303- Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΓΡΑΦΗ.
Τα μέλη ενός θρησκευτικού σωματείου «Η Απολύτρωσις», για να δώσουν και στους άλλους να εννοήσουν για ποιον έχυσε το αίμα του ο Χριστός, κατασκεύασαν πολλά καθρεφτάκια και τα μοίραζαν στους διαφόρους. Στο πίσω μέρος έβαζαν την επιγραφή: «Ξέρεις για ποιον πέθανε ο Χριστός; Γύρισε από το άλλο μέρος και θα δής».
Κι όταν γύριζε κανείς έβλεπε τον εαυτό του.

308- Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΣ.
Μια κυρία στο Εδιμβούργο της Σκωτίας ρώτησε κάποτε το διασημότερο χειρούργο του 19ου αιώνα Ιάκωβο Σίμπσον, «ποια ήταν η σπουδαιότερη ανακάλυψι που έκανε στη ζωή του».
Ο διάσημος χειρούργος, αφού συλλογίστηκε λίγο, είπε:
-Η σπουδαιότερη ανακάλυψι, την οποία έκανα σ’ όλη μου τη ζωή ήταν, ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μου.

319- Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ.
Ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν έμαθε πως σε μια πόλι της Ασίας βρισκόταν ένας δεσμός (κόμπος) τόσο πολύπλοκος που κανείς δεν κατώρθωνε να τον λύση και ότι όποιος θα το κατώρθωνε θα γινόταν κυρίαρχος ολόκληρης της Ασίας, απεφάσισε να πάη να τον δη.
Μόλις έφθασε κοντά του, τράβηξε αποφασιστικά το σπαθί του και με ένα δυνατό κτύπημα τον έκοψε στη μέση.
Η καλύτερη τακτική για να διώχνουμε τις αφορμές είναι να τις χτυπούμε απότομα.

(Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας, Υακίνθου Γρατιανουπόλεως)

8. «Η άπειρος Σοφία του Θεού ωκοδόμησε τον οίκον εαυτής αγνής εξ απειράνδρου Μητρός» (Μ Δ).
Ο Τριαδικός Θεός όχι μόνον είχε περιλάβει τη Θεοτόκο Μαρία στο προαιώνιο Σχέδιό του, αλλά και προετοίμασε τις ανθρώπινες συνθήκες για την εμφάνισί της στην ιστορία. Αυτήν ακριβώς την μακρόχρονη προετοιμασία της ανθρωπότητος διείδε η Εκκλησία στο εξαίσιο στίχο των Παροιμιών: «η Σοφία ωκοδόμησεν εαυτή οίκον» (θ' 1) . Ο «οίκος» της θείας Σοφίας, δηλαδή του Υιού του Θεού, δεν είναι άλλος από την Θεοτόκο. «Η σοφία του Θεού... δια μέσου των γενεών των δικαίων της Π. Διαθήκης οικοδομεί τον οίκον της, δηλαδή την υπέραγνον φύσιν της Παναγίας Παρθένου» (Λ, 196) , για να κατοικήση μέσα στον άγιο αυτόν οίκο, στην αγία Παρθένο «όταν έλθη το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. δ' 4) η ίδια η Σοφία του Θεού! Ο Υιός του Θεού!
Ένας στρατηγός ετοιμάζει τα σχέδιά του και αναθέτει σε άλλους την εφαρμογή τους. Πόσο διαφορετικά ενεργεί ο Θεός μας! Συλλαμβάνει το θείο Σχέδιο της σωτηρίας μας και εργάζεται ο Ίδιος και επί αιώνες για να προετοιμάση τις συνθήκες εφαρμογής του. Πόσο καρτερικός και υπομονητικός είναι ο Θεός μας! Δεν βιάζεται, δεν ανυπομονεί, δεν πιέζει. Γνωρίζοντας πολύ καλά την κατάστασι του πεπτωκότος ανθρώπου, εργάζεται ο Ίδιος και βοηθεί τον άνθρωπο για να πραγματοποίηση το θέλημά Του. Διότι ξέρει, ότι η σωτηρία του ανθρώπου βρίσκεται πέρα από τα όρια της ικανότητας και δυνάμεώς του· ότι ο άνθρωπος δεν θα μπόρεση να ξαναβρή τον Θεό, αν Εκείνος δεν διανοίξη τους δρόμους μέσα από τα βουνά και φαράγγια της ιστορίας (Ησ. μ' 4) και δεν οικοδομήση με τα ίδια του τα χέρια τον «οίκον του» πάνω στη γη...

(Μητροπολίτου Αχελώου Ευθυμίου Στυλίου, Η Πρώτη, εκδ. Γρηγόρη, σελ. 29-30 )

Ο ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ κάποιου μεγάλου Γέροντα πολεμήθηκε επίσης από σαρκική επιθυμία κι αγωνιζόταν σκληρά, χωρίς να λυπάται το σώμα του. Βλέποντάς τον ο Γέροντάς του να βασανίζεται ανελέητα, τον λυπήθηκε.
- Θέλεις να παρακαλέσω τον Θεό, παιδί μου, να σε απαλλάξει απ’ αυτό το μαρτύριο; τον ρώτησε μια μέρα που τον είδε εξαιρετικά θλιμμένο.
- Όχι, Αββά, του αποκρίθηκε ο γενναίος αγωνιστής. Γιατί, αν και κοπιάζω σκληρά, βλέπω μεγάλη ωφέλεια στην ψυχή μου απ’ αυτόν τον αγώνα. Κάνε μόνο προσευχή να μου δίνει ο Θεός δύναμη να υποφέρω.
- Αληθινά πρόκοψες, παιδί μου, του είπε τότε με θαυμασμό ο Γέροντάς του, και με ξεπέρασες.

ΚΟΝΤΕΥΕΙ να με θανατώσει ο ακάθαρτος λογισμός, Αββά, εξομολογήθηκε σε κάποιο Γέροντα ένας αδελφός.
- Ξέρεις τί κάνουν οι μητέρες όταν θέλουν ν' αποκόψουν τα μωρά τους; Βάζουν πικρίδα στον μαστό τους. Βάλε κι εσύ στον νου σου, αντί πικρίδας, την μνήμη του θανάτου και της αιωνίου κολάσεως κι αμέσως θ' αποκόψεις τον ακάθαρτο λογισμό, τον συμβούλεψε ο σοφός Γέροντας.

ΚΑΠΟΙΟΣ νέος μοναχός, που αγωνιζόταν σκληρά να διατηρήσει την καθαρότητα της ψυχής και του σώματος, όταν συνέβαινε να πειραχθεί από σαρκική επιθυμία, έλεγε με οργή στο πονηρό πνεύμα:
- Πήγαινε, διάβολε, στο σκότος το εξώτερο. Δεν ξέρεις τάχα πώς αν και ανάξιος βαστάζω μέλη Χρίστου;
Μ’ αυτά τα λόγια έδιωχνε τον πειρασμό, όπως φυσά κανείς το αναμμένο λυχνάρι και αμέσως σβήνει.

ΑΝΕΒΗΚΕ κάποτε, με πολύ κόπο, στην σκήτη μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα να δει τον γιό της, που ήταν πολλά χρόνια Ερημίτης. Όταν έφευγε, την συνόδεψε αρκετό δρόμο εκείνος. Έφτασαν κοντά στο ποτάμι κι επειδή η γριούλα δεν μπορούσε να περάσει, ο Ερημίτης τύλιξε με τον μανδύα του τα χέρια του, την σήκωσε και την πέρασε στην άλλη όχθη.
- Γιατί τύλιξες τα χέρια σου, παιδί μου; ρώτησε εκείνη. Τί φοβάσαι από μένα, που είμαι μανα σου και πολύ γριά πια;
- Φέρνω ακόμη σάρκα, μητέρα, της αποκρίθηκε ο συνετός μοναχός και για να μην δώσω ευκαιρία στον διάβολο να με πολεμά, καλό είναι να παίρνω πάντοτε κατάλληλες προφυλάξεις.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 31-32 )

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή μας μοιάζει με τη θάλασσα… άλλοτε κάλμα, άλλοτε φουρτουνιασμένη, άλλοτε φωτεινή και άλλοτε σκοτεινιασμένη. Πότε ταξιδεύουμε αμέριμνοι απολαμβάνοντας το ταξίδι και πότε γεμάτοι ανησυχία και αγωνία για το αν θα καταφέρουμε να υπερπηδήσουμε τα κύματα που ορμούν με δριμύτητα καταπάνω μας! Κι αν η ζωή μας είναι μια θάλασσα πού αλήθεια μας ταξιδεύει αυτή η θάλασσα; Εμείς οι χριστιανοί γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο προορισμός του ταξιδιού μας… η Βασιλεία των Ουρανών! Μα πώς θα καταφέρουμε όμως μέσα από τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες του βίου μας, τους πειρασμούς, τις καταιγίδες και τις φουρτούνες μας να φτάσουμε ως εκεί; Θα έπρεπε να υπάρχει μια κιβωτός να μπούμε μέσα για να μας περάσει ασφαλείς στην απέναντι όχθη… μόνοι μας δε θα τα καταφέρουμε!
Μα υπάρχει αυτή η κιβωτός! Είναι η Εκκλησία του Χριστού! Αυτή θα μας ταξιδέψει το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα… θα οχυρώσει και θα προετοιμάσει την ψυχή μας για τη μεγάλη συνάντηση με το Δημιουργό της! Μέσα εκεί, όσες βροντές και αστραπές να χτυπήσουν, παραμένουμε ήρεμοι και ειρηνικοί γιατί καπετάνιος αυτής της κιβωτού είναι ο Χριστός! Έξω από αυτή η ψυχή μας κινδυνεύει να πνιγεί και να καταποντιστεί, μέσα όμως καθίσταται ικανή και μάχιμη απέναντι στον κάθε λογής αντίπαλο που θέλει να ανακόψει την πορεία της προς το δικό της όρος Αραράτ. Και ενώ ο Νώε είχε πάρει εντολή από το Θεό να βάλει στην κιβωτό του μόνο την οικογένεια του που ήταν ενάρετη σε αυτή έχουν πρόσβαση όλοι οι άνθρωποι… όλοι οι αμαρτωλοί άνθρωποι!
Καλούμαστε λοιπόν όλοι μας να μπούμε μέσα για να γιατρέψουμε τις πληγές μας, να αγωνιστούμε στο στάδιο των αρετών και κυρίως για να βιώσουμε την Αγάπη και το Έλεος του Χριστού που όλους μας θέλει στην κιβωτό Του για να μας οδηγήσει στη Βασιλεία Του και να μας κάνει συγκληρονόμους Του! Τί προσκλητήριο! Οποία τιμή! Και κάθε Κυριακή πρωί ετοιμάζει ένα ξεχωριστό τραπέζι για όλους εμάς και όλους μας περιμένει… έναν έναν ξεχωριστά! Μας καλεί στη Θεία Λειτουργία να φάμε το Σώμα και να πιούμε το Αίμα Του! Το διανοείσαι; Τόσο πολύ μας αγαπάει που μέσω της Θείας Κοινωνίας μας προσφέρει την ένωση μαζί Του!
Λοιπόν, ας μην μείνει κανείς έξω από αυτή την κιβωτό … κανένα άλλο ταξίδι δεν είναι τόσο συναρπαστικό όσο το ταξίδι αυτής της κιβωτού και κανένας άλλος προορισμός δε θα μας κάνει τόσο ευτυχισμένους όσο ο δικός της προορισμός!!! (Α.Κ.Β.)

633.Ερώτηση. Εάν όμως καταλάβω ότι αφαίρεσε κάτι απ’ αυτά, τι οφείλω να κάνω, να τον ελέγξω και να τα πάρω πίσω ή όχι;
Απόκριση: Αν διαπιστώσεις με βεβαιότητα, ότι αφαίρεσε κάτι, εξέτασε, αν δέχεται ο λογισμός του να ελεγχθεί, και τότε πες του το πράγμα με πραότητα και νουθεσία που είναι σύμφωνη με τον Θεό, παίρνοντας πίσω από αυτόν τα αφαιρεθέντα. Αν όμως δεν δέχεται τον έλεγχο, μη βλάψεις τη συνείδηση του, μήπως από ντροπή φθάσει σε κάτι χειρότερο, αλλ’ άφησε τον να έχει ό,τι πήρε. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα αν τα πήρε επειδή τα χρειαζόταν, και γνωρίζει πώς να κρίνει τη συμπεριφορά του.
Απόκριση: Αν μάθεις ότι και άλλοτε το έκανε αυτό και φροντίζει να παραβλάπτει το πράγμα, να μη του εμπιστευθείς ποτέ στο εξής. Αν όμως, ενώ πάντα ήταν χρηστός, τώρα τα πήρε, διότι κυριεύθηκε από τον διάβολο, ή επειδή τα χρειαζόταν, δεν είναι άτοπο να τον εμπιστευθείς πάλι, διότι οπωσδήποτε θα διορθωθεί. Μόνο να μη τον σκανδαλίσεις.
Απόκριση Ιωάννου.:Κράτα προς το παρόν τον δούλο, γυμνάζοντας αυτόν και τον εαυτό σου δι’ αυτού, και αν διορθωθεί, καλώς, αν όμως παραμείνει στα ίδια και τον κρατάς για τον Θεό, και αυτό καλώς, διότι παίρνεις τον μισθό της υπομονής. Εάν όμως δεις ότι δεν βαστάζεις, αλλ’ έρχεσαι σε βλάβη δι’ αυτού, πες του να φύγει, ενθυμούμενος κάποιον από τους αγίους που λέγει: ‘εάν δεις κάποιον να καταποντίζεται στο ποτάμι, να μη του δώσεις το χέρι σου, για να μη σε τραβήξει, αλλά δός του το ραβδί σου. Και αν μπορέσεις να τον σώσεις με το ραβδί σου, έχει καλώς, διαφορετικά άφησε το ραβδί, για να μη χαθείς και σύ μαζί μ’ αυτόν’.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ.227.253)

Κάποτε ένας υποτακτικός μου, διηγείται ο αββάς Ζωσιμάς, με πλησίασε και μου είπε:
- Γέροντά μου, σ’αγαπώ πολύ!
- Μέχρι τώρα, του απάντησα, δεν βρέθηκε άνθρωπος που να με αγάπά, όπως τον
αγαπώ εγώ. Να, τώρα που λες ότι με αγαπάς το πιστεύω. Αν όμως κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει, δεν θα μείνεις ο ίδιος. Ενώ εγώ ό,τι κι αν μου κάνεις δεν θα πάψω να σ’αγαπώ.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και δεν ξέρω τί του συνέβει. Άρχισε να με βρίζει και να με συκοφαντεί. Τα μάθαινα όλα και έλεγα μέσα μου «Ο αδελφός είναι καυτήρας του Θεού. Τον έστειλε για να θεραπεύσει την κενόδοξη ψυχή μου. Αυτός θα με ωφελήσει! Ενώ εκείνοι που μ’ επαινούν, με ζημιώνουν. Είναι συνεπώς ευεργέτης μου».
Τον μνημόνευα λοιπόν σα γιατρό και ευεργέτη. Έλεγα μάλιστα σε όσους μου μετέφεραν τις συκοφαντίες του:
-Τα λέει αυτά γνωρίζοντας μόνο τις φανερές μου αμαρτίες. Και αυτές όχι όλες. Πού να γνώριζε και τις κρυφές, που είναι αναρίθμητες ...

Μετά από αρκετό καιρό, με συναντά στην Καισάρεια. Όπως συνήθιζε, έρχεται, με αγκαλίζει και με ασπάζεται, σα να μην συνέβαινε τίποτα. Έτσι έκανε όποτε με συναντούσε και εγώ δεν του έδειχνα καμία επιφυλακτικότητα ή πικρία, αν και τα μάθαινα όλα όσα έλεγε εναντίον μου.
Αυτή τη φορά όμως πέφτει στα πόδια μου και κράζοντας μου λέει :
- Γέροντα, συγχώρεσέ με για το όνομα του Κυρίου. Έχω πει πολλά και φοβερά εναντίον σου.
Εγώ τον σηκώνω, τον ασπάζομαι και του λέω χαριεντιζόμενος :
- Θυμάται η οσιότητά σου, πως όταν κάποτε μου είπες πόσο με αγαπάς, σου απάντησα ότι κανείς δεν με αγαπά, όσο εγώ τον αγαπώ; Και πως ό,τι και άν πάθω από εσένα, δεν θα πάψω να σε αγαπώ! Κανείς δεν μ’έπεισε να πω το παραμικρό εναντίον σου. Σε δικαιολογούσα σε όλους. Δεν παρέλειπα να σε μνημονεύω στις προσευχές μου. Αλλά ούτε και μέσα μου σε υποτιμούσα!...Και για να πειστείς γι’ αυτό, άκουσε τί μου συνέβει: Κάποτε πόνεσε πολύ το μάτι μου. Τότε σε θυμήθηκα και σταυρώνοντάς του είπα : «Κύριε Ιησού Χριστέ, με τις ευχές του αδελφού, θεράπευσέ με». Και αμέσως γιατρεύτηκα! Αμφιβάλεις λοιπόν για τη δική μου αγάπη;

(Χαρίσματα και χαρισματούχοι, Ι. Μονή Παρακλήτου, τόμος γ, σελ. 22-23)

-    Γέροντα, βλέπω ότι έχω πολλά πάθη.
-    Ναί, έχεις πολλά πάθη, αλλά και νιάτα έχεις και παλληκαριά έχεις, για να δουλέψεις και να βγάλεις από το περιβόλι σου τα αγκάθια και να βάλεις κρίνα, ζουμπούλια, τριαντάφυλλα και να αγάλλεσαι μετά μέσα στο περιβόλι σου. Τώρα που είσαι νέα, τα πάθη είναι «τρυφερά» και εύκολα ξεριζώνονται. Βλέπεις, και τα αγριόχορτα - και αγκάθια να είναι -, όταν είναι ακόμη τρυφερά, εύκολα ξεριζώνονται· ενώ, όταν μεγαλώσουν, σκληραίνουν και δύσκολα μπορείς να τα πιάσεις, για να τα ξεριζώσεις. Και η τσουκνίδα, όταν βγάζει τα πρώτα φύλλα, δεν διαφέρει στην απαλάδα από τον βασιλικό· μπορείς να την πιάσεις και να την μυρίσεις, γιατί είναι τρυφερή. Γι’ αυτό να προσπαθήσεις να ξεριζώσεις τα πάθη σου, όσο είσαι νέα, γιατί, αν τα αφήσεις, θα αιχμαλωτισθεἰ η ψυχή σου σε διάφορες επιθυμίες και θα είναι δύσκολο να ελευθερωθεἰς από αυτές.
Όσοι από νέοι δεν ξεριζώνουν τα πάθη τους, υποφέρουν πολύ στα γεράματα, διότι γερνάνε με τα πάθη, τα οποία γίνονται «παλιά κακά» δυσκολοθεράπευτα. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, αρχίζει να αγαπά τα πάθη του. Έρχεται η ηλικία της αγάπης, της στοργής και γίνεται πιο επιεικής στον εαυτό του. Εξασθενεί και η θέληση, και ο αγώνας κατά των παθών γίνεται πιο δύσκολος. Ο νέος έχει ζωντάνια· εάν αξιοποιήσει αυτήν την ζωντάνια στο ξερίζωμα των παθών, προκόβει.

(Αγἰου Παϊσἰου του Αγιορεἰτου Λὀγοι Ε῾. ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ, σελ.30-31)

ΑΝ ΦΙΛΟΝΙΚΗΣΟΥΝ δύο αδελφοί, λέει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, εκείνος που θα ζητήσει συγγνώμη πρώτος, θα κερδίσει τον στέφανο της νίκης. Θα γίνει συγκατάβαση και για τον άλλον, αν δεν περιφρονήσει τον αδελφό του, αλλά προθυμοποιηθεί να ειρηνεύσουν μεταξύ τους.

ΈΝΑΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ έστειλε μια μέρα στην πόλη τον υποτακτικό του να ανεβάσει στην σκήτη μια καμήλα, για να μεταφέρουν τα καλάθια τους στην αγορά.
Επιστρέφοντας, τον συνάντησε κάποιος άλλος Ερημίτης, γείτονάς τους, και του είπε:
- Τι κρίμα να μην πάρω είδηση πώς κατέβαινες στην πόλη! Θα σου ζητούσα να έφερνες μια καμήλα και για μένα, να πάω τα πανέρια μου στην αγορά.
Ο υποτακτικός το είπε στον Γέροντά του. Εκείνος τον πρόσταξε να δώσει παρευθύς την καμήλα στον γείτονα και να του πει πως το δικό τους φορτίο είναι τακτοποιημένο.
- Πήγαινε μαζί του στην πόλη κι όταν τελειώσει εκείνος, φέρε πίσω το ζώο να φορτώσουμε κι εμείς.
Ο υποτακτικός έκανε πρόθυμα την προσταγή του Γέροντα. Όταν τελείωσε ο γείτονας την δουλειά του, πήρε πάλι την καμήλα.
- Που πηγαίνεις, αδελφέ; τον ρώτησε εκείνος.
- Πίσω στην σκήτη να μεταφέρω τα καλάθια μας. Την ευχή σου, Αββά, είπε ο νέος κι έφυγε τρεχάτος να προλάβει.
Λυπήθηκε πολύ ο γείτονας, ακούγοντας πως είχαν αφήσει στην μέση την δουλειά τους, για να τον εξυπηρετήσουν και, όταν επέστρεψε στην έρημο, έβαλε μετάνοια στον Γέροντα λέγοντας:
- Συγχώρεσέ με, αδελφέ, αλλά η πολλή σας αγάπη κέρδισε τον καρπό του κοπου μου.

(Γεροντικό, Σταλαγματιές απο την Πατερική Σοφία, Θεοδώρας Χαμπάκη, Εκδόσεις Ορθοδόξου Χριστιανικής αδελφότητας "ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ", σελ. 21 )

Αδελφοί, είμαι βυθισμένος σε πένθος και οδυρμό για την επικείμενη οργή• διότι όλα όσα κάνομε είναι αντίθετα προς τις εντολές του. Διότι είπε, «εάν δεν γίνει η δικαιοσύνη σας περισσότερη από την των γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών»• όμως ξεπέρασε η παρανομία μας κατά πολύ περισσότερο την των αλλοεθνών. Και είναι πολλοί αυτοί που παρακαλούν τη φιλανθρωπία του Θεού, να παύσει την οργή από τον κόσμο• κανένας δεν είναι φιλανθρωπότερος του Θεού, αλλά δεν θέλει να ελεήσει, διότι αντιστέκεται το πλήθος των αμαρτιών που γίνεται στον κόσμο. Υπάρχουν όμως τρεις άνδρες τέλειοι απέναντι στο Θεό, οι όποιοι υπερέβησαν το μέτρο της ανθρωπότητας και έλαβαν την εξουσία του να λύνουν και να δένουν, να συγχωρούν και να κρατούν αμαρτίες• αυτοί στέκονται άγρυπνοι μπροστά στη συμφορά, ώστε να μη εξολοθρεύσει αμέσως όλον τον κόσμο, και με τις προσευχές αυτών μας παιδεύει με έλεος. Πρός αυτούς λέχθηκε ότι για λίγο χρόνο θα παραμείνει η οργή. Να προσεύχεσθε λοιπόν μαζί μ’ αυτούς. Οι προσευχές αυτών των τριών συναντιούνται στην είσοδο του ανωτέρου θυσιαστηρίου του Πατρός των φώτων, και χαίρονται μαζί ο ένας με τον άλλο και ψάλλουν μαζί στα επουράνια. Όταν όμως στρέφουν το βλέμμα στη γη πενθούν και κλαίουν και οδύρονται μαζί μας για τα κακά που γίνονται και κινούν τη οργή. Αυτοί είναι ο Ιωάννης στη Ρώμη, ο Ηλίας στην Κόρινθο, και άλλος ένας στην επαρχία των Ιεροσολύμων (πρόκειται μάλλον για τον ίδιο τον όσιο Βαρσανούφιο), και πιστεύω ότι θα επιτύχουν το μεγάλο έλεος• ναι, θα το επιτύχουν. Γένοιτο. Ο Θεός μου είθε να σας δυναμώσει για να ακούσετε και να βαστάξετε αυτά• διότι είναι ακατανόητα σ’ εκείνους που δεν καταλαβαίνουν.
752.Ερώτηση: Άραγε είναι καλό να δίνω ευλογία πατέρων σε αλλοεθνή άνθρωπο ή σε φτωχό;
Απόκριση: Να μη αποφύγεις να δώσεις την ευλογία στον φτωχό, διότι είναι έλεος• ούτε στον αλλοεθνή, διότι η ευλογία δεν βλάπτεται από τον αλλοεθνή, αλλά μάλλον τον ευλογεί, και συμβαίνει με την ευλογία, που έχει δύναμη Θεού, να έλθει και εκείνος σε επίγνωση της αλήθειας. Πράγματι κάποιος Φιλήμων χοραύλης, που επρόκειτο να κάνει θυσία αντί του αγίου Απολλωνίου του μάρτυρα, επειδή ήθελε να διαφύγει την προσοχή εκείνων που έβλεπαν, φόρεσε το ένδυμα του και με τη δύναμη αυτού μεταβλήθηκε και έγινε μάρτυρας.
(Βαρσανουφίου Έργα, ΕΠΕ, Φιλοκαλία, τομ. 18Γ, σελ. 77-79.365)

31. Για πολύ καιρό, δεν καταλάβαινα καθαρά πόσο είναι αναγκαίο να ενισχύεται η ψυχή από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά τώρα, ο πανοικτίρμων Κύριος με αξίωσε να γνωρίσω πόσο απαραίτητο είναι αυτό. Ναι, μας χρειάζεται η ενίσχυσις του Αγίου Πνεύματος κάθε στιγμή της ζωής μας, όπως και η αναπνοή. Μας είναι αναγκαία κατά την προσευχή και καθ’ όλο τον βίο μας. Χωρίς αυτή την ενίσχυσι και στήριξι, η καρδιά κλίνει προς την αμαρτία και κινδυνεύει να πέση στον πνευματικό θάνατο. Η προαίρεσίς μας αδυνατίζει και δυσκολεύεται να στραφή προς κάθε τι το καλό. Αλλά η καρδιά μας πρέπει να μένη στο καλό σαν βράχος. Και αυτός ο βράχος είναι έργο του Αγίου Πνεύματος. Ο Παράκλητος μας φλογίζει την καρδιά με τη θεία αγάπη. Όταν κανείς έχη να εκπληρώση ένα καθήκον, του δυναμώνει την καρδιά με την πεποίθησι για τη σπουδαιότητα και την ανάγκη αυτού του καθήκοντος. Του εμπνεέει μία ακατανίκητο υπομονή, που ξεπερνά όλα τα εμπόδια και όλες τις δυσχέρειες. Υπαγορεύει στον πιστό, απέναντι των άλλων ανθρώπων, κάθε τάξεως και φύλου, σεβασμό προς το ανθρώπινο πρόσωπο. Ο άνθρωπος, κάθε άνθρωπος, είναι κτισμένος «κατ’ εικόνα Θεού». Ο Χριστός πέθανε γι’ αυτόν πάνω στον Σταυρό. Έχει ανυπολόγιστο αξία. Το Άγιο Πνεύμα μας ενώνει όλους με την αγάπη, σαν τέκνα του ίδιου ουρανίου Πατρός, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, τα τοποθετημένα στην αρχή της προσευχής που Εκείνος μας δίδαξε: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς…».

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 30-31)