Όταν ήμουν μικρή οι γονείς μου μού έκαναν όλα τα χατίρια, μου αγόραζαν ό,τι ήθελα και με πήγαιναν όπου τους ζητούσα! Θυμάμαι κάποιες Απόκριες γυρίσαμε όλα τα μαγαζιά για να βρω τη στολή που ήθελα. Αν δε μου άρεσε το φαγητό, η μαμά μού έκανε ειδική παραγγελία! Στο σπίτι υπήρχε αφθονία αγαθών και παιχνιδιών και διάθεση πάντα να με ικανοποιούν! Και όταν καμιά φορά, σπάνια, δε μου έκαναν το θέλημα μου, με λίγα δάκρυα και λίγα μούτρα αποκαθίστατο η τάξη! Είχα γίνει εν ολίγοις ένας μικρός δικτάτορας!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα βράδυ ο πατέρας μου ήθελε να δει ποδόσφαιρο αλλά εγώ ήθελα να δω μια ταινία. Μια ολιγόλεπτη σκηνή από μέρους μου ήταν αρκετή για να γυρίσει ο πατέρας μου το κανάλι! Χώθηκα μέσα στην αγκαλιά του και έτσι είδαμε μαζί την ταινία! Όποτε ήθελα να κάνω πάρτι οι γονείς μου έκαναν όλες τις ετοιμασίες, μαγείρευαν οι ίδιοι πολλές λιχουδιές και όλα τα παιδιά έφευγαν ικανοποιημένα.
Όταν έφτασα στην εφηβεία ο πατέρας μου αρρώστησε και σύντομα πέθανε! Τότε για πρώτη φορά κατάλαβα ότι δεν μπορεί σε αυτή τη ζωή να γίνεται πάντα το δικό μου! Όσα μούτρα και να έκανα τον μπαμπά μου δεν μπορούσα να τον έχω πια! Και κάπως έτσι άρχισα να συνειδητοποιώ πως στη ζωή υπάρχει και το όχι , υπάρχει και η ματαίωση και η απογοήτευση και η θλίψη! Ο γυάλινος πύργος που ζούσα μέχρι τότε έγινε θρύψαλα!
Οι γονείς μου με αγαπούσαν και με φρόντιζαν αλλά παρέλειψαν το πιο σημαντικό μάθημα… την προετοιμασία για την σκληρή πραγματικότητα αυτής της ζωής! Δεν τους κατηγορώ… έκαναν αυτό που ήξεραν και αυτό που ένιωθαν και νόμιζαν σωστό. Λέω όμως ότι αυτό έγινε και είχε τις συνέπειες του! Η μετάβαση στο χώρο της ενηλικίωσης ήταν πολύ δύσκολη για μένα καθώς έπρεπε να προσαρμοστώ σε νέους ρυθμούς και κανόνες… οποίο πολιτισμικό σοκ! Εγώ μέχρι πρότινος ζούσα στη χώρα της ειρήνης και της ησυχίας όμως αυτός ο κόσμος είναι τόσο φασαριόζικος και μέσα και έξω!
Και όταν βρέθηκα αντιμέτωπη με δύσκολες καταστάσεις δεν μπορούσα να ανταποκριθώ γιατί όλα μου τα προβλήματα τα έλυναν οι γονείς μου και τώρα ο πατέρας μου έφυγε και η μητέρα μου αρρώστησε και δε με είχαν μάθει να παλεύω μόνη μου! Έτσι δεν είχα καμία αυτοπεποίθηση, καθόλου θάρρος, κανένα αγωνιστικό φρόνημα και καμία αποφασιστικότητα! Κάτι όμως έπρεπε να γίνει… αλλιώς θα χανόμουν!
Φαίνεται πως ο πατέρας μου δεν έπαψε να φροντίζει για μένα από κει ψηλά και έτσι οδήγησε τα βήματα μου στο Χριστό! Όταν γνώρισα το Χριστό έμαθα για πρώτη φορά ποια είναι η σωστή, η υγιής, η λειτουργική και η αποτελεσματική αγάπη! Και αυτή είναι η πνευματική αγάπη…. Μια αγάπη που απελευθερώνει! Εγώ μεγάλωσα στους κόλπους της συναισθηματικής αγάπης που εμπεριέχει πάθη και αδυναμίες. Η πνευματική αγάπη όμως είναι εξαγιασμένη, περνάει και φιλτράρεται μέσα από το Χριστό και αγαπάμε πλέον τον άλλο ως ένα πρόσωπο –εικόνα του Θεού και που ως τέτοιο οφείλουμε να το τιμάμε και ανάλογα να του συμπεριφερόμαστε! Και αγαπάμε το Χριστό πιο πολύ από κάθε άνθρωπο και κάπως έτσι σπάνε τα συναισθηματικά δεσμά που μας καταδυναστεύουν!
Έτσι ούτε ο γονιός προσκολλάται πλέον στο παιδί ούτε το παιδί με τη σειρά του χειραγωγεί το γονιό! Κάθε εν Χριστώ σχέση τη διαπερνά χαρά, σεβασμός, εμπιστοσύνη και κυρίως ελευθερία! Ο Χριστός μας αγάπησε μέχρι θυσίας…. όμως μας έβαλε και όρια, μας λέει και όχι, μας βάζει και τιμωρία… μας διαπαιδαγωγεί με την πανσοφία Του και το Μέγα Έλεος Του! Ο Χριστός είναι ο καλύτερος δάσκαλος και η Αγάπη Του αδιαμφισβήτητη! Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν σ’Αυτόν να προσφεύγουμε για να μας τα μαθαίνει όλα απ’την αρχή σωστά! (Α.Κ.Β)

14. «Συ ει η βάτος, εν η αφλέκτως Μωυσής κατείδεν ως φλόγα το πυρ της Θεότητος» (Ω).

Η Εκκλησία, στο περιστατικό της «καιομένης και μη καταφλεγομένης» Βάτου του Μωυσέως (Έξοδ. γ' 1 –3), είδε μια πρώτη προτύπωσι του μεγάλου μυστηρίου του τόκου της Παρθένου Μαρίας (Ω) . Όπως η βάτος φλεγόταν, αλλά δεν καιγόταν, έτσι και στην περίπτωσι της Θεοτόκου: «το πυρ της θεότητος» δεν έκαψε «την νηδύν της Παρθένου» κατά την Ενσάρκωσι του Θεού.

Ο Θεός στην Π. Διαθήκη είπε: «Ου μη ίδη άνθρωπος το πρόσωπόν μου και ζήσεται» (Έξοδ. ιγ' 20). Στην περίπτωσι της Θεοτόκου βλέπομε μια εντελώς νέα σχέσι του Θεού με τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος συνάπτεται με τον Θεό σε μια στενή και οικεία σχέσι, χωρίς η ανθρώπινη φύσις να αφανίζεται και να καταστρέφεται, αντίθετα δε αγιάζεται και θεώνεται.

Η Θεοτόκος έκανε τον «απρόσιτον Θεόν προσιτόν» στους ανθρώπους. Από την εποχή της Παρθένου οι άνθρωποι μπορούν να συνδέωνται με τον Θεό σε μία σχέσι οικειώσεως και θεώσεως. Ο άνθρωπος μετέχει δια της πίστεως στη ζωή του Θεού και ο Θεός κοινωνεί με τον άνθρωπο δια της σωζούσης χάριτος και ενεργείας του. Το πυρ της θεότητος δεν κατακαίει πια τον άνθρωπο, αλλά τον φωτίζει, τον καθαρίζει και τον θεοποιεί. Μπροστά στο μυστήριο αυτό της θείας κοινωνίας, που το εκφράζει απόλυτα η συμμετοχή του πιστού στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, ο άγιος Συμεών, ο νέος Θεολόγος θαυμάζει: «Του πυρός μεταλαμβάνω, χόρτος ων και ξένον θαύμα! Δροσιζόμενος αφράστως ωσπερούν η βάτος πάλαι, η αφλέκτως καιομένη» (I) .

15. «Εν τη ερυθρά θαλάσση της απειρογάμου Νύμφης εικών διεγράφη ποτέ» (Π).

Η ορθόδοξη ευσέβεια βρήκε προτυπώσεις και εικόνες της Θεοτόκου όχι μόνο σε πρόσωπα και πράγματα της Π. Διαθήκης, αλλά και σε ιστορικά γεγονότα. Ένα τέτοιο σημαντικό γεγονός είναι και η θαυματουργική διάβασι της Ερυθράς θαλάσσης από τους Εβραίους (Έξ. ιδ' 21). Δύο λεπτομέρειες του περιστατικού αυτού ενέπνευσαν αντίστοιχες προεικονίσεις της Θεοτόκου: «Τότε τον βυθόν επέζευσεν α β ρ ό χ ω ς Ισραήλ – νυν δε τον Χριστόν εγέννησεν α σ π ό ρ ω ς η Παρθένος». Και το ότι «η θάλασσα μετά την πάροδον του Ισραήλ έμεινεν άβατος– η άμεμπτος μετά την κύησιν του Εμμανουήλ έμεινεν ά φθ ο ρ ο ς».

Το πρόσωπο της Παρθένου έχει τόση κεντρική σημασία στη ζωή των χριστιανών όση είχε για τους Εβραίους η διάβασις της Ερυθράς θαλάσσης. Η θαυματουργική διέλευσις της Ερυθράς ήταν το αποφασιστικό γεγονός, με το οποίο ο Θεός διαβεβαίωσε τον Ισραήλ για την αμετάκλητη απόφασί του να οδηγήση τον Λαό του στη γη της Επαγγελίας. Η Θεοτόκος είναι το πρόσωπο που φανέρωσε την αμετάκλητη απόφασι του Θεού να οδηγήση την ανθρωπότητα «όπου ην το πρότερον». Όπως η Ερυθρά έτσι και η Θεοτόκος, είναι «σημείον» Θεού. Το καθένα έχει ένα μήνυμα: Η Ερυθρά ήταν ένας μεγάλος σταθμός στην πορεία των Εβραίων προς την Πατρίδα. Η Θεοτόκος ήταν ο μεγάλος σταθμός στην πορεία της ανθρωπότητος προς την αιώνια Πατρίδα.

Ο δρόμος προς την αιωνιότητα περνάει οπωσδήποτε από την Θεοτόκο. Η Παναγία είναι η «διάβασι», το πέρασμα. Δεν μπορεί κανείς να περάση την Ερυθρά θάλασσα της ζωής παρά μόνο δια της Θεοτόκου. Χωρίς την Παναγία, την Οδηγήτρια δεν μπορεί κανείς να φθάση την αιωνία Πατρίδα. Η Θεοτόκος δεν είναι μόνο «κλίμαξ του Ουρανού». Αποδεικνύεται, ότι είναι και «γέφυρα» της αιωνιότητος: «η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν» (Ω).

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 36-37 )

 425- ΚΑΤΙ ΕΙΧΕ ΞΕΧΑΣΕΙ. 

Μια μέλλουσα πεθερά μιλά με ένα νέο, που θέλει να τον κάνη γαμπρό της:
-Η κόρη μου είναι γεμάτη χαρίσματα. Δεν το λέω για να την παινέψω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Ζωγραφίζει θαυμάσια, παίζει πιάνο, ξέρει γλώσσες: γαλλικά, αγγλικά, και δεν υπάρχει κοινωνικό ζήτημα που να μη μπορή να το συζητήση.
-Σας πιστεύω, κυρία, απαντά ο νέος. Λοιπόν, αν εγώ ήξερα να μαγειρεύω, να συγυρίζω στο σπίτι και να ράβω κουμπιά, θα παντρευόμουν την κόρη σας αμέσως.

427- ΤΟ ΕΝΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ.
Στην πρώτη του συνάντησι με τη μητέρα του ο επίσκοπος Μαντούης Σάρτο, και κατόπιν Πάπας με το όνομα Πίος 10ος, της είπε δείχνοντας το επισκοπικό του δαχτυλίδι:
-Βλέπεις, μητέρα, τι ωραίο δαχτυλίδι μου έδωσαν;
Εκείνη πάλι δείχνοντας το δικό της απάντησε:
-Χωρίς τούτο δε θα είχες αυτό που φορείς.

429- Η ΕΚΛΟΓΗ ΣΥΖΥΓΟΥ.
Κάποιος πατέρας, έχοντας μονάκριβη κόρη, συμβουλευόταν ένα σοβαρό άνθρωπο, για να μάθη αν ήταν προτιμότερο να την δώση σ’ ένα φτωχό αλλά τίμιο που την ζητούσε, ή σ’ ένα πλούσιο, αμφιβόλου όμως φήμης, που την ήθελε επίσης.
-Αν ήμουνα στη θέσι σας, απάντησε ο σύμβουλος, θα προτιμούσα τον άνθρωπο χωρίς τα χρήματα παρά τα χρήματα χωρίς τον άνθρωπο.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως, σελ. 189-190)

ΜΟΝΑΧΟΣ, έλεγε κάποιος από τους παλαιούς Πατέρες, σημαίνει στόμα αληθινό, σώμα άγιο και καρδιά καθαρή.

ΤΟ ΨΕΜΑ είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του παλαιού ανθρώπου, έλεγε άλλος Πατήρ. Ενώ η αλήθεια, του αναγεννημένου με το αίμα του Σωτήρος Χριστού.
Ρίζα κάθε καλού έργου ονομάζει την αλήθεια ο ίδιος Πατήρ, ενώ το ψευδος θάνατο.

Ο ΑΒΒΑΣ Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: Μην συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μην βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε την γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από την επιθυμία ν’ αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή τον φόβο του Θεού.

ΤΟ ΣΤΟΜΑ του ταπεινόφρονος λέει πάντοτε αλήθεια, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. Όποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει την θέση του δούλου που ράπισε τον Κύριο.

ΑΦ' ΟΤΟΥ έγινα μοναχός, έλεγε ο Αββάς Ανούβ, λόγος ψευδής δεν βγήκε από το στόμα μου.

ΑΥΤΑ τα τρία απαιτεί ο Θεός από κάθε άνθρωπο που έχει λάβει το Άγιο Βάπτισμα: Πίστη ορθή στην ψυχή, αλήθεια στην γλώσσα και σωφροσύνη στο σώμα.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 55 )

Προσευχή για το απολωλός πρόβατο, Αγίου Αμβροσίου Επισκόπου Μεδιολάνων.

Έλα, Κύριε, Ιησού, ζήτησε το ένα, το χαμένο.

Έλα σε μένα, που με παραμονεύουν οι λύκοι.

Έλα σε μένα τον διωγμένο απ’ τον Παράδεισο.

Έλα να με βρεις, που σε αναζητώ, και ζήτησε με, δέξου με και πάρε με κοντά Σου. Βάλε με πάνω στον ώμο Σου. Ένα φορτίο ευσπλαγχνίας δεν είναι για σένα βάρος.

Έλα, λοιπόν, Κύριε, έλα να αναζητήσεις συ το πρόβατό Σου. Συ ο ίδιος. Φέρε με κοντά στο Σταυρό, που είναι σωτηρία για τους πλανεμένους, ανάπαυση για τους κουρασμένους, ζωή για τους νεκρούς.

Έλα, και θα έρθει η σωτηρία στη γη και η χαρά στον ουρανό.

Ο Άγιος Αμβρόσιος, επίσκοπος Μεδιολάνων. 

8. Το τέλος του Αγίου. 

Ο Άγιος προσευχόμενος παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού στις 4 Απριλίου του 397, παραμονή του Πάσχα. Αλλά επειδή τα περισσότερα χρόνια συμπίπτει με την Ανάσταση η τη Μεγάλη Εβδομάδα, η Εκκλησία μας γιορτάζει την μνήμη του στις 7 Δεκεμβρίου που χειροτονήθηκε Επίσκοπος.

“ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ”
Ο ΆΓΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ
«Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΒΑΡΝΑΒΑΣ»

Κακουχίες. 

Η διλοχία που υπηρετούσε ο Γέροντας έκανε πολεμικές επιχειρήσεις και οι κακουχίες που πέρασαν μοιάζουν απίστευτες.
Διηγείτο ότι κάποτε τελείωσαν τα τρόφιμα και έτρωγαν σπυρωτό χιόνι. Άλλοτε έμειναν νηστικοί για δεκατρείς ημέρες και επέζησαν τρεφόμενοι μόνον με άγρια κάστανα. Συχνότερα υπέφεραν από την δίψα. Αναγκάζονταν τότε να πίνουν στάσιμο νερό από τις πατημασιές των ζώων. Ο μεγάλος εχθρός ήταν το κρύο. Κοιμόνταν στις σκηνές και το πρωί ξυπνούσαν θαμμένοι στα χιόνια· μετρούσαν τους κρυοπαγημένους. Ένα πρωινό έβγαλε είκοσι έξι κρυοπαγημένους σκάβοντας με τον κασμά τα χιόνια. Κάποτε έμεινε για τρεις ημέρες στα χιόνια και έστελνε σήματα στο Αρχηγείο. Έπαθε και ο ίδιος κρυοπαγήματα. Οι σάρκες των ποδιών του ξεφλουδίζονταν. Τον έστειλαν στο Νοσοκομείο, αλλά βοήθησε ο Θεός να μην ακρωτηριασθή. Άλλοτε τον κλώτσησε ένα μουλάρι. Το χτύπημα ήταν πολύ δυνατό. Μελάνιασε το στήθος του και φαίνονταν τα σημάδια από τα πέταλα. Λιποθύμησε και, όταν συνήλθε, συνέχισε την πορεία.
Χαιρόταν να βρέχεται, να κρυώνη, να κουράζεται ο ίδιος, για να μην ταλαιπωρούνται οι άλλοι.
Μερικοί στρατιώτες, όταν έκαναν ζημιά, για να δικαιολογηθούν την επέρριπταν στον Αρσένιο. Ο Αξιωματικός τον μάλωνε, και εκείνος, για να μην τους εκθέση, υπέμενε σιωπηλά τους ελέγχους.
Ο Διοικητής όμως τον εκτιμούσε και τον εμπιστευόταν. Στις δύσκολες αποστολές έστελνε τον Αρσένιο, γιατί γνώριζε ότι ήταν ικανώτατος και έφερνε σε πέρας ό,τι του ανέθεταν.
Μόνο μια φορά πήρε άδεια και πήγε στο σπίτι του. Εκεί αρρώστησε, έχασε πολύ αίμα και εισήχθη στο Νοσοκομείο για δεκαπέντε ημέρες. Όταν συνήλθε επέστρεψε στην Μονάδα του.

(Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, ιερομ. Ισαάκ, σελ. 66-67).

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

"Και τη νύχτα στο τηλέφωνο"

Τί και πόσο μπορούσε να πει κανείς από τηλεφώνου, όταν, μάλιστα, και εκεί υπήρχαν περιορισμοί χρόνου και δυσκολίες μεγάλες,
για να πιάσει κανείς γραμμή;
Εάν κατόρθωνα και "έβγαζα" γραμμή την ημέρα, είχε, πάντα, πολύ κόσμον ο Παππούλης και δεν μπορούσε να μου μιλήσει.
Γι' αυτό μου έλεγε να τον παίρνω τηλέφωνο στις δυο η ώρα μετά τα μεσάνυχτα ή στις πέντε το πρωί.
Πράγματι, προσπαθούσα στις δύο η ώρα, αλλά ήταν αδύνατο να πιάσω γραμμή.
Εκείνη την ώρα, όπως μου έλεγε, τον έπαιρναν από Αμερική και από άλλες χώρες που τότε -λόγω της διαφοράς ώρας- είχαν πρωί.
Όταν προσπαθούσα στις πέντε το πρωί, συναντούσα τις ίδιες δυσκολίες γιατί του τηλεφωνούσαν από τους Αγίους Τόπους και από το Άγιον Όρος,
αλλά και πολλοί κληρικοί. Όλες αυτές οι αποτυχημένες προσπάθειες μου προκαλούσαν εκνευρισμό, και αγανάκτηση συγχρόνως.
Και αυτό το έβλεπε ο Παππούλης, με τη χάρη που είχε από το Θεό. Γι' αυτό, όταν, τελικά, κατόρθωνα να μιλήσω μαζί του,
με παρατηρούσε και μου συνιστούσε ηρεμία και ψυχραιμία. Ενώ εγώ, περνώντας στην επίθεση του παραπονιόμουν ότι, τώρα που "έμπλεξε" με τον Ανώτατο Κλήρο, με παραμέρισε.
Και τότε άρχιζε το λογοπαίγνιο μεταξύ μας, και ο Παππούλης προσπαθούσε να με πείσει, ότι τίποτε δεν άλλαξε στις σχέσεις μας,
αλλά η ηλικία, η υπερκόπωση και η ασθένεια τον υποχρεώνουν να αλλάξει συμπεριφορά προς όλους, για να κατορθώσει να παρατείνει τη ζωή του, προς όφελος όλων μας.
-Τι να κάνω ; Αφού πονάω πολύ! Και όλος ο κόσμος με έχει ανάγκη. Και δεν μπορώ να ανταποκριθώ και με παρεξηγούν.
Και εσύ, ακόμη, με παρεξηγείς. Και με το δίκιο σου. Θυμάσαι όλα τα παλαιά και τώρα σου κακοφαίνεται.
Αλλά, μήπως εγώ δεν θέλω την συντροφιά σου; Αλλά, αφού δεν μπορώ; Τί να κάνω; Πες μου.
Θέλεις να πεθάνω;- Όχι! Παππουλάκι μου! Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις.
Απλώς, σας πιέζω να με βοηθήσετε στην επίλυση του προβλήματός μου. Γιατί όπως ξέρετε χρονίζει.
Και όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο οξύ γίνεται. -Εύχομαι! -Εύχεσθε, Παππούλη, αλλά αποτέλεσμα δεν βλέπω.
-Έχει ο Θεός, παιδί μου.
[ Κ 200π. ]

(Ανθολόγιο συμβουλών, Άγιος Πορφύριος, σελ. 58 - 59)

Άγγελοι

εκπεσόντες
Όταν οι ασώματοι δυνάμεις βρεθούν να είναι κατώτεροι από μας τους ανθρώπους, που φοράμε σάρκα, θα τιμωρηθούν σκληρότερα.
Ε.Π.Ε. 18,448

επίγειοι, οι αγαπώντες
Όποιος είναι ταπεινός θα διατηρήση την ψυχή του καθαρή από φθόνο, από οργή, από ζήλεια, από ανοησία, από κενοδοξία, από πονηρή επιθυμία κι από κάθε αμαρτωλό έρωτα κι από κάθε αρρώστια της ψυχής.
Διότι όπως στον εαυτό του δεν κάνει κακό, έτσι και στους άλλους.
Κι επειδή είναι τέτοιος άνθρωπος, θα στέκη στη θέσι του Γαβριήλ, θα ‘ναι άγγελος, έστω κι αν βαδίζη ακόμα στη γη.
Ε.Π.Ε. 18α,358

τιμωροί και ειρήνης
Υπάρχει άγγελος, που μεταφέρει τιμωρία, όπως αυτοί που λέει ο Ψαλμωδός: «Έστειλε αποστολή με αγγέλους εξολοθρευτές».
Αυτός είναι εξολοθρευτής άγγελος. Γι’ αυτό προτρέπουμε να ζητάνε τον άγγελο της ειρήνης.
Παραγγέλλουμε να ζητάνε το σύνδεσμο όλων των αγαθών, την ειρήνη, ώστε να ναι απηλλαγμένοι από κάθε μάχη,
από κάθε πόλεμο, από κάθε στασιασμό.
Ε.Π.Ε. 19,76

και σκοτεινοί υπάρχουν
Υπάρχουν και άγγελοι του σκότους, οι άγγελοι του διαβόλου, που είναι σκοτεινοί και άγριοι.
Και πολλούς ο διάβολος εξαπάτησε μ’ αυτό τον τρόπο. Μεταμφιέζεται, δηλαδή, σε άγγελο φωτός. Δεν γίνεται άγγελος φωτός.
Ε.Π.Ε. 19,616

άγνωστο και σ’ αυτούς μυστήριο
Δεν το γνώριζαν οι άγγελοι; Καθόλου. Ούτε οι αρχάγγελοι το γνώριζαν; Ούτε εκείνοι.
Από που επρόκειτο να το γνωρίσουν; Ποιος ήταν αυτός, που θα απεκάλυπτε το μυστήριο;
Όταν θα το γνωρίζαμε εμείς, τότε κι εκείνοι θα το γνώριζαν δια μέσου ημών.
Ε.Π.Ε. 20,568

επίγειοι
Είναι δυνατόν κι ανάμεσα στους ανθρώπους να βρούμε άγγελο. Επομένως, αν εναντίον αγγέλων δεν επαναστατής,
πολύ περισσότερο εναντίον ανθρώπων, που καίτοι ζουν στην ανθρώπινη φύσι, έγιναν άγγελοι.
Αν μεταξύ των ανθρώπων βρίσκεται, πολύ περισσότερο από σένα μεγαλύτερος είναι αυτός (ο επίγειος άγγελος) από εκείνον (τον ουράνιο άγγελο).
Γιατί; Όσα εκ φύσεως έχει ο άγγελος, αυτά κατώρθωσε με τον αγώνα του ο άγιος.
Και κάτι ακόμα: Ο μεν άγγελος κατοικεί μακριά από σένα, βρίσκεται στον ουρανό, ενώ ο ενάρετος συναναστρέφεται με σένα και γίνεται συνεχώς αφορμή να τον μιμηθής.
Ε.Π.Ε. 20,674

βλέποντας την ασέβεια
Αποκόπηκε η γη απ’ τον ουρανό, οι άγγελοι είχαν καταστή εχθροί των ανθρώπων, που τους έβλεπαν να βρίζουν τον Κύριο τους.
Ε.Π.Ε. 22,138

φίλοι πλέον των ανθρώπων
Στη γη μεν είναι διπλή η ειρήνη, και προς τους αγγέλους και προς τους ανθρώπους. Στους ουρανούς όμως είναι απλή.
Διότι, αν για ένα αμαρτωλό που μετανοεί, χαίρονται οι άγγελοι, πολύ περισσότερο χαίρονται για τόσους πολλούς.
Όλα αυτά τα πέτυχε η δύναμις του Θεού. Γιατί, λοιπόν, λέει, έχετε εμπιστοσύνη στους αγγέλους;
Απείχαν βέβαια πολύ από μας, και είχαμε καταντήσει σε εχθρική κατάστασι προς αυτούς.
Όμως ο ίδιος ο Θεός σας συμφιλίωσε με τους αγγέλους.
Ε.Π.Ε. 22,140

στη γη, αφού άνθρωπος στον ουρανό
Άγγελοι στο εξής φαίνονταν στη γη, επειδή και άνθρωπος στον ουρανό φάνηκε.
Ε.Π.Ε. 22,140

συγκρινόμενοι με τους ανθρώπους
Όπως ακριβώς εκείνος που έχει αποκτήσει πολλά χρήματα, φαίνεται βέβαια πλούσιος για τον εαυτό του,
όμως σε σύγκρισι με τους βασιλικούς θησαυρούς είναι πολύ φτωχός, ο πρώτος φτωχός, έτσι κι εδώ.
Οι άνθρωποι κρινόμενοι σε σχέσι με τους αγγέλους είναι αμαρτωλοί, έστω κι αν είναι άγιοι.
Αν όμως ο Παύλος, που εφάρμοσε τις εντολές του νόμου, είναι πρώτος αμαρτωλός, ποιος από τους άλλους ανθρώπους μπορεί να ονομαστή δίκαιος;
Ε.Π.Ε. 23,182

διάκονοι της σωτηρίας μας
Πρόσεχε, πώς εξυψώνει το φρόνημα τους και δείχνει τη μεγάλη τιμή, που μας κάνει ο Θεός, αφού ώρισε τους αγγέλους,
που είναι ανώτεροι μας, να έχουν αυτή την υπηρεσία, προς όφελος μας.
Ε.Π.Ε. 24,266

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, Τόμος Α΄, σελ. 58-60)

Ακούω συχνά γύρω μου σε κρίσιμες περιστάσεις οι άνθρωποι να εύχονται στους δικούς τους ‘ δύναμη’, ‘ υπομονή’, ‘θάρρος’ και άλλα ωραία ! Όμορφες ευχές… μα πώς ξαφνικά από αδύναμη θα γίνω δυνατή, από ανυπόμονη υπομονετική και από δειλή θαρραλέα; Ωραίες οι λέξεις αλλά κούφιες λέξεις! Δεν μου αρκούν, δε μου προσφέρουν καμία μεταβολή μέσα μου, δεν αλλάζουν κάτι!
Υπάρχει όμως μια πηγή από την οποία μπορούμε να αντλήσουμε και δύναμη και υπομονή και θάρρος και κάθε τι ωφέλιμο και καλό για την ψυχή μας και αυτή η πηγή είναι ο Χριστός! Αν δε συνδεθούμε με το Χριστό όσες ευχές και να μας κάνουν οι άνθρωποι δεν πρόκειται να έχουμε καμία καλή αλλοίωση μέσα μας! Η Θεία Χάρη θα έρχεται σαν αεράκι να μας ανασυντάσσει και να μας ανασυγκροτεί και να ελευθερώνει την ψυχή μας από κάθε βάρος και κάθε σκοτασμό! Άλλωστε τί είναι ο άνθρωπος χωρίς το Χριστό; Έρμαιο των παθών, των συναισθημάτων και των αδυναμιών του! Ένα ακυβέρνητο καράβι που θαλασσοδέρνεται!
Αν όμως ρίξουμε άγκυρα στο λιμάνι του Χριστού κανένα κύμα, καμία ανεμοθύελλα και καμία φουρτούνα δεν πρόκειται να μας βλάψει! Άρα λοιπόν όχι ‘δύναμη’ αλλά ‘ ο Θεός να σου δίνει δύναμη’ να λέμε, όχι ‘ υπομονή’ αλλά ‘ πήγαινε στο Θεό να σου δώσει υπομονή’ , όχι ‘ θάρρος’ αλλά ‘ κάνε προσευχή να γεμίσει την καρδιά σου με θάρρος ο Θεός μας’! Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ακούμε ‘ Ότι σου εστιν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων ’. Δηλαδή ‘ Εσύ έχεις την εξουσία και τη δύναμη και σε Σένα ανήκει η δόξα, στον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντα και στους ατελεύτητους αιώνες’.
Αφού λοιπόν Εκείνος έχει και την εξουσία και τη δύναμη και τη δόξα σε Εκείνον να προστρέχουμε κάθε φορά που θα λιποψυχούμε ή που θα νιώθουμε ευάλωτοι ή κουρασμένοι! Σ ’Εκείνον να πηγαίνουμε όταν νιώθουμε απροστάτευτοι και εκτεθειμένοι! Και πάλι σ’ Εκείνον να καταφεύγουμε όταν δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε … δηλαδή πάντα… γιατί χωρίς το Θεό τίποτα δεν μπορούμε να καταφέρουμε! Και την επόμενη φορά που κάποιος θα χρειάζεται δύναμη να μην ξεχάσουμε να του πούμε πού θα πάει για να πάρει όχι λίγη αλλά πολλή δύναμη! (Α.Κ.Β)