Τα εξαίσια πουλιά.

Μια βραδιά που ο όσιος Σέργιος του Ραντονέζ (1314-1392) προσευχόταν μέσα στη γαλήνη για τους υποτακτικούς του, άκουσε μια φωνή που τον καλούσε:
- Σέργιε …
Παραξενεύθηκε, άνοιξε το παράθυρο, για να δη ποιος τον φωνάζει. Μια υπερκόσμια λάμψις τότε καταύγασε τον νυχτερινό ουρανό και ακούσθηκαν τα λόγια:
- Σέργιε. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή που κάνεις για τα πνευματικά σου τέκνα. Κοίταξε το πλήθος των μοναχών που θα έρθουν στο μοναστήρι σου…
Ρίχνοντας μια ματιά ο όσιος είδε αναρίθμητα εξαίσια πουλιά να πετούν γύρω του και να ψάλλουν μια υπέροχη μελωδία!
Ακούσθηκε πάλι φωνή :
- Έτσι θα αυξηθούν οι μαθητές σου και μετά από εσένα ο αριθμός τους δεν θα λιγοστέψη. Και όσοι θελήσουν ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη σου, θα στολισθούν με πολλά χαρίσματα.
Ο άγιος έμεινε έκθαμβος από το θαυμαστό όραμα και τις θείες προφητείες. Θέλοντας ν’ απολαύση μαζί του και κάποιος άλλος την ουράνια οπτασία, φώναξε με δυνατή φωνή τον μοναχό Συμεών, που κατοικούσε πλησιέστερα. Κατάπληκτος για το ασυνήθιστο κάλεσμα του ηγουμένου ο π. Συμεών ήρθε βιαστικά, αλλά δεν αξιώθηκε ν’ αντικρύση ολόκληρο το όραμα. Πρόλαβε μόνο να δη την ουράνια λάμψι. Ο όσιος του διηγήθηκε τι είδε και τι άκουσε, και οι δυο τους αγρύπνησαν μαζί δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό.

(Όσιος Σέργιος του Ραντονέζ)

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι.Μ.Παρακλήτου, τόμος Β΄, σελ. 64-65).

Τα δώρα των Μάγων, Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. 

«Και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. Β11).
Τρία δώρα έφεραν στο νεογέννητο Βασιλιά. Και χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την αγία και ζωοποιό Τριάδα, στο όνομα της Oποίας ήρθε στον κόσμο το παιδί Ιησούς, αλλά και την τριπλή διακονία του Κυρίου: τη βασιλική, την ιερατική και την προφητική, γιατί ο χρυσός συμβολίζει την αυτοκρατορική, το λιβάνι την ιερατική και η σμύρνα την προφητική ή τη θυσιαστική. Το νεογέννητο βρέφος θα γινόταν ο Βασιλιάς του αθάνατου βασιλείου, ο αναμάρτητος ιερέας και προφήτης και, όπως οι περισσότεροι προφήτες πριν απ’ Αυτόν, θα θανατωνόταν.
Όλοι το γνωρίζουν πως ο χρυσός μαρτυρεί κάποιον βασιλιά και τη βασιλεία του. Όλοι γνωρίζουν πως το λιβάνι μαρτυρεί ιερωσύνη και προσευχή. Κι επίσης όλοι γνωρίζουν από την Αγία Γραφή πως το λιβάνι μαρτυρεί τη θνητότητα. Ο Νικόδημος άλειψε το σώμα του νεκρού Ιησού με μύρα (Ιωαν. Ιθ 39-40). Άλειφαν τα σώματα για να τα διατηρήσουν κάπως περισσότερο από τη φθορά του θανάτου. Ο κόσμος φωτίστηκε από τον Χριστό, που έλαμψε σαν χρυσός. Και γέμισε από προσευχές και θυμιάματα, όπως ένας ναός. Η οικουμένη ολόκληρη γέμισε από το άρωμα της διδασκαλίας του.
Τα τρία δώρα όμως συμβολίζουν επίσης την καρτερία και το αμετάβλητο. Ο χρυσός παραμένει χρυσός, το λιβάνι παραμένει λιβάνι και το μύρο παραμένει μύρο. Κανένα απ’ αυτά δε χάνει την ιδιότητά του όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μετά από χίλια χρόνια ο χρυσός εξακολουθεί να λάμπει, το λιβάνι να καίει και το μύρο διατηρεί το άρωμά του. Δεν θα μπορούσαν να βρεθούν άλλα πιο αντιπροσωπευτικά αντικείμενα στη γη που να συμβολίζουν τόσο πιστά την επίγεια αποστολή του Χριστού ή να δείχνουν πιο καθαρά και εκφραστικά τον αιώνιο χαρακτήρα του έργου του στη γη, καθώς και όλες τις πνευματικές και ηθικές αξίες που έφερε από τον ουρανό στον κόσμο. Έφερε την αλήθεια, την προσευχή, την αθανασία.
Με ποιο άλλο αντικείμενο στη γη, εκτός από το χρυσό, θα μπορούσε να συμβολιστεί καλύτερα η αλήθεια; Ό,τι και να κάνεις στο χρυσό, αυτός θα εξακολουθεί να λάμπει.
Με ποιό άλλο αντικείμενο θα μπορούσε να συμβολιστεί καλύτερα η προσευχή αν όχι με το λιβάνι; Όπως ο καπνός από το λιβάνι γεμίζει την εκκλησιά ολόκληρη, έτσι γεμίζει κι η προσευχή ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου. Όπως ο καπνός ανεβαίνει ψηλά, έτσι ανεβάζει η προσευχή την ψυχή του ανθρώπου στον Θεό. «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», λέει ο Ψαλμωδός (Ψαλμ. ρμα 2). Είναι γεγονός πώς κι αλλά πράγματα βγάζουν καπνό, μα κανένας καπνός δεν εμπνέει την ψυχή για προσευχή.
Ποιο άλλο επίγειο αντικείμενο θα μπορούσε να συμβολίσει καλύτερα την αθανασία από το μύρο; Η θνητότητα αποπνέει δυσωδία, ενώ η αθανασία έχει μία διαρκή ευωδία.
Οι μάγοι από την Ανατολή συμβόλισαν έτσι έστω κι ανεπίγνωστα ολόκληρη τη χριστιανική πίστη. Ξεκίνησαν από την Αγία Τριάδα κι έφτασαν ως την Ανάσταση και την αθανασία του Κυρίου Ιησού και των πιστών του. Δεν είναι απλοί προσκυνητές, μα πραγματικοί προφήτες. Προφήτες τόσο της χριστιανικής πίστης όσο και της ζωής και του έργου του Χριστού. Από μόνοι τους, με τη δική τους αντίληψη και γνώση, δεν θα τα ήξεραν όλα αυτά. Ήταν η πρόνοια του Θεού που τους έστειλε στη Βηθλεέμ και τους έδωσε το παράξενο αυτό άστρο να τους οδηγεί.

«Θεός επί γης, άνθρωπος εν Ουρανώ», Oμιλίες Α΄.

«Δεύτε οι ευλογημένοι»

μακαρία φωνή και δόξα

Και αν ακόμα προσθέσης μύριες κολάσεις, δεν μπορείς να περιγραψής επάξια το τι σημαίνει να εκπέσουμε μια για πάντα από τη μακάρια εκείνη δόξα, το να ακούσουμε από το στόμα του Χριστού, «δεν σας ξέρω», το να κατηγορηθούμε ότι Τον είδαμε πεινασμένο και δεν Τον ταΐσαμε. Φυσικά και θα ήταν προτιμότερο να δεχτούμε μύριους κεραυνούς, παρά να δούμε το ήρεμο εκείνο Πρόσωπο και το γαλήνιο εκείνο βλέμμα να μας αποστρέφεται, να μην ανέχεται να μας βλέπη. Ε.Π.Ε. 10,104

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ.26)

Ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό του 

Όποιος ποτέ δεν τρόμαξε από τον ίδιο τον εαυτό του, αυτός δεν ξέρει για τον φόβο. Αφού όλα τα εξωτερικά τέρατα, τα οποία τρομάζουν τον άνθρωπο, βρίσκονται μέσα του, και μάλιστα, στην ανόθευτη ουσία τους.
Υπάρχει κάποια άβυσσος μέσα μας, πάνω από την οποία όταν ο άνθρωπος μια φορά σκύψει παραμένει έως τον θάνατο θαμπωμένος και τρομαγμένος. Όλοι οι κόσμοι μπορούν να χωρέσουν σ’ αυτήν την άβυσσο και να μην την γεμίσουν. Και παρόλες τις ονομασίες μας αυτή η άβυσσος -ψυχή, νους, θέληση, αισθήματα, επιτεύγματα , πάθη, εσωτερικός άνθρωπος- αυτή η συνείδηση της αβύσσου παραμένει ανείπωτη, αν-επίλεκτη, και ακατονόμαστη. 
Ο άνθρωπος εκτείνεται μέχρι εκεί όπου εκτείνεται η πείνα του. Η έκταση ενός άγριου πάει έως το βλέμμα των ματιών του. Η έκταση ενός πνευματικού ανθρώπου που έχει ανώτερες αναζητήσεις, πάει πέρα από τα όρια ολόκληρου κόσμου. Ας μεταμορφωθεί όλο το σύμπαν σ’ ένα τραπέζι και όλα τα δώρα του ας στρωθούν σ’ αυτό το τραπέζι- ένας πνευματικός άνθρωπος θα σηκωθεί από αυτό. Επειδή είναι «θείο δώρο» για τους πνευματικούς ζητιάνους, αυτό το στολισμένο με κάθε λαμπρότητα εορταστικό σύμπαν.
Το σύμπαν δεν υπάρχει για να χορτάσει την πείνα, αλλά για να την προκαλέσει.
Πώς μπορεί αυτό να χορτάσει την πείνα ενός πνευματικού ανθρώπου; Πώς μπορεί το σύμπαν να χορτάσει εκείνον που αυτό το ίδιο του προκάλεσε την πείνα;

(Στοχασμοί περί καλού και κακού, Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, σελ. 32-33)

600-     ΤΟ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΚΟΥΤΙ. 

Σε μια εκκλησία ενός χωριού, τέσσερις αράχνες συναντήθηκαν κι άρχισαν ψιλή κουβέντα:
-Τι κακό το δικό μου, είπε η πρώτη. Δεν είμαι καθόλου τυχερή. Είχα υφάνει τον ιστό μου κάτω από μια κανδήλα και χθες το απόγευμα ήρθε ο κανδηλανάφτης και μου τον χάλασε.
-Εγώ, είπε η δεύτερη, έπαθα τα ίδια. Είχα κατασκευάσει το δικό μου πάνω στο μεγάλο βιβλίο που είναι πάνω στο βήμα, όταν ένας μαυροφορεμένος ήρθε να διαβάση και μου κατάστρεψε το έργο.
-Εγώ, πήρε το λόγο η τρίτη, είχα πλέξει τον ιστό μου κάτω από το αναλόγι. Ετοιμαζόμουν να ησυχάσω, όταν ήρθαν οι ψάλτες και αναγκάστηκα να φύγω.
-Ήμουν πιο τυχερή εγώ, λέγει τότε η τέταρτη, ξέρω, βλέπετε, και διαλέγω τα μέρη. Να, εκεί κάτω, στην πόρτα της εκκλησίας πηγαίνω και κρύβομαι στο  σκοτεινό άνοιγμα του κουτιού εκείνου που προορίζεται να δέχεται τις εισφορές των πιστών. Κάθε μέρα πολλοί περνούν. Τους φοβούμαι, είναι αλήθεια, μα κανένας ως τα σήμερα δεν έρριξε ούτε ένα βλέμμα στο έργο μου. Σας συμβουλεύω, λοιπόν, τη θέσι αυτή, γιατί είναι η πιο ασφαλής.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 273 )

597-     ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ. Όταν ο Πίος ο 10ος ήταν επίσκοπος της Μάντουας, ένα πρωί ένας φτωχός του χτύπησε την πόρτα ζητώντας ελεημοσύνη. Ο Επίσκοπος πήγε στην κουζίνα μα δε βρήκε τίποτε. Η αδελφή του έλειπε στην αγορά και είχε αφήσει την κατσαρόλα με το κρέας να βράζη. Τι να δώσει ο πονόψυχος Επίσκοπος; Δε χάνει καιρό, αρπάζει την κατσαρόλα και την δίνει στο φτωχό, που την παίρνει και φεύγει ευχαριστώντας.
            Σε λίγο φθάνει η αδελφή του Επισκόπου. Πηγαίνει στην κουζίνα και βλέπει ότι έλειπε η κατσαρόλα. Συγχυσμένη τρέχει στο γραφείο του αδελφού της, φωνάζοντας:
            -Μας έκλεψαν το κρέας από τη φωτιά.
            -Εξάπαντος η γάτα θα μας κατάφερε τη δουλειά, λέγει ο Επίσκοπος.
            -Ποια γάτα; απαντά εκείνη. Λείπει και η κατσαρόλα.
            Ο Επίσκοπος, για να καθησυχάση την αδελφή του, διηγείται τι είχε συμβή.
            -Μα τι θα φάμε το μεσημέρι; Δεν έχομε τίποτα άλλο.
            -Μη στενοχωριέσαι, λέγει ο Επίσκοπος. Θα βρούμε κανένα κομμάτι ψωμί και λίγο τυρί, αρκεί που ο φτωχός θα είναι ευχαριστημένος.

(Θησαυρός Γνώσεων και ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 272 )

Μέ τήν καλή θέληση τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὁ μονογενής του Υἱός & Θεός Λόγος,
πού εἶναι στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα & εἶναι ὁμοούσιος μέ τόν Πατέρα & τό Ἅγιο Πνεῦμα,
ὁ προαιώνιος καί ἄναρχος, ὄντας ἐξαρχῆς μέ τόν Θεό Πατέρα & Θεός ὁ ἴδιος,
ἔχοντας τή θεϊκή φύση,
χαμήλωσε τούς οὐρανούς & κατέβηκε κάτω στή γῆ·
ταπείνωσε, δηλαδή, τό ἀταπείνωτο ὕψος του χωρίς νά χάσει τή δόξα του
(αρχ.κείμενο: τὸ ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος ἀταπεινώτως ταπεινώσας)
& συγκαταβαίνει μέ ἀνέκφραστη & ἀκατάληπτη συγκατάβαση στούς δούλους του
-διότι αὐτό δείχνει ἡ κατάβασή του·και ὄντας τέλειος Θεός γίνεται τέλειος ἄνθρωπος
& πραγματοποιεῖ τό πιό πρωτάκουστο ἀπ' ὅλα τά καινοφανή, τό μοναδικό καινούργιο κάτω ἀπό τόν ἥλιο (αρχ.κείμενο: ἐπιτελεῖται τὸ πάντων καινῶν καινότατον, τὸ μόνον καινὸν ὑπὸ τὸν ἥλιον),
μέ τό ὁποῖο φανερώνεται ἡ ἄπειρη δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Διότι, τί μεγαλύτερο ὑπάρχει ἀπό τό νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος;
(Έκδοσις ακριβής... παράγραφος 45)

Ο Χριστός γεννάται, ας τον δοξάσετε·
Ο Χριστός έρχεται από τους ουρανούς, προϋπαντήστε τον·
Ο Χριστός βρίσκεται στη γη, υψωθείτε.
Ο άσαρκος παίρνει σάρκα. Ο Λόγος ενώνεται με την ύλη. Ο αόρατος γίνεται ορατός.
Εκείνος τον οποίον δεν μπορούσε να αγγίσει κανείς, μπορεί να ψηλαφηθεί.
Ο άχρονος αποκτά αρχή. Ο Υιός του Θεού γίνεται Υιός ανθρώπου.
Ας γεννηθούμε μαζί Του!
Ας εορτάσουμε επομένως όχι με δημόσιες πανηγύρεις, αλλά με τρόπο θεϊκό. Όχι με τρόπο κοσμικό, αλλά με τρόπο υπερκόσμιο.
Ο υπάρχων (ο Ων) δημιουργείται, ο αδημιούργητος πλάθεται,
και ο απεριόριστος περιορίζεται δια μέσου της νοεράς ψυχής, η οποία μεσιτεύει στη θεότητα και διά μέσου της υλικής φύσεως της σάρκας.
Εκείνος ο οποίος δίδει τον πλούτο, γίνεται πτωχός·
γιατί γίνεται πτωχός κατά το ότι παίρνει τη σάρκα μου, για να γίνω εγώ πλούσιος με τη θεότητά του.
Εκείνος ο οποίος είναι γεμάτος αδειάζει·
γιατί αδειάζει από τη δόξαν του για λίγο καιρό, για να γευθώ εγώ την πληρότητά του.
Ποιος είναι ο πλούτος της αγαθότητας; Ποιο είναι το μυστήριο που με περιβάλλει;
Έλαβα την θεία εικόνα και δεν τη φύλαξα.
Παίρνει τη σάρκα μου, και για να διατηρήσει την εικόνα, αλλά και για να κάνει αθάνατη τη σάρκα...
και να σεβαστείς την απογραφή, εξαιτίας της οποίας γράφτηκες στους ουρανούς·
και να σεβαστείς τη γέννηση εξαιτίας της οποίας λύθηκες από τα δεσμά της γεννήσεως·
και να τιμήσεις τη μικρή Βηθλεέμ, η οποία σε επανέφερε στον παράδεισο·
και να προσκυνήσεις τη φάτνη, χάρις στην οποία, ενώ δεν είχες την καθοδήγηση του λογικού, τράφηκες από το Λόγο.
Τρέξε μαζί με τον αστέρα και φέρε δώρα μαζί με τους μάγους, χρυσό σαν σε βασιλέα, λίβανο σαν σε Θεό και σμύρνα σαν σε νεκρό, που πέθανε προς χάρη σου. Δόξασε μαζί με τους ποιμένες, ύμνησε μαζί με τους αγγέλους, γίνε χορός δοξολογίας μαζί με τους αρχαγγέλους.

(Λόγος ΛΗ΄, «Εις τα Θεοφάνεια, δηλαδή τη Γέννηση του Σωτήρος», εκδόσεις ΕΠΕ, τ. 5^ος , σσ. 37-71, αποσπάσματα)

Ο τόσο υψηλός και μεγάλος Θεός επιθύμησε μία πόρνη. Πόρνη επιθύμησε ο Θεός; Ναι, πόρνη· εννοώ την ανθρώπινη φύση… Και τι κάνει;
Δεν στέλνει σε αυτήν κάποιο δούλο, δεν στέλνει Άγγελο, δεν στέλνει Αρχάγγελο, δεν στέλνει τα Χερουβίμ, δεν στέλνει τα Σεραφίμ, αλλά έρχεται ο Ίδιος, Εκείνος που την ερωτεύεται… Έρχεται προς την πόρνη και δεν ντρέπεται. Έρχεται στην καλύβα της…
Και πώς έρχεται; Όχι με γυμνή την ουσία, αλλά γίνεται αυτό που ήταν η πόρνη, όχι κατά την διάθεση, αλλά στη φύση, για να μην τον δει η πόρνη και τρομάξει, για να μην απομακρυνθεί για να μην φύγει. Έρχεται προς την πόρνη και γίνεται άνθρωπος…
Όμως την βρίσκει γεμάτη πληγές, εξαγριωμένη, φορτωμένη από δαίμονες. Και τι κάνει; Την πλησιάζει. Εκείνη Τον είδε και έφυγε. Τι φοβάστε; λέει ο Χριστός. Δεν είμαι κριτής, αλλά Ιατρός. Δεν ήλθα για να κρίνω τον κόσμο αλλά για να σώσω τον κόσμο…
Έρχονται οι Μάγοι και Τον προσκυνούν αμέσως. Έρχεται η πόρνη και γίνεται παρθένος…
Και τι κάνει έπειτα; Παίρνει την πόρνη και την αρραβωνιάζεται. Και τι δίνει σε αυτήν; Δακτυλίδι. Ποιο; Το Άγιο Πνεύμα.
Έπειτα λέει: δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο; Απαντά: ναι. Και πώς ξέπεσες από εκεί; Ήρθε ο διάβολος και με πήρε από τον Παράδεισο. Φυτεύτηκες στον παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Λοιπόν σε φυτεύω μέσα μου… Σε βαστάζω μέσα μου εγώ ο Κύριος του ουρανού…
Βαστάζει ο Χριστός την δική μας φύση και πλησιάζει ο διάβολος και νικιέται
(ΕΠΕ 33,136-140)

Μία μέρα απ' αυτές είδα κάτι και θέλω να σας το πω, γιατί νομίζω ότι είναι αρκετά συμβολικό. Είδα το εξής: Όπως μία μητέρα κρατά στην αγκαλιά της ένα νεογέννητο παιδάκι και το έχει φασκιωμένο έτσι είδα και εγώ ένα μωρουδάκι, που ήταν φασκιωμένο και το κρατούσα στην αγκαλιά μου με το δεξί μου χέρι πολύ σφιχτά. Ένοιωθα γι' αυτό το παιδάκι πολλή αγάπη και ψυχικά πολύ ενωμένος μαζί του. Πότε το έβλεπα σαν μικρό κοριτσάκι, πότε σαν πουλάκι· έτσι είχα αυτή την αίσθησι. Είχα σαν σκοπό να περπατήσω ένα δρόμο, που ήταν δύσκολος, είχε ανηφόρες, κατηφόρες, δυσκολίες, αλλά έπρεπε οπωσδήποτε να τον περπατήσω κρατώντας αυτό το παιδάκι στην αγκαλιά μου και προσπαθώντας να το φτάσω στον προορισμό του.
Περπατώντας αυτόν τον δρόμο συναντούσα ληστάς και κακούργους ανθρώπους. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχανε στραμμένα τα μάτια τους με πολλή κακότητα σε αυτό που κρατούσα στα χέρια μου. Σκεφτόντουσαν με τί τρόπο να μου το πάρουν, να μου το σκοτώσουν ή να το δηλητηριάσουν. Εγώ βλέποντας αυτούς με τόση κακότητα προσπαθούσα να το κρατώ σφιχτά να μη μου το πάρουν, να μη μου το σκοτώσουν.
Στην συνέχεια περπατώντας έτσι τον δρόμο, ένοιωσα πίσω μου σαν σε ημικύκλιο μία προστασία. Ένοιωσα ότι κάποιοι άνθρωποι οπλισμένοι με φυλάγουν, με προστατεύουν. Έτσι οι λησταί παρ' όλη την κακή τους διάθεσι και την προσπάθεια, δεν μπορούσαν να φθάσουν πλησίον μου, για να μου αρπάξουν αυτό που κρατούσα. Σε μία στιγμή που βάδιζα, βλέπω έναν δράκοντα, σαν αυτόν που είναι ζωγραφισμένος στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου, με φτερά, με κεφάλι σαν τον κροκόδειλο και τα σχετικά. Αυτός ήταν έτοιμος να ορμήση επάνω μου, να μου αρπάξη αυτό που είχα.
Εκείνη την ώρα βλέπω από τη δεξιά πλευρά μου να βγαίνη ένα χέρι με μία ξιφολόγχη μεγάλη και να λογχίζη το θηρίο στην κοιλιά. Τότε το θηρίο άρχισε να βγάζη από το στόμα του σαν βρύση το φαρμάκι. Μόλις τράβηξε αυτό το χέρι την ξιφολόγχη από το σώμα του θηρίου, αυτό έκανε δύο, τρία βήματα, έπεσε και ψόφησε. Στην συνέχεια έβλεπα ότι προχωρούσα κρατώντας πολύ σφιχτά αυτό, που ήταν πότε σαν κοριτσάκι και πότε σαν πουλάκι τυλιγμένο μέσα στα πανιά. Αφού πέρασα όλες τις δυσκολίες, ξελάφρωσα λίγο, ένοιωσα κάποια άνεσι ότι μάλλον ξεπεράσθηκαν όλα τα εμπόδια και οι κίνδυνοι. Τότε το παρατηρώ πάλι, το κοιτάζω, για να είμαι σίγουρος ότι το κρατώ στα χέρια μου. Μάλιστα ψηλάφησα και τα ποδαράκια του και είδα ότι το έσωσα. Όταν ήλθα στον εαυτό μου, είχα την πληροφορία ότι αυτό το μωρουδάκι εικόνιζε την ψυχή μου ή την ψυχή κάθε πνευματικού μου παιδιού, που έχω αναλάβει υπευθύνως.
Πράγματι, για να φθάση κάνεις στον Χριστό, σ' αυτόν τον ύψιστο προορισμό, θα περάση απ' αυτόν τον δρόμο τον δύσκολο σ' αυτήν τη ζωή. Οι νοητοί λησταί παραφυλάττουν κι έχουν στήσει παγίδες, ενέδρες και τόσα άλλα κακά, για να πιάσουν τον κάθε οδοιπόρο, τον κάθε χριστιανό, να τον βγάλουν απ' αυτόν τον δρόμο, που οδηγεί στον Χριστό. Όπως θα περάση κάθε ψυχή τα τελώνια, για να φθάση στη Βασιλεία του Θεού, έτσι και εδώ κάτω περνούμε αυτά τα άλλα τελώνια, τους πειρασμούς από τα δαιμόνια, μέχρι να φθάσουμε στον Χριστό. Και αν δεν υποκύψη σε κάποιο πάθος εδώ στην γη ο άνθρωπος, αν δεν υποχωρήση σε αμαρτίες και δεν παραδοθή στον πειρασμό, ώστε να βαρύνη πολύ την ψυχή του, πρέπει να ελπίζη ότι θα καταφέρει να περάση και τα άλλα τελώνια.
Εάν προσέξουμε την ζωή μας, εάν κάνουμε υπακοή σε ότι μας υπαγορεύει η συνείδησις κατά τον νόμο, πρέπει να βοηθηθούμε αρκετά την ώρα αυτή την δύσκολη. Ας μην ξεχνούμε τον προορισμό μας. Με προσοχή, με προσευχή και με τη μνήμη του θανάτου ας προχωρήσουμε έχοντας την βοήθεια του Θεού και την αόρατη δύναμη του φύλακος αγγέλου και των αγίων. Κι ας ελπίσουμε ότι θα φθάσουμε στο τέλος του δρόμου, χωρίς να πιαστούμε από κάποιο δαιμόνιο. Είμεθα αμαρτωλοί, είμεθα αδύναμοι, είμεθα ασθενικοί άνθρωποι, είμεθα ογδοήτες. Και γι' αυτό έχουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια από τον Θεό.
Ας παρακαλούμε συνέχεια στην προσευχή μας τον Θεό και την Παναγία μας να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε όλες τις παγίδες, να νικήσουμε τον διάβολο και να φτάσουμε νικηταί στον μεγάλο προορισμό μας, όπου θα στεφανωθούμε και θα βραβευθούμε. Αμήν. Γένοιτο.
   

  ("H τέχνη της σωτηρίας", Γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου, εκδόσεις Ιεράς μονής Φιλοθέου, Άγιον όρος, σελ. 355-357,367)