"Η οχληρή κατήχηση"

Πήγαινα για το Γέροντα, με το αυτοκίνητο φίλου μου, ο οποίος είχε πάρει μαζί του και την αρραβωνιαστικιά του.
Στη διαδρομή της μιλούσα για τη χριστιανική ζωή, με την οποία δεν είχε ασχοληθεί ιδιαιτέρως.
Το έκανα για να τη βοηθήσω, ώστε να έχει καλύτερη πρόσβαση στη νοοτροπία του Γέροντα,
που έβλεπε για πρώτη φορά. Όταν φθάσαμε, μπήκα πρώτος στο κελί του.
Μεταξύ άλλων τοΥ ανέφερα, κάπως αυτάρεσκα, και για την κατήχησή μου, κατά την διαδρομή.
Ο Γέροντας εξανέστη και μου είπε: "Μή, μωρέ, κάνεις τέτοια πράγματα.
Τώρα η αρραβωνιαστικιά του έχει τρομοκρατηθεί και του λέει: Πάμε να φύγουμε, φοβάμαι να δώ το Γέροντα,
μη μου βάλει να τηρήσω όλα αυτά που μου έλεγε ο φίλος σου στη διαδρομή".
Μετά από μένα, μπήκε στο κελί η αρραβωνιαστικιά του φίλου μου, ο οποίος μου εκμυστηρεύθηκε τί του έλεγε αυτή,
όσην ώρα ήμουν μέσα. Ήταν τα ίδια τα λόγια του Γέροντα. Όταν εκείνη βγήκε από τα κελί, έλαμπε από χαρά.
Ο Γέροντας δεν έκανε λάθη όπως εγώ, με το άκριτο υπερβάλλοντα ζήλο μου!
[Γ 91]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.155)

Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου - Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς

«..Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο;

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία για χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση που σύρθηκε στον Άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του.

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα.

Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο Θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και το σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.

Πρώτα η γέννησή της από το ζεύγος που ζητούσε με άσκηση και προσευχή τη λήξη της ατεκνίας τους και έλαβαν την υπόσχεση και συνέλαβαν τη τωρινή Θεομήτωρ. Και επειδή οι πολυάρετοι γονείς της πέτυχαν το ζητούμενο, έσπευσαν να εκπληρώσουν την προς το Θεό υπόσχεσή τους και μετά τον απογαλακτισμό την οδηγούν στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που ευρίσκετο εκεί, αλλά και αυτή μόνη της με ελεύθερη γνώμη προσήλθε στο Θεό και διέμενε στα άγια των αγίων. Τρεφόταν δε από πάνω με άγγελο με απόρρητη τροφή που δυνάμωνε καλύτερα τη φύση της και τελειοποιούσε τον εαυτό της κατά το σώμα, ώστε το κατάλληλο καιρό να ανοιχθούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στη παράδοξη γέννα της.

Έχοντας πλέον από τη μητρική ακόμη κοιλιά τέτοια θεία χαρίσματα και φυσικά δώρα, δεν δέχθηκε ούτε καμιά άλλη επίκτητη φύση (διότι έτσι νομίζω ότι πρέπει να ονομάζουμε τα από τους δασκάλους αποκτήματα) να εισφέρει μέσα της φοιτώντας σε δασκάλους. Αντίθετα, αφού παρέδωσε στο Θεό τον ηγεμονικό νου ως υπήκοο σε όλα, εγκατέλειψε δε τελείως τα διδάγματα των ανθρώπων και έτσι δέχθηκε άφθονη την από τα άνω σοφία, στο σημείο της ηλικίας που οι γονείς τοποθετούν τα παιδιά χωρίς τη θέλησή τους ως νήπια κάτω από τη καθοδήγηση νηπιαγωγού και τα παραδίδουν σε γραμματοδιδασκάλους, αυτή παρακάθεται μαζί με το Θεό σε άγια άδυτα σαν θεσπέσια ανάκτορα, ως βασιλικός έμψυχος θρόνος ανώτερος από κάθε έδρα, στολισμένος ολόκληρος με αρετές που πρέπουν σε τέτοιο βασιλέα που κάθεται σε αυτόν.

Μόλις τριών ετών που μόλις είχε αποκοπεί από το θήλασμα και τη δίαιτα της αγκαλιάς δείκνυε το πρέπον σε όσους γνωρίζουν να κρίνουν αλάθευτα. Όταν έφθασε κοντά στα πρόθυρα του ιερού, ενώ νεάνιδες ευγενείς ντυμένες επάξια προς το γένος τους την περιστοίχιζαν κρατώντας λαμπάδες και έτσι με επισημότατη πομπή την προέπεμπαν με ευταξία προς το εσωτερικό, σε αυτό το σημείο φάνηκε ότι αισθανόταν καλύτερα από όλους όσα συμβαίνουν και πρόκειται να της συμβούν. Σεμνή τότε και χαρούμενη και θαυμαστή με το κατάλληλο παράστημα και ήθος και φρόνημα προχωρούσε και έρχεται σε συνάντηση με τον αρχιερέα.

Και αμέσως εγκατέλειψε όλους γονείς, τροφούς, συνομήλικες και αποχωρίσθηκε από τους συναγμένους, μόνη εντελώς, χαρούμενη προχωρεί στον αρχιερέα ο οποίος την εισήγαγε στα άγια των αγίων και έπεισε όλους τους τότε ζώντας να δέχονται το γεγονός αυτό, με τη σύμπραξη και τη συναπόφαση του Θεού. Διότι επρόκειτο να γίνει σκεύος εκλογής, όχι όπως η κιβωτός γεμάτο σκιές και τύπους, αλλά γεμάτο αλήθεια, για να βαστάει κυοφορώντας εκείνον τον ίδιο, του οποίου το όνομα είναι θαυμαστό. Τι σπουδαίο θαύμα;

Ας δούμε λοιπόν, πώς τίθεται τέλος στους τύπους, πώς πάνω σε εκείνη ακριβώς τη σκιαγραφία τελετουργείται η μορφή της αλήθειας. Εισήλθε στα πρόσκαιρα άγια των αγίων η παντοτινή αγία των αγίων. Εισήλθε η αχειροποίητη σκηνή του Λόγου, η λογική και έμψυχη κιβωτός του άρτου της ζωής που αληθινά αποστάλθηκε σε εμάς από τους ουρανούς. Εισήλθε η βίβλος της ζωής, που δεν δέχθηκε τύπους λόγου, αλλά τον ίδιο το Λόγο του Πατρός απορρήτως. Σε αυτήν την αληθινή κιβωτό παρίστανται όχι οι τύποι των αγγέλων, αλλά οι ίδιοι οι άγγελοι και το σπουδαιότερο είναι ότι δεν επεσκίαζαν απλά, αλλά διακονούσαν και υπηρετούσαν στη διατροφή. Διατροφή που δεν είναι δυνατό να πούμε ούτε τι ήταν, τόσο ξεπερνούσε σε θαυμασμό και το πολυθρύλητο εκείνο μάννα.

Ο διακομιστής ήταν καθαρό σύμβολο της αγγελικής πολιτείας της Παρθένου σε αυτό το στάδιο της ηλικίας την υπηρετούσε συνεχώς και δεν την επεσκίαζε, υποσχόμενος σε αυτήν το μελλοντικό μεγαλείο. Αυτήν άλλωστε πρόκειτο να επισκιάσει, όχι άγγελος ούτε αρχάγγελος ούτε τα ίδια τα Χερουβίμ και τα Σεραφείμ, αλλά η ίδια η ενυπόστατη δύναμη του Υψίστου. Τούτο μάλιστα δεν είναι επισκίαση αλλά καθαρά ένωση, όχι μόνο στη γαστέρα αλλά και μόρφωση. Και το μορφωμένο από τα δύο, δηλαδή από τη δύναμη του Υψίστου και στη παναγία και παρθενική εκείνη γαστέρα ήταν ο Λόγος Θεού σαρκωμένος.

Πω πω, σε ποιό βάθος μυστηρίου κατεβάσαμε το λόγο! Και έτσι ζούσε λοιπόν σαν στο παράδεισο, βίο απαράσκευο, αφρόντιστο, αμέριμνο, αμέτοχο αγενών παθών, ζώντας μόνο για το Θεό, βλεπόμενη μόνο από το Θεό, τρεφόμενη μόνο από το Θεό και γενικά αφιερωμένη συνεχώς στο Θεό.

Ζούσε την ιερά ησυχία, τη στάση του νου και του κόσμου, τη λησμονιά των κάτω, την μύηση των άνω, την απόθεση των νοημάτων προς το καλύτερο, δια της παιδείας από την ησυχία που θεωρούμε μέσα το Θεό. Αφού λύθηκε από κάθε υλικό δεσμό ανυψώθηκε πάνω και από αυτή τη συμπάθεια προς το σώμα της, σύνηψε το νου της με τη προς τον εαυτό στροφή και προσοχή και με τη αδιάλειπτο θεία προσευχή. Και δι' αυτής ερχόμενη τελείως στον εαυτό της και υπερβαίνοντας το πολύμορφο συρφετό των λογισμών, διέκρινε νέα και απόρρητη οδό στους ουρανούς, που θα την έλεγα νοητή σιγή.

Αφού έτσι μυήθηκε στα ανώτατα μυστήρια με αυτές τις ακρότατες θεωρίες και κατά το τρόπο αυτόν ενώθηκε και αφομοιώθηκε με το Θεό, μόνη αυτή στους αιώνες επετέλεσε αυτή την υπερφυά πρεσβεία για χάρη μας και μόνη της την αποπεράτωσε, πραγματοποιώντας το μέγα και το πάνω από το μέγα κατόρθωμα. Διότι δεν έγινε μόνο καθ' ομοίωση Θεού, αλλά και έκαμε το Θεό καθ' ομοίωση ανθρώπου. Και δεν το έκανε αυτό πείθοντάς τον, αλλά και τον κυοφόρησε ασπόρως και τον γέννησε αφράστως, κατά την χάρη από το Θεό (γι' αυτό και προσαγορεύθηκε από τον αρχάγγελο, κεχαριτωμένη).

Ποιος μπορεί να περιγράψει τα μεγαλεία σου, παρθένε; Έγινες Θεομήτωρ, ένωσες το νου με το Θεό, ένωσες το Θεό με τη σάρκα, έκανες το Θεό υιό ανθρώπου και τον άνθρωπο υιό Θεού, συμφιλίωσες τον κόσμο με τον ποιητή του κόσμου. Μας δίδαξες με έργα ότι το θεωρείν δεν προσγίνεται μόνο με αίσθηση ή και λογισμό στους πραγματικούς ανθρώπους (διότι τότε θα ήσαν λίγο μόνο καλύτεροι από τα άλογα), αλλά πολύ περισσότερο με τη κάθαρση του νου και τη μέθεξη της θείας χάριτος, κατά την οποία εντρυφούμε στα θεοειδή κάλλη όχι με λογισμούς, αλλά με άυλες επαφές. Έκαμες τους ανθρώπους ομοδίαιτους με τους αγγέλους, ή μάλλον αξίωσες και μεγαλύτερων βραβείων, αφού συνέλαβες από το άγιο Πνεύμα θεανδρική μορφή και την γέννησες παράδοξα και κατέστησες την ανθρώπινη φύση απορρήτως συμφυή και, θα λέγαμε, ομόθεη με τη θεία φύση.

Ας φυλάττουμε επομένως τη προς το Θεό και προς αλλήλους ενότητα, που έχει εντυπωθεί σ' εμάς από το Θεό θείως, δια των δεσμών της αγάπης. Ας βλέπουμε πάντοτε προς τον άνω γεννήτορα. Ας υψώσουμε άνω προς αυτόν τη καρδιά μας. Ας παρατηρήσουμε το μέγα τούτο θέαμα, τη φύση μας να συνδιαιωνίζει αύλως με το πυρ της Θεότητος, και, αποβάλλοντας τους δερμάτινους χιτώνες, που έχουμε ενδυθεί από τη παράβαση, ας σταθούμε σε αγία γη, αναδεικνύοντας ο καθένας μας τη δική του γη αγία δια της αρετής και της προς το Θεό σταθερής αφοσιώσεως, να φωτισθούμε και φωτιζόμενοι να συνδιαιωνίσουμε σε δόξα της τρισηλίας Θεότητος που πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμή και προσκύνηση τώρα και στους ατέλειωτους αιώνες. Γένοιτο...».

(πηγή: απόσπασμα από τις Πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», τόμος 11ος)

Όλη η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ σε 3 φράσεις!!!

1) "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος" (Πρωταγόρας), (=για όλα τα πράγματα μέτρο είναι ο άνθρωπος). Όλα υποκειμενικά, επομένως, σχετικά. Κριτήριο για τα πάντα, για την Αλήθεια ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αδιέξοδο η Φιλοσοφία, όλες οι ιδεολογίες!

2) "ο Θεός πάντων χρημάτων μέτρον" (Πλάτων, διορθώνοντας σωστά τον Πρωταγόρα). Όχι ο άνθρωπος, αλλά ο Θεός. Ούτε αυτό όμως φτάνει! Πάλι μπέρδεμα... Ποιος Θεός; Ο καθένας σκαρφίζεται τη δική του περί Θεού έννοια. Χάος θρησκειών-πλανών... Αδιέξοδο και οι Θρησκείες.

3) Ο συνδυασμός και των δύο: "μέτρον πάντων ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ!" (όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς). Κριτήριο για την Αλήθεια, για τα πάντα, δεν είναι ούτε ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ούτε οι ΘΕΟΙ, οι ψεύτικοι των ανθρώπων, αλλά μόνο ο τέλειος ΑΝΘΡΩΠΟΣ και τέλειος ΘΕΟΣ Χριστός, η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Ο άγιος Ιουστίνος έδωσε τη λύση, την διέξοδο στις φιλοσοφίες και στις θρησκειολογίες. Ο Χριστός το Α και το Ω των πάντων."Πάντων χρημάτων μέτρον ο Χριστός". Έτσι έχει νόημα η ΙΣΤΟΡΙΑ του ανθρώπου! (π. Ν.)

Κύριε Αθηναίε˙
ανέγνων το χθεσινόν σημείωμα υμών, όπερ ωραιότατα σχολιάζει την αφελή δήλωσιν των Ρώσων αστροναυτών ότι «δεν συνήντησαν τον Θεόν πουθενά στο διάστημα». Αλλ΄η α φ ε λ η ς πλευρά της δηλώσεως αυτής είνε μια μόνον θεώρησις, όπως μία μόνον θεώρησις είνε και η εξοργιστική πλευρά, υφ’ ην είδε την δήλωσιν το περιοδικόν του Βατικανού. Υπάρχει όμως και η σ υ γ κ ι νη τ ι κ ή  κ α ι  α λ η θ ώ ς  π ο λ ύ τ ι μ ο ς πλευρά της δηλώσεως αυτής. Συγκινητική δε και πολύτιμος κατά τούτο: 'Ότι το θρησκευτικόν συναίσθημα είνε ου μόνον έμφυτον, αλλά και τόσον ισχυρόν και βαθέως ερριζωμένον εν τω ανθρώπω, ώστε ούτε ημίσεος αιώνος κομμουνιστική «διαφώτισις» (ο έστι «πλύσις εγκεφάλου») να δυνηθή να εκριζώση αυτό παντελώς. Εάν οι Ρώσοι αστροναύται είχον α π ό λ υ τ ο ν  β ε β α ι ό τ η τ α περί της ανυπαρξίας του Θεού, ουδέ θα διενοούντο καν να... ερευνώσιν εν τω Διαστήματι προς συνάντησιν Αυτού ή απλώς, έστω, να... προσέχωσιν, εν τω διαστημικώ ταξιδίω αυτών, μήπως ίδωσί που Αυτόν.              Ουδείς ερευνά δι’ εκείνο, όπερ αδιστάκτως αρνείται. Ουδείς ασχολείται περί πράγμα, ου την ανυπαρξίαν διακηρύσσει μετ’ ακραδάντου πίστεως. Εγώ π.χ. εάν ποτέ αναβώ εις την κορυφήν του Ολύμπου ουδέ θα διανοηθώ να ρίψω βλέμμα τι προς αναζήτησιν του... Διός ή της Ήρας, του Άρεως ή του Ηφαίστου. Εάν λοιπόν και οι Ρώσοι αστροναύται ήσαν άθεοι άνευ αμφιβολιών, δεν θα εσκέπτοντο καν να αναζητήσωσιν τον Θεόν εν τω διαστήματι. Αλλ’ οι άνθρωποι δεν επίστευον αταλαντεύτως εις την απιστίαν αυτών. «Ναι, δεν υπάρχει Θεός, αυτό είνε απολύτως βέβαιον˙ αλλά, για καλό και για κακό, ας ρίψωμεν εν βλέμμα μήπως και... ίδωμεν Αυτόν!». Ποίου είδους αθεΐα είνε αυτή; Οι Ρώσοι αστροναύται, δια της ειρημένης δηλώσεως αυτών (εκπηγασάσης εκ των μυχίων της εαυτών ψυχής), έδειξαν ότι ολόκληρος η αθεϊστική προπαγάνδα του Κομμουνισμού, επί τόσας δεκάδας ετών επιστημονικώτατα διεξαγόμενη, δεν κατώρθωσε να σβήση τέλεον την πίστιν εκ των καρδιών των ανθρώπων, έστω και αν ούτοι είνε επίλεκτα μέλη του Κόμματος. Εις τα βάθη της ψυχής παραμένουσι σπινθήρες πίστεως. Απαιτείται άλλη απόδειξις δια την δύναμιν του θρησκευτικού συναισθήματος; Θάττον ή βραδύτερον θα διαπιστώση και ο Κομμουνισμός ότι, πολεμών τον Θεόν, «προς κέντρα λάκτιζει»...
Μετά τιμής    (Άρθρα, Μελέται, Επιστολαί Α, Επιφανίου Θεοδωρόπουλου, σελ. 302))

Διωγμοί
τρόπαια της Εκκλησίας
Οι διωγμοί ανυψώνουν συνεχή τρόπαια εναντίον του Διαβόλου σε όλα τα μέρη της γης.
Ε.Π.Ε. 19,156
βεβαίωσις του ευαγγελίου
Κανένας δεν θα προτιμούσε να πεθάνη ή να εκτεθή σε τόσο μεγάλους κινδύνους. Κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να αντιταχτή σε ένα τέτοιο βασιλιά, όπως ο Νέρωνας. Μόνο αν απέβλεπε σε κάποιον άλλο Βασιλιά, απείρως ανώτερο. Συνεπώς τα δεσμά και τα βασανιστήρια υπήρξαν βεβαίωσις της ευαγγελικής αλήθειας.
Ε.Π.Ε. 21,376
υπομονή των αγίων
Μιλάει για τη μεγαλύτερη υπομονή. Εκείνην, που έδειχναν οι χριστιανοί στους διωγμούς. Διότι συζούσαν τότε με διώκτες, που επιχειρούσαν να τους βλάψουν από παντού. Και εκείνοι έδειχναν σταθερή και αμετάθετη υπομονή.
Ε.Π.Ε. 23,28
οι διωκόμενοι νικούν
Όταν οι διώκτες δεν νικούν αυτούς που διώκουν, και οι εχθροί αυτούς που κυνηγούν, και οι άρχοντες τους αρχομένους, τότε είναι ολοφάνερο σ’ αυτούς, ότι πάνε χαμένοι, ότι τίποτε δεν καταφέρνουν, ότι τα δικά τους είναι ψεύτικα, ενώ των διωκομένων είναι αληθινά.
Ε.Π.Ε. 23,28
στην αρχή του κηρύγματος
Ενώ το κήρυγμα του ευαγγελίου βρισκόταν στην αρχή, άνθρωποι φτωχοί, που ζούσαν με την καθημερινή εργασία τους, αντιμετώπιζαν τα μίση και την πολεμική από κρατικούς άρχοντες της πόλεως, αφού ακόμα δεν είχε εμφανιστή πιστός βασιλιάς ή άρχοντας. Και ενώ δέχονταν ακήρυκτο πόλεμο, εκείνοι δεν αρνούνταν την πίστι τους.
Ε.Π.Ε. 23,28
η θλίψις των αγίων
Εδώ ως διωγμούς εννοεί τις θλίψεις, τους πόνους. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος, που να βαδίζη το δρόμο της αρετής χωρίς λύπη, θλίψι, οδύνη και πειρασμούς. Πώς θα μπορούσε να γίνη διαφορετικά γι’ αυτόν, που βαδίζει τη στενή και τεθλιμμένη οδό;
Ε.Π.Ε. 23,616
είμαστε έτοιμοι;
Κάποτε κηρύχτηκε διωγμός και άναψε σφοδρός ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας. Τότε συνελήφθησαν δυο χριστιανοί. Ο ένας ήταν έτοιμος να υποστή τα πάντα. Ο άλλος ήταν έτοιμος και ανδρείος μόνο στο να του κόψουν το κεφάλι· τα άλλα βασανιστήρια τα φοβόταν. Πώς, λοιπόν, τα οικονόμησε ο Θεός; Όταν ο δικαστής κάθισε στο βήμα, διέταξε ν’ αποκεφαλίσουν εκείνον που για όλα ήταν έτοιμος, ενώ τον άλλον, αφού τον κρέμασε, τον έγδερνε, όχι μια ή δυο φορές, αλλά πολλές και τον περιέφερε σε όλες τις πόλεις. Γιατί άραγε επέτρεψε ο Θεός να γίνη αυτό; Για να θεραπεύση με τα βασανιστήρια την ολιγοψυχία του, για να του διώξη κάθε δειλία, για να μη φοβάται και να μη τρέμη για το οποιοδήποτε μαρτύριο.
Ε.Π.Ε. 24,134
δεν μειώνουν το ζήλο
Τίποτε δεν μπορούσε να χωρίση τον μακάριο Παύλο, που φλεγόταν από την αγάπη του Χριστού. Τίποτε, ούτε ο ουρανός ούτε η γη, ούτε η θάλασσα, ούτε τα βασίλεια στους ουρανούς, ούτε τα κολαστήρια του άδη. Όλα αυτά τα παρέβλεπε για την αγάπη του Χριστού. Κι αν θέλουμε να εξετάσουμε και τους άλλους αγίους, θα τους βρούμε όλους να ευαρεστούν το Θεό, εξ’ αίτιας της αγάπης τους σ’ Αυτόν.
Ε.Π.Ε. 31,336-338
επί Ιουλιανού
Τα γεγονότα με την καταστροφή του Ναού των Ιεροσολύμων συνέβησαν όταν καταδιωκόταν επί Ιουλιανού η πίστις μας, όταν η ζωή όλων μας βρισκόταν σε κίνδυνο, όταν είχε ανασταλή κάθε ανθρώπινη ελευθερία, όταν η ειδωλολατρική μανία βρισκόταν στο απόγειο, όταν άλλοι από τους πιστούς κρύβονταν στα σπίτια τους και άλλοι κατέφευγαν στις Ερημιές και απέφευγαν τις δημόσιες εμφανίσεις. Τότε γίνονταν αυτά, ώστε να μην έχουν οι Ιουδαίοι καμμιά αδιάντροπη δικαιολογία.
Ε.Π.Ε. 34,284
άλλου είδους σήμερα
Δεν είναι βέβαια τώρα καιρός διωγμού, καιρός όμως μαρτυρίου είναι. Δεν είναι καιρός τέτοιων παλαισμάτων, αλλ’ είναι καιρός στεφανιών. Δεν μας διώκουν άνθρωποι, αλλά μας διώκουν δαίμονες. Δεν μας κυνηγάει τύραννος, αλλά μας κυνηγάει ο διάβολος, που είναι πιο φοβερός από όλους τους τυράννους... Φωτιά είναι η σαρκική επιθυμία, φωτιά άσβεστη και διαρκής. Σκυλί λυσσασμένο. Στη ζωή αυτή δεν έχουμε ανακωχή. Παντοτινός ο αγώνας.
Ε.Π.Ε. 37,246

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 65-68)

ρνα’ . Ένας αδελφός συμβουλεύτηκε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «θέλω σε Κοινόβιο να εισέλθω και να κατοικήσω». Του λέγει ο γέρων: «Αν θέλης σε Κοινόβιο να εισέλθης, μονάχα αμεριμνώντας για κάθε συνάντηση και κάθε ζήτημα, θα μπορέσης να ανταποκριθής στην κοινοβιακή ζωή. Γιατί ούτε και μόνο του το κανάτι του νερού δεν θα εξουσιάζης».
ρνβ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω;». Και είπε: «Είναι γραμμένο :  «Ότι την ανομίαν μου εγώ αναγγελώ και μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου».
ρνγ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Δεν επιτρέπεται καθόλου στον άνθρωπο να κάμη λόγο για τους λογισμούς της σαρκικής αμαρτίας και της καταλαλιάς, αλλά και διόλου να τους νοήση στην καρδιά του. Γιατί, αν θελήση να τους εξετάση καλά στην καρδιά του, δεν ωφελείται. Μονάχα αν τρομάζη απ΄ αυτούς, θα έχη ανάπαυση».
ρνδ’. Έλεγαν στον Αββά Ποιμένα οι αδελφοί του: «Ας φύγουμε απ΄ αυτόν τον τόπο. Γιατί μας ενοχλούν οι εδώ μοναστικοί οικισμοί και χάνουμε τις ψυχές μας. Αλλά ακόμη και τα κλάμματα των παιδιών δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε». Τους λέγει ο Αββάς Ποιμήν: «Για τις φωνές των Αγγέλων θέλετε να φύγετε από εδώ».
ρνε’. Ρώτησε ο Αββάς Βιτίμιος τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Αν τινάς έχη εναντίον μου παράπονα και μετανοήσω μπροστά του και δεν πεισθή, τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Πάρε μαζί σου άλλους δυο αδελφούς και μετανόησε μπροστά του. Και αν δεν πεισθή, πάρε άλλους πέντε. Αν δε και μ΄ αυτούς δεν πεισθή, πάρε έναν πρεσβύτερο. Αν δε και έτσι δεν πεισθή, από εκεί και πέρα ατάραχα προσευχήσου στον Θεό, για να τον πληροφορήση Εκείνος, και θα είσαι αμέριμνος».
ρνστ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν, ότι το να διδάξη τινάς τον πλησίον του είναι σαν να τον ελέγξη.
ρνζ΄. Είπε πάλι: «Μη ικανοποίησης το θέλημά σου. Πιο αναγκαίο είναι να ταπεινώσης τον εαυτό σου στον αδελφό σου».
ρνη’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Βρήκα τόπο οπού έχει κάθε ανάπαυση των αδελφών. Εγκρίνεις να εγκατασταθώ εκεί;». Και είπε ο γέρων: «Όπου δεν βλάπτεις τον αδελφό σου, εκεί μείνε».
ρνθ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Αυτοί οι τρεις κανόνες ζωής είναι χρήσιμοι: Το να φοβάσαι τον Θεό. Το να προσεύχεσαι αδιάλειπτα. Και το να κάνης το καλό στον πλησίον σου».
ρξ’. Ένας αδελφός είπε στον Αββά Ποιμένα: «Το σώμα μου εξασθένησε και τα πάθη μου δεν εξασθενούν». Του λέγει ο γέρων: «Αγκαθωτές ρυτίδες είναι τα πάθη».
ρξα΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Όταν ο Θεός μας επισκέπτεται, τίνος έχουμε φροντίδα;». Του λέγει ο αδελφός: «Των αμαρτιών μας». Λέγει λοιπόν ο γέρων: «Ας εισέλθουμε στο κελλί μας, εκεί ας μνημονεύσουμε τις αμαρτίες μας και ο Κύριος θα είναι σε όλα μαζί μας».
ρξβ’. Ένας αδελφός, πηγαίνοντας στην αγορά, ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: «Τί ορίζεις να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Γίνε φίλος αυτού όπου ασκεί βία στον εαυτό του και με ανάπαυση πουλάς τα σκεύη σου».
ρξγ’. Ρωτήθηκε ο Αββάς Ποιμήν για μολυσμούς. Και αποκρίθηκε: «Αν είμαστε καλοί στην πράξη και νήφουμε με επιμέλεια, δεν θα βρούμε μέσα μας μολυσμό».
ρξδ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Από την τρίτη γενεά της Σκήτης και τον Αββά Μωϋσή, δεν έφτασαν ακόμη οι μοναχοί σε προκοπή».
ρξε’. Είπε πάλι: «Αν τινάς φυλάη τη θέση του, δεν πέφτει σε ταραχή».
ρξστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς πρέπει να ζω στα Κελλιά;». Του λέγει: «Η φανερή ζωή στα κελλιά αυτή είναι, το εργόχειρο, το να τρώγης μια φορά τη μέρα, το να σιωπάς και το να μελετάς. Η δε κρυφή προκοπή στα Κελλιά είναι το να υπομένης την αυτομεμψία όπου και αν πας, το να τηρής τις ώρες των προσευχών και να μη αμελής τα κρυφά. Και αν συμβή για ένα διάστημα να μη δούλεψης στο εργόχειρο σου, μπαίνοντας στη σύναξη ατάραχα συμπλήρωσε το έργο σου. Τέλος, ας αποχτήσης καλή συνοδία και να αποφεύγης την κακή».
ρξζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα: «Αν ένας αδελφός μου έχη μικρά νομίσματα, εγκρίνεις να τον ρωτήσω;». Του λέγει ο γέρων: «Ρώτησέ τον μια φορά». Του λέγει ο αδελφός: «Τί λοιπόν να κάμω; Γιατί δεν κατανικώ τον λογισμό μου». Του λέγει ο γέρων: «Άφησε τον λογισμό σου να λιμνάζη. Μόνο τον αδελφό σου μη θλίψης».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

ρμα’. Ένας αδελφός πήγε στον Αββά Ποιμένα. Και καθώς ήταν γύρω και άλλοι μερικοί, επήνεσε έναν αδελφό, λέγοντας ότι ήταν «μισοπόνηρος». Λέγει ο Αββάς Ποιμήν σ΄ αυτόν όπου το είπε: «Και τί είναι μισοπονηρία;».  Αλλά ο αδελφός τα έχασε και δεν ήξερε τί να αποκριθή. Σηκώθηκε λοιπόν, έβαλε μετάνοια στον γέροντα και τον ρώτησε τί σημαίνει μισοπονηρία. Και ο γέρων είπε: «Μισοπονηρία είναι αυτό: Το να έχη μισήση τινάς τις αμαρτίες του και να δικαιώση τον πλησίον του».
ρμβ’. Ένας αδελφός πήγε στον Αββά Ποιμένα και του είπε: «Τί να κάμω;». Του λέγει ο γέρων: «Πήγαινε και πλησίασε το θέλημα του αδελφού σου και θα έχης ανάπαυση».
ρμγ’. Διηγήθηκε ο Αββάς Ιωσήφ, ότι είπε ο Αββάς Ισαάκ: «Έμενα κάποτε μαζί με τον Αββά Ποιμένα. Και τον είδα να πέφτη σε έκσταση. Και επειδή είχα μαζί του πολύ θάρρος, του έβαλα μετάνοια και τον παρακάλεσα, λέγοντας πες μου, πού ήσουν; Και εκείνος, μη μπορώντας να κάμη αλλοιώς, μου είπε: Ο λογισμός μου ήταν όπου η αγία Μαρία η Θεοτόκος στάθηκε και έκλαιε πλάι στον σταυρό του Σωτήρος. Και εγώ θα ήθελα πάντοτε έτσι να κλαίω».
ρμδ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί να κάμω μ΄ αυτό το βάρος οπού με πιέζει;». Του λέγει ο γέρων: «Τα μικρά και τα μεγάλα πλοία του ποταμού έχουν ζώνες, ώστε, αν ο άνεμος δεν είναι ευνοϊκός, να βάζουν οι ναυτικοί τις ζώνες και το σχοινί γύρω στα στήθη τους και να ρυμουλκούν σιγά σιγά το σκάφος, ώσπου ο Θεός να στείλη τον άνεμο. Και αν μάθουν ότι σηκώθηκε θύελλα, τότε το πλησιάζουν στην όχθη και το δένουν σε πάσσαλο, για να μη φεύγη. Ο πάσσαλος δε είναι το να μέμφεται τινάς τον εαυτό του».
ρμε’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα για τις επήρειες των λογισμών. Και του λέγει ο γέρων: «Αυτό το ζήτημα μοιάζει με άνθρωπο όπου έχει φωτιά από τα αριστερά του και κανάτι με νερό από τα δεξιά. Αν λοιπόν αναφθή η φωτιά, παίρνει από το κανάτι το νερό και τη σβήνει. Η φωτιά είναι ο σπόρος του εχθρού. Το νερό είναι να εμπιστευθή τινάς τον εαυτό του στον Θεό».
ρμστ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Τί είναι καλύτερο, να μιλήση τινάς ή να σιωπήση;». Του λέγει ο γέρων: «Όποιος μιλά για χάρη του Θεού, καλά κάνει. Και οποίος σιωπά για χάρη του Θεού, πάλι καλά κάνει».
ρμζ’. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα, λέγοντας: «Πώς μπορεί τινάς να ξεφύγη την εναντίον του πλησίον του κακολογία;». Του λέγει ο γέρων: «Εμείς και οι αδελφοί μας δυό εικόνες είμαστε. Την ώρα λοιπόν οπού ο άνθρωπος προσέχει τον εαυτό του και τον μέμφεται, βλέπει τον αδελφό του αξιοτίμητο. Όταν όμως ο εαυτός του του φαίνεται καλός, ατενίζει τον αδελφό του σαν να είναι κακός».
ρμη΄. Ένας αδελφός ρώτησε τον Αββά Ποιμένα για την ακηδία. Και του λέγει ο γέρων: «Η ακηδία είναι η αφετηρία για όλα και δεν υπάρχει πάθος χειρότερό της. Αλλά αν τινάς την αναγνωρίση, ότι αυτή είναι, αναπαύεται».
ρμθ’. Είπε ο Αββάς Ποιμήν: «Τρεις σωματικές πράξεις είδαμε του Αββά Παμβώ: Ασιτία έως το βράδι, κάθε μέρα. Και σιωπή. Και πολύ εργόχειρο».
ρν’. Είπε πάλι, ότι, κατά τα λεγόμενα Του Αββά θεωνά, και αν κερδίση τινάς κάποια αρετή, ο θεός δεν παρέχει μόνο σ΄ αυτόν τη χάρη. Γιατί ξέρει ότι δεν ήταν πιστός του δικού του καμάτου. Αλλά αν πάη στον σύντροφό του, τότε παραμένει σ΄ αυτόν».

(Είπε Γέρων,Το Γεροντικόν εκδ. Αστήρ, Αθήνα 1996)

    «Οι φιλόσοφοι έχουν απλά ερμηνεύσει τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Το θέμα είναι να τον αλλάξουμε»(Καρλ Μαρξ)
    «Κανένας φιλόσοφος δεν επηρέασε τα ήθη, ούτε καν στο δρόμο όπου έζησε» (Βολταίρος, Durant Θ 866)
    «Επιστήμη είναι ό,τι ξέρουμε. Φιλοσοφία είναι ό,τι δεν ξέρουμε».(Μπέρτραντ Ράσελ)
«Η Μεταφυσική είναι ένας σκοτεινός ωκεανός χωρίς ακτές και φάρους, γεμάτη με φιλοσοφικά ναυάγια»(Εμμάνουελ Καντ)
    «Φιλοσοφία: Μια διαδρομή με πολλούς δρόμους που οδηγούν από το πουθενά στο τίποτα».(Αμβρόσιος Μπηρς, 1842–1914, Αμερικανός συγγραφέας)
    «Όσο λίγη φιλοσοφία και αν έχω διαβάσει, μάλλον παραέχω διαβάσει. Το βλέπω αυτό κάθε φορά που διαβάζω ένα φιλοσοφικό βιβλίο: αντί να βελτιώνει τις σκέψεις μου, τις κάνει χειρότερες!»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ.106)
    «Υπήρξα φιλόσοφος· μα πέρα από τη φιλοσοφία υπήρξα πάντα άνθρωπος» (Χιουμ,στο Ανθολογία της Φιλοσ.Ubaldo Nicola,σελ.286)
    «Η Βλανδίνα, η σκλάβα της Λυών, δεν γνώριζε να διαβάζει, και όμως έκανε περισσότερα για το θρίαμβο του πολιτισμού μας, από τον φιλόσοφο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο, που την έστειλε στο μαρτύριο» (Ρενάν, στο Με Θεό ή δίχως Θεό, Μιχαήλ Μιχαηλίδη)
    «Αι διάφοροι γνώμαι των φιλοσόφων έχουν διασκορπισθή εις τον κόσμον ως δεινά του πνεύματος, ανάλογα προς τα δεινά του σώματος που περιείχε το κουτί της Πανδώρας, με την μόνην διαφοράν ότι δεν άφησαν την ελπίδα εις τον πυθμένα… Η αλήθεια είναι τόσο άγνωστος όσον αι πηγαί του Νείλου και ημπορεί να ευρεθη μόνον εις την χώρας της ουτοπίας» (Σουίφτ, Durant Η 393)
    «Δεν υπάρχει παραλογισμός οσοδήποτε ογκώδης, ο οποίος να μην πιστεύτηκε και να μην υποστηρίχτηκε από κάποιον φιλόσοφο» (Κικέρων)
    «Ο Ηράκλειτος θεώρησε ότι είναι παιδικά παιχνίδια οι δοξασίες των ανθρώπων» (στο Σπ.Κυριαζόπουλου,Προλεγόμενα… σελ. 16)
    «Είθε να δώσει ο Θεός να δει και ο φιλόσοφος εκείνο που βρίσκεται μπροστά στα μάτια ολονών»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ.30)
    «Η φιλοσοφία είναι ένα σύνολο ακατανόητων απαντήσεων σε άλυτα προβλήματα». (Henry Adams, 1838-1918, Αμερικανός ιστορικός)
    «Δεν είναι όλα στη φιλοσοφία τόσο μελιστάλαχτα γραμμένα; Ίσως κάτι στην αρχή φαίνεται σαφές, όταν όμως το ξανακοιτάξεις, έχει εξαφανιστεί. Απομένει μόνο το χαρτί» (Αϊνστάιν,Αναφέρεται στο βιβλίο των Rosenthal-Schneider, Reality and Scientific Truth, σελ. 90).
    «Φιλοσοφία είναι η ιστορία των πλανών του ανθρώπου» (Εισαγ.στη Φιλοσ.Χ.Θεοδωρίδη σελ.96)
«Το σύνθημά μας θα έπρεπε να ‘ναι: «Το νου μας μην πλανευτούμε!»(Βιττγκενσταϊν,εκδ. Στιγμή, σελ. 21)
    «Τίποτε δεν αρμόζει περισσότερο εις την λογικήν από το να διαζευχθεί κανείς την λογικήν…. Το να αδιαφορεί κανείς δια την φιλοσοφίαν σημαίνει να είναι αληθής φιλόσοφος» (Πασκάλ, Durant Η 79)
    «Ακόμη και αν ήταν αλήθεια, δεν κρίνουμε ότι η φιλοσοφία συλλήβδην αξίζει να ασχοληθεί κανείς μία ώρα μαζί της» (Πασκάλ,192)
    «Οι φιλόσοφοι-κυνηγοί, προσπαθώντας να κυνηγήσουν την ουσία των πραγμάτων αγνοώντας εκείνη του Θεού και να γνωρίσουν την ουσία του Θεού, η οποία μένει πάντοτε άγνωστη, κουράζονται άδικα, επειδή δεν μπαίνουν στο πεδίο της σοφής αμάθειας» (Κουζάνος,στο Ανθολογία της Φιλοσ.Ubaldo Nicola,σελ.162)
    «Το σημαντικό σε ολόκληρη τη ζωή είναι να ξέρουμε αν η ψυχή είναι θνητή ή αθάνατη. Είναι αναντίρρητο ότι η θνητότητα ή η αθανασία της ψυχής πρέπει να εισάγει μία ριζική διαφορά στην ηθική. Παραταύτα οι φιλόσοφοι προάγουν την ηθική τους ανεξάρτητα από αυτό: συζητούν για να περάσει η ώρα»(Πασκάλ 346,347)
    «Δεν υπάρχει παρά ένα μονάχα φιλοσοφικό πρόβλημα, πραγματικά σοβαρό: Το πρόβλημα της αυτοκτονίας. Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας»(Αλμπέρ Καμύ)
    «Για τους φιλοσόφους υπάρχουν 280 είδη υπέρτατου καλού» (Πασκάλ, εκδ. Ενάλιος σελ.50)
«Κατανόησα πως κάθε μεγάλη φιλοσοφία μέχρι σήμερα υπήρξε η εξομολόγηση του συγγραφέα της και ένα είδος ασυνείδητης καταγραφής αναμνήσεων. Την ίδια στιγμή οι ηθικές (ή ανήθικες) προθέσεις κάθε φιλοσοφίας αποτελούν το σπόρο από όπου γεννιέται ολόκληρο το φυτό. Πράγματι, ο καλύτερος (και πιο έξυπνος τρόπος) για να εξηγήσει κάποιος πώς κατέληξε ένας φιλόσοφος στις πιο δυσνόητες, μεταφυσικές αποφάνσεις του είναι να αναρωτηθεί πρωταρχικά σε ποια ηθική επιθυμεί εκείνος ο φιλόσοφος να καταλήξει» (Νίτσε,εκδ. Ενάλιος, σελ.53-54)
   «Τα φιλοσοφικά συστήματα είναι η ιστορία της καρδιάς μας» (Φίχτε)

Ο ΘΕΟΣ- ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
    «Ο ύψιστος σκοπός, προς τον οποίο τείνει κάθε Φιλοσοφία, είναι και θα παραμείνει η ιδέα του Θεού» (M. Muller)
    «Ο πυρήν της φιλοσοφίας είναι το πρόβλημα του Θεού… Μία φιλοσοφία, η οποία δεν απήντησε ακόμη εις την ερώτησιν περί Θεού, παραμένει εισαγωγή εις την φιλοσοφίαν» (Σ.Κυριαζόπουλος, Προλεγόμενα…, 220)
    «Όποια σχέση έχει η γη με τον χάρτη της, τέτοια έχει και η χριστιανική κοσμοθεωρία με τις εγκεφαλικές φιλοσοφίες. Ενίοτε ο χάρτης πράγματι φαίνεται να έχει ζωηρότερα χρώματα και να είναι ωραιότερος από τη γη, αλλά σε κανένα χάρτη ούτε νερό πηγάζει ούτε σιτάρι φυτρώνει» (άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί… σελ. 266)
    «Εγώ δαπάνησα πολύ χρόνο στην ματαιότητα και αφάνισα όλη σχεδόν τη νεότητά μου στην ματαιοπονία, στην οποία υποδύθηκα ασχολούμενος με την πρόσληψη των διδαγμάτων της σοφίας που αποδείχτηκε από το Θεό ανόητη. Όταν όμως κάποτε, σαν να σηκώθηκα από βαθύ ύπνο, κοίταξα, από τη μία, προς το θαυμαστό φως της αλήθειας του Ευαγγελίου, και είδα από την άλλη το άχρηστο της σοφίας των αρχόντων αυτού του αιώνα που καταργούνται, θρήνησα για την ελεεινή μου ζωή και ευχήθηκα να μου προσφερθεί χειραγωγία, για να εισαχθώ στα δόγματα της ευσέβειας. Και πριν από όλα φρόντισα να διορθώσω κάπως το ήθος μου, το οποίο είχε διαστραφεί από την συναναστροφή μου με τους φαύλους» (Μ. Βασίλειος Επιστολή 223, Προς Ευστάθιον, ΕΠΕ 2, 71)
    «Η πρώτη σοφία είναι να παραβλέπει κανείς αυτού του είδους την σοφία [των φιλοσόφων], η οποία συνίσταται στο λόγο και στις περίπλοκες λέξεις και στις κίβδηλες και περιττές αντιθέσεις» (Γρηγόριος Θεολόγος,Λόγος ΙΣΤ)
    «Ακόμη και αν κάποιος από τους Πατέρες λέει τα ίδια με τους έξω [φιλοσόφους], η ομοιότητα είναι μόνο στα λόγια, στα νοήματα όμως είναι πολύ το ενδιάμεσο. Διότι αυτοί (οι Πατέρες)… έχουν νου Χριστού, ενώ εκείνοι… μιλούν από ανθρώπινη σκέψη. Όσο όμως απέχει ο ουρανός από τη γη, τόσο απέχει η σκέψη μου από τις σκέψεις σας, λέει ο Κύριος» (άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, τόμος Α, σ. 373)
    «Υπερηφανεύεσαι για τη φιλοσοφία, που είναι εχθρός της αληθινής σοφίας, και αρνείσαι και το ίδιο το όνομα της. Γιατί φιλοσοφία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το να αγαπά κανείς απόλυτα τη σοφία. Αν λοιπόν εσύ θέλεις αληθινά να είσαι φίλος της σοφίας, να αγαπάς την αληθινή σοφία, η οποία τιμά όχι μόνον τα λόγια, αλλά και τη ζωή, και μας διδάσκει την αληθινή θρησκεία. Η σοφία όμως που εσύ διδάσκεις, και στην παρούσα ζωή είναι άξια για γέλια, γιατί ονομάζει θεότητες τις πηγές της ανηθικότητας, και στη μέλλουσα προετοιμάζει ασυγχώρητη τιμωρία, εκεί όπου ο Πλάτωνας σε απειλεί με τους Κωκυτούς και τους Πυριφλεγέθοντες». (άγιος Ισίδωρος Πηλουσιώτης Επιστολή 96.- ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΜΑΞΙΜΟ. Κατά των Ελλήνων.ΕΠΕ Φιλοκαλία τομος 1,121)
     «Ό,τι λοιπόν από την εξωχριστιανική παιδεία είναι χρήσιμο στη δική μας διδασκαλία, αφού τα πάρεις σαν τη μέλισσα (γιατί, αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, είπαν πολλά για την αρετή), όλα τα αλλά άφησέ τα, ιδιαίτερα όταν τους βλέπεις να κάνουν μεταξύ τους πόλεμο σκληρό (πράγματι ο Αριστοτέλης επαναστάτησε εναντίον του Πλάτωνος, και οι Στωικοί διατύπωσαν γνώμες εναντίον αυτού), και παράδωσε τον εαυτό σου σε όλη σου τη ζωή στα θεία λόγια. Γιατί ωφελούμενος με τον τρόπο αυτόν και από εκείνους και από αυτά, θα είσαι ωφέλιμος και για τον εαυτό σου και για όλους» (Ισίδωρος Πηλουσιώτης Επιστολή 3 στον αναγνώστη Τιμόθεο ΕΠΕ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΟΜΟΣ 2,19)
    «Η Φιλοσοφία είναι άγονη… πάντοτε έχει ωδίνες και ποτέ δεν γεννά ζωντανό παιδί. Διότι ποιος είναι ο καρπός των πολύχρονων πόνων της που μας έδειξε;… Δεν είναι όλοι… ανολοκλήρωτοι που αποβάλλονται πριν φτάσουν στο φως της θεογνωσίας;» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ΕΠΕ 9,193)
    «Δύο μόνον φιλοσοφίες υπάρχουν: η θεανθρώπινη και η ανθρώπινη… Όλη η κατ’ άνθρωπον φιλοσοφία κινείται εντός του φαύλου κύκλου του θανάτου και της θνητότητας, μέσα στον οποίο έχει διασπαστεί από την αμαρτία και η αίσθηση και η συνείδηση του ανθρώπου. Μέσω αυτής της φιλοσοφίας έχει εισέλθει μέσα εις τον άνθρωπο και τον κόσμο ολόκληρη «λεγεών» και για αυτό έχουν λεγεωνοποηθεί· εδώ το όνομα του ανθρώπου και το κόσμου είναι: «λεγεών» (Λουκ. 8,30). Εδώ τα πάντα αποπνεόυν τη θνητότητα· εδώ όλα είναι «ανθρώπινα, υπερβολικά ανθρώπινα» (αγ. Ιουστίνου Πόποβιτς,Άνθρωπος και Θεάνθρωπος σελ. 26)
    «Σοφία αληθινή είναι ο Θεός, η αγάπη λοιπόν προς τον Θεό, αυτή είναι αληθινή φιλοσοφία» (άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός,Κεφάλαια Φιλοσοφικά Γ)

     (Με το αριστοτεχνικό αυτό επίσημο Δογματικό κείμενο (Όρο) των Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Χαλκηδόνα (451 μ.Χ.), καταπολεμούνται οι εξής αιρέσεις: α) ο Αρειανισμός, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι τέλειος Θεός, αλλά κτίσμα, β) ο Νεστοριανισμός που δίδασκε ότι δεν είναι Ένας Χριστός, μία υπόσταση, αλλά δύο πρόσωπα. Άλλο ο Θεός Χριστός και άλλο ο άνθρωπος Χριστός. Η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο, οπότε δεν πρέπει να λέγεται Θεοτόκος, χώριζε δηλαδή στα δύο τον Χριστό, και γ) ο Μονοφυσιτισμός που έλεγε ότι ο Χριστός δεν έχει δύο τέλειες φύσεις, άλλά η ανθρώπινη φύση Του απορροφήθηκε από τη θεία, άρα δεν είναι τέλειος άνθρωπος, και άλλες αιρέσεις βεβαίως).
     "Ακολουθώντας, λοιπόν, τους αγίους Πατέρες, διδάσκουμε ακριβώς, συμφωνώντας όλοι,
έναν και τον αυτόν να ομολογούμε Υιό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό,
ότι είναι τέλειος στη θεότητά του και τέλειος στην ανθρωπότητά του,
Θεός αληθινός και άνθρωπος αληθινός, που αποτελείται από λογική ψυχή και σώμα˙
ότι είναι ως προς τη θεότητα ομοούσιος με τον Πατέρα και ομοούσιος μ’ εμάς ως προς την ανθρωπότητα,
σε όλα όμοιος μ’ εμάς, εκτός από αμαρτία.
Προ των αιώνων γεννήθηκε μεν από τον Πατέρα κατά τη θεότητα,
τους έσχατους δε καιρούς (γεννήθηκε) κατά την ανθρωπότητα για εμάς και για τη δική μας σωτηρία από την Παρθένο Μαρία, τη Θεοτόκο.
Ένας και ο αυτός Χριστός, Υιός, Κύριος, μονογενής, που γίνεται γνωστός με δύο φύσεις
χωρίς αυτές να συγχέονται, να μεταβάλλονται, να διαιρούνται, να χωρίζονται˙
που σε καμιά περίπτωση δεν αναιρείται η διαφορά των φύσεων εξαιτίας της ένωσης,
αλλά μάλλον διατηρείται η ιδιότητα καθεμιάς από τις δύο φύσεις και συνυπάρχει σε ένα πρόσωπο και μια υπόσταση,
χωρίς να διαμοιράζεται ή να διαιρείται σε δύο πρόσωπα,
αλλά (παραμένει) ένας και ο αυτός Υιός μονογενής, Θεός Λόγος, Κύριος Ιησούς Χριστός,
όπως ακριβώς με τον άνωθεν φωτισμό οι προφήτες περί αυτού και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας παιδαγώγησε και μας παρέδωσε το Σύμβολο των Πατέρων .
     Αφού, λοιπόν, αυτά διατυπώθηκαν από εμάς με κάθε ακρίβεια και αρμονία από κάθε άποψη, η αγία και οικουμενική σύνοδος όρισε να μη επιτρέπεται σε κανέναν να διδάσκει άλλη πίστη ή να διατυπώνει ή να προσθέτει ή να πιστεύει ή να κηρύττει διαφορετικά. Εκείνους δε που τολμούν είτε να προσθέσουν διαφορετική πίστη, είτε να εμφανίζουν ή να διδάσκουν ή να παραδίνουν άλλο Σύμβολο σ’ αυτούς που θέλουν να επιστρέψουν στην επίγνωση της αλήθειας από την ειδωλολατρεία ή τον Ιουδαϊσμό ή από οποιαδήποτε αίρεση· αυτούς, αν μεν είναι επίσκοποι ή κληρικοί, οι μεν επίσκοποι να αποξενώνονται από την επισκοπή και οι κληρικοί από την ενορία· αν πάλι είναι λαϊκοί, να αναθεματίζονται.
(Η Σοφία των Πατέρων 8,Ευάγγελος Λέκκος, εκδ. Λύχνος,σελ. 38-40)

" Η εμβέλεια της προσευχής του Παππούλη "
" Είχα παιδί μου, Ανάργυρε, μου είπε ο Παππούλης μιά ημέρα, έναν πολύ καλό μου φίλο, ιερομόναχο, ο οποίος έλαβε εντολή να πάει στην Αμερική να κηρύξει το λόγο του Θεού.
Στεναχωρηθήκαμε και οι δύο γι' αυτό το χωρισμό.
Όμως η Αρχιεπισκοπή ήταν ανένδοτη.
Έπρεπε να φύγει αμέσως.
Έτσι και έγινε.
Την ημέρα που αποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε υπόσχεση ενώπιον του Θεού, ο ένας να προσεύχεται για τον άλλον σε όλη μας τη ζωή.
Από την πρώτη κιόλας βραδιά, εγώ άρχισα να προσεύχομαι για τον φίλο μου.
Και εκείνος μου έγραφε πως έκανε το ίδιο για μένα.
Όμως, στα επόμενα γράμματά του, έκανε λόγο για τρομερές δονήσεις, που αισθανόταν κατά την ώρα του ύπνου.
Νόμιζε πως ηλεκτρικό ρεύμα μεγάλης εντάσεως διαπερνούσε το σώμα του από τα νύχια έως την κορυφή.
Ήταν δε τόσο μεγάλη η ένταση αυτή, ώστε δεν τον άφηνε να κοιμηθεί.
Το φαινόμενο αυτό παρουσιαζόταν κάθε βράδυ και ο ύπνος του είχε γίνει δύσκολος.
Στην αρχή υπόθεσε ότι οι ταραχές αυτές οφείλονταν στις κλιματολογικές διαφορές, που υφίστανται μεταξύ του κλίματος της χώρας μας και της Αμερικής.
Αλλά, όταν είδε ότι, προϊόντος του χρόνου, αντί να μειώνονται αύξαναν, άρχισε να ανησυχεί.
Γι' αυτό αναγκάστηκε να με ενημερώσει τηλεφωνικώς και να ζητήσει τη γνώμη μου.
Τον καθησύχασα αμέσως.
Δεν είναι τίποτε, του είπα.
Απλώς ξέχασες την υπόσχεση που δώσαμε όταν χωρίσαμε, ότι ο ένας θα προσεύχεται για τον άλλον.
Τί ώρα αισθάνεσαι αυτά που λες ; τον ρώτησα.
Και εκείνος μου απάντησε : Το βράδυ που κοιμάμαι, την τάδε ώρα.
Ε, αυτή την ώρα είναι που εγώ, ο ταπεινός, προσεύχομαι για σένα.
Ας είναι δοξασμένο
το όνομα του Θεού, που κάνει την προσευχή μου να φθάνει μέχρις εσένα στην Αμερική !
Κάνε και εσύ το ίδιο για μένα, γιατί είμαι αμαρτωλός, του είπα, και έκλεισα το τηλέφωνο ".
Εδώ πρέπει να πούμε, απαντώντας στους αναγνώστες που τυχόν θα διερωτηθούν γιατί είχε αυτό το ενοχλητικό για τον ιερομόναχο αποτέλεσμα η προσευχή του Παππούλη, ότι, όπως φαίνεται από τα ίδια τα λεγόμενα του Γέροντα, η ενόχληση που αισθάνθηκε ο ιερομόναχος στην Αμερική, οφειλόταν στο ότι είχε ξεχάσει να προσεύχεται την ώρα που είχαν συμφωνήσει. Προφανώς αυτό δε θα συνέβαινε αν ο ιερομόναχος εκείνη την ώρα συπροσευχόταν με το Γέροντα.
Πρέπει, όμως, να προσθέσουμε και κάτι ακόμα πιο εντυπωσιακό που ακούσαμε, και διασταυρώσαμε την αλήθεια του.
Μιά νύχτα ο ιερομόναχος αυτός αισθάνθηκε να κρυώνει και ξύπνησε και βρήκε την πόρτα του δωματίου ανοιχτή. Παραξενεύτηκε, γιατί ήταν βέβαιος ότι την είχε κλείσει, όπως συνήθιζε και, αφού την ξανάκλεισε ξανακοιμήθηκε.
Όταν μετά μερικές ημέρες τηλεφωνήθηκε και με τον Παππούλη, ο Παππούλης του είπε ότι πάει και τον βλέπει που κοιμάται και δεν προσεύχεται.
Ο ιερομόναχος δύσπιστησε, σκεπτόμενος ότι ήταν αδύνατο να πηγαίνει ο Παππούλης στην Αμερική να τον βλέπει, και τότε ο Παππούλης του είπα απλά : Ναι, ήρθα και σε είδα και σου άφησα και την πόρτα ανοιχτή !
Ο ιερομόναχος βέβαια έμεινε εμβρόντητος, σαν να τον κτύπησε κεραυνός.
Μέγας είσαι, Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου !
Ποιός μπορούσε πια να αμφισβητήσει τα λεγόμενα του Παππούλη ;
Σχετικά με την προσευχή του Παππούλη έχομε ακούσει από πολλές ψυχές ότι αισθανόντουσαν την προσευχή του γι' αυτές ως γαλήνη και παραμυθία, ως ανακούφιση και χαρά, ως ένα συναίσθημα μακαριότητας και ειρήνης, κάτι οου έδιωχνε κάθε στεναχώρια, κάθε άγχος, κάτι που δημιουργούσε αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς και διάθεσης προσευχής και δοξολογίας του Θεού.
Μια μάλιστα κυρία (Χ.Χ.)
που είχε πρόσφατα χηρέψει, διηγείται στο βιβλίο του Κλ.Ιωαννίδη
" Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ", μαρτυρίες και εμπειρίες ", που κυκλοφορεί σε ογδόη έκδοση, ότι το απόγευμα της ίδιας ημέρας, που ανακοίνωσε στο Γέροντα το θάνατο του συζύγου της, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της, ένιωσε ξαφνικά να φεύγει όλο το βάρος από την ψυχή της και ν' ανακουφίζεται και ν' αναβλύζει από μέσα της μιά χαρά, τόσο, που σταυροκοπήθηκε και είπε : " Θέε μου, είναι λογική αυτή η αντίδρασή μου ; "
Συνεχίζει δε ότι μετά έμαθε - και διασταύρωσε αυτή την πληροφορία - ότι εκείνη ακριβώς την ώρα, που αισθανόταν έτσι, ο Γέρων Πορφύριος προσευχόταν γι' αυτήν.
Μία άλλη διηγήθηκε σε αξιόπιστο πρόσωπο, από το οποίο εμείς το ακούσαμε, ότι, το παρακάλεσε το Γέροντα Πορφύριο να τη βοηθήσει για κάποιο πρόβλημά της, της υπέδειξε να κάνουν μαζί προσευχή στις 10 το βράδυ.
Όταν δε αυτή του είπε ότι αυτή την ώρα δεν μπορεί, γιατί η οικογένεια την απασχολεί, της πρότεινε να συμπροσεύχονται ( αυτή βέβαια από το σπίτι της ) στις 4 το πρωί.
Κι όταν του είπε ότι αυτή την ώρα δυσκολεύεται να ξυπνήσει και ότι δεν μπορεί να βάλει ξυπνητήρι, γιατί θα ενοχλήσει την οικογένεια, της είπε ότι θα πηγαίνει αυτός να την ξυπνάει.
Πράγματι, λοιπόν, όπως είπε, κάθε πρωί στις 4 η ώρα αισθανόταν ελαφρό άγγιγμα ή σκούντημα στον ώμο και καταλάβαινε ότι ήταν η ειδοποίηση του Γέροντος.
Ήταν μιά ευχάριστη ειδοποίηση, χωρίς ταραχή ή ενόχληση.
Ένας άλλος φίλος μας αφηγήθηκε ότι, όταν το βράδυ το Γέροντας προσευχόταν γι' αυτόν, αισθανόταν, μερικές φορές, ένα συναίσθημα ειρήνης ψυχικής και ελαφρότητας σωματικής, σαν να ήθελε το σώμα του να σηκωθεί από το κρεβάτι, χωρίς όμως να μετακινείται πραγματικά.
Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση που είχε αφηγηθεί σε ένα φίλο μας ο ίδιος ο Γέροντας, κάποιου που χρωστούσε χρήματα, και για τον οποίο προσευχήθηκε ο Γέροντας, κατόπιν παρακλήσεως του δικαιούχου, να τον φωτίσει ο Θεός να τα επιστρέψει. Αυτός, μη θέλοντας να πληρώσει το χρέος του, ενοχλήθηκε από την προσευχή του Γέροντος και του ζήτησε να παύσει να προσεύχεται γι' αυτόν.
Έτσι φαίνεται ότι σε σπάνιες περιπτώσεις, εκείνος για τον οποίο ο Γέροντας προσευχόταν, αισθανόταν κάποια ενόχληση, κάτι σαν έντονη υπόμνηση. Αυτό βέβαια συνέβαινε όταν εκείνος δεν είχε κάνει κάτι που έπρεπε να είχε κάνει. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας.
Δεν πέρασε ούτε ένα εικοσαήμερο και ο Παππούλης πήρε άλλο τηλεφώνημα από το φίλο του ιερομόναχο, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, τον θερμοπαρακαλούσε να πάψει να προσεύχεται γι' αυτόν, γιατί τον αφήνει άυπνο και δεν μπορεί την ημέρα να εργασθεί και κινδυνεύει να θεωρηθεί, από την εκεί Εκκλησία, σαν ράθυμος και αδιάφορος.
Ο Παππούλης του το υποσχέθηκε και πράγματι, έπαψε να προσεύχεται γι' αυτόν και εκείνος, όπως είπε στον Παππούλη, δεν ξανααισθάνθηκε ποτέ πιά τα αποτελέσματα της δυνάμεως της προσευχής του, η εμβέλεια της οποίας έφθασε μέχρι την Αμερική !
Πρέπει να ξανακάνουμε όμως παρέκβαση, για να αποσαφηνίσουμε το θέμα, ώστε να μη δημιουργηθεί καμία παρεξήγηση.
Εδώ κρύβεται ένα μεγάλο μυστήριο που χρειάζεται μεγάλη ανάπτυξη.
Είναι το μυστήριο του κόπου που αναπαύει και της ανέσεως που καταστρέφει.
Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια ενός ασκητού από το Γεροντικό : " Απέρχομαι όπου εστί κόπος και εκεί ευρίσκω ανάπαυσιν ", δηλαδή : πηγαίνω εκεί όπου υπάρχει κόπος και εκεί βρίσκω ξεκούραση. ( Αββάς Ποιμήν, Γεροντικόν ).
Και ο Αββάς Ισάακ γράφει : " Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού εν ανάγκαις χαίρουσι, ο δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν
αναπαύσει ".
Και αλλού : " Ουδείς μετ' ανέσεως ανήλθεν εις τους ουρανούς ".
Είναι όπως ο αθλητής που θέλει να νικήσει στους αγώνες.
Αρέσκεται στον κόπο των προπονήσεων, γιατι αποβλέπει στο βραβείο της νίκης.
Ο Γέροντας το ήξερε αυτό εκ πείρας, και από αγάπη ήθελε να οδηγήσει και το φίλο του τον ιερομόναχο στην ουράνια ανάπαυση, που περνάει μέσα από τον πρόσκαιρο κόπο.
Του υπενθύμιζε λοιπόν οχληρά την ώρα της προσευχής, σαν να του έλεγε : " Άφησε καημένε τον ύπνο και έλα να προσευχηθούμε μαζί, όπως έχομε συμφωνήσει, και θα μπείς στα μυστήρια του Θεού και θα νιώσεις μιά άλλου ανάπαυση. Βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος, ανθρώπινα σκεπτόμενος, υπολόγιζε ότι για να εργασθεί την άλλη ημέρα, έπρεπε να είναι ξεκούραστος.
Το μυστικό του Γέροντος όμως ήταν ότι, όταν έλθει η Χάρις, δε μετράει κούραση.
Ίσως μάλιστα ο μεγαλύτερος κόπος, που γίνεται από θείο έρωτα, από αγάπη προς το δεσπότη Χριστό, προσελκύει περισσότερη χάρη, και έτσι ο αγρυπνήσας τη νύχτα στην προσευχή, μπορεί την άλλη μέρα, παρά τη σωματική κούρασή του, να εργασθεί καλύτερα μέσα Γιατί θα εργάζεται μαζί του η Θεία Χάρις.
Ενώ όταν είναι ξεκούραστος στο σώμα και χορτάτος ύπνο, εργάζεται μόνο με τις δικές του πτωχές δυνάμεις.
Εφ' όσον λοιπόν ο ιερομόναχος αυτός δεν " έπιασε " το μήνυμα του Παππούλη και προτίμησε την ανθρώπινη λογική του, την αντίθετη άποψη, μοιάζει σαν τον αθλητή που προτιμά τον ύπνο από την προπόνηση, για να είναι τάχα ξεκούραστος και να αποδώσει στους αγώνες. Ο καθένας καταλαβαίνει πόσο αυτό είναι παράλογο.
Εν τούτοις ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν και γι' αυτό ο Γέροντας, εφ' όσον δεν έγινε δεκτή η προσφορά του, και παρακλήθηκε " να μην ενοχλεί ", την απέσυρε.
Έτσι βέβαια ο ιερομόναχος εκείνος έμεινε τότε μόνος και εργαζόταν ως άνθρωπος.
Δε γνωρίζομε πώς εξελίχθηκε.
Ελπίζομε όμως ότι αργότερα θα κατάλαβε το νόημα της οχλήσεως του Παππούλη και θα επωφελήθηκε απ' αυτήν. Όλα τ' ανωτέρω υποχρεώθηκε να μου τα διηγηθεί ο Παππούλης, γιατί το καλοκαίρι εκείνο ( πριν από 25 χρόνια, περίπου ), συνέβη και εγώ να υποστώ… τις ίδιες ταλαιπωρίες από τις προσευχές του αγαπημένου μου Παππουλάκη.
Ήταν Αύγουστος μήνας, θυμάμαι, που αποφασίσαμε με ένα φιλικό μου ζευγάρι, να περάσουμε τις διακοπές μας στη λουτρόπολη της Αιδηψού.
Πρίν φύγω, πήγα να πάρω την ευχή του. Παράλληλα τον ρώτησα εάν προβλέπει, πώς θα περάσω τις διακοπές. Μου απάντησε ότι θα περάσεις καλά, γιατί εγώ θα προσεύχομαι συνεχώς. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας βρεθήκαμε στην Αιδηψό και εγκατασταθήκαμε σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο και το ρίξαμε έξω και λησμονήσαμε την προσευχή και όλα εν γένει τα θρησκευτικά μας καθήκοντα.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε αργά. Μόλις κοιμηθήκαμε, αισθάνθηκα να κουνιέται το κρεβάτι μου τόσο δυνατά, που νόμιζα πώς έκανε σεισμό. Ξύπνησα έντρομος και φώναξα δυνατά : σεισμός, σεισμός, ενώ παράλληλα κρατιόμουν από το κρεβάτι, για να μην πέσω κάτω και θα σκοτωθώ.
Παρατήρησα, όμως, ότι κανείς δεν ξύπνησε από τα διπλανά δωμάτια, αλλά ούτε από τους άλλους ορόφους.
Το γεγονός αυτό με ανησύχησε περισσότερο.
Παρέμεινα πολύ ώρα ο άυπνος. Όταν ξανακοιμήθηκα, αισθάνθηκα πάλι τα ίδια και επιπλέον αισθανόμουν να διαπερνά το σώμα μου κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα !
Αυτό συνέβη πολλές φορές.
Το πρωί ρώτησα το φίλο μου το γιατρό και τη σύζυγό του, εάν κατάλαβαν τους σεισμούς που έγιναν το βράδυ, και αυτοί γελούσαν ! Τα ίδια συνέβαιναν και τα άλλα βράδια και οι διακοπές μου κατάντησαν σκέτο μαρτύριο.
Οπότε, ένα βράδυ βλέπω στον ύπνο μου, ότι ήμουν στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ( μάλλον στα Καλλίσια ),
και από την εικόνα του Αγίου εκπέμποντο επάνω μου δέσμες εκατομμυρίων πολύχρωμων θεϊκών ακτίνων υπέρλαμπρο φως και μου προκαλούσαν μία απερίγραπτη θεϊκή αγαλλίαση !
Μετά και από αυτό το όνειρο, αναγκάστηκα να επικοινωνήσω με τον Παππούλη και του τα έθεσα όλα υπόψη.
Μην ανησυχείς, μου λέει. Εγώ σε ταλαιπωρώ με τις προσευχές μου.
Ποιά ώρα είδες τον Άγιο Νικόλαο στον ύπνο σου ; Του είπα την ώρα. Ε, αυτή την ώρα παρακαλούσα τον Άγιο για σένα.
Να συνεχίσεις τις διακοπές σου, αλλά να μην ξεχνάς προσεύχεσαι.
Τότε εγώ χαριτολογώντας του είπα :
-Παππούλη, σας παρακαλώ, εάν θέλετε να συνεχίσω εγώ τις διακοπές μου, πρέπει να σταματήσετε εσείς τις προσευχές σας για μένα. Διαφορετικά, αυτές δεν είναι διακοπές, είναι μαρτύριο…
Ο Παππούλης χαμογέλασε… με αγαθότητα και άπειρη καλοσύνη.
Ήθελε και με τον τρόπο αυτό να με οδηγήσει στην πνευματική ζωή.
Αλλά εγώ… πού να καταλάβω το περιστατικό Αυτό μου το υπενθύμισε δύο ώρες πριν φύγει για το τελευταίο του ταξίδι στο Άγιον Όρος και γελάσαμε και οι δύο δυνατά και με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Μακάρι και τώρα να εύχεται, από εκεί που είναι τόσο έντονα!Θα ήταν για μένα η πιο ευχάριστη ταλαιπωρία... [Κ 24-31]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, σελ.362-369)