγκειται εις το να θέλη να αντικαταστήση τον Θεάνθρωπον με τον άνθρωπον.

(Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς, "Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ", σελ. 212-213, Έκδοσις Ιεράς Μονής Αρχαγγέλων Τσέλιε, Βάλιεβο, Σερβία)

Ο Οικουμενισμός είναι κοινόν όνομα διά τους ψευδοχριστιανισμούς, διά τας ψευδοεκκλησίας της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του ευρίσκεται η καρδία όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών, με επί κεφαλής τον Παπισμόν. Όλοι δε αυτοί οι ψευδοχριστιανισμοί, όλαι αι ψευδοεκκλησίαι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία αίρεσις παραπλεύρως εις την άλλην αίρεσιν. Το κοινόν ευαγγελικόν όνομά των είναι η παναίρεσις.

Στην πραγματικότητα, όλες οι ιδεολογίες μπορούν να συνοψιστούν σε δύο είδη: εκείνες για τον Χριστό και εκείνες για τον αντίχριστο. Ο άνθρωπος βρίσκεται σ᾽αυτό τον κόσμο, για να λύσει ένα πρόβλημα στην πραγματικότητα:
εάν είναι με τον Χριστό ή κατά του Χριστού. Και κάθε άνθρωπος, θέλοντας ή μη, μόνο αυτό το πρόβλημα όντως λύνει. Είναι ή Χριστόφιλος ή Χριστομάχος, δεν υπάρχει άλλη εκδοχή.

Κάμετε ειλικρινώς και αμερολήπτως τον απολογισμόν της Ευρωπαϊκής φιλοσοφίας, επιστήμης, πολιτικής, κουλτούρας, πολιτισμού, και θα ιδήτε ότι αυταί έχουν φονεύσει εις τον Ευρωπαίον άνθρωπον τον Θεόν και την αθανασίαν της ψυχής. Εάν όμως προσέξετε σοβαρώς εις την τραγικότητα της ανθρωπίνης ιστορίας οπωσδήποτε θα εννοήσετε, ότι η θεοκτονία πάντοτε καταλήγει εις την αυτοκτονίαν. Ενθυμείσθε τον Ιούδαν; Εκείνος πρώτος εφόνευεσε τον Θεόν και έπειτα εξώντοσε τον εαυτόν του. Τούτο είναι αδυσώπητος νόμος, ο οποίος κυριαρχεί εις την ιστορίαν του πλανήτου τούτου.
Το οικοδόμημα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, οικοδομηθέν χωρίς τον Χριστόν, κατ’ ανάγκη θα καταρρεύση και μάλιστα πολύ συντόμως,, […] Δέκα ολόκληρους αιώνας ανεγείρετο ο ευρωπαϊκός πύργος της Βαβέλ, και ημείς ηξιώθημεν του τραγικού οράματος: Ιδού, ανηγέρθη πελώριον μηδέν! Επήλθε γενική σύγχυσις. Άνθρωπος δεν εννοεί άνθρωπον, ψυχή δεν εννοεί ψυχή, έθνος δεν εννοεί έθνος. Ηγέρθη άνθρωπος εναντίον ανθρώπου, βασιλεία εναντίον βασιλείας, λαός εναντίον λαού, ακόμη και ήπειρος εναντίον ηπείρου.»!

Ο ευρωπαίος άνθρωπος έφθασεν εις τον μοιραίον ίλιγγον, ωδήγησε τον υπεράνθρωπον εις την κορυφήν του πύργου της Βαβέλ του θέλων να αποπερατώση με αυτόν το οικοδόμημα του, αλλ’ ο υπεράνθρωπος ετρελλάθη ακριβώς επί της κορυφής και εκρημνίσθη εκ’ του πύργου. Και πίσω του ο ίδιος ο πύργος κρημνίζεται και θρυμματίζεται δια των πολέμων και επαναστάσεων.
Ο Ευρωπαίος άνθρωπος έπρεπε κατ’ ανάγκην να τρελλαθή εις το τέλος του πολιτισμού του· ο Θεοκτόνος ήτο αδύνατον να μην γίνη αυτοκτόνος.
Νύκτα, βαρειά νύκτα έχει καλύψει την Ευρώπη. Κρημνίζονται τα είδωλα της Ευρώπης και δεν είναι πολύ μακράν η ημέρα, κατά την οποίαν δεν θα μείνη ούτε πέτρα επάνω εις την πέτραν από την κουλτούραν και τον πολιτισμό της Ευρώπης, δια των οποίων αυτή ανήγειρε πόλεις και κατέστρεψε ψυχάς, εθοποιεί τα κτίσματα και απέριπτε τον Κτίστην»!

(Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, "Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός", Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 161-162)

"Λόγος εις την Ανάστασιν", Αγίου Ι. Χρυσοστόμου

Ας εορτάσουμε την εορτή αυτή τη μεγίστη και λαμπρά, κατά την οποία ανέστη ο Κύριος. Κι ας την εορτάσουμε με φαιδρότητα μαζί και θεοσέβεια. Ανέστη ο Κύριος και ανέστησε μαζί του και την οικουμένη. Αμάρτησε ο Αδάμ και πέθανε. Ο Χριστός δεν αμάρτησε, αλλά πέθανε. Και ανέστη κατόπιν, σπάζοντας του θανάτου τα δεσμά. Πρωτοφανές και παράδοξο πράγμα. Εκείνος αμάρτησε και πέθανε. Αυτός δεν αμάρτησε και πέθανε. Γιατί; Για να μπορέσει εκείνος που αμάρτησε και πέθανε να γλυτώσει από τον θάνατο χάριν εκείνου που δεν αμάρτησε αλλά πέθανε. Ένας οφείλει πολλά και μην έχοντας να πληρώσει, μένει στη φυλακή. Άλλος δεν οφείλει τίποτε και καταβάλλει για τον πρώτο και πετυχαίνει την απόλυσή του. Αυτό συνέβηκε με τον Αδάμ. Χρωστούσε ο Αδάμ, δεν είχε να πληρώσει και ήταν δέσμιος του διαβόλου. Δεν χρωστούσε τίποτε ο Χριστός, ούτε ήταν κάτω από την εξουσία του διαβόλου, αλλά μπορούσε να πληρώσει. Ήλθε, πλήρωσε με τον θάνατό του για εκείνον που δεσμευόταν από τον διάβολο, για να απολύσει τον κρατούμενο.

Είδες της αναστάσεως τα κατορθώματα; Διπλό θάνατο πεθάναμε εμείς και διπλή άρα περιμένουμε τώρα ανάσταση. Εκείνος απλό θάνατο πέθανε, κι έτσι, απλή ανάσταση αναστήθηκε. Πώς; Θα σας το εξηγήσω. Πέθανε ο Αδάμ και κατά το σώμα και κατά την ψυχή. Πέθανε και με την αμαρτία και με την φύση. ᾟ ἂν ἡμερᾳ φάγητε ἀπὸ τοῦ ξύλου, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε. Δεν πέθανε όμως την ίδια μέρα με την φύση, αλλά μονάχα με την αμαρτία. Ο ένας ήταν θάνατος της ψυχής, ο άλλος, ο δεύτερος, ήταν θάνατος του σώματος. Κι όταν ακούσεις θάνατο της ψυχής, μη νομίσεις ότι πεθαίνει η ψυχή. Η ψυχή είναι αθάνατη. Ο θάνατος της ψυχής είναι η αμαρτία και η αιωνία κόλασις. Γι’ αυτό κι ο Χριστός λέγει: Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεινόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι˙ φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ. Ό,τι χάνεται, υφίσταται, αλλά ξεφεύγει από τη ματιά εκείνου που το απώλεσε. Όπως έλεγα, λοιπόν, διπλός είναι ο θάνατος σε μας. Επομένως και διπλή πρέπει να είναι η ανάστασίς μας. Στον Χριστό ήταν απλός θάνατος. Διότι ο Χριστός δεν αμάρτησε. Αλλά και ο απλός θάνατός του για μας συνέβη. Δεν χρωστούσε να τον υποστεί Εκείνος. Διότι δεν ήταν ένοχος αμαρτίας, άρα ούτε και θανάτου. Γι’ αυτό Εκείνος μεν ανέστη την ανάσταση την από απλό θάνατο. Ενώ εμείς, έχοντας πεθάνει διπλό θάνατο, διπλή ανάσταση έχουμε. Μια φορά αναστηθήκαμε χθες από την αμαρτία. Ταφήκαμε μαζί του στο βάπτισμα και εγερθήκαμε μαζί του μες από το βάπτισμα. Η μία, λοιπόν, είναι αυτή η ανάστασις, δηλαδή η απαλλαγή από τα αμαρτήματα. Η δε ανάστασις η δεύτερη είναι εκείνη του σώματος. Μας χάρισε τη σπουδαιότερη, ας περιμένουμε λοιπόν και την λιγότερο σπουδαία. Η πρώτη είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δεύτερη. Διότι πολύ σπουδαιότερο είναι να απαλλαγεί κανείς από την αμαρτία, παρά να αναστή σωματικά. Το σώμα έπεσε, διότι αμάρτησε. Επομένως, αν αιτία της πτώσεως είναι η αμαρτία, αιτία της αναστάσεως θα είναι η απαλλαγή από την αμαρτία. Αναστηθήκαμε, λοιπόν, τη μεγαλύτερη ανάσταση, έχοντας ρίξει από πάνω μας τον χαλεπό θάνατο της αμαρτίας και ξεντυθεί το παλαιό ιμάτιο. Ας περιμένουμε λοιπόν και τη μικρότερη. Αυτή την πρώτη ανάσταση αναστηθήκαμε εμείς από καιρό, όταν βαπτισθήκαμε. Και όσοι καταξιώθηκαν να βαπτισθούν απόψε, αυτά τα καλά πρόβατα. Προχθές ο Χριστός σταυρώθηκε, αλλά αναστήθηκε χθες τη νύκτα. Και αυτοί προχθές ήταν ακόμη δέσμιοι στην αμαρτία, αλλά αναστήθηκαν μαζί του. Εκείνος κατά το σώμα πέθανε και κατά το σώμα ανέστη. Αυτοί κατά την αμαρτία ήταν νεκροί και ελευθερώθηκαν κι αναστήθηκαν από την αμαρτία. Η γη, αύτη την εποχή, ρόδα και γιούλια και τα λοιπά άνθη μας δίνει. Και τα δροσερά νερά ρέουν με περισσότερη φαιδρότητα στα λιβάδια. Μη θαυμάσεις αν από τα νερά βλάστησαν άνθη. Η γη, όχι από μόνη της, αλλά με το πρόσταγμα του Δεσπότη ντύνεται τη χλόη. Και στις αρχές τα νερά έβγαλαν ζώα κινούμενα. Λέγει η Γραφή: Ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωςῶν και το πρόσταγμα έγινε πραγματικότης και εκείνη η άψυχη ύλη έβγαλε ζωντανά όντα. Έτσι και τώρα ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα όχι ερπετά ζωντανά, άλλα πνευματικά χαρίσματα. Έβγαλαν τότε τα νερά ψάρια χωρίς λογικό και άφωνα, έβγαλαν τώρα ψάρια λογικά και πνευματικά, ψάρια που τα έπιασαν οι απόστολοι. Διότι τους είπε: Δεῦτε καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Και εννοούσε αυτό το είδος αλιείας. Καινούργιος πραγματικά της αλιείας ο τρόπος. Οι ψαράδες βγάζουν από τα νερά, εμείς μπάσαμε στα νερά και έτσι ψαρέψαμε. Υπήρχε κάποτε και στους ιουδαίους η κολυμβήθρα. Άκου τι δύναμη είχε εκείνη η κολυμβήθρα, για να δειςς την ιουδαϊκή φτώχεια, για να μάθεις τον πλούτο της Εκκλησίας. Κολυμβήθρα με νερό ήταν και κατέβαινε ο άγγελος εκεί και τάρασσε τα ύδατα. Ύστερα, μετά το τάραγμα των υδάτων, έπεφτε μέσα ένας από τους αρρώστους και γινόταν καλά. Ένας μονάχα κάθε χρόνο γινόταν καλά και ευθύς ξοδευόταν όλη η χάρις, όχι από φτώχεια εκείνου που την παρείχε, αλλά από την αδυναμία εκείνων που τη δέχονταν. Κατέβαινε, λοιπόν, ο άγγελος στην κολυμβήθρα και ετάρασσε το νερό και γινόταν καλά ένας. Κατέβηκε ο Δεσπότης των αγγέλων στον Ιορδάνη και ετάραξε το νερό και όλη την οικουμένη θεράπευσε. Έτσι, στην πρώτη περίπτωση, ο δεύτερος που έμπαινε στα νερά μετά τον πρώτο, δεν γινόταν καλά. Διότι οι ιουδαίοι, που έπαιρναν αύτη τη χάρη, ήταν αδύνατοι και φτωχοί. Ενώ στην προκειμένη περίπτωση μετά τον πρώτο ο δεύτερος, μετά τον δεύτερο ο τρίτος, μετά τον τρίτο ο τέταρτος. Δέκα, είκοσι, εκατό, χίλιους, χίλιες χιλιάδες, όλη την οικουμένη αν βάλεις στην κολυμβήθρα, η χάρις δεν σώνεται, δεν εξαντλείται η δωρεά, δεν λερώνονται τα νάματα. Καινούργιος τρόπος καθάρσεως· διότι δεν είναι σωματικός. Τα σώματα όταν είναι πολλά, τα νάματα καταντούν να βρωμίσουν. Ενώ εδώ όσοι περισσότεροι πλύνονται, τόσο καθαρότερα γίνονται.

Είδες όγκο δωρεάς; Φύλαξε αυτή τη μεγάλη δωρεά, άνθρωπε. Δεν έχεις δικαίωμα να ζεις αδιάφορα. Βάλε στον εαυτό σου νόμο με κάθε ακρίβεια. Αγώνας είναι μπροστά σου και παλαίσματα. Και ο αγωνιστής από όλα κάνει εγκράτεια, θέλεις να σου δείξω ένα τρόπο άριστο και ασφαλή για να πετύχεις τη νίκη; Εκείνα που φαίνονται αδιάφορα και αντιθέτως κυοφορούν την αμαρτία, ας τα βγάλουμε από τη σκέψη μας. Υπάρχουν αμαρτωλά πράγματα, και πράγματα όχι αμαρτωλά, αλλά που γίνονται αιτία να αμαρτήσει κανείς. Λόγου χάριν, το γέλιο δεν είναι αυτό καθεαυτό αμάρτημα, γίνεται όμως αμάρτημα αν βγει από τα όρια. Διότι από το γέλιο έρχονται οι αστειότητες, από τις αστειότητες η αισχρολογία, από την αισχρολογία οι αισχρές πράξεις κι από τις αισχρές πράξεις η κόλασις και η τιμωρία. Βγάλε, λοιπόν, μια και καλή τη ρίζα, για να γλυτώσεις απ’ όλο το κακό. Διότι αν φυλαγόμαστε από τα αδιάφορα, ποτέ δεν θα πέσουμε στα απαγορευμένα. Έτσι σε πολλούς φαίνεται αδιάφορο πράγμα το να κοιτάζουν τις γυναίκες, αλλ’ από αυτό γεννιέται η ακόλαστη επιθυμία, από την επιθυμία η πορνεία κι από την πορνεία πάλι η κόλασις και η τιμωρία. Έτσι, το να διασκεδάσει κανείς λίγο στο τραπέζι φαίνεται όχι φοβερό πράγμα κι όμως απ’ αυτό γλιστρά κανείς στη μέθη και στις αναρίθμητες κακές συνέπειες της μέθης. Ας ξεριζώσουμε, λοιπόν, από παντού τις αρχές της αμαρτίας. Γι’ αυτό διαρκώς, κάθε μέρα, τρέφεσθε με το κήρυγμα. Γι’ αυτό συνέχεια όλες τις μέρες σας συναθροίζουμε, παραθέτοντάς σας πνευματικό τραπέζι και κάνοντας σας ν’ απολαμβάνετε τα θεία λόγια, αλείφοντας την. ψυχή σας με το λάδι του κηρύγματος που της είναι απαραίτητο για να αθλεί και οπλίζοντάς σας εναντίον του διάβολου. Διότι αγριότερα τώρα σας επιτίθεται. Όσο μεγαλύτερη η δωρεά τόσο μεγαλύτερος και ο πόλεμος. Αν μέσα στον παράδεισο είδε μονάχα ένα άνθρωπο ο διάβολος και δεν τον ανέχθηκε, πώς θα ανεχθεί τόσους στον ουρανό, πες μου; Εξαγρίωσες το θηρίο αλλά μη φοβηθείς. Μεγαλύτερη δύναμη πήρες, μάχαιρα ακονισμένη. Μ’ αυτή να κεντήσεις τον όφι. Γι’ αυτό ο Θεός τον άφησε να εξαγριωθεί εναντίον σου, για να λάβεις έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησες. Κι όπως ένας καλός προπονητής παίρνει τον ακάθαρτο, εξαντλημένο κι αμελημένο αθλητή και αφού του αλείψει με λάδι το κορμί, αφού τον γυμνάσει, αφού τον ξανακάνει εύρωστο, υστέρα δεν τον αφήνει σε ησυχία, αλλά τον σπρώχνει στο στάδιο για ν’ αγωνισθεί και να λάβει έτσι πείρα της δυνάμεως που απόκτησε, το ίδιο έκαμε και ο Χριστός. Μπορούσε να ξεκάμει μονομιάς τον εχθρό. Αλλά για να μάθεις εσύ την υπερβολή της χάριτος, το μέγεθος της πνευματικής δυνάμεως, που έλαβες με το βάπτισμα, σας αφήνει και τους δυο να πιάνεσθε μέση με μέση, επιφυλάσσοντας σε σένα πολλούς στεφάνους. Γι’ αυτό κάθε μέρα, όλη την εβδομάδα, αδιάκοπα διδάσκεσθε, για να πάρετε ακριβή γνώση για όλα τα καθέκαστα της πάλης. Ακόμη και ως γάμος πνευματικός μπορεί να θεωρηθεί ό,τι ήδη έγινε. Και στους γάμους επί επτά μέρες μένει κλειστή η παστάδα. Γι’ αυτό κι εμείς επί επτά μέρες σας καθοδηγούμε πώς να συμπεριφέρεστε στους νυμφικούς θαλάμους. Αλλά στους γάμους, μετά την πάροδο των επτά ημερών, ανοίγει η παστάδα. Ενώ εδώ όσο θέλεις μένεις στη νυμφική απόλαυση. Στους γάμους τους άλλους η νύμφη ύστερα από τον πρώτο και τον δεύτερο μήνα δεν είναι το ίδιο ποθητή στον γαμπρό. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Όσο περνά ο καιρός, τόσο θερμότεροι οι έρωτες του νυμφίου, τόσο γλυκύτεροι οι εναγκαλισμοί, τόσο πνευματικότερη η συνουσία, αν γρηγορούμε και νήφουμε. Έπειτα· στα σώματα, μετά τη νεότητα, έρχονται τα γηρατειά. Εδώ, μετά τα γηρατειά, η νεότης, και μάλιστα νεότης που δεν έχει τέλος αν θέλουμε. Μεγάλη η χάρις, αλλά θα είναι αφθονότερη αν το θελήσουμε. Και ο Παύλος μέγας ήταν όταν βαπτιζόταν, αλλά πολύ μεγαλύτερος έγινε υστερότερα, όταν κήρυττε και έριχνε σε σύγχυση τους ιουδαίους. Κατόπιν αρπάχθηκε στον παράδεισο, στον τρίτο ανέβηκε ουρανό. Ώστε μπορούμε κι εμείς, αν θέλουμε, να αυξηθούμε, και τη χάρη που λάβαμε με το βάπτισμα να τη μεγαλώσουμε. Και μεγαλώνει με τα καλά έργα και γίνεται έτσι λαμπρότερη και φαιδρότερο φως στον νυμφώνα και θ’ απολαύσουμε τ’ αγαθά που περιμένουν όσους τον αγαπούν. Τα οποία είθε σε όλους μας να δοθούν, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μεθ’ ου τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι δόξα και προσκύνησις εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Λόγος εις την Ανάστασιν, απόδοση Βασίλειος Πέντζας, Περιοδικό Κιβωτός, τόμος έτους 1953, σελ. 132-135)

Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης στην ιστορία του. Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!

Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. Δεν έχρισαν το νεκρό Σου σώμα· Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.

Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

«Κι άλλωστε τι ωφελείται τάχα ο άνθρωπος, αν κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο αλλά χάσει τη ζωή του;» (Ματθαίος 16:26)

Σε 5 δισ. δολάρια ανέρχεται κάθε χρόνο ο τζίρος της βιομηχανίας καλλυντικών στην Αμερική. Είναι αξιοθαύμαστο το τι κάνει, σε τι κόπους, ακόμα και σε πόνους, πολλές φορές, αλλά και σε έξοδα υποβάλλεται ο άνθρωπος –ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες οικονομικά κοινωνίες- για να περιποιηθεί το σώμα του. Για να φαίνεται ωραίος –ιδιαίτερα όταν αρχίσει και γερνάει! Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο!
Ο Χριστός διατύπωσε κάποτε το ερώτημα τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει όλο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του, δηλαδή το δικαίωμα στην αιώνια ζωή; Και μέσα στην έννοια του κόσμου περιλαμβάνεται και το να είσαι αποδεκτός από τον κόσμος επειδή είσαι ωραίος, με δυνατούς κοιλιακούς μυς και ιδανικές αναλογίες σώματος!
Το δικαίωμα στην αιώνια ζωή σου το προσφέρει δωρεάν μέσω της πίστης ο Χριστός. Αρκεί να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου, να προσκαλέσεις το Χριστό να γίνει σωτήρας και Κύριος της ζωής σου. Χωρίς να ξοδέψεις ούτε ένα ευρώ για καλλυντικά!

«Δώσε μου σοφία και γνώση» (Β’ Χρονικών 1:10)

- Δύναμη στο σώμα μας δε δίνουν εκείνα που τρώμε, αλλά εκείνα που αφομοιώνουμε. Πλούσιους δε μας κάνουν εκείνα που κερδίζουμε, αλλά εκείνα που αποταμιεύουμε. Μόρφωση δε μας δίνουν εκείνα που διαβάζουμε, αλλά εκείνα που καταλαβαίνουμε και συγκρατούμε στο μυαλό μας. Χριστιανούς πραγματικούς δε μας κάνουν εκείνα που λέμε ή κηρύττουμε, αλλά εκείνα που εφαρμόζουμε.
- Αν δεν αυξάνεσαι στην πνευματική ζωή σου και εξετάσεις την αιτία, θα διαπιστώσεις ότι δε χρησιμοποιείς τακτικά και σωστά το λίπασμα της ανάγνωσης του Λόγου του Θεού και της προσευχής.
- Χριστιανέ, πρόσεχε την καθημερινή ζωή σου, γιατί μπορεί να είσαι η μόνη Βίβλος που θα έχουν την ευκαιρία οι γύρω σου να διαβάσουν και η μόνη εικόνα του Θεού, που θα έχουν την ευκαιρία να δουν.

(Εκδόσεις «Ο Λόγος»)

551. Όσοι προσεύχεσθε! «Μὴ μικρὸν ὑμῖν ἀγῶνα παρέχειν ἀνθρώποις; καὶ πῶς Κυρίῳ παρέχετε ἀγῶνα;» (Ησ. ζ’ 13). Δεν έχετε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Δεν αρκεί αυτό, αλλά δεν έχετε εμπιστοσύνη και στον Θεό; Γιατί να μένη στα βάθη σας ο λογισμός ότι ο Θεός δεν μπορεί να πραγματοποιήση το αίτημά σας; Πολλά είναι δύσκολα και πολλά εντελώς ακατόρθωτα για τους ανθρώπους. Αλλά τι μπορεί να είναι δύσκολο και ακατόρθωτο για τον Θεό; Όλα, γι’ Αυτόν, είναι εύκολα και κατορθωτά. «Πάντα δυνατά εστί παρά τω Θεώ» (Μαρκ. ι’ 27).

522. Χριστιανέ, προορισμός σου είναι να μοιάσης των Αγγέλων. Μιμήσου τους λοιπόν. Μη δίνεις σημασία στα γήινα πράγματα. Αγάπα ό,τι είναι ουράνιο, αιώνιο, πνευματικό. Μην υπόκεισαι στα πάθη, σύντριβε τα διαβήματα του δαίμονος. Γίνε αιθέριος στη συμπεριφορά, ειρηνικός σαν Άγγελος, αγνός σαν Άγγελος, απλός και άγιος σαν Άγγελος.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 229)

549. Μην ξεχνάς, ότι κατά την προσευχή ο Κυριος ανταποκρίνεται τελείως σ’ εμάς, σαν το προσωπικό μας Πρωτότυπο, και απαντά στην κάθε λέξι μας, στο κάθε σκίρτημα της καρδιάς μας.

550. Τιμώντας τις άγιες εικόνες, πρώτον τιμώ τον Θεό σ’ αυτές, τον προ των αιώνων γεννήτορα του Υιού, της ζώσης εικόνος του, που έδωσε υλική υπόστασι στις βουλές του Θεού και Πατρός, δημιουργώντας τους κόσμους και όλα τα όντα, σαν κορωνίδα δε της ορατής κτίσεως τον άνθρωπο, «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» του Θεού. Δεύτερον, τιμώ σ’ αυτές την εικόνα του σαρκωθέντος Θεού. Τρίτον, τιμώ σ’ αυτές τον ίδιο τον εαυτό μου, την ίδια την εικόνα του θεοεικέλλου ανθρώπου, που έχω κληθή να γίνω κοινωνός της θείας φύσεως, να είμαι ναός του Αγίου Πνεύματος. Επίσης την τιμή των αγίων εικόνων μου την εμπνέει το γεγονός ότι σ’ αυτές φανερώνεται η δύναμις του Θεού, σώζοντας τον πιστό και τιμωρώντας τον άπιστο. Την ίδια δύναμι βλέπω και στο σημείο του Σταυρού του Κυρίου, που λέγεται ζωοποιός γιατί είναι σημείο θαυμαστής δυνάμεως.
Εξ άλλου, οι μορφές των Αγίων στις εικόνες μας δηλώνουν ότι οι Άγιοι του Θεού είναι κοντά μας εν Αγίω Πνεύματι, όταν με ζέουσα πίστι προσευχώμαστε σ’ αυτούς. Το Πνεύμα το Άγιο, πράγματι, είναι «φιλάνθρωπον, βέβαιον, ασφαλές, αμέριμνον, παντοδύναμον, πανεπίσκοπον, και δια πάντων χωρύν πνευμάτων νοερών, καθαρών, λεπτοτάτων» (Σοφ. Σολ ζ’ 23). «χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού έπί ένί άμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. ιε’ 10). Αυτό σημαίνει ότι προαίρεσις της ψυχής είναι ανοικτή όχι μόνον ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον των Αγγέλων. «Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων» (τροπάριο από την Ακολουθία της Θ. Μεταλήψεως).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 228-229)