Ευχαριστία
το μόνο για τις άπειρες ευεργεσίες Του
Τίποτε άλλο δεν ζητάει ο Θεός των όλων από τον άνθρωπο, υστέρα από τις μύριες ευεργεσίες Του, παρά μόνο την ευγνωμοσύνη και το να μάθουμε να Τον ευχαριστούμε για όσα μας χαρίζει.
Ε.Π.Ε. 3,356
θεία Λειτουργία
Τα φρικώδη μυστήρια, που τελούνται στην καθημερινή μας σύναξι, ονομάζονται «ευχαριστία». Διότι είναι ανάμνησις των πολλών ευεργετημάτων. Και φανερώνεται το αποκορύφωμα της προνοίας του Θεού. Και δι’ όλων μας ετοιμάζει να ευχαριστούμε τον Κύριο.
Ε.Π.Ε. 10,158
πριν και μετά το φαγητό
«Ευλογημένος ο Θεός, που με τρέφει από τη νεότητά μου, που δίνει τροφή σε κάθε ζώσα ύπαρξι. Γέμισε την καρδιά μας με χαρά και ευφροσύνη. Έχοντας πάντοτε κάθε αυτάρκεια, να περισσεύουμε σε κάθε έργο καλό, δια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, που μαζί με Σένα, Πατέρα, και με το Άγιο Πνεύμα, αρμόζει κάθε δόξα, τιμή και δύναμις στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. Δόξα σε Σένα Κύριε! Δόξα σε Σένα Άγιε! Δόξα σε Σένα, Βασιλιά! Μας έδωσες τροφές και μας εύφρανες. Γέμισέ μας με Πνεύμα Άγιο, για να βρεθούμε αρεστοί μπροστά Σου και όχι καταντροπιασμένοι, όταν θα αποδίδης στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του». Αξίζει, λοιπόν, να θαυμάσουμε ολόκληρο αυτό τον ύμνο. Επειδή συνήθως το υλικό τραπέζι και το πολύ φαγητό αποχαυνώνει και βαρύνει τον άνθρωπο, χρησιμοποιούν οι μοναχοί την προσευχή αυτή σαν χαλινάρι κατά το χρόνο της τραπέζης, ενθυμούμενοι τη μέρα της κρίσεως. Άλλωστε ξέρουν τι έπαθαν οι Ισραηλίτες από την πολυτελή τραπεζα (Δευτ. 32,15).
Ε.Π.Ε. 11,228
για όλα
Η ευχαριστία δεν γίνεται μόνο για τη συγκεκριμένη μέρα, αλλά για ολόκληρη τη ζωή.
Ε.Π.Ε. 11,230
δια παντός
Ας ευχαριστούμε πάντοτε το Θεό. Ας Τον υμνούμε πάντοτε. Και ας φροντίζουμε για τη σωφροσύνη και τις άλλες αρετές. Και ας φέρουμε στις πόλεις τη ζωή της ερήμου (των μοναχών).
Ε.Π.Ε. 11,240
για τη χάρι
Αυτός που ευχαριστεί, ευχαριστεί και διότι ευεργετήθηκε και διότι έλαβε τη χάρι. Η δε χάρις δεν είναι οφειλή ούτε αμοιβή ούτε ανταπόδοσις.
Ε.Π.Ε. 18,36
γιατί λέγεται η θ. Κοινωνία;
Όταν λέω «ευλογία», εννοώ ευχαριστία. Όταν μιλάω για ευχαριστία, εξηγώ και θυμίζω όλο το θησαυρό της ευεργεσίας του Θεού και τις μεγάλες Του δωρεές. Το Ποτήριο το ωνόμασε ευλογίας, επειδή, όταν το κρατάμε στα χέρια, ανυμνούμε τον Κύριο, με θαυμασμό και έκπληξι για την απερίγραπτη δωρεά.
Ε.Π.Ε. 18α, 22
και προσφορά
Αν προσέρχεσαι και συ για ευχαριστία, μη κάνης τίποτε που να είναι ανάξιο της ιερής ακολουθίας. Να προσέρχεσαι, για να ευχαριστής για όσα απήλαυσες. Αλλά και συ ν’ ανταποδίδης ευγνωμοσύνη και να μην αποκόπτης τον εαυτό σου από τον άλλον. Ο Χριστός εξ ίσου σε όλους και για όλους έδωσε, λέγοντας: «Λάβετε, φάγετε». Ο Χριστός έδωσε εξ ίσου το σώμα Του. Και συ ούτε τον κοινό άρτο δεν μοιράζεσαι με τους άλλους. Για όλους ομοίως μοιράστηκε ο Χριστός. Έγινε σώμα εξ ίσου για όλους.
Ε.Π.Ε. 18α,200
θεία Ευχαριστία
Όταν μιλάω για ευλογία, την ευχαριστία εννοώ. Κι όταν μιλάω για ευχαριστία, ξετυλίγω όλο το θησαυρό της ευεργεσίας του Θεού και υπενθυμίζω τις μεγάλες εκείνες δωρεές. Διότι κι εμείς, όπως με το άγιο Ποτήριο μιλάμε για τις άφατες ευεργεσίες του Θεού που απολαύσαμε, έτσι προσεγγίζουμε και κοινωνάμε, ευχαριστώντας, γιατί απάλλαξε το ανθρώπινο γένος από την πλάνη, γιατί ενώ ήμασταν μακριά, μας έφερε κοντά, γιατί μας ανέδειξε αδελφούς Του και συγκληρονόμους Του. Για όλα αυτά και τα παρόμοια, με ευχαριστία προσερχόμαστε στη θεία Κοινωνία.
Ε.Π.Ε. 18α,200
για την ελεημοσύνη
Για την ελεημοσύνη ευχαριστούν, λένε το Θεό. Για τη δική σας αγάπη και τη δική σας συμβολή Τον παρακαλούν να αξιωθούν να σας δουν. Το ποθούν πολύ όχι για τα χρήματα, αλλά για να δουν με τα μάτια τους τη χάρι, που σας έδωσε ο Θεός.
Ε.Π.Ε. 19,522

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 275-276)

Ευπιστία
και δυσπιστία
Όπως ακριβώς το να πιστεύη κανείς απλώς και ως έτυχε, είναι δείγμα επιπολαιότητας, έτσι και το να εξετάζη κανείς και να ερευνά πέραν του μέτρου, πάνω από το κανονικό, είναι δείγμα χονδροειδούς διάνοιας και εγωισμού. Γι’ αυτό και ο Θωμάς είναι αξιοκατάκριτος. Δεν πίστευσε στους άλλους Αποστόλους, που του είπαν: «Είδαμε τον Κύριο». Κατηγορείται όχι τόσο διότι δεν πίστευσε σ’ αυτούς, όσο διότι θεωρούσε αδύνατο το γεγονός, δηλαδή, την ανάστασι του Χριστού από τους νεκρούς. Δεν είπε, «Δεν σας πιστεύω», αλλ’ είπε: «Αν δεν βάλω το χέρι μου στο σημάδι των καρφιών, δεν θα πιστεύσω».
Ε.Π.Ε. 14,718
Ευσέβεια
στην πίστι, ασέβεια στη ζωή
Ποιο το όφελος να είμαστε ευσεβείς στην πίστι και στη ζωή μας ασεβείς; Το ότι είναι δυνατόν ν’ ασεβείς στη ζωή, άκουσε το μακάριο Παύλο: Λένε ότι ξέρουν το Θεό, ενώ με τα έργα τους Τον αρνούνται (Τιτ.α΄ 16).
Ε.Π.Ε. 23,228-230
το όντως καλό
Ας δούμε το όντως καλό, το κατά φύσιν καλό, την ευσέβεια, την αρετή, ώστε να κερδίσουμε τα αγαθά που μας έχει υποσχεθεί.
Ε.Π.Ε. 23,440
η αληθινή ιδιοκτησία
Ενός μόνο κτήματος είσαι ιδιοκτήτης. Λέγεται ευσέβεια. Αυτήν, και όταν έρθη ο θάνατος, δεν μπορεί να την κλέψη.
Ε.Π.Ε. 31,380
Εύσημος λόγος
κατανοητός
Πολύ περισσότερο πρέπει να επιδιώκουμε το «εύσημον», τη σαφήνεια, στους έμψυχους και λογικούς ανθρώπους και στα πνευματικά χαρίσματα.
Ε.Π.Ε. 18α,458
Ευταξία
στη λατρεία, και δη στη θ. Κοινωνία
Όπου είναι Μυστήρια, εκεί σιγή αρμόζει. Με πολλή, λοιπόν, σιγή, με πολλή τάξι, με την πρέπουσα ευλάβεια, ας πλησιάζουμε την ιερή Θυσία. Έτσι θα αποσπάσουμε τη συμπάθεια και το έλεος του Θεού, θα καθαρίσουμε την ψυχή μας και θα απολαύσουμε τα αιώνια αγαθά.
Ε.Π.Ε. 35,514-518
εξωτερική και εσωτερική
Η εξωτερική ευταξία είναι εικόνα της καταστάσεως μέσα στην ψυχή.
Ε.Π.Ε. 36,88
Ευτρόπιος
λόγος προς αυτόν
«Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης». Τα λόγια αυτά τα βλέπω γραμμένα και στους τοίχους και στα ρούχα και στην αγορά και στο σπίτι και στους δρόμους και στις πόρτες και στις πύλες και προ παντός στη συνείδησι καθενός.
Ε.Π.Ε. 33,88

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 272-274)

Ευλογία
ο Χριστός
Ο Χριστός είναι πηγή φιλανθρωπίας. Ποτέ δεν σταματά να μας ποτίζη με τα νάματα της ευλογίας Του. Αν, λοιπόν, σκεπτώμαστε αυτές τις ευλογίες και φροντίζουμε να προσφέρουμε ευχαριστίες στο Θεό για τις ευεργεσίες που ήδη έχει προσφέρει και που θα μας προσφέρη, και προετοιμάζουμε έτσι τον εαυτό μας, ώστε να μη φανή ανάξιος των ευεργεσιών του Θεού, και άριστο βίο θα μπορέσουμε να δείξουμε και την κακία θα μπορέσουμε ν’ αποφύγουμε.
Ε.Π.Ε. 3,130
καρπών της γης
Αν έχης κάτι, δώσε το στην Εκκλησία. Έτσι το χωράφι σου θα ευλογηθή. Ποιο από τα αγαθά δεν θα υπάρχη εκεί; Είναι μικρό να ευλογήται το πατητήρι σου; Είναι μικρό να παίρνη ο Θεός μερίδιο και προσφορές από τους πρώτους σου καρπούς;
Ε.Π.Ε. 15,528
πνευματική
Έγινες αθάνατος, έγινες ελεύθερος, έγινες δίκαιος, έγινες αδελφός, έγινες συγκληρονόμος, συμβασιλεύεις, συνδοξάζεσαι. Όλα σου χαρίστηκαν.
Ε.Π.Ε. 20,418
Ευμετάβλητα
όλα τα ανθρώπινα
Γιατί έχεις μεγάλη ιδέα, άνθρωπε, για τον εαυτό σου, αφού είσαι συγγενής της γης, ομοούσιος με τη στάχτη; Σήμερα είσαι πλούσιος, αύριο φτωχός. Σήμερα υγιής, αύριο άρρωστος. Σήμερα χαρούμενος, αύριο λυπημένος. Σήμερα σε δόξα, αύριο σε ατιμία. Σήμερα νέος, αύριο γέρος. Μήπως στέκεται απ’ τα ανθρώπινα τίποτε σταθερό και μόνιμο; Γιατί λοιπόν υπερηφανεύεσαι, άνθρωπε, που είσαι καπνός και ματαιότητα;
Ε.Π.Ε. 8α,396
τα ανθρώπινα
Εύκολα κατρακυλάει και μεταβάλλεται η φύσις των ανθρώπων. Η νεότητα βιάζεται να γίνη γερατειά. Η ομορφιά τρέχει να γίνη ασχήμια. Η ρωμαλεότητα να γίνη αδυναμία, η υγεία μεταπίπτει σε αρρώστια, η δόξα σε ευτελισμό, ο πλούτος σε φτώχεια, η τιμή σε περιφρόνησι. Μοιάζει η ζωή με ποτάμι, που δεν θέλει πουθενά να σταθή, αλλά τρέχει βιαστικά προς το γκρεμό.
Ε.Π.Ε. 18α,296
Ευνούχος της Κανδάκης
μελετά τη Γραφή στο δρόμο
Σκέψου εκείνον τον ευνούχο της Κανδάκης. Και στο δρόμο ακόμα δεν αμέλησε την ανάγνωσι της Γραφής, και μάλιστα πάνω στην άμαξα. Ας τ’ ακούνε αυτά όσοι δεν καταδέχονται να διαβάζουν τη Γραφή στο σπίτι τους, και θεωρούν το έργο αυτό ως πάρεργο... Να ο ευνούχος. Και ξένος ήταν και αξιωματούχος, δυο πράγματα, που σπρώχνουν στην αδιαφορία. Κι όχι μόνο. Ήταν σπουδαίος στην κοσμική θέσι, ήταν πλούσιος, βρισκόταν στην οδοιπορία, ταξίδευε με αμάξι... Και όμως!
Ε.Π.Ε. 3,458
διάβαζε τη Γραφή
Να ντραπούμε και πλούσιοι και φτωχοί βλέποντας εκείνον τον ευνούχο της Κανδάκης. Κοίτα πως απέκτησε τα δόγματα πλήρως. Διότι ο Προφήτης Ησαΐας όλα τα περιελάμβανε, και τη σάρκωσι, και το σταυρικό πάθος, και την ανάστασι, και την ανάληψι, και τη μέλλουσα κρίσι, αλήθειες, που του άναψαν σφόδρα την επιθυμία. Ας ντραπήτε όσοι εξακολουθείτε να παραμένετε αφώτιστοι.
Ε.Π.Ε. 15,546
Εκείνος διάβαζε, εμείς όχι
Κανένας από σας δεν έχει στα χέρια το βιβλίο του Θεού. Για όλα ενδιαφέρεστε, όχι όμως για το ιερό Βιβλίο.
Ε.Π.Ε. 15,560
διαβάζει, κι ας μη καταλαβαίνη
Λένε: Δεν καταλαβαίνω όσα διαβάζονται στη σύναξι, ούτε ξέρω τι είναι όσα λέγονται. Επειδή θορυβείς, επειδή προκαλείς ταραχή, επειδή δεν ήρθες στην εκκλησία με ψυχή γεμάτη ευλάβεια. Ναι, στη Γραφή δεν είναι όλα σαφή, για να μη περιπέσης σε αμέλεια (ν’ αγωνίζεσαι για τη σωστή τους ερμηνεία), ούτε πάλι είναι όλα ασαφή, για να μη σε πιάνη απόγνωσις. Θυμήσου τον ευνούχο της Κανδάκης. Τίποτε απ’ αυτά δεν είπε, αλλά πήρε στα χέρια του τη Γραφή και διάβαζε, μολονότι δεν καταλάβαινε. Εσύ, αν και γύρω σου διαθέτεις αφθονία δασκάλων, αν και έχης τόσους που διαβάζουν προς ακρόασι του εκκλησιάσματος, μου προβάλλεις δικαιολογίες και προφάσεις.
Ε.Π.Ε. 18α,520
Ευπερίστατος
η αμαρτία
Ευπερίστατο λέει την αμαρτία, που εύκολα μας παρασύρει και μας καταβάλλει, ή εκείνην που εύκολα αντιμετωπίζεται από μας και την αποφεύγουμε. Πιθανότερο το δεύτερο, διότι είναι εύκολο, αν θέλουμε, να νικήσουμε την αμαρτία.
Ε.Π.Ε. 25,244

(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 269-272)

629. Όταν ο αδελφός σου αμαρτάνη εναντίον σου κατά οποιοδήποτε τρόπο – λόγου χάριν, αν σε κατηγορή ή διαστρέφη τα λόγια σου – μην τον καταδικάσης μέσα σου. Συλλογίσου τι καλές πλευρές έχει στον χαρακτήρα του. Κάθε άνθρωπος, όσο αχρειωμένος και αν είναι, δεν παύει να έχη και κάποιες καλωσύνες. Οι χρυσωρύχοι δεν λογαριάζουν την άμμο που περιβάλλει τους κόκκους του χρυσού, παρά μονάχα αυτούς τους κόκκους. Και όσο λίγοι και αν είναι, αυτούς υπολογίζουν και ξεπλένουν το μίγμα για να τους αποκτήσουν. Κατά παρόμοιο τρόπο και ο Θεός ενεργεί με μας, ξεπλένοντας μας από τα προσμίγματα της αμαρτίας.

630. Να εργάζεσαι το αγαθό με αποφασισμένη διάθεσι. Να είσαι τρυφερός στη συμπεριφορά σου προς τους άλλους, χρησιμοποιώντας το λεξιλόγιο της αγάπης και της πραότητας. Αλλά και στην πράξι, να είσαι συμπαθής και οικτίρμων. Μη σε πτοούν οι ήσκιοι που ρίχνει ο Διάβολος σε κάθε καλό έργο, για να σου κλονίση τον ζήλο. Λέγε: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιππ. δ’ 13), έστω και αν είμαι ο πιο αμαρτωλός ανάμεσα στους ανθρώπους. «πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι» (Μαρκ. θ’ 23).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 250-251)

626. Μη φυλάς κακία στην καρδιά σου για κανέναν και για τίποτε. Μην περιφρονήσης τον πλησίον σου για κανένα λόγο. «πρὸπάντων τὴν εἰς ἑαυτοὺς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἀγάπη καλύπτει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Α’ Πετρ. δ’ 8).

627. Η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι διαρκής εγρήγορσις και προσοχή πάνω στον εαυτό του, δηλαδή πάνω στην καρδιά του. Γιατί οι αόρατοι εχθροί είναι έτοιμοι να την κυριεύσουν κάθε στιγμή. Κάθε στιγμή, πνέουν μένεα εναντίον μας.

628. Στην παρούσα ζωή, προσπαθείς με όλη σου τη δύναμι να αποφεύγης κακοπάθειες για το σώμα σου και θλίψεις για την ψυχή σου. Το πρώτο, το λατρεύεις. Την άλλη, δεν θέλεις να τη στεναχωρής. Αλλά γιατί δεν προσπαθείς να αποφύγης το αιώνιο πυρ, που είναι απείρως τρομερώτερο από τη γήινη φωτιά; Φτωχά πλάσματα, γυρίστε στον Θεό, μετανοήστε! Αλλοιώς σας περιμένει το ακοίμητο πυρ.

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 250)

624. Γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό και τους καλούς, γεμάτους αγάπη ανθρώπους για το κάθε τι; Μα για το καλό το δικό μας, πρώτα – πρώτα. Θα αποκτήσουμε έτσι καρδιά πιο τρυφερή και πιο λεπτή. Είναι τόσο ωφέλιμο για την ψυχή να καλλιεργή κανείς το αίσθημα της εξαρτήσεώς μας σε όλα από τον Θεό και τους καλούς ανθρώπους. Να τους αγαπά και να τους ευγνωμονή. Και, συνάμα, να συνειδητοποιή ότι ο ίδιος είναι ένα τίποτε χωρίς τον Θεό και ότι χωρίς τη βοήθεια των εναρέτων ανθρώπων δεν θα μπορούσε πολλά να κατορθώση.

625. Όταν κάποιος υφιστάμενός σου πέφτη σε σφάλμα, μην τον επιτιμήσεις με θυμό και μην τον προσβάλης. Μη βγης από την αγάπη στη συμπεριφορά σου απέναντί του. Δός του να καταλάβη ότι δεν σε λύπησε ο ίδιος, αλλά η ανωμαλία που προκάλεσε. Μην του θίξης την αξιοπρέπεια, υψώνοντας μπροστά του τον εαυτό σου και ταπεινώνοντας εκείνον. Αν έχης αυτόν τον εγωϊσμό, καλύτερα άφησε τη διόρθωσι του άλλου και κύτταξε να διορθώσης τον εαυτό σου. «ἔκβαλε πρῶτον ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σοῦ τὴν δοκόν, καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Ματθ. ζ’ 5). Στην αντίθετη περίπτωσι, θα εξερεθίσης τον αδελφό σου και καθόλου δεν θα τον ωφελήσης. Να είσαι επιεικής για τους άλλους, όταν ακούς τα σφάλματά τους, ενθυμούμενος ότι και συ, επίσης, έχεις πέσει σε παρόμοια ή και σε μεγαλύτερα. Μαλώνεις κάποιον, λόγου χάριν, γιατί ρέπει στο ποτό. Αλλά αν και συ ρέπης στο ποτό ή σε κάποια άλλη υλική απόλαυσι, δεν είσαι το ίδιο αμαρτωλός με τον αδελφό σου; Διόρθωσε λοιπόν πρώτα τον εαυτό σου και ύστερα μπορείς να καταφερθής για τα παραπτώματα των άλλων. Κατηγορείς τους άλλους ενώ και συ φταίς. «ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» (Λουκ. δ’ 25).

(Η εν Χριστώ ζωή μου - Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 249-250)

Μαρτυρία π. Σ. Α., αποφοίτου Αθωνιάδος:

«Ήταν 10 Φεβρουαρίου 1980. Τα χιόνια αργούν να λυώσουν, γι’ αυτό λίγοι κατηφορίζουν προς το οικειότερο κελλί της αγιώνυμης πολιτείας, την “Παναγούδα”.
Το θεώρησα χρυσή ευκαιρία γιατί θα τον εύρισκα μόνο. Έλαβα ευλογία από τον Σχολάρχη και κατηφόρισα προς την απέριττη καλύβη του π. Παϊσίου για να τρυγήσω λίγη πνευματική αμβροσία.

Μόλις έφθασα στην αυλόπορτα τράβηξα το συρματόσχοινο και χτύπησε το καμπανάκι. Ο Γέροντας βγήκε, μου κατέβασε το κλειδί και άνοιξα την πόρτα.
Με υποδέχθηκε και μου είπε να καθήσω.

–Τι γίνεται, Γέροντα; Πώς είσθε; τον ρώτησα.

–Τι να κάνω… είμαι κουρασμένος, είμαι και άρρωστος… (είχε γρίππη). Δεν μ’ αφήνει ο κόσμος να πεθάνω…

–Όχι, Γέροντα, σας χρειαζόμαστε, του είπα.

– Φαίνεται έχω αμαρτίες ακόμα, είπε, γραμμάτια… Δεν έχω και τίποτα να σε φιλέψω. Κάτι λουκούμια που είχα τάφαγαν οι τελευταίοι επισκέπτες που ήρθαν εδώ το μεσημέρι από τις Καρυές.

–Δεν θέλω τίποτα, Γέροντα, για συζήτηση ήρθα.

–Όχι, για στάσου, είπε.

Και χωρίς να χάση καιρό βγήκε έξω στο χιόνι.
Τον παρακολουθούσα από περιέργεια. Από την ολάνοιχτη πόρτα τον έβλεπα σκυφτό προς το χιόνι. Είχε την πλάτη προς εμένα και σαν να έκανε κάτι.
Σε λίγο μπήκε μέσα κρατώντας ένα τενεκεδάκι και μέσα φαίνονταν κάτι ανισομεγέθη σκευάσματα με αποτυπωμένες δαχτυλιές και σημάδια παλάμης. Όλα ακανόνιστα, άλλα μεγαλύτερα, άλλα μικρότερα. Όλα άσπρα και σαν να είχαν πολλή άχνη πασπαλισμένη από πάνω, όπως είναι το χιόνι.

–Πάρε, μου είπε. Πάρε να φας.

Έφαγα ένα. Η γεύση ήταν σαν λουκούμι και στην κυριολεξία ήταν λουκούμι.

–Πάρε άλλο ένα, μου είπε, αλλά όχι άλλα.

–Ωραία τα λουκούμια, π. Παΐσιε, είπα.

–Ποια λουκούμια; Χιόνι είναι, είπε γελώντας. Κοίταξε, μου είπε, μην πης τίποτα σε κανέναν. Με πόσα παιδιά μένεις στον θάλαμο; Πάρτα να τα δώσης στα παιδιά, αλλά προσοχή δεν θα πεις τίποτα.

Έφυγα από το Καλύβι γιατί νύχτωνε και έκανα όπως μου είπε ο Γέροντας.
Από τα λουκούμια αυτά που τα έκανε ο Γέροντας με το χιόνι έφαγαν και άλλα τρία παιδιά του θαλάμου μου.
Αλλά δεν είπα τίποτα για την προέλευσή τους, διότι δεν είχα ευλογία.
Τώρα που ο Γέροντας εκοιμήθη και ήρθη το “επιτίμιον” το εξιστορώ εις δόξαν Θεού».

("Βίος Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου", Ιερομονάχου Ισαάκ Άγιον Όρος, 2016 σελ. 567-569)