1309.  ΠΑΝΤΑ ΧΡΗΣΙΜΗ. 

 «Είσαι ήρεμος, λέγει ένας πνευματικός συγγραφεύς, προσεύχου, η προσευχή θα σε κρατήσει στην ηρεμία.  Πειράζεσαι, προσευχήσου, η προσευχή θα σου δώσει τη δύναμη να αντισταθείς.  Έπεσες, προσευχήσου, η προσευχή θα σε σηκώσει.  Αποθαρρύνεσαι, προσευχήσου, η προσευχή θα σε συγκρατήσει».  

Και ένας άλλος έλεγε:  «Ήθελα να είχα μια σάλπιγγα, σαν εκείνη που θα έχει ο άγγελος στη γενική παρουσία, για να φωνάξω σε όλο τον κόσμο: Προσευχηθείτε, χριστιανοί, προσευχηθείτε αν θέλετε να σωθείτε».

1317.  Η ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ.  

Σεβάσμιος ιερεύς στα γηρατειά του έχασε την ακοή και την όραση.  Εξακολουθούσε όμως να μείνει ψύχραιμος και ευχαριστημένος.  Κάποτε πήγε να τον επισκεφθεί ένας άλλος συνάδελφός του και έμεινε έκπληκτος από την στάση του.

- Πως τα κατορθώνεις να έχεις τόσο καλή διάθεση; Τον ρωτά.

- Εγκαταλείπομαι πάντα στο θέλημα του Θεού και δεν παύω να κάνω μια σύντομη προσευχή.

- Ποια είναι η προσευχή σου; Ρωτά επίμονα ο συνομιλητής του.

- Κύριε, λέγω, είμαι τυφλός, ας γίνει το θέλημα σου.  Είμαι κωφός και δεν μπορώ πια να εργάζομαι, ας γίνει το θέλημα σου.  Αυτά τα λόγια, συνέχισε ο ευσεβής ιερεύς, γεμίζουν την ψυχή μου από αγαλλίαση και χαρά και με κάνουν να μην αισθάνομαι τον πόνο.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 596,599 )

Φωτεινά και κατάμαυρα πρόσωπα
Σχετικά με την προετοιμασία για την προσέλευση στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας διαβάζουμε στο Γεροντικό το εξής:
Ένας άγιος επίσκοπος, όταν έβγαινε στην ωραία πύλη για να κοινωνήσει το λαό, έβλεπε να πλησιάζουν μερικοί με κατάμαυρο πρόσωπο, ή μ’ εξογκωμένα μάτια. Αυτοί, μόλις έπαιρναν τα άχραντα Μυστήρια, καίγονταν.
Άλλοι όμως πλησίαζαν με ολόλευκα φορέματα και φωτεινό πρόσωπο, κι έπαιρναν το Σώμα του Κυρίου με προσοχή κι ευλάβεια. Αυτούς η θεία Κοινωνία τούς λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε το Θεό να του εξηγήσει αυτό το μυστήριο. Τότε άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε:
-Όσοι κοινωνούν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, είναι αγνοί και καθαροί, δίκαιοι και σπλαχνικοί. Αυτοί πλησιάζουν με καθαρή συνείδηση, γι’ αυτό τους επισκιάζει η θεία χάρη. Αντίθετα, όσοι φαίνονται κατάμαυροι, είναι βυθισμένοι στη λάσπη των σαρκικών επιθυμιών. Όσοι έχουν ερεθισμένα κι εξογκωμένα μάτια, είναι πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι. Αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία Κοινωνία, αλλά καταδικάζονται, γιατί τολμούν να πλησιάσουν με ένοχη συνείδηση, χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο ενάρετος επίσκοπος κήρυξε μετάνοια στο ποίμνιο του κι εμπόδιζε τους ανάξιους από τη θεία Κοινωνία.
(Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ. 119-120)

«Αξίως προσέλθετε»
Τον 4ο αιώνα στις ερήμους της Θηβαΐδος και της Νιτρίας ζούσαν περίφημοι και πνευματοφόροι ασκητές. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο πρεσβύτερος Ευλόγιος. Αυτός, όταν λειτουργούσε, έπαιρνε τόση χάρη γνώσεως, ώστε καταλάβαινε την ψυχική κατάσταση κάθε μοναχού, που πλησίαζε για να μεταλάβει, και ανάλογα τον συμβούλευε:
‘‘Πώς τόλμησες να προσέλθεις στα άγια Μυστήρια έχοντας τη διάνοια μολυσμένη; Εσύ αυτή τη νύχτα είχες λογισμούς πορνείας’’.
‘‘Εσύ πάλι’’, έλεγε σε κάποιον άλλο, ‘‘σκεφτόσουνα πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στον αμαρτωλό και στο δίκαιο, όταν προσέρχεται στη θεία χάρη’’.
‘‘Κι εσύ’’, παρατηρούσε έναν τρίτο, ‘‘αμφέβαλλες αν θα σε αγιάσει η θεία Κοινωνία’’.
‘‘Απομακρυνθείτε λοιπόν από τα άγια Μυστήρια και μετανοήστε ολόψυχα, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας και να γίνετε άξιοι της Κοινωνίας του Χριστού. Αν δεν καθαρίσετε τις ψυχές σας, δεν μπορείτε να πλησιάσετε τη χάρη του Θεού’’.
Ένας άλλος πρεσβύτερος, ο Πιαμμωνάς, που κατοικούσε κοντά στη Διολκόπολη, πολύ ταπεινός και ενάρετος, έβλεπε συνεχώς οπτασίες.
Μια μέρα, ενώ πρόσφερε την αναίμακτη θυσία, είδε έναν άγγελο να στέκεται στα δεξιά του αγίου θυσιαστηρίου και να γράφει σε βιβλίο τα ονόματα των αδελφών που πλησίαζαν για να μεταλάβουν. Είδε επίσης τον άγγελο να σβήνει τα ονόματα μερικών μοναχών που δεν είχαν έρθει στη σύναξη. Αυτοί μετά από δεκατρείς μέρες πέθαναν!
Τον Πιαμμωνά τον βασάνισαν πολύ οι δαίμονες και τον κατάντησαν τόσο αδύναμο, που δεν μπορούσε να σταθεί και να λειτουργήσει. Κάποτε όμως τον πλησίασε ένας άγιος άγγελος, τον έπιασε απ’ το χέρι, τον δυνάμωσε και τον οδήγησε πάλι υγιή μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο.
( Θαύματα και Αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία, Ι. Μονή Παρακλήτου, σελ.114-115)

Οι εκπλήξεις της πρεσβυτέρας
Ο ουρανοφάντωρ αρχιεπίσκοπος της Καισαρείας Μ. Βασίλειος ( 330-378) υπήρξε, κατά τον άγιο αδελφό του επίσκοπο Νύσσης Γρηγόριο, το στόμα της Εκκλησίας και το χρυσόλαλο αηδόνι των θείων δογμάτων.
Από το θησαυροφυλάκιο των χαρισμάτων του θα προβάλουμε εδώ το διορατικό και το ιαματικό του χάρισμα.
Σε μια πόλι της Καππαδοκίας υπήρχε ένας ενάρετος ιερεύς ονομαζόμενος Αναστάσιος. Ήταν έγγαμος, αλλά διατηρούσε με τη σύζυγό του πρεσβυτέρα Θεογνωσία την παρθενία. Επιπλέον περιέθαλπε στο σπίτι του ένα λεπρό, χωρίς κανένας να το γνωρίζη.
Κάποτε ο Μ. Βασίλειος ήρθε στο σπίτι τους και συνήντησε την άγνωστή του πρεσβυτέρα. Την χαιρέτησε με το όνομα της! Εκείνη απόρησε πολύ γι’ αυτό. Στην συνέχεια την ρώτησε:
-Πού είναι ο π. Αναστάσιος , ο αδελφός σου;
Δεύτερη έκπληξις για την πρεσβυτέρα! Ακολούθησε όμως και τρίτη και τέταρτη και πέμπτη. Όταν του είπε ότι ο σύζυγος της πήγε στο χωράφι, ο άγιος της απήντησε:
-Ξέρεις; Έχει ήδη γυρίσει από το χωράφι και είναι μέσα στο σπίτι!
Η πρεσβυτέρα τότε, αναγνωρίζοντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου, έπεσε στα πόδια του και τον παρεκάλεσε να προσευχηθή γι’ αυτήν.
Στον πρεσβύτερο Αναστάσιο ο Μ. Βασίλειος είπε:
-Μην την ονομάζης σύζυγο, αλλά αδελφή, εφ’ όσον ζήτε σαν αδέλφια.
Έπειτα τον ρώτησε, ποια άλλη αρετή καλλιεργεί. Εκείνος δήλωσε κατηγορηματικά:
-Καμμιά αρετή δεν έχω, δέσποτα μου, και δεν έχω κάνει κανένα καλό.
-Ώστε έτσι; είπε ο άγιος. Για να δούμε αυτό το δωμάτιο.
Τού έδειξε το δωμάτιο, που είχε κλεισμένο τον λεπρό.
-Άνοιξε την πόρτα, τον διέταξε.
-Άγιε δέσποτα, να μην ανοίξουμε. Ο τόπος είναι μολυσμένος.
-Μα κι εγώ, τέτοιο τόπο χρειάζομαι.
Η πόρτα άνοιξε και εμφανίσθηκε ο λεπρός. Ο Μ. Βασίλειος είπε στον ιερέα:
-Γιατί μου κρύβεις αυτόν τον θησαυρό;… Αγωνίσθηκες γι’ αυτόν τόσα χρόνια. Άφησε με αυτή τη νύχτα να τον υπηρετήσω κι εγώ.
Έμεινε ο άγιος στο κελλί του λεπρού όλη την νύχτα προσευχόμενος θερμά στον Θεό! Το πρωί τον έβγαλε έξω εντελώς υγιή. Όλα τα σημάδια της φοβερής ασθένειας είχαν εξαφανισθή.
( Συναξαριστής Α΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄, σελ. 161-162)

Η θεραπεία σώματος και ψυχής
Ο ιαματικός μεγαλομάρτυς Παντελεήμων γεννήθηκε στην Νικομήδεια. Πατέρας του ήταν ο ειδωλολάτρης Ευστόργιος και μητέρα του η χριστιανή Ευβούλη. Μαρτύρησε το 305 επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού.
Είχε σπουδάσει την ιατρική στον διδάσκαλο της επιστήμης αυτής Ευφρόσυνο. Την περίοδο των σπουδών του γνώρισε τον ιερέα της εκκλησίας της Νικομήδειας άγιο Ερμόλαο. Αυτός καλλιέργησε τα σπέρματα της χριστιανικής πίστεως, που είχε σπείρει στην ψυχή του η ευσεβής Ευβούλη, και μετά την κανονική κατήχησι τον βάπτισε.
Μια μέρα κάποιοι έφεραν στο σπίτι του αγίου Παντελεήμονος έναν τυφλό. Ο άγιος, μαζί με τον πατέρα του, τον δέχθηκε και τον ρώτησε τί θέλει.
-Το φως μου ποθώ, γιατρέ μου. Πήγα σε πολλούς γιατρούς, αλλά κανείς δεν μπόρεσε να με θεραπεύση. Ξόδεψα όλη την περιουσία μου στα φάρμακα και δεν βρήκα κανένα όφελος. Σε παρακαλώ, λυπήσου την ταλαιπωρία μου και θεράπευσε με.
-Αφού ξόδεψες όλη την περιουσία σου στους άλλους γιατρούς, του είπε ο άγιος, εάν εγώ σε θεραπεύσω τί θα μου δώσης;
-Ό,τι μου απέμεινε με χαρά και προθυμία θα στο χαρίσω. Μόνο να με θεραπεύσης.
-Θα σε θεραπεύση ο αληθινός Θεός χρησιμοποιώντας για όργανο Του εμένα! Τον μισθό όμως της θεραπείας, που μου υποσχέθηκες, να τον μοιράσης στους φτωχούς.
Ο ειδωλολάτρης πατέρας του αγίου Ευστόργιος, νομίζοντας ότι με την συνηθισμένη ιατρική αναλαμβάνει να τον θεραπεύση, προσπάθησε να τον εμποδίση:
-Μην αναλαμβάνης, παιδί μου, τέτοιο έργο, αφού τόσοι άλλοι γιατροί δεν το κατώρθωσαν. Πρόσεξε μην τυχόν ντροπιαστής στο τέλος. Τί περισσότερο μπορείς να κάνης εσύ από τους άλλους γιατρούς;
-Κανείς άλλος, πατέρα, δεν μπορεί να τον θεραπεύση, όπως εγώ. Ο διδάσκαλος μου είναι πολύ ανώτερος από όλους τους γιατρούς.
Ο Ευστόργιος, νομίζοντας ότι αναφέρεται στον διδάσκαλο Ευφρόσυνο, του είπε:
-Παιδί μου, δυστυχώς και ο ίδιος ο διδάσκαλος σου επεχείρησε να τον θεραπεύση και δεν πέτυχε τίποτε.
-Περίμενε, πατέρα, και θα δης τί θα κάνω.
Άπλωσε τότε το δεξί του χέρι, έκανε το σημείο του Σταυρού στα μάτια του τυφλού και προσευχήθηκε προς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.
Αμέσως τα μάτια του τυφλού άνοιξαν! Και όχι μόνο τα μάτια του σώματος, αλλά και της ψυχής. Μόλις είδε ο τυφλός ότι με την επίκληση του ονόματος του Χριστού θεραπεύθηκε, πίστεψε σ’ Αυτόν. Με το θαύμα αυτό πίστεψε και ο πατέρας του αγίου Ευστόργιος. Σε λίγο καιρό ο άγιος Ερμόλαος βάπτισε και τους δύο.
( Συναξαριστής Ζ΄)
( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Α΄,σελ.156-158)

Με τόσο ψυχολογικές γνώσεις, και… έχασαν το παιδί τους!
Για τους γονείς ενός παραστρατημένου παιδιού, μου έλεγε με λύπη :
" Οι γονείς του, με με τόση μόρφωση, με τόσες ψυχολογικές γνώσεις,
με τόση επιστημονική κατάρτιση, έχασαν το παιδί τους μέσα από τα χέρια τους.
Τί να σου κάνει η μόρφωση ; Μόνο η χάρη του Θεού, μόνο η αληθινή αγάπη μας,
που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και εμάς ".
[Γ 287π.]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι, 295-296)

" Τραυματίζεις τον άλλον και χωρίς να του μιλάς ! "
Σ' ένα πνευματικό του τέκνου είπε ο Γέροντας Πορφύριος τα εξής επεξηγηματικά και θαυμαστά λόγια :
"Όταν οι άνθρωποι αγανακτούν και θυμώνουν, εκπέμπεται μία κακή δύναμη από το κακό που έχουν μέσα στον εαυτό τους και επηρεάζουν τον άλλο, έστω και αν δεν του λένε τίποτα. Μ' έναν τέτοιο τρόπο σήμερα επηρεάζουν οι γονείς τα παιδιά τους, τα βλέπουν που κανένα αταξίες, σφίγγονται, αγανακτούν. Λένε : "ας μην του μιλήσω τώρα και τον τραυματίσω". Και που να ξέρουν ότι αυτή η βαρυγκομιά είναι θανάσιμο τραυμάτισμα ! Τ' ακούς, παιδί μου ; Θανάσιμο αμάρτημα ! Τραυματίζεις τον άλλο και χωρίς να μιλάς καθόλου. Γιατί η ψυχή μας είναι πνευματική και ανάλογα ενεργούν διάφορες δυνάμεις, πότε το καλό και πότε το κακό ".
Ιδού και μια άλλη θαυμαστή επεξήγηση στο προηγούμενο θέμα, όπως την περιγράφει άλλο πνευματικό τέκνο του Γέροντα σε ανάλογη ερώτηση δυσκολιών κατά την επαγγελματική συνεργασία :
- Να σκέφτεστε καλά για τον άλλον. Με την προσευχή σας, μέσω του Χριστού, επηρεάζετε ευνοϊκά τον άλλο. Να μην σκέφτεστε άσχημα για κάποιον, διότι τότε επηρεάζετε κι αυτόν άσχημα. [Περιοδ. Πολύτεκνη Οικογένεια, αρ. φ. 57 (1993), σ. 25]
(Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι. Μονή Μεταμορφώσεως, Μήλεσι,σελ.291-292)

« Εκείνος που αγαπά τον πατέρα του ή την μητέρα του παραπάνω από εμένα, και αρνείται εμένα για να μη χωρισθεί από τους γονείς του, δεν αξίζει για μένα. Και εκείνος που αγαπά τον υιό του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από εμένα, δεν μου είναι άξιος». ( Ματθ.ι,37) Φοβερός λόγος και φοβερή πρόκληση για τον άνθρωπο που είναι μαθημένος να δένεται με τους ανθρώπους…. Η μάνα με το παιδί, το παιδί με τη μάνα, η γυναίκα με τον άντρα της και ο άντρας με τη γυναίκα του, οι φίλοι, οι συγγενείς… όλοι αυτοί δημιουργούν στενές σχέσεις αγάπης αλλά και εξάρτησης πολλές φορές μεταξύ τους. Οι άλλοι άνθρωποι γίνονται όλος μας ο κόσμος. Οι άλλοι άνθρωποι είναι ‘ υποχρεωμένοι’ να μας κάνουν ευτυχισμένους. Οι άλλοι άνθρωποι θα κουβαλήσουν τις προσδοκίες που τους φορτώσαμε εμείς! Οι άλλοι άνθρωποι θα υλοποιήσουν τα όνειρα μας. Πρέπει να το κάνουν!
Έχουμε επενδύσει τη ζωή μας όλη πάνω σε ανθρώπους! Παρακάμπτοντας αλλά και απορρίπτοντας το Λόγο του Θεού οδηγούμαστε νομοτελειακά στη ματαίωση, στην προδοσία, στην ανασφάλεια και στη δυστυχία. Γιατί δε γίνεται να στηρίξουμε τη ζωή μας πάνω σε άλλο άνθρωπο! Μόνο στο Χριστό! Γι’ αυτό και μας καλεί να αγαπήσουμε Εκείνον πάνω από τους ανθρώπους… γιατί μόνο Εκείνος μπορεί να γίνει ο ρυθμιστής και ο εγγυητής της ζωής μας και μάλιστα της αιώνιας, της αληθινής Ζωής! Εκείνος μας ξέρει καλύτερα από τον καθένα, μας αγαπάει περισσότερο από τον καθένα, μας ποθεί πιο πολύ από τον καθένα… Εκείνος θα μας οδηγήσει στον Παράδεισο!
Ποιος άλλος μπορεί να το κάνει αυτό για μας; Όμως κι εμείς για να γίνουμε άξιοι της Αγάπης Του πρέπει να Του δώσουμε την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά μας και στη ζωή μας γιατί μόνο Αυτός την αξίζει αυτή τη θέση πραγματικά! (Α.Κ.Β)

Από μικρή κιόλας ηλικία, ήδη από το νηπιαγωγείο ξεκινάμε να κάνουμε τις πρώτες μας σχέσεις με τα άλλα παιδάκια. Θυμάμαι τον απλό και αθώο τρόπο προσέγγισης με την ερώτηση ‘ θες να γίνουμε φίλοι;’ Η ανάγκη σύναψης σχέσεων εξακολουθεί φυσικά και στην εφηβεία, μια περίοδο κατεξοχήν επικοινωνιακή και συμμετοχική. Κατά την ενηλικίωση, είτε στο χώρο εργασίας είτε σε κάποια άλλη δραστηριότητα όλο και κάποιος καινούριος φίλος προκύπτει. Ξεχωριστά από τις αυτονόητες – όχι πάντα βέβαια –οικογενειακές σχέσεις, τις ερωτικές, τις επαγγελματικές και τις φιλικές οι άνθρωποι συνηθίζουμε να κάνουμε σχέση ακόμα και με τα ζώα, με κάποιο άθλημα, με τη μουσική και με άλλες τέχνες και είναι αρκετές οι φορές που ακούμε κάποιον να λέει ότι είναι ερωτευμένος με τη δουλειά του.
Και με το Χριστό; Γιατί δεν κάνουμε σχέση με το Χριστό; Κάνουμε σχέση με το καναρίνι μας αλλά όχι με το Χριστό! Γιατί ενώ μας προσκαλεί κοντά Του εμείς Τον αγνοούμε και δεν Του ανοίγουμε την πόρτα της καρδιάς μας και της ζωής μας; Και ύστερα παραπονιόμαστε ότι είμαστε δυστυχισμένοι, κενοί και απογοητευμένοι. Μα πώς να μην είμαστε αφού αποκλείσαμε από τη ζωή μας την Πηγή της Χαράς, της Ειρήνης, του Ελέους και της Αγάπης; Αποκλείσαμε την ίδια τη Ζωή… το Χριστό! Η σχέση μαζί Του μας φαίνεται άπιαστο όνειρο, κάτι μακρινό, απόκοσμο, ουτοπία ή ψευδαίσθηση. Κι όμως είναι ρεαλιστική! Αρκεί να μπούμε στο δρόμο της πνευματικής ζωής, αρκεί να Τον καλέσουμε επιτέλους να μπει μέσα, αρκεί να Του πούμε ‘ Έλα’.
Αυτή η σχέση είναι ένα θείο δώρο! Σκέψου το! Μας δίνει ο Κύριος το δικαίωμα να Τον έχουμε φίλο και βοηθό και σύμμαχο και αδελφό και ό,τι θελήσουμε. Εμείς οι άνθρωποι να έχουμε φίλο κι αδερφό το Θεό! Και ναι, αυτό είναι δικό μας δώρο… γιατί το κοιτάμε από μακριά και δεν το ανοίγουμε; Τί περιμένουμε; Γιατί στερούμε από τον εαυτό μας το δώρο που Εκείνος μας δίνει κι εμείς το περιφρονούμε; Γιατί καταδικάζουμε τον εαυτό μας στην κόλαση όταν μπορούμε να έχουμε τον Παράδεισο;
Ας πλησιάσουμε λοιπόν επιτέλους κοντά Του και ας Τον ρωτήσουμε ‘ Θες να γίνουμε φίλοι;’ Τί λέτε να μας απαντήσει;(Α.Κ.Β)

Μια Κυριακή που ο όσιος Μακάριος ήρθε στη Σκήτη για να λειτουργηθή, είδε έξω από το κελλί ενός αδελφού ένα μεγάλο πλήθος από δαίμονες. Άλλοι ήταν μετασχηματισμένοι σε γυναίκες που μιλούσαν αναίσχυντα, άλλοι σε νεαρούς που έβριζαν αδιάκοπα, και άλλοι σε διάφορες άλλες μορφές. Ο όσιος που ήταν διορατικός, στέναξε λέγοντας:
-Οπωσδήποτε, ο αδελφός που μένει σε τούτο το κελλί, πρέπει να ζη πολύ απρόσεκτα, για να είναι μαζεμένα και να περικυκλώνουν το κελλί του, ασχημονώντας, τόσα πονηρά πνεύματα!
Μετά την ακολουθία πήγε στο κελλί εκείνου του αδελφού και του είπε:
-Είμαι πολύ στενοχωρημένος, αδελφέ, γιατί ζω με πολλή αμέλεια. Μα έχω εμπιστοσύνη σε σένα, και γνωρίζω καλά, πως αν εσύ προσευχηθής για μένα, οπωσδήποτε ο Θεός θα με ανακουφίση από τους πονηρούς λογισμούς.
Ο μοναχός τού έβαλε μετάνοια και τού αποκρίθηκε:
-Γέροντα, εγώ δεν είμαι άξιος να προσευχηθώ για σένα.
Όμως ο όσιος επέμενε, παρακαλώντας τον και λέγοντας του:
-Δεν φεύγω από δω, αν δεν μου δώσης τον λόγο σου, πως κάθε νύχτα θα κάνης προσευχή για μένα.
Ο αδελφός υπάκουσε στην εντολή του. Κι αυτή την εντολή βέβαια, την έδωσε ο όσιος σαν αφορμή για ν’ αρχίση να προσεύχεται τις νύχτες.
Σηκώθηκε λοιπόν ο μοναχός τη νύχτα και έκανε την προσευχή για τον άγιο. Κι όταν την τελείωσε, ένιωσε τέτοια κατάνυξη, που συλλογίστηκε μέσα του:
-Δυστυχισμένη μου ψυχή! Για έναν τόσο άγιο γέροντα προσευχήθηκες και για σένα την ίδια δεν προσεύχεσαι;
Έτσι έκανε και για τον εαυτό του μια μεγάλη προσευχή. Και μ’ αυτό τον τρόπο πέρασε μια βδομάδα. Δηλαδή κάθε βράδυ έκανε μια προσευχή για τον όσιο και μια για τον εαυτό του.
Την Κυριακή, πηγαίνοντας πάλι προς την εκκλησία ο αββάς Μακάριος, ξαναβλέπει τους δαίμονες έξω από το κελλί του μοναχού να στέκουν πολύ στενοχωρημένοι! Ικανοποιήθηκε, γνωρίζοντας πως οι δαίμονες στενοχωρήθηκαν εξαιτίας της προσευχής του αδελφού. Πήγε χαρούμενος στο κελλί του και του είπε:
-Κάνε μου τη χάρη, αδελφέ, και πρόσθεσε άλλη μια προσευχή τη νύχτα για μένα.
Τη νύχτα, όταν έκανε τις δύο προσευχές για τον άγιο, πάλι ένιωσε μεγάλο κύμα κατανύξεως μέσα του, και λέει με τον νου του:
-Αχ, ταλαίπωρη ψυχή μου! Δεν προσθέτεις και για τον εαυτό σου άλλη μια προσευχή, που τόσο έχεις ανάγκη;
Και μ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή με τέσσερις προσευχές κάθε νύχτα, πέρασε άλλη μια βδομάδα.
Την Κυριακή ο όσιος Μακάριος, περνώντας πάλι, είδε τους δαίμονες στενοχωρημένους και σιωπηλούς! Ευχαρίστησε τον Θεό. Πήγε στο κελλί του μοναχού και τον παρακάλεσε να προσθέση άλλη μια προσευχή για κείνον κάθε νύχτα. Και ο αδελφός πρόσθεσε και άλλη μια προσευχή για τον εαυτό του, κι έτσι τις έκανε έξι τις προσευχές κάθε νύχτα.
Όταν πια την άλλη Κυριακή ξανάρθε ο όσιος να δη τον μοναχό, οι δαίμονες θύμωσαν πολύ μαζί του κι άρχισαν να τον βρίζουν, γιατί έβλεπαν στενοχωρημένοι τη σωτηρία του μοναχού. Ο όσιος δόξασε τον Θεό για την προκοπή του αδελφού, κι αφού τον παρακάλεσε να μην αμελή, μα να προσεύχεται χωρίς διακοπή, τον άφησε κι έφυγε.
Τότε και οι δαίμονες, βλέποντας την προθυμία και την προσοχή που έβαλε ο νέος μοναχός στην προσευχή του, έφυγαν εντελώς από το κελλί του.

( Έαρ της ερήμου)

(Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ.219-221)