45. «Ιωακείμ και η Άννα δώρα προσήγαγον τοις πριν ιερεύσι και μη δεχθέντες άγονοι τνγχάνοντες...» (ΜΔ).

Η ατεκνία στον αρχαίο Ισραήλ ήταν όνειδος. Για ένα λαό που ιδανικό του ήταν η πληθυσμιακή αύξησή του «ως η άμμος της θαλάσσης» (Γεν. λβ' 12), η απαιδία και η έλλειψη απογόνων ήταν κατάρα˙ η μεγαλύτερη συμφορά για ένα ανδρόγυνο και με συνέπεια την μείωσι του οικογενειακού γοήτρου και τη κοινωνικοθρησκευτική απομόνωσί του. Έτσι, όπως βλέπομε στον επικεφαλής ύμνο, που απηχεί παλαιά παράδοσι, ο ονειδισμός και η ταπείνωσις των ατέκνων γονέων έφθασε μέχρι το σημείο να τους περιφρονήσουν και αυτοί ακόμη οι ιερείς, οι οποίοι δεν δέχθηκαν τα δώρα που εκείνοι προσέφεραν στο ναό του Θεού, λόγω της απαιδίας των.
Στην εποχή της Κ. Διαθήκης, το ιδανικό αλλάζει. Τώρα πια δεν ενδιαφέρει η γενετική αύξησις του Ισραήλ, αλλά η αύξησις της πίστεως στον Χριστό και ο πολλαπλασιασμός του νέου Ισραήλ της χάριτος, των χριστιανών. Στο Ευαγγέλιο του Χριστού δεν κυριαρχεί πια η σάρκα και το αίμα, αλλά το πνεύμα (Ιω. στ' 63).
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η ακούσια ατεκνία παίρνει εντελώς διαφορετικό νόημα. Δεν είναι πια όνειδος και κατάρα, αλλά δρόμος ζωής. Η στειρότης δεν είναι κατ’ ανάγκην τιμωρία ή αποδοκιμασία εκ μέρους του Θεού. Είναι το οριστικό θέλημα του Θεού για τους συγκεκριμένους συζύγους. Είναι ο δρόμος που η αγάπη του Θεού διάλεξε γι’ αυτούς και τη σωτηρία τους. Η ακούσια επομένως ατεκνία όπως και η ακούσια αγαμία δεν είναι κατ’ ανάγκην αρνητικές καταστάσεις. Οι άτεκνοι και οι άγαμοι εφ’ όσον ζουν με πίστι την κατάστασί τους, δεν πρέπει να θεωρούνται άκαρποι. Διότι με τη δύναμι της πίστεως μπορούν να αναδειχθούν καρποφόροι σε πολλούς άλλους τομείς και ν’ αναδειχθούν πραγματικοί ευεργέται της κοινωνίας. «Πλήρεις καλών έργων και ελεημοσυνών» (Πραξ. θ’ 36). Στην περίπτωσι αυτή ισχύει ο λόγος του προφήτου Ησαΐου: «πολλά τα τέκνα της ερήμου (δηλ. της αγάμου ή στείρας γυναίκας) μάλλον ή της εχούσης τον άνδρα» (βλ. Γαλ. δ' 27) .
Σε έχω προστάτιν εν νυκτί και ημέρα, Θεοτόκε.
Αγίασον τον νουν μου και την ψυχήν, Παρθένε.
Δίδου μοι, Αγνή, αληθή μετάνοιαν.

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 70 )

ΈΝΑΣ αρχάριος μοναχός εξομολογήθηκε στον Αββά Σαρματά:
- Ο λογισμός μου με βασανίζει, Αββά, λέγοντάς μου: φάε, πιες και κοιμήσου.
- Όταν πεινάς φάε, όταν διψάς πιες, κι όταν νυστάζεις κοιμήσου, του αποκρίθηκε ο Γέροντας.
Γυρίζοντας πίσω στο κελλί του ο αδελφός, βρήκε στον δρόμο ένα γείτονά του Ερημίτη και του ανέφερε τα λόγια του Αββά.
- Να τι εννοούσε ο Γέροντας, εξήγησε εκείνος για να προλάβει την παρανόηση του αδελφού. Όταν ατονήσεις και δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου, κάθισε τότε και φάε. Όταν πεθαίνεις από δίψα, πιες, κι όταν εξαντλήσεις τις δυνάμεις σου από υπερβολική αγρυπνία, πέσε να κοιμηθείς.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, έλεγε κάποιος Γέροντας που τρώνε πολύ κι ακόμη πεινούν. και άλλοι που είναι λιγόφαγοι και χορταίνουν. Περισσότερη εγκράτεια όμως κάνουν εκείνοι που τρώνε πολύ και πεινούν, από εκείνους που τρώνε ελάχιστα και χορταίνουν. Συμβούλευε ακόμη τους αδελφούς που είχαν σώμα ασθενικό, να το προσέχουν, για να μην αρρωστήσουν και γίνουν βάρος στην Αδελφότητα.

ΚΑΠΟΙΟΣ Ερημίτης από την Αίγυπτο επισκέφθηκε τον Αββά Μεγέθιο, στο όρος Σινά:
- Πώς συνηθίζετε να εγκρατεύεστε στον τόπο σας; τον ρώτησε ο Γέροντας,
- Νηστεύουμε δυό μέρες αποκρίθηκε ο Ερημίτης και την τρίτη τρώμε ολόκληρο ψωμί.
- Μεγαλύτερη εγκράτεια θα κάνατε αν τρώγατε μισό ψωμί κάθε μέρα, του είπε ο διακριτικός Αββάς.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 90-91 )

Το παράδειγμα των γονέων

-Γέροντα, όταν το παιδί δεν υπακούη και αντιδρά, πώς πρέπει να φερθούν οιγονείς;
-Για να μην υπακούη το παιδί και να φέρεται άσχημα, κάτι θα φταίη.
Μπορεί να βλέπη άσχημες σκηνές ή να ακούη άσχημα λόγια μέσα στο σπίτι ή έξω από αυτό.
Πάντως τα παιδιά στα πνευματικά θέματα τα βοηθούμε κυρίως με το παράδειγμά μας, όχι με το ζόρισμα.
Περισσότερο μάλιστα τα βοηθάει η μητέρα με το παράδειγμά της, με την υπακοή της και τον σεβασμό της προς τον σύζυγο.
Αν σε κάποιο θέμα έχη διαφορετική γνώμη από εκείνον, ποτέ να μην την εκφράζη μπροστά στα παιδιά,
για να μην το εκμεταλλεύεται ο πονηρός. Ποτέ να μη χαλνάη τον λογισμό των παιδιών για τον πατέρα.
Ακόμη και αν φταίη ο πατέρας, να τον δικαιολογή.
Αν λ.χ. φερθή άσχημα, να πη στα παιδιά: «Ο μπαμπάς είναι κουρασμένος, γιατί ξενύχτησε, για να τελειώση μια επείγουσα δουλειά.
Και αυτό για σας το κάνει».
Πολλοί γονείς μαλώνουν μπροστά στα παιδιά και τους δίνουν άσχημα μαθήματα.
Τα καημένα τα παιδιά θλίβονται. Αρχίζουν μετά οι γονείς, για να τα παρηγορήσουν, να τους κάνουν όλα τα χατίρια.
Πηγαίνει ο πατέρας και καλοπιάνει το παιδί: «Τί θέλεις, χρυσό μου, να σου πάρω;».
Πηγαίνει και η μάνα, το καλοπιάνει κι εκείνη, και τελικά τα παιδιά μεγαλώνουν με νάζια και καμώματα και ύστερα,
αν δεν μπορούν οι γονείς να τους δώσουν ό,τι τους ζητούν, τους απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν.
Και βλέπω πόσο βοηθάει τα παιδιά το καλό παράδειγμα των γονέων.
Ήρθαν σήμερα δυο κοριτσάκια - το ένα θα ήταν τριών χρονών και το άλλο τεσσάρων - με τους γονείς τους
που ήταν πολύ ευλαβείς. Πόσο τα χάρηκα! Σαν αγγελούδια ήταν.
Κάθονταν και σκέπαζαν με τα φορεματάκια τους τα γονατάκια τους. Είχαν μια συστολή, έναν σεβασμό!
Και όλο αυτό προερχόταν από την συμπεριφορά των γονέων.
Όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να έχουν σεβασμό, να φέρωνται με σύνεση,
να προσεύχωνται κ.λπ., τότε αυτά τα τυπώνουν στην ψυχή τους.
Γι’ αυτό λέω ότι η καλύτερη κληρονομιά που μπορούν να αφήσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι να τους μεταδώσουν την δική τους ευλάβεια.
Να βλέπατε ένα κοριτσάκι στην Αυστραλία, τί αρχοντιά είχε! Ήμασταν στην Κανμπέρα.
Είχα δει τους τελευταίους ανθρώπους που είχαν έρθει εκεί και σε λίγο θα φεύγαμε.
Βλέπω, σταματάει ένα αυτοκίνητο και κατεβαίνει ένα ανδρόγυνο με το κοριτσάκι τους.
«Γέροντα, σας προλάβαμε», μου λένε. «Ναι, τους λέω, σε λίγο φεύγουμε».
«Γέροντα, λέει ο άνδρας, εγώ ας μην έρθω, δεν πειράζει, μόνον η σύζυγος να σας δη λίγο, για να αναπαυθή,
γιατί είναι ευαίσθητη». Πήγαμε λίγο πιο πέρα με την μάνα, για να μου πη τι ήθελε.
Το κοριτσάκι έτρεχε από πίσω της. «Κάθησε, του λέω, θα έρθη η μαμά».
«Εσύ έχεις μαμά;», με ρωτάει. «Δεν έχω», του λέω. Βλέπω, τα ματάκια του βούρκωσαν.
«Θέλεις να σου δώσω την δική μου μαμά;», μου λέει. Το ρωτάω τότε κι εγώ: «Εσύ έχεις παππού;».
«Όχι», μου λέει. «Θέλεις παππού;». «Θέλουμε, μου λέει. Θέλεις να καθήσης στο σπίτι το δικό μας ή θέλεις να καθήσουμε εμείς στο δικό σου; Όπως θέλεις»,
μου λέει. Τέτοια αρχοντιά! Μικρό παιδί να θυσιάση την μάνα του! Και να δήτε, είχε αντιγράψει τους γονείς του.
Ο πατέρας είχε πολλή αρχοντιά. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα, τον συνεχάρηκα. Πόσες ευχές του έδωσα!
Τέτοιοι άνθρωποι συγκινούν και τον πιο σκληρόκαρδο άνθρωπο, πόσο μάλλον τον Θεό!

(Λόγοι Παϊσίου, τόμος Δ΄, Οικογενειακή Ζωή, Εκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος", σελ. 94-96)

Αδιέξοδο
ο Θεός η διέξοδος
Στο Θεό είναι δυνατό να βρει διέξοδο και στα αδιέξοδα.
Όταν φτάσουν τα πράγματα στο αδιέξοδο, τότε μάλιστα να ελπίζεις.
Διότι τότε κυρίως ο Θεός φανερώνει τη δύναμη του, όχι εκ των προτέρων,
αλλ’ όταν αποκλειστεί κάθε ανθρώπινη βοήθεια.
Διότι τότε είναι ο καιρός της βοήθειας του Θεού.
Ε.Π.Ε. 6,582

υπάρχει ελπίδα
Είναι μεγάλη η δύναμις της ελπίδας, που στηρίζεται στον Κύριο:
κάστρο άπαρτο, τείχος ακαταμάχητο, συμμαχία ακαταγώνιστη, λιμάνι ασφαλισμένο,
πύργος απόρθητος, όπλο αήττητο, δύναμις ακατάβλητη.
Βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδα.
Ε.Π.Ε. 5,516

Αδικία
Τέτοια είναι η αδικία. Συνεχώς καταξεσχίζει τη συνείδηση.
Κι όταν ακόμα ο αδικημένος σιγά, οι ένοχοι της αδικίας θεωρούν,
ότι επίκειται η θεία δίκη, αγωνιούν κάθε μέρα και σχεδόν υπογράφουν για τους εαυτούς τους
την εκδίκηση για τις αδικίες που διέπραξαν.
Ε.Π.Ε. 4,312

κρείσσον το αδικείσθαι
Όχι το ν’ αδικείται, αλλά το ν’ αδικεί, αυτό είναι κακό, η κατ’ εξοχήν αδικία.
Γι’ αυτό κι ο Παύλος συμβουλεύει να προτιμά κανείς ν’ αδικείται, παρά ν’ αδικεί.
Κι ο Χριστός παρότρυνε να δέχεται κάνεις το ράπισμα και να μη το ανταποδίδει (Ματθ. ε' 39),
αλλά και να προσφέρη τον εαυτό του στο ν’ αδικείται.
Ε.Π.Ε. 5,368

αδικούμενος και συμμαχία του Θεού
Η αδικία προσελκύει για τον αδικούμενο την ουράνια συμμαχία.
Αυτό το όπλο καταστρέφει σπίτια, αυτό κατασκάβει θεμέλια, αυτό κυριεύει πόλεις,
αυτό καταποντίζει ολόκληρα έθνη.
Πρόκειται για τους στεναγμούς των αδικουμένων.
Ε.Π.Ε. 5,544

σκαλοπάτια χριστιανού αδικούμενου
Πρόσεξε πόσα σκαλοπάτια μας ανεβάζει και μας φθάνει μέχρι την κορυφή της αρετής.
Πρώτο σκαλοπάτι: Να μη κάνης συ αρχή της αδικίας.
Δεύτερο: Μετά την αρχή της αδικίας, να μη ανταποδώσεις τα ίσα.
Τρίτο: Να μη προξενήσεις και συ τα όσα έπαθες, αλλά να ησυχάζεις.
Τέταρτο: Με υπομονή να υποφέρεις την αδικία.
Πέμπτο: Να περιμένεις αγόγγυστα ακόμα περισσότερες αδικίες.
Έκτο: Να μη μισήσεις αυτόν, που σ’ έβλαψε τόσο πολύ.
Έβδομο: Και ακόμα παραπάνω, να τον αγαπήσεις.
Όγδοο: Να προσπαθήσεις να του κάνεις καλό.
Ένατο: Να προσεύχεσαι στον Θεό γι’ αυτόν.
Ε.Π.Ε. 9,634

πρώτος Εκείνος αδικήθηκε
Λες ότι αδικήθηκες πολύ; Δεν έπαθες όμως όσα έπαθε Εκείνος, ο Κύριος σου,
που Τον έδεσαν, Τον μαστίγωναν, Τον ράπιζαν, Τον έφτυναν οι υπηρέτες, υπέμενε το θάνατο, και τι θάνατο;
Το θάνατο, που είναι ο πιο επαίσχυντος. Κι όλα αυτά υστέρα από τόσες ευεργεσίες, που έκανε.
Ε.Π.Ε. 9,638

υπομένετε με γενναιότητα
Τέτοιος είναι όποιος ξέρει ν’ αδικείται και να υπομένει με γενναιότητα την αδικία.
Είναι διαμάντι και κεντρί και φωτιά.
Εκείνος όμως που αδικεί εκ συστήματος, είναι πιο αδύνατος και απ’ τον πηλό.
Δεν είναι, λοιπόν, κακό το ν’ αδικείται κάποιος,
αλλά το ν’ αδικεί και το να μη γνωρίζη να υπομένει τις αδικίες.
Ε.Π.Ε.10,708

από όλους
Είναι δύσκολο να βρής άνθρωπο καθαρό από αδικία.
Αν δεν αρπάζουμε χρυσά νομίσματα ή κτηματικές περιουσίες (μεγαλύτερες ή μικρότερες),
κάνουμε όμως το ίδιο σε μικρότερο βαθμό με κάποια απάτη ή κλεψιά,
όταν έχουμε τέτοια δυνατότητα.
Ε.Π.Ε. 14,142

ανοχή γι' αυτήν
Δεν αρκεί να μη ανταποδίδουμε το κακό,
αλλά πρέπει τα πάντα να ενεργούμε υπέρ εκείνων που μας αδίκησαν,
σαν να είναι φίλοι μας γνήσιοι,
σαν να είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Ε.Π.Ε. 15,270

το να αδικείς, έγκλημα
Αν το να μη μπορεί κάποιος να υπομένει την αδικία, είναι άξιο κατηγορίας,
πόσο μάλλον άξιο κατηγορίας είναι το να αδικεί ο ίδιος κάποιον άλλον;
Ε.Π.Ε. 18,452

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 101-103)

"Προσευχή και αρρώστια"
"Να μην προσεύχεσαι, μου λέει μια φορά, να σου πάρει ο Θεός τις διάφορες αρρώστιες,
αλλά να ειρηνεύεις με τη νοερή προσευχή κάνοντας υπομονή. Έτσι ωφελείσαι πάρα πολύ".
"Να μην παρακαλάς, μου είπε ο Γέροντας, το Θεό να σου παίρνει τις διάφορες αρρώστιες,
ούτε να τον εκβιάζεις στην προσευχή σου γι' αυτές, αλλά να τις υπομένεις με πολλή υπομονή
και καρτερικότητα και θα δεις πόσο θα ωφελείσαι".
[Τζ 131]

"Προσευχές για την εγχείρηση"
Μία πολύ γνωστή μας κυρία ήταν πολύ άρρωστη αλλά και πολύ ευλαβής.
Έτσι, όταν θα έκανε εγχείρηση, άρχισε να μοιράζει χαρτάκια με το όνομα της σε ιερείς,
σε μοναχούς και σε μοναστήρια, για να κάνουν προσευχή.
Όταν ζητήσαμε από τον Γέροντα να κάνει κι αυτός προσευχή, μας είπε: "Ω! πόσες προσευχές είδα να ανεβαίνουν στο Θεό για την περίπτωση αυτή!".
Η κυρία έγινε καλά, χάρη στις προσευχές της εκκλησίας.
[Πορ.31]

"Τη σταύρωσα και έγινε καλά"
Μου ήρθε, λέει ο Γέροντας, μία μοναχούλα και είχε βγάλει εδώ στο χέρι της ένα πράγμα σαν καρύδι.
Όταν μου το έδειξε: -Έλα να σε πάω επάνω στον Καθηγητή, της είπα (ήμουν τότε στην Πολυκλινική)
-Εγώ δεν ήλθα για τον Καθηγητή, μου λέει, ήλθα σε σας.
-Τη σταύρωσα στο μέτωπο, τη σταύρωσα το χέρι και την έστειλα στο μοναστήρι της.
Έγινε καλά. -Μια άλλη εξομολογουμένη, καθώς εξομολογείτο, διέκρινα με τα μάτια της ψυχής
ότι έχει καρκίνο στο στήθος.
-Είσαι καλά ; της λέω. Εσύ κάτι έχεις.
-Ναί, πάτερ μου, αλλά ντρέπομαι να το ειπώ.
-Πήγαινε τώρα επάνω στον τάδε γιατρό εκ μέρους μου, να σε δει. Και μετά έλα να μου πεις εδώ.
-Όταν γύρισε, είχε όντως καρκίνο, την είχαν στείλει για εξετάσεις και σε τρεις μέρες θα έμπαινε στο χειρουργείο.
-Όταν γύρισε λοιπόν, την έβαλα να γονατίσει μαζί μου.
-Λέγε, εσύ, μέσα σου την ευχή, της λέω. Κι έλεγα εγώ μέσα μου προσευχή.
Ύστερα την εσταύρωσα και την έστειλα να κάνει ό,τι της είπαν οι γιατροί.
Όταν σε τρεις ημέρες ήλθε για το χειρουργείο, ήταν καλά. Δεν υπήρχε ούτε όγκος ούτε τίποτα.
Ο γιατρός κατέβηκε, εκτός εαυτού, στο εκκλησάκι και με βρήκε.
-Ρε παπά, τί της έκανες της γυναίκας και την έκανες καλά;
Αν δεν είχα πιάσει τον όγκο με το χέρι μου και δεν τον είχα δει με τα μάτια μου πριν τρεις μέρες,
δεν θα το πίστευα. Συνέχισε ο Γέροντας:-Πολλά πράγματα βλέπουν τα μάτια μου. Πάρα πολλά θαύματα.
Η Χάρις του Θεού επενεργεί δια την πίστιν των ανθρώπων. Να πιστεύεις ότι γίνονται και σήμερα θαύματα.
Διότι ο Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας.
[Ά 70-2]

(Ανθολόγιο Συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ.96-98)

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω πόσο υπερήφανος και κενόδοξος είμαι, προβληματίστηκα εκτός των άλλων και για την προσευχή μου… πώς γίνεται ν’ ακούει ο Χριστός τις προσευχές που κάνω για τους αδελφούς; Αρκετό καιρό μετά θαυμάζω τη μεγαλοσύνη Του συνειδητοποιώντας πως με έμαθε να προσεύχομαι χωρίς να το καταλαβαίνω! Όσο πιο απλοϊκά μπορώ θα ήθελα να το μοιραστώ… Ξεκινώντας την προσευχή μου λέω για έναν αδελφό ‘ Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησε το δούλο Σου να βρει μια εργασία κλπ…’ Αργότερα, σκεφτόμενος τον αδελφό μου και πόσο τον αγαπώ, ξεχνάω το αίτημα και πλημμυρίζει η καρδιά μου γι’ αυτόν και λέω μέσα μου ‘ Κύριε ελέησε το δούλο Σου όπως Εσύ θέλεις, δώσε του Εσένα!’ Με την πάροδο της προσευχής φεύγει ο νους από το συγκεκριμένο αδελφό και πηγαίνει σε όλους τους αδελφούς και σε μένα και λέω απ’ την καρδιά μου ‘ Κύριε ελέησον εμένα και όλους εμάς που είμαστε ένα με την Αγάπη Σου, κράτα μας μαζί Σου, να Σε ζούμε και να Σ’ αγαπάμε..’!
Καθώς προσεύχομαι έτσι η ψυχή μου ανεβαίνει προς τον Κύριο και ξεχνάω ότι προσεύχομαι, τί ζητάω και για ποιον! Θέλω μόνο να συναντήσω το Χριστό και λέω μόνο ‘ Κύριε Ιησού Χριστέ’. Όταν σταματάω να λέω αυτά τα λόγια, καταλαβαίνω ότι ο Κύριος είναι πολύ κοντά και τότε κάθομαι εκεί μαζί Του κι Αυτός έρχεται μέσα μου και είμαι τόσο ευτυχισμένος και ειρηνικός! Τί να ζητήσω; Αφού είμαι με τον Αγαπημένο μου! Κι Αυτός έρχεται, βλέπει την καρδιά μου τί χρειάζεται, ποιοι είναι μέσα μου και τί προβλήματα έχουμε και όταν πατάει θεραπεύονται οι πληγές, όπου κοιτάζει δίνει την ισχύ Του. Όταν Του έχουμε ανοικτά και Τον προσκαλούμε έρχεται… Όπου Του έχουμε κλειστά παρότι προσευχόμαστε δε θέλει να εισέλθει… Και προσπαθώ πάντα να κρατάω αυτό το τελικό στάδιο της προσευχής όσο πιο πολύ μπορώ, να προσεύχομαι χωρίς να προσεύχομαι, χωρίς λόγια, μόνο με καρδιά ανοικτή! Απλά το μόνο που φροντίζω είναι όταν βαδίζει στην καρδιά μου ο Χριστός να βλέπει όσο πιο πολλούς αδελφούς γίνεται και όσο πιο βαθιά τόσο καλύτερα! Γιατί του Χριστού μας δεν Του αρέσει η επιφάνεια! (Κ.Δ.Κ)

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να βρίσκεται καθηλωμένος σ’ ένα κρεβάτι επειδή έσπασε το πόδι του και να κάνει υπομονή τρεις και τέσσερις μήνες ενώ πρωτύτερα δεν περίμενε ούτε δέκα λεπτά στη στάση για το λεωφορείο; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μπορεί να κάνει τώρα χημειοθεραπεία, ενώ πρωτύτερα δεν άντεχε και μόνο στην όψη της βελόνας; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι; Και πώς γίνεται ένας άνθρωπος που ζει πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι να χαμογελάει ενώ πρωτύτερα όλη την ώρα γκρίνιαζε γιατί όλα του φταίγανε και τίποτα δεν μπορούσε να υπομείνει; Τί μεσολάβησε σ’ αυτούς τους ανθρώπους και άλλαξαν συμπεριφορά; Μεσολάβησε μια γνωριμία… η γνωριμία με το Χριστό!
Όποτε καλούμαστε να υπομείνουμε κάτι η πρώτη μας αντίδραση, σχεδόν αντανακλαστική είναι να δυσανασχετήσουμε. Οτιδήποτε μας ξεβολεύει και μας χαλάει τα σχέδια, μας απωθεί και θέλουμε να ξεμπερδεύουμε το συντομότερο δυνατόν! Αυτή η ανυπομονησία όμως κάνει τη ζωή μας εκείνη την ώρα δυσκολότερη. Η αρετή της υπομονής είναι κορυφαία και απαραίτητη για τη ζωή του ανθρώπου. Αυτός που εργάζεται προς την απόκτηση της είναι ευλογημένος. Ποια είναι όμως η πηγή της υπομονής; Από πού θα αντλήσουμε υπομονή; Η απάντηση νομίζω αναμενόμενη… ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της υπομονής. Υπάρχει κάποιος άλλος που υπέμεινε όσα υπέμεινε ο Χριστός; Άρα σε Αυτόν πρέπει να στρεφόμαστε κάθε φορά που χρειαζόμαστε υπομονή.
Ο Χριστός είναι το πρότυπο υπομονής για τον άνθρωπο! Και μάλιστα όχι μόνο υπομονή μας δίνει αλλά και τη δύναμη και το δρόμο να διανύσουμε την περίοδο της δικής μας υπομονής. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος « Η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμή, η δε δοκιμή ελπίδα…’ Δηλαδή ‘ η θλίψη παράγει σιγά σιγά υπομονή, η δε υπομονή παράγει αρετή δοκιμασμένη και τελεία, η δε αρετή παράγει την ελπίδα στο Θεό… ( Ρωμ.5,3-5) . Έχει να κάνει λοιπόν με τη φιλοσόφηση της ζωής αλλά κυρίως με την πνευματική μας ωριμότητα το αν θα αποδεχθούμε ειρηνικά μια νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται μπροστά μας, αντίθετη με τα πλάνα μας, και θα την βαστάξουμε εν Χριστώ ή αν θα μουλαρώσουμε αρνούμενοι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα επιδεινώνοντας έτσι την κατάσταση μας. Στην πρώτη περίπτωση όμως, το τέλος αυτής της περιόδου θα μας βρει γαλήνιους, χαρούμενους, σοφότερους και ωριμότερους ψυχοπνευματικά και κυρίως με ενδυναμωμένη τη σχέση μας με το Χριστό αφού Τον είχαμε καλέσει να μας συντροφέψει και να μας συντρέξει όλο το προηγούμενο διάστημα!
Αν λοιπόν καλούμαστε να κάνουμε υπομονή μόνο ένας τρόπος υπάρχει να τα καταφέρουμε για να παραμείνουμε ψύχραιμοι, χαρούμενοι και ειρηνικοί…. να φωνάξουμε κοντά μας το Χριστό. Έχουμε συνειδητοποιήσει ποτέ πόση υπομονή πρέπει να έκανε πάνω στο Σταυρό; Όταν κοιτάμε τον Εσταυρωμένο μας περνάει καθόλου αυτό από το μυαλό μας; Βάζουμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση αυτή; Αντέχουμε; Και τώρα να μπορούμε να έχουμε εμείς δίπλα μας στις δυσκολίες μας Αυτόν τον ίδιο άνθρωπο που άντεξε καρφωμένος πάνω στο Σταυρό για περίπου τρεις ώρες! Ποια άλλη παρηγοριά να ζητήσουμε και πώς να μην υπομείνουμε τώρα και τη δική μας θλίψη όταν ο Χριστός υπέμεινε τη μέγιστη θλίψη καρφωμένος πάνω στο Σταυρό κυνηγημένος και προδομένος από τους ανθρώπους στους οποίους ήρθε να δώσει την Αγάπη Του και να τους σώσει; Ας ζητάμε λοιπόν το Έλεος Του και εκείνες τις δύσκολες ώρες της υπομονής και όλα θα μετατρέπονται από βουνό σε βραχάκι και ας μην Τον διώξουμε όμως όταν θα περάσει η δοκιμασία μας! (Α.Κ.Β)

Κάποια χρονιά η κατάσταση της υγείας του ιερομονάχου Ιωακείμ του Αγιαννανίτου ( 1895-1950 ) δεν ήταν καθόλου καλή. Ο γέροντάς του κάλεσε γιατρό.
Η διάγνωση ήταν απογοητευτική: Επρόκειτο για φυματίωση! Ο θάνατος ήταν ζήτημα λίγων μηνών, αν δεν άλλαζε διαιτολόγιο. Έπρεπε να τρώη κρέας, ψάρια, αυγά…, κι αν δεν βρίσκονταν οι τροφές αυτές εκεί, ήταν επείγουσα ανάγκη να βγη έξω από το Άγ. Όρος. Επιπλέον ο γιατρός διέταξε τελεία ανάπαυση.
Ήρεμα τα άκουσε όλα ο π. Ιωακείμ. Όταν έφυγε ο γιατρός πλησίασε τον γέροντα του Γρηγόριο.
-Γέροντα, του είπε ικετευτικά. Δώστε μου ευλογία να μείνω στο ναό απόψε. Θέλω να προσευχηθώ στην Κυρία Θεοτόκο, και το πρωί θα συζητήσουμε τί θα κάνουμε με την υγεία μου.
Εκείνος κάτι ήξερε, και του επέτρεψε. Ξαγρύπνησε στον ναό η αδάμαστη αυτή ψυχή και το πρωί, μετά τον όρθρο, παρακαλεί τον γέροντα:
-Σας παρακαλώ να μην κάνουμε ό,τι είπε ο γιατρός! Ας αφήσουμε την υπόθεση της υγείας μου στα χέρια της Παναγίας μας. Εκείνη θα οικονομήση τα πράγματα. Και για να βεβαιωθούμε για τη δική της επέμβαση, αντί για κρέας και άλλα φαγητά, ας μου δώσετε ευλογία να συνεχίσω την κανονική μου νηστεία. Επιπλέον να μη βάλω στο στόμα μου γλυκό πράγμα. Έτσι θα δοξαστή η Μητέρα μας, η Παναγία.
Ο γέροντας αισθάνθηκε θαυμασμό μπροστά στην ατσάλινη πίστη και την απαράμιλλη δύναμη της θελήσεως του. Του επέτρεψε ό,τι ζήτησε, γιατί το παρελθόν τον είχε διδάξει πολλά σχετικά με τον π. Ιωακείμ. Θυμήθηκε τον καιρό που είχαν πάει στο κελλί του Αγ. Κωνσταντίνου, για να διδαχθή αγιογραφία. Ο υποτακτικός του είχε τόση πειθαρχία πάνω στο σώμα του, που επί ένα χρόνο έβαλε κανόνα να παίρνη λίγη τροφή μόνο κάθε απόγευμα, και μάλιστα πάντα όρθιος!....
Πέρασε ενάμισης χρόνος. Ο γιατρός ενδιαφέρθηκε να μάθη αν ο π. Ιωακείμ βρίσκεται στη ζωή.
-Ασφαλώς ζει, του απάντησε ο γέροντας.
Τότε ζήτησε να τον εξετάση.
-Δεν βλέπω τίποτε απολύτως! Φώναξε κατάπληκτος μετά την εξέταση. Είσαι τελείως καλά. Φαίνεται ότι η υπερτροφία και η τελεία ανάπαυση που σε συμβούλεψα έφεραν αποτελέσματα. Σου χάρισαν πλήρη θεραπεία!
Ο γέροντας και ο υποτακτικός κοιτάχτηκαν και δεν μπόρεσαν να μη γελάσουν. Όταν απομακρύνθηκε ο δεύτερος, ο γιατρός έμαθε την ιστορία της αντιμετωπίσεως της ασθενείας. Έμεινε άφωνος! Θαύμασε τη δύναμη της πίστεως του ασκητικού ιερομονάχου.

( Ιωακείμ Αγιαννανίτης)

( Χαρίσματα και Χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος Γ΄, σελ. 200-201)

Η υπερηφάνεια μας απομονώνει από τον Θεό

-    Γέροντα, βλέπω ότι δεν πάω καλά.
-     Βρήκες την αιτία; Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει, είδα ότι, επειδή σκεφτόσουν σωστά και ενεργούσες με σύνεση, σε βοηθούσε και ο Χριστός. Μήπως τώρα υπερηφανεύθηκες γι’ αυτό, οπότε πήρε την Χάρη Του ο Χριστός;
-    Ναί, Γέροντα, έτσι είναι.
-    Όταν δεν καταλαβαίνουμε ότι προοδεύουμε με την βοήθεια του Θεού και νομίζουμε ότι τα καταφέρνουμε μόνοι μας και υπερηφανευώμαστε, παίρνει ο Θεός την Χάρη Του, για να καταλάβουμε ότι μόνον η θέληση και η προσπάθεια είναι δικά μας· η δύναμη και το αποτέλεσμα είναι του Θεού. Μόλις αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός μας βοηθούσε και γι’ αυτό προοδεύαμε, ανοίγουν τα μάτια μας, ταπεινωνόμαστε, κλαίμε για την πτώση μας, μας λυπάται ο Θεός, μας ξαναδίνει την Χάρη Του και προχωρούμε.
-    Γέροντα, όταν ένας άνθρωπος υπερηφανευθή, η θεία Χάρις φεύγει αμέσως;
-    Φυσικά! Τί νομίζεις, χρειάσθηκαν ώρες για να γίνη ο Εωσφόρος από Αγγελος διάβολος; Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε. Λίγο ένας λογισμός αν περάση στον άνθρωπο ότι κάτι είναι, αμέσως φεύγει η Χάρις του Θεού. Γ ιατί τί δουλειά έχει η Χάρις του Θεού με την υπερηφάνεια; Ο Θεός είναι ταπείνωση. Και όταν φύγη η Χάρις του Θεού, έρχεται ο διάβολος και ζαλίζει τον άνθρωπο. Μπορεί μετά να δεχθή ο άνθρωπος μια επίδραση δαιμονική εξωτερική και να έχη μέσα του σκοτάδι πνευματικό.
Ο υπερήφανος δεν έχει Χάρη Θεού, γι’ αυτό υπάρχει κίνδυνος να πάρη - Θεός φυλάξοι! - τον μεγάλο κατήφορο. Είναι χωρισμένος από τον Θεό, γιατί η υπερηφάνεια είναι κακός αγωγός, μονωτικό, που δεν αφήνει την Χάρη του Θεού να περάση και μας απομονώνει από τον Θεό.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ. 79-80)

ΥΠΑΡΧΟΥΝ άνθρωποι, έλεγε ένας Γέροντας, που ενώ είναι πρόθυμοι να δίνουν ελεημοσύνη στους φτωχούς, ο πονηρός τους κάνει να ακριβολογούν στα ελάχιστα, για να τους αφαιρεί τον μισθό της αγαθοεργίας.
Έτυχε να επισκεφθώ κάποτε έναν φίλο μου ιερέα, την ημέρα που μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς της ενορίας του. Ήρθε κατά σύμπτωση μια φτωχή χήρα και παρακάλεσε να της δώσει λίγο σιτάρι.
- Φέρε το σακκούλι σου να σου βάλω, της είπε ο ιερέας.
Η γυναίκα το έφερε.
- Πολύ μεγάλο είναι, ευλογημένη, της είπε κάπως απότομα ο φίλος μου.
Εκείνη έγινε κατακόκκινη από την ντροπή της, ίσως γιατί ήταν κι ένας ξένος μπροστά σ’ αυτήν την προσβολή. Σαν έφυγε ρώτησα τον φίλο μου:
- Δεν μου λες, πάτερ, το πούλησες στην γυναίκα το σιτάρι;
- Όχι, το χάρισα. Είναι από τις ελεημοσύνες.
- Αφού λοιπόν ήταν ελεημοσύνη, του είπα, ποιά η ανάγκη ν' ακριβοεξετάσεις το μέτρο και να λυπήσεις την φτωχή; Μην ξεχνάς, άλλωστε, τα λόγια του μακαρίου Παύλου, «ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός» (Β' Κορ. θ' 7).

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ.104)