Υπάρχουν πολλές φορές στη ζωή μας που λυγίζουμε, δεν αντέχουμε άλλο, νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν και δεν έχουμε πλέον καμία διάθεση να συνεχίσουμε. Θέλουμε απλά να κάτσουμε εκεί που πέσαμε και να ξεκουραστούμε… να αφεθούμε, να παραδώσουμε τα όπλα. Δε μας νοιάζει τίποτα πια, μόνο να ξαποστάσουμε! Και κάπως έτσι μας παίρνει από κάτω και νιώθουμε απογοητευμένοι και απελπισμένοι χωρίς καμία αχτίδα φωτός να μας χτυπάει στο πρόσωπο… μόνο σκοτάδι και αδιέξοδο. Και καθώς αισθανόμαστε ηττημένοι και αδύναμοι βουλιάζουμε σε μια βαθιά μελαγχολία που πιθανότατα θα εξελιχθεί σε κατάθλιψη αν δεν κάνουμε κάτι.
Μα γιατί το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας; Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μας εγκαταλείπουν, εκείνη ακριβώς η στιγμή είναι η κατάλληλη, η ιδανική να απλώσουμε το χέρι μας στο Χριστό! Την ώρα που βουλιάζουμε Εκείνος θα μας τραβήξει πάνω! Είναι δύσκολο να πλησιάσουμε στο Χριστό στις λιακάδες μας … οι αντιστάσεις πολλές! Την ώρα όμως που αισθανόμαστε αποκαμωμένοι τότε ακριβώς συνειδητοποιούμε ότι χωρίς το Χριστό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα! ‘Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν’( Ιω.κεφ.15,5). Και έτσι πλήρως παραδομένοι στο Έλεος του Κυρίου γινόμαστε αποδέκτες ,γεμάτοι αγαλλίαση και χαρά ανεκλάλητη, της σωτήριας επέμβασης Του στη ζωή μας.
Άρα λοιπόν δεν υπάρχει λόγος να τα παρατάμε ποτέ γιατί υπάρχει ο Χριστός αν το θελήσουμε στη ζωή μας. Και Εκείνος ποτέ δε θα μας παρατήσει! Μας το είπε άλλωστε ΄Εγώ που έλαβα κάθε εξουσία, θα είμαι μαζί σας βοηθός και παραστάτης σας όλες τις ημέρες, μέχρι να λάβει τέλος ο αιώνας αυτός!’( Ματθ.κη,20) Αν τα παρατάμε λοιπόν είναι γιατί παρατήσαμε το Χριστό! Με Εκείνον σύμμαχο και συνοδοιπόρο τίποτα πια δεν μπορεί να μας κάνει να τα παρατήσουμε!(Α.Κ.Β)

Δύο συνασκητές βρίσκονταν σε ψυχρότητα μεταξύ τους από παρεξήγηση. Κάποτε αρρώστησε ο ένας και παρακάλεσε κάποιο μοναχό να μεσολαβήση να συμφιλιωθούν, γιατί φοβόταν μην τον βρη έτσι ο θάνατος.
Γυρίζοντας στο κελλί του ο αδελφός, προσευχόταν στο Θεό να τον φωτίση να χειριστή σωστά την υπόθεση, για να μην προξενήση περισσότερη βλάβη παρά ωφέλεια. Μόλις έφτασε, οικονόμησε ο Θεός να του πάη κάποιος φίλος του ένα καλαθάκι σύκα. Διάλεξε λοιπόν τα ωραιότερα και, χωρίς να χάση καιρό, σηκώθηκε και τα πήγε στον συνασκητή του αρρώστου.
-Αββά, του είπε, αυτά σου τα στέλνει ο δείνα γέροντας.
Ο αββάς απόρησε.
-Σε μένα τα έστειλε;
-Ναι, είπε ο αδελφός.
Εκείνος τα δέχτηκε συγκινημένος κι ευχαρίστησε τον αδελφό. Ικανοποιημένος ο ειρηνοποιός από την πρώτη επιτυχία, πήγε τα υπόλοιπα σύκα στον άρρωστο.
-Σου τα στέλνει ο συνασκητής σου, του είπε.
-Τί λες; Λοιπόν συμφιλιωθήκαμε; ρώτησε με χαρά ο ασκητής.
-Ναι, αββά, με την ευχή σου, αποκρίθηκε ο αδελφός.
-Δόξα τω Θεώ, έκανε ενθουσιασμένος εκείνος.
Έτσι με λίγα σύκα, τη σύνεση και αγάπη του αδελφού, συμφιλιώθηκαν οι συνασκητές.

( Γεροντικόν)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.221-222)

Την υπερηφάνεια την τσακίζεις με την βοήθεια του αδελφού

-    Γέροντα, στενοχωριέμαι, όταν οι αδελφές μου κάνουν κάποια παρατήρηση.
-    Έχεις υπερηφάνεια, γι’ αυτό στενοχωριέσαι. Την υπερηφάνεια την τσακίζεις με την βοήθεια του αδελφού, όταν του δίνης το δικαίωμα να σού κάνη παρατηρήσεις και δέχεσαι μια κουβέντα που θα σού πή. Έτσι λαμπικάρεται η ψυχή.
Επειδή το υψηλό φρόνημα δύσκολα το αντιλαμβάνεται κανείς μόνος του, πρέπει να δέχεται τους άλλους σαν γιατρούς του και να παίρνη όλα τα φάρμακα που του δίνουν, για να απαλλαγή από αυτό. Και όλοι οι άνθρωποι έχουν στην τσέπη τους φάρμακα για τους άλλους: οι μεν καλοί συμβουλεύουν με πόνο και αγάπη τον άρρωστο, οι δε κακοί τον ελέγχουν με κακία και πάθος - αυτοί μάλιστα πολλές φορές γίνονται καλύτεροι χειρουργοί από τους πρώτους, γιατί προχωρούν το νυστέρι πιο βαθιά.
-    Εγώ, Γέροντα, είμαι κουτή και πολλές φορές δεν καταλαβαίνω γιατί μου κάνουν παρατήρηση.
-    Καλύτερα πές: «Είμαι τετραπέρατη, αλλά δεν έχω ταπείνωση». Εσύ, ενώ σφάλλεις και σού κάνουν παρατήρηση, πάς να δικαιολογηθής. Πώς να φθάσης σε κατάσταση να παίρνης επάνω σου το σφάλμα, όταν δεν σφάλλης και σε κατηγορούν; Ο άνθρωπος που δικαιολογεί τον εαυτό του, όταν του κάνουν μια παρατήρηση, εξοντώνει συνέχεια την ταπείνωση. Ενώ ο άνθρωπος που ρίχνει όλο το βάρος επάνω του για κάποιο σφάλμα του, ταπεινώνεται και τον λούζει η Χάρις του Θεού.
-    Γέροντα, εγώ νομίζω ότι δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι έχω δίκαιο, αλλά να εξηγήσω ότι πρόκειται για παρεξήγηση.
-    Έχω δει ότι έχεις μια κρυφή υπερηφάνεια που εκδηλώνεται με την δικαιολογία. Να προσπαθήσης να μη δικαιολογήσαι, ό,τι κι αν σού πούν· να βάζης μια ειλικρινή μετάνοια· αυτό φθάνει. Με το «ενλόγησον» της ειλικρινούς μετανοίας κόβεται η υπερηφάνεια.
-    Γέροντα, σήμερα ένα παιδάκι στο αρχονταρίκι έκανε μια αταξία. Του έλεγε η μητέρα του: «πές συγγνώμη», και αυτό απαντούσε: «τά κόκκαλά μου πονάνε», και «συγγνώμη» δεν έλεγε. Γιατί μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται τόσο πολύ να πούν «ευλόγησον»;
-    Η υπερηφάνεια δεν αφήνει τον άνθρωπο να πη «ενλόγησον».

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 88-89)

ΝΑ ΤΙ συμβουλεύει τους μοναχούς ο μεγάλος τους διδάσκαλος, ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος:
Αδελφέ, αν συμβεί ν’ αρρωστήσεις, μην γράφεις ποτέ στους συγγενείς ή στους γνωστούς και φίλους σου να σου στείλουν φάρμακα ή τρόφιμα. Γιατί μαθαίνεις έτσι να καταφεύγεις στην ανθρώπινη προστασία, σε νεκρή με αλλά λόγια βοήθεια. Στήριξε στον Θεό τις ελπίδες σου. Υπόμενε περιμένοντας το έλεος Του να σε κυβερνήσει σε όλα. Εκείνος που επέτρεψε, για ψυχική σου ωφέλεια, να αρρωστήσεις, να είσαι βέβαιος πως θα προνοήσει για σένα. Δεν θα επιτρέψει ποτέ, το λέει η Γραφή, να δοκιμάσεις πιο μεγάλο πειρασμό από όσο έχεις δύναμη να σηκώσεις. Φρόντισε λοιπόν ν’ αρέσεις σ’ Αυτόν που μεριμνά για σένα».

ΓΝΩΡΙΣΑ αδελφό, διηγείται ο ίδιος Όσιος Εφραίμ, που, ενώ αρρώστησε και υπέφερε πολύ, τον ανάγκαζαν οι άλλοι να εργάζεται. Τόση σωματική εξάντληση αισθανόταν, που μόνος στο κελλί του έκλαιγε με πόνο και παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει την υγεία του.
- Κύριέ μου, έλεγε, γνωρίζω πως η αρρώστια του σώματος μου δόθηκε για θεραπεία της ψυχής μου, αλλά για να μην γίνομαι βάρος στους αδελφούς μου, Σε παρακαλώ, Φιλάνθρωπε, θεράπευσε την ψυχή και το σώμα μου.
Κάθε μέρα προσευχόταν κατ’ αυτόν τον τρόπο κι εργαζόταν σκληρά χωρίς να παραπονιέται. Και ο Θεός, που έβλεπε τον ευλαβή μοναχό να μην χάνει την ελπίδα του, του χάρισε την υγεία του.

Οι ΆΓΙΟΙ, λέει κάποιος από τους Γέροντες, επειδή έχουν πάντοτε στην καρδιά τους τον Θεό, και τα εδώ κερδίζουν με την απάθεια και τα εκεί κληρονομούν, διότι κι εκείνα και αυτά στον Θεό ανήκουν. Αφού λοιπόν κατέχουν τον Θεό, έχουν και όλα τα δικά Του.
Εκείνοι πάλι που έχουν στην καρδιά τους τον κόσμο, δηλαδή τα αμαρτωλά πάθη, και αν ακόμα κατορθώσουν να κερδίσουν τον κόσμο ολόκληρο, τίποτε δεν έχουν στην πραγματικότητα, εκτός από τα πάθη που τους εξουσιάζουν.

ΑΝ ΟΝΤΩΣ πιστεύεις πως ο Θεός είναι παντοδύναμος και αληθινός, λέει ο Αββάς Ευπρέπιος, στήριζε σ’ αυτόν μόνο την ελπίδα σου και να είσαι βέβαιος πως θα κληρονομήσεις τα αγαθά του.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές από την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 116-117)

Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά

-Γέροντα, πώς συμβαίνει ένας νέος, ενώ από παιδί ζούσε πνευματικά και είχε φιλότιμο,
να φθάση σε σημείο να παραστρατήση τελείως;
-Ας μην κρίνη κανείς. Είναι πολλοί παράγοντες που επιδρούν.
Τα παιδιά που ζουν κοσμικά, απρόσεκτα, ελέγχονται, όταν βλέπουν τα άλλα που ζουν αγνά,
πνευματικά, και θέλουν να τα παρασύρουν. Μια φορά προχωρούσαν στον δρόμο δυο παιδιά.
Το ένα κάποια στιγμή σκόνταψε και έπεσε μέσα σε έναν λάκκο με λασπόνερα και έγιναν τα ρούχα του όλο λάσπες.
Μόλις πήγαν παραπέρα, έσπρωξε τον φίλο του και τον έρριξε σε έναν λάκκο, για να λασπωθή,
γιατί ένιωθε άσχημα να είναι αυτός λασπωμένος και εκείνος καθαρός.
Οι παρέες πολύ επηρεάζουν τα παιδιά. Εγώ, όταν ήμουν μικρός, είχα μέσα στην φύση μου την αγάπη.
Ξεκινούσα να πάω κάπου με τα ζώα και κοίταζα να βάλω και τον έναν επάνω στο ζώο,
να βάλω και τον άλλον, να πάρω και τον μικρό αδελφό μου στον ώμο.
Μια φορά ο ένας αδελφός μου σκότωσε ένα πουλάκι κι εγώ στενοχωρέθηκα πολύ και τον μάλωσα.
Πήρα μετά το πουλάκι και το έθαψα με κλάματα.
Εκείνο το διάστημα έκανα παρέα με παιδιά της ηλικίας μου.
Πηγαίναμε στο δάσος, προσευχόμασταν, διαβάζαμε Συναξάρια, νηστεύαμε.
Μετά οι μητέρες τους άρχισαν να μην τα αφήνουν να έρχωνται μαζί μου.
«Μην κάνετε παρέα μ’ αυτόν, τους έλεγαν, θα σας χτικιάση». Οπότε με άφησαν και ένιωθα μόνος.
Με κορόιδευαν κιόλας, «καλόγερο από εδώ, με έλεγαν, καλόγερο από εκεί», μου είχαν κάνει την ζωή μαρτύριο.
Έφθασα κάποτε σε σημείο που δεν μπορούσα να αντέξω την κοροϊδία.
Τότε είπα κι εγώ: «Θα πάω με τα μεγαλύτερα παιδιά και θα υποκρίνωμαι».
Αρχισα λοιπόν να κάνω συντροφιά με μεγαλύτερα παιδιά. Πήρα λάστιχα και έκανα σφενδόνα.
Πρώτα έβαζα δήθεν σημάδι μόνο με την σφενδόνα. Ύστερα πήρα σκάγια και είχα γίνει ο καλύτερος σκοπευτής.
Μια φορά, μόλις σκότωσα ένα πουλάκι και το είδα σκοτωμένο, συνήλθα.
Πέταξα και τα λάστιχα, και τα σκάγια.
«Εσύ έκλαιγες, είπα, όταν ο αδελφός σου σκότωσε ένα πουλάκι, και τον μάλωσες, που το σκότωσε, και τώρα που έφθασες;
Σκοτώνεις πουλιά και σιγά-σιγά θα φθάσης να σκοτώνης και ζώα».
Πράγματι, αν συνέχιζα έτσι, θα προχωρούσα στο κυνήγι ζώων και μετά θα τα έγδερνα κιόλας.
Από μία ευαισθησία σε τί κακότητα μπορεί να φθάση κανείς, αν δεν προσέξη και παρασυρθή από κακές παρέες!
Ενώ, οι καλές συντροφιές πολύ βοηθούν. Ο Θεός γέμισε τους ανθρώπους με διάφορα χαρίσματα.
Ο άνθρωπος, όπως βλέπει την διαστροφή των άλλων, έτσι μπορεί να δη και την αρετή τους και να την μιμηθή.

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 103-105)

Άθλημα
και προπόνησις
Στους γήινους αγώνες το βραβείο δεν ανήκει μόνο στον αθλητή,
αλλά και στο γυμναστή του και στο φροντιστή του
και σ’ όλους τους εκπαιδευτές του.
Όσοι τον δυναμώνουν και τον τονώνουν, φυσικά και μετέχουν στη νίκη του.
Το ίδιο και στους πολέμους.
Όχι μόνο ο άριστος, αλλά κι όσοι μεριμνούν για τον αγωνιστή,
είναι φυσικό να οικειοποιούνται κάπως τα τρόπαια της νίκης και να μετέχουν στη δόξα του.
Η ενίσχυσις αγωνιστών της πίστεως, αγίων, δεν είναι μικρό είναι πολύ σπουδαίο.
Και μας κάνει μετόχους της αμοιβής, που έχει γι’ αυτούς ετοιμάσει ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 21,368

η χριστιανική ζωή
Αναλάβατε μεγάλο αγώνα, όπου χρειάζεται άσκηση, όχι καλλωπισμός.
Χρειάζεται να πυγμαχεί κανείς, όχι να κάνει βλακείες.
Ε.Π.Ε. 23,254

Αθλητής
τρέχουμε
Να τρέχουμε με υπομονή τον προκείμενο αγώνα. Να μη τον εγκαταλείψουμε ποτέ.
Να μη εμφανιζόμαστε χωρίς τα πνευματικά όπλα.
Το είδος αυτού του πολέμου δεν ανέχεται άοπλο στρατιώτη.
Τότε σταματάει η όλη προπαρασκευή του πολέμου αυτού, όταν κλείσει το θέατρο.
Κλείνει δε το θέατρο, όταν χωριστή η ψυχή από το σώμα.
Επομένως, όσο βρισκόμαστε εδώ, είναι ανάγκη να πυγμαχούμε,
και όταν είμαστε στο σπίτι και όταν βγαίνουμε στην αγορά.
Ε.Π.Ε. 5,240

χωρίς αγώνα στεφανώνεται;
Κανένας αγωνοθέτης, όσο κι αν έχη κάποιο αθλητή φίλο,
δεν θα θελήση να τον στεφανώσει χαριστικά.
Θα το κάνη αυτό, αφού δη και τους κόπους του αθλητή. Και φυσικά κυρίως διότι τον αγαπά.
Έτσι και ο Χριστός. Όσους αγαπά περισσότερο, αυτούς προ πάντων θέλει να προκόπτουν
και με τη δική τους προαίρεση όχι μόνο με τη δική του βοήθεια.
Ε.Π.Ε. 11,210

και στρατιώτης
Σαν αθλητής ο Παύλος παλεύει, τρέχει, πυγμαχεί.
Σαν στρατιώτης μάχεται στο τείχος, άλλοτε ως πεζικάριος, άλλοτε ναυμαχεί στη θάλασσα.
Μεταχειριζόταν κάθε είδος μάχης. Άναβε φωτιές. Και για όλους ήταν ανίκητος.
Με ένα σώμα νικούσε όλη την οικουμένη. Με μια γλώσσα τους κατατρόπωνε όλους.
Ε.Π.Ε. 20,20

μαζί με τον προπονητή του
Και στους αθλητικούς αγώνες, το βραβείο δεν ανήκει μόνο στον αθλητή,
αλλά και στο γυμναστή, και σ’ αυτόν, που τον φροντίζει,
και σ’ όλους όσοι εκπαιδεύουν τον αθλητή.
Ε.Π.Ε. 21,368

με προπονητή το γονιό
Δεν θα είναι μικρός ο μισθός τους.
Μεγάλος θα είναι, διότι μεγάλωσαν αθλητές του Χριστού.
Ακούστε καλά, γονείς, πατέρες και μητέρες!
Θα ‘χετε μισθό για την καλή ανατροφή των παιδιών.
Ε.Π.Ε. 23,506

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 110-112)

"Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό"

Ο Γέροντας μου είπε μια μέρα, επιγραμματικά: "Οι ασθένειες μας βγάζουν σε καλό,
όταν τις υπομένουμε αγόγγυστα, παρακαλώντας το Θεό να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες
και δοξάζονταςτο όνομά Του".
[Γ 204]

"Λόγω αυτής της αρρώστιας έχει γεμίσει ο παράδεισος"

Ο Γέρων Πορφύριος σε μία συζήτηση που είχε με κάποιους αδελφούς μεταξύ άλλων είπε:
-Το φάρμακο με το οποίο καταπολεμείται ο καρκίνος είναι πολύ εύκολο και οι γιατροί το "συναναστρέφονται"
καθημερινά και το έχουν μπροστά στα μάτια τους, όπως με την Χάρη του Θεού κι εγώ το γνωρίζω.
Ο Θεός όμως δεν τους το αποκαλύπτει, γιατί τα τελευταία χρόνια εξ' αιτίας αυτής της ασθένειας έχει γεμίσει ο παράδεισος!
[Χρ. 358]

"Οι ασθένειες του έγιναν το στάδιο των αρετών του"

Ο Θεός, με τις ανεξερεύνητες βουλές του, συνέδεσε τη σωτηρία του Γέροντα
και χιλιάδων πνευματικών του παιδιών με τις ασθένειές του και την ανάγκη θεραπείας τους.
Με τον καιρό οι ασθενειές του πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν το στάδιο των αρετών του.
Μία μέρα, που τον βρήκα να πονά πάνω στο κρεβάτι του, τον λυπήθηκα
και ακολούθησε ο εξής διάλογος μας:-Πονάτε Γέροντα; -Πονώ πολύ. -Πού πονάτε ; -Παντού.-Τί έχετε Γέροντα; - Και τί δεν έχω!
Έχω πολλές παθήσεις, ούτε κι εγώ δεν ξέρω τί έχω.
Η ζωή μου κρέμεται από μια κλωστή. Και την κλωστή αυτή την κράτησε ο Θεός και δεν κόπηκε επί δεκαετίες,
όχι τόσο για τον Γέροντα (εκείνος ήταν έτοιμος να φύγει), όσο για μας, που με την αμέλειά μας
ήμασταν ανέτοιμοι και τον χρειαζόμασταν πολύ. Το 'ξερε αυτό ο Γέροντας κι αγωνιζόταν να κρατηθεί στη ζωή
με την προσευχή και την προσοχή του, που συνοδεύονταν από τις άγρυπνες φροντίδες των αδερφών του Μοναστηριού,
καθώς και τις προσευχές εκατοντάδων πνευματικών του παιδιών.
Κάποτε είπε: "Πολλές φορές ξεκίνησα για τον ουρανό, αλλά οι προσευχές σας μ' έφεραν πίσω".
Αγώνας κραταιός έγινε και στην εγχείρηση νεφρού και στο σοβαρό έμφραγμα μυοκαρδίου
και στην αποτυχημένη εγχείρηση καταρράκτου, για να θυμηθώ μερικές από τις πολλές περιπέτειες της υγείας του.
Στην τελευταία δοκιμασία με το μάτι, οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει. Το στομάχι του αιμορραγούσε.
Έμεινε επί πολλές ημέρες άσιτος, και το βασανισμένο σώμα του είχε μεταβληθεί σε σκελετό καλυμμένο με δέρμα,
και για να μην κάνει κατακλίσεις, τον κρατούσαν όρθιο σαν εσταυρωμένο, μέσα σε φρικτούς πόνους.
[Γ 153π.]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 105-107)

ΔΥΟ συνασκητές βρίσκονταν σε ψυχρότητα μεταξύ τους από κάποια παρεξήγηση. Κάποτε αρρώστησε ο ένας και πήγε κάποιος από τους αδελφούς να τον επισκεφθεί. Του εμπιστεύθηκε τότε ο άρρωστος πως ήταν ψυχραμένος με τον συνασκητή του και τον παρακάλεσε να μεσολαβήσει να συμφιλιωθούν, γιατί φοβόταν μην τον βρει έτσι ο θάνατος.
Γυρίζοντας πίσω στο κελλί του ο αδελφός, παρακαλούσε τον Θεό να τον φωτίσει να χειριστεί σωστά την υπόθεση, για να μην προξενήσει περισσότερη βλάβη παρά ωφέλεια.
Μόλις έφτασε, οικονόμησε ο Θεός να του πάει κάποιος φίλος του ένα καλαθάκι σύκα. Διάλεξε τα ωραιότερα και, χωρίς να χάσει καιρό, σηκώθηκε και τα πήγε στον συνασκητή του αρρώστου.
- Αββά, του είπε, αυτά σου τα στέλνει ο δείνα Γέροντας.
Ο Αββάς απόρησε.
- Σε μένα τα έστειλε;
- Ναι, είπε ο αδελφός.
Εκείνος τα δέχτηκε συγκινημένος κι ευχαρίστησε τον αδελφό. Ευχαριστημένος ο ειρηνοποιός από την πρώτη επιτυχία, πήγε τα υπόλοιπα σύκα στον άρρωστο.
- Σου τα στέλνει ο συνασκητής σου, του είπε.
- Τί λες, λοιπόν συμφιλιωθήκαμε; είπε με χαρά ο ασκητής.
- Ναι, Αββά, με την ευχή σου, αποκρίθηκε ο αδελφός.
- Δόξα τω Θεώ, έκανε ενθουσιασμένος εκείνος.
Έτσι, με λίγα σύκα συμφιλιώθηκαν οι συνασκητές από την σύνεση του αδελφού.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 96-97 )

62. «Η όρεξή σου με θεϊκά να τρέφεσαι λόγια και με το χυμό τους να δυναμώνης» (Δ, 91). 
Η Θεοτόκος μελετούσε τις Άγιες Γραφές, όπως είπαμε. Ναι. Αλλά και κάτι όμως περισσότερο: Τρεφόταν με τα λόγια του Θεού. Η όρεξίς της για την ουράνια τροφή άνοιξε από τότε που ήταν μικρή παιδούλα μέσα στο Ναό του Θεού. Από τότε που οι ιερείς την έμαθαν να διαβάζει και να μελετά το νόμο του Θεού. Γι’ αυτό και ο Ι. Δαμασκηνός παρομοιάζει την Θεοτόκο «σαν εληά ολόκαρπη στο σπίτι του Θεού, σα δέντρο που φυτεύθηκε στην ακροποταμιά του Πνεύματος, σα δέντρο της ζωής, που καρποφόρησε στον καιρό πούχε από το Θεό ταχθή, Θεό ενσαρκωμένο, την αιώνια ζωή για τα πλάσματά του όλα» (Δ, 91).
Πόσοι έχομε την αίσθησι, ότι τα λόγια του Θεού είναι τροφή; Συνήθως ακούμε ευχάριστα τα ιερά κείμενα των Γραφών, τα διαβάζομε με περιέργεια, τα σχολιάζομε επιστημονικά. Πόσοι όμως πίσω και μέσα στα κείμενα αυτά ανακαλύπτομε τον Λόγο του Θεού, «τον άρτον της ζωής» ( Ιω. στ’ 48) , «την τροφήν του παντός κόσμου, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν» (I);
Είναι σωστή επίσης η παροιμία: «τρώγοντας έρχεται η όρεξις». Όταν δοκιμάση κανείς την γλυκύτητα των θεϊκών λόγων, τότε αυξάνει πιο πολύ η διάθεσή του να τραφή με αυτά. Και αντίθετα. Όσο ο άνθρωπος δεν δοκιμάζει τη γλυκύτητα αυτή τόσο χάνει τη διάθεσι και την όρεξι να τραφή με τον θεϊκό άρτο. Όσοι τελικά αγνοούν τον νόμο του Θεού είναι εκείνοι που δεν γεύθηκαν το «μέλι των αγίων Γραφών» (πρβλ. Ψαλμ. 118,103) και γι’ αυτό έχασαν κάθε ενδιαφέρον για το θείο θέλημα. Όσοι δε έφθασαν στις κορυφές της πνευματικής ζωής, όπως η Θεοτόκος, είναι αυτοί που γεύτηκαν και πείστηκαν «ότι Χρηστός (=αγαθός) ο Κύριος» (Ψαλμ. 33,9) .

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 90 )

1443. ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΑΣΤΡΟΦΕΣ.
Μητέρα, πρέπει να με νομίζεις ακόμα μικρό παιδί, για να μου απαγορεύεις να συναναστρέφομαι τις άλλες κοπέλες της γειτονιάς, έλεγε μια στη μητέρα της , που της είχε απαγορεύσει ορισμένες συναναστροφές.
Η συνετή μητέρα σκεπτική πήρε ένα μαύρο κάρβουνο από το τζάκι της έδωσε λέγοντας της: «κράτησε το δε θα σε κάψει».
Η νέα το πήρε μηχανικά, μόλις όμως το έπιασε είδε ότι λερώθηκε και το πέταξε. Απρόσεκτη όπως ήταν ακούμπησε και στο άσπρο φόρεμά της, και το λέρωσε.
- Βλέπεις, κόρη μου, της λέγει η μητέρα της, τα κάρβουνα, έστω και αν δεν καίουν, μουντζουρώνουν. Έτσι συμβαίνει και με τις κακές συναναστροφές. Αν δε σε επηρεάζουν στα αισθήματά σου και στα φρονήματά σου, αμαυρώνουν όμως τη φήμη σου και τον καλό σου όνομα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 650 )